top of page

Десет есенцијални Стив Албини наслови

од Кристофер Р. Вајнгартен


Техниката за снимање со потпис на чикашкиот кавгаџија, Стив Албини, беше невидливата сила што ги оживуваше најпрепознатливите звуци на алтернативниот рок. Претпочитајќи го терминот „инженер за снимање“ отколку „продуцент“, тој се залагаше за стил на возвишен реализам кој останува исто толку влијателен како и песните што ги снимал - најпознатите албуми на Nirvana, Pixies, PJ Harvey и Jesus Lizard.



Тие сесии би ја дефинирале неговата кариера, но Албини, кој почина во вторникот во својата 61 година, не сакаше да каже дека има „звук“. Бендови од сите „направи сам“ жанрови - од познатите до непознатите - се спојуваа во неговото студио Electrical Audio барајќи го она што тој можеше да го обезбеди: органско, автентично и искрено претставување на нивната работа по разумна цена.


Албини процени дека снимил „неколку илјади“ албуми во интервју во 2018 година; неговата продуктивност била поврзана со чистотата на неговиот процес. Сесиите на Албини беа направени брзо и прифатливо. Инструментите беа снимени со собни микрофони за да го снимат природниот одек на просторот. Претпочиташе аналогна опрема и снимки од еден обид. „Секој што има направено плочи во повеќе време од многу краток период, ќе препознае дека обидот да се манипулира со звукот откако ќе се сними никогаш не е толку ефикасен како кога е првично правилно снимен“, рече тој за списанието Sound on Sound


Еве 10 песни кои ја демонстрираат неговата филозофија на снимање.  


 

Pixies, 'Where is my mind“ (1988)



За првата плоча што ја снимил надвор од кругот на пријателите, Албини го користел  бостонскиот бенд Pixies како експериментално заморче за неговите сонични идеи: вчитувајќи го својот деби албум „Surfer Rosa“ со студиска врева од муабетите која е од ракав, одбивајќи да користи тишина помеѓу песните и ја натера басистката Ким Дил да ги пее вокалите во позадина натопени со реверби на „Where Is My Mind?“ во студиското купатило во кое имаше ехо.. Во ретроспектива, Албини рече дека неговите продукциски допири биле интрузивни, но следната генерација на алт-рок титани ги доживеа како бодрење. Where is my mind подоцна стана една од песните на која  другите бендови ќе се повикуваат кога сакаа да работат со мене“, изјави Албини  за Гардијан. „Никој не очекуваше дека ќе успее  бидејќи ниту еден андерграунд американски бенд од таа генерација немаше ни минлива претстава за комерцијален успех како некаква цел. Луѓето само сакаа да фасцинираат “.


The Breeders, ‘Happiness Is a Warm Gun’ (1990)



Кога Албини работеше со Дил на нејзиниот соло проект Breeders, „Веднаш ги претпочитав од Pixies“, рече тој во книгата „Fool the World: The Oral History of a Band Called Pixies“ (Измами го светот: Оралната историја од бенд наречен Pixies). „Имаше симултан шарм во презентацијата на Ким на нејзината музика која е и детска и збунета, а исто така целосно зрела и некако валкана“. Бендот, често облечени во пижами, го направи своето деби ЛП, „Pod,”, во првата недела од она што требаше да биде двонеделната сесија. „Стив Албини не беше заинтересиран да ја „усоврши“ песната или изведбата: Неговиот métier беше да го добие најдобриот звук од опремата и да притисне „снимај“, рече басистката на Breeders, Џозефин Вигс во соопштението за вести во 2008 година. „Тој беше целосно задоволен од себе кога го миксаше албумот, велејќи: „Види - без EQ!“


The Jesus Lizard, ‘Mouth Breather’ (1991)



„Кога мислам на Jesus Lizard, мислам на нив како на најголемиот бенд што некогаш сум го видел, како на најдобрите музичари со кои некогаш сум работел и како на најчистиот спој на возвишеното и профаното“, рече Албини во „The Jesus Lizard Book“. Група на нојз-рок  хаос машини беше склона кон повреди, вплеткувања со публиката и голотија во јавност, а Албини некако ја изжнеа нивната енергија преку четири ЛП-ја. „Стив работеше брзо и евтино и направи добри зделки во студиото“ рече басистот на бендот Дејвид В’м. Симс пск,  рече во Book: „Тој беше склон да понуди повеќе информации отколку што баравме, но се чинеше дека не му пречеше што генерално го игнориравме“.

 

PJ Harvey, ‘Rid of Me’ (1993)



„Знаев дека сакам да работам со Стив Албини уште кога ги слушав плочите на Pixies и слушајќи ги звуците што тој ги добиваше, звуци кои не беа налик на ништо друго што го имав чуено на винил“, изјави Пи Џеј Харви за „Спин“ за снимањето на нејзиниот пробивен албум Rid of me: „Навистина го сакав тојтолку  соголен, многу реален звук. Знаев дека тоа ќе им одговара на песните. Тоа е како да допирате вистински предмети“. Некои критичари беа згрозени од каустичната продукција на Албини, во кој доминираа тапаните, но сепак „Rid of Me“, албумот ќе се покаже како еден од најтрајните во 90-тите.


Nirvana, ‘Serve the Servants’ (1993)



По мултиплатинумскиот удар на Нирвана со „Nevermind“, триото се повлече на едно затскриено место во Минесота за да работи со  типот позади плочите на „Pixies“, „Breeders“ и „Jesus Lizard“ кои ги сакаа. „Не сакавме да се продадеме и Албини е познат по тоа што има интегритет“, изјави басистот на Нирвана, Крист Новоселиќ за Mojo. „ Едноставно имаше смисла, да се вратиме на нашите корени наместо само да направиме уште еден навистина исполиран албум“. Снимен за околу 12 дена користејќи еден грст од снимки од прва, последното студиско ЛП на Нирвана, „In Utero“, беше документ кој е потопен во фидбек, со издрпани рабовм, на бенд кој веќе ја препрограмираше рок-музиката за да го прифати грдото и несовршеното.“


Neurosis, ‘The Doorway’ (1999)



Албини ги предводеше последните шест студиски албуми од Neurosis, титани на повторувачкиот, хипнотички, длабоко страстен поджанр познат како „пост-метал“. Фронтменот Стив фон Тил изјави за магазинот Fact зошто постојано го барале: „Мојот засилувач ќе звучи како да си ја заглавил главата на мојот кабинет. Така треба да биде, ништо не му пречи. Нема трикови, нема трикови, тоа е вистинско снимање. Како што беше со Zeppelin или Sabath или која било од вашите омилени плочи од 70-тите.“


Shellac, ‘Prayer to God’ (2000)



Оваа ултранасилна отровна одмаздничка фантазија останува магнум опус на нојз-рок бендот на Албини, Shellac. „Беше инспирирано од небрежна рефлексија за идиомот на баладата за убиства, и колку беше [експлозивно] тоа што имаме традиција на песна која во основа е посветена на мажите кои убиваат жени“, Албини.изјави за магазинот Listen. „Тогаш, што ако постоеше човек кој би бил преголема кукавица за да убие некого, но исто толку  мисли дека е во право и подеднакво фрустриран.“


Low, ‘Sunflower' (2001)



Иако Албини е најпознат по нагласувањето на жестокоста на хеви-рок бендовите, тој исто така беше мајстор за доловување на интимното, без разлика дали снимаше кревки „slowcore“ бендови како Bedhead или арт-фолк иконокласти како Нина Настасија. “Secret Name” (1999) and “Things We Lost in the Fire” (2001) од триото Минесота, Low, опстојуваат како есенцијални документи за единствените хармонии што ги споделуваат брачната двојка Алан Спархок и Мими Паркер. „Репутацијата по која што беше познат беше: „О не, не пробувај ништо шашаво со Стив. Сè мора да биде реално и мора да биде панк“, се сеќава Спархок на поткастот „Life of the record”. „Па, не, всушност. Беше некако возбуден што ќе снима различни работи и возбуден што ќе испробува различни работи“.


Godspeed You! Black Emperor, ‘Rockets Fall on Rocket Falls’ (2002)



За нивниот трет албум, филмските крешендо-рокери Godspeed You! Black Emperor со девет членови, се оддалечи од својата величествена колажна уметност во повеќе делови, во корист на она што нивната издавачка куќа кажа беше „само сиров, лут, дисонантен, епски инструментален рок“. Албини го фати природниот интензитет на бендот на оваа 20-минутна експлозија на пркос.


Cloud Nothings, ‘Wasted Days’ (2012)




Во последната деценија или така нешто, Албини служеше како магнет за младите бендови, кои очигледно беа задолжени на неговиот абразивен аутпут од 90-тите - акти со високи децибели како Metz, Ty Segall, Ken Mode и Screaming Females. Неговата работа за Cleveland’s Cloud Nothings ја сигнализираше трансформацијата на бендот кој почна како  пријатен пауер-поп бенд кој премина во критички признаена нојз-рок сила. „Сакавме да звучи како да свириме“, фронтменот на Cloud Nothings, Дилан Балди изјави за Спин. „И тоа го прави Албини: снима бендови како свират и звучат како да свират настап во живо“.


Comments


bottom of page