Резултати од пребарување

независна релевантна култура There’s Nothing Here... We can’t find the page you’re looking for. Check the URL, or head back home. Go Home

DIVA: Kad sam počеla smišljati i koncipirati intervju, krenula sam u potpunosti uvjerena da će to biti razgovor prvično o muzici, njenoj ulozi u vašem životu. Na slušalicama ide poslednji album - Brod Budala na Apple, iz 2020te, izlistan kao jazz, i od nekog razloga iznenađena sam da se smijem na dovitljivost tekstova, kao što sam se smijala kad sam bila tinejđerka, nisu bajati, nitu ustajali sa starim istim doskočicama. Zvuče zrelo, vremeno, i svežo: Seri, seri, moj golube beli Serator pjesniku sere o rimi Gnjurcu o plimi, meteorologu o klimi Doktoru mlati o vakcini Inžinjeru kenja o mašini Gradjanima Nagasakija o Hirošimi Vojniku tupi o skraćenju Kurvi popuje o poštenju Popu metaniše o krštenju Generalu o unaprjedjenju Astronomu teoretiše o nebu Pekaru se miješa u lebu Slastičaru o baklavi Koliko mora oraha da stavi Oduvjek su mi bili tužni stari rokeri, koji uporno i tvrdoglavo se drže za rokera koji su bili u svojim 20ma. Drugi put kojim obično odu je - mijenjanje žanra ili kompletno mijenjanje karijere iz muzike u slikarstvo recimo. Što misliš, koja je formula uspješnih rokera nad 45-50 godina. Da ostanu relevantni, a da ne budu komični u tom pokušaju? RAMBO AMADEUS: Ne znam, zaista, ni kao adolescent nisam bio roker, više su me zanimali malo kompleksniji muzički žanrovi. Kao pubertetlija sam mislio da sam panker, ali nije me dugo držalo, Herbie Hanckonck, Keith Emerson, John MC laughlin i ekipa kkoja je svirala taj Jazz Rock bila mi je bliža srcu. Najbliže iz Rocka što sam iskreno volio je Album Wired od Jeff Beck - a. On ni danas ne djeluje komično. Takodje, mislim da su tekstovi , poezija, ono što popularnu, laku muziku čini dobrom, originalnom, ili banalnom s drudge strane. U lakoj, popularnoj muzici dakle, tekstovi su presudni, jer je muzika sastavljena od opštih mjesta. Tu je svakako važna i garderoba, ponašanje koje čine nekog muzičara komičnim ili ozbiljnim. Naravno, ima slučajeva kad se i banalnost i muzike i tekstova toleriše, ako protagonista javno zastupa humanističke stavove, ako upotrebljava svoju popularnost stečenu lakim notama da bi propagirao humanističke vrijednosti. S druge strane, nekada ništa ne pomaže. Naiskrenije, ne znam odgovor na vaše pitanje. Ne znam ni zašto bi se po svaku cijenu trebalo ostati relevantan. Mijenja se vrijeme, i kriterijumi, mislim da je nakomičnije kad se stalno prave neke estetske akrobacije da bi se zadržala pažnja auditorijuma. Nakon par minuta čeprkanja po informacijama o Rambo Amadus koji bi mi pomoglida se spremim,naletjela sam na "Nadkast podkast " - to je tvoji podkast, kojeg samo što počinješ. Mislim da to kaže dosta, da prvo nešto na što sam naišla je podkast, no i da sa tvojim gostovanjem u Agelastu, znači podkast, je bio medium preku kojeg sam ostala u neki virtualni kontakt sa Rambo Amadeusom, posebno u vrijeme pandemije, i s tim što sam u Skopju pa te ne mogu načekati na TV recimo. Prva epizoda “Nadkast podcasta” je krajem oktombra.Kakve su ti ambicije i planovi, s tim što podkasti su superpopularni i ta popularnost i publika još uvijek raste? Je li ti bilo teško pronaći se u ulozi onoga koji postavlja pitanja ili ti je bilo lako, kako neko koji je u navici da bude središte pažnje i da vozi priču, odnosno narativ? Bez brige, rijetko sam na televiziji i kod kuće, pa nisi ništa propustila. Moj fokus je na internetu, čim je profunkconisao, jer tu ne postoje urednici od čije dobre volje ili ukusa zavisi da li će se nešto emitovati i ili ne. Moj Podcast - Nadcast je zamišljen kao arhiv svih onih mojih gostovanja po drugim podcastima, tako da nije potrebno da mijenjam svoj način ophodjenja u medijima. I dalje to izgleda tako što drugi postavljaju pitanja meni, samo što se sve arhivira na jednom mjestu. Nemam neke strašne abicije sa tim, fokus je i dalje na proizvodnji nove muzike, to mi je uzbudljivo, to me pali. Iskra ovog razgovora je koncert u Skoplju 9og Decembra: U makedonskoj filharmoniji nastupa ZJM Big Bend sa “Čudo na Balkanot” , pjesme Ramba Amadeusa u aranžmanu big benda…Čuvena je vaša ambicija da vam se pjesme sviraju na svadbama, kao znak da muzika je doživljela svoji vrhunac, u svojoj društvenoj funkciji. Sigurna sam da su prošla desetljeća otkako ste tu ambiciju ostvarili. Ali Big Bend? U toj konfiguraciji navikli smo gledati recimo Kesoviju, i slične dive i divove ex ju šlagera i evergreena, ali ne i rok zvijezde, posebno one koje su satirične, pa i zappoidne.. Ali taj genre bendingna globalnoj razini nije nešto novo ili neviđeno. .Vidjeli smo Sir Mixalota, Kendricka i druge ljude engleskog govornog područja kako nastupaju sa simfonijskim orkestrima. Radite li prvi put u ovoj konfiguraciji i postoje li nove lekcije i trenuci za glazbu koju stvarate i poznajete intimno? Kolko je bilo lako naći zajednički jezik, sa orkerstrom, dali si imao utisak da kontaju tvoje namjere i senzibilitet, i konačno smisao za humor? Čovjek što je stariji, želi da bude seriozniji, pa su i ambicije različite. Najozbilniji autori su sretni kad im se muzika emituje na dane žalosti. Moja muzika je uvijek bila bliža funku, fusionu, pa i jazzu nego roku, već sam radio nešto slično sa BIg bandom RTS a, tada sam binu dijelio sa Dadom Topićem i Vlatkom Stefanovskim. Pola mog benda je prošlo kroz Big Band, sve mi je to vrlo blisko. Radio sam i neoklasiku, klavirske koncerte, operu. Sasvim je logično da danas veliki ansambli, filharmonije, simfonijski orkestri angažuju autore i izvodjače popularne muzike, očigledno da to sa uspijehom puni dvorane, a valjda je i zanimljivo školovanim aranžerima i muzičarima da oblače popularnu muziku u nove aranžmane, daju im novi zvuk. Mislim da je u pitanju prirodan spoj, dobro je da veliki klasični ansabli nisu ostali hermetički zatvoreni samo za muziku koju je neko odredio prije 100 godina da bude klasična. Pa za 100 godina bi i moja muzika mogla postati klasična, ako joj damo priliku. Kad smo kod lekcija:pandemija nije prošla baš bezbolno za većinom.Izgubili smo šokantno puno ljudi , zapravo, baš u periodu kada je Balašević otišao, ti si bio u bolnici, zbog covida(zabrinut zbog tajminga:) ) Je li ti ova zanimljiva, pa i unikatna etapa (nema ništa novo pod suncem, kako što glasi pogovorka) - dala nešto vrijedno, kao osobi i umjetniku? Jesi li primijetio kako su umjetnici na internetu kanalizirali energiju i dobili zanimljive trenutke? Ili je to bio samo još jedna obična epizoda u životu Balkana, opterećen šokovima i poviješću? Izvukao sam nekoliko pouka. Prva, da volim činjenicu što sam muzičar, jer sam sebi dokazao da mogu radeći poslove koji nemaju veze s muzikom da živim mnogo luksuznije, i time razbio predrasudu da sam muzičar - putujući zabavljač jer ništa drugo ne umijem da radim. Čim su koncerti krenuli, obradovao sam se vraćanju na stage. Druga pouka, da je dobro imati nekoliko različitih zanata, da to čini čovjeka egzistencijalno sigurnijim u nepredvidjenim okolnostima krize. U krizi kultura prva strada, industrija hrane i energije nikad. Takodje, za vrijeme covida prilično je poraslo zanimanje za moju muziku, otkrio sam zanimljiv fenomen da u trenucima krize moja muzika mnogo više znači ljudima nego u nekim bezbrižnijim okolnostima, kada se radije okreću lakim notama i lakim temama. To saznanje mi je dodatno dalo krila da kreiram dalje. Definitivno moje su pjesme manje dopadljive na prvi pogled, ali im je duži rok trajanja, i otpornije su na krize. Kao neki stari tvrdi sir, koji nije atraktivan kao kolač, ali ima mnogo duži rok trajanja, i kad si baš gladan, radije ćeš jesti sir nego kolač. Kad smo već kod ničega novog pod suncem – sigurno nema puno pitanja koja nisu vam postavljena tokom decenijama…Ovo govorim približavajući se temi jedrenja koja je, čini se, jedna od tvojih velikih strasti? Što nalaziš na moru što te toliko privlači? More ne postavlja pitanja, niti kad sam na moru imam potrebu da nešto kažem. A ni kad se vratim sa mora, nemam potrebu da pričam kako je bilo. Baš kao što izbjegavam da govorim o ljubavi i sexu, tako nerado govorim o moru. Nekako imam utisak da mogu svojom pričom samo da narušim osjetljivu harmoniju. Ova pitanja šaljem odmah nakon ispada repera, dizajnera i od skoro predsjedničkog kandidata Kanyea Westa. Realnost slična Montyja Pythona, koju bi obično bi poslali u rubriku "zabava", no čini se da je odnio vrag šalu, a Kanye West destabilizirao je američku stvarnost, a time potencijalno i globalnu: pojavio se na Infowars podkast, sa crnom maskom, na licu i otvoreno izjavljivao ljubav prema Hitleru(zato što je izmislio mikrofon - rekao je) i nacistima. Sama činjenica da je u priču uključen američki predsjednik(reagirao je sa izjavom), bivši američki predsjednik(primio ga je na večeru), najbogatiji čovjek na svijetu i njegova društvena mreža Twitter (gdje 75 posto vijesti prvo izlazi i samim time ima nevjerojatnu kontrolu i moć): što možemo da kažemo sebi, za svijet čija je pozornica tako apsurdistički smiješna i zastrašujuće postavljena? Postoji li neka formula koju bismo mogli primijeniti na individualnom nivou, i donijeti malo stabilnosti i mira? Ili je formula - prepustiti se divljoj rijeci? Treba pogledati film IDIOCRACY, napravljen je kao komedija, ali zapravo je zlokobna slika današnje stvarnosti i bliske budućnosti. . Vlasnici novca su shvatili da raju treba zamajavati populističkim baljezgarijama, da bi ostali poslušni, radili za male pare i kupovali besmislice koje im se uvaljuju. Mediji služe za zatupljivanje ljudi, ili rasplamsavanje mržnje, da bi , u slučaju potrebe kapitala za ratom, bilo dovoljno ljudi koji će povjerovati u razloge za rat koji im se serviraju preko medija. Nadam se da će doći trenutak kada će ljudi prestati da vjeruju masovnim medijima, da će da shvate da mediji služe samo da zbunjuju, manipulišu i skreću temu sa onog što bi običnom radnom čovjeku bilo dragocjeno. Treba razumjeti da je besplatna informacija zapravo dezinformacija, manipulacija, laž, ili reklama. Nemam neki čarobni savjet šta da se radi. Ja lično volim da pitam prijatelje za savjet , ako je u pitanju hrana - nutricionistu, ako je u pitanju pravo - advokata , ako je u pitanju zdravlje - ljekara, ako je u pitanju novac - biznismena, ako je u pitanju neki lični problem - psihoterapeuta. Srećom , imam prijatelje u svim ovim branšama. Čovjek mora nekom da vjeruje, najbolji izbor je obrazovani prijatelj.

независна релевантна култура

независна релевантна култура

независна релевантна култура

Настани деновиве низ град: од Скопје, Битола, Охрид, Кичево, Струмица па до Лондон и Њујорк. Дива ве води на настаните кои мислиме дека мора да ги посетите. Од концерти фестивали и изложби, до саеми, кулинарски настани театарски претстави и јога - настани без престан Филозофскиот Филмски Фестивал, Маја Дерен, Атанас Чупоски, работилница 14.11.24 г., во 18:00 Фестивалот продолжува да ги прашува и предизвикува оние теми што ги чинат човековите опити, подигајќи ги во светлината на креативниот израз на филмското платно. Овогодинешното издание на Филозофскиот Филмски Фестивал, кој традиционално се одржува под широко отвореното небо на Мирно лето и во удобноста на кино-салата на Кинотеката, означува јубилеј - 14 години од постоењето и успешното надминување на многу предизвици. Настанот што ќе се одржи меѓу 7 и 13 јуни ја продолжува мисијата на проучување на филозофските прашања преку филмската уметност, ветувајќи и оваа година да биде епицентар на авангардното, алузивното и подривното. Одбројувањето до фестивалот ја открива програмата што оваа година e посебно посветена на Маја Дерен , пионерката на американската авангарда, и нејзиното иконокластичко наследство преку "нередот меѓу редовите". Со видео-есеи како "Meshes of the Afternoon" и "At Land", Дерен не само што го обликувала правецот на авангардниот филм, туку и поставила основа за размислување за филмската уметност како медиум за истрага и претставување на филозофски теми. Оваа година, на 14. издание на Филозофскиот филмски фестивал, поголем дел од Придружната програма ќе биде посветен на американската авангардна режисерка Маја Дерен (1917-1961). Така, во рамките на Главната програма на Фестивалот (7-13 јуни) ќе бидат прикажани шест од нејзините видео есеи: 1. Meshes of the Afternoon 2. At Land 3. A Study in Choreography for Camera 4. Ritual in Transfigured Time 5. Meditation on Violence 6. The Very Eye of Night Како најава на ова, на 14. мај, во Музејот на современата уметност во Скопје (19:00 ч.), ќе биде прикажан документарен филм за режисерката Дерен. Традиционално, тоа ќе биде првата проекција на Фестивалот за годинава, односно најава за Главната програма. Односно, ќе имате можност да го погледнете филмот „Во огледалото на Маја Дерен“ (In the Mirror of Maya Deren, 2002, 104’) во режија на Мартина Кудлачек (Martina Kudlácek). Не е сè во врска со гледање и контемплација, туку и за активно учење и размена на идеи, како што е реализирано преку работилницата за млади возглавена од д-р Атанас Чупоски. Оваа платформа нуди уникатна можност за младите од 17 до 19 години да посетуваат работилници посветени на филмската естетика и јазик, истражувајќи ги различните аспекти и можности што ги нуди седмата уметност. Филозофскиот Филмски Фестивал не само што успева да поттикне размислување и да промотира авангардата, туку и да изгради мост меѓу различните форми на уметничко изразување и филозофската мисла. Секоја година, фестивалот се потврдува како централно место за оние кои бараат поинакво разбирање на уметноста и нејзината врска со остатокот од светот. За заљубениците во филмската и филозофската уметност, Филозофскиот Филмски Фестивал останува традиционален настан што не смее да се пропушти. Со секоја своја итерација, фестивалот продолжува да ги прашува и предизвикува оние теми што ги чинат човековите опити, подигајќи ги во светлината на креативниот израз на филмското платно. Доколку сте во Скопје за време на овој прекрасен период на календарската пролет, не пропуштајте ја можноста да бидете дел од ова културно и уметничко патување, кое гарантира да ве остави со размислувања, инспирација, и можеби некои одговори на долго поставените филозофски прашања. следно

независна релевантна култура

независна релевантна култура

независна релевантна култура

независна релевантна култура There’s Nothing Here... We can’t find the page you’re looking for. Check the URL, or head back home. Go Home

Веста за новата Нобелова награда за литература има тенденција да ги подели читателите аматери во два табора: оние кои никогаш не слушнале за авторката и оние кои слушнале, но едвај. Има, се разбира, попознати имиња кои понекогаш произлегуваат од пророчката магла на Шведската академија, особено во изминатите неколку децении, кога, иако извалкан од скандали, Нобеловиот комитет стана, повремено, мм, па - хип, и Боб Дилан и Казуо Ишигуро доаѓаат на ум. Но, ова се исклучоци. Во најголем дел, ќе провериме во октомври, па велиме „Абдулразак кој?“ и се заветуваме дека ќе најдеме книга од авторот и ќе ја прочитаме. Понекогаш, со сигурност, наградата претставува некој достоен, но помалку досаден - или во спротивно, читањето на делото навремено ја објаснува опскурноста во која писателот претходно бил втурнат. Но, понекогаш, авторот се издигнува од регионалната значајност, за да стане светска фигура: Вислава Шимборска, лауреатот во 1996 година, беше писателка од овој вид, преминувајќи од полската специфичност на не само трајно, туку и со милно значење, не само „импресивна “ поетска фигура на англиски, но возљубена, извор на безброј здравици за свадби и епиграфи. Ани Ерно , новопечената француска добитничка на наградата, читателот со коцкарски дух веројатно ќе ја регистрира како писателка од оној вториот вид, на пат да стане постојан писател на оние кои што ја читаат поради љубовта а не поради играта. Секако, таа е повеќе од вториот вид, отколку другите неодамнешни француски лауреати, кои полесно се ценат како обврска отколку задоволство: уважениот J. M. G. Le Clézio, човек со беспрекорен глобализам, чии дела сепак може да звучат како нарација на документарен филм на УНЕСКО, или сосема францускиот Патрик Модиано , чии восхитувачки романи за окупацијата се и ретроспективни и формално конвенционални. Ерно е глас. Така, иако ќе беше добро и сосема заслужено Салман Ружди да ја добие наградата оваа година, работата на Ерно, на која првпат почнав да се одзивам, во Париз во средината на деведесеттите, е најдобриот тест за заслуги, прогонувачки - кога еднаш ќе се прочита, не се заборава лесно, доловувајќи нешто важно за своето време не само во неговите отворени или имплицитни политички грижи, туку, уште поважно, во обликот на нејзините реченици и жуборот на нејзините инкантации. Беше токму минатиот месец, без никакви размислувања за Стокхолм во мојата глава, кога ја спомнав Ерно, во текст за Жорж Сименон , како дел од посебната француска традиција на минималистичка „надворешност“ - споделување со белгискиот криминалистички романсиер, иако по целосно различни основи, акцент на соголена инспекција на вообичаената површина на францускиот живот како средство за продирање во неговите тајни. Кога наидов на пишувањето на Ерно во Франција, таа изгледаше привлечна на овој начин, токму како урбана имагистка. Таа можеше да се концентрира на фрагментарни обични сцени - во метро, ​​во популарни стоковни куќи, во патнички возови - што имаа убедлива боја на вистинско искуство, надвор од апстракциите или афектите на поконвенционално амбициозната француска фантастика.потекнува од работничко семејство во Нормандија, сосема надвор од вообичаениот тек на француското книжевно воздигнување.) Во годините оттогаш, таа стана позната по поместувањето на границите на мемоарите, најзапаметено или контроверзно, во приказот за нејзиниот сопствен абортус, објавен на англиски како „Happening“. Сепак, иако нејзината работа е engagé(ангажирана), нејзиниот стил на многу начини е désengage(откачена)- таа пишува за себе, но на рамен, набљудувачки, известувачки начин кој немилосрдно ја попишува површината на нештата, дури и среде најлудите мотиви и најсуровите од судбините. Таа инвестира во слики на начин на кој малку други писатели го имаат. Таа им верува дека ќе понудат посигурна енциклопедија на значења отколку што би можел да понуди конвенционален регистар на чувства. Во „Хепенинг“, таа пишува: „Пред сè, ќе се трудам повторно да ја разгледам секоја слика сè додека не почувствувам дека физички сум се врзала со неа, додека не изникнат неколку зборови, од кои можам да кажам „да, тоа е тоа“. Ќе се обидам да ја доловам секоја од речениците врежани во моето сеќавање кои ми беа или толку неподносливи или толку утешни во тоа време што самата помисла на нив денес ме обзема во бран на ужас или сладост.“ Исто како и во Сименон, отворањето на мемоарите на Ерно постигнува чувство на плангентна емоција во самата негова немост: „Како што се симнував на метро станицата Барбе, како и минатиот пат, мажите безделничено чекаа, групирани во подножјето на надземното метро. Луѓето се шетаа по тротоарот со розови торби за пазарење од дисконтот Тати. Се свртев во булеварот магента и ја препознав продавницата за облека Били со нејзините јакни кои се закачени надвор. Една жена одеше кон мене - полни нозе обложени со црни чорапи со крупен дезен. Улицата Амброаз Паре беше речиси празна додека не стигнете во близина на болницата“ . Се разбира, во „околината на болницата“ започнува приказната за акушерската судбина на една жена. Оваа посветеност за регистрирање на површината на животот и подповршината, токму онаа на секоја пропуштена менструација и исфлекана долна облека, се протега на нејзиното извонредно проучување на генерациите на францускиот живот од Втората светска војна, насловено како ехо на Вирџинија Вулф , „Годините“ — мемоари во кои се нудат љубезни, внимателни, понекогаш и сардонски детали од рекламите и лажните надежи и чистата минливост на времето. Таа размислува, во еден момент, на сеќавањата и моделите на говор на една генерација постари луѓе кои поминале низ сиромаштијата и германската окупација и ги сочиниле своите лекции во збир на зборови и повторени баења: Гласовите дале наследство на сиромаштија и лишување кое датира долго време пред војната и ограничувањата. Нè втурнаа во безвременска ноќ, „минато време“ и ги римуваа нејзините задоволства и тешкотии, обичаите и практичната мудрост: - живеење во куќа со земјен под - носење галоши - играње со партал-кукла - перење алишта во пепел — шиење мало торбиче со лук во ноќните кошули на децата во близина на папокот за да се ослободат од црви... Направи попис на незнаења, вчерашните непознати и никогаш: — црвено месо, портокали — социјално осигурување, семеен додаток и пензионирање на шеесет и пет — годишен одмор. Кога некој првпат би ја забележал Ерно, таа изгледаше чудно усогласена со многу помладиот и повеќе извиканиот Мишел Уелбек . Иако помладиот новелист, пишуваше во хистеричен и фантастичен регистар, а таа во придушен и специфичен, желбата да се направи попис на некнижевните или антикнижевните делови од францускиот живот, деловите изоставени од „културата“ или „Цивилизацијата“ или Француската Академија, беше заедничка амбиција. (Иако луѓето го евоцираат Уелебек за неговата политика, ниту еден добар читател нема да го заборави воодушевениот монолог на Уелебек за Пиф Гаџет, француски детски магазин популарен во шеесетите и седумдесеттите.) Сепак, Ерно, исто така, работи надвор од јасно артикулирана политика, она што во Франција се нарекува „гаучистичка“ политика, што значи крајна левица, но крајна левица помалку допрена од марксистичката догма отколку од некаков постојан хуманистички протест - од типот што го започна францускиот литературен херој на А лфред Нобел, Виктор Иго - против чистото немилосрдно страдање на едноставните луѓе во модерно време. „ Семејниот наратив и социјалниот наратив се едно исто“, напиша Ерно, а политиката на нејзината работа на некој начин е во согласност со оние на францускиот социолог Пјер Бурдје, споделувајќи го неговото убедување дека полињата на општествениот живот немилосрдно диктираат поредок на моќ, дури и во – особено во – неговите „обични“ детали. Од преплетувањето на сликите, Ерно се надева дека ќе направи неупотребена мапа на француската реалност и на француската моќ, а нејзината работа е, навистина, во таа смисла, еден вид и самата социологија. Сепак, и покрај сета француска специфичност на нејзината политика, таа е во тон и како уметник - за да направи споредба што може да биде корисна за американските читатели - многу слична на нашата, покојна Џоан Дидион , која исто така успеа, иако во околина повеќе очигледно гламурозна, овој брак на жежок материјал и кул испорака од изразито феминистички вид. Семејна смрт, абортус и болка, сето тоа регистрирано не вкочането, туку пргаво, засечено на површината за да се отворат длабочините одоздола без посебно молење или самосожалување. Политиката на Дидион беше либерална, но од патрициска екипа, додека онаа на Ерно е на француската посткомунистичка левица. ( Жан-Лук Меланшон , водачот на крајната левица во Франција, беше особено гласен во пофалби за нејзиниот Нобел.) Но и двете веруваат во сведочењето преку детали и тежината постигната преку точноста - а некои ќе мислат дека е неправедно што Дидион никогаш не добила Нобеловата награда. И двете споделуваат силен феминизам, чиешто суштинско верување е, како што пишува Ерно, дека „славата на жената може да биде само блескаво оплакување за среќата“. Сепак, можеби најзначајниот аспект на ненадејното издигнување на Ерно е ова: се чини дека таа е - ако не се исклучат поетите, кои секако прават голем дел од сопствените животи, но го прават поезија со тоа што го обвиткуваат во некој префинет јазичен ред - првиот Нобелов лауреат кој е првенствено мемоарист во наша современа смисла, значи некој што пишува за животот директно, како што ние го доживуваме. Нејзиното воздигнување означува признание дека мемоарите, во сите негови многубројни лица и пози - директни, самокритични, тажни и комични, ангажирани и не- се можеби водечкиот жанр на нашето време, колку што беше романот во првата половина на дваесеттиот век. Чувствуваме потреба за проверлива, или барем веродостојна, лична историја во време кога многу други изгледаат конструирани и недоверливи - ни се допаѓа барем чувството на искуство од прва рака во сите наши други занимации, од Twitter до TikTok. Поради преокупираноста со фактичноста и ладно регистрираните детали што ги споделуваат Ерно и Дидион, и поради чудниот начин на кој тој факт се вградува себеси, тула по тула, во композитно поле на споделени фикции, мемоарите можеби се најпостојаната литература на нашето време, од двете страни на барата. ♦︎ Адам Гопник, придонесува за „Њујоркер“ од 1986 година. Тој е автор на, неодамнешната, „Илјада мали разуми: Моралната авантура на либерализмот“.

независна релевантна култура