Tricky и создавањето на Maxinquaye (1/3)

од Марк Саундерс;

Tricky средба

Го притиснав копчето на интерфонот за станот на вториот кат во Кенсал рајз - не баш особено шармантна област во Лондон. северно(sic) од Нотинг Хил и чекав.

Ова беше мојот трет обид да се сретнам со Трики (Tricky) и веќе почнав да разбирам дека можеби има нешто во неговото име што имплицира неволја. Првите два неуспешни состаноци беа во Island Records, па затоа А&Р(*Артисти и репертоар) човекот на Трики, Дејв Гилмор (Dave Gilmour) (не...не тој!), ми предложи следниот пат да отидам во станот на Трики. Па, еве ме кај него на врата.

Претходно ги ислушав двете постоечки песни на Tricky што ми ги даде Island - Aftermath и Ponderosa и бев фасциниран да дознаам зошто овој човек, Tricky, сака да работи со мене. Ова не беше вид на музика на која некогаш сум работел во минатото или доброволно нешто посебно би сакал да ја слушам - но фактот дека Трики беше дел од екипата на Massive Attack беше доволно за да ме натера да посакам барем да го запознаам… ..доколку некогаш успее да се случи.

Доволно брзо потоа, вратата се отвори и таму беше Трики. Беше без маица и изгледаше жилаво, повеќе како лут уличен тепач отколку нов артист со договор со музичка издавачка куќа. Она што го комплетираше неговиот изглед, беше неговата избричена глава која беше покриена со густа бела крема. Тој изгледаше напнато. Се претставив и тој веднаш се отвори со голема насмевка, ми ја подаде раката и ми рече, со неговиот нагласен и уникатен бристолски акцент, дека е голем обожавател на Cure - а потоа, покажувајќи ми ја главата, рече „оф немај гајле за ова, иам ебана егзема.“

Горе во станот ми понуди шолја чај. Наскоро посакав да не прифатев затоа што Трики сега ја плакнеше чашата во која пред неколку моменти се чуваа мувлосаните остатоци од старо отстојано пиво измешано со еден куп стари отпушоци. Бев многу изненаден од неговата енергија - сепак. Откако ги слушнав Aftermath и Ponderosa, очекував човек кој е многу олабавен. Но, откако работев со Трики некое време, дознав дека кога тој беше во зоната, сплифот едвај да го омекнуваше. Тој ќе беше во полна брзина околу три саати па и нешто повеќе, а потоа ќе станеше толку исцрпен што ќе мораше да си оди дома да спие.

Нашата средба тој ден очигледно помина доволно добро, бидејќи една недела или така нешто, подоцна, се вратив во станот на Трики за да започнам со работа на нови песни за Maxinquaye.

Прв ден

Во тесната трпезарија на малиот стан беше многу ниско буџетното „студио“. Имаше Atari ST компјутер со Cubase, семплер на Akai S1000, дек за снимање, некој вид тастатура, дигитална 8 трака машина Адат, Mackie деск со 16 канали, нискобуџетен AKG 3000 микрофон, евтин компресор Behringer и пар звучници Јамаха NS10. Прилично основни работи што Island му ги обезбеди.

Подот беше натрупан со винили - ама навистина натрупан, беше тешко да не се нагази на винил кога се одеше во станот на Трики. Во нешто што изгледаше како прилично случаен избор, тој посегна по неколку плочи и соопшти: - „Сакам да семплувам една трака од оваа и една трака од оваа“. „Добро“, реков, а потоа следеше пауза во која што очекував да скокне во акција и да ми покаже каков волшебник е со целата оваа опрема. Сепак, Трики го прочита мојот израз и, гестикулирајќи кон опремата, низ смеа рече: „О... Не знам како функционира ништо од ова - издавачката куќа мисли дека знам! Ха ха ха, кикот кикот кикот“. Реков „О...ок...“, сфаќајќи токму тогаш дека ова нема да биде чисто инженерски ангажман.

Го ставив секој од албумите на декот и пуштив по малку од секоја песна што Трики ја избра за семплови и реков: „Не сум сигурен дека ова ќе функционира - овие песни се во различни клучеви и со различно темпо... нема да се вклопат заедно'. Имајте на ум дека сега технологијата е многу подобро опремена да се справи со ситуации како овие, но тогаш она што го бараше Трики не беше толку лесно изводливо. Трики рече: „ама ја сакам да чујам“. Па, неволно ги земав семпловите од двата дела од песните што ги избра Трики, ги вчитав на две копчиња од тастатурата и притиснав Play на двете копчиња и потоа ги ставив во луп во Cubase. Резултатот беше како кога сте на фестивал и кога одите помеѓу сцените и слушате два бенда како свират во исто време - што Јенките би го нарекле „train wreck“.

Реков „Гледаш, ти реков…“, но ме прекина подигнатата, траварска рака на Трики. Трики кимаше со главата на ритам што не постоеше во ниту еден од семпловите, тој очигледно беше на друг авион. Во меѓувреме, чекорев горе-долу зад него мислејќи... „Боже мој, овој човек е тотално луд“. Кога повеќе не можев да ја поднесам какафонијата, го прекинав секвенсерот. Трики ме погледна и рече: „Тоа е лудило ти викам ја!“. Реков „Искрено не го делам мислењето со тебе Трики…“. Потоа очајнички почнав да ги чепкам семпловите во, како што мислев, прилично залуден обид да направам овие две делчиња да функционираат заедно. Се обидов да го детјунирам едниот семпл наспроти другиот, се обидов да го растегнам другиот за да одговара на темпото на првиот примерок итн. И да си ибе векот, после 15-на минути на чепкање, двата семплови одеднаш се вклопија - на сосема неочекуван начин. Бев прилично шокиран од ова. Трики рече сосема озбилен „ој ти реков дека е лудило, нели!“. „Исусе боже“ си помислив: „Мислам дека тој всушност не може да увиди разликата“.

Ова дефинитивно не беше мојата нормална територија. Бев навикнат да работам со бендови како The Cure кои можеа да свират на вистински инструменти и да пишуваат нормални песни - или бендови како Erasure во кој Винс беше генијален програмер и можеше да смисли неверојатни призвуци од над 50-те и повеќе синтисајзери во неговото студио и исто така пишуваше одлични песни.

Трики и јас тој ден се впуштивме во создавање на првата песна од нашите заеднички сесии, „Strugglin“. Беше навистина мрачна, морничава песна со оние чудни длабоки расштимани семплови - но функционираше и звучеше одлично. Текстовите на Трики - кои мислам дека тој ги смисли на лице место беа брилијантни….

‘In hell I'll be lost in the layers of weakness

All around the surface brainwashed with the cheapest

Strugglin', strugglin', strugglin'

Brainwashed with the

Hallucinagenics in my system

Like, I'm trippin'

Many switch in

Switch on, switch off’

„Во пеколот ќе се изгубам во слоевите на немоќ

Насекаде на површината со испран мозок со најевтините

Се борам, борејќи, се борам,

Испран ми е мозокот со…

Халуциногеници во мојот систем

Као, трипам

Многумина се вклучуваат

Вклучи, исклучи“

За да биде уште повеќе морничава, додадов семплови од крцкањето на подните даски, звук на навивање на пиштоли и семплови на капење на вода. Поради некоја причина, можеби секундарно вдишување, си замислив дека сето тоа се одвива на стар дрвен брод што чкрипи.

Мартина и Трики беа пар во тоа време и живееја заедно во станот во Кенсал. Мартина тогаш имаше 19 години - Трики 26. Мартина беше многу тивка и се моташе низ станот додека работевме на траката. Таа не зуцна скоро ништо. Изгледаше дека има многу малку енергија. Долго време за време на снимањето на албумот мислев дека можеби нешто не е во ред со неа, но еден ден Трики ме праша дали можам да ја однесам со кола некаде и јас се согласив. Штом влезе во колата, таа беше сосема друга личност. Таа оживеа и се размуабети со мене за фактот дека ако не го правеше овој албум, ќе студираше океанографија во Калифорнија. Тогаш сфатив дека очигледно не е лесно да се живее со некој толку интензивен како Трики.

Кога ја завршивме траката, Трики напиша неколку зборови за Мартина да пее, ја повика и рече: „Е’e Мартина, оди и испеј го ова“. Очекував таа да се премислува за стиховите, дека ќе сака да ја слушне песната неколку пати додека таа смислува некои мелодии за зборовите итн. Но, не, таа се префрли во кујната каде што беа поставени микрофонот и слушалките. Притиснав play и record на Adat и она што се случи потоа беше наежување-и-кревање-на-влакненцата-на-вратот - момент. И покрај евтиниот микрофон и компресор, гласот на Мартина звучеше чудесно- таа имаше таква топлина и карактер во гласот, толку убедлива ранливост. Прогонувачките мелодии што излегоа од неа беа прекрасни...тие совршено одговараа на расположението на траката. Немаше загревање за неа, беше полн погодок во еден обид. Чисто инстинктивна ствар. Направивме уште една снимка чисто онака, и на крај ја искористив како сенишен вокал во позадина. Таа беше веројатно најтивката пејачка што некогаш сум ја снимил - не многу погласна од шепот. Еден ден Мартина се накашла додека беше на микрофонот и за малку ќе ми ја разнесеше главата! Беше очигледно дека оваа девојка имаше во себе нешто неверојатно посебно.

Рапот на Трики исто така звучеше неверојатно. Квалитетот на неговиот глас беше толку чуден и мрачен. Некој еднаш ми рече неколку години подоцна „Еј, штотуку го гледав филмот „5th Element“ [во кој имаше улога и Трики] и го искористиле истиот ефект на неговиот глас што го користевте и вие ​​на Maxinquaye!. Морав да му кажам… „Не бе човек… верувал или не, така звучи и во реалниот живот“.

Еднаш додека ја слушавме траката гласно, некој тропна на вратата. Тоа беше момчето што живееше долу. Тој рече: „Не сакам да се жалам, но се обидувам да вечерам, а басот ја движи мојата чинија околу масата, морам да ја држам додека јадам“. Беше неверојатно кул поради оваа незначајна непријатност и се обидовме, не секогаш успешно, да бидеме потивки оттогаш.

Вечерта кога ја завршивме Strugglin, Дејв Гилмур, А&Р човекот на Island , пројде за да види како помина нашиот прв ден. Трики му срола голем џоинт и му рече да оди во „студиото“ и да слуша со исклучени светла. Трики, Мартина и јас чекавме надвор. Кога се појави косата му стоеше право нагоре и беше видно изваден од памет од искуството - но мислеше дека е брилијантна!

Во тој момент немавме DAT плеер за да снимиме груб микс за потомството - имавме само касетофон. Кога се работеше за мастер на песната, на албумот беше касетната верзија. Се обидовме да го измиксаме „правилно“ на DAT, но јас и Трики решивме дека вајбот на касетата од првиот ден е „таа правата“.

Отидов дома таа вечер и му заѕвонив на мојот менаџер и му реков... „Еј, правам многу повеќе од само инженерство на оваа плоча, Трики не е програмер/продуцент кој Island мисли дека е“. „Остави ми го тоа на мене“, рече таа. Таа се јави следниот ден пред да се вратам во станот на Трики и ми рече „Без гајле, разговарав со Дејв Гилмур и тој се согласи да те потпише како ко-продуцент и да ти даде поени (авторски права)“. Супер си помислив. Меѓутоа, во вистински стил на издавачка куќа, кога албумот беше направен и изгланцан околу три месеци подоцна - и покрај тоа што момците од куќата, Дејв Гилмур и Џулијан Палмер ми честитаа за одлично сработеното- деловниот оддел на Island го повика мојот менаџер и и́ кажаа дека нема да го испочитуваат договорот што таа го договори со Дејв затоа што „Дејв не беше на доволно висока позиција во компанијата за да одобри таков договор“. Толку шармантно што почекаа најмалку три месеци за да ни го кажат тоа. На крајот го добив тоа што го заслужив бидејќи мојот менаџер исто така раководеше со најпочитуваниот миксер во Велика Британија во тоа време наречен Марк Спајк Стент кој работеше со врвни уметници како Madonna, Depeche Mode, U2,и Oasis. Тој ѝ рекол да му каже на Island дека ако не постапатфер со мене, тогаш тој никогаш повеќе нема да работи за Island . Бинго! Фала Спајк!