Скицирање на судењето Џони Деп против Амбер Херд

Цртежите се повеќе од доволно интригрантни, во својата „уметничност“, и си поигруваат со стандардните бирократски и документаристички скици, на судења затворени за јавноста, но - и текстот можеше да стои сосема надвор и автономно од моментот кој не́ проголта сите нас: судењето на Џони Деп против неговата поранешна сопруга за клевета. Изабел Браурман инсистира на објективност но сосема суптилно се насетува наклонетост кон Херд. Сепак - таа не е задолжена со ниту една од понудените позиции. Тоа што не́ пецка, е поистоветувањето на Амбер Херд со последниот феминистички момент, и #MeToo движењето... често сервирано од софистицираните ПР кујни на нејзиниот камп. Но кога ќе се земат во предвид сите критики на мас-феминизмот: драмско-литературна секција на жени, помалку „Госпоѓи Бовари“ во залутаноста од здодевност - можеби Херд и скроз тамам, таму каде што се најде.

Како официјален набљудувач, застапник, жртва и граѓанин, влегов во вртоглавица влошена од непопустливите претпоставки на фанатиците и вистината.

Ова го пишувам од тоалетот во Капитал Грил. Судскиот процес Деп против Херд влезе во фазата на вкрстено испрашување на Амбер Херд, а по улицата, нацрт-мислењето на Врховниот суд за поништување на Роу против Вејд протече во злобно претскажување за смртта на 50-годишниот преседан минатиот месец. Тогаш, во соодветна метафора на Алито(судијата кој конечно го поништи Роу вс Вејд), во срцето на главниот град на нацијата, во овој комерцијаен, со фино јадење, црно-бел шаховски под, со бесплатен леб, вистинско дрво, а лажно сребро, ресторан за бифтек, седам на шолјата во тоалетот и размислувам за Холивуд. Како американски турист кој изгледа како карикатура, судењето на Деп против Херд ужасно заталкува во секој разговор на масата за вечера, незгодно се судира заедно со вестите за меѓународна војна, сè порутинските масовни пукања и надреалниот упад на домашен Гилеад.

Неодамна му кажав на еден љубопитен пријател дека се чувствувам како да сум карактер во претставата Деп против Херд. Не само што глумеа актерите, туку и сите оние кои беа под камерите на Судската ТВ приспособени на нивните улоги: адвокатите како несимпатични крвави и лојални витези; судијата: рамнодушна и повремено искрена во нејзината огорченост; Џони: топол стоик, понекогаш сериозен (ги проучував неговите раменици), повремено се смееше на „колку апсурдно!“ начин; неговите обожаватели: посветени, по цена на сопствената благосостојба и финансии; полицајците: ја заштитуваа на светоста на судот со силен надзор, и исфрлање на фановите доколку телефонот направеше звук, или доколку и самите фанови задремуваа; и Амбер: мрачна, самозадоволна, нелагодна на нејзиното столче, брадата крената нагоре или вратот наведнат за неговиот отсјај непоколебливо блеснеше во заштитените очи на нејзиниот поранешен сопруг. И јас, цртачот, секој ден пристигнувам со моите материјали за цртање и со билет за во окото на најозборуваниот ураган во културата.

Да се црта оваа драма, значеше да се оставам себеси отворена на сочувство на секој поединечен лик - нивната намера, што требаше да изгубат, луѓето што ги сакаа, луѓето што посакуваа да им ја одгризат главата. Онлајн, Интернетот го протече ова судење од секоја негова пора, барајќи дури и оние кои сакаа да се оттргнат или да ги напуштат своите уреди на два месеци или да размислат на кого да ги откријат своите верувања. Посветеноста не можеше да се игнорира. Се чувствував можеби како најсреќната девојка на светот: мојата работа ме исклучуваше од притисокот да бирам страна.

Архитектурата на судницата беше таква што Џони и обвинителството седеа покрај поротата. Помеѓу нив имаше подиум за адвокатите да поставуваат прашања, а од другата страна, на километри од жирито, седеа Амбер и нејзиниот тим. Џони, веќе толку блиску до сонцето, ги загреваше заморните поротници од ден на ден, доделувајќи им пристап до неговиот интимен фантастичен живот како поет со дрога во крвта на чудни насилни текстови („ајде да ја удавиме пред да ја запалиме!! Ќе и го ебам изгорениот труп потоа за да се уверам дека е мртва“) на што тој не се гордееше, туку го воздигна преку припишувањето на пораката Монти Пајтон.

Фановите се вгнездија штом дозволуваше окружниот суд во Ферфакс (1 часот по полноќ). На самрак, гледам една средовечна жена како плете и разговара со устоунирана средношколка која беше тука за нејзиниот час по граѓански науки. Поблиску до предната страна, група локални тинејџери, сите со истото опавче врзано високо и соодветни комично големи; една има прстен од сини остатоци околу устата од Слаши(*пијалок со изрендан лед со вкус на разни овошја и бои) рано наутро. Друга група нарачува Данкин крофни за редицата која чека кај судот. Некои фанови се срамежливи, некои територијални, некои не можат да влезат во судот затоа што се облечени како пирати, некои имаат италијански акценти, а други имаат рапав глас од цигарите. Многумина се самите жртви на семејно насилство. Сите се #justiceforjohnny луѓе. Кога прашав една од обезбедувањето како се држи, таа незаинтересирано одговори: „Ова е една од најголемите судски куќи во земјата, не е ништо што не можеме да го поднесеме“. Секое утро, по влегувањето во судницата, полицаецот им посакуваше на фановите добро искуство, како да се качуваат на возење во Дизниленд.

Една обожавателка, Ивон Де Бур, која славно ги искористи сите денови на одмор за да присуствува на судењето, го следи Деп низ светот, спие секоја вечер надвор од судот и во судницата плаче кога тој плаче. Де Бур звучи како Елвис - таа го притиска јазикот зад забите кога зборува за својот маж, ја наведнува главата наназад кога свечено ја поздравува придружбата на Деп по име, и тие возвраќаат. И кога нејзиниот крал ќе влезе низ вратата на судот, прави простор. Штракањето на неговата врата (десно на сцената) стана павловско за обожавателите во галеријата и за полицајците кои се обидуваат да задржат некаков декорум. Воинствените срца треперат, обожавателите на Деп пукаат, дишат остро, се извиваат и навалуваат, кревајќи ги рамениците, благо наведнувајќи се, за да го фатат неговиот поглед, срдечно смешкајќи се како сончогледи на сјајот на Деп. Кимнува, го допира срцето, поздравува, намигнува, се насмевнува.

За време на паузите, жените опиени од Деп се мешаат и излегуваат од кабините во тоалетот, потпирајќи се на мијалниците и до огледалата за да ја дотераат косата, градите и шминката. Неурамнотежената интимност што Деп ја постигнува во срцата на секој од неговите станови(*Стан – Врз основа на централниот лик во истоимената песна на Еминем, „стан“ е преревносен манијакален обожавател за секоја славна личност или спортист. – urban dictionary) ме вознемирува. Нема одговорност за таа моќ. Не му припаѓа на Џони или на неговите обожаватели: протекува, голa во бледиот воздух.

Назад во судницата, фановите радосно ги разгледуваат цртежите на Џони откако тој ќе ја напушти трибината. Еден фан доаѓа да седне до мене, па друг, па трета. Жена со цртани усни и јаболчници како топче од голф се насмевнува и ги издува градите, лицето и е замрзнато од ботоксот, а очите и избиваат топлина со сила најдобро што можат кога Деп ќе се сврти кон галеријата. Друга жена која носи бурма се наведнува од патеката со надеж дека ќе му го привлече вниманието. Еден млад човек ми вели дека е „собирач на животни искуства“, но и дека е тука затоа што му се допаѓа она што Деп „го прави за мажите“. Нервозен сум кога почнувам да ја цртам Амбер, очекувајќи го нивниот гнев на мојот грб кога ќе седнам во редот зад неа.

Кога Амбер влегува на сцената, тоа е особено неспецијално. Таа нема никаква харизма натопена на нејзе од галеријата. Во оваа соба, Амбер е остров кој се држи до нејзината намалена територија. На говорницата, таа не е опуштена, во паника е и граба за нејзината оспорувана чистота. Долготрајното зјапање во членовите на жирито и ги уништи шансите. Додека адвокатите пристапуваат до клупата на судијката, таа скришум погледнува: го скенира секој поротник горе-долу, ја крева брадата нагоре, за странците ангажирани да ги прегледаат нејзините спомени, а потоа ги спушта очите и ја свртува главата надолу, отфрлена и намуртена. Верувам дека, некаде по патот, таа го интернализираше примитивното барање на општеството за „совршена жртва“, а потоа се обиде да го исповрати под притисокот на невиден, неизбежен микроскоп. Таа зрачи со оперска прекумерна компензација, театрално дува во нејзините рани, оставајќи ги да лебдат по таванот на судницата, кои полека се издишуваат во текот на судењето. И зошто таа не би компензирала? Неговите верници на TikTok ја опкружија како болен рој од гаврани на Хичкок, кинејќи ги нејзините факти за да го вратат истрошениот труп на нивната врска, дивјачки обидувајќи се да му го предадат споменатиот труп на Деп.

Деп го фаќа трупот, стои на неговиот влез и влегува во раскрварената палата со свое темпо. Под неговиот здив, тој пцуе лекции за младите актерки додека шетала покрај фотографиите што таа ги направила од него се онесвестила, оние што таа ги направила од нејзините модринки, оние од неговите итни и чкртани слики во огледало создадени со помош на раскрварениот врв на неговиот славно исечен прст. Снимените сведочења на неговите и нејзините поранешни колеги, љубовници и пријатели, и, конечно, снимките што тие двајцата ги направиле, првично иницирани затоа што тепачките биле толку насилни што следниот ден се чинеше дека се замрачени. Снимките направени за борбата после борбата за тоа што беше првичната тепачка ја опишуваат зајачката дупка од која се очекуваше жирито да извлече со здрав ум.

Америка е опседната со меден месец: Ние се прејадуваме и брзо ја валкаме нашата колективна имагинација, така што еден интензивен момент побива илјада други. Дури и со оштетена рака, Џони Деп ја фрли мрежата толку широко што успеа да го деполитизира #MeToo, заробувајќи ги срцата на жртвите, како и чувствата на екстремната десница. Вреди да се имаат критички разговори за #MeToo, но мора да бидат водени од посветени застапници. Мораме разумно да ги слушаме фактите и, притоа, трезвено да управуваме со машинеријата на доблеста за да не ги скршиме основните системи што макотрпно ги поставуваат храбрите преживеани и посветените новинари.

Во мојот приватен живот пишувам свој список на сведоци. Јас сум во отворен случај со седум други против Универзитетот во Мичиген и еден од неговите поранешни предавачи. Во поголемиот дел од земјата, преживеаните од сексуално недолично однесување се противат на архаичните државни закони кои обезбедуваат поголема заштита за сторителите отколку за жртвите. Еден од главните начини да се постигне правда во овој расипан систем е преку јавна одговорност преку истражувачко известување. Медиумите одиграа клучна улога во издигнувањето на приказните на преживеаните, но обично само ако тие имаат привилегија на злоставувач од висок профил. Промената на државните закони ќе им помогне на оние кои, од различни причини, не можат да ја кажат својата приказна на главните медиуми. Дефицитарното законодавство за сексуално недолично однесување претставува фундаментални прашања за приватност за жртвите; со завршување на застареноста на жртвите и забрана на владиниот имунитет, преживеаните ќе имаат избор дали ќе одлучат да ја раскажат својата приказна или не.

Во моите кошмари, на говорницата ме исмева цел интернет. Во мојот буден живот, од пресудата Деп против Херд, имав случај некој напорно да ми се смееше во лице кога ја детализирав мојата незамисливо пеколна приказна за злоупотреба. Друго лице кое „не го следеше целосно“ (како многумина со целосно формирани мислења), но ги виде TikTok-овте за судењето, одмавна со главата и рече: „Жените се извлекуваат со толку многу“.

Во курсот на ова судење, Деп со леснотија ја префрлил својата поранешна сопруга од нејзината поранешна улога на жртва и самоназначен застапник на жртвите на измама со растројство на личноста која го претепала. На вистински начин на Деп, тој изведе културен магичен трик: брзо го шармира бруталното општество со пробивање на желатинскиот столб на интернетот.

Не можам безбедно да се обвиткам околу вистината на овој случај. Секој пат кога се обидувам да најдам стисок, се лизгам како мрсна змија. Можам да кажам колку беше чудно да се гледа како светот се набива во објективот на камерата додека го гледав тој објектив како се движи од моето седиште. Како официјален набљудувач, застапник, преживеан и граѓанин, влегов во вртоглавица влошена од непопустливите претпоставки на фановите и вистината. Ја напуштав Судницата 5J секој ден и потоа го гледав тој ден како се расцепува на Интернет секоја вечер. Бев сведок на моменти со моите очи кои потоа беа сецкани, искривени, џвакани, преиспитувани и плукани низ целиот свет, вртејќи се во бесни заговори. Во собата беше потребен напор да се спротивставам на шармот на Деп, бидејќи слични шармери во минатото ме наведоа да се оддалечам од себе. Благодарна сум што ја немав задачата на поротата да ги раздвојам улогите на преживеан и насилник што овие двајца актери, лежејќи во тесто, се обидоа да ги земат за свои. Како емпатичен набљудувач, се суспендирав себеси за да функционирам како наратор на наратори: обидувајќи се да го илустрирам секој лик отворено и искрено. Како резултат на овој метод, јас самата ползам од оваа зајачка дупка со неколку модринки.

Изабел Брурман е уметник, писател и дизајнер со седиште во Бруклин, Њујорк. Таа го доби своето МНР од Институтот Прат во 2019 година. Таа е позната по нејзиниот флексибилен пристап кон традиционалните начини на изработка на уметност, често избирајќи проекти и материјали кои ја овозможуваат и изразуваат нејзината желба за скитници. Дополнително, таа е преживеан од сексуална злоупотреба и поборник за законодавни реформи во тој простор.