Позлатено доба: кодексот на облеката на годинешната Мет гала!

На дното на поканите за Мет Гала што се испраќаат секоја пролет има напис мал по големина, но витален по важност: кодот на облекување.

Во 2020 година, за „Кeмп: Белешки за модата“, беше проучувана тривијалностa. Во 2021 година, за „Во Америка: Лексикон на модата“, тоа беше американската независност. А штом дојде 2 мај 2022 година, за „Во Америка: Антологија на модата“, ќе биде позлатен гламур - бела вратоврска.

О, да. Забришете и извадете ја „Доба на невиноста“ и „Куќата на радоста“ на Едит Вартон. Мет Галата 2022 ќе побара од присутните да ја отелотворат величественоста - а можеби и дихотомијата - на Њујорк во позлатеното доба. Периодот, кој се протегаше од 1870 до 1890 година (Марк Твен е заслужен за создавањето на терминот во 1873 година), беше период на невиден просперитет, културни промени и индустријализација, кога и облакодерите и богатствата, навидум се појавија преку ноќ. Г-ѓа Астор и нејзините 400на владееја со учтивото општество сè додека Вандербилтите со нивните нови пари не се пробија насилно.

Сијалицата на Томас Едисон, патентирана во 1882 година, ја осветли прво зградата на Њујорк Тајмс, а потоа и целиот град. Телефонот на Александар Греам Бел од 1876 година ја направи комуникацијата инстантна - и создаде побарувачка за оператори да ги управуваат линиите, што доведе еден од првите масовни бранови на жени на работното место. Платите вртоглаво пораснаа покрај оние во Европа (иако, како што Џејкоб Риис го доловил во „Како живее другата половина“, далеку од тоа дека сите имале корист). Милиони имигранти пристигнаа во земјата преку Елис Ајленд, неодамна подигната Статуа на слободата која ги повикува со песна од Ема Лазарус („Дај ми ги твоите уморни, твоите сиромашни, твоите стуткани маси кои копнеат да дишат слободно.“) Архитектите Мекким, Мид и Вајт изградија згради на Beaux Arts надолж и пореку Петтата авенија, разубавувајќи го градот во тој процес. И во 1892 година, Vogue беше основан со мисија да ја објави „гледната точка на култивираните граѓани на светот“. Оригиналните акционери беа Корнелиус Вандербилт, Питер Купер Хјуит и Џон Е. Парсонс - презимиња кои сè уште живеат во Њујорк до ден-денес.

За високиот ешалон, модата во тој период беше онаа на екцес. Благодарение на неодамнешните иновации на електрични и парни разбои, ткаенината стана побрза и поевтина за производство. Како резултат на тоа, женските фустани често се одликуваа со комбинација од повеќе материјали, како сатен, свила, кадифе и реси, сите украсени со прекумерни текстури како тантела, машнички, карнери... (Неофицијалниот указ? Колку повеќе, толку подобро.)

Боите беа богати и длабоки тонови на скапоцен камен. Посветлите бои се носеа само дома, бидејќи беа непрактични додека шетате по улиците на Њујорк. Капите беа неопходност при излегување и често беа украсени со пердуви. (Всушност, Друштвото Audubon е основано во 1895 година како одговор на заштитата на птиците од шапкарскиот занает.) Корсетите биле вообичаени, а во 1870-тите до крајот на 1880-тите, жените ги прифаќале рамките под сукњите за да ги издолжат своите задници - всушност, често се повторувала умисленоста дека рамката треба да биде доволно голема за да вдомаќини цела чајанка. Меѓутоа, до 1890-тите, тие излегоа од мода, и се заменија со бауш ракави, здолништа во форма на ѕвонче и фризури помпадур. Оваа естетика беше само дополнително популаризирана од илустраторот Чарлс Дејна Гибсон, чии илустрации со пенкало и мастило на девојката Гибсон со фигура на песочен часовник беа неверојатно популарни во публикациите и рекламите.

Тоа не значи дека целата мода во позлатеното доба беше формална. Како што рекреативните активности како возење велосипед и тенис станаа популарни меѓу добро ситуираните, спортската облека за прв пат стана составен дел од гардеробата. Многу жени си интегрираа ансамбл на блуза-кошула(*женска кошула со практични елементи позајмени од машките кои ги правеле лесни да се облечат) - или долго здолниште во комбинација со женствена блуза - што овозможи полесно движење, кое можеби најдобро е прикажано преку портретот на Џон Сингер Сарџент од 1897 година од популарната девојка Едит Минтурн од позлатеното доба.

Како и да е, забавите, баловите и соарите го покажаа најекстравагантниот стил што оваа земја некогаш го видела. Операта, која често ја посетуваше горниот ешалон, имаше строг кодекс на облекување: жените облекуваа фустани од тул што го откриваа нивното деколте, раскошни наметки со крзно и ракавици до лактите, додека мажите носеа шапки. Во 1880-тите, исто така, дојде смокингот во Америка. (Урбаната легенда вели дека еден човек по име Џејмс Потер го носел дизајнот со англиско потекло на бал во приватен клуб во Tuxedo Park - оттука и името на стилот на костум.)

Неверојатните забави со костими што ги организираа најталентираните хостеси на моментот имаа луди и фантастични моди. Земете го настанот на Алва К. Вандербилт во март 1883 година за нејзината ќерка Консуела, кој стана познат како најраскошната прослава на ерата. „Балот Вандербилт го разбурка њујоршкото општество повеќе од кој било социјален настан што се случил овде во многу години“, драматично напиша Њујорк Тајмс во тоа време. „Од најавата дека ќе се одржи, која беше објавена околу една недела пред почетокот на постите, речиси и да не се зборува за нешто друго. Гостите потрошија необично многу внимание на деталите - и големи суми пари - на нивната облека: Алис Клејпул Вандербилт дојде облечена како електрична сијалица, што значеше бел сатенска наметка со дијаманти, комплет со дијамантска глава и сијалица како накит. . Нејзината сестра, г-ѓа Ада Смит, пак, носеше облека целосно покриена со пердуви од паун, од возот до лепезата. Друг гостин облече црно-кремаст сатен извезен со златни ѕвездички, придружен со дијамантски ѓердан и перика. (Не е изненадување што куќата за накит на Петтата авенија Тифани почна да напредува во оваа ера.)

Само времето ќе покаже како гостите ќе го толкуваат кодексот на облекување за Мет Гала 2022 година кога ќе пристигнат во познатиот музеј во првиот понеделник во мај. Сепак, за оние што сè уште размислуваат за нивната облека - можеби треба да завршиме со цитат, напишан за бескрајно етеричната грофица Оленска, од Добата на невиноста на Едит Вартон: „Сè околу неа трепереше и блескаше нежно, како фустанот да ѝ бил исткаен. од свеќите, и ја носеше главата горе високо, како убава жена што предизвикува соба полна со ривали.” - Elise Taylor за Vogue

превод: Дивотно