Резултати од пребарување

независна релевантна култура There’s Nothing Here... We can’t find the page you’re looking for. Check the URL, or head back home. Go Home

1 март 2024, Загреб - Во Загреб претстои уметничкото искуство насловено „Мала изложба за мечтаење", кое ќе се одржи во поп-ап галеријата Камба. Кураторот на изложбата, Сара Микелиќ , ја претставува работата на македонскиот уметник Дарко Алексовски, кој со своите самоиздадени фанзини насловени како „ Мал прирачник за мечтаење" ги истражува порозните граници помеѓу соништата и сеќавањата. Изложбата е поделена на три меѓусебно поврзани сегменти . Првиот сегмент нуди преглед на дванаесетте претходни изданија на Алексовскиевите фанзини, кои претставуваат визуелни и наративни патувања низ места, предмети и ситуации во кои се испреплетуваат имагинацијата и сеќавањата. Вториот сегмент е посветен на најновото издание на фанзинот, создадено во соработка со уметниците Стела Микулин и Жељко Бељан , а третиот сегмент ги вклучува делата настани од партиципативната работилница за фанзини, која ќе се одржи на 28 февруари во просторот на галеријата.  Дарковата инспирација доаѓа од утописките концепти како "пејзажи на восхитот " кои ги предлага Хозе Естебан Муњоз, и "агорафилија " на Пол Б. Пресиадо, што ги оспоруваат ограничувањата на отуѓената сегашност и нудат нови начини за перцепција на времето и просторот. Преку вклучување на другите уметници во проектот, како Ивана Спироска, Симона Манчева и Џан Демир во претходните броеви на фанзинот, изложбата станува симбол на колаборација и креативна заедница. „Мал прирачник за мечтаење“ е серија самостојно издадени фанзини на Дарко Алексовски преку кои тој истражува еден постојано променлив светоглед, како и мечтаењето за oдредени места, предмети и ситуации каде што имагинацијата се испреплетува со нашите сеќавања. Изложбата е проширување на оваа мала серија публикации како начин за изразување преку различни визуелни и наративни методи. Појдовна точка за пронаоѓање и раскажување приказни во овие дела се утописки концепти, како на пример „пејзажи на восхитот“ (анг. landscapes of astonishment) предложен од Хозе Естебан Муњоз како начин да се „надминат ограничувањата на отуѓувачката сегашност [која] овозможува да се види различно време и место“, и „агорафилија“ (анг. agoraphilia) предложен од Пол Б. Пресиадо како љубовна страст предизвикана од град каде што материјалните граници помеѓу градските улици и телото стануваат толку нејасни што „мапата станува анатомија“. Финансиската поддршка од Градската канцеларија за култура, меѓуградска и меѓународна соработка и цивилно друштво на Град Загреб, како и фондацијата „Култура нова“ и Пиварница „Медведград“ ја потврдуваат важноста на овој проект за локалната културна сцена. Изложбата "Мала изложба за мечтаење" претставува визуелно и емоционално патување, кое не само што ја осликува уметничката визија на Алексовски, туку им овозможува и на посетителите да станат дел од творечкиот процес.

Стив Џобс (Steve Jobs), воден од неговата генијалност и неговата храброст, го измисли iPhone-от и го претвори Apple во највредната компанија во светот. Беше бескомпромисен, поголем од животот и незаменлив. Неговиот живот ја создаваше иднината, која ќе беше исполнета со уреди контролирани од нивните корисници. Сем Алтман (Sam Altman) ја помина последната година преземајќи ја одговорноста на г-дин Џобс како претприемачот на Силиконската долина кој е задолжен за иднината. Тоа е најголемата работна позиција во Силиконската долина, а сега и најтешката. Бидејќи се́ повеќе луѓе се загрижени дека ќе бидат контролирани наместо да имаат контрола, иднината е набабрена од опасност. До петокот, г-дин Алтман беше главен извршен директор на OpenAI, доминантната компанија за вештачка интелигенција. Тој ветил дека В.И. ќе го воведе првото златно доба на човештвото, иако доаѓа од истиот вид на пронаоѓачи кои мислеа дека постои пазар за тостери поврзани на интернет. Нејасните, но огромни амбиции на г-дин Алтман го доведоа во неволја со одборот на OpenAI, кој рече дека тој „не бил конзистетно отворен“ во неговите комуникации и го отпушти. Ова ја шокираше Силиконската долина, која направи сè освен да маршира до седиштето на компанијата во Сан Франциско со вили и факели, за да побара враќање на г-дин Алтман. Иднината е апстрактна, но беа загрозени сериозни суми на пари. Обидот за враќање на позицијата очигледно не успеа - ова е тековна сага - но последните неколку дена ги продлабочи паралелите со г-дин Џобс, кој беше маргинализиран од бордот на Apple во 1985 година. Apple се колебаше, а г. Џобс не беше баш примерен работник. Тој ја напушти компанијата на која беше основач и индустријата за персонални компјутери за која се залагаше. Единаесет години подоцна, кога Apple беше во уште полоша состојба, Џобс се врати. Тоа беше најголемиот втор чин во американската бизнис историја. Apple сега вреди 3 трилиони долари. Кариерата на г-дин Џобс, кој почина во 2011 година, на основачите на технологијата им е примамлива, но можеби невозможна споредба. Има многу клишеа за Силиконската долина за кои Силиконската долина сака да верува дека се вистинити, вклучително и „Не се работи за парите“ како и „Движи се брзо и крши работи“ и „Тројца луѓе работат на нешто во гаража, што ќе биде следниот Google“. Едно од најупорните клишеа е она на визионерскиот основач - извршниот директор кој може да допре до иднината, да откине дел и да го направи нешто што масите го обожаваат. Направете го ова правилно и вашата компанија ќе вреди трилион долари. Направете го тоа погрешно и имате прескап тостер. Легендата за визионерскиот основач не започна со г-дин Џобс, но тој ја турна на ново ниво. „Изгледаше дека можеше да види малку подалеку од хоризонтот кога другите луѓе не можеа да видат подалеку од крајот на нивниот нос“, Мајкл Мориц, историчар на Apple кој подоцна стана прептриемач на ризичен капитал, изјави за Њујорк Тајмс во 1985 година. Тоа беше опис што самиот г-дин Џобс го прифати. „Некои луѓе велат: „Дајте им го на клиентите она што го сакаат“, рече тој во една од најцитираните изјави. „Но, тоа не е мојот пристап. Наша работа е да откриеме што тие ќе го сакаат пред да знаат што е тоа“. Г-дин Џобс направи тоа да изгледа лесно. Мал уред што содржи илјада песни? Продадено. Но, дури и со нешто толку едноставно за разбирање како самоуправувачките автомобили, не е сосема јасно што луѓето ќе засакаат. Додека г-дин Алтман неуспешно преговараше во неделата да си ја врати работата, беше објавена оставката на Кајл Фогт како главен извршен директор на Cruise, одделот за самоуправувачки автомобили на General Motors. Неговото заминување беше поттикнато од кошмарниот редослед на настани минатиот месец, кога една жена во Сан Франциско, која штотуку беше жртва на удар од кола, кога возачот избега, потоа беше прегазена од Cruise робо-такси. Лиценцата на Cruise за работа во Калифорнија беше суспендирана по несреќата. Г-дин Фогт беше ко-основач на Cruise, кој General Motors го купи во 2016 година и беше главен архитект на неговиот успех во некогаш популарното поле на автономни старт-апи. Неговите напори сега се пречка, што го направи неговото напуштање неизбежно. Застапниците за само-возење можат да тврдат дека многу повеќе луѓе се повредени од човечки возачи отколку од автономни возила, но има нешто длабоко вознемирувачко во автомобил кој се чини дека се одметнал. Г-дин Фогт беше заменет со двајца инсајдери на Г.М. , еден од нив генерален советник на компанијата. Тоа прати остра порака: ова не е момент за визионерски лидери. И покрај сета немилосрдна егзалтација на г-дин Алтман во текот на викендот, екстравагантните тврдења што ги изнесоа тој и неговите поранешни колеги од OpenAI на крајот ќе имаат свој момент за пресметка. В.И. „Ќе биде најголемата сила која ќе доведе до економско зајакнување и до збогатување на многу луѓе што некогаш сме ја виделе“, рече тој во февруари. Луѓето ќе прашаат: Кој поточно ќе се збогатува? Дали го сакаме ова? Пред една верзија на ChatGPT да биде објавена во јавноста пред една година, г-дин Алтман беше во голема мера непознат надвор од Силиконската долина. Тој беше полу-успешен претприемач кој раководеше со Y Combinator, инкубаторот за стартапи. Таму научил дека превирањата секогаш се кријат под перспективна нова компанија. „Стартапите одвнатре се секогаш во голема мера искршен и," рече тој. Алтман имаше углед на далаверџија. Тој напиша на неговиот блог во 2017 година дека се чувствува поудобно да разговара за контроверзните идеи во комунистички Пекинг отколку во либералниот Сан Франциско. Можеби мислеше на времето во 2015 година кога на конференција рече дека „В.И. најверојатно ќе го доведе крајот на светот, но во меѓувреме, ќе има одлични компании“. Дали на луѓето во светот ќе им ги скенираат очи те во замена за понекоја лажна валута и нејасни ветувања дека нивните мрежници ќе бидат искористени, некако, некогаш, од некого, за да помогнат во докажувањето дека тие навистина постојат? Тоа беше еден од страничните облози на г-дин Алтман, воведени летово. Дури и кога беше исмејувано, тој изјави дека „ ние особено ги сакаме нашите порекнувачи, ни дава енергија, ве молиме продолжете со омразата!“ Стотици вработени во OpenAI во понеделникот потпишаа писмо со барање за враќање на г-дин Алтман. Во петокот таа беше една од најважните компании во Силиконската долина; во понеделник наутро, повеќето нејзини вработени се заканувале дека ќе дадат отказ. Г-дин Алтман е визионерскиот основач кој може да ги спаси, и OpenAI, а можеби и целото човештво. Овој наратив за суперхеројот е тајниот мотор на речиси секоја книга што ја сакаат претприемачите од Силиконската долина. Тревис Каланик, основач на Uber, беше приврзаник на Ајн Ранд, чии херои се во војна со општеството. Џеф Безос, основачот на Амазон, беше љубител на „Ѕвездени патеки“ од детството, каде што капетанот Кирк ја носеше секоја одлука и ја презеде одговорноста за секоја екскурзија. Питер Тиел, капиталист кој го поддржа Доналд Џ. Трамп во 2016 година, го сака „Господарот на прстените“, епска приказна каде што неколку херои го спасуваат светот. Корпоративните имиња на г-дин Тил (Палантир, Митрил, Валар) се преземени од таа приказна. Г-дин Алтман, по негова заслуга, застана позади широк список на книги, кој оди подалеку од книгите напишани од неговите пријатели во Силиконската долина, како г-дин Тил. Тој препорача уште еден фаворит за Долината, научно-фантастичната серија „Фондацијата“ на Исак Асимов, која зборува за тоа како еден харизматичен и дарежлив свештеник и неговите главно машки соработници можат да спасат баш секого, во овој случај 25 милиони планети. Но, патот да се стане вистински Гандалф или капетан Пикард е преполн со опасност. Елизабет Холмс од Теранос се моделирала по г-дин Џобс. Кога не можеше да успее со својата технологија за тестирање на крвта, да профункционира, таа едноставно се преправаше дека е функционална. Адам Нојман вети дека повторно ќе го измисли канцелариското искуство со WeWork. Таа прогласи банкрот пред две недели, иако г-дин Нојман успеа да се збогати. Сем Банкмен-Фрид, светлата надеж на криптовалута, ќе биде осуден во март за измама. Илон Маск не му помогна на својот углед или на својата банкарската сметка со купувањето на Twitter, сега наречен X. За г-дин Алтман, изминатиов викенд можеби беше личен врв. После сите муабети дека В.И. ќе презема работни места, тој одеднаш стана единствената суштинска личност во целата технологија. Во објава на X од Ерик Шмит, поранешниот главен извршен директор на Google, долови дел од расположението без разлика што Google е во жестока конкуренција со OpenAI: „Сем Алтман е мој херој. Тој изгради компанија од ништо до 90 милијарди долари во вредност и го промени нашиот колективен свет засекогаш. Едвај чекам да видам што ќе прави следно. Јас, и милијарди луѓе, ќе имаме корист од неговата идна работна позиција - тоа ќе биде едноставно неверојатно“. Ова е пофалба на ниво на Џобс. Можеби мудро, г-дин Алтман ги отфрли сите понуди што ги доби за да го финансира својот следен старт-ап. Microsoft, најголемиот инвеститор во OpenAI, објави доцна во неделата дека Алтман ќе дојде таму. Сега ќе работи за други. Дејвид Стрејтфилд пишува за технологијата и нејзините ефекти веќе 20 години. Во 2013 година тој беше дел од тимот што ја доби Пулицеровата награда за објаснувачко новинарство. Повеќе за Дејвид Стрејтфилд .

независна релевантна култура There’s Nothing Here... We can’t find the page you’re looking for. Check the URL, or head back home. Go Home

На 1 јули во Бифе Тафталиџе Во понеделник, 1 јули, со почеток во 20:30 часот, во Бифе Тафталиџе ќе се одржи премиерната промоција на албумот Јоруклук – првото целосно авторско остварување на Елена Христова, позната како фронтменка на групата Баклава. Албумот, објавен под името Елена Баклава, е резултат на повеќегодишно истражување и лично ангажирана посветеност. Инспириран е од јуручката култура во Македонија, тема која Христова ја проучува и антрополошки, и музички. Настанот ќе понуди ексклузивно преслушување на албумот, а ќе бидат презентирани и CD и винил изданијата, заедно со видео премиера на песната што го отвора албумот. Според најавата, албумот Јоруклук е интимна приказна за идентитетот, сеќавањето и гласот што минува низ времињата – и сè уште пее. Христова за првпат ќе ја раскаже приказната за создавањето на албумот – од теренското истражување, преку композицијата, до неговата продукција. 🎧 Настанот е отворен за сите. Влезот е слободен. 📍 1 јули | 20:30 | Бифе Тафталиџе, Скопје

независна релевантна култура There’s Nothing Here... We can’t find the page you’re looking for. Check the URL, or head back home. Go Home

независна релевантна култура There’s Nothing Here... We can’t find the page you’re looking for. Check the URL, or head back home. Go Home

15 март 2022 година Напорот на Русија да ја освои Украина може да кулминира во следните 10 дена. Русите се во неволја и тие го знаат тоа. Затоа посегнаа до Кина за помош и затоа сега регрутираат Сиријци. На руските генерали им снемува време, муниција и работна сила. Тоа не се заснова на никаква внатрешна интелигенција - јасно е од информациите од отворен карактер и моето искуство. Би можел да бидам далеку од реалноста, но уверен сум во оваа проценка. Суштинско предупредување за мојата проценка е дека ние, Западот, предводени од САД, мора да ја забрзаме и прошириме поддршката што и ја даваме на Украина на размери и со чувство на итност на Берлинската блокада (јуни 1948-мај 1949). Ним им треба оружје и муниција за да ги уништат ракетите, крстачките ракети и артилерија со долг дострел што предизвикуваат најголем дел од штетата на украинските градови, како и разузнавањето за лоцирање на тие системи и способноста да ги погодат бродовите на руската морнарица кои лансираат крстосувачки ракети во градовите од Црното и Азовското Море. Временскиот предизвик за Русија не е само воен. Ефектите од санкциите растат - Русија наскоро може да не плати долг од 150 милијарди долари во странска валута - а руската домашна огорченост исто така расте (треба да запомниме дека е невообичаено, но и крајно храбро обичните луѓе да протестираат во Русија на Путин и телевизиските уредници ненадејно да ги прекинат своите програми со развиорени антивоени плакати.) Треба да направиме се што можеме за да го поттикнеме тоа незадоволство и да им дадеме до знаење на храбрите Руси дека ја имаат нашата поддршка. Недостиг на муниција Русите се соочуваат со недостиг на муниција. Нивната транзиција кон војување за трошење ги зголемува стапките на потрошувачка над она што го планирале и она што можат да го одржат. Сè уште ќе имаат многу од конвенционалната артилерија и таканаречените неми бомби. Но, како што знаеме од минатите воени операции на САД, најсофистицираната муниција е многу скапа и толку поограничена во достапноста. Русите веројатно ќе го имаат истото искуство; Покрај тоа, тие мислеа дека кампањата ќе заврши во рок од неколку дена, така што големите залихи веројатно не беа подготвени. Потрошувачката за време на војна секогаш ги надминува планираните бројки, а урбаната борба го влошува тоа. Санкциите, исто така, ќе помогнат - Финска и Словенија порано и даваа муниција на Русија, а тие сега престанаа. Недостиг на човечки ресурси Пентагон соопшти дека 50 отсто од руската борбена моќ била посветена на Украина. Во екот на нашите војни во Ирак и Авганистан, бевме посветени со околу 29%. И беше тешко да се одржи тоа. Ова директно игра во дискусијата за опкружувањето на Киев. Русија нема човечка сила или огнена моќ да го опколи главниот град на Украина, а камоли да го заземе. Сум бил во Киев неколку пати. Бев таму во Киев пред пет недели, се сретнав со претседателот Зеленски. Тоа е многу голем, густ главен урбан центар на бреговите на една од најголемите реки во Европа. Тоа е тежок, сложен урбан терен. Украинците ќе можат да го држат отворен и да спречат опкружување, особено ако можеме да го достигнеме протокот на оружје и муниција до потребните нивоа. Ќе има, за жал, зголемени напади врз градот со воздушни и копнени системи, а многу повеќе невини украински граѓани ќе бидат убиени, повредени или раселени. Но, не верувам дека ќе падне. Дилемата на Русија само се влошува со нејзините борбени жртви. Иако секогаш сум скептичен во врска со бројот на тела на непријателот, верувам дека бројот на загинати е во илјадници (најверојатно во опсегот од 5.000-6.000 предложен од американски извори) и бројот на ранети е многу поголем. Современото бојно поле е крајно смртоносно, особено за слабо обучени или недисциплинирани војници. Овие се многу високи бројки само за првите две недели од војната и многумина доаѓаат од елитните единици на Русија - тешко е да се заменат (и Кремљ нема да може долго да ги крие овие загуби од руската јавност.) Извештаите за низок морал, раздор меѓу командантите, бунт на барем еден брод, дезертирање и слично, сето тоа во првите две недели се показатели за големи проблеми со работната сила. И во чист број, украинските вооружени сили сè уште се побројни или блиску се совпаѓаат со руските сили всушност на теренот во Украина. Не постои сугестија дека Русите имаат големи единици кои демнат во шумите некаде (а Пентагон рече дека не гледа знаци на значително засилување.) Значи, очигледно е дека замислената сила од 900.000 на руската војска е шуплива бројка. Нивниот јавен повик за 16.000 војници од Сирија и од други места укажува на тоа. Употребата на „стоп загуба“ од Русија на регрути чие време е приближно е уште еден показател. Украинската дијаспора се собира дома за да помогне во борбата; Русите не се враќаат дома - и навистина, многумина заминуваат за да ја избегнат борбата на Путин. Сега постои можност да се влоши нивниот проблем со работна сила. Следниот прием на регрути во руската армија е на 1 април, кога околу 130.000 руски семејства се бара да ги испратат своите синови (18-25) во воените центри каде што ќе бидат примени во руската армија како војници. Треба да направиме сè што можеме за да влијаеме на тој следен прием со користење на комбинација од човечки дострел, како и сајбер/технички средства за да се заобиколи руското затемнување на новинарството и социјалните медиуми. Милиони Украинци, Грузијци, Германци, Полјаци, Литванци, Летонци и Естонци и Финци имаат пријатели, семејство, деловни контакти, вработени и клиенти во Русија. Тие треба директно да допрат до нив - Литванците веќе започнаа кампања по оваа линија. Ако успееме да натераме одреден процент од тие семејства да се спротивстават, да им се придружат на оние илјадници Руси кои веќе покажуваат храброст да протестираат, тоа ќе испрати шокови низ Русија. Следните 10 дена се одлучувачки. Тоа е трка и не гледам доволно итност. Треба веднаш да ја притиснеме педалата за гас на подот. поручник. Генералот (Ret.) Бен Хоџис е Претседател за стратешки студии во Центарот за анализа на европската политика во Вашингтон, ДЦ.

Цртежите се повеќе од доволно интригрантни, во својата „уметничност“, и си поигруваат со стандардните бирократски и документаристички скици, на судења затворени за јавноста, но - и текстот можеше да стои сосема надвор и автономно од моментот кој не́ проголта сите нас: судењето на Џони Деп против неговата поранешна сопруга за клевета. Изабел Браурман инсистира на објективност но сосема суптилно се насетува наклонетост кон Херд. Сепак - таа не е задолжена со ниту една од понудените позиции. Тоа што не́ пецка, е поистоветувањето на Амбер Херд со последниот феминистички момент, и #MeToo движењето... често сервирано од софистицираните ПР кујни на нејзиниот камп. Но кога ќе се земат во предвид сите критики на мас-феминизмот: драмско-литературна секција на жени, помалку „Госпоѓи Бовари“ во залутаноста од здодевност - можеби Херд и скроз тамам, таму каде што се најде. Како официјален набљудувач, застапник, жртва и граѓанин, влегов во вртоглавица влошена од непопустливите претпоставки на фанатиците и вистината. Ова го пишувам од тоалетот во Капитал Грил. Судскиот процес Деп против Херд влезе во фазата на вкрстено испрашување на Амбер Херд, а по улицата, нацрт-мислењето на Врховниот суд за поништување на Роу против Вејд протече во злобно претскажување за смртта на 50-годишниот преседан минатиот месец. Тогаш, во соодветна метафора на Алито(судијата кој конечно го поништи Роу вс Вејд), во срцето на главниот град на нацијата, во овој комерцијаен, со фино јадење, црно-бел шаховски под, со бесплатен леб, вистинско дрво, а лажно сребро, ресторан за бифтек, седам на шолјата во тоалетот и размислувам за Холивуд. Како американски турист кој изгледа како карикатура, судењето на Деп против Херд ужасно заталкува во секој разговор на масата за вечера, незгодно се судира заедно со вестите за меѓународна војна, сè порутинските масовни пукања и надреалниот упад на домашен Гилеад. Неодамна му кажав на еден љубопитен пријател дека се чувствувам како да сум карактер во претставата Деп против Херд. Не само што глумеа актерите, туку и сите оние кои беа под камерите на Судската ТВ приспособени на нивните улоги: адвокатите како несимпатични крвави и лојални витези; судијата: рамнодушна и повремено искрена во нејзината огорченост; Џони: топол стоик, понекогаш сериозен (ги проучував неговите раменици), повремено се смееше на „колку апсурдно!“ начин; неговите обожаватели: посветени, по цена на сопствената благосостојба и финансии; полицајците: ја заштитуваа на светоста на судот со силен надзор, и исфрлање на фановите доколку телефонот направеше звук, или доколку и самите фанови задремуваа; и Амбер: мрачна, самозадоволна, нелагодна на нејзиното столче, брадата крената нагоре или вратот наведнат за неговиот отсјај непоколебливо блеснеше во заштитените очи на нејзиниот поранешен сопруг. И јас, цртачот, секој ден пристигнувам со моите материјали за цртање и со билет за во окото на најозборуваниот ураган во културата. Да се црта оваа драма, значеше да се оставам себеси отворена на сочувство на секој поединечен лик - нивната намера, што требаше да изгубат, луѓето што ги сакаа, луѓето што посакуваа да им ја одгризат главата. Онлајн, Интернетот го протече ова судење од секоја негова пора, барајќи дури и оние кои сакаа да се оттргнат или да ги напуштат своите уреди на два месеци или да размислат на кого да ги откријат своите верувања. Посветеноста не можеше да се игнорира. Се чувствував можеби како најсреќната девојка на светот: мојата работа ме исклучуваше од притисокот да бирам страна. Архитектурата на судницата беше таква што Џони и обвинителството седеа покрај поротата. Помеѓу нив имаше подиум за адвокатите да поставуваат прашања, а од другата страна, на километри од жирито, седеа Амбер и нејзиниот тим. Џони, веќе толку блиску до сонцето, ги загреваше заморните поротници од ден на ден, доделувајќи им пристап до неговиот интимен фантастичен живот како поет со дрога во крвта на чудни насилни текстови („ајде да ја удавиме пред да ја запалиме!! Ќе и го ебам изгорениот труп потоа за да се уверам дека е мртва“) на што тој не се гордееше, туку го воздигна преку припишувањето на пораката Монти Пајтон. Фановите се вгнездија штом дозволуваше окружниот суд во Ферфакс (1 часот по полноќ). На самрак, гледам една средовечна жена како плете и разговара со устоунирана средношколка која беше тука за нејзиниот час по граѓански науки. Поблиску до предната страна, група локални тинејџери, сите со истото опавче врзано високо и соодветни комично големи; една има прстен од сини остатоци околу устата од Слаши(*пијалок со изрендан лед со вкус на разни овошја и бои) рано наутро. Друга група нарачува Данкин крофни за редицата која чека кај судот. Некои фанови се срамежливи, некои територијални, некои не можат да влезат во судот затоа што се облечени како пирати, некои имаат италијански акценти, а други имаат рапав глас од цигарите. Многумина се самите жртви на семејно насилство. Сите се #justiceforjohnny луѓе. Кога прашав една од обезбедувањето како се држи, таа незаинтересирано одговори: „Ова е една од најголемите судски куќи во земјата, не е ништо што не можеме да го поднесеме“. Секое утро, по влегувањето во судницата, полицаецот им посакуваше на фановите добро искуство, како да се качуваат на возење во Дизниленд. Една обожавателка, Ивон Де Бур, која славно ги искористи сите денови на одмор за да присуствува на судењето, го следи Деп низ светот, спие секоја вечер надвор од судот и во судницата плаче кога тој плаче. Де Бур звучи како Елвис - таа го притиска јазикот зад забите кога зборува за својот маж, ја наведнува главата наназад кога свечено ја поздравува придружбата на Деп по име, и тие возвраќаат. И кога нејзиниот крал ќе влезе низ вратата на судот, прави простор. Штракањето на неговата врата (десно на сцената) стана павловско за обожавателите во галеријата и за полицајците кои се обидуваат да задржат некаков декорум. Воинствените срца треперат, обожавателите на Деп пукаат, дишат остро, се извиваат и навалуваат, кревајќи ги рамениците, благо наведнувајќи се, за да го фатат неговиот поглед, срдечно смешкајќи се како сончогледи на сјајот на Деп. Кимнува, го допира срцето, поздравува, намигнува, се насмевнува. За време на паузите, жените опиени од Деп се мешаат и излегуваат од кабините во тоалетот, потпирајќи се на мијалниците и до огледалата за да ја дотераат косата, градите и шминката. Неурамнотежената интимност што Деп ја постигнува во срцата на секој од неговите станови(*Стан – Врз основа на централниот лик во истоимената песна на Еминем, „стан“ е преревносен манијакален обожавател за секоја славна личност или спортист. – urban dictionary) ме вознемирува. Нема одговорност за таа моќ. Не му припаѓа на Џони или на неговите обожаватели: протекува, голa во бледиот воздух. Назад во судницата, фановите радосно ги разгледуваат цртежите на Џони откако тој ќе ја напушти трибината. Еден фан доаѓа да седне до мене, па друг, па трета. Жена со цртани усни и јаболчници како топче од голф се насмевнува и ги издува градите, лицето и е замрзнато од ботоксот, а очите и избиваат топлина со сила најдобро што можат кога Деп ќе се сврти кон галеријата. Друга жена која носи бурма се наведнува од патеката со надеж дека ќе му го привлече вниманието. Еден млад човек ми вели дека е „собирач на животни искуства“, но и дека е тука затоа што му се допаѓа она што Деп „го прави за мажите“. Нервозен сум кога почнувам да ја цртам Амбер, очекувајќи го нивниот гнев на мојот грб кога ќе седнам во редот зад неа. Кога Амбер влегува на сцената, тоа е особено неспецијално. Таа нема никаква харизма натопена на нејзе од галеријата. Во оваа соба, Амбер е остров кој се држи до нејзината намалена територија. На говорницата, таа не е опуштена, во паника е и граба за нејзината оспорувана чистота. Долготрајното зјапање во членовите на жирито и ги уништи шансите. Додека адвокатите пристапуваат до клупата на судијката, таа скришум погледнува: го скенира секој поротник горе-долу, ја крева брадата нагоре, за странците ангажирани да ги прегледаат нејзините спомени, а потоа ги спушта очите и ја свртува главата надолу, отфрлена и намуртена. Верувам дека, некаде по патот, таа го интернализираше примитивното барање на општеството за „совршена жртва“, а потоа се обиде да го исповрати под притисокот на невиден, неизбежен микроскоп. Таа зрачи со оперска прекумерна компензација, театрално дува во нејзините рани, оставајќи ги да лебдат по таванот на судницата, кои полека се издишуваат во текот на судењето. И зошто таа не би компензирала? Неговите верници на TikTok ја опкружија како болен рој од гаврани на Хичкок, кинејќи ги нејзините факти за да го вратат истрошениот труп на нивната врска, дивјачки обидувајќи се да му го предадат споменатиот труп на Деп. Деп го фаќа трупот, стои на неговиот влез и влегува во раскрварената палата со свое темпо. Под неговиот здив, тој пцуе лекции за младите актерки додека шетала покрај фотографиите што таа ги направила од него се онесвестила, оние што таа ги направила од нејзините модринки, оние од неговите итни и чкртани слики во огледало создадени со помош на раскрварениот врв на неговиот славно исечен прст. Снимените сведочења на неговите и нејзините поранешни колеги, љубовници и пријатели, и, конечно, снимките што тие двајцата ги направиле, првично иницирани затоа што тепачките биле толку насилни што следниот ден се чинеше дека се замрачени. Снимките направени за борбата после борбата за тоа што беше првичната тепачка ја опишуваат зајачката дупка од која се очекуваше жирито да извлече со здрав ум. Америка е опседната со меден месец: Ние се прејадуваме и брзо ја валкаме нашата колективна имагинација, така што еден интензивен момент побива илјада други. Дури и со оштетена рака, Џони Деп ја фрли мрежата толку широко што успеа да го деполитизира #MeToo, заробувајќи ги срцата на жртвите, како и чувствата на екстремната десница. Вреди да се имаат критички разговори за #MeToo, но мора да бидат водени од посветени застапници. Мораме разумно да ги слушаме фактите и, притоа, трезвено да управуваме со машинеријата на доблеста за да не ги скршиме основните системи што макотрпно ги поставуваат храбрите преживеани и посветените новинари. Во мојот приватен живот пишувам свој список на сведоци. Јас сум во отворен случај со седум други против Универзитетот во Мичиген и еден од неговите поранешни предавачи. Во поголемиот дел од земјата, преживеаните од сексуално недолично однесување се противат на архаичните државни закони кои обезбедуваат поголема заштита за сторителите отколку за жртвите. Еден од главните начини да се постигне правда во овој расипан систем е преку јавна одговорност преку истражувачко известување. Медиумите одиграа клучна улога во издигнувањето на приказните на преживеаните, но обично само ако тие имаат привилегија на злоставувач од висок профил. Промената на државните закони ќе им помогне на оние кои, од различни причини, не можат да ја кажат својата приказна на главните медиуми. Дефицитарното законодавство за сексуално недолично однесување претставува фундаментални прашања за приватност за жртвите; со завршување на застареноста на жртвите и забрана на владиниот имунитет, преживеаните ќе имаат избор дали ќе одлучат да ја раскажат својата приказна или не. Во моите кошмари, на говорницата ме исмева цел интернет. Во мојот буден живот, од пресудата Деп против Херд, имав случај некој напорно да ми се смееше во лице кога ја детализирав мојата незамисливо пеколна приказна за злоупотреба. Друго лице кое „не го следеше целосно“ (како многумина со целосно формирани мислења), но ги виде TikTok-овте за судењето, одмавна со главата и рече: „Жените се извлекуваат со толку многу“. Во курсот на ова судење, Деп со леснотија ја префрлил својата поранешна сопруга од нејзината поранешна улога на жртва и самоназначен застапник на жртвите на измама со растројство на личноста која го претепала. На вистински начин на Деп, тој изведе културен магичен трик: брзо го шармира бруталното општество со пробивање на желатинскиот столб на интернетот. Не можам безбедно да се обвиткам околу вистината на овој случај. Секој пат кога се обидувам да најдам стисок, се лизгам како мрсна змија. Можам да кажам колку беше чудно да се гледа како светот се набива во објективот на камерата додека го гледав тој објектив како се движи од моето седиште. Како официјален набљудувач, застапник, преживеан и граѓанин, влегов во вртоглавица влошена од непопустливите претпоставки на фановите и вистината. Ја напуштав Судницата 5J секој ден и потоа го гледав тој ден како се расцепува на Интернет секоја вечер. Бев сведок на моменти со моите очи кои потоа беа сецкани, искривени, џвакани, преиспитувани и плукани низ целиот свет, вртејќи се во бесни заговори. Во собата беше потребен напор да се спротивставам на шармот на Деп, бидејќи слични шармери во минатото ме наведоа да се оддалечам од себе. Благодарна сум што ја немав задачата на поротата да ги раздвојам улогите на преживеан и насилник што овие двајца актери, лежејќи во тесто, се обидоа да ги земат за свои. Како емпатичен набљудувач, се суспендирав себеси за да функционирам како наратор на наратори: обидувајќи се да го илустрирам секој лик отворено и искрено. Како резултат на овој метод, јас самата ползам од оваа зајачка дупка со неколку модринки. Изабел Брурман е уметник, писател и дизајнер со седиште во Бруклин, Њујорк. Таа го доби своето МНР од Институтот Прат во 2019 година. Таа е позната по нејзиниот флексибилен пристап кон традиционалните начини на изработка на уметност, често избирајќи проекти и материјали кои ја овозможуваат и изразуваат нејзината желба за скитници. Дополнително, таа е преживеан од сексуална злоупотреба и поборник за законодавни реформи во тој простор.

независна релевантна култура There’s Nothing Here... We can’t find the page you’re looking for. Check the URL, or head back home. Go Home

Филозофскиот филмски фестивал го отвора своето јубилејно издание со библиската драма на Пјер Паоло Пазолини, прикажувајќи го Исус како фигура на отпор и социјална правда. Со проекција која повикува на контемплација, предизвикува провокација и остава длабока трага, вечерва свечено се отвора 15. издание на Филозофскиот филмски фестивал. Фестивалот, кој веќе една и пол деценија создава простор за размислување преку филм и филозофија, годинава го започнува своето јубилејно издание со класикот на италијанскиот режисер и интелектуалец Пјер Паоло Пазолини – „Евангелие според Матеј“ (Il vangelo secondo Matteo, 1964). Проекцијата ќе се одржи во кино-салата на Кинотеката на Северна Македонија, со почеток од 20:30 часот, откако пред тоа, на свеченото отворање (20:00 ч.) свое обраќање ќе имаат програмскиот директор на фестивалот, м-р Ѓорѓи Пулевски, како и амбасадорот на Република Италија во Скопје, Н.Е. Паоло Палминтери. Изборот на филмот за отворање не е случаен: токму „Евангелие според Матеј“ претставува мост помеѓу религијата и револуцијата, традицијата и отпорот, догмата и уметничката слобода – теми кои се суштински за Пазолини, но и за еден фестивал кој ја слави мислата во движење. Пазолиниевото евангелие: духовна слика на едно турбулентно време Пазолини, и самиот атеист со силни марксистички убедувања, успева да создаде едно од највлијателните религиозни дела на 20 век, при тоа без да отстапи од својата естетика или идеологија. Наместо да го тргне Исус од библиската митологија, тој го враќа меѓу луѓето – како фигура на отпор, како глас на обесправените, како поет и револуционер. Сценариото на филмот целосно го следи текстот од Евангелието според Матеј – без адаптации, без дополнувања. Тоа е избор кој звучи речиси неочекувано од човек каков што беше Пазолини, но токму во тој парадокс се открива неговата длабока почит кон јазикот на евангелието, кој самиот го опиша како „најпоетскиот текст што некогаш бил напишан“. Снимен во сиромашните, рустични предели на јужна Италија, филмот ја носи текстурата на неореализмот – со црно-бела документарна фотографија, со натуршчици, со лица кои сведочат за реалноста на маргинализираните. Мајката на Пазолини, Сузана Пазолини, ја игра постарата Марија, а Исус е толкуван од тогаш непознатиот шпански студент Енрике Иразоквај, кој случајно се наоѓал во Рим додека Пазолини очајно барал соодветен лик за својата верзија на Христос. Христос како протестна фигура Иразоквај, со своите левичарски погледи, ја инкарнира верзијата на Исус што Пазолини ја замислува: не божество од икони и катедрали, туку човек од месо и крв кој се спротивставува на угнетувањето. Тој е анти-материјалист, социјален дисидент, гласен критичар на моќта и институциите. Неговата појава на екранот е строго и сериозно човечка, но полна со внатрешна светлина. Токму во овој Исус се огледуваат 1960-тите – деценија на протест, слободарство и духовно преиспитување. Пазолини не користи ефекти, не се потпира на чудесното, туку го претвора текстот во човечка приказна: длабоко емотивна, но никогаш сентиментална. Тоа е библија за секуларната ера – не во смисла на негирање, туку во смисла на барање вистина во светот, без потреба од надземни интервенции. „Евангелие според Матеј“ предизвикало полемики веднаш по своето појавување – и од страна на црквата и од страна на левицата. Но токму таа амбиваленција е доказ за моќта на филмот: не може да биде заробен во еден наратив, не може да биде целосно присвоен. Со текот на времето, филмот станува дел од канонот – и на религиозната и на филмската историја. Денес, се смета за едно од најдобрите библиски остварувања некогаш снимени, не само поради верноста кон текстот, туку поради верноста кон човекот. Филозофскиот филмски фестивал, со својата долгогодишна мисија да создаде простор каде што уметноста и мислата се среќаваат, со изборот на овој филм за отворање испраќа јасна порака: дека филмот е медиум на преиспитување, на провокација, на радикална емпатија. Покрај тоа што „Евангелие според Матеј“ го отвора фестивалот, тој е и последен наслов во ретроспективата посветена на Пазолини, која фестивалот ја организираше во соработка со Амбасадата на Италија. Тоа создава извесна симетрија – завршеток на еден циклус, почеток на друг. И токму во тие премини, во тие пресечни точки, Филозофскиот филмски фестивал го наоѓа своето место. Кога Пазолини го снимал „Евангелие според Матеј“, тој не сакал да создаде нова догма, туку нова перспектива. Фестивалот го следи токму тој пат – со секоја година, со секој филм, со секоја дебата, тој не нуди одговори, туку повик за мислење. Во ера на брзи заклучоци и лесни задоволства, ова е повик што вреди да се слушне.