Кога почнав да го смислувам и конципирам интервјуто, тргнав во потполна увереност дека тоа ќе биде разговор првично за музика и нејзината улога во твојот живот. На моите слушалици оди последниот албум - Brod Budala на Apple од 2020, категоризиран како џез, и од некоја причина изненадена сум дека се смеам на досетливоста на текстовите, на ист начин на кој што се смеев како кога бев тинејџерка, не се бајати, не се дотраени, со старите исти досетки. Звучат зрело, времено и свежо.
Seri, seri, moj golube beli
Serator pjesniku sere o rimi
Gnjurcu o plimi, meteorologu o klimi
Doktoru mlati o vakcini
Inžinjeru kenja o mašini
Gradjanima Nagasakija o Hirošimi
Vojniku tupi o skraćenju
Kurvi popuje o poštenju
Popu metaniše o krštenju
Generalu o unaprjedjenju
Astronomu teoretiše o nebu
Pekaru se miješa u lebu
Slastičaru o baklavi
Koliko mora oraha da stavi
ДИВА: Секогаш ми биле тажни стари рокери кои упорно и тврдоглаво се држат за рокерот кој биле во своите 20-ти. Друг пат по кој вообичаено одат е – менување на жанрот или комплетно менување на кариерата од музика во сликарство на пример. Што мислиш, која е формулата на успешните рокери над 45-50 години. Да останат релеватни, а да не бидат комични во тој обид?
РАМБО АМАДЕУС: Не знам, навистина, ни како адолесцент не бев рокер повеќе ме интересираа малку покомплексни музички жанрови. Како пубертетлија мислев дека сум панкер, ама не ме држеше долго. Херби Хенкок, Кит Емерсон, Џон Меклафлин и екипата која го свиреше тој џез рок ми беше поблизу до срцето. Најблиску до рок, што искрено сакав, е албумот Wired од Џеф Бек. Тој ни денес не делува комично.
Исто така, мислам дека текстовите, поезијата, она што популарната лесна музика ја чини добра, оригинална или банална од друга страна. Во лесната, популарна музика, значи текстовите се пресудни, затоа што музиката е составена од општи места. Тука е секако важна и гардеробата, однесувањето, кои го чинат некој музичар комичен или озбилен. Секако има случаи кога и баналноста и на музиката и на текстовите се толерира, доколку протагонистот јавно застапува хуманистички ставови, ако ја употребува својата популарност стекната со лесни ноти за да пропагира хуманистички вредности. Од друга страна, некогаш ништо не помага.
Најискрено, не го знам одговорот на вашето прашање. Не знам ни зошто по секоја цена би требало да се остане релеватен. Се менува времето, и критериумите, мислам дека најкомично е кога постојано се прават некои естетски акробации за да се задржи вниманието на аудиториумот.
ДИВА: После неколку минути тарашкање по информации за Рамбо Амадеус кои би ми помогнале да се спремам налетав на „Надкаст подкаст“ – тоа е твој подкаст кој само што го почнуваш. Мислам дека тоа кажува доста: прво нешто на што налетав е медиумот подкаст. Со гостувањето на Агеласт (значи подкаст) медиум преку кој останав во виртуелен контак со Рамбо Амадеус посебно во време на пандемијата, и со тоа што сум во Скопје, па не можам да те начекам на ТВ, на пример. Првата епизода „Надкаст подкаст“ е на крајот на октомври. Какви се амбициите и плановите со оглед на тоа дека се суперпопуларни и таа популарност заедно со публиката уште расте? Дали беше тешко да се пронајдеш во улога на оној кој поставува прашања или ти беше лесно како некој кој е навикнат да биде во центар на вниманието и да ја вози приказната, односно наративот?
РАМБО АМАДЕУС: Без гајле, ретко сум на телевизија и дома, па ништо не си пропуштила. Мојот фокус е на интернет, штом профункционира, затоа што не постојат уредници од чија добра волја или вкус зависи дали нешто ќе се емитува или не. Мојот Подкаст- Надкаст е замислен како архив на сите мои гостувања по други подкасти па не е потребно да го менувам начинот на однесување во медиумите. И понатаму тоа изгледа така што другите ми поставуваат прашања на мене само што се архивира на едно место. Немам некои страшни амбиции со тоа, фокусот и понатаму е на произведување на нова музика, тоа ми е возбудливо, тоа ме пали.
ДИВА: Искра на овој разговор е концертот во Скопје на 9-ти декември: во Ма