Резултати од пребарување

независна релевантна култура

независна релевантна култура

DIVA: My journey through Your poetry, was “long and winding”, curious, and I consistently came to the following impression: The silence in your verses, rings off in a way a beloved guest leaves, and you sit in their absence: the glass on the table, the cushion on the floor… all of these are filling in the emptiness but resonates the silence even louder. The language - even though I read your poetry in four languages, always pedantic, clean, uncomplicated, but communicates complexity to the degree of existentialism. But it’s still an everyday language, that is atmospheric. The very last thing I read from the Fin Qui Visse Un Uomo.. was “Ma i poeti migliori hanno scelto il silenzio” . Do you live in silence, where is it if you do, is it a place, and is it synonymous with emptiness? And do the Poet and the Publisher ever meet or it’s the same man with two different hats? GM : I write in my absence. And absence is the home of silence. I exist, of course. As a man, as an editor. But as a poet – if I am indeed a poet – I feel posthumous in relation to my verses. I contemplate myself and my life from a dimension that is obviously not death yet, but a limbo. When I write, I need to strip myself of time, this heavy garment that alters my features, that alters the features of every man. Beyond time, silence is absolute and is the only language. To give word to silence, through poetry, is the highest expression of the absurd. And life, for me, is nothing but absurd. The immediacy of language is meant to compensate for the complexity of these contradictions. DIVA: You are the editor - in - chief of Utopia. The merit for publishing, in choosing the titles, is not in the potential of the numbers of the books being sold, but you’ve raised the bet, and cast Utopia in the role of the tastemakers: Utopia is the publisher of books that simply have to be recommended. So where does the needle point, of a young publishing house that has taken upon itself to dictate European culture, more specifically literature? Is it more on the side of fulfilling and invigorating, or frustrating and taxing? Or maybe all of the above? GM: I am merely a reader who edits other people's books. When I find myself reading a book that seems able – and it is very rare – to overcome the challenge of time and space, two chains to which man is bound, I try to publish it. Literature does not grow old. Or it is not literature. Literature does not lose power at the borders. Or it is not literature. When a novel that is a hundred years old continues to speak to me, for me it deserves to be republished. When a book arrives in Italy from the other side of the world, but continues to speak to me, for me it deserves to be translated. The rest lasts a season. Of enormous success, perhaps. But who cares? A good editor, in my opinion, must not be dazzled by the moment. Literature is always. Or it is not literature. Then, when there are thousands of readers who rely on the choices of a publishing house, as in the case of Utopia, everything is more exciting. The real judgment on my work as an editor, however, will be made by readers who are not born yet. It is for them that I work. DIVA: You have mentioned in a previous interview, that the condition on which you choose books to publish is - the possibility to escape the time and place, or cultures: If two centuries from now, someone on the other side of the world could connect and read the book - you have said - then you would consider it a good candidate for publishing it (In Utopia). What criteria, on the other hand, do you set for yourself, in your work, your process as a poet: do you have a question, a condition that “allows” you to release your work into the world? No writer, in my opinion, is able to evaluate his own work with lucidity, even if he is an editor. The writer of the text does not just read what he has written, like other readers. He knows the intentions and ambitions of the text, and continues to read, in the written text, what he has not written, what is in his head. The only help comes from time. Many months or even years later, a writer can read his own verses through the eyes of another person. Therefore, if I have no suspicion about the talent of those who write too much, I have many about that of those who publish too much. A good poet allows himself time to become his own editor. Fin qui visse un uomo risked not being published. I would have liked to get rid of it. It was a friend, poet herself, who knew the verses, who prevented me from doing so and, with the complicity of my partner, Laura, who coordinated with the publisher. DIVA: It’s striking and something you probably hear a lot: your youth in contrast to the timeless quality of the classic (and in the case of Grazia Deledda: discover), and expose them to new generations, and fresh sets of eyes. Even though, on Instagram, when announcing the Struga poetry festival, you humbly remark that the string of names that end in - Yours is baffling to You. But creatively and professionally you seem to be in a position of a man, an artist, a poet that is well into their mid-life stage, and this hypothetical man, barely remembers the youth you inhabit. Do you think this position can be dangerous, creatively, and disorienting? Or besides the “pinch me” moments you barely pay it any mind? As a reader or an editor, I have a deep complicity with authors, classical or living, whom I have never met in person. As Montale writes, «è possibile, lo sai, amare un'ombra, ombre noi stessi». This is an attempt to escape from the prison of time, too. Here, free, I feel I am the same age as Virgil, Petrarch and Ungaretti. I suggest, however, reading them. I am not sure I am a poet.

13

независна релевантна култура

независна релевантна култура

независна релевантна култура There’s Nothing Here... We can’t find the page you’re looking for. Check the URL, or head back home. Go Home

Настани деновиве низ град: од Скопје, Битола, Охрид, Кичево, Струмица па до Лондон и Њујорк. Дива ве води на настаните кои мислиме дека мора да ги посетите. Од концерти фестивали и изложби, до саеми, кулинарски настани театарски претстави и јога - настани без престан Елизабета Костова, КСП Центар-Јадро, Градски импресии, самостојна изложба, акварел 14.11.24 г., во 18:00 Во подемот на вештачката интелигенција и наметливата информатичката презаситеност до кој степен опстанува памтењето за светот како лично искуство? Скопје, 8 февруари - Во четврток (8.02) во КСП Центар Јадро, публиката ќе има можност да се впушти во светот на градските импресии со изложбата на акварелите на Елизабета Костова, која ќе одржи во 20 часот. Со градските импресии на Елизабета Костова, ќе бидат прикажани триесетина акварели насликани во последните две години. Секоја слика претставува нејзини импресии и впечатоци од градовите кои ги посетила, престојувала или живеела. Но, забележително е како нејзините акварели не се само реални претставувања на градски сцени, туку се и емоционални прегледи на минатото и размислувања за иднината. Елизабета Костова, инаку психолог по професија, но сликар по срце, ги претстави своите уметнички дела на триесетина акварели, создадени во последните две години. На оваа изложба, посетителите ќе имаат можност да ги разгледаат нејзините импресии и впечатоци од градовите во кои престојувала, ги посетила или живеела. Од тесни улички и ниски куќи до погледите кон просторното сино небо, секој акварел на Елизабета Костова претставува уникатен преглед на градскиот пејзаж. Нејзините дела, со своите бои и форми, не само што го зачувуваат духот на минатите времиња, туку и ги поттикнуваат размислувањата за иднината на нашите градови. Елизабета целиот свој работен век го поминала и работела како психолог. Но таа отсекогаш била голем вљубеник во уметноста, а особено во сликарството. Таа во себе носи и голем креативен потенцијал, кој избива и е видлив, на почетокот со изработката на различни предмети од применетата уметност. Но нејзината љубов кон сликарството сепак преовладува и нејзината уметничка дарба и креативност доаѓа до полн израз кога решава да почне да слика акварел. Aкварелот е нејзината понатамошна преопукација и уметнички израз. Акварелот е една од најстарите сликарски техники. Со техниката акварел сликите се прозирни, се гледа подлогата на која се насликани. Белите полиња од подлогата кои се појавуваат меѓу боите секогаш даваат впечаток на прозирност. Со оваа техника сликале меѓу другите и многу од познатите импресионисти. Акварелот како сликарска техника со големата палета на бои Елизабета успешно го применува. Боите на нејзините акварели нежно преминуваат од една во друга боја од сина во виолетова, црвена, од зелена во сина, жолта. Со четките и боите слика се што ја опкружува, градини, цвеќиња, мртва природа, ликови на девојки, пејсажи, птици. На оваа изложба насловена „Градски импресии“ таа ни се преставува со триесетинаакварели н асликани последните две години, кои што преставуваат нејзини импресии и впечатоци од градовите во кои престојувала, ги посетила или живеела. Голема инспирација и се старите македонски градови или делови од нив. Тесни улички, ниски куќи на приземје и кат, тесно збиени една до друга и со надвиснати еркери над улиците. Оџаци од кои се извива сивиот дим. Насликани се со прекрасни палети од бои, сина, зелена, лилава, жолта… црвени кровови и секако пространото сино небо над нив, кое се гледа и од уличките. И овде белите полиња на подлогата помеѓу топлите бои даваат посебна светлина. Од овие акварели зрачи и светлина и радост. Можеби оваа тема која ја слика Елизабета преставува носталгија за старите делови од градовите како што ги паметиме, а во едно од тие маала Елизабета го поминала детството и младоста, Дебар Маало во Скопје. Можеби ова е и жал и носталгија за старите градски маала кои полека исчезнуваат и ги заменуваат модерни делови од градот со висококатници, асфалтирани улици, многу возила, темни и мрачни, сонцето одвај допира до улицата. А небото и не се гледа од улицата. Овие акварели се и носталгија за минатото кое одминува, а доаѓа сегашноста и иднината, некое ново време со друга слика на градовите. Натка Ќосева, дипл.инж.арх. Eлизабета Костова е родена 1953 година во Скопје. Основно и средно образование завршила во Скопје. Дипломирала на Филозофскиот Факултет во Љубљана, отсек психологија. Реализирала повеќе самостојни изложби во Дом на АРМ, Скопје (1989 и 1991 г.), Галерија на ДЛУМ, Скопје (2002 г.), во Домот на култура Иван Мазов – Климе, Кавадарци (2020 г.), како и во Галерија КО-РА, Скопје (2019, 2020 и 2023 г.) Исто така учествувала на и на повеќе групни изложби. следно

независна релевантна култура

Настани деновиве низ град: од Скопје, Битола, Охрид, Кичево, Струмица па до Лондон и Њујорк. Дива ве води на настаните кои мислиме дека мора да ги посетите. Од концерти фестивали и изложби, до саеми, кулинарски настани театарски претстави и јога - настани без престан 14.11.24 г., во 18:00 Ревијата на македонскиот филм ќе се одржи во три дела: филмски, музички и културно-деловен сегмент. Од 14 до 16 ноември 2024 година, љубителите на културата во Белград ќе имаат ретка можност да уживаат во Српската ревија на македонскиот филм – тридневен настан исполнет со македонски филмски класици, современи филмови, музички изведби и ексклузивни средби со авторите. Со програмата што го слави најдоброто од македонската култура, овој настан не само што ги спојува уметничките визии на Балканот, туку и го зајакнува културниот мост меѓу двете земји. Програма на Ревијата На ревијата ќе бидат прикажани македонски документарни и краткометражни филмови, а централна точка на отворањето ќе биде светски познатиот документарец „Медена земја” од Тамара Котевска. Освен филмските проекции, посетителите ќе имаат можност за музички и културно-деловен дел, проследен со настапи на познати македонски музичари. Ден 1 – 14 ноември (четврток) 19:00 ч. – Филмски новости и проекција на „Медена земја“ Разговор со Тамара Котевска Коктел-забава со настап на бендот Пијан Славеј и дегустација на вина од Тиквеш и сирења од Кораб Трница Ден 2 – 15 ноември (петок) 17:00 ч. – Мастер клас со Тамара Котевска 19:30 ч. – Филмски новости и проекции на филмовите „Дае“ и „Тетовирање“ од Столе Попов Ден 3 – 16 ноември (сабота) 17:00 ч. – Проекции на наградувани краткометражни филмови, вклучувајќи ги „Северен Пол“ (Марија Апчевска) и „Бубачки“ (Игор Иванов) 19:30 ч. – Финале со проекција на „Панкот не е мртов“ и разговор со режисерот Владимир Блажевски, проследен со коктел и музика од Игор Василев Новоградска Македонската Музика на Сцената Посебен дел од ревијата е посветен на македонската музика, со настапи на Пијан Славеј и Игор Василев Новоградска. Овие артисти ќе го збогатат искуството со уникатни музички перформанси, пренесувајќи го духот на Македонија и низ музиката. Важни Партнери и Поддржувачи Настанот е поддржан од Министерството за култура на Србија, општината Стари Град, Филмски центар Србија, Кинотека на Северна Македонија, Амбасадата на Северна Македонија и деловни партнери кои го овозможија овој културен фестивал. следно

независна релевантна култура

26