Како се прослави Џунтин годинава и што претставува

Прославите на 19-ти јуни само што завршија насекаде низ Соединетите држави, во знак на сеќавање на 156-годишнината од датумот кој често се смета за крај на ропството во земјата.

Настаните оваа година се случуваат два дена откако претседателот Бајден го потпиша Законот за Денот на независноста на 11-ти јуни, кој е последниот национален празник признат од денот на Мартин Лутер Кинг Џр во 1983 година.

Се води под многу имиња. Без разлика дали ќе го наречете Ден на еманципацијата, Ден на слободата или вториот Ден на независноста на земјата, Џунтин е еден од најважните годишнини во историјата на нашата нација.

На 19 јуни 1865 година, мај. ген. Гордон Гренџер, кој се борел за Унијата, водеше сила од војници во Галвстон, Тексас, за да пренесе многу важна порака: војната конечно заврши, Унијата победи и сега имаше работна сила да го воспостави крајот на ропството.

Објавата дојде два месеци по ефективно завршување на Граѓанската војна, а уште подолго откако претседателот Абрахам Линколн прв ја потпиша Прокламацијата за еманципација, но многу поробени Црни луѓе во Тексас сè уште не беа слободни, дури и по тој ден.

Тоа беше пред 156 години. Еве ги основите на Џунтин што секој треба да ги знае.

Што претставува Џунтин

Првите работи прво: Џунтин го доби своето име од комбинирањето на „јуни“ (june) и „деветнаесетти“(nineteen), денот кога Гренџер пристигна во Галвестон, носејќи порака за слобода за тамошните робови.

По неговото пристигнување, тој ја прочита генералната наредба бр. 3, информирајќи ги жителите дека ропството повеќе нема да се толерира и дека сите робови сега се слободни и отсега натаму ќе се третираат како наемни работници доколку одлучат да останат на плантажите, според Националниот музеј за афроамериканска историја и култура.

„Народот на Тексас е информиран дека во согласност со прогласот на извршната власт на Соединетите Држави, сите робови се слободни. Тоа подразбира апсолутна рамноправност на правата и права на своина помеѓу поранешниот господар и роб, и врската помеѓу нив станува онаа на работодавачот и наемниот работник“, се вели делумно во наредбата.

Можеби не е изненадувачки што многу поранешни робови не останаа на плантажите како работници и наместо тоа заминаа во потрага по нови почетоци или да најдат членови на семејството кои биле продадени.

„Тоа веднаш ја промени ситуацијата на 250.000 луѓе“, изјави Шејн Болес Волш, предавач на Катедрата за афроамерикански студии на Универзитетот во Мериленд.

Поробените црнци, сега слободни, имаа многу причини за славење. Како што се сеќава Феликс Хејвуд, поранешен роб: „Сите здивеа . Сите се чувствувавме како херои... баш така, бевме слободни“.

Ропството не заврши на Џунтин

Кога Грејнџер пристигнал во Галвестон, сè уште постоеле околу 250.000 робови и не биле сите ослободени веднаш, па дури ни наскоро. Не беше невообичаено за сопствениците на робови, кои не сакаа да се откажат од бесплатната работа, да одбиваат да ги ослободат своите робови додека не бидат принудени, лично, од претставник на владата, историчарот Хенри Луис Гејтс Џуниор. напиша. Некои ќе чекаа додека не заврши една последна жетва, а некои едноставно ќе одбијат да се покорат. Тоа беше опасно време за црнците, а некои поранешни робови кои беа ослободени или се обидоа да се ослободат беа нападнати и убиени.

За конфедеративните држави како Тексас, дури и пред јуни, постоеше „желба да се држат до тој систем онолку долго колку што можеа“, објасни Волс.

Пред читањето на Општата наредба бр. 3, многу сопственици на робови во конфедеративните држави едноставно избраа да не им кажуваат на своите робови за Прокламацијата за еманципација и не ја почитуваа. Тие се извлекоа со тоа бидејќи, пред да ја добијат војната, војниците на Унијата во голема мера не беа во можност да ја спроведат Прогласот за еманципација во јужните држави. Сепак, иако ропството во Америка навистина нема да заврши до ратификацијата на 13-тиот амандман, Прогласот за еманципација сепак одигра клучна улога во тој процес, изјави историчарот Лони Банч .

„Она што го прави Прогласот за еманципација, што е толку важно е тоа што започнува притаен процес на еманципација каде што федералната влада сега конечно зазема цврсти ставови да каже дека ропството е погрешно и дека мора да заврши“, рече Банч.

Луѓето го прославија Џунтин на секој можен начин

Откако беа ослободени, некои поранешни робови и нивните потомци патуваа во Галвестон секоја година во чест на Џунтин . Таа традиција набрзо се проширила и во другите држави, но не било невообичаено белите луѓе да им забрануваат на црните,да слават на јавни места, принудувајќи ги црнците да станат креативни. Во еден таков случај, водачите на црната заедница во Хјустон заштедиле 1.000 американски долари за да купат земјиште во 1872 година што ќе биде посветено посебно на прославите на Јуни, според Одделот за паркови и рекреација во Хјустон. Таа земја стана Парк на еманципација, име што сè уште го носи.

Прослава на Џунтин во 1900 во Тексас

„Ако сакате да одбележите нешто, буквално треба да купите земја за да го одбележите тоа“, мислам дека е само навистина моќен пример за долготрајната реалност на белата надмоќ“, рече Волс.

Сепак, црните Американци најдоа начин да продолжат да слават и да се воздигнуваат еден со друг. Порано, прославите на јуни често вклучуваа помагање на новоослободените црнци да дознаат за нивните гласачки права, според Државното историско здружение на Тексас. Родеото и јавањето коњи исто така беа вообичаени. Сега, прославите на јуни вообичаено вклучуваат готвење, паради, црковна служба , музички изведби и други јавни настани, објасни Волс.

Тоа е ден за „комеморирање на тешкотиите што ги преживеале предците“, рече Волс. Тој додаде: „Тоа навистина е пример за инстинктот за преживување, начините на кои ние како заедница навистина правиме нешто од ништо... Се работи за зајакнување и надеж“.

И има причина да се надеваме. По буквално децении активисти во кампања за промени, Конгресот го одобри Џунтин како национален но и глобален празник кој ја слави слободата.