Сликарката Саманта Нај нуди визија за фантастично минато со кемп сексуалност

Саманта Нај(Samantha Nye) ги преиспитува моќта, убавината и повремениот хумор што ги гледа во консензуалните сексуални средби меѓу постарите луѓе - популација која често се смета дека е над желбата. Во „Саманта Нај: Моето срце е во виор“, уметничката го насочува својот фокус кон видеото, рекреирајќи ги класиците на Скопитоните(Scopitone) од 1950-тите и 60-тите: овие 16 мм филмски ленти беа рана форма на музичките видеа и претходник на MTV, YouTube и TikTok. Многумина имаа во центарот бела машка поп-ѕвезда или бенд опкружен со разголени жени или пејачки кои сугестивно се движеа. Овие видеа за своето време беа револуционерна технологија и нова форма на забава, но ги овековечија и стереотипите.

Нај ги отфрла оригиналните видеа од Скопитон и нивните редуктивни претстави на полот, класата и расата, заменувајќи ги со снимки на возрасни квир луѓе кои ги среќава за време на нејзиното истражување - па дури и нејзината мајка и баба. Филмовите ги отфрлаат дефинициите за сексуалноста кои се подредени на возраста и отсуството на попречености кои се надвор од нормите на еротското задоволство, како и хомогените и угнетувачки сфаќања за желбата и домашниот живот. Наместо тоа, Нај нуди меѓугенерациски фантазии со проширена визија за љубов, секс и припадност.

Нај самата објаснува:

„Атрактивните луѓе прават атрактивни работи на атрактивни места (2018–денес)“, која црпи од фотографиите на Слим Аронс, но ги заменува неговите конвенционално привилегирани ликови со возрасни квир личности, веќе бев импресионирана од нејзината посветеност да ги визуелизира транс-инклузивните лезбејски простори на игриво задоволство. Иако нема доволно простор за раскажување на деталите овде, доволно е да се каже дека оваа посета на студиото беше првата од многуте интересни интеракции што следуваа.

Есејот на Сузан Сонтаг „Kанон на кемпот“ кој првично ме запозна со зборот „Скопитон“, кој таа го вклучува во нејзиниот „канон на кемпот“ без да елаборира повеќе за терминот. Скопитонските филмови беа кратки музички филмови кои често се изведуваа на сцени, со танчери во позадина во 60-тите. Овие филмови се гледаа во ноќните клубови на машините Скопитон кои беа дел џубокс, делумно филмски проектор. Филмските наративи на Скопитон се перформативно хетеросексуални, но наликуваат фантастично квир. На пример, во „Скопитон“ на Дона Теодор, Femininity, таа пее „“My femininity ... seems to bring out basic masculinity,“, и одеднаш тројца мажи се појавуваат со насмевки, секој подеднакво фем таа. Првиот филм за Скопитон што некогаш го видов беше „Девојката од календарот“ на Нил Седака. Во него, Седака, за кој се шпекулираше дека е хомосексуалец, театрално ги парадира жените низ сет на тема календар за да докаже дека има различна девојка „секој ден од годината“. Тој не е толку убедлив!

Ги избирам Скопитоните како симболи на сексуалната свест на младоста на мајка ми и сексуалниот врв на баба ми. Тоа е начин за мене ретроактивно да ги „поквирам“ и референцата и сопствените матријарси. Истовремено, се обидувам на квир луѓето од таа генерација да им понудам фантастично минато, обезбедувајќи бегство од ноќните клубови и бањи од 60-тите кои беа изложени на брутални полициски интервенции . Сакам да создадам свет кој станува посекси со годините. Отсекогаш сум поминувала многу време со постарите и, дозволете ми да ви кажам, тие сè уште се забавуваат, се ебат и флертуваат. Еден од моите омилени спомени е кога и помогнав на баба ми да избере долна облека пред викенд со нејзиното ново момче, кога таа само што влегуваше во осумдесеттите. Овој момент го гледам како потекло на серијата.“