На почетокот на јуни, под иницијатива и кураторство, на Ѓорѓе Јовановиќ се отвори изложба на стрип-табли, од генерацијата уметници кои се не само мултимедијални (дали воопшто има креативци во дигиталната ера кои не се?) туку ги имаат сите одбележја на ново-ренесансни артисти - речиси сите уметности кои им оставиле печат, тие ги владеат. Едноставно одбиваат да бидат пасивни посматрачи на уметничките разговори.
Ѓорѓе Јовановиќ за Слободен печат кажа „ Она што е, исто така, особено важно е дека дел од изложените стрипови се работени по мотивите на приказните или песните на современи македонски писатели. Мојот стрип е работен според мотивите на „Кинеска делегација во Прилеп“, чин од драмата „Чернодрински се враќа дома“ од Горан Стефановски. Матеј Богдановски се претстави со стрип-адаптација на новелата „Улица“ од Славко Јаневски, Иван Ивановски со своја стрип-адаптација на песната „Небиднина“ од Ацо Шопов, додека другите автори покрај цртежите се автори и на приказните “ .
Преклопувањето на поезија и стрип не е нова идеја но сепак е невообичаена, често стиховите, или дури цели поеми се инкорпорирани во поголемата, централна приказна, на пример, Rootsong, на Henry Dumas со која се отвара и затвора Црн Пантер 3, но речиси никогаш не е исклучиво поезија како што е случајот со Ивановски и Небиднина.
Во овој момент не можеме да ви кажеме за мотивите и мисловниот процес на Иван Ивановски - кој деновиве една по една ги објавува таблите на Небиднина(„Ти должам интервју!“ ) - но можеме да ви кажеме дека овој инсинкт да направи кросполинација на поезијата, литературата, со визуелната уметност, е со него, откако го знам - а тоа е во самите почетоци на неговата уметничка кариера - која веќе е застрашувачки потентна(сите уметници, музичари за кои веќе зборувавме, ја имаат истата одлика). Иван со платно , кое веќе беше исцртано , го нудеше за да оставам свој поетски печат, и беше прилично упорен во таа амбиција бидејќи го имаше замислено на одреден начин, и не отстапуваше од својата визија. Би сакала да ја имав зрелоста да пристапев на таа ситуација поинаку - имено да објаснев пишувањето често не е висцерално на начин на кој сликањето е. Но ова не е текст за мене, туку желбата на Иван да даде поетски печат, или жртва со крв од мастило, или крстување, припитомување на она во што се дава и го прави.
Враќањето кон уметниците пред нас
Референцирањето преку семплови на музика, и со тоа давајќи ѝ втор живот, на стихови или цитати, како поставување на тонот на содржината која следи во книжевноста…. мустаќите на Мона Лиза на Дишан, спорот на Ворхол кој оди до врховниот суд, поради позајмена фотографија и преработена (на Принс) - сето ова не е ништо ново(вклучувајќи ја и тужбата) и се стандардни уметнички практики. Но во култури, како македонската, одново читање и навраќање на џиновите на чии рамења стоиме е веќе прашање на самопрезервација. Но и интересна вежба за контексти. </