Резултати од пребарување

124

16.1.24 г., во 20:00 Строг пост, концертна промоција, Котур Котур кафе и филм, Nikola Vapcarov, Skopje, North Macedonia На 16 јануари 2024 година, во Котур, вторникот ќе проговори со звуците на триото Строг пост, на нивната концертна промоција на својот деби албум. Строг пост е трио составено од Филип Букршлиев (гитара/синтисајзер), Дени Омерагиќ (бас гитара) и Кристијан Новковски (тапани) , кои не се чувствуваат сосема свои организирани и спакувани во традиционалните жанрови и стилови кои можат да делуваат ограничувачки. „ Создаваат музика која осцилира на честопати невидливите граници помеѓу ионака провизорните жанрови стонер рок, психоделичен рок, дум метал, пост рок, панк џез, амбиент исл., сите филтрирани низ внимателно изработено, експериментално сито и решето. Музиката е набиена со брутални и заразни рифови, стегнати во ритам секција која би наликувала на менгеме, кога би сакале визуелно да си ја претставиме.“ Албумот го сними, но и измикса Ивица Јанкуловски во студиото „Алшар“, во Скопје, во периодот од март-јули 2023 година. Сите песни се компонирани и продуцирани од триото Букршлиев, Омерагиќ и Новковски, додека дизајнот на омотот е дело на Кристијан Новковски. Во соработка со Аксиома, ова е првото музичко издание за оваа културна асоцијација. Покрај ангажманот во Строг Пост, членовите на бендот се активни и во други музички проекти. Филип Букршлиев, Дени Омерагиќ и Кристијан Новковски свират и во Светлост, Taxi Consilium, Fighting Windmills, The Local Blue, групите на Јордан Костов, Филип Букршлиев трио, Palindrom и многу други. Строг Пост е вистинска свежина (или бидејќи пишуваме во јануари: топол чај кој ги раздвижува креативните сокови) на музичката сцена, со својот уникатен звук и пристап до музиката. Нивниот деби албум е доказ дека музичката сцена во Македонија и понатаму е жива и динамична, и дека има место за нови идеи и експерименти. АКСИОМА, издавачот на албумот, е асоцијација за културна соработка и истражување, која организира интердисциплинарни и мултиуметнички настани и проекти, издава книги од областите на современата естетика, ремикс културата, критичките теории и повеќе. Оваа организација е важен дел од културната сцена во Македонија, која ги поддржува и промовира новите идеи и таленти. претходно следно

независна релевантна култура

4.1.24 г., во 16:00 ФИЈУК саем, уметничко издаваштво, лабораториум Laboratorium, Bulevar Kliment Ohridski, Skopje, North Macedonia 🎨 Изложби на Уметници: Изложбите на Атила Старк од Будимпешта, Јован Гаковски и Мила Добревска ќе ги отворат вратите за уникатни уметнички искуства. Секој уметник носи со себе различна приказна, разнолика визија, или уште подобро - ќе ве инспирира да го најдете својот уметнички јазик. 🎶 Музичко-сценски Перформанс: За да го заокружи ова уметничко искуство, ќе имаме музичко-сценски перформанс на Јован Гаковски, Јоана Ристеска, Иво Николовски и Гол Партизански Џем. 🎭 Работилници во Живо: Освен што ќе бидете дел од галерискиот свет, ФИЈУК САЕМ ќе ви обезбеди и можност за учество во работилниците со колаж, пластелин, шпреса и сито печат. Искусете го уметничкото творење на лице место и оставете и свој печат. 🌟 Уметнички и учесници: Настанот ќе ги обедини уметници како Matrijarsija, Longest Night, Shock Troopers, Тома Димовски, Партизанска штампа, Арт Еквилибриум, и многу други. Секој од нив претставува уметничка визија што ќе го обогати вашиот уметнички вкус. 📢 Целта на ФИЈУК САЕМ: Овој настан не само што ќе ви го прикаже разнообразството на уметничкото издаваштво туку и го поттикнува вашиот креативен дух. Споделете идеи, искуства и впечатоци со уметниците и другите посетители. Се гледаме утре во Лабораториум, каде што креативноста ќе процвета, а уметноста ќе зарадува вашите сетила. Не го пропуштајте ФИЈУК САЕМ - врвот на уметничката експлозија во Скопје! претходно следно

независна релевантна култура There’s Nothing Here... We can’t find the page you’re looking for. Check the URL, or head back home. Go Home

Сепак според новиот закон руската химна ќе биде забранета(спора) а Texas hold 'em на Бијонсе - таман. сите вести Чеченија ја забранува музиката која се смета за пребрза или премногу бавна Сепак според новиот закон руската химна ќе биде забранета(спора) а Texas hold 'em на Бијонсе - таман. 11 апр. 2024 г. Во обид да ги потиснат западните културни влијанија, властите во Република Чеченија ја забрануваат музиката што ја сметаат за премногу брза или премногу бавна. Новиот закон беше донесен на средба во петокот. Чеченското Министерство за култура формално ги објави новите музички ограничувања на 3 април, наведувајќи дека сите музички, вокални и кореографски дела сега треба да одговараат на темпото од 80 до 116 отчукувања во минута (BPM) за „да се усогласат со чеченскиот менталитет и чувството за ритам“. На слушателите на музика во автономната руска република од 6.700 квадратни милји ќе им биде забрането да консумираат песни и композиции кои се движат од сонатата на Месечевата светлина на Бетовен до „Single Ladies (Put a Ring on It)“ на Бијонсе (2008), „Houdini“ на Дуа Липа (2024) , па дури и на националната химна на Русија . Одлуката е само најнова во репресијата на земјата против граѓанските слободи, вклучително и на жените и на ЛГБТК+ права та, откако авторитарниот лидер Рамзан Кадиров дојде на власт во 2007 година. „Мораме да им го донесеме на народот и на иднината на нашите деца културното наследство на чеченскиот народ: обичаите, традициите, нашите адети , нохчала (чеченскиот менталитет)- карактеристики на чеченскиот карактер, кој го опфаќа целиот спектар на морални, морални и етички стандарди на животот на Чеченците“, рече министерот за култура Муса Магомедович Дадаев во официјалното соопштение. Некои песни кои би биле сосема во ред според новиот чеченски закон се: "Texas Hold 'Em" (110 BPM), the Bee Gees' "Stayin' Alive" (104 BPM), Led Zeppelin со "Stairway to Heaven" (82 BPM), ABBA со "Dancing Queen" (101 BPM) и верзијата на Taylor Swift на "All Too Well" (94 BPM), помеѓу другите Премногу бавни: "Little Wing" - Jimi Hendrix (71 BPM) "Don't Worry Be Happy" - Bobby McFerrin (69 BPM) "Rehab" - Amy Winehouse (72 BPM) "I Will Always Love You" - Whitney Houston (68 BPM) "Imagine" -John Lennon (76 BPM) "Hello" - Adele (79 BPM) Премногу брзи: "Here Comes the Sun" од the Beatles (129 BPM) "Cruel Summer" на aylor Swift (170 BPM) "16 Carriages" на Beyonce (127 BPM) "Smells Like Teen Spirit" од Nirvana (117 BPM) "Toxic" - Britney Spears (143 BPM) "Hotel California" од Eagles (147 BPM) Пред После

независна релевантна култура

независна релевантна култура

независна релевантна култура

9.3.24 г., во 20:00 концерт, социјален центар Дуња, СВЕТЛОСТ, Глигор Кондовски, експериментална музика, џез Рајко Жинзифов 22, Skopje, North Macedonia Во срцето на анархистичкиот па и културен микрокосмос на нашиот град, Социјален Центар Дуња, се случува музички настан којшто нуди заминување од секојдневната монотонија и вовед во светот на експерименталната музика. Оваа сабота, љубителите на иновативните звучни пејзажи ќе имаат уникатна можност да посведочат на еден многу потребен концерт. . Глигор Кондовски, име кое резонира со духот на авангардата, е виолинист кој не се плаши да ја истражува границата помеѓу класичната музика и модерните звучни експерименти. Од 2009 година, со своите револуционерни пристапи, тој суштински придонесува кон обогатувањето на домашната музичка сцена. Неговата музика е лутање низ разни музички универзуми, од електроника до џез, и сè што живее помеѓу. Авангардниот виолинист Глигор Кондовски од 2009 година ја гради својата импресивна дискографија, првенствено за ШАРЛА и ПМГЏезз. Кондовски (кој работи и под псевдонимот earstwhilesound) е музички камелеон, кој со својот придонес во низа различни и разноврсни проекти тивко се гради во еден од најзначајните чинители на современата сцена. СВЕТЛОСТ е обредна панк-џез дружина. Од својот деби концерт во Дуња, (2017 година) каде го свират материјалот што ќе стане албумот „Џез за работничката класа“, редовно се враќаат во својот духовен дом, каде секогаш презентираат нова, звучно и политички предизвикувачка програма. - СЦ Дуња СВЕТЛОСТ, пак, е колектив којшто се основа на моќната симбиоза помеѓу панк-џез мелодии и обредни интонации. Нивниот деби настап во Дуња го претставува албумот "Џез за работничката класа", кој е израз на посветеност кон демократизација на музиката и правење уметност достапна за сите слоеви на општеството. Членовите на овој состав се: - Глигор Кондовски [виолина / елек троника] - Нинослав Спировски [кларинет / сопран и тенор саксофон] - Кристијан Новковски [тапани] - Дени Омерагиќ [контрабас / електроника] Настанот ветува да биде подеднакво провокативен колку што е и музички инвентивен, со секој член на групата кој внесува свој уникатен пристап до изведбата. Како сведоци на нивните претходни настапи, можеме да очекуваме едно вистинско звучно патешествие, каде што традиционалните граници на музиката се растегаат и премоделираат со секоја нота. За оние кои сè уште не се запознаени со нивната музика, нивните албуми се достапни за слушање на Bandcamp ( овде и овде ), придружни со визуелни решенија - постерот - од самите членови на групата. Влезот на настанот е поддржан со препорачана донација, што овозможува на посетителите не само да уживаат во музиката, туку и да ја искажат својата поддршка кон уметниците. Не пропуштајте ја можноста да станете дел од славата на звукот и креативноста во Социјален Центар Дуња. претходно следно

независна релевантна култура

од Бронтез Пјурнел; Бронтез Пјурнел  е американски писател, музичар, танчер и режисер со седиште во Оукленд, Калифорнија.  Тој е автор на неколку наградувани книги, меѓу кои и „Бидејќи го спуштив мојот товар“ (2017), „100 момчиња“ (2022), кој освои  книжевна награда Ламбда за геј фикција и панк зинот Fag School. Purnell е фронтмен на панк бендот The Younger Lovers  и е основач на Brontez Purnell Dance Company. Премногу долго време, женскиот рап делуваше како самоубиствен избор на кариера. Се чини дека општата формула беше: земи ги овие млади, храбри, убави, паметни и амбициозни поетеси-девојки, накани ги да рапуваат за најгрозните срања, и моментот кога работите за кои рапуваат почнуваат да го пресликуваат нивниот јавен живот, ги подложуваат на јавен атентат на личноста.  Ги читаме коментарите, срцка.  Кучките се длабоко нељубезни.  Жените раперки не само што мораат да туркаат опасно перо, туку и да носат психички оклоп доволно дебел за да ја преживеат сопствената озлогласеност. Кога ќе ги земеме предвид опасно високите влогови кои се во игра, круната е навистина тешка, осветена и крвава за носење. Затоа, со големо внимание се испитува животот и кариерата на единствената Ники Минаж, родена како Оника Тања Мараж (Onika Tanya Maraj), ака Чун Ли, ака Роман Золански. Секоја онтолошка приказна на суперхероите започнува со противник. Сите го гледавме видеото на младата Оника на час по глума во ЛаГуардија каде толку е соживеана со сценариото што го фрла телефонот кон друга млада актерка со таква сила што наставничката мораше да интервенира. Но, можете точно да го посочите, следново : гладот во неа. Црна, од работничка класа и родена во САД, Минаж сигурно имаше неколку културни минуси кои работеа против неа, но и́  беше судено да направи кариера од уметноста. Кога се оценува уметничката личност, тешко е вистински да се одвои автентичното јас од конструираното. Но, може да се воочи дека, во основата, младата Оника беше обучена актерка која го правеше рапот нејзината драма, а Ники Минаж беше најголемата улога од цел еден ебан живот, смислена и прилагодена само за неа. На нејзиниот петти студиски албум, Pink Friday 2, објавен на почетокот во декември, Минаж нуди нешто што изгледа како тотем. Последната деценија, и триумфална и бурна, овде кулминира со албум кој е штедлив на гласни клупски хитови, но делува лирски, автобиографски, па дури и - се осмелувам да користам многу потентен термин - експериментален? Ако го разбереме Pink Friday, првиот, како сончевиот хороскопски знак, тогаш Pink Friday 2 делува како месечевиот знак: доколку првиот ги прикажува сите замки на славата, егото и енергијата, тогаш неговото продолжение открива дека Ники се занимава со работа од сенка: возраста, мудроста, ранливоста, па дури и некакво одучување. Записот повеќе изгледа како компилација, но важна за уметникот како Ники во нејзината фаза во кариерата. Јас го споредувам со Андре 3000 кој објави плоча за џез флејта минатиот месец; понекогаш на нашите идоли им е потребна привилегија да импровизираат и експериментираат. Pink Friday 2  се чувствува како личен дневник и жива книга со скици на понекогаш фрагментирани, но сепак моќни звучни записи. Традиционалните стихови на Ники се таму, но рамката е поместена. Можеби е дури и сосема стишана? Пред да го ислушам, критиката што најмногу ја слушнав за овој албум беше дека звучи како „современ рап за возрасни“(adult contemporary rap). Што ме извади од памет, затоа што, да си ибе, сега сме возрасни, и ебено фала му на Бога што преживеавме. Има една културна амнезија што се случува околу хип-хопот - ние кои сме постари од Gen-Z  се сеќаваат дека тој стана Греми категорија дури во нашето време. Тогаш, воздигнувањето на Ники во рап пантеонот се чинеше како државен удар. Во нејзината ДНК беше девојка со автентична рап моќ  која сепак имаше голем удел во пејзажот на поп музиката (се сеќавате на нејзината EDM соработка од левиот центар со Дејвид Гета ( David Guetta) ?). Се сеќаваме на начинот на кој таа исто така беше малтретирана поради тоа, но во ретроспектива мислам дека тоа беше игра на моќ. Ако таа не ја ставеше виолетовата перика и не ја отпееше „Girls Just Wanna Have Fun“, моќниците ќе ги пренасочеа тие пари на бела девојка. Секогаш оптимист, Ники рече:  “glue my muthafuckin’ wig down, I’m making this money.” ( „залепи ми ја ебената перика, правам пари“). Мотото?  “Act hood (i.e. locally), but think globally.” ( Дејствувајте маалски (т.е. локално), но размислувајте светски“). Вајбот е наместен на нејзиниот вообичаен стил - карипски вајб , на њујоршки начин - но би можеле да го рокнете албумот на Pacific Coast  автопатот, додека гледате контемплативно во брановите. Пружа отпор на фиксен локалитет, но скршнувам од темата. Во создавањето на персоната на Минаж, толку радосно создадена во пост-микстејп ерата на Ники, беше овој досега невиден интерсекциски спој на рап, поп и меѓународна денс музика, што сега е норма (сите Црни девојки  EDM-уваат деновиве,  но тоа е есеј за друг пат). Спој го ова со нејзината Ворхолијанска работна етика; Освен во сопствената дискографија, Минаж гостувала на 185 соработки, а нејзините стихови честопати се единственото незаборавно нешто во тие песни. Таа ни подари цел живот на клупски хитови, но, според нејзините зборови, „Кога веќе имаш победени, кој кур е трка?“ Ова е она што го прави Pink Friday 2  толкав раритет, можеби дури и историски. Она што го добиваме овде е едно од ретките и радикални размислувања на уметник кој нема многу што да изгуби, кој конечно е слободен да истражува други ноти. Дури и кога е најбавен, има нешто топло и имагинативно во резултатот. Ова е албумот кој го направи за себе и за своите обожаватели. „Adult contemporary“ звучи смешно, но сепак е зрел и софистициран. Албумот започнува со „Are You Gone Already“, многу емотивна песна, повеќе или помалку балада, и ода за двајца мажи, нејзиниот починат татко и новородениот син, кој како шлаг има и стих што е срцепарачки: You’ve already made peace with me / One day you’ll have to forgive Mommy(„Веќе сте се помири со мене / Еден ден ќе треба да и простиш на мама“). Толку е блиску до запис во личен дневник, што го поставува тонот на албумот. Како што Минаж сака да каже во нејзините Инстаграм лајвови: we gon get into some things.(ќе навлеземе во некои работи) „Needle“, со нејзиниот долгогодишен пријател Дрејк, изгледа како весел и забавен B-Side, дава карипски вајбови, како освежителната музика во наргиле баровите, што ја пуштаат пред затворање. Но, да се разбереме. Еден од моите лични фаворити на плочата, „Bham Bham“, ја прикажува Ники во режим на комплетно курчење на ѕверски начин: We don’t like them bitches, pussy tight and vicious, hit them likes to lick this („Не ги сакаме кучките,со тесни пичиња и крволочни, удри ги сакаат да лижат“) толку убаво се тркала од нејзиниот јазик, во нејзината препознатлива каденца, што е речиси враќање на нејзините микстејп денови. Но, тогаш, срањево стварно станува чудно. Две песни на албумот  колку што се возбудливи, толку се и збунувачки. Клупската „Everybody“ (семпл земен од Jr. Sr., електроклеш бенд со кој сум бил на турнеја во минатото) изгледа како да скокнала  од проклето нигде-никаде што е речиси како удар од позади  за сите кул клинци што се забавуваа во 2002 година. исто така го поставува тонот на „Last Time I Saw You“, водечкиот сингл што изгледа како електроклеш инди-поп песна од ерата на 00-тите. Тоа е навистина извонредно, и тоа е песната што ме натера да ја пуштам одново.  Само времето ќе покаже каков ќе стане Pink Friday 2. Во однос на лозата, тоа е опуштена, но опсервациона понуда од уметник што нè воодушевува веќе две децении и конечно успеа да направи нешто по нејзин мерак.  Има еден вид лична оправданост за тоа, како да е објавен љубовен плод. А ние, Барби фановите, љубезно го прифаќаме. извор: The Interview Magazine; фотографија: Torso;