Мирко Попов Квартет излезе со нов сингл – Дијагноза. Синглот се чини дека е епилог или фуснота на медиумската галама која се случи кога на митинг на локалните избори после драматична пауза констатираше „Скопје е...дијагноза„ и со тоа медиумите, често мрзеливи, во елаборирањето или едноставно пишувањето на приказни – се закачија за моментот кој отскокна од старите уморни фрази, и ги покачи пулсовите, и со тоа ги нахрани сеирџиските кучиња.
Мирко Попов самиот вели дека не е изверзиран во новата технологија и дека има отпор кон дигиталната ера, но доколку тоа навистина е така е вистинска штета: со излегувањето на синглот Дијагноза покажува талент и смисла за контрола на наративот, и не му се дава така лесно. Оние кои се „маркетиншки генијалци„ обично преку хумор ги превртуваат контроверзните моменти наопаку, и со исмејување ја празнат гневната енергија. Но реконтекстуализирањето на елемeнт кој е извор на препирки, и реапроприација во посакувано значење е нешто повеќе од само маркетиншки трик - тоа бара креативност и талент. Го видовме Кање Вест пред една деценија како позира нагрнат со расистичкото конфедерациско знаме а потоа носеше и јакна со знаменце на ракавот: „Реагирајте како сакате секоја енергија е добра енергија. Знамето на Конфедерацијата на некој начин го претставуваше ропството. Тоа е моето апстрактно мислење за она што го знам за тоа, нели? Па, ја напишав песната „Нови робови“. Па, го зедов знамето на Конфедерацијата и го направив мое знаме. Сега е мое знаме!“
Но повеќе од само насловот кој може да се гледа како јадица, оваа електро трака е песна за Скопје, лајтмотивот на Мирко Попов кој е поставен наспроти „Македонија„(или „Македониа„) во не само неговото творештво туку и јавен дискурс кој се провелкува од интервјуа, па и низ коментари по социјалните медиуми. Тој сонува за Скопје во сите свои несовршености,
„ Живееш во град во мојот град
Соништа во кал
Не е град во омраз шал
Околу вратот мал„
како Њујорк, Лондон, како прогресивен, урбан интелектуален елемент, наспроти регресивната, назадна, емотивна, ако не и инстинктивна конзервативна, националистичка „Маќедонијa”. Оваа дихотомија поставена среде амбиција да се придвижи Македонија од општество кое е комично во својата немоќ кон средина која е во најмала рака достоинствена. Всушност се сеќаваме на Мирко на своите 20+ години во 90-тите, како кажува на камерата (ова во кулминацијата на транзициската Македонија, и завоениот Балкан) дека има голема доза на оптимизам, дека ќе пораснеме во општество во кое се надеваме.
Една деценија подоцна, ПМГ стана од колектив во бенд, и дебитираше со „Скопјанка„ во 2007-ма (кога дел од Скопје во еуфорија ја потпевнуваше во тие денови, а слушавме анегдоти од типот „Татко ми ме праша дали ја слушнав Скопјанка„) и до ден денес, го нема напуштено Скопје како мотив на текстовите, инспирација, креативна опсесија која според него преоѓа во патологија, во дијагноза. Мирко Попов стана современ, музички, Данило Коцевски, само што скопската хроника на Мирко не е во бележење историографии, туку носталгијата се чита преку музиката и текстовите: лесно може да се слее Дијагноза во Атомик од Блонди, или во било која електро, електро/клеш, рок, поп мелодија од скопските подиуми во бесконечните журки на нашите животи.
