Резултати од пребарување

независна релевантна култура

независна релевантна култура

независна релевантна култура

независна релевантна култура

независна релевантна култура

независна релевантна култура

Интелектуалецот и уметник помеѓу метеоролозите - Борис Секирарски, е вљубен во својата професија и тоа е очигледно од прва. Редовен е во објавите на Фејсбук, а неделава го спомена зборот на „п“ поради кој сите сме возбудени.. Спремете се, не е дека не е кажано.

независна релевантна култура There’s Nothing Here... We can’t find the page you’re looking for. Check the URL, or head back home. Go Home

независна релевантна култура

Na mojem noćnom ormariću živi "Doba kože" Dubravke Ugrešić . Često je pokupim (Ali i izaberem Ugrešić)- na makedonskom - da oštrim zube, i da se fokusiram, njeno pismo ima sve elemente koji mi izmiču, i ne dolaze mi prirodno: oštrinu, minucioznost, u izrazu, s gotovo zastrašujućom moć percepcije, duhovitost , nešto kao kad plače asketa. Ali isto tako, znate… to nedokučivo “žensko pismo” ( postoji li –ili ga nema). Identiteti, drugost, dom i egzil, otuđenost od tog identiteta, pripadanje, a posebno nepripadanje, pa i ponovno rođenje iz svih tih kategorija kao mehanizam opstanka, na prvi pogled teme su, s kojima se suvremeni makedonski stanovnici intimno povezani: i stanovnici Makedonije i oni sa Balkana. Ali ispada - to stanje je jednostavno zeitgeist, univerzalna priča, koja svugdje podjednako pogađa. Već desetljećima. Tako Templum ove godine u okviru festivala " Druga priča" promovira dva naslova (od planirana četiri): " Štefica Cvek u raljama života" i "Brnjica za vještice" - prva kniga je publikovana u 1981., a druga 2021, luk od četiri desetljeća. U antropološkoj struci, u etnografiji, postoji praksa, etički kodeks, pa čak i pravilo da se informanti uključuju u proces istraživanja više nego samo u etapu promatranja ili intervjuiranja: često se tekst nudi na recenziju, prije nego što se službeno objavi. Dakle, nalazim se kako pišem komentare dodane post festum s velikodušnom dozom pomnog pregleda i terena gdje pretpostavljeno povjerenje u razgovoru može biti narušeno. Čitanje odgovora bilo je iskustvo samo po sebi, ali sam se već s prijevodom zatekla kako bilježim mentalne bilješke na imaginarnim marginama (a onda dolazi onaj nož koji reže, sječe, otvara rane - u vlastitim pitanjima koja su mi već abjektna) . Želim je povući za rukav - i nastaviti razgovor. I ispada da bi se ta veza dogodila izvan preuzete ovlasti koju je nemoguće opozvati, odnosno zaobići. Pa makar Dubravka Ugrešić bila fiktivan lik - obziran, ali bez odstupanja od onoga što vidi kao istinu. Nimalo na način shock jock-a, nošen i podvučen duhovitošću, prepoznatljiv stil Ugrešićke. Duhovitost, ali ne cinizam ili indignacija, nego iz dječjeg čuđenja i veselja, prije malo - velike činjenice života. Divja misao: Kad je makedonska novinarka insistirala da joj kažete kako vi se čini Skoplje prije nekoliko godina, rekli ste da je strašno. Kako bi to riješili - produžila je - Vi ste bili prilično logični i preporučili: Minirajte!  Pa htjela bi početi sa obaveštenjem- Skopje nije bilo minirano po vašoj preporuci, ali je implodiralo. Djelimično “pod prevezom noći” ono šta je moglo bilo je demontirano, i odvedeno u nekom skladištu, vjerovatno u društvu sa skulpturama i bistama Tita, petokraka, jugoslovenskih zastava, na deponiju povijesti. A djemilično samo od sebe, ta strava počela je da se degradira - populizam je ideologija momenta, nema strategije do izmamivanje zaljubljenih uzdaha - pa tako taj stiropor koji je simulirao mermer, je popustio i napuknuo je pod samo nekoliko ljetnih doždova.  Cioran je osjećao olakšanje, ali i let u prazno kad putuje iz Rumunije u Pariz. Dali kada dolazite na Balkanu, se osjećate da je to vraćanje, i kakav je osjećaj? Koji duhovni mentalni psihološki mehanizmi se aktiviraju? Ako uopće se to dešava? Ili puka znatiželja? Dubravka Ugrešić: Novinarka me je pitala što mislim o novom skopskom urbanom dizajnu, a ja sam odbila da išta kažem. Bez obzira što ja o svemu tome mislila, ne bih se, kao gošća, usudila da kažem išta negativno. Međutim, novinarka je bila uporna, a intervju je trebao izaći sutradan, i ja sam, gotovo sigurna da to novine neće htjeti objaviti, rekla da sve izgleda prilično strašno. Pa što da radimo, pitala je novinarka. Da miniramo, rekla sam. Sutradan su komentari čitalaca bili brojni i neočekivani. Da miniramo! – ponavljali su anonimni komentatori. Odgovor na vaše pitanje je otvoren. A možda ga zapravo i nema. Mjesta koja smo napustili ne ostaju ista. Jugoslavija u kojoj sam rođena nije ostala ista, promijenila se, i mijenja se sa svakim novima danom. Već samo to da više ne postoji diskvalificira realnost nostalgije. Možda ne treba ići na mjesta koja su nam nešto značila, jer konfrontacija s novom stvarnošću na neki način uništava sjećanje. Neke zemlje, neki predjeli, neki ljudi idu unazad. Dolazite u prošlost koja više nije vaša, ali i u budućnost koja nije vaša. I tu dolazi do konfrontacije između vas i slike koju se usvojili, jer ona više ne odgovara onome što ste usvojili. Nedavno sam pročitala citat. On pripada mladom američko-vijetnamskom piscu Oceanu Vuongu i pokazao mi se točnim: What is a country but a life sentence. Što je domovina nego doživotna robija. Veza između vas i „usvojenoga“ (bez obzira što je sadržaj usvojenoga) teško da prestaje. Divja misao: Kažete da ne možete prihvatiti kvalifikaciju “Rođena u Hrvatskoj” jer ste rođena u Jugoslaviji. Da niste holandska spisateljica, jer ne pišete na njihovom jeziku. Da dali jezik!” Da li imate konflikt sa jezikom na kojem pišete kao i sa ostalim identitetima koji su vam ne samo naznačeni već i nametnuti. Da li ste možda razmišljali ili poigravali se sa idejom da ga odbacite možda, na isti način kao što ste odbacili ono što “hrvatstvo”(pa i “srpstvo” itd.)postalo 90ih? Da li dom, ono što se čini da tražite, je ustvari hrvatski jezik? Ili to je jednostavno instrument koji koristite, kao recimo što je tastatura, bez emotivnom, nostalgičnom povezanošću sa hrvatskim jezikom? Dubravka Ugrešić: Sjećam se kako sam prije puno godina, u jednom američkom univerzitetskom mjestu, zajedno s tridesetak pisaca iz cijelog svijeta prisustvovala felinijevskoj sceni. Jedan turski pjesnik se bio malo podnapio, skinuo se gol i u hodniku studentskog doma u kojemu smo bili smješteni urlao: I am a man! Prigovorila sam mu, baš kao da sam volontirala kao osoba zadužena za književnički moral. Ljutnuo se…”Hajde, što se praviš važna, da nije bilo nas, Turaka, vi ne biste imali jezik”. A puno godina kasnije, kada sam se prvi puta obrela u Istanbulu, sjetila sam se te epizode i priznala da je turski pjesnik bio djelomično u pravu. Sve u svemu, nisam u konfliktu s jezikom na kojem pišem nego s polupismenim i neobrazovanim ljudima koji se prave da su meritorni. I ne bih imala ništa protiv da me prodavačica u pekari opominje da se hrvatski kaže kruh, a srpski hljeb, nego kada to čine ljudi uključeni u obrazovni sistem, od učitelja u osnovnim školama do univerzitetskih profesora, kada to čine mediji koji nemaju problema sa svakodnevnom proizvodnjom pornografije, ali ulogu jezičnih policajaca shvaćaju ozbiljno. Primjera ima tisuće i tisuće do nedavnog gdje neki mladić razbija ploču na kojoj je umjetnik napisao na ćirilici i latinici slogan koji pamtim iz osnovne škole, a taj je: Kad Srbin se i Hrvat slože i olovo plivat može. Sve u svemu, nacionalna, etnička, tribalna pripadnost mora ulaziti u temeljna, nepovrediva ljudska prava. Međutim i pravo na nepripadnost mora imati isti status i biti jedno od temeljnih ljudskih prava. Divja misao: Kako vam pristupaju američki, zapadni novinari, i sugovornici, je prilično interesantno za mene, počevši od trenutka kad se bore izgovoriti tvoje ime ali ne zato što ga ne znaju.  No, trenutno se čini kao da razgovaraju s vanzemaljcem koji govori njihovim jezikom i našao se na njihovom planetu, pa ne traže samo odgovore kakav je život tamo preko granice, povijesne i kulturne granice, nego također potvrda da su njihovi signali doprli do nebesa. "Mickey Mouse je bio prilično popularan iza željezne zavjese" - izravan je citat, iz razgovora s vama. No, s druge strane, za "Drugost-drugi" su se napokon čuli, to više nije kuriozitet koja je cirkuska ili zoološka izložba u kojoj zvjeraju začuđeni stranci. Manjine, imigranti, jezici i čudna imena ne samo da se toleriraju, već su i dopušteni na stolu  za odlučivanjem, ili se bar priča o spremnost da se to uradi. Čudi li vas taj vrli novi svijet (i to ne samo iz gore navedenih razloga), plaši li vas, uvijek iznova nagovještava rekalibraciju ili vas uzbuđuje? Biste li radije živjeli u toplim, bezbednim kutovime nostalgije(ili ono što je ostalo od nje)? Ili ste taj nemir, kamenčić u cipeli, usvojili kao nešto što vam daje kreativni impuls? Dubravka Ugrešić: Prije svega moram reći da ja osobno stvari ne doživljavam tako kako ste ih opisali u vašem pitanju, pogotovo ne što se tiče Amerike. Ja ne govorim o politici nego o intelektualnim krugovima. Evo svijetlog primjera razumijevanja za moju autorsku poziciju: "For decades, to be a Yugoslav writer was to turn up at literary events in the West and have people struggle to place you. Nowadays they place you all too specifically and for a writer, that is perhaps worse. Are you Serbian, Croatian, Bosnian? The question is put hesitantly, as if inquiring into the nature of an illness; and the answer is routed to the corresponding slot under the headlines. What does this have to do with the pith of your style, your use of myth, your tutelary shades of Robert Musil, Italo Calvino or William Faulkner? So for Dubravka Ugresic, a Croatian adrift in Western Europe and the United States, it was almost a pleasure when a shop assistant asked while spelling out her name: "Is it with those little guys above the letters?" At last, a literary question." Najteži osjećaj izbačenosti, „bolesti“, odnosno nerazumijevanja, doživjela sam u domaćim krajevima, u Hrvatskoj, i ta domaća arogancija trajala je trideset godina i još uvijek traje. Štoviše nema naznaka da će ikada prestati. Pritom treba naglasiti da sam ja ta koja je inzistirala na tome da se pronađe hrvatski izdavač, jer sam vjerovala da postoje hrvatski čitaoci koji bi rado čitali moje knjige na jeziku na kojem su i napisane. A onda postoji i druga vrsta arogancije. Jedan moj znanac je rekao: “Osjećam se kao da me je vrijeme pregazilo, ali me začudo ništa ne boli“. Sviđa mi se ta formulacija. Naime, samo mladi ljudi, aktivni sudionici svoga vremena, korisnici novih tehnologija, osjećaju da su u neviđenoj prednosti pred “fosilima“(roditeljima i svima koji su stariji od njih). Ta vjera, odnosno ta konzumentska spremnost da u potpunosti potonu u svoje vrijeme, dirljiva je, nevina i opasna, ukoliko se bilo što više može okvalificirati kao “dirljivo“, „nevino“ i “opasno“. Uostalom, kada sam ja bila mlada suvremena kultura, ideje, duh vremena, ukusi – sve je to od mene činilo savršenog konzumenta filmova jednog Ingmara Bergmana, na primjer, kojeg sam nakon samo nekoliko godina zaboravila. Danas se pitam što je to bilo toliko zavodljivo u tim filmovima. Znam, dakako, ali se pitam otkuda ta kulturna amnezija, kako i zašto nas sve više okružuje “smeće“ koje nismo više u stanju kontrolirati, niti smo u stanju procesuirati niti kulturne proizvode, niti globalne događaje, niti realnost, niti vlastiti život. Možda je Baudrillard bio u pravu kada je negdje rekao da umjetnost iščezava ne zato što je nema, nego zato što je ima previše. Mi nismo u stanju prepoznati ključan proces, iako već godinama živimo prema poznatom proročkom sloganu Andy Warhola da će u budućnosti svatko biti slavan petnaest minuta. Možda živimo histeričnu sadašnjost, možda zato ne želimo umrijeti, možda zato želimo ostaviti što više otisaka prstiju (što nova tehnologija svakome omogućuje). Možda zato medicina produžuje naše živote, iako nam nitko ne objašnjava zašto. Mi svi živimo histeričnu sadašnjost, koja je svake sekunde sve histeričnija. Divja misao: U Skoplju dolazite na festivalu „Druga priča“ da bi primili nagradu za vaše pridonese za eksperimentalnu prozu. Eksperimentalna – u referenci na koji žanr? Jel krećete u pisanje sa namjerom da poigravate i iskrivljavate (percepirane) žanrove ili jednostavno pišete a kako to ponekad dospe u svijet je iznenađenje i za vas? Dubravka Ugrešić: Danas je vrlo teško reći što je književnost (književnost, vizualna umjetnost, i mnoge druge kreativne i intelektualne aktivnosti) osim da je proizvod koji potpada pod tržišna pravila. Međutim, dok ljubitelji dobrog sira vjeruju rijetkim arbitrima koji će znati reći što je dobar sir, ljubitelji dobre knjige su sami postali ti arbitri. Izdavači nas uvjeravaju da sve odluke i izbori leže na čitaocima. Čitaoci najbolje znaju što je dobro, a što nije. Književnost je postala tržišna aktivnost, pa je proizvodnja usmjerena na širokog konzumenta. U tom procesu sudjeluju agenti, jer izdavači više nemaju vremena za čitanje rukopisa. U tom procesu sudjeluju mediji, odnosno kritičari. U tom procesu sudjeluje tzv. akademija i univerziteti, kao najviša moguća evaluacijska kategorija. Američki univerziteti osiguravaju trajnu poziciju autorima koji su visoko vrednovani, tržišno prije svega. Treba samo vidjeti tko predaje tzv . creative writing na američkim univerzitetima. Creative writing odjeli osnovani su da bi zaštitili egzistencije nekomercijalnih pisaca. Danas, međutim, creative writing predaju književne zvijezde, jer samo zvijezde privlače veći broj studenata. Američki fakulteti štite svoje zvijezde, otkupljuju njihove arhive, rade na životnom osiguranju svojih zaposlenika. Što u takvom kontekstu može biti eksperimentalno? Ja samo primjećujem da je književnost postala sve čitljivija, sve više okrenuta čitaocu, sve manje sklona eksperimentiranju. A kako su autori zvijezde, a ne njihovo djelo, onda mnogi detalji igraju ulogu u tržišnom profiliranju autora, poput fizičkog izgleda, dobi, biografskih detalja, hobija, političkih stavova, rodnih, spolnih, rasnih preferencija i sličnog. Drugim riječima, s izborom “eksperimentalne“ pozicije (nasuprot većinskoj main-stream poziciji) autor/autorica sami sebi pucaju u nogu. Za neke autore takva pozicija znači emancipaciju. Bojim se da sama spadam u tu „gubitničku“ vrstu. Divja misao: Kako se ljeto bliži kraju... šta vam treba? Dubravka Ugrešić: Produžetak ljeta. Odgoda jeseni. Uredio na hrvatski: Milko Valent

независна релевантна култура

Реакциите за новата кампања на Домаќица на мојот фид, стигнаа истовремено со информацијата дека самата кампања постои: Краш излегле со нова и обновена верзија на стариот добар познат дизајн на чајните кекси, во обид да ги осовременат, но наместо тоа, проблемот на домаќинствувањето за жените го направи уште повеќе очигледен. На една страна стоеја оние кои се веќе изверзирани во феминистичките теории. Но разликата од Западната јавност, која ги има соџвакано до состојки кои се лесни за апсорпција на многу поопшта „публика„ од оние кои се вклучени во академскиот живот но и професионално и посредно се вклучени во тој дискурс е болно очигледна. Тоа дигестирање од типот на мајка птица, се случува не само преку поп културата, каде разговорите се прелеани на дневни ток шоуа, подкасти, радио, во коментирање на популарна култура. Се случува тоа џвакање на теоретскиот феминистички црв, и забрзано последниве 8-10 години преку активизам тригериран од отворениот “grab em by the pussy” Трамп бренд на шовинизам, со протести, покренување на #metoo движењето.. . Во Македонија пристигна овој ветар на промените преку академијата, најпроминентно преку #сегакажувам, и смислата на заедништво што се изгради за време на нашата сопствена ера на Груевизмот каде се туркаа груби, популистички, отворено абразивни и вулгарни верзии на „конзервативизам„ кој беше прикачен со патриотизмот, за жал, со чудесно потентен ефект. Луѓе се крстеа кога поминуваа покрај црквите! А носителите на овие промени, и нивните цели се оформија преку Шарената Револуција и конечно се позиционираа во центрите на моќта и од таму иако отворено се даваше поддршка на иницијативите ( Заев го поздрави „Сега Кажувам„ и сите кои се јавија со приказни што беше возбудливо, после деценија на лов на вештерки, да се добие одобрување од премиер на држава-имаше и опачина. Опачината на оваа потенцијално приказна со среќен крај е што слично како Западниот феминизам кој предолго беше разонода за белите,(WASP) жени од средна до висока класа, и на крилата на расизмот, - затоа беше отфрлен пошироко, е што имаше наклоност да се изолира. Но, не само што има тенденција да стане само добар ПР за клика која нерадо пропушта на таа страна на ѕидините ликови кои доволно да се несимпатични, туку и сета таа поддршка од „државата„ личеше на само улизување , прогресивниот пандан на конзервативниот Груевистички популизам („не може еден педер, да ми извините, да ја сруши владата„ ... „ Европа е најсекси девојка што сите ја посакуваат„) . Сепак, да се очекува социјално движење да биде без сопки, и со филмски совршено сценарио не само што е невозможно, но и не е фер да се очекува. Доволно е како за почеток да се препознае и прифати фактот дека општество по мерка на граѓаните кои живеат во него е патување, ретко е акција во неколку потези. Во овој контекст, разбирливо е што реакциите за - реакциите на Домаќица беа во голема мерка негодување. Што има лошо во тоа да бидеш домаќинка? Зошто не би сакала да се грижиш за својот дом? Зошто треба да чувствувам срам доколку уживам во готвењето? Зошто се бара од мене да осудам усисување? Што има прогресивно во тоа да не сакам да се угнездам во своето семејство? Па затоа како поларна опозиција со домаќинките, се поставија „ла кокорачи„ (како прочитав во некои коментари) кои сакаат да се акаат по улици. Или инфлуенсерки, о боже инфлуенсерките се уште полоши од ороспиите, има доза на измамништво, и лицемерие. Плус заработуваат подобро. Мажот е главата, жената е вратот. Понежниот пол го прави домот. Имаше дури и поетични обиди а го вовлекоа и универзумот во проблемот Домаќица. И така вистинскиот проблем со „Домаќинка „ сосема се измолкна, од фокусот. Двоен товар Кога на Фејсбук посочив дека пословичен е фактот дека жените веќе работат 50 центи на долар, еден мажествен поет на моментот беше изненаден и побара извор за моето – во неговата глава – лажно тврдење. Во Фејсбук коментарите не одговорив, но еве ја користам оваа прилика да го направам тоа. Марија Башевска во Индексот на родова еднаквост за Северна Македонија е развиен од Министерството за труд и социјална политика и Државниот завод за статистика на Република Северна Македонија приметува: „Вредностите на индикаторите кои го сочинуваат доменот Работа покажуваат дека жените во Северна Македонија во просек се многу поретко вработени со полно работно време споредено со мажите (табела 3.2.2.). Исто така, индикаторите поажуваат дека времетраењето на работниот век на жените во земјата е во просек пократко за 12 години од работниот век на мажите, што претставува второто најниско ниво на просечен работен век на жените споредено со сите земји членки на ЕУ (исклучок е Малта, каде разликата е 13 години). Дополнително, вработените жени во Северна Македонија во просек имаат помала флексибилност во работното време споредено со мажите, а со тоа и помалку можности за балансирање на работата и приватниот живот (табела 3.2.2.). Овој аспект е значаен и влијае дополнително негативно на учеството на жените на пазарот на труд, особено во средина како Северна Македонија каде постои изразена нерамномерна распределба на домашните обврски и грижата за децата во семејствата која во најголема мера ја вршат жените (овој аспект подетално се анализира во домен Време). Во овој контекст значајно е да се напомене дека поголемата флексибилност во работните часови може да рефлектира и несигурни облици на вработување и лимитирани работнички права.„ Милка Казанџиска, Марија Ристеска, Верена Шмит направиле студија уште пред 15 години со поразителни информации: Родовиот јаз во платите во поpанешната југословенска Република Македонија Важно е да се каже и дека жените се послабо застапени и како активни учесници во општествениот дијалог. Во синдикатите, како и организациите на работодавците, има многу помалку вработени жени од мажи. На пример, во централниот одбор на Конфедерацијата на слободните синдикати на Македонија, што ги застапува интересите на околу 80.000 работници од јавниот сектор, од кои најмногу се жени, само двајца од вкупно 10 членови на одборот се жени. Во Федерацијата на синдикатите на Македонија, жените уште помалку учествуваат во управното тело (во президиумот), односно 2 од 17. Конечно, жените се недоволно застапени во Организацијата на работодавци (само 3 од 21 член на управниот одбор се жени). Истата состојба се забележува и во Економскиот и социјален совет (во понатамошниот текст, „ЕСС“), трипартитното тело надлежно за општествен дијалог.32 ЕСС исто така е „клуб за мажи“ (сите 12 членови се мажи, а само 3 жени ќе бидат заменици следните три години). Недоволната застапеност на жените на лидерските позиции не е ограничена на социјалните партнери, туку се гледа во општеството како целина. Прашањата поврзани со родот честопати се сметаат за „женски проблеми“, место проблеми поврзани со трудот и вработувањето.” „Статусот на жените на пазарот на труд и нивната улога во општествениот дијалог е одраз и на родовата нееднаквост во поглед на поделбата на домашните задачи, каде што жените традиционално го завршуваат поголемиот дел од работата поврзана со нега на децата и постарите лица. Затоа жените може да се чувствуваат присилени да прифатат работа со скратено работно време или алтернативни работни шеми. Уделот на жени што работат со скратено работно време во вкупниот број вработени жени се зголеми во последниве години. Уделот на вработени жени со скратено работно време во вкупниот број вработени жени во 2008 г. достигна 7,6 проценти, додека кај мажите беше само 4,9 проценти. Вработување со скратено работно време е повисоко кај жените во споредба со мажите, додека вработеноста со полно работно време е за 64 проценти поголема кај мажите во споредба со жените. Но, вработувањето со скратено работно време не се зголеми драстично бидејќи работодавците се обврзани да се потпираат на законската референтна плата кога ги пресметуваат даноците за платениот список.28 Од таа причина, меѓу работодавците е раширена и практиката да пријавуваат плата еднаква на референтата, но потоа да бараат од работникот да им врати дел од платата „под маса“.29 Вработувањето со скратено работно време стана попривлечно за жените, бидејќи се зголеми законската возрасна граница за пензија. И поради ограничените капацитети за нега на постарите лица и децата жените избраа вработување со скратено работно време.„ “Од податоците во извештајот на Државниот завод за статистика „Жените и мажите во Република Македонија“ од 2008 г., може да се заклучи дека во 2007 г. во образованието мажите имале подобри работни места (професори, виши лектори, доценти) додека жените биле позастапени од мажите како асистенти, помлади асистенти, лектори и друг кадар. Треба да се истакне и дека родовиот јаз во платите е значително повисок во пониските нивоа на образование: жените со 4 години средно образование во просек заработуваат 20 проценти помалку од мажите, а жените со основно образование заработуваат меѓу 35 и 40 проценти помалку од мажите со исти квалификации (табела 12). Заработувачката на необразованите жени беше само 62 проценти од заработувачката на необразованите мажи во 2001 г., иако оваа броја значително се зголеми и во 2002 г., на 76 проценти.” „Во категоријата од 5001–8000 денари, родовата структура е речиси рамноправна (51 процент од вработените што добиле плата во оваа категорија на плати беа мажи, а 49 проценти жени). Во другите категории на плати се забележува прилично нерамноправна структура во корист на машките вработени. Особено загрижува дека во категоријата 16.001–20.000 денари се зголемува уделот на машките вработени. Дискрепанциите во структурата се најголеми во категоријата од 40.001 денари и повеќе, каде што уделот на мажи работници е 76 проценти, а 24 проценти се жени. Би сакале да нагласиме и дека ако ја разгледуваме структурата по нето плата, се гледа дека жените се сконцентрирани во пониските категории плати, а мажите се обично во многу повисоките категории.„ Значи на кратко не е проблем што сакаш да се грижиш за својот дом. Проблемот лежи што одговорноста на втората смена, кога таа паѓа исклучиво на тебе: а првата смена е работа во која веќе најверојатно не си работодавец, или во позиција на моќ или позиција која е вклучена во социјален дијалог, па дури и во оние со највисоките можни квалификации – ќе го пополните местото на „прва пратиља„- доколку имате среќа. Во меѓувреме Краш затечен од реакцијата, се обиде да направи спин, и кажа: „По многубројните прашања, одговараме со повеќе информации. Целта на нашата нова кампања „Домаќинкa“ е да ја подигнеме јавната свест за важноста и сложеноста на обврските во домаќинството и да ја подигнеме свеста дека домаќинството е заедничка задача на сите членови на домаќинството. Го привлече вниманието на граѓаните и отворија важна тема, на полиците како прв чекор од кампањата ја стави Домаќинката во посебно издание.Тие сакаат да ги поттикнат сите членови на општеството да го преземат својот дел од обврските и обврските во домот за распределбата на домашните работи се еднакви“. Кога има доволно жени на масата, Краш, нема да мора да се обраќате на PR службата!