Има простор и за разум и за бес

Од сите прашања што ми ги поставуваат, има едно што се појавува почесто и попредвидливо од кое било друго. Речиси секогаш кога разговарам со новинар или седнувам со нова група луѓе, во основа можам да сметам на некој што ќе го подигне прашањето, додека другите се поднаведнуваат да слушаат.

Што навистина значи да се оди високо?

Се чини дека е можно да поминам години одговарајќи на ова прашање. Па дозволете ми да се обидам овде.

За прв пат, јавно ги изговорив зборовите „Кога тие ќе тргнат ниско, ние одиме високо“ додека зборував на Демократската национална конвенција во Филаделфија во 2016 година. Хилари Клинтон се кандидираше за претседател, како и Доналд Трамп. Мојата работа беше да ги обединам демократските гласачи, потсетувајќи ги сите да останат вклучени и да ја завршат работата што е потребна за нивниот кандидат да биде избран, вклучително и гласање на денот на изборите. Како што често правам, зборував за тоа што ми значат темите на денот како родител на моите две ќерки, како изборите што Барак и јас ги правиме секогаш се водени од принципите кои сакавме нашите деца да ги препознаат како вредни.

Искрено, немав поим дека фразата „Одиме високо“ ќе ми се прикачува со години, станувајќи речиси синонимна со моето име. Сè што направив, всушност, беше споделување на пригодна кратенка со која Барак и јас се потсетувавме да се држиме до нашиот интегритет кога гледавме како другите го губат својот. Тоа беше поедноставување на нашите идеали: кажувај ја вистината, дај сè од себе за другите, одржувај перспектива, остани жилав.

Приватно, Барак и јас се посветивме и ја возобновивме посветеноста на идејата, да одиме високо многу пати, особено кога минувавме низ тешки кампањи и политички битки, обидувајќи се да се движиме низ животот во очите на јавноста. Се повикуваме на тој принцип секогаш кога се чувствуваме дека сме ставени на тест, како потсетник да се стабилизираме кога ќе се соочиме со морален предизвик. Одењето високо е како цртање линија во песокот, граница која можеме да ја направиме видлива и потоа да разгледаме „На која страна од ова сакам да бидам?“ Тоа е потсетник да паузирате и да бидете внимателни.

А сепак, проблемот со секое едноставно мото, претпоставувам, е дека може полесно да се запамети и повторува отколку да се стави во активна секојдневна пракса.

Деновиве, кога луѓето ме прашуваат да објаснам што значи да се оди високо, понекогаш чувствувам како да има помалку учтиво прашање во позадина, изнијанисрано со природен скептицизам, чувство зготвено од замор, и кое пристигнува кога нашите напори изгледаат бесплодни и нашите тестови никако да завршат: Но чекајте, дали сте го виделе светот во последно време? Колку работите можат да станат полоши? Каде е енергијата за борба?

Откако Џорџ Флојд умре со коленото на полицаец на вратот на аголот на улицата во Минеаполис во мај 2020 година, луѓе ми пишуваа, прашувајќи дали одењето високо е навистина правилниот одговор. Откако беше опустошен Капитол, откако републиканските функционери продолжија да поддржуваат лажни и поткопувачки тврдења за нашите избори, тие прашуваа нешто слично. На провокациите им нема крај. Видовме повеќе од милион Американци како умираат во пандемија што ја истакнува секоја разлика во нашата култура. Видовме руски војници како колат цивили во Украина. Талибанците им забранија на девојчињата да одат на училиште во Авганистан. Во САД, нашите сопствени лидери направија потег, да го криминализираат абортусот додека нашите заедници рутински се уништени од насилство со оружје и злосторства од омраза. Транс правата, правата на хомосексуалците, правата на глас, правата на жените - сето тоа останува на удар. Секогаш кога има уште една неправда, уште една рунда на бруталност, друг инцидент на неуспешно раководство, корупција или прекршување на правата, добивам писма и мејлови, кои поставуваат некаков облик на истото прашање.

Дали сè уште треба да одиме високо?

Мојот одговор е да. Треба да продолжиме да се обидуваме да одиме високо. Да се делува со интегритет е важно. Ќе биде важно засекогаш. Тоа е алатка.

Во исто време, сепак, сакам да бидам јасна: одењето високо е нешто што го правите наместо само чувство. Не е некој повик да се биде самозадоволен и да се чека промената или да се седи на страна додека другите се борат. Не се работи за прифаќање на условите на угнетување или оставање на суровоста и моќта да останат без предизвик. Идејата за одење високо не треба да покренува никакви прашања за тоа дали сме должни да се бориме за поголема правичност, пристојност и правда во овој свет; Наместо тоа, се работи за тоа на кој начин да се бориме, како се обидуваме да ги решиме проблемите со кои се среќаваме и како да се одржуваме доволно долго за да бидеме ефективни наместо да прегориме. Има некои кои го гледаат ова како неправеден и неефикасен компромис, продолжување на политиката на почитување, во која ние се усогласуваме со правилата наместо да ги оспоруваме за да успееме. Зошто, луѓето со право се прашуваат, дали треба постојано да се трудиме да бидеме толку разумни?

Гледам како некои мислат дека разумот не остава простор за бес.

Ја разбирам перцепцијата дека одењето високо значи дека некако се отстрануваш од ситуацијата и остануваш незасегнат од сето она што инаку би можело да те жолчи и испровоцира.

Но, воопшто не е тоа.

Кога првпат ги кажав тие зборови на конгресната сцена во Филаделфија во 2016 година, ниту бев по страна, ниту незасегната. Всушност, бев прилично вознемирена.. Во тој момент, бев темелно испровоцирана од жолчката што редовно излегуваше од устата на републиканските функционери. Бев уморна по речиси осум години кога видов дека работата на мојот сопруг е поткопана и неговиот лик оцрнет, вклучително и преку фанатичните обиди да се доведе во прашање неговото државјанство. И јас бев лута што главниот поттикнувач на тој фанатизам сега истапи како кандидат во кампања за претседател.

Но, каде беше мојата вистинска моќ? Знаев дека тоа не е во мојата болка и бес, барем како што постоеја во нивните сирови форми. Мојата моќ лежи во сè што можам да направам со таа болка и бес, каде што би можела да ги однесам. Се држеше од тоа дали можам - или не - да ги издигнам тие чувства во нешто што на другите ќе им стане потешко да го отпишат, што беше јасна порака, повик за акција и резултат за кој бев подготвена да работам.

Делувајќи со интегритет е важно. Ќе биде важно засекогаш.

Тоа е она што е високо за мене. Станува збор за земање на апстрактно и вообичаено, вознемирувачко чувство, и работа за да се претвори во некаков план применлив во акција, да се движите низ сировите работи во насока на поголемо решение.

Сакам да бидам јасна дека ова е процес, и не секогаш брз. Можно е да биде потребно време и трпение. Во ред е да седите и да вриете некое време, да живеете во возбуда предизвикана од неправда или страв или тага, или да ја изразите својата болка. Во ред е да си го дадете просторот што ви треба за да закрепнете или заздравите. За мене, одењето високо обично вклучува пауза пред да реагирам. Тоа е форма на самоконтрола, линијата помеѓу нашите најдобри и најлоши импулси. Одењето високо значи да се спротивставиш на искушението да учествуваш во плиткиот гнев и корозивниот презир и наместо тоа да сфатиш како да одговориш со јасен глас на сè што е плитко и корозивно околу тебе. Тоа е она што се случува кога ќе преземете реакција и ќе ја созреете во одговор.

Затоа што ова е работата: емоциите не се планови. Тие не ги решаваат проблемите и не ги исправаат сите грешки. Можете да ги почувствувате - и ќе ги почувствувате, неизбежно - но бидете внимателни да не дозволите да ве водат. Бесот може да биде валкано ветробранско стакло. Болката е како скршен волан. Разочарувањето само ќе се вози, мрзливо и некорисно, на задното седиште. Ако не направиш нешто конструктивно со нив, ќе те одведат директно во бездна.

Мојата моќ отсекогаш зависи од мојата способност да се држам себеси надвор од таа провалија.

од Мишел Обама

Обама е автор на Светлината што ја носиме, од кој овој есеј е адаптиран.