Резултати од пребарување

Летото е време кога градината цвета и е во својот полн сјај, но една работа е сигурна: доколку има цвеќиња и растенија, со сигурност ќе има и штетници кои се дел од нивниот еко-систем. Справувањето со штетниците може да биде предизвик, особено ако се придржувате до еколошки прифатливи методи, но најголемиот предизвик е штетата која ја носат хемиските третмани за штетниците. Сепак природата по дефиниција е во рамнотежа, и можеме да ја ставиме во функција која е пригодна за нашата градина. Идентификувајте штетниците: Првиот чекор за справување со штетниците во градината е да ги идентификувате. Пазете внимателно за штетата што ја прават, ларвите кои ги оставаат или други знаци на присуство на штетници. Поради различниот вид на штетниците, потребни се различни начини за контрола. Поддржувајте биолошка равновидност: Избегнувајте употреба на хемикалии кои се штетни и за штетниците и за вашите растенија. Наместо тоа, насадете во градината растенија кои привлекуваат корисни инсекти како пчели, метлици и бубачки. Овие инсекти се природни непријатели на штетниците и можат им помогнат во нивното контролирање Редовно проверувајте ја градината: Проверувајте ги вашите растенија редовно за било какви знаци на оштетување или инфестација од штетници. Ако забележите присуство на штетници, донесете мерки кои контролираат без да се наштети на растенијата или животната средина. Природни репеленти: Има неколку природни средства кои можат да помогнат во одбележувањето на штетниците од вашата градина. Некои од нив вклучуваат лук, пипер, мајчина душица, нане и екстракт од ним. Овие природни репеленти можат да се користат за правење на домашни прскалки или да се постават во близина на растенијата што ги заштитувате. Рака под рака со природата: Освен што користите природни решенија, работете со природата за да се намали влијанието на штетниците. Занимавајте се со правилно земјоделство, одржувајте ги вашите растенија здрави, внесете разновидност на растенијата во градината и осигурајте добра дренажа.

целата епизода: дел1

11 април 2024 – Љубителите на музиката и ентузијастите за винил имаат причина за славење, бидејќи Стивен Морис и Џилијан Гилберт од славата на New Order даваат нов живот на нивниот страничен проект, The Other Two, со најава за реиздание на нивниот деби албум, 'The Other Two & You'. По прв пат во 30 години, фановите ќе имаат можност да го искусат албумот на винил, покрај дигиталните стриминг платформи (DSPs) и CD-а. Иницијално објавен на почетокот на '90-тите, 'The Other Two & You' сега се враќа во ремастерирана форма со освежена насловница, со планирано издание на 31 мај.  Морис и Гилберт изразувајќи го својот ентузијазам за возобновувањето на албумот велат: "Навистина ли поминаа 31 години откако првпат беше објавен? Не изгледа толку одамна, но тоа ти е староста за вас. Ние сме многу возбудени што овој албум - нашиот прв обид за соло поп-спин-оф глупости - добива уште едно издание. Овој пат со додаден шмек, за љубителите на винили." Формиран во сенката на фамата на New Order, The Other Two се формираа во 1990 година на опачината на музичката сцена богата со електронски  иновации и реформиран пост-панк. New Order самите се издигнаа од пепелта на Joy Division, со Стивен Морис и Џилијан Гилберт, заедно со Бернард Самнер и Питер Хук, иницирајќи единствена смеса од пост-панк и електронска денс музика која ќе влијае на безброј уметници и жанрови. The Other Two, иницијално замислени како канал за ТВ серијата ‘Making Out’, за Морис и Гилберт беше истражување на креативни патеки надвор од нивниот примарен бенд. Првиот хит сингл на проектот 'Tasty Fish' доби признанија од критиката, и покажа дека дуото има способност за создавање заразни синт-поп мелодии. Нивниот деби албум се појави по колапсот на Factory Records, наоѓајќи дом во London Records и цврсто го поставувајќи The Other Two како повеќе од само страничен проект, туку значаен музички подвиг по свое право. Анегдотите од таа ера потсетуваат на пристапот на Гилберт кон пишувањето на песни, што често вклучувало замена на нејзините карактеристични синтисајзери со  гитара, инструмент со кој таа се чувствувала покомфорно при компонирањето во тоа време. Меѓутоа, перкусионистичкиот ум на Морис обезбедил главна сила зад ритмичката динамика на проектот. Додека New Order продолжуваа со нивната кариера, наследството на The Other Two се чини дека почива во сенките на '90-тите. Сепак, со воскреснувањето на винилот и обновен интерес за музиката од тоа време, реизданието на 'The Other Two & You' не само што нуди носталгично патување назад, туку и можност за новата генерација да открие богатата ткаенина на проширеното музичко семејство на New Order. Фановите можат да се радуваат на преживување на значаен момент во британската инди музика со реизданието на овој скриен класик, потврда за трајното влијание на членовите на New Order и нивните придонеси во светот на музиката.

”Та-та-рата-та-рат! Џака Накот сите ќе ве…” Пред две изданија , кога излезе со неговиот албум Live on(живеј) , Да Џака Накот ( Владимир Џокиќ ) го нарековме еден од најплодните музичари и уметници на македонски! И та-та-ра-тат! - еве го повторно со ново ЕP: Tataratat , со несмален интензитет, гневен како и секогаш, вешто говорејќи вистина на моќ(truth to power) - римувано. Не само што Џака е хроничар на своето време, и доколку не е овде да ги препознае и регистрира урбаните болки се плашиме не само што сеќавањето ќе испари, наративот по обичај ќе биде особено ранлив на ревизија, туку и современиот македонски јазик (уличниот, говорниот) ќе се изгуби. Тоа е една од неговите најголеми силни точки: се чини со голема леснотија дека го покажува во својата еластичност, и сочност…Па честата неоправдана поплака (”македонскиот не може да се адаптира лесно во музика а тоа да звучи добро”) која до ден денес опстојува, ја-татарата - поразува… “Говнари пуни кеш, градење не им пречи/ смс донации за да се лечиш/ лепат на слободоумните етикети премногу гомна и мрак за да светиш гинат пешаци на пешачки/ криминалци ко лебарки/ нема бубреже во лој нешто да не фали/ Тој син, тој- баџанак, братучед- непотизам/ менување историја- рехабилитиран фашизам!/ бизнис ко вообичаено, секое ветување е заборавено/ лепено-сечено-монтирано… дивоградбите на Охрид смрдат до чинарот! приватизација на Матка лудило глуми власта!/ ЕП-то можете да го најдете на сите платформи.

Од 14. до 16. новембра 2024. године, љубитељи културе у Београду имаће ретку прилику да уживају у Српској ревији македонског филма – тродневном догађају испуњеном македонским филмским класицима, савременим филмовима, музичким изведбама и ексклузивним сусретима са ауторима. Ова ревија није само прослава македонске културе, већ и учвршћивање уметничких и културних веза које повезују два народа Балкана. „Македонска култура, и посебно македонски филм и музика, део су богатог наслеђа, где се традиционалне и савремене вредности преплићу на један узбудљив начин који људи у Србији често осећају као своје. Овај осећај произлази не само из заједничке друштвено-политичке прошлости, већ и из уметничких веза између ових простора, где култура и уметност служе као повезујућа нит Балкана.“ Програм Ревије Ревија македонског филма одржаће се у три дела: филмски, музички и културно-пословни сегмент. Први дан – 14. новембар (четвртак) 19:00  – Филмске новости и пројекција филма „Медена земља“ Разговор  са редитељком Тамаром Котевском Коктел-забава  са наступом бенда Пијан Славеј  и дегустацијом вина Тиквеш  и сирева од Кораб Трница Други дан – 15. новембар (петак) 17:00  – Мастер клас са Тамаром Котевском 19:30  – Филмске новости и пројекције филмова „Дае“  и „Тетовирање“  редитеља Столе Попова Трећи дан – 16. новембар (субота) 17:00  – Краткометражни филмови, укључујући „Северен Пол“  (Марија Апчевска) и „Бубачки“  (Игор Иванов) 19:30  – Завршна пројекција „Панкот не е мртов“  и разговор са редитељем Владимиром Блажевским, прослеђено коктелом уз музику Игора Василева Новоградске Македонска музика на сцени Посебан део ревије посвећен је македонској музици, уз наступе Пијан Славеја и Игора Василева Новоградске. Ови извођачи ће употпунити културно искуство својим аутентичним музичким перформансима који преносе дух Македоније. Важни партнери и подршка Догађај је подржан од стране Министарства културе Србије, општине Стари Град, Филмског центра Србије, Кинотеке Северне Македоније, Амбасаде Северне Македоније и привредних партнера који су омогућили овај културни фестивал. Локација Српска ревија македонског филма биће одржана у УК Пароброд, Београд.

Американска биотехнолошка компанија ги создаде првите страшни волци во модерната историја, користејќи напредна генетска технологија и древна ДНК. Сцената е неочекувано разнежнувачка: три млади волци си играат, се туркаат и се галат. Но, нивната појава открива нешто далеку подлабоко – овие животни не се обични волци. Тие се Ромул, Рем и Калиси – првите претставници на одамна исчезнатиот вид познат како страшен волк (Dire Wolf), кои повторно се појавија на Земјата по пауза долга десет милениуми. На возраст од само шест месеци, Ромул и Рем веќе тежат над 36 килограми и достигнуваат должина од над еден метар, со потенцијал да пораснат до импресивни 68 килограми. Нивниот изглед е величествен, но она што е уште повпечатливо е нивното однесување: одбиваат блиска интеракција со луѓето, па дури и со своите негуватели, што укажува на длабоко вкоренети инстинкти на диви предатори. Од теорија до реалност: науката зад „воскреснувањето“ Зад овој извонреден биолошки подвиг стои Colossal Biosciences, компанија основана во 2021 година со мисија да ги оживее изумрените видови преку синтеза на генетика, биоинженеринг и археогеномика. Тимот научници предводен од компанијата успеа да реконструира делови од геномот на страшниот волк користејќи фосилни остатоци – вклучително и заб стар 13.000 години и ушна коска стара над 70.000 години. Следниот чекор бил да се модифицира ДНК на модерен сив волк за да се доближи до оној на страшниот волк. Вкупно се направени само 20 генетски измени во 14 специфични гени – доволни за да се репродуцираат клучните морфолошки и бихевиорални особини: белото крзно, зголемената мускулатура, засилените вилици и препознатливиот начин на завивање. Во процесот е користена напредна, минимално инвазивна техника со изолирање на ендотелијални прогенитор-клетки (EPC) од крвта на сив волк, со што е избегнато оштетување на живи ткива. Генетски изменетите ембриони потоа се имплантирани во домашни кучки (мешанки од ловечки раси), кои успешно ги изнеле бременостите до крај. Ромул и Рем се родени на 1 октомври 2024 година, а Калиси на 30 јануари 2025. Живот помеѓу наука и природа Денес, трите млади волци се сместени во строго чуван еколошки резерват од 800 хектари во САД. Животната средина е внимателно дизајнирана за да ги стимулира нивните природни инстинкти, но се поставува прашањето: дали дури и таков простор може навистина да го замени дивиот екосистем за кој тие се еволутивно програмирани? Мет Џејмс, главниот службеник за животни во компанијата, раскажува за фасцинантен момент кога младенчињата, на само неколку недели, започнале да завиваат во одговор на музика од анимираниот филм „Малата сирена“ – прво завивање на страшен волк забележано по илјадници години. Од страшен волк до мамут: нова ера на де-истребување Враќањето на страшниот волк е само почеток. Colossal има амбициозна визија за „де-истребување“ на неколку иконски видови: волнениот мамут, птицата додо и тасманискиот тигар. Работата на мамутот веќе вроди со првични резултати – „волнено глувче“ со метаболизам и крзно слични на оние кај мамутите. Но визијата на компанијата оди подалеку од научната авантура. Според главната научна директорка Бет Шапиро, „човештвото е денеска активен фактор во еволуцијата – ние решаваме кои видови ќе имаат иднина.“ Таа додава дека технологијата што се развива во овој процес може да послужи и за спас на постоечки загрозени видови. На пример, искуството со страшниот волк може да придонесе за обновување на популацијата на црвениот волк, додека генетските сознанија за тасманискиот тигар можат да помогнат во адаптацијата на северниот квол на заканата од отровни жаби. Етички и еколошки прашања Како и секоја голема научна интервенција, проектот не е без контроверзии. Прашања за добросостојбата на животните, потенцијалните здравствени ризици од генетското модифицирање, како и еколошките последици од воведување на „воскреснати“ видови, остануваат отворени. Историјата нуди доволно примери на еколошки колапс предизвикан од човечка интервенција – како во случајот со трската жаба во Австралија. Некои експерти, како професорот Роберт Клитцман од Универзитетот Колумбија и Стивен Латам од Јеил, повикуваат на поголема претпазливост, особено кога станува збор за страдање на сурогат мајките и долгорочните последици за екосистемите. Дополнително, се поставува прашањето дали страшните волци, со нивната еволутивна зависност од мегафауна која веќе не постои, навистина имаат шанса за опстанок во денешниот свет. Биотехнологија како индустрија Покрај научната и еколошката димензија, Colossal прерасна и во економски феномен. Со проценета вредност од над 10 милијарди долари, компанијата е веќе „декакорн“. Иако монетаризацијата на изумрените животни не е директен бизнис модел, технологиите развиени во процесот имаат огромен потенцијал во биомедицината, лековите, па дури и во решавање на еколошки предизвици како разградување на пластика. ДНК модел на страшниот волк Поглед кон иднината Иднината на Ромул, Рем и Калиси останува неизвесна. Дали ќе им биде дозволено да се размножуваат? Дали ќе бидат пуштени во дивина? Засега, одговорот е негативен. Но компанијата уверува дека секој чекор ќе биде направен со сериозна научна и етичка проценка. Како што рече Мет Џејмс, парафразирајќи го Теодор Рузвелт: „Најлошото што може да се направи пред лицето на изумирањето – е ништо.“ Враќањето на страшниот волк можеби не е совршен одговор, но претставува храбар и предизвикувачки чекор во обидот да се направи нешто.

PS ТОЈ БЕШЕ ТОМ ВЕРЛЕН Од Пети Смит за Њујоркер 30 јануари 2023 година   Се разбуди со звукот на водата што капеше во за’рѓаниот мијалник. Улиците долу беа искапени во средновековна месечева светлина, одекнувајќи тишина. Лежеше таму борејќи се со ужасот на убавината, додека ноќта се одвиткуваше како кинеска преграда. Лежеше треперејќи, закован од треперливите движења на вонземјаните и ангелите додека се формираа зборовите и мелодиите на „Marquee Moon“, капка по капка, нота по нота, од состојба на мирна, но злобна возбуда. Тој беше Том Верлејн, а тоа беше неговиот процес: префинето измачување. Роден како Томас Џозеф Милер, израснат во Вилмингтон, Делавер, го напуштил својот родителски дом и го излупил своето име, отфрлена кожа свиткана во аголот на скромната гаража меѓу купишта користени климатизери кои го барале постојаното професионално внимание од неговиот татко. Имаше хокејски стапчиња и велосипед и купишта стари весници на Том расфрлани во задниот дел, покриени со сенишни контури на искривени предмети; тој ќе ги прегазуваше лимените конзерви додека не се сплескаат, едвај препознатливи, а потоа ќе ги попрскаше со златна боја, неговите дводимензионални скулптури, секоја од нив претставуваше восхитена музичка фраза. Во средно училиште свирел на саксофон, прифаќајќи ги Џон Колтрејн и Алберт Ајлер. Тој играл и хокеј, а кога летечкиот пак, му ги избил предните заби, тој беше должен да го остави саксофонот и да се посвети на електричната гитара. Тој живееше дваесет и осум минути од местото каде што израснав. Можевме лесно да залутаме во истата Вава на границата Вилмингтон-Јужен Џерси во потрага по Јо-Ху или Тејстикејкс. Можеби сме се сретнале: две црни овци, на некој рурален  потег, секој  од нас носи книги со поезијата на француските симболисти - но тоа не се случи. Дури во 1973 година, на улицата Источна десетта, спроти црквата Свети Марко, каде што ме запре и ми рече: „Ти си Смит“. Тој имаше долга коса, а ние се приметивме еден со друг, и двајцата ја одгласувавме иднината, обајцата носевме облека што тие повеќе не ја носеа. Го забележав начинот на кој неговите долги раце висеа, и подеднакво долгите и убави дланки, а потоа тргнавме секој по својот пат. Така, до Велигденската ноќ, 14 април 1974 година. Лени Кеј и јас фативме ретко такси возење од театарот Зигфелд откако ја видовме премиерата на „Дами и господа: Ролинг Стоунс“, директно до Бовери, за да гледаме нов бенд наречен Television. Клубот беше CBGB. Имаше само неколкумина присутни, но Лени и јас веднаш бевме обземени со него, со масата  за билјард и тесниот бар и ниската бина. Она што го видовме таа вечер беше наша рода, нашата иднина, совршено спојување на поезија и рокенрол. Додека го гледав Том како свири, си помислив, да бев момче, ќе бев тој. Одев да ги  гледам Television секогаш кога тие свиреа, најмногу за да го видам Том, со неговите бледо сини очи и врат како лебед. Наведната глава, држејќи го својот Џезмастер, пуштајќи лелави облаци, чудни улички населени со ситни луѓе, убиство на врани и плач на птици модрици кои итаат низ репликата на вселената. Сето тоа преточено низ неговите долги прсти, давејќи го вратот на гитарата.   Во текот на следните недели, се зближивме. Додека шетавме по градските улици, импровизиравме тековни приказни, нашите сопствени „Арапски ноќи“. Откривме дека и двајцата ги сакаме делата на ерменскиот американски композитор Алан Ховханес, а наше омилено дело е „Молитва на Свети Григориј“. Испитувајќи ги меѓусебно сопствените полици за книги, бевме изненадени кога откривме дека нашите книги се речиси идентични, дури и оние од автори кои тешко се наоѓаат. Косери, Хедајат, Тутуола, Мрабет. И двајцата бевме независни книжевни извидници, во ситуација да ги споделиме нашите тајни извори. Тој ждереше поезија и крофните на Ентенман прекриени со темно чоколадо, ги голташе со кафе и цигари. Понекогаш изгледаше сонливо и далечно, а потоа одеднаш се кршеше од смеа. Тој беше ангелски, но помалку демонски, стрип лик, со милост на дервиш. Тогаш го познавав. Сакавме да се држиме за раце и да поминуваме часови прелистувајќи ги полиците на Flying Saucer News и да одиме на Четириесет и осмата улица и да гледаме по излози гитари што никогаш не би можел да си ги дозволи и да се возиме на траектот Стејтен Ајленд после три сета во CBGB и да се качуваме на шест катови до станот на Единаесетата Ист улица, и лежејќи заедно на душек, гледајќи во таванот и ослушнувајќи го дождот а слушавме нешто друго. Немаше никој како Том. Тој поседуваше детска дарба да преобрази капка вода во поема која некако се престори во музика. Во неговите последните денови тој ја имаше несебичната поддршка од посветените пријатели. Бидејќи немаше деца, тој ја прими со добредојде љубовта што ја доби од мојата ќерка Џеси и мојот син Џексон. Во неговите последни часови, гледајќи го како спие, патував назад во времето. Бевме во станот, и тој ми ја скрати косата, а некои парчиња штрчеа вака и онака, па ме нарече Вингхед. Во годините што следеа, едноставно Винг. Дури и кога станавме постари, секогаш Винг. А тој, момчето кое никогаш не порасна, се крева над Омега, златна нишка во живописната виолетова светлина. ♦︎

Matt Damon 50 годишен маж по сопствено признание, само пред неколку месеци дознал дека "the f-word" (faggot, педерче) е навредлив збор. За време на појадок кажал виц, и неговата 15 годишна ќерка шокирана ја напуштила ситуацијата и "напиша цел реферат. сега контам, тој збор е пензиониран сега ". Не знаеме што да искоментираме на ова, освен доколку требало 15 годишно дете да му оддржи лекција за да дознае, тоа е: 1. Зошто сите се смеат кога ќе каже нешто по линија на полтронство? 2. Онаа појава, бела привилигериност (башка маж) сепак постои? Откако интернет колективно се :-, тој излезе со изјава "не знам кој ја раскажа таа приказна, никогаш во живот не сум рекол "педер"... Претпоставуваме виде што му се случува на раперот Da baby...

На 13-ти мај (вторник), со почеток во 20:00 часот, во КСП Центар Јадро, љубителите на уметноста ќе имаат можност да ја посетат осмата самостојна изложба на младата и талентирана уметница Мартина Рмуш. Изложбата, насловена „Сѐ, во својата пролет“, ќе биде отворена за посетители и ќе претстави колекција на дела кои го отсликуваат развојот на нејзиниот креативен пат. Мартина Рмуш е креативец познат по својот препознатлив стил на фристајл апстрактна уметност, карактеризиран со вибрантни бои и динамични форми. Нејзиниот уметнички израз е спонтан и интуитивен, дозволувајќи ѝ на бојата и формата слободно да се прелеваат на платното. Иако ова е нејзина осма изложба, таа веќе има забележително портфолио зад себе. Седум од нејзините претходни изложби беа одржани во Скопје, а своја публика имаше и во Охрид, како и на меѓународната сцена со изложба во Севиља, Шпанија. Ова меѓународно признание ја потврдува нејзината растечка репутација и голем потенцијал. Рмуш најчесто работи со акрилни бои на платно, каде што нејзината енергија и страст за бојата доаѓаат до полн израз. Исто така, таа експериментира со мермерни мастила на вода, техника која ѝ овозможува да создаде уникатни и непредвидливи текстури. Во последно време, нејзината креативност се проширува и кон истражување на колажи и мозаици, што укажува на нејзината желба за постојано растење и пронаоѓање нови начини на изразување. Насловот на оваа изложба, „Сѐ, во својата пролет“, симболично ја претставува свежината и новиот почеток кој провејува низ нејзините дела. Колекцијата вклучува дела од различни фази од нејзиниот креативен процес, нудејќи им на посетителите ретроспектива на нејзиниот уметнички развој, вклучувајќи ги и нејзините први чекори во светот на сликарството. Ова е одлична можност да се види како се развивал нејзиниот стил и како нејзината визија се обликувала низ годините. За сите љубители на апстрактната уметност и оние кои сакаат да откријат нови таленти, не пропуштајте ја изложбата „Сѐ, во својата пролет“ на Мартина Рмуш на 13-ти мај!

Автор: Дејвид Ремник Фото илустрација на Cristiana Couceiro Да се антиципира овој пролонгиран политички момент беше едно нешто; сосема друго е, овие неколку минати седмици, да се живее во него. Секој ден е нов свеж кошмар, со сè пошокантни вести од автократ кој ужива во своето презирање на владата што ја води, на странските сојузници кои заслужуваат поддршка и на Уставот на кој се заколна да го почитува. Откако ја започна својата втора претседателска функција пред шест недели, Доналд Трамп го држи под команда вниманието на јавноста во таа мера, што станува тешко да се потсетиме дека некогаш имало време кога американски претседател го започнуваше мандатот со низа активности исполнети - не со закани, хаос и корупција, туку со дисциплина, компетентност и сочувство. Но сепак, такво време постоеше. На облачното утро на 4 март 1933 година, Френклин Делано Рузвелт пристигна во американскиот Капитол за да го одржи својот прв инаугуративен говор. Земјата беше во состојба на општ очај. Од почетокот на Големата депресија во 1929 година, секој трет Американец го имаше загубено своето работно место. Училишта беа затворени, банките пропаѓаа, а новинарот Едмунд Вилсон известуваше дека „не постои депонија за ѓубре во Чикаго која не е темелно пребарувана од гладните“. Рузвелт, кој го победи Хувер со осумнаесет процентни поени разлика, ја разбра јасната порака на избирачите. „Оваа нација бара акција, и тоа акција веднаш,“ изјави тој во својот говор. Пред концептот на „првите сто дена“ воопшто да се институционализира, тој започна со низа извршни наредби и законодавни иницијативи. Со поддршка на огромно демократско мнозинство во Конгресот, Рузвелт го спаси банкарскиот систем, ја укина златната основа, исплати значајна финансиска помош за сиромашните и создаде федерални агенции кои не само што обезбедија работа за невработените, туку и ја обновија економијата и инфраструктурата на земјата за децениите кои следеа. На Трамп, пак, не му требаа сто дена за да се израмни со рузвелтовата Нова спогодба во неговата брзина, или со брзина на куршум како што кажа Стив Бенон, некогашниот уапсен  дворски филозоф на Трамп. Додека Ф.Д.Р. постави модерен стандард за ревитализирање на едно општество, Трамп изгледа решен да докаже колку брзо може да го предизвика неговото уништување. Во рекордно време, тој и́ донесе срам и хаос на нацијата. Додека Рузвелт градеше и нудеше утеха, Трамп отпушта илјадници државни службеници, ги казнува своите противници и го напаѓа печатот. Одби клучни климатски мерки, ги понижи недокументираните мигранти и транс-заедницата, им угодува на диктатори и ги вознемирува сојузниците. Ф.Д.Р. ги назначи  Кордел Хал, Харолд Ајкс и други велики советници во неговиот прв кабинет; Трамп ги овласти екстремистите кои се одликуваат главно со нивните конспиративни размислувања, сикофантност и неспособност. Ф.Д.Р. ја создаде Граѓанската конзервациска корпорација и долинската управа на Тенеси; Трамп му даде овластувања на Илон Маск да замрзне федерални фондови за витални програми и да отпушти илјадници вработени во клучни владини агенции. „Ќе направиме мали гафови,“ рече Маск во Белата куќа, со насмевка исполнета со привилегија и потсмев. Овие „гафови“ до сега, вклучуваат привремено отпуштање на персонал кој управува со нуклеарното оружје и укинување на мерки за превенција на ебола. На надворешнополитички план, Рузвелт водеше битка против глобалниот фашизам и ја спаси Европа. Трамп, пак, за брзо време формираше сојузи со автократи од Будимпешта до Пекинг и јасно им стави до знаење на европските сојузници дека мора да му ласкаат неговото его и да носат подароци, како што беше поканата за посета на кралот Чарлс. Во Овалната соба во петокот, Трамп отворено застана на страната на руската агресија, укорувајќи го украинскиот претседател Володимир Зеленски за „недоволна благодарност“ и „коцкање со Трета светска војна“.  Зеленски е херој од историски размери, бескрајно храбар; однесувањето на Трамп беше срамно. Тој и неговиот потпретседател, Џ. Д. Ванс, се обидоа да го заплашат Зеленски во стил на ситни криминалци. Овој инцидент беше шокантен, но истовремено неизбежен, целосно усогласен со генералниот тон на претседателството на Трамп—закани, отпуштања, дипломатски хаос и предлогот за насилно раселување на два милиони Палестинци од Појасот Газа. Дали ова навистина е она за што гласаа поддржувачите на Трамп? Како уништувањето на американските вредности, институции и сојузи ќе ја намали цената на јајцата? Според анализата на Foreign Affairs , политиколозите Стивен Левицки и Лукан Веј објаснуваат во мачна и убедлива анализа, дека новите автократии, како оние во Турција на Ердоган и Унгарија на Орбан, го користат системот на избори, но ја вооружуваат државата за елиминација на нивните противници. Токму таков „компетитивен“ авторитаризам, тврдат тие, сега се формира во Вашингтон. Да се минимизира бескрајната фузиљада од првите недели на Трамп на функцијата, да избереш да се оттргнеш, да ги исклучиш вестите, значи да се препуштиш на самоуспокојување. Нема гаранција дека изопачената динамика на Трамп ќе забави или ќе се урне сама по себе. Тој ја има непоколебливата поддршка на својата база на MAGA, покорното однесување на неговата конгресна група и поддршката на мултимилијардери како Џеф Безос, кој повеќе би ја ослабел својата медиумска империја отколку да ја загрози поканата на вечера кај суверенот. И сепак, овој политички наплив, потхранет со години планирање во десничарските кругови и со демагогијата на Трамп, не е незапирлив. Дали работничката и средната класа во Америка ќе го толерираат самољубието и корупцијата на милијардерите блиски до Трамп, додека нивните сопствени интереси остануваат запоставени? Дали Роберт Ф. Кенеди Џуниор, кој моментално се справува со епидемија на морбили во Тексас, ќе ја има довербата на јавноста во случај на нова пандемија? Веќе видовме како некои храбри судии, гувернери и функционери за спроведување на законот одбија да попуштат пред политизацијата на правото или, како што велат Левицки и Веј, вооружувањето на државата. Рузвелт во својот инаугуративен говор рече дека нема потреба „да се плашиме од искрено соочување со состојбите во нашата земја денес“. Во нашето време, кризата се наоѓа во Овалната соба. Дали има мандат за она што се случува таму ќе стане јасно во наредните месеци—во Конгресот, на судовите, во медиумите, на улиците и, конечно, на изборите. Единствениот вистински непријател во времето на Рузвелт беше стравот. Истото важи и денес. извор: Њујоркер;

Македонската колективна тага, нејзините конци се чини дека се провлечени во секој разбој. До таа мерка што веќе ретко што можеме да кажеме за себе без да се повикаме на нејзе, дури и најсреќните моменти. Се чини не знаеме како да бидеме без нејзе. Добрата вест е што е можно да се одучи, и да се прекине таа генерациска клетва. Минативе година-две а посебно минатиов месец, ескалираше во траума. Го пишуваме ова, бидејќи обидите да се ускрати правото на изразување на таа болка (се чини од партиски активисти?) е вознемирувачко само по себе... Па би почнале да ја третираме таа тема со освестување, не само преку уметноста туку и посочување: „Кои се некои од начините преку кои заедниците можат да тагуваат? - Јавни погреби и меморијални церемонии - Состаноци во градски собранија и други јавни форуми - Протести и митинзи - Паради и процесии - Минута молк, или молитви - Терапија за тага понудена од градот, психолошки центри, цркви, и други групи. . - Донации да се помогнат оние кои се најдиректно погодени - Волонтерски акции за чистење, градење, итн... - Постови на социјални медиуми и групи

...сѐ додека не ми се јави Ферида Дураковиќ, со веста за смртта на Дубравка Угрешиќ. Сега едвај се дише, на шкрги. Се зас’ркнав од пијалокот за душа. Зошто не можевме веднаш да седнеме во кола со најглупавите поклони и да зашибаме во Амстердам, кога ја добив нејзината последна порака, неодамна? „Ќе пробам. Се надевам дека ќе успеам. Ако не успеам, ќе мораш да ми простиш. Те сака, д.“ Беше тоа одговор на молбата да напише „blurb“ за книгата која Ноа и јас ја составивме, и сонувавме дека таа ќе го напише со неколку иронични зборови. Ледената стварност, позади пораката удираше во главата, а немав доволно проклета фантазија да ја протолкувам. Извлеков од нејзе, само дека има проблеми со очите. И покрај сѐ, нема да можам да ѝ простам. Не смее така да се замине, без Нобелова награда, додека Словените меѓусебно се убиваат, додека сите се забрануваат, додека „оние“ државички се мачат на последните конци, додека сеќавањето уште мачи, затоа што никој не смее да го евтаназира. Не е некоја утеха дека отиде, сето тоа своето, врвно, најдобро, го зачува и заштити. Седи, читај, повторувај, проучувај, пишувај (важи за сите, кои со пишувањето ги спасуваше). Тажно? Ни најмалку. Остана над, пример дека глупоста и злобата можат да се изништат со еден потег на перото, а без верба, надеж, и останатите домовински - патријахални лаги. Секако дека успеа, во сѐ. Светлана Слапшак, 18.03.2023. Изворно: Sve dok mi se nije javila Ferida Duraković, sa vešću o smrti Dubravke Ugrešić. Sad se jedva diše, na škrge. Zagrcnula sam se na piću za dušu. Zašto nismo mogli odmah sesti u kola sa najglupljim poklonima i odšibati u Amsterdam, kad sam dobila poslednju njenu poruku, nedavno? „Pokušat ću. Nadam se da ću uspjeti. Ako ne uspijem morat ćeš mi oprostiti. Voli te, d.“ Bio je to odgovor na molbu da napiše „blurb“ za knjigu koju smo Noah i ja sastavili i sanjali da će ona napisati nekoliko ironičnih reči. Ledena stvarnost iza poruke udarala je u glavu, a nisam imala dovoljno prokletu maštu da je protumačim. Izvukla sam od nje samo da ima probleme sa očima. Pored svega, neću moći da joj oprostim. Ne sme se tako otići, bez Nobelove nagrade, dok se Sloveni međusobno ubijaju, dok svi sve zabranjuju, dok „one“ državice tavore na zadnjim koncima, dok se sećanje još muči jer niko ne sme da ga eutanazira. Nije neka uteha da je otišla da sve to, svoje, vrhunsko, najbolje, očuva i zaštiti. Sedi, čitaj, ponavljaj, proučavaj, piši (važi za sve koje je pisanjem spasavala). Tužno? Ni najmanje. Ostala je iznad, primer da se glupost i zloba mogu izništiti jednim potezom pera, a bez vere, nade i ostalih domovinsko-patrijarhalnih laži. Naravno da je uspela, u svemu.