Резултати од пребарување

Таман помисливме после минатата тешка недела ќе се занимаваме со градинарство - на писмено со „како да..„ водичи и играјќи си во земја по дома, дојде веста дека пионерот по многу критериуми, и современ ренесансен човек, Вирџил Абло, починал од рак, после двегодишна и приватна борба со болеста. Починал на денот, роденден на Чадвик Бозман, црниот пантер, кој исто така почина од рак, на сеопшто изненадување работејќи цело време додека боледувал (кога првпат плачевме за човек од ТВ). Па решивме дека ќе го портретираме Вирџил малку по малку, а редоследот - по случаен избор. Вирџил е Американец, но прва генерација. Неговите родители се емигранти од Гана, и како многумина емигранти во богатиот Запад, редот е децата да се школуваат и да имаат почитувани кариери. „Татко ми имаше една визија. Ако стигнам во Америка, сакам син со почитувана кариера. Тој сакаше син инженер. Тоа беше минимумот што можам да го направам за да му се одолжам. Но бев ноншалантен. Се занимавам со диџејство за да ги подвојам работите, да го тргнам притисокот од себе. Да додадам нешто културно до нешто практично. Одбрав хуманистички науки доцна, па немав прилика да изберам уметност. Потоа избрав историја на уметност во петтата година на студии по инженерство. Учев за италијанската ренесанса и Караваџио, што ми го премрежи мозокот...Потоа магистрирав архитектура, во Илиноис институт за технологија по курикулумот на Миес ван дер Рое. Во библиотеката беше неговата столица. Не беше само функционална, имаше и дизајн, и бев заљубен во тоа. Тоа беше причината зошто се заинтересирав за мебел.„ Знаејќи го ова за Вирџил, соработката со Икеа не е некое изненадување. Колекцијата била MARKERAD (маркирано) чинела од $10-$500. Била наменета за милениумци кои по првпат живеат сами, и размислуваат каков вкус имаат за мебел.

Џоан Дидион почина на 87 години од паркинсова болест

Темата беше sneaker ball и доби супер поклони!

Со американскиот Ден на благодарноста, почнува празничниот период. Длабоката стара есен се чини дека е зима, ланските новогодишни украси по магацините и рафтовите се заменуваат со нови… Меланхолијата за претстојното сивило - посебно февруарското, избледува како и златникавиот темен тен на летната кожа… седум години по ред ја земам кутијата со лампиони и од нив отпакувам намерен ентузијазам со предумисла. Осмата година - упали. Се фати некако носталгијата во градина од пријатни топли сеќавања, божиќни филмови, вечери пред ќумбе, заедништво…

Највообичаени одлуки или „новогодишни резолуции„ се: - Ослабни - ​Вежбај повеќе - Престани да пушиш - Оганизирај се подобро - Научи нова вештина - Заштеди/заработи пари - Живеј го животот до максимум Пробав да ги изиграм и да почнеме со нив, уште почеток на декември, и што се случи? Почна да паѓаат баклави, руски салати, да се опиваме ненамерно на Свети Никола, годинава изгледа како да си го разлабавила каишот, откопчала кошулата на враќање од работа, и залутала во кафана. Со тоа удри ја листава со две околности: пандемија и Македонија, и не сме сигурни колку шанси имаме ние, кутри малечки хрчки... Па еве во обид на прегрупирање, размислуваме како некако, очајно, очајнички да земеме под контрола животов кој некако изгледа како да се свртил против нас. Број еден: Сивите фармерки На враќање од море, во H&M од Солун, земав сиви скини фармерки кои имаа залепено трака 38 на ногавицата. Ја залепив на вратата на спалната како потсетник...Кога ги земав, не верував дека ќе влезам во нив - не ги ни пробав, ама беа на попуст, и бев решена дека ќе се договорам сама со себе евентуално, да влезам во нив, а до тогаш ќе ги чувам. Можете да замислите само ако сте биле во слична ситуација, кој шок и хорор, кога - ги закопчав без никаков напор. Не само што ги закопчав, туку имаше и фалти - ми беа еден број поголеми. Летото кое претходеше останав скроз сама, со афтершоковите на некоја катастрофална тиндер ситуација...беше ептен битно да се вратам сама на себе, сама со себе, но тоа доведе до - пилешко, потпржен кромид со маслиново и ориз, еднаш дневно... Со недели. И тоа на добрите денови, кога жештината не беше премногу да стојам над шпоретот. Останав во тие сиви фармерки како триумф над себе, следните 4 години, и до ден денеска, некои ликови ги спомнуваат, како да се некое натприродно фантастично сновидение „ а, се сеќавам, беше во сивите фармерки...„. Како и да е дојде март 2020, стихијно и нагло, на ист начин како што се купуваше од тинекс тој месец. Кога ќе оставиш некого со залиха од храна за 3-4 месеци, без никакви обврски, сама со себе, и менталното здравје есктремно компромитирано, и како врв на сето тоа: тренерки, хеланки, блузони - даваат простор, о, и те каков простор, исходот беше речиси неизбежен. Фармерките се некаде збутани скоро две години. Стратегијата: ослабни! Пандемијата се уште не е завршена, а до сега повеќето од нас, најдовме како да преживуваме, се снаоѓаме и наоѓаме смисла на свет кој се чини е засекогаш сменет. Летово решив дека цел еден шкаф, кој го затворив за некое подобро време (и ги преселив гореспоменатите тренерки и хеланки во просторија која требаше да биде остава, а сега е плакар за блузоните), ќе го вратам во употреба, и нема да чекам ковидот да го разора светот надолж и попреку пред да згасне, за да почнам да живеам - подобро. Или потполно. Еден битен услов за да се чувствувам дека сум жива е - да го препознавам телото кое ми служи, толку беспоговорно верно. А го препознавам како мое само кога е во својата оптимална верзија. Кога мојата психа ќе се сврти против мене, прво оди во напад на обемот на струкот, обравчињата... А како одговор на тоа, моето Его (во фројдовска смисла) - одбива да прави било што друго освен да хибернира додека не се приберам и упристојам. Дел од тој механизам е - одбивање да купувам облека која е во поголеми броеви. Кога ќе се соочам со целиот свој плакар кој е во број, во просек медиум, кога надвор е -5, кога имам +5 најмалку зимски палта, а ниту едно не можам да го закопчам, не останува ништо друго освен да се соочам со жената која што сум во моментов, и да - ослабнам. Тоа е оној момент, кога ножот се забива до коска. Начинот на којшто тоа го изведувам е болно едноставен - броење калории. Нема јадење ама баш ништо(можеби јаболко или салата) после ручек. Нема леб или тестенини. Нема грицкање. Има само доручек и ручек, сето заедно е околу 1000 калории. Навистина најлесната работа на свет, а со тоа најкомплициранта да се егзекутира среде ужасно сложени психички процеси. Само обиди се да влезеш во скини фармерките и веднаш тие нежни сложени ментални нишки ќе се симплифицираат во опстанок! Претркајте ги сите и почнете уште пред Нова Година, ќе најдете начин и пандемијава да ви биде продолжение на Казабланка! Резолуција #2: Вежбај повеќе. Имам орбитрек за шиткање речиси неупотребен.

Петар влезе во легендите.

Најприродната прогресија - од сексуална работничка до креативен директор на Playboy. Но, за жал звучи како некоја неверојатна „верувале или не„ , „Убава жена„ (филмот) тип на приказна. Карди Би на Инстаграм коментира „Пристапувањето на Playboy фамилијата е сон, и знам дека и вие ќе се заљубите во она што ќе го направиме ;) Ја почнувам журкава како што е ред, како креативен директор, и основоположник на CENTERFOLD - нова платформа, водена од креатори, на Playboy. Доаѓа набрзо! Ќе биде тооооооооолку многу забавно!„ Centerfold беше рубриката на Playboy, причина зошто милиони момчиња и мажи (веројатно и жени) го знаеја и купуваа Playboy - таму девојката на насловницата покажува што знае и што има. Прв центерфолд била Мерлин Монро. Фактот дека го враќаат Playboy на сексуалните работници е ветувачки, иако нѝ е јасно дека доаѓа од неопходност. Изданието веќе со години е замрено. Ако некој може да го врати во живот, тоа ќе биде Wet Ass Pussy Cardi B. Onlyfans беше дигиталното збиралише на сексуалните работници, каде тие добија своја независност со тоа што можеа непосредно да заработуваат - но сцената се здоби со удар кога Onlyfans оневозможи монетизирање на содржините кои што ги пружаше. Изговорот беше: банките преку кои одеа трансакциите одбивале да бидат вклучени во овозможување на сексуални услуги - тие се криминализирани во најголем дел од светот. Ова е причината зошто оваа новост од Playboy звучи посебно ветувачки и повеќе од потребно.

Nail art веќе некое време е прилично популарна дисциплина, ама корејците како и со сѐ друго во “убавина” (козметика) категоријата (од пакувањето до самата содржина) ја подигнаа дисциплината на сосема уникатно ниво.

Трогателно 😭

Најплодниот не само рапер, не само музичар, веројатно и во категоријата уметник Da Dzaka Nakot издаде уште еден албум, но од она што успеавме да чуеме не на сметка на производот. За заситеност во културно изгладнета средина не може да стане збор, но токму тој глад парадоксално се чини дека го храни лиричниот змеј. Да го преслушаме како што треба и следи ривју. Ова е само препорака да тркнете до Apple Music/Spotify/Youtube или која и да е вашата платформа и да дадете придонес на македонската сцена и нешто за себе.

Палмите дојдоа на голема врата во Македонија. Нешто како визија на претходниот премиер (имал епифанија кога бил на море дека местото ќе изгледа многу потмурно без палмите), нешто како самите сограѓани што земаат за пример додека летуваат, а делумно заради сѐ поголемиот интерес за градинарење и меѓу помладите и урбани луѓе. Со градинарење доаѓа доста експериментирање … еве како да им помогнеме на палмите да презимат во ладни зими…