Резултати од пребарување

независна релевантна култура

независна релевантна култура

независна релевантна култура

Светските пазари доживеаја остар пад во четвртокот, откако претседателот на САД, Трамп, објави сеопфатни царини за главните трговски партнери на Америка, вклучувајќи ги Европската Унија и Јапонија. Оваа одлука предизвика сериозни турбуленции на берзите и ја разниша довербата на инвеститорите ширум светот. Пад на берзите и валутите Фјучерсите на S&P 500, кои им овозможуваат на инвеститорите да тргуваат со индексот надвор од нормалното работно време, паднаа за повеќе од 3 проценти. Азиските и европските берзи забележаа остар пад, со референтни индекси кои паднаа за повеќе од 3 проценти во Јапонија и речиси 2 проценти во Хонг Конг, Јужна Кореја, Германија и Франција. Вредноста на американскиот долар во однос на кошницата со други големи валути падна за повеќе од 1%. Шокантни тарифи и нејасни бројки Падот следеше откако Трамп, на церемонија во Белата куќа во средата, објави нова основна царина од 10 проценти за сите увози, како и специфични даноци за стоки од голем број други земји. Тие вклучуваа дополнителен данок од 34 проценти на кинескиот увоз, покрај 20-те проценти царини што неодамна ги воведе за Кина, и 20 проценти за стоки од Европската Унија и 24 проценти за јапонскиот увоз. Реакцијата на пазарот сугерираше дека обемот на царините во средата дојде како изненадување и имаше конфузија за тоа како се добиени бројките. „Бројките се шокантно високи во споредба со она што луѓето го очекуваа и на многу начини се несфатливи“, изјави Питер Тчир, шеф на макро стратегија во Academy Securities. „Мислам дека тоа е катастрофа“. Глобални последици и страв од рецесија Оваа одлука на Трамп предизвика страв од глобална трговска војна и потенцијална рецесија. Инвеститорите почнаа да се префрлаат на побезбедни инвестиции, како што се државните обврзници и златото. Цената на златото скокна за 19 проценти во првите три месеци од годината, што е најголем квартален пораст од 1986 година. Падот на вредноста на доларот и намалувањето на приносите на обврзниците укажуваат на тоа дека инвеститорите се повеќе загрижени за слабеењето на економскиот раст отколку за инфлацијата. Последици за компаниите и потрошувачите Компаниите од различни сектори, вклучувајќи ги автомобилската индустрија, технологијата и малопродажбата, забележаа значителен пад на акциите. Особено беа погодени компаниите кои произведуваат обувки и облека, како и големите европски банки. Потрошувачите исто така ќе почувствуваат последици од овие царини, бидејќи цените на увозните производи најверојатно ќе се зголемат. Неизвесност и нестабилност Неизвесноста околу нивоата на царините и колку долго тие ќе траат, им отежнува на инвеститорите, економистите и креаторите на политиките да ги проценат потенцијалните последици за потрошувачите, бизнисите и пошироката економија. „Инвеститорите повеќе не ги гледаат царините како еднократен ризик за настан, туку како секогаш присутен ризик“, изјави Менди Ксу, шеф на разузнавање на пазарот на деривати во Cboe Global Markets, додавајќи дека сегашното очекување на пазарот е нестабилноста да продолжи.

DIVA: Kad sam počеla smišljati i koncipirati intervju, krenula sam u potpunosti uvjerena da će to biti razgovor prvično o muzici, njenoj ulozi u vašem životu. Na slušalicama ide poslednji album - Brod Budala na Apple, iz 2020te, izlistan kao jazz, i od nekog razloga iznenađena sam da se smijem na dovitljivost tekstova, kao što sam se smijala kad sam bila tinejđerka, nisu bajati, nitu ustajali sa starim istim doskočicama. Zvuče zrelo, vremeno, i svežo: Seri, seri, moj golube beli Serator pjesniku sere o rimi Gnjurcu o plimi, meteorologu o klimi Doktoru mlati o vakcini Inžinjeru kenja o mašini Gradjanima Nagasakija o Hirošimi Vojniku tupi o skraćenju Kurvi popuje o poštenju Popu metaniše o krštenju Generalu o unaprjedjenju Astronomu teoretiše o nebu Pekaru se miješa u lebu Slastičaru o baklavi Koliko mora oraha da stavi Oduvjek su mi bili tužni stari rokeri, koji uporno i tvrdoglavo se drže za rokera koji su bili u svojim 20ma. Drugi put kojim obično odu je - mijenjanje žanra ili kompletno mijenjanje karijere iz muzike u slikarstvo recimo. Što misliš, koja je formula uspješnih rokera nad 45-50 godina. Da ostanu relevantni, a da ne budu komični u tom pokušaju? RAMBO AMADEUS: Ne znam, zaista, ni kao adolescent nisam bio roker, više su me zanimali malo kompleksniji muzički žanrovi. Kao pubertetlija sam mislio da sam panker, ali nije me dugo držalo, Herbie Hanckonck, Keith Emerson, John MC laughlin i ekipa kkoja je svirala taj Jazz Rock bila mi je bliža srcu. Najbliže iz Rocka što sam iskreno volio je Album Wired od Jeff Beck - a. On ni danas ne djeluje komično. Takodje, mislim da su tekstovi , poezija, ono što popularnu, laku muziku čini dobrom, originalnom, ili banalnom s drudge strane. U lakoj, popularnoj muzici dakle, tekstovi su presudni, jer je muzika sastavljena od opštih mjesta. Tu je svakako važna i garderoba, ponašanje koje čine nekog muzičara komičnim ili ozbiljnim. Naravno, ima slučajeva kad se i banalnost i muzike i tekstova toleriše, ako protagonista javno zastupa humanističke stavove, ako upotrebljava svoju popularnost stečenu lakim notama da bi propagirao humanističke vrijednosti. S druge strane, nekada ništa ne pomaže. Naiskrenije, ne znam odgovor na vaše pitanje. Ne znam ni zašto bi se po svaku cijenu trebalo ostati relevantan. Mijenja se vrijeme, i kriterijumi, mislim da je nakomičnije kad se stalno prave neke estetske akrobacije da bi se zadržala pažnja auditorijuma. Nakon par minuta čeprkanja po informacijama o Rambo Amadus koji bi mi pomoglida se spremim,naletjela sam na "Nadkast podkast " - to je tvoji podkast, kojeg samo što počinješ. Mislim da to kaže dosta, da prvo nešto na što sam naišla je podkast, no i da sa tvojim gostovanjem u Agelastu, znači podkast, je bio medium preku kojeg sam ostala u neki virtualni kontakt sa Rambo Amadeusom, posebno u vrijeme pandemije, i s tim što sam u Skopju pa te ne mogu načekati na TV recimo. Prva epizoda “Nadkast podcasta” je krajem oktombra.Kakve su ti ambicije i planovi, s tim što podkasti su superpopularni i ta popularnost i publika još uvijek raste? Je li ti bilo teško pronaći se u ulozi onoga koji postavlja pitanja ili ti je bilo lako, kako neko koji je u navici da bude središte pažnje i da vozi priču, odnosno narativ? Bez brige, rijetko sam na televiziji i kod kuće, pa nisi ništa propustila. Moj fokus je na internetu, čim je profunkconisao, jer tu ne postoje urednici od čije dobre volje ili ukusa zavisi da li će se nešto emitovati i ili ne. Moj Podcast - Nadcast je zamišljen kao arhiv svih onih mojih gostovanja po drugim podcastima, tako da nije potrebno da mijenjam svoj način ophodjenja u medijima. I dalje to izgleda tako što drugi postavljaju pitanja meni, samo što se sve arhivira na jednom mjestu. Nemam neke strašne abicije sa tim, fokus je i dalje na proizvodnji nove muzike, to mi je uzbudljivo, to me pali. Iskra ovog razgovora je koncert u Skoplju 9og Decembra: U makedonskoj filharmoniji nastupa ZJM Big Bend sa “Čudo na Balkanot” , pjesme Ramba Amadeusa u aranžmanu big benda…Čuvena je vaša ambicija da vam se pjesme sviraju na svadbama, kao znak da muzika je doživljela svoji vrhunac, u svojoj društvenoj funkciji. Sigurna sam da su prošla desetljeća otkako ste tu ambiciju ostvarili. Ali Big Bend? U toj konfiguraciji navikli smo gledati recimo Kesoviju, i slične dive i divove ex ju šlagera i evergreena, ali ne i rok zvijezde, posebno one koje su satirične, pa i zappoidne.. Ali taj genre bendingna globalnoj razini nije nešto novo ili neviđeno. .Vidjeli smo Sir Mixalota, Kendricka i druge ljude engleskog govornog područja kako nastupaju sa simfonijskim orkestrima. Radite li prvi put u ovoj konfiguraciji i postoje li nove lekcije i trenuci za glazbu koju stvarate i poznajete intimno? Kolko je bilo lako naći zajednički jezik, sa orkerstrom, dali si imao utisak da kontaju tvoje namjere i senzibilitet, i konačno smisao za humor? Čovjek što je stariji, želi da bude seriozniji, pa su i ambicije različite. Najozbilniji autori su sretni kad im se muzika emituje na dane žalosti. Moja muzika je uvijek bila bliža funku, fusionu, pa i jazzu nego roku, već sam radio nešto slično sa BIg bandom RTS a, tada sam binu dijelio sa Dadom Topićem i Vlatkom Stefanovskim. Pola mog benda je prošlo kroz Big Band, sve mi je to vrlo blisko. Radio sam i neoklasiku, klavirske koncerte, operu. Sasvim je logično da danas veliki ansambli, filharmonije, simfonijski orkestri angažuju autore i izvodjače popularne muzike, očigledno da to sa uspijehom puni dvorane, a valjda je i zanimljivo školovanim aranžerima i muzičarima da oblače popularnu muziku u nove aranžmane, daju im novi zvuk. Mislim da je u pitanju prirodan spoj, dobro je da veliki klasični ansabli nisu ostali hermetički zatvoreni samo za muziku koju je neko odredio prije 100 godina da bude klasična. Pa za 100 godina bi i moja muzika mogla postati klasična, ako joj damo priliku. Kad smo kod lekcija:pandemija nije prošla baš bezbolno za većinom.Izgubili smo šokantno puno ljudi , zapravo, baš u periodu kada je Balašević otišao, ti si bio u bolnici, zbog covida(zabrinut zbog tajminga:) ) Je li ti ova zanimljiva, pa i unikatna etapa (nema ništa novo pod suncem, kako što glasi pogovorka) - dala nešto vrijedno, kao osobi i umjetniku? Jesi li primijetio kako su umjetnici na internetu kanalizirali energiju i dobili zanimljive trenutke? Ili je to bio samo još jedna obična epizoda u životu Balkana, opterećen šokovima i poviješću? Izvukao sam nekoliko pouka. Prva, da volim činjenicu što sam muzičar, jer sam sebi dokazao da mogu radeći poslove koji nemaju veze s muzikom da živim mnogo luksuznije, i time razbio predrasudu da sam muzičar - putujući zabavljač jer ništa drugo ne umijem da radim. Čim su koncerti krenuli, obradovao sam se vraćanju na stage. Druga pouka, da je dobro imati nekoliko različitih zanata, da to čini čovjeka egzistencijalno sigurnijim u nepredvidjenim okolnostima krize. U krizi kultura prva strada, industrija hrane i energije nikad. Takodje, za vrijeme covida prilično je poraslo zanimanje za moju muziku, otkrio sam zanimljiv fenomen da u trenucima krize moja muzika mnogo više znači ljudima nego u nekim bezbrižnijim okolnostima, kada se radije okreću lakim notama i lakim temama. To saznanje mi je dodatno dalo krila da kreiram dalje. Definitivno moje su pjesme manje dopadljive na prvi pogled, ali im je duži rok trajanja, i otpornije su na krize. Kao neki stari tvrdi sir, koji nije atraktivan kao kolač, ali ima mnogo duži rok trajanja, i kad si baš gladan, radije ćeš jesti sir nego kolač. Kad smo već kod ničega novog pod suncem – sigurno nema puno pitanja koja nisu vam postavljena tokom decenijama…Ovo govorim približavajući se temi jedrenja koja je, čini se, jedna od tvojih velikih strasti? Što nalaziš na moru što te toliko privlači? More ne postavlja pitanja, niti kad sam na moru imam potrebu da nešto kažem. A ni kad se vratim sa mora, nemam potrebu da pričam kako je bilo. Baš kao što izbjegavam da govorim o ljubavi i sexu, tako nerado govorim o moru. Nekako imam utisak da mogu svojom pričom samo da narušim osjetljivu harmoniju. Ova pitanja šaljem odmah nakon ispada repera, dizajnera i od skoro predsjedničkog kandidata Kanyea Westa. Realnost slična Montyja Pythona, koju bi obično bi poslali u rubriku "zabava", no čini se da je odnio vrag šalu, a Kanye West destabilizirao je američku stvarnost, a time potencijalno i globalnu: pojavio se na Infowars podkast, sa crnom maskom, na licu i otvoreno izjavljivao ljubav prema Hitleru(zato što je izmislio mikrofon - rekao je) i nacistima. Sama činjenica da je u priču uključen američki predsjednik(reagirao je sa izjavom), bivši američki predsjednik(primio ga je na večeru), najbogatiji čovjek na svijetu i njegova društvena mreža Twitter (gdje 75 posto vijesti prvo izlazi i samim time ima nevjerojatnu kontrolu i moć): što možemo da kažemo sebi, za svijet čija je pozornica tako apsurdistički smiješna i zastrašujuće postavljena? Postoji li neka formula koju bismo mogli primijeniti na individualnom nivou, i donijeti malo stabilnosti i mira? Ili je formula - prepustiti se divljoj rijeci? Treba pogledati film IDIOCRACY, napravljen je kao komedija, ali zapravo je zlokobna slika današnje stvarnosti i bliske budućnosti. . Vlasnici novca su shvatili da raju treba zamajavati populističkim baljezgarijama, da bi ostali poslušni, radili za male pare i kupovali besmislice koje im se uvaljuju. Mediji služe za zatupljivanje ljudi, ili rasplamsavanje mržnje, da bi , u slučaju potrebe kapitala za ratom, bilo dovoljno ljudi koji će povjerovati u razloge za rat koji im se serviraju preko medija. Nadam se da će doći trenutak kada će ljudi prestati da vjeruju masovnim medijima, da će da shvate da mediji služe samo da zbunjuju, manipulišu i skreću temu sa onog što bi običnom radnom čovjeku bilo dragocjeno. Treba razumjeti da je besplatna informacija zapravo dezinformacija, manipulacija, laž, ili reklama. Nemam neki čarobni savjet šta da se radi. Ja lično volim da pitam prijatelje za savjet , ako je u pitanju hrana - nutricionistu, ako je u pitanju pravo - advokata , ako je u pitanju zdravlje - ljekara, ako je u pitanju novac - biznismena, ako je u pitanju neki lični problem - psihoterapeuta. Srećom , imam prijatelje u svim ovim branšama. Čovjek mora nekom da vjeruje, najbolji izbor je obrazovani prijatelj.

независна релевантна култура

независна релевантна култура

Градот Охрид, со своето прекрасно езеро и долгогодишна традиција на водени спортови, повторно се најде на едриличарската мапа на Европа. Во периодот од 1-ви до 4-ти мај, светски реномираниот едриличарски експерт Луиџи Бертини од Италија одржа специјализирана обука за млади натпреварувачи и идни судии во едрењето, во организација на Едриличарската Федерација на С. Македонија. Бертини, кој е актуелен советник на Швајцарскиот олимписки едриличарски тим, а има богато искуство и како поранешен советник на Италијанскиот олимписки комитет, беше ангажиран како дел од поширока иницијатива за унапредување на едриличарскиот спорт во земјава. Неговата посета беше овозможена благодарение на стратешката определба на Федерацијата да ги подигне стандардите во спортот преку меѓународна експертиза. „Едрењето во Македонија полека го враќа својот сјај. Соработката со врвни професионалци како Луиџи Бертини претставува голем чекор напред. Неговата експертиза директно придонесе за зајакнување на судискиот кадар, а организиравме и регата во класите Оптимист и ИЛКА 4, каде што новостекнатите знаења беа применети во пракса,“ изјави Стефан Ставрев, претседател на Едриличарската Федерација на Северна Македонија. Обуката опфати две главни цели: создавање и едукација на нови судии, како и пренос на модерни едриличарски техники на младите спортисти. Обуките за судии беа фокусирани на правилникот на регатите, анализа на сценарија од натпревари, практични симулации и интерпретација на меѓународните правила за натпреварување. Истовремено, младите едриличари добија ретка можност да тренираат со експерт од светски калибар. Бертини спроведе серија сесии посветени на техники на управување со чамецот, читање на ветерот, стратегии за старт и финиш, како и психолошка подготовка и ментална издржливост. Обуката вклучуваше и практични демонстрации на Охридското Езеро, со посебен акцент на примена на наученото во реални услови. „Посветеноста и потенцијалот на младите едриличари од Македонија се навистина впечатливи. Охридското Езеро нуди извонредни услови за развој на едрењето и со задоволство ќе продолжам да соработувам со федерацијата на идни проекти,“ изјави Бертини на крајот од својата посета, додавајќи дека бил инспириран од енергијата и ентузијазмот на локалните учесници. Кулминација на посетата беше одржувањето на практична регата во класите Оптимист и ИЛКА 4, каде што младите учесници имаа можност да се натпреваруваат во контролирани услови, а судиите – да применат дел од стекнатото знаење под менторство на Бертини. Оваа регата послужи како лабораторија за вежбање, но и како мотивација за понатамошен напредок. Едриличарската Федерација на Северна Македонија ја изрази својата благодарност до Луиџи Бертини за неговиот ентузијазам, професионализам и исклучителен придонес кон унапредување на спортот. Федерацијата најави дека ќе продолжи да работи на отворање на нови можности за меѓународна соработка, со цел создавање стабилен и стручно подготвен кадар кој ќе ја претставува Македонија на меѓународните едриличарски сцени. Обуката е само прв чекор од поголем стратешки план кој предвидува редовни посети на експерти, вклучување на македонски судии и спортисти во меѓународни кампови и регати, како и зајакнување на клубовите во земјата преку техничка и едукативна поддршка. Со оваа иницијатива, едрењето во Северна Македонија добива нова перспектива – младите спортисти и идни судии се поставени на патот кон повисоки достигнувања, а езерото Охрид, со своите природни предности, се позиционира како центар за развој на едриличарскиот спорт во поширокиот регион.

независна релевантна култура There’s Nothing Here... We can’t find the page you’re looking for. Check the URL, or head back home. Go Home

независна релевантна култура

„Извинете што не го спасив светот“, вели Кендрик Ламар во последните моменти од неговиот нов двоен албум Mr. Morale & The Big Steppers. Извинувањето не е саркастично. Ламар навистина потроши речиси две децении рапувајќи, обидувајќи се да ги отвори умовите, да спаси души и да донесе мир… а сепак, сето тоа (диво гестикулира) продолжува. Ламар пее на својата песна која го затвора албумот „Mirror“, со лесен глас додека зад него вијат сирупести виолини. Би можеле да го замислите како излегува од Генералното собрание на ОН потскокнувајќи и кренат среден прст. Тој е неоптоварен. Гајле му е. Ќе треба сами да се спасиме. До тие последни моменти, Mr. Morale & The Big Steppers , петтиот албум на Ламар, зачудувачки доколку има недостатоци, има врел интензитет што никогаш не попушта - силата на пеколот кој прочистува, или барем тешка масажа. Тој најпрво се здоби со речиси универзално признание со две ремек-дела, Good kid m.A.A.d city од 2012 година, и To Pimp a Butterfly од 2015 година, кои беа како раскошни, бескрајно пречитливи романи. Потоа, неговиот албум од 2017 година, Damn , заработи историски Пулицер со пренесување на мајсторство: гласот на Ламар беше остар и пискотлив, неговите размислувања сосема нѝ ги стопија умовите, а неговите песни постигнаа привлечна комплексност. Ги покрена темите за расата, одговорноста и гревот, овие албуми имаа месијански аспирации - желба да се каже вистината и да се донесат промени. На некои начини, подемот на Ламар до суперѕвезда се вклопува со бумот од 2010-тите кога поп-ѕвездите се третираа како пророци. Интензивирањето на фанството на социјалните мрежи, споделувањето на музиката со стриминг и општото културно свртување кон политизацијата на сè - овие фактори ги преплавија личностите како Бијонсе, Лејди Гага и Џеј Кол со аура на значење што наводно оди подалеку од забавата. Движењата како „ Black Lives Matter“ и „# MeToo“ се хранеа со и се нахранија од селебрити уметност— цртичка - активизам, но истото го направија и медиумските трговци на жестоки повратни реакции и поделби . На Ламар сега се чини дека му е смачено од извиканоста и дисекцијата кои го опкружуваат секој негов збор - сепак г-дин Морал исто така боледува по влијанието што би заслужило токму таква реакција. Тој е заглавен во познатaта фидбек јамка, иако неговата борба со нејзе, е пофасцинантна од на повеќето. До овој албум, Ламар очигледно не успеал да се спаси ниту самиот себе. Завесата се отвора со него ( или барем лик кој екстремно наликува на него) кој известува дека во изминатите 1.855 дена - периодот помеѓу објавувањето на овој албум и издавањето на Damn - “ been going through something “(“преживува нешто“ .)Тоа нешто вклучува признавање на „зависност од страста“, одење на психотерапија и пресметување со страшните трауми од детството. Тој ја споредува оваа фабула со искуството на црнците во Америка пошироко, илустрирајќи како расизмот влева чувство на загуба што опасно загнојува во заедниците што ги ранува. Изразено во виткање, живописни рими -“Fought like pitbull terrier, blood I spilled could fill up aquariums”( „Се борев како питбул териер, крвта што ја пролеав може да наполни аквариум “)стои во еден стих од монументалната „Count me out“(„Изземи ме“) - ова е вид на виртуозна анализа по која Ламар е познат. Но, сега неговиот трактат доаѓа со фуснота “ Тајната е откриена, јас не сум твој спасител / подеднакво ми тешко да ги сакам ближните“, рапува тој на „ Saviour “, песна која исто така се обидува да ги разоткрие очекувањата насочени на другите црни познати личности, вклучувајќи го и Lebron James и Future. Без сомнение, библиското анти-идолопоклонство лежи во основата на дел од оваа реторика (иако Ламар се означува себеси како „ надмен Буда “ и „ Христос со убиец “ на „ Rich Spirit “, песна со која ќе кимате со глава и се издвојува по недостатокот на инхибиција). А Ламар ја истражувал човечката злоба многупати во минатото (нараторот на „ The Blacker the Berry “ од 2015 година признава убиство). Сепак, неговата предност никогаш не изгледала толку само-заштитничка како овде. Прво ја слушате таа предност во музиката. Иако неколку нумери прават солидни обиди за слушливост на радио , ова е албумот на Ламар кој досега најмалку од сите предизвикува зависност. Се разбира, продукцијата на Ламар не е позната по лесното слушање - една сатира од 2017 година го замислуваше како го мачи својот инженер со непрестајни промени на ритамот и семплови со звуци од жирафа. Но, почетната песна на Mr. Morale , „United in grief“(Здружени во тага) , го турка тој фан-хаус сензибилитет понатаму додека се движи помеѓу осветлувачки скандирања, удирања на пијано и соло на грубото удирање на тапаните како чекан. Ефектот е: ја крева косата на главата и го прочистува непцето. Додавајќи му на џезот, фанк и гангста рап од Јужна Калифорнија од неговите минати албуми, Ламар позајмува од модерната класична и хорска музика за да постигне силен вид на величественост. Астрингентниот звук на албумот одговара на неговата адстрингентна порака. „Take off the fake deep, take off the fake woke “(Соблечи ја длабоката лажност, соблечи ја лажната освестеност) рапува Ламар на „N95“, каталог на работи што луѓето ги користат за да ги прикријат вистините за себе. Траката е неспорно одлична - жестока, урнебесна, незаборавна - сè додека ритамот не испаѓа и Ламар прашува "What the fuck is cancel culture dawg?"(Кој кур е кансел култура, царе?) Еве ја фуснотата. За да го каже своето мислење низ албумот, Ламар расфрла дисклејмери отфрлања и анти-одрекувања во очекување критичарите. Оваа тенденција умртвува дел од музиката. Со оглед на тоа колку ефикасно тој секогаш ги остварува своите права од Првиот амандман, пофалбата за „слободата на говорот“ на „Worldwide Steppers“ се чувствува неубедливо. Стих во „Die Hard“ кој прашува:" Can I open up?"(„Можам ли да се отворам?“) - прашање имплицитно поставено и на љубовницата и на публиката што слуша - е многу помалку интересен од моментите кога Ламар едноставно се отвора. Ранливоста поради која тој има толку трема, да ја покаже, пресекува, без разлика. Ужасните лични наративи на Ламар - вклучително и за неговата мајка која била злоупотребувана кога тој бил дете, и за обидите на неговата вереница да го натера да се соочи со неговите дисфункции - бараат внимание во темата и во испораката. Битот на „Father Time“ е истовремено сонлив и абразивен, соодветно надополнување на сеќавањата на татко кој го турка својот син да биде поцврст отколку што би требало да биде било кое дете. Ламар фотореалистично ги доловува не само неговите спомени, туку и подлабоките ефекти што ги имале. "This made relationships seem cloudy, never attached to none"(„Ова ги направи односите да бидат матни, никогаш приврзан за никого“), рапува тој - „ So if you took some likings around me, I might reject the love( „Па, ако ви се допадна некој околу мене, можеби ќе ја отфрлам љубовта“.) Некои од најдобрите моменти на албумот првично играат како тролање - но брзо ја откриваат нивната суштина. Кога Ламар навлегува во својата сексуална историја со бели жени на „Worldwide Steppers“, тоа е еден од ретките пасуси на кои публиката ќе праша: Што, по ѓаволите, слушам? а потоа се наведнуваат поблиску до нивните звучници. На крајот на краиштата, песната се пробива низ начинот на кој предрасудите и историјата ги обликуваат дури и нашите најинтимни моменти. Уште подобро парче за разговор е „We cry together“, брутален театар во кој Ламар и брилијантнaтa актерка Тејлор Пејџ играат љубовници кои се расправаат. Песната е документ за емоционално насилство, но исто така изобилува со увид, хумор и чудна музикалност. Со други зборови, се гледа дека Ламар го прави она што го прави најдобро, за што никогаш не треба да се извинува. Единствениот момент на Мr.Morale and big steppers што всушност може да доведе до откажување на Ламар е „ Auntie diaries “, кој раскажува дека тој преминува од недоразбирање кон прифаќање и љубов кон двајца трансродови роднини. Да бев на местото на Ламар, едноставно ќе најдов начин да напишам про-квир песна без да го повторувам зборот педер, да ги оцрнувам луѓето и да си поигрувам брзо и слободно со заменките. Многу транс слушатели се разбирливо вознемирени од неговото засилување на самиот јазик што редовно се користи за нивно демонизирање. (Што не значи ништо за злосторството на Ламар, Меклмор-иновото фалење за неговата сопствена толеранција над жиците на мадлин.) Дискутирањето за песна како „Auntie Diaries“ вклучува обид да се направат невозможни пресметки за трошоците и придобивките. Можеби бројот на слушатели на кои ќе им се промени мислењето на подобро го надминува бројот на луѓе кои ќе се чувствуваат охрабрени да рапуваат заедно со навреди (или уште полошо). Но запомнете, ова е албумот на Ламар „Јас не сум твој спасител“. Тој наводно ја соблекол обвивката на општествената одговорност за понизно да ја сподели својата вистина, на јазикот што му е природен. Дали слушателите ќе го сфатат или ќе се согласат со него, не е негова работа. Овој пристап создава досаден парадокс. Како може албум со толку многу искреност, енергија и емпатија да се испорача со кревање раменици? „Видете, ме научија дека зборовите не се ништо повеќе од звук“, вели Ламар доцна на „Auntie diaries“, објаснувајќи што дошол до него: дека зборовите, всушност, имаат моќ. Прашањето до каде таа моќ се протега, а до каде не, е клучната тензија на mr.Morale - како што е тоа низ општеството во нашата ера на злобни расправии за реториката. Ламар не може да ја реши таа тензија, но очигледно задржува многу надеж за тоа што уметноста може да постигне. Кога албумот кулминира со хроника на трауми на треперливата „Mother I Sober“, Ламар изгледа убеден дека зборувањето на неискажливото може да заздрави. Потоа упатува молба — всушност, фрла магија — за олеснување на сите „срца исполнети со омраза“. Ако не функционира, тоа е на нас, а не на него. Спенсер Корнхабер писател во Атлантик.

независна релевантна култура