Резултати од пребарување

независна релевантна култура

независна релевантна култура

независна релевантна култура

независна релевантна култура There’s Nothing Here... We can’t find the page you’re looking for. Check the URL, or head back home. Go Home

независна релевантна култура

независна релевантна култура

Настани деновиве низ град: од Скопје, Битола, Охрид, Кичево, Струмица па до Лондон и Њујорк. Дива ве води на настаните кои мислиме дека мора да ги посетите. Од концерти фестивали и изложби, до саеми, кулинарски настани театарски претстави и јога - настани без престан марш, осмомартовски марш, женски права, феминизам, Скендербег плоштад 14.11.24 г., во 18:00 Оваа година, на 8 Март, граѓаните на многу балкански градови ќе излезат на улиците, на марш под моќниот слоган „Црвена линија: Правата на жените не се за преговарање“. Во Скопје, планирано е оваа акција да започне точно во 17:00 часот на плоштадот Скендербег, со цел да се дигне глас против растечките стапки на насилство врз жените, фемициди, секојдневни социјални и здравствени неправди, и економски проблеми кои посебно ги погодуваат жените. Маршот ќе продолжи кон Паркот Жена Борец, каде ќе има завршни обраќања до јавноста и институциите. Од бесплатни гинеколошки прегледи до пристап до менструални и хигиенски продукти, од безбедност на работното место до вреднување на неплатениот домашен труд, организаторите на маршот сметаат дека е време да се исцртаат црвените линии кои не смеат да се преминат. По повод Меѓународниот ден за економска, политичка и општествена борба за рамноправноста на жените – 8 Март (петок), ве повикуваме кон колективна акција, колективен протест и колективен марш во заедничката борба за рамноправност и родова еднаквост. Оваа година маршираме под слоганот „Црвена линија: Правата на жените не се за преговарање“, со почеток од 17:00 часот на плоштадот Скендербег. Овој марш претставува протестен одраз против ситуацијата во нашата земја, против инситуционалната и општествената негрижа кон жените и девојките, тргнувајќи од растечките стапки на насилство, фемицидите, секојдневните социјални и здравствени неправди па сè до високата стапка на економска несигурност и сиромаштија кои нè засегаат сите, а особено ги погодуваат жените. Во период кога се водат интензивни политички, економски и социјални преговори, потсетуваме дека правата на жените не се за преговарање! Повлекуваме црвени линии за нашите здравствени, образовни, работнички, културни, политички и економски права! Маршираме заедно, бидејќи сите ние треба да имаме гарантирани еднакви права и можности - пристап до здравствени услуги, без да го загубиме нашето право на избор, достапност до бесплатни гинеколошки прегледи во сите населени места, како и до менструални и хигиенски продукти, достојни болнички услови и лекарска експертиза, еднакви плати за иста работа, вклученост во донесувањето на одлуки, безбедност на работното место, вреднување на неплатениот домашен труд, живот без насилство – физичко и дигитално, безбедност во јавниот и приватниот простор, фер и непристрасно институционално постапување. Независност, правичност и сигурност - во сите сегменти од нашето постоење! Изразуваме солидарност до нашите сестри и соборнички во Загреб, Сарајево, Белград, Приштина, Подгорица, Тирана, Љубљана, кои се соочуваат со истите неправди и потсетуваме дека регионалната поддршка и соработка ќе ни помогне заедно да ги надминеме препреките. Затоа, ве повикуваме да марширате заедно со нас и заедно да кренеме глас за женските права и црвените линии кои не смеат да се преминат. Маршираме заедно во петок – 8-ми Март во 17 часот на плоштадот Скендербег каде ќе ја започнеме нашата рута, а маршот ќе го завршиме во Паркот Жена Бор ец, со завршни обраќања до јавноста и институциите. Се гледаме на марш! -Повикот на марш на организаторите Историјата на Меѓународниот ден на жената започнува во раните 1900-ти, со корените засадени во индустрискиот револт и борбата за рамноправност и правата на работниците. Се смета дека првиот Национален ден на жената бил одбележан во Соединетите Американски Држави на 28 февруари 1909 година, поддржан од Социјалистичката Партија на Америка. Со текот на годините, денот бил прифатен и во други земји, а во 1910 година, на втората Интернационална конференција на работничките жени во Копенхаген, било предложено 8 Март да биде официјален меѓународен ден на жената за да се отстојуваат барањата за рамноправност и унапредување на правата на жените. Првиот меѓународен ден на жената бил одбележан во 1911 година, а со текот на времето датумот станал симбол на борбата против патријархатот и за рамноправност меѓу половите. Денес, 8 март не само што го обележуваат жените ширум светот како ден на активизам и прослава на достигнувањата, туку служи и како напомена дека борбата за рамноправност сè уште не е завршена. Во ова светло, маршот на 8 Март во градови како Скопје, Загреб, Сарајево, и други, ја продолжува оваа традиција на заедништво и солидарност. Како заедница, мора да продолжиме да се бориме за еднаквост, праведност и достоинство за сите жени, без разлика на нивната раса, религија, сексуална ориентација или економски статус. Време е да ги препознаеме и јавно да ги поддржиме овие црвени линии кои се засноваат на основните човекови права. Правата на жените не се ниту тренд, ниту дневна политика - тие се темел на едно праведно општество. Во време на социјални и економски кризи, жените често непропорционално трпат последиците. Маршот на 8 Март е повеќе од само протест; тоа е и празник на женската заедница и моќта на колективниот активизам. Кога зборуваме за еднакви плати за иста работа, пристап до здравствени услуги, борба против насилството во секој облик, и фер третман во секој аспект на животот, зборуваме за основни човекови права. Со црвена линија симболично ги означуваме нашите позиции за кои не се преговара. Не се на маса ниту здравствената заштита, образованието, безбедноста на работното место, ниту правото на телесна и репродуктивна автономија. Овие се основните столбови на кои треба да се изгради секое општество, и ние бараме истите да бидат утврдени, почитувани и заштитени. На маса, еднакво и рамноправно прифаќаме да седнеме само ние, како жени и сојузници. Солидарноста не познава граници, и мартовскиот марш го проширува својот одек низ регионот, од Загреб до Тирана, од Сараево до Љубљана. Нашите борби може да имаат локален карактер, но нивната суштина и цели се универзални. Регионалната поддршка е витална, бидејќи една од најмоќните пораки што можеме да ја испратиме е дека во оваа борба никој не е сам. Да маршираме заедно означува да стоиме рамо до рамо, да ги подигнеме гласовите високо и да се осигураме дека нашите црвени линии се впечатливи и јасни. Во петок, 8 Март, на плоштадот Скендербег, ќе ги стартуваме чекорите кои одекнуваат со вековни барања за правичност, и ќе завршиме со силни зборови и пораки кон јавноста и институциите во Паркот Жена Борец. Маршот на 8 Март не е само ден за активизам; тоа е ден каде се утврдува верата во свет каде сите жени ќе имаат право да одлучуваат, да бидат слушнати и да живеат без страв. Придружете ни се - заедно, можеме да направиме промена. следно

од Ирен Орби за Њујоркер; Стариот пар лежи на грб на бел јорган, фатен за рацете како пар хартиени кукли. Нивните опуштени лица имаат изглед на грчки маски: процепи за затворени очи и црни дупки за ноздрите, усти свртени надолу како месечеви српови. Дали е ова вечен одмор или попладневна дремка што само наликува на него? Портретот се појавува на средината на „Додека смртта не се раздели“, нежна, висцерална серија фотографии на Боб и Мери Беренс , кои имаат на осумдесет години и се од Тексас во шеесет и седмата година од нивниот брак. Фотографката, нивната ќерка Беки Вилкис , ја направи фотографијата неколку месеци откако започна пандемијата на коронавирусот за време на она што се покажа како последната година на животот на нејзините родители. Парот Беренс се родени на една милја оддалеченост еден од друг во 1931 година. Тие се запознале во средно училиште преку Католичката младинска организација, и се венчале кога биле во нивните рани дваесетти години, откако Боб служел во Корејската војна. Тој имаше кариера во телефонската компанија Southwestern Bell, напредувајќи од инсталатор до извршен директор. Таа родила четири деца, дипломирала како млада мајка и предавала на паралелките во петто одделение во Хјустон. Во пензија, парот Беренси стекнаа лиценци за агенти за продавање на недвижен имот и доброволно работеа во болница во Вако - Мери го работеше регистарот за продавницата за подароци, додека Боб туркаше болнички кревети за брзата помош - пред да завршат таму како пациенти. Боб беше примен во јануари 2020-та година со конгестивна срцева слабост. Набргу потоа Мери доживеа мозочен удар. Неколку недели тие се лечеле во соседните и споени соби, но додека Мери заздравуваше и беше преместена во единица за независно живеење, состојбата на Боб се влоши и беше преместен во болница за терминално болни. И тогаш дојде ковид. Вилкис, која ја посетуваше болницата со нејзините браќа и сестри донесе итна одлука да ги пресели своите родители во нејзиниот дом. Нејзиниот брат и сестра ги однесоа со некои од нивните работи, а таа вечер Боб го изеде својот прв целосен оброк тие неколку недели - супа од домати и сирење на скара. Вилкис и нејзините браќа и сестри не очекуваа дека нивниот татко ќе издржи повеќе од неколку недели. Боб кој беше висок 1.81м ја намали тежината на околу 55 килограми. Мери едвај успеа да стане од каучот. Сепак, дел од нивната сила се врати во текот на утрата поминати заедно одмарајќи се во кревет или туркајќи ги нивните одалки по дрвеното пристаниште зад домот на нивната ќерка. Како дете, Вилкис ретко сведочеше на гестовите на љубов на нејзините родители, но исполнувањето на заветот „ Додека смртта не не раздели“ ја осветува. Боб и Мери тимски решаваат крстозбори, FaceTime-уваат со правнуците и си помагаат еден на друг да си ги вовлечат нозете во ортопедски чевли. За да и́ угодат на двојката, Вилкис и нејзиниот сопруг ставија водоотпорна постелнина и поставија решетки во бањата. Додека се мотаат низ куќата, Боб и Мери поретко изгледаат како пензионери, отколку како самосвесни клинци. Таткото на Вилкис, кого нејзиниот брат го опишува како „професионален мајтапџија“, е сликан како се занимава со домино фигура, додека нејзината мајка изгледа саркастична и разиграна принесувајќи ја млазницата на рачниот небулајзер до усните како да е свирче за забава. Нивните геријатриски додатоци се клучниот потсетник за нивната кревкост. Во еден портрет Боб и Мери седат еден до друг на дрвени клацкалки, свртени со грб кон камерата додека се восхитуваат на затскриениот поглед на езерото. Нивните одалки се поставени зад и покрај нив. Како и сите кадри во „ Додека смртта не се раздели“ , и оваа слика го зема насловот од нивните зборови: „ Да му кажам на тато дека умираме?“ Вилкис, мајка која е домаќинка, студирала хемиски инженеринг на колеџ, не се занимавала со фотографија се́ додека нејзините сопствени деца не пораснале и не заминало од дома. Нејзините рани дела вклучуваат елегантни студии за ѓубрето од брегот - топчиња за голф и пивски шишиња, 'рѓосани клинци и контејнери - откинати од брегот и поставени во таксономски колажи. Пред да се преселат нејзините родители, таа имала малку искуство со портретирање, а за „ Додека смртта не нè раздели“ воспоставила едно основно правило. Доколку Боб и Мери затворат врата зад нив, таа нема да ја отвори. Инаку, како што треба да се забележи изјавата на една уметница, таа ги сметаше за „целосно послушни“ - дури и кога се муваа под чаршавите во портретот насловен „Попладневно уживање“ . Едно чудо на серијата е искрениот однос на Вилкис кон телата на нејзините родители. Боб се качува на вага со една нога, како фламинго што стапнува на рамна карпа („ Дали се помести иглата? “). Мери, сликана одзади, се соблекува за да се тушира ​​со пареа („И згледам прилично проклето добро за една стара жена “). Под објективот на Вилкис, разголениот тен на нејзините родители личи на сè: од бледо, недоволно набабрено тесто до остра хартија. Мери, со крпа на градите, се чуди на сопствените темни вени, видливи и жилави како селските патишта на стара карта. На новогодишната ноќ, девет месеци откако парот се преселил, Боб паднал додека вежбал јога со своите правнуки. „Тоа е она што вие го нарекувате несреќа“, рече тој, обидувајќи се да се насмее, но колкот му беше скршен. Неколку дена подоцна, назад во болницата, Вилкис ги сними последните моменти на нејзиниот татко од перспектива на нејзината мајка. Мери ги овластила лекарите да ја прекинат неговата поддршка во живот („Боб, ти го потпишувам животот“) и на самиот крај, стисна во неговите млитави, познати прсти фотографија за паричник („Земи ме со тебе“ ). Таа поживеа уште два месеци, облекувајќи се и соблекувајќи сама („Ова порано не беше толку тешко“) или читајќи под ќебето на Боб на неговото старо место на софата („Можеби ако седам токму таму каде што седеше“), пред да подлегне на компликации од пневмонија. „Збогум, те сакам“, 5 март 2021 година. Боб и Мери сакаа сонце, свежо кафе и кантри танцување. Тие оставија зад себе четири деца, девет внуци и повеќе од десетина правнуци, вклучително, како што Вилкис вели во некролозите, едно или две „неименувани бебиња кои ќе дојдат набрзо“. Вилкис го сними погребот. Таа продолжи да фотографира и потоа. Таа ги фотографираше отфрлените одалки на нејзините родители, склопени во гаражата и златните кутии во кои се чуваат нивните кремирани остатоци. Таа организираше локална изложба на тие фотографии заедно со „мебелот“ што го направи од паломи и влошки за инконтиненција. На прозорците на галеријата, таа залепи винил транскрипции на текст од честитките за сочувство што ги доби нејзиното семејство. Таа дури предоцна сфати дека нема речиси никакви фотографии од себе со нејзините родители од нивната последна година заедно. „Во ретроспектива признавам дека имаше моменти кога ја користев камерата за да ме дистанцира од моментите на кои им сведочев“. „Додека смртта не не́ раздели“ ги зачувува тие моменти со грижа: Боб и Мери еден за друг, а нивната ќерка за нив.

независна релевантна култура

независна релевантна култура

28.5.24 г., во 10:00 промоција, КИЦ, Александра Ѓуркова, Социолингвистика Културно информативен центар (КИЦ), Mirche Acev, Skopje, North Macedonia Во Салон Империјал 2, на 28 мај 2024 година во 19:30 часот, ќе се одржи промоција на најновото дело на професорката Александра Ѓуркова, насловено „Социолингвистика“. Оваа книга е значаен научен придонес во која авторката изучува јазикот и неговото функционирање во општествен контекст. Промоцијата ќе биде поддржана од двајца промотори - проф. д-р Димитар Пандев и проф. д-р Симона Груевска-Маџоска, кои ќе ги поделат своите впечатоци за значењето на книгата во академската заедница и понатамошното влијание на социолингвистиката како научна дисциплина. Книгата „Социолингвистика“ опфаќа широк спектар на теми, вклучувајќиja социологијата на јазикот, јазикот во јавната комуникација, јазични контакти и интерференција, како и комуникативна компетенција. Покрај тоа, таа посветува внимание и на јазичните политики во светот и социолингвистичките прашања специфични за македонскиот јазик. Александра Ѓуркова, која е долгогодишен член на Институтот за македонски јазик „Крсте Мисирков“ и вљубеник во македонскиот јазик и неговата историја, со ова дело уште еднаш потврдува својата посветеност кон научното истражување и едукација. Присуството на промоцијата е отворено за сите што сакаат да зголемат свои знаења за влијанието на јазикот врз општествените динамики и да се запознаат со најновите социолингвистички истражувања. Ова настан ќе биде одлична прилика за студенти, професори и сите оние заинтересирани за јазикот и неговите социјални функции. претходно следно