Резултати од пребарување

Турнејата нема да биде презакажана. сите вести Rage Against the Machine се растурија... по трет пат Турнејата нема да биде презакажана. 5 јан. 2024 г. Rage Against the Machine се раздели по трет пат. Тапанарот Брад Вилк најави на Instagram дека нивните веќе премногу често одложувани концерти никогаш нема да бидат презакажани. „Знам дека многу луѓе чекаат да најавиме нови датуми за сите откажани концерти на RATM“, напиша Вилк, „Не сакам да се залажувам ни себе, ниту другите повеќе. Затоа, иако имаше некаква комуникација дека ова можеби ќе се случи во иднина… сакам да ве известам дека RATM (Тим, Зак, Том и јас) нема да одат на турнеја или да свират повеќе. Жал ми е за сите вас кои чекавте ова да се случи. Навистина би сакал да беше...“ Rage се разделија за прв пат во 2000 година, веројатно на врвот на нивната слава. Зак де ла Роча го напушти бендот, а останатите членови се преформираа со Крис Корнел како Audioslave. Бендот се повторно обедини во 2007 година, делумно во обид да го спречи „десничарското чистилиште“ во кое одеше САД. Бендот направи пауза во 2011 година, и повторно се формираше за да најави Public Service Announcement Tour во 2019 година. Потоа настапи COVID. Откажаните концерти започнаа во 2022 година, само за Зак де ла Роча да ја повреди ахиловата тетива на концерт во Чикаго. Бендот го заврши првиот дел од турнејата, потоа одложи понатамошни датуми за да му овозможи на фронтменот да оздрави. Сега, изгледа дека тие датуми се трајно откажани. Па што ни останува друго, освен да удриме „тугом на весеље“ Пред После

независна релевантна култура

независна релевантна култура

независна релевантна култура

независна релевантна култура

Во нова ера на уметнички изрази и културни иницијативи, Локомотива - Центар за нови иницијативи во уметноста и културата направи значаен чекор напред со реформирањето на својата платформа и програми. Перформанс Платформа Фестивал (ППФ), кој што беше годишен настан, сега се трансформира во целогодишен проект кој цели да ги оствари новите амбиции на Локомотива во 2024 година. За разлика од традиционалните фестивали, ППФ се стреми да се отклони од конвенционалните формати и да промовира иновативни методи во курирањето на содржини. Центарот сега се фокусира на соработки со различни фестивали низ земјата и шире, со цел да креира мрежа која ќе ги поддржи и издигне феминистичките гласови и пристапи во изведувачките уметности. Овој нов модел на функционирање ќе овозможи ППФ да презентира повеќе долгорочни соработки, кои ќе вклучуваат заеднички проекти и дистрибуција на уметнички дела кои промовираат тековни и мултидимензионални културни обмен. На програмата за следната година, Локомотива веќе најавува неколку значајни проекти како „Свет без жени“, којшто е конципиран и изведен по текстовите на познатите авторки Олга Димитријевиќ и Маја Пелевиќ; „Radical Cheerleading“ од Зуфит Симон; и NAM ChoreoLab - серија работилници под водство на артисти како Викторија Илиоска и Ана Дубљевиќ. Нашата цел не е да започнеме уште еден фестивал во културната сфера каде што веќе ги има многу, туку да ги здружиме силите и да промовираме феминистички пристап во курирањето, споделувајќи ги ресурсите и развивајќи заеднички пристапи за дистрибуција на програми до разновидна публика. ППФ ја реосмислува дистрибуцијата на уметнички дела надвор од еднодимензионалниот пристап преку поттикнување на повеќерелациски, тековни партнерства и пријателства. Локомотива - Центар за нови иницијативи во уметноста и културата во изминатите години продуцираше и презентираше бројни дела од локални и меѓународни уметници како дел од својата програма и во соработка со локални и регионални партнери. Решивме да одиме понатаму преуредувајќи ја програмата. Така, Перформанс Платформа Фестивал (ППФ) во 2024 година се реформира во пионерска иницијатива, развивајќи ја својата програма во текот на целата година и преку соработки со фестивали низ земјата и во регионот. Нашата цел не е да започнеме уште еден фестивал во културната сфера каде што веќе ги има многу, туку да ги здружиме силите и да промовираме феминистички пристап во курирањето, споделувајќи ги ресурсите и развивајќи заеднички пристапи за дистрибуција на програми до разновидна публика. ППФ ја реосмислува дистрибуцијата на уметнички дела надвор од еднодимензионалниот пристап преку поттикнување на повеќерелациски, тековни партнерства и пријателства. Прифаќајќи дека продукцијата на новото произлегува од минатите напори, ние се стремиме да се позиционираме како поврзувачи, не само во балканскиот регион и локално, туку и како привремени чувари кои го одржуваат, унапредуваат и развиваат наследството на изведувачките уметности. Посветен на претставување на меѓународни и локални изведби на пресекот на танцот, театарот и визуелната уметност, ППФ се фокусира на истражување кое навлегува во социо-политички теми кои опфаќаат микро и макро политика. Преку нашата програма, се стремиме да поттикнеме критичко размислување за овие прашања. Затоа, не сме заинтересирани само за претставување финални продукции, туку и за споделување уметнички и колаборативни процеси, како и методологиите што ги поткрепуваат. Оваа година ќе ја претставиме следнава програма: перформанси WORLD WITHOUT WOMEN [СВЕТ БЕЗ ЖЕНИ] конципирани, напишани и изведени според текст на Олга Димитријевиќ и Маја Пелевиќ, Radical Cheerleading [Радикално навивање] од Зуфит Симон и NAM ChoreoLab [НАМ КореоЛаб] - Викторија Илиоска, Ана Дубљевиќ, Соња Преград, Дражен Драгоевиќ, проследено со дискурзивната програма Дијалог кој недостасува, коорганизирана со фестивалот ПРВО ПА ЖЕНСКО и во соработка со Медуза. ППФ програмата 2024 е поддржана од Министерството за култура на Република Северна Македонија, Креативна Европа за Западен Балкан и Гете-Институтот од Скопје. Партнери на 2024 ППФ се фестивалот ПРВО ПА ЖЕНСКО, МОТ фестивалот, Младинскиот културен центар (МКЦ) и Факултетот за драмски уметности - Скопје. ППФ не само што ќе нуди богата програма на изведби, туку и дискурзивни настани кои ќе ги заокружуваат овие проекти, кои се организирани во соработка со фестивалот "ПРВО ПА ЖЕНСКО" и Медуза, фокусирајќи се на женските перспективи и уметничкиот активизам. Оваа година, ППФ добива поддршка од Министерството за култура на Република Северна Македонија, Креативна Европа за Западен Балкан и Гете-Институтот од Скопје, потврдувајќи дека овој пристап е од големо значење за развојот на уметноста и културата во регионот. Преку оваа програмска еволуција, Локомотива ја потврдува својата посветеност пред македонската и меѓународна публика, обезбедувајќи единствена платформа за уметнички развој и дијалог.

Највообичаени одлуки или „новогодишни резолуции„ се: - Ослабни - ​Вежбај повеќе - Престани да пушиш - Оганизирај се подобро - Научи нова вештина - Заштеди/заработи пари - Живеј го животот до максимум Пробав да ги изиграм и да почнеме со нив, уште почеток на декември, и што се случи? Почна да паѓаат баклави, руски салати, да се опиваме ненамерно на Свети Никола, годинава изгледа како да си го разлабавила каишот, откопчала кошулата на враќање од работа, и залутала во кафана. Со тоа удри ја листава со две околности: пандемија и Македонија, и не сме сигурни колку шанси имаме ние, кутри малечки хрчки... Па еве во обид на прегрупирање, размислуваме како некако, очајно, очајнички да земеме под контрола животов кој некако изгледа како да се свртил против нас. Број еден: Сивите фармерки На враќање од море, во H&M од Солун, земав сиви скини фармерки кои имаа залепено трака 38 на ногавицата. Ја залепив на вратата на спалната како потсетник...Кога ги земав, не верував дека ќе влезам во нив - не ги ни пробав, ама беа на попуст, и бев решена дека ќе се договорам сама со себе евентуално, да влезам во нив, а до тогаш ќе ги чувам. Можете да замислите само ако сте биле во слична ситуација, кој шок и хорор, кога - ги закопчав без никаков напор. Не само што ги закопчав, туку имаше и фалти - ми беа еден број поголеми. Летото кое претходеше останав скроз сама, со афтершоковите на некоја катастрофална тиндер ситуација...беше ептен битно да се вратам сама на себе, сама со себе, но тоа доведе до - пилешко, потпржен кромид со маслиново и ориз, еднаш дневно... Со недели. И тоа на добрите денови, кога жештината не беше премногу да стојам над шпоретот. Останав во тие сиви фармерки како триумф над себе, следните 4 години, и до ден денеска, некои ликови ги спомнуваат, како да се некое натприродно фантастично сновидение „ а, се сеќавам, беше во сивите фармерки...„. Како и да е дојде март 2020, стихијно и нагло, на ист начин како што се купуваше од тинекс тој месец. Кога ќе оставиш некого со залиха од храна за 3-4 месеци, без никакви обврски, сама со себе, и менталното здравје есктремно компромитирано, и како врв на сето тоа: тренерки, хеланки, блузони - даваат простор, о, и те каков простор, исходот беше речиси неизбежен. Фармерките се некаде збутани скоро две години. Стратегијата: ослабни! Пандемијата се уште не е завршена, а до сега повеќето од нас, најдовме како да преживуваме, се снаоѓаме и наоѓаме смисла на свет кој се чини е засекогаш сменет. Летово решив дека цел еден шкаф, кој го затворив за некое подобро време (и ги преселив гореспоменатите тренерки и хеланки во просторија која требаше да биде остава, а сега е плакар за блузоните), ќе го вратам во употреба, и нема да чекам ковидот да го разора светот надолж и попреку пред да згасне, за да почнам да живеам - подобро. Или потполно. Еден битен услов за да се чувствувам дека сум жива е - да го препознавам телото кое ми служи, толку беспоговорно верно. А го препознавам како мое само кога е во својата оптимална верзија. Кога мојата психа ќе се сврти против мене, прво оди во напад на обемот на струкот, обравчињата... А како одговор на тоа, моето Его (во фројдовска смисла) - одбива да прави било што друго освен да хибернира додека не се приберам и упристојам. Дел од тој механизам е - одбивање да купувам облека која е во поголеми броеви. Кога ќе се соочам со целиот свој плакар кој е во број, во просек медиум, кога надвор е -5, кога имам +5 најмалку зимски палта, а ниту едно не можам да го закопчам, не останува ништо друго освен да се соочам со жената која што сум во моментов, и да - ослабнам. Тоа е оној момент, кога ножот се забива до коска. Начинот на којшто тоа го изведувам е болно едноставен - броење калории. Нема јадење ама баш ништо(можеби јаболко или салата) после ручек. Нема леб или тестенини. Нема грицкање. Има само доручек и ручек, сето заедно е околу 1000 калории. Навистина најлесната работа на свет, а со тоа најкомплициранта да се егзекутира среде ужасно сложени психички процеси. Само обиди се да влезеш во скини фармерките и веднаш тие нежни сложени ментални нишки ќе се симплифицираат во опстанок! Претркајте ги сите и почнете уште пред Нова Година, ќе најдете начин и пандемијава да ви биде продолжение на Казабланка! Резолуција #2: Вежбај повеќе! Имам орбитрек за шиткање, речиси неупотребен.

независна релевантна култура There’s Nothing Here... We can’t find the page you’re looking for. Check the URL, or head back home. Go Home

независна релевантна култура There’s Nothing Here... We can’t find the page you’re looking for. Check the URL, or head back home. Go Home

независна релевантна култура There’s Nothing Here... We can’t find the page you’re looking for. Check the URL, or head back home. Go Home

Оние кои се многу млади да се сеќаваат на почетоците и златното доба во 90тите години на 103ка може само да насетуваат зошто се зборува со толку носталгија за ”независното радио во темните ходници на МРТВ”. Тоа беше единствениот медиум на македонски каде урбаната култура не само што се одржуваше туку и цветаше. Розе кадилак не беше само “топ листа” туку релевантна содржина која ги информираше и рафинираше вкусовите на неколку генерации (од тинејџери па нагоре) а коментарите на “розе-шоферите” даваа контекст и неретко комична оддишка со бистри опаски. 1000та епизода Розе кадилак пилот плејлиста Spotify Розе кадилак пилот на Apple Music Розе кадилак не само што беше релевантен, туку и кул - во својата оставштина го имаат урбаниот македонски менталитет во голема мера со сите свои предности и мани. Тоа што се оддржа во сите премрежија, и со губењето на студиото на 103ка, воглавно со ентузијазам е еднакво на чудо. Овој пат нѝ даваат целодневен настан со матине за дружење со екипата која го составува Розе кадилак во 12 попладне на платото, а во 21 часот во кино Фросина настапи на VOLTAIRE MANI AL HAKIM и EVA BRAUN.

Фотографиите на Александар Кондев добиваат ретроспективна изложба која ја прикажува неговата визија и придонес во културата. Александар Кондев е едно од најпрепознатливите имиња во македонската фотографија и визуелна култура. Познат по својата острина на погледот и способноста да ја фати човечката приказна во еден миг, Кондев остави длабок белег во современата уметничка сцена. Неговото дело се движи помеѓу документарна прецизност и уметничка експресија, отворајќи нови перспективи кон секојдневието, градот и човекот. Овие денови, неговите фотографии повторно оживуваат низ ретроспективна изложба која ја собира неговата долгогодишна работа. Изложбата претставува пресек на клучните моменти од неговата кариера – од раните црно-бели кадри, преку урбаните хроники, до интимните портрети. За љубителите на фотографијата оваа ретроспектива е можност не само да се потсетат на еден мајстор на медиумот, туку и да го согледаат развојот на македонската визуелна култура низ неговиот објектив Александар Кондев, визионерот што ја обликуваше македонската фотографија Во една земја каде што фотографијата често беше сведена на документ, Александар Кондев создаде нешто повеќе: визуелна историја на Македонија и интимен разговор со Европа. Роден во 1950 година во Скопје, Кондев рано го откри својот медиум. Уште како ученик освојуваше награди за фототехника, а во тинејџерските години експериментираше со кратки филмови и анимации. Неговиот прв игран филм, „Ден како секој ден“, веќе во 1967 беше награден на републички фестивал. Но вистинската опсесија беше фотографијата моментот во кој светлината и времето се спојуваат во една рамка. Во 1969 година донесе одлука што ќе го дефинира неговиот живот: фотографијата ќе му биде професија и повик. Првата самостојна изложба ја постави во 1977 во Домот на младите „25 Мај“ во Скопје. Тој истовремено стана и основач на фотоклубот „25“, лабораторија на идеи и сензибилитет што ќе обликува генерации. Со текот на времето, Кондев се движеше меѓу различни улоги: од професионалец во студиото „Фотоцентар“ до слободен автор, педагог и ментор на млади фотографи на Академијата за ликовни уметности. Но постојаноста секогаш ја носеше неговиот објектив: фокусирана љубопитност кон лицата, градовите, архитектурата, урнатините и воскреснувањата. Еден од неговите најпознати долгорочни проекти, „FRAUENKIRCHE – фото приказна“, следеше две децении реконструкција на катедралата во Дрезден. Тоа не беше само архитектонски дневник, туку медитација за времето, траумата и обновата. Слична внимателност донесе и во „Париз, Ла Дефанс“, серија фотографии снимани во период од 1993 до 2021 година, кои ја документираат метрополата преку геометрии на стакло и бетон. Во 2015 година, Националната галерија во Скопје организираше ретроспективна изложба во Чифте Амам, признание дека неговата работа веќе не е само дел од личниот архив, туку и дел од колективната меморија на една земја. Фотографиите на Кондев се опишуваат како експресионистички: тие не се ограничуваат на регистрирање на фактите, туку создаваат емоција и резонанца. Тој верува дека вистинската магија е во чинот на создавање во изборот на кадар, во мигот кога сенката и светлината се пресретнуваат. Со повеќе од педесет години работа, Кондев е не само сведок туку и хроничар на културните и социјалните промени. За многумина, неговите фотографии се мост меѓу личното и историското, меѓу Македонија и светот. Ретроспективната изложба што деновиве се отвора во Скопје ја прикажува токму таа траекторија: од младинските експерименти до зрелите европски проекти. Тоа е повеќе од изложба тоа е архива на погледи, на моменти што инаку би исчезнале. „Магијата е во мигот,“ знае да каже Кондев. А неговите фотографии го потврдуваат тоа, едно по едно ,,интересно” време.