До каде сум со диетата што ја почнав во декември? Почнав по план, почнав дури и позитивни коментари да добивам, и отидов во викендичка на село. Таму ручав и доручкував сосема по план. Но, залихата на печени бадеми и бисквитите што сестра ми си ги купи за два месеци...отидоа после четири дена.
На диеталниот тост со парченце кашкавал му додадов две лажици руска салата!
Од залихата за коледарчињата, остана само...половина горчлив орев.
Ете до каде е диетата..
Инаку работите се одвиваат добро, а и да не е така каква разлика би правело јас во тренерките, изолирана дома под бранот на суперзаразниот омикрон? И тука лежи цаката зошто веројатно многу резолуции не успеваат. За да се исплати трудот, треба да стои нешто што ќе мами на другата страна од тунелот, или мостот...
Многу често, „исплатата„ е кажана од доктор: доколку не престанеш да пушиш/не отидеш на диета/не почнеш да вежбаш, и да преживееш, нема да биде живот кој ќе биде пријатно да се истера. Луѓето најчесто се токму таму каде што сакаат да бидат. Некогаш позицијата која изгледа дека е крајно непријатна и опасна е единственото место кое го знаеме, и кое сме научиле дека е дома. За да се преселиме во нова куќа со сјајни подови, прекрасни погледи, фини и културни комшии треба да ја напуштиме шупата. На прва изгледа дека е многу лесно и едноставно:
Само престани да пушиш.
Само немој да јадеш.
Само 15 минути дневно..
Но тоа подразбира дека треба да ја напуштиме позицијата на комфор.
Често немаме енергија во себе да го направиме тоа. Според некои метрики кои не ни се сосема јасни, ама им веруваме, за некое однесување да нѝ стане навика, потребен е 21 ден. Потоа станува наша втора природа, рутина.
Прашањето останува, не како да го правиме она што сакаме да го направиме што во најголем дел го знаеме, туку прашањето е како да се убедиме дека тоа е нешто што сакаме да го правиме.
Затоа потребно е малку креативност во менување на перспективата. Еден битен чекор е - одважност и храброст да сакаме и да посегнеме по живот кој можеби мислиме дека е недофатлив за нас? Во таа клопка се фаќаме многу често.. „Не е реалистично...„
А единствената задача која ја имаме во осмислувањето на нашите животи е да го исполниме целиот наш потенцијал во работите кои ги сакаме и кон кои тежнееме. Или, да се убедиме: тело од типот на оние што ги гледам, напола со завист напола со воодушевање, се сосема возможни за мене. Животот кој може да го придружи - го заслужувам и може да се справам со него.
Работите кои ги нуди светот - ми се достапни. Ќе почнеме да веруваме дека подобариот живот нема да го расипеме, дека нема да нè преплави и натежне...Диетата ќе почне да делува...
Comments