Резултати од пребарување

Древни методи на земјоделство се традиционални практики што ги користеле луѓето во различни периоди од историјата. Иако се стари, некои од овие методи сè уште можат да се применат и се релевантни и денес. Еве некои од нив: Зачувување на водата: Користењето древни методи за задржување и управување со водата може да помогне во обработувањето на земјата и да ја намали потребата за наводнување. Ова вклучува создавање на џебови за задржување вода, канализација и системи за складирање на дождовница. Користење на компост: Античките земјоделци често користеле компост за да ја подобрат почвата и да ја зголемат нејзината плодност.Овој метод се користи и денес бидејќи ја подобрува почвата и ја прави поотпорна на болести. Ротација на културите: Садењето различни видови култури на исто земјиште во различни сезони помага да се спречи исцрпувањето на почвата и да се зголеми отпорноста на штетници. Биолошка контрола на штетници: Користењето на природни непријатели на штетниците, како што се инсектите и животните, може да помогне да се контролира нивната популација и да се намали потребата од употреба на пестициди. Садење стари сорти: Обновувањето на древните растителни сорти може да биде корисно за биолошката разновидност и да помогне во зачувувањето на генетските ресурси. Полуостров систем: Ова е древен метод за обработка на земјиштето што вклучува садење растенија во форма на полуострови кои ја ограничуваат ерозијата и ја задржуваат влагата. Користење на локални ресурси: Традиционалните земјоделски практики се засноваат на употреба на локални ресурси и материјали, што може да ја намали зависноста од вештачки инпути. Овие древни методи на земјоделство може да се комбинираат со модерната технологија и научниот напредок за да се постигне поодржлив и поефикасен пристап кон земјоделството. Античките методи на задржување и складирање на водата се разновидни и биле користени од различни цивилизации низ историјата. Еве некои од нив: Јами и џебови за задржување на вода: тоа се мали јами или џебови кои се вкопани во земјата за да ја задржат дождовницата. Кога врне, водата се задржува во овие депонии и помага за подолго време на наводнување на земјоделските култури. Традиционални системи за наводнување: Некои древни цивилизации, како што се старите Египќани и Хиндусите, развија иновативни системи за наводнување земјоделско земјиште, како што се наводнување капка по капка и канали за дистрибуција на вода. Терасовидни полиња: Оваа практика вклучува изградба на скалеста структура на коси падини кои ја ограничуваат ерозијата и ја задржуваат водата, спречувајќи презаситеност и исцрпување на почвата. Управување со текови: Античките земјоделци често граделе брани и насипи преку потоци и реки за да ја задржат водата и да ја насочат кон земјоделските полиња за време на сушните периоди. Базени за собирање дождовница: Изградбата на специјални базени за собирање дождовница е ефикасен начин да се задржи водата и да се користи подоцна. Садење растенија кои ја задржуваат влагата: Античките земјоделци користеле одредени видови растенија кои помагаат да се задржи влагата во почвата и да се намали потребата за често наводнување.

Шинејд О'Конор е родена на 8 декември 1966 година во Глендолаг, Даблин, Ирска,и почеток тна нејзината музичка кариера е типичен.Но, со нејзиниот изразителен глас и талент, брзо е препознаена како надарена пејачка. Нејзиниот прв албум "The Lion and the Cobra" излегува во 1987 година и добива одлични критики. Овој албум ја носи тагата во рок музиката, во алтернативниот рок и пост-панк жанровите, и содржи емоционални песни како "Troy" и "Mandinka". Шинејд остава силен печат на публиката и музичката критика, и со овој албум ги отвара вратите на светската сцена. Веројатно најпозната песна на Sinéad O'Connor е "Nothing Compares 2 U", која ја изведе во 1990 година и се претвори во огромен хит. Оваа балада ги допира емоциите на слушателите со нејзината силна интерпретација и меланхоличен звук, и и́ донесе светска слава и го засилува нејзиниот углед како извонредна интерпретативка. Преку својата музика, Sinéad O'Connor често се занимава со социјални и политички прашања. Во песната "Black Boys on Mopeds" се справува и го коментира расизамот. Со своите текстови, таа непрекинато ја предизвикува свеста на слушателите и ги носи покрај теми како религијата, насилството и екологијата. Нејзината искреност и отвореност во изразувањето на своите убедувања се секогаш била еден од најсилните атрибути на нејзината музика. Шинејд О'Конор честопати била контроверзна и навлегувала во конфликти со јавноста, но таа никогаш не се оддалечила од своите убедувања и нејзината искреност. Нејзиното влијание врз музичкиот свет се мери и во нејзината автентичност и способност да остане верна кон својот уметнички израз. Преку годините, Sinéad O'Connor непрекинато се променувала и развивала како уметничка личност, со албуми како "I Do Not Want What I Haven't Got", "Universal Mother", "Faith and Courage" и "How About I Be Me (And You Be You)?". Со нејзината музика, таа продолжува да влијае врз нови генерации и да ги инспирира да бидат свои, да бараат промени и да се борат за своите убедувања. О'Конор беше еден од оние ретки уметници кои не само што создаваат музика, туку и имаат влијание врз културата и друштвото во целост. Нејзината автентичност и неутрализација на личните искуства го прават нејзиното творештво блиску на слушателите и ги мотивира да размислуваат и преземаат акција. Со оглед на нејзината музичка кариера и влијание, Sinéad O'Connor останува еден од најзначајните гласови во светот на музиката.

Штета е дека фантазијата, ги проголта филмовите и го извалка името на жанрот со комерцијалното претерување со приказни со суперхерои и CGI анимации, затоа што фантазијата е многу потежок тест за режисерката уметност отколку реализмот. Ова е, првенствено, затоа што има бескрајни можности на фантастичното а тоа ја изискува темелната креативност на филмаџиите. Но она што е клучно: фантазијата е исто така и визија на реалноста - субјективната вистина на внатрешниот живот на филмските работници, светот koј што се појавува во окото на нивниот ум. Големите режисери на фантазија се оние кои ја прават експлицитна врската помеѓу нивните светови на мечтите и реалноста која се живее, како што Вес Андерсон скоро изведе во „Град на астероидите“ и како што Грета Гервиг спектакуларно го изведе во нејзиниот нов филм „Барби“. Но за разлика од Вес Андерсон кој неговата кариера ја пројде во неговата далечна страна на имагинацијата, Гервиговите претходни филмови како соло режисер „Бубамара“ и „Мали жени“ - и двата спретно изработени, и скромно буквални- малку направи да ни го предочи огромниот излив на инвентивна енергија што го прави „Барби“ толку возбудливо искуство. Иако „Бубамара“, пробивниот долгометражен филм на Гервиг, е фикционализирана приказна за нејзината адолесценција, нејзиниот семеен живот и нејзиниот роден град, „Барби“ - да, филм за кукла направена под покровителство на нејзиниот производител, Мател - е многу повеќе личен филм. Тоа е филм кој е енергизиран со чувство на уметничка слобода и непречена креативна страст, поголема од она што Гервиг го донесе дури и на нејзините претходни проекти направени надвор од наводните ограничувања на студиското снимање филмови. Основната тема на „Барби“ е начинот на кој се игра со куклите Барби и зошто се прави тоа. Играњето со барбики, на крајот на краиштата, е направи сам верзија на адаптацијата, и приватно одигрување на слободна и дива игра што Гервиг (која го напиша сценариото со нејзиниот романтичен и креативен партнер Ноа Баумбах) ја одигрува во филмот. „Барби“ зборува за интелектуалната потреба и емоционалната итност да ги направиме постоечките субјекти свои, и се залага за имагинативно неверство, радикална манипулација која е надвор од упаството за употреба со постојната интелектуална сопственост. Покрај тоа, ги прикажува таквите чинови на реинтерпретација на познати теми, како клучна форма на самоанализа, начин да се истражи сопствената слика за себе и да се соочи со предрасудите и нееднаквостите кои се предодредени да преовладаат, со интерпретациите кои се од горе надолу. „Барби“, со други зборови, е филм за политиката на културата и додатно, за потребата од креативен бунт за повторно да се отуѓи познатото за доброто на општествените промени. Филмот започнува со една од најгенијалните пародии што сум ги видел во последно време, приказна за потеклото на куклата Барби базирана на воведната секвенца на „2001: Вселенска Одисеја“. Група девојки се заглавени во пуст примордијален пејзаж. Нарацијата ( со гласот на Хелен Мирен) објаснува дека, од почетокот на времето, тие имале само кукли - бебиња со кои можеле да си играат, што не им оставало да се замислуваат себеси никаку поинаку, освен како мајки.Тогаш доаѓа Барби (Марго Роби), која со своите многубројни варијанти и верзии, им понуди на девојчињата (кои сега ги кршат куклите бебиња на парчиња) шанса да се замислат себеси како астронаути, лекари, судии, дури и претседатели, и на тој начин најави иднина на еднаквост и можности. Филмот е сместен во бездната помеѓу оваа ветена утопија и светот каков што го знаеме, помеѓу тргувањето со професионалниот феминизам и издржливоста на патријархалната реалност. „Барби“ содржи потентен парадокс кој е фундаментален за неговите животворни задоволства. Само еден кадар од филмот е набиен со толку обилни и исклучителни детали - од костими и сценографија, гестови и дикција - што е невозможно да се наброи плејадата на инвенции и одлуки кои го оживеале. Со своето избезумено темпо и големите инспирации од широк опсег, тој се одигрува како цртан филм и го доловува духот на „сè е можно“ на класичниот Looney Tunes подобро од кој било друг филм што сум го гледал. Сепак, неговиот каприциозен заплет е конструиран со драматична логика која успева да ги трансформира фантазмагоричните скокови во убедливи консеквенци, со резултат кој ги прави деталите на приказната да изгледаат целосно неразделни и континуирани со бујно декоративни визуелни сфери што таа ги поставува во движење. Движечката претпоставка е дека Барби оживува и влегува во реалниот свет, но Гервиг генијално ја заснова таа трансформација давајќи ѝ на Барби свој сопствен претходен живот како кукла. Барбиката која ја игра Роби, која се нарекува Стереотипна Барби, живее во Барбиленд заедно со сите други барбики кои се пуштени на пазарот, без разлика дали е Астронаут Барби или Докторка Барби или Претседателка Барби, како и барбики од широк спектар на етнички припадности и типови на тело, сите со име Барби, си довикуваат една на друга во сончевите и јасни утра „Здраво Барби!“ и поздравувајќи се со замав на раката, од една на друга страна… Стереотипната Барби пие имагинарно млеко истурено од тетрапак во шолја, јаде пластична вафла која што излегува од тостер додека совршено обликувана играчка - путер слетува над неа, и - бидејќи, како што објаснува нараторот, Барбиките може да се носат и ставаат каде било - се лизга од нејзиниот балкон низ воздухот и слетува во нејзината розева Корвета од 50-те.. Стереотипната Барби има стереотипен додворувач, набилданиот русокос Кен (Рајан Гослинг) - еден од многуте во Барбиленд - кој ѝ се додворува со сексуално незнаење кое се совпаѓа со нејзиното. Има силен геј поттекст во добро облечените и украсени Кенови; во една сцена, Кен и Другиот Кен (Симу Лиу) влегуваат во расправија и се закануваат еден на друг дека ќе се „натплажат“. Нараторот прави разлика - онаа што се покажува од големо наративно значење - дека за Барби секој ден е добар ден, додека за Кен денот е добар само кога Барби ќе го погледне. Кен трпи непријатни маки за да ја натера Барби да го погледне, но таа е задоволна во нејзиниот барби-центричен свет. Наместо состанок, таа го поканува на забава со девојките во нејзината куќа - најдобрата забава досега, но кога ќе размислиш - сите се - комплетирани со спектакуларна танцова секвенца. Меѓутоа, среде свеченостите, Барби срамно го разоткрива сопственото ненадејно претчувство за смртта. Нешто вознемирувачко го нарушува беспрекорното совршенство на вечниот живот на Барби во Барбиленд, и таа се консултира со најблиското нешто до проблематичен отпадник во нивната средина - Чудната Барби (Кејт Мекинон), за да открие што се случува. Чудната Барби има панк фризура, деформирано тело и нешто како тетоважи на лицето - како што објаснија, резултат на човек кој си играл со неа „премногу грубо“. За да дојде до изворот на нејзиното вознемирување, Барби ќе мора да премине во човечкиот свет и да го најде својот сопственик, чија игра можеби оставила емотивна трага исто како што онаа на чудната Барби оставила физичка. Патувањето меѓу Барбиленд и човечкиот свет вклучува патување преку, меѓу другите возила со сертификација на Mattel, кабриолет на Барби, вселенска ракета, тандем велосипед и камперско комбе на Фолксваген. Кен се придружува на патувањето на Барби, а дуото на крајот слетува на плажа - каде на друго место? - во Лос Анџелес, друга земја на извештаченост, каде што на Барби брзо ѝ пукнуваат илузиите. Во Лос Анџелес, Барби се среќава со феномени во човечкиот свет како што се свиркање на улица, старост, анксиозност и социјалните динамики на девојчињата од реалниот живот, особено на младата средношколска интелектуалка по име Саша (Аријана Гринблат) која ја нарекува Барби ороспија, закана за феминизмот дури и фашист. Барби го наоѓа својот пат во седиштето на Mattel, каде што C.E.O. (Вил Ферел) сака да ја зароби и заврзе во кутија за прикажување. Наместо тоа, Барби бега, но додека е во бегство, Кен - кој читал во училишната библиотека за патријархатот - се упатува во Барбиленд и таму го увезува тој поим. Кога Барби се враќа дома, таа открива дека Барбиленд е преобразен во мажосфера полна со Кенови кои држат лутина кон Барбиките, а Барбиките се задоволни со послушноста кон Кеновите, па таа мора да направи заговор да ја врати Барбиленд во оригиналната форма како феминистички рај. Предупредување за спојлер: Кен-центричната патријархалност што Барби ја наоѓа дома е и ужасна и смешна, со многу коњи („мажо- продолжувачи“, ги нарекува Кен) и жестоко свирење со гитара, свират кон Барбиките, особено песната „Push“ од Matchbox Twenty, која Кеновите ја прифатија како машки химна. Карактеристиката што ѝ овозможува на Барби да се бори за да ја врати Барбиленд е токму чудноста што таа сакаше да ја излечи. Грубата игра на човекот сопственик - употребата на Барби како аватар на емоционалните кризи на реалната личност - ѝ дава перспектива на стереотипната Барбика да види што не е во ред со Барбиленд, лукавоста да преземат акција за да го вратат за себе и за другите Барбики, и отвореноста да ја согледа потребата од нејзината лична промена. Неспреченото изразување на човекот на Барби ја научи Барби, пред сè, на концептот на слобода; и не е спојлер да се забележи дека концептот, овде, се поврзува со егзистенцијалистичката традиција која ја поврзува таквата слобода со неизбежноста на смртта. (Во прекрасен мета-допир, Барби има средба со креаторката на Барби, Рут Хендлер, која, во реалниот живот, почина во 2002 година; овде, таа ја игра Реа Перлман.) Далеку од тоа да биде долгометражна реклама за Барби, филмот на Гервиг ги става во силна критичка светлина проблемите со чистото, празно совршенство на Барби. Наместо да ги проектираат своите несовршености или мисли на куклата, девојките се социјализирани да се стремат кон невозможно совршенство на кукли во сопствениот живот. Нема Fox News во Барбиленд, нема политичка демагогија, нема религија, нема култура. Секоја девојка која си игра со Барби и замислува дека може се, ќе открие, на крајот, дека била жртва на штетна фантазија. Чудното играње со Барби значи да се припишат заплетканите услови на сопственото опкружување на Барбиленд, сопствените конфликти на Барби. Тоа значи претворање на Барби човек - во лик кој детето може да го искористи за да му даде глас на внатрешниот живот, во второ лице, кога нејзината прва личност се чувствува задушена или потисната. „Обично“: обрнете внимание на доаѓањето, во „Барби“, на тој збор, кој одекнува како камертон низ целата приказна, пренесувајќи копнеж за денот кога животот на жената не бара херојска борба против општествените ограничувања и контрадикторните барања. (Филмот содржи жесток монолог на оваа тема, изграден од познати точки за разговор кои се поттикнати од брзата и бесна огорченост на говорникот, мајката на Саша, вработена во Mattel, која ја игра Америка Ферера.) Идејата ја нарушува и естетиката на Гервиг, на начин што е јасно, повторно, во спротивност со онаа на нејзините актуелни филмаџии. Филмовите на Андерсон обилно позајмуваат од поп културата без да снимаат филмови од поп културата; неговите ригорозни визуелни композиции го поставуваат дејството на контемплативна дистанца што едното око го држи на историјата, а другото на иднината. Гервиг, напротив, сака да го освои моментот, а нејзините визуелни композиции ја одразуваат оваа непосредност. Нејзините слики (со кинематографијата на Родриго Прието) нудат, всушност, силно чувство за стил без соодветно чувство за форма: тие преполни и преплавуваат, бидејќи тие се наменети да не бидат ограничени на екранот, туку да избијат и да го исполнат киното и да го заземат своето место во светот воопшто. Таа не ја позајмува поп културата иронично; таа ја прифаќа страсно и директно, за да ја трансформира, а со тоа да го трансформира односот на гледачите кон нејзе и да го направи тој однос активен, критички, неносталгичен. Нејзината уметност на реинтерпретација демне, сјајни културни објекти на општеството, во интерес на напредокот, ја драматизира врската помеѓу играњето во детска куќа за кукли и на големите екрани на светот. ♦︎ Ричард Броди почна да пишува за Њујоркер во 1999 година. Тој пишува за филмови во неговиот блог, The Front Row. Тој е автор на „Сè е кино: работниот век на Жан-Лук Годар“.

"Danse Macabre" која на радио каналот 103-ка почна во петок, 10-ти март, 2010 запиша на својот блог: „Водител беше Ивица Сердарот и уберкул пријатели на ротирачка врата, од сега шоуто ќе емитира магија преку ФМ радио брановите секој петок на полноќ. "Danse Macabre" е француска фраза која е концепт/алегорија позната како танц на смртта, Dance of Death во англискиот јазик, Danza Macabra на италјански и шпански и Totentanz на германски.La Danse Macabre се состои од персонифицирана смрт која води низа танцувачки скелети од сите сфери на животот до гробот. Во доцно-средновековниот период, концептот ги потсетувал луѓето колку биле кревки нивните животи. Неговото потекло е постулирано од илустрирани текстови, најраниот познат уметнички пример пронајден на париските гробишта кои датираат од 1424 година. Како што беше персонифицирана визуелната слика на смртта, Танцот на смртта во денешно време е рутински поврзан со хорор жанрот и сродни настани како што е годишната прослава на Ноќта на вештерките. Во оваа смисла, емисијата „Danse Macabre“ е доцна ноќна радио програма со хорор сензибилитет, програма која му оддава почит на жанрот фокусирајќи се на сите негови манифестации и чудности, забавувајќи се со своите попознати чудовишта и суштества, претставувајќи ги своите понејасни претставници и на крајот, дискутирајќи за некои сериозни актуелни прашања низ призмата на мабреката. О, и има одлична музика, исто така! :) Вака беше претставена Данс макабр, во нејзиниот зародиш, а денеска кога 103ка не е на ФМ радио брановите, ова шоу се емитува на интернет, и тврдоглаво се држи до „радио“ категоријата, што не е неточно бидејќи овие линии се заматени и поместени во дигиталната ера. Кога го прашавме водителот Златко Гелески што мисли, дали начинот на кој е замислена емисијата, би била во судир со препорака на „поткаст лектира“ - затоа што самата содржина може многу лесно да биде поткаст, и всушност ги има сите елементи со кои многу македонски поткасти се борат, и често им недостасуваат - елоквентност, интересни и релевантни информации за темата која ја обработуваат, културолошки оглед кој е пренесен на начин кој е питок, затоа што е органски - тој ни одговори: „ Што се однесува за , се емитува во живо, со најава од музика, меѓутоа поради рестрикциите на јутјуб ја исклучувам музиката и го оставам само говорот, што кога ќе се изземе музиката одговара на денешните поткаст формати, така што емисијата е хибридна и функционира во двата облика, поткаст е на јутјуб, радио емисија е на 103ка.“ Емисијата која ви ја препорачуваме го следи Синедејс - муви најт, и носи интересни пикантерии(не сензационалистички, туку онакви кои ја оживуваат приказната на фестивалот). Бидејќи ионака должиме многу, послушајте и сами:

Пред пандемијата во игра на случајот - станаа доста популарни шоуа во живо во камерна атмосфера... Нешто налик на МТВ анплагд од 90-те, но сепак уште поинтимни: Tiny Desk концертите на NPR кои на Јутјуб ги носеа најсвежите имиња на музиката на денешницата без разлика дали се тоа млади луѓе на прагот на светски познат успех, или суперѕвезди кои имаше посебен вид на интрига да се видат како настапуваат во њујоршка канцеларија, во светлото на денот... Ковид- пандемијата ги изгони музичарите во своите домашни студија за да можат да спасат што е возможно за спасување додека се снајдат во ненадејната ситуација, па затоа откако сме назад надвор "we back ousside" - со гласот на Бијонсе, се чини сите отидоа во другата крајност, во обид на пркосна (или можеби преплашена) компензација. Сите се на стадионите, на фестивалите, на шоута за доделување награди како БЕТ и Греми со продукции на кои очигледно не се штеди, ниту пак нема подвиг кој е премногу амбициозен или невозможен. Како поинаку бремената Ријана ќе пееше на футбалски стадион на симулација на светлата на појачалото? Затоа првите 20на секунди на астапот Нигериецот Бурна Бој во Лондон, спонзорирано и пренесено во живо од Apple Music не беше изненадување - но сепак беше. Иако има настапувано на сите возможни светски бини, на кои еден современ музичар може да се надева да настапува, сепак е нова глетка. Бурна Бој нема вокал со некоја посебна громкост - но го одликува кадифено- мека боја , ниту пак се потпирал некогаш на својата кореографија како еден од музичките јазици. Сето тоа го става во опасност тој стадион да го проголта наместо да го преувелича: погрешната позиционираност многу лесно може тоа да го направи - но ништо од тоа не се случува. Камерата чита само еуфорија. Афро небо над Лондон. Афричкиот џин е дома на огромната светска сцена. Студиски Бурна...

„Долго време, не можев да замислам дека некогаш ќе правам нешто надвор од CHVRCHES“, вели Мејбери во најавното видео, кое можете да го погледнете подолу. „Од 15-годишна возраст, секогаш сум била само во бенд. Отсекогаш толку многу сакав да припаѓам некаде - да бидам едно од дечките и да се вклопам. Но, додека пловам / се сопнувам низ овој период од мојот живот (вашите 20-ти навистина минуваат брзо, деца), почна да се чувствувам како да има работи што сакам да ги напишам, да ги кажам и да ги направам, а кои треба да се направат сама.“ Одлична вест за сите фанови на Chvrches и нивната пејачка, Лорен Мејбери (Lauren Mayberry) . За прв пат во својата кариера, таа ќе има своја соло турнеја, која ќе патува низ Северна Америка,Велика Британија и Европа. Погледнете ги датумите на нејзината турнеја подолу. Турнејата не дојде од мирно плаво небо - Lauren објави дека работи на својата соло музика, првенче за нејзе која скоро ќе можеме да ја слушнеме. „Се запознав со Iain [Cook] и Martin [Doherty] кога имав 23 години - мало бебе од човек, во ретроспектива. Гледајќи што постигнавме заедно, толку многу од тоа не ми се чини реално или дури возможно“, напиша Лорен. „ Благодарам на секој што беше дел од ова.Засега, меѓутоа, сум возбудена / преплашена / збунета да ви кажам дека работев на мојата прва соло музика и ќе можам да почнам да ја споделувам наскоро.“ Chvrches го издадоа својот четврти и најнов албум, Screen Violence, во 2021 година. Ова е албум полн со енергични и емотивни песни. П.С. Ова не значи дека бендот се распадна „Сите сме уверени дека приказната за CHVRCHES има уште многу страници кои допрва треба да се напишат“. 09-04 Вашингтон, ДЦ - 9:30 Клуб 09-16 Бруклин, Њујорк - Музичка сала на Вилијамсбург 09-18 Олстон, МА - Брајтон Музичка сала 09-20 Торонто, Онтарио - Таверна потковица 09-22 Чикаго, ИЛ - Линколн Хол 09-23 Урбана, ИЛ - Пигмалион 09-25 Сиетл, ВА - Неумос 09-26 Портланд, ИЛИ - Мисисипи студио 09-28 Сан Франциско, Калифорнија - Сала август 09-29 Лос Анџелес, Калифорнија - Трубадур 10-05 Глазгов, Шкотска - Оран Мор 10-06 Бирмингем, Англија - О2 институт 3 10-08 Манчестер, Англија - Горила 10-09 Лондон, Англија - Скала 10-11 Амстердам, Холандија - Мелквег Оз 10-12 Берлин, Германија - Лидо 10-13 Минхен, Германија - Стром 10-15 Париз, Франција - La Maroquinerie 10-16 Келн, Германија - Луксор 10-17 Прага, Чешка - Рок Кафе 10-19 Виена, Австрија - Флекс 10-21 Цирих, Швајцарија - Боген Ф 10-22 Милано, Италија - Магнолија 10-24 Барселона, Шпанија - Ла Нау 10-25 Мадрид, Шпанија - Сала Капернико

Скопје е град со богата историја, култура и традиција, но, и не е претерано да се каже дека и со тешка судбина. На 26 јули 1963 година, Скопје беше погодено од разорен земјотрес кој уништи голем дел од градот и го одзеде животот на повеќе од 1000 луѓе. Тој ден остана впечатен во сеќавањето на сите Скопјани, но и на целиот свет, кој се мобилизираше да им помогне на жртвите и да им даде поддршка за обнова на градот. МКЦ Скопје е една од институциите кои се родени во тој процес на обнова, со цел да промовираат уметноста, културата и образованието во Скопје. Оваа година, МКЦ Скопје ќе одбележи 60 години од земјотресот со разновидна програма која ќе го почитува минатото, но и ќе гледа кон иднината. И во оваа година, МКЦ Скопје како институција која е поврзана на повеќе начини со несомнено најголемиот и најтажниот момент во историјата на градот, организира специјална програма по повод 60-годишниот јубилеј од земјотресот. Музичкиот дел од програмата започнува во 21 часот, во паркот на МКЦ, каде ќе наслушаме изведби на македонските музички таленти Pedro Horisonte, Луфтанза и Баклава. Овие изведби ќе бидат придружени со промоцијата на албумот "За Скопје со љубов". Во паркот на МКЦ од полноќ ќе се проектира филмскиот калеидоскоп "Скопје Ремикс [2012]". Филмот покажува едно модерно Скопје, обновено и втемелено на љубов и солидарност. Сите програмски активности се со бесплатен влез, а едноставната порака е да го поминете овој ден во силата на музиката и културните настани, за да го дадеме почит на случувањата поврзани со оние страшни моменти но и години кои го доведоа градот на колена, но евентуално извадија од Скопје квалитет и особини за кои можеби не беше сосема свесен, преку глобалната и југословенската солидарност. *Ова не е конечната програма, во очекување сме на понатамшни објави

Ако поминавте барем малку време во All England Club за време на Вимблдон (а повеќето од нас ја немаа таа прилика ) ќе приметевте дека многу од поситетелите беа облечени во она што може да биде опишано како почетнички комплети: многу од мажите носеа кошули и шорцеви, додека жените носеа летни фустани или сукњи. Но почетничкиот комплет како што сугерира името е само пословичен почетнички комплет. Некои во публиката носеа блејзери или троделни костуми. Некои ги користеа џемперите како аксесоар: ги наметнуваа преку рамениците или ги врзуваа околу половината. Вимблдон е познат по тоа што бара од спортистите да носат бело. Многумина во публиката носеа барем еден бел елемент во аутфитот, а најчесто тоа беа патиките. И немаше да биде британски тениски турнир доколку немаше многу елегантни шапки.

Борис Секирарски за „убиецот од Ваљево“

И го слуша неговиот саундтрак. Брет Морген (Brett Morgen) повеќето од оние кои го читаат текстов го знаат по Montage of Heck - биографскиот филм за Курт Кобејн, или филмот за Кобејн кој е посветен во функција на неговата биографија. По прв пат ги гледавме Новоселиќ, Грол, Куртни Лов, неговата мајка како од прва рака сведочат за текот на настаните, па затоа може да се исцрта јасна траекторија, од - до, но таа линија е потопена во снимки, од музиката, од домашни филмови, и видеа….и она што го направи посебен, но и уметничко дело само по себе. Во краткиот и трагичен живот, на Кобејн, моментот на гасењето на животната светлина, испровоцирана од зависноста, но сосема веројатно и вертеровска егзистенцијална криза, не е возможно да биде обилно документиран(можеби и е добро што е така, затоа што кратките секвенци кои ги видовме, беа срцепарателни). Затоа, тој е илустриран/анимиран и со тоа му дава посебен квалитет на филм кој би можел да стои самостојно, доколку Кобејн би бил фиктивна личност. Moonage Daydream – A Brett Morgen Film се сретнува со дијаметрално спротивниот „проблем“(од режисерски и организационен аспект): Боуви има живот повеќе од дупло подолг од оној на Кобејн, и траекторијата во еден момент се поклопува, приказната заличува. Екцесивната, ексцентирчна рок ѕвезда мора да помине крштевка на оган, сумирана во фамозното „секс, дрога и рокенрол“ кој е опасен процес. Но ако нешто учиме за Боуви од Moonage daydream е дека е исклучително талентиран во живеење, во дозирање, во тајмирање, и проценување. И Брет Морген ја зема заслугата за тоа што не го поклопува гледачот со Боуви материјали, туку има јасна линија на животно патување. Во првата етапа од неговата кариера на Рок ѕвезда(фактот дека денес, социјалните медиуми во Македонија се преплавени со музика од Боуви со пораки колку тој им значи на луѓето овде, сведочи за сјајот на таа ѕвезда) тој ја има присебноста во хаотичноста на тој живот - да се дистанцира од егото на рок суперѕвездата, и да и́ додели улога на Вонземјанин, Зиги, Alien Rockstar. А вториот падобран, брод за спасување - посветеноста кон духовниот живот, како ученик со сите петки, на светските религии, филозофии, патувања но и испробување и посветување на сликарството кое го наоѓа во Западен Берлин. Низ интервјуа испреплетени со музика - саундтракот има уникатни и „никогаш претходно слушнати“ верзии и парчиња музика А Боуви, низ мрежата на неговата уметност, го гледаме како испливува на сигурно, во своите четериесетти години со смиреност и мудрост на монах - со тоа што ја наоѓа својата сопруга Иман со која останува до крајот на својот живот (и таа до ден - денес е заљубена со фасцинатна посветеност) и станува татко, повторно, Овој несекојдневен живот, живот добро изживеан, е оставен да диши во Муниџ Дејдрим и затоа (и овој) филм функционира добро. Брет Морген дозволува уметникот, Боуви самиот да каже, - и зборува во траењето на филмот - а некој кој е толку елоквентен е одличен столб на кој може да се потпре, како се́знаечки наратор, но на книга на животот. Дозволува музиката без да се искасапи, дури и кога има интервенции(вметнување на коментарите, гласот на Боуви) да го илустрира патот кој го изодува, но не го изоставува Боуви сликарот, уметникот, љубовникот. Брет Морген работел на филмот четири години, но дури после три од нив, добил дозвола од Боуви имотот да ги користи архивите, кои требал да ги прочешла. Од нив излегува саундтрак од над 40 песни, дупло ЦД и винил издание кое се очекува во 2023. Rolling Stone го коментира саундтракот вака: „ПРЕД објавувањето на документарниот филм за Дејвид Боуви, Moonage Daydream, откриени се детали за саундтракот на филмот, а придружната колекција може да се пофали со необјавени верзии во живо, исечоци од албуми, извадоци од интервјуа, оркестарски изведби и специфични ремикси на класичните песни на Боуви. Како преглед на ексклузивните миксови на саундтракот „Moonage Daydream“, имотот на Боуви ја сподели верзијата на „Modern Love“ што се појавува во документот на режисерот Брет Морген. Оваа верзија е уникатен микс, почнувајќи од изолираниот мотив за пијано на траката, а се надоврзува во рефренот пред да заврши на придружните а капела вокали, нудејќи увид во поединечните елементи кои го создаваат класикот што сите го знаеме и сакаме“, вебсајтот на Боуви. рече за миксот на „Moonage Daydream“ за стартерот на Let's Dance. Други важни моменти од саундтракот на Moonage Daydream вклучуваат композиција во живо на „The Jean Genie“ од 1973 година и „Love Me Do“ на Битлси, во која се појавува Џеф Бек на гитара - изведба што беше снимена за време на последниот концерт на Боуви на Зиги Стардаст - исто така, како необјавен филм во живо од 1974 година на „Rock n' Roll With Me“. Филмот Moonage Daydream можете да го најдете на овие платформи. Саундтракот е на сите музички стриминг сервиси.

За 22. пат, Скопје ќе биде домаќин на меѓународниот фестивал на европски филм – CINEDAYS, кој ќе се одржи од 13 до 18 јули 2023 година. Овој фестивал е единствениот домашен фестивал акредитиран од ФИАПФ (Меѓународна федерација на асоцијации на продуценти на филмови) и е дел од Европската мрежа на филмски фестивали. CINEDAYS го има за цел да го промовира и поддржи европскиот филм и да го зближи со локалната публика. Фестивалот ќе нуди разновидна и квалитетна програма од повеќе од 100 филмови, поделени во неколку секции: официјална селекција, македонска селекција, документарна селекција, кратка селекција, специјални проекции и ретроспективи. Филмовите ќе се прикажуваат во МКЦ, кино Фросина и Кинотека, а некои од нив ќе бидат достапни и онлајн. Фестивалот ќе се одвива на различни локации низ Скопје, како што се покривите на ГТЦ и Дом наградежници, Музејот на современа уметност, Авто киното на Водно, паркот зад МКЦ, киното Милениум и Кинотеката. Под годинешниот слоган „Муви најт“, летните скопски филмски вечери ќе нудат разновиден избор поделени во 11 придружни програми. Фестивалот се отвори со македонската премиера на филмот „М“ на Вардан Тозија, кој својата светска премиера ја имаше на Филмскиот фестивал во Кан. Филмот е дистописка приказна за осумгодишниот Марко, кој живее со верување за заштитничките моќи на својата магична шума, не знаејќи за постоењето на светот надвор од неа. Филмот е копродукција меѓу Македонија, Хрватска, Косово, Луксембург и Франција. Во официјалната селекција на CINEDAYS ќе видиме 8 филмови од различни жанрови и тематики, а ќе ги видиме Тајмаут Тај(Ив Душемин) Лери(Зилард Бернард) , Граници на љубовта(Томаш Вински), Матријарх(Алваро Гаго Диаз), Луксембург, Луксембург(Антонио Лукич), Обичните(Софи Линенбаум), Црн камен“(Спирос Јаковидес); Исто како да сме мртви“(Наталија Синелникова) Во SEE програмата ќе се прикажат филмови од Југоисточна Европа, кои се одликуваат со свеж и автентичен пристап. Во оваа програма ќе видиме филмови како „Сте ја виделе ли оваа жена?“ (Душан Зориќ, Матија Глушчевиќ), „Снегот и мечката“(Селџен Ергун), „Каде што води патот“ ( Нина Огњановиќ)... Во МК Shorts програмата ќе се прикажат кратки филмови од македонски автори или копродукции со македонско учество. Во оваа програма ќе видиме филмови како „Сценариото“ на Александра Кардалевкса, „Страст по лутањето“ на Леона Јариќ, „Так-так“ на Јане Алтипармаков и други. Во Ретроспектива програмата ќе се прикажат филмови посветени на Дејвид Боуви. Во оваа програма ќе видиме филмови како „Човекот кој падна од небото“ на Николас Рог, „Лабиринт“ на Џим Хенсон, „Баснословноста“ на Џулијан Темпл и други. CINEDAYS е фестивал кој го слави европскиот филм и го поврзува со македонската публика. Фестивалот нуди разновидна и квалитетна програма, која ќе го задоволи вкусот на секој филмски љубител. Фестивалот е истовремено и платформа за поддршка и промоција на македонските филмски творци и нивните дела. CINEDAYS е фестивал кој не треба да го пропуштите! Музичката програма нема да изостане, и во сегментот cinEmusic, на која ќе настапуваат: Castihlo, Визељ и К.У.Р. ... За повеќе информации за фестивалот и програмата, посетете ја веб-страницата на Синедејс или следете го фестивалот на социјалните мрежи.

На почетокот на летото имаше некаде еден коментар кој доби пристојно многу шерови: „Кога ќе ви кажат дека македонската музичка сцена е сиромашна“ - и под него сите македонски артисти кои се најавени за тогашниот Д - фест во Дојран. Списокот беше голем, а имињата беа од сосема нови за мене, до скроз познати. Па решив на списокот да му се посветам студиозно и да се запознаам со новата и млада македонска музичка сцена, почнав со Д. Dope Куќата. И овде застанав. Прво - веднаш ги најдов на Apple Music, и тоа не со понекоја залутана песна, или соработка, или дури еден албум. Туку со каталог кој може да биде на искусни музичари. Всушност целиот пристап кон нивното занимавање со музика, е исклучително професионален и тоа е толку очигледно - онаа болка беше ублажена, која доаѓа од сѐ она што е македонско - е некако импровизирано, бофл, битно да пројде со критериум кој е на преодна оценка. Кога се договаравме за интервјуто ме замолија прашањата да не бидат излитени, бесмислени, стандардни прашања од кои веќе се уморни. Но и самите се свесни - дека следниот чекор е - целиот тој труд треба да стигне до повеќе слушатели „ Правиме партали музика, која нема да има views" - пишува преку фотка на Инстаграм. Свежината, енергијата, хуморот кој е повеќе лудизам, естетска наклотеност, свеста и осетот за перформанс и тоа не само на сцена, ми комуницира дека е само прашање на време. Се надевам. Би било логично. Сега си играме, а за сите прашања продолжуваме на подкаст, велат. Важи велам. Dope куќата, боибенд, кој кога ќе го гуглате, и барате ќе добивате пораки да побарате помош, и потсетник дека доуп не е нелегален - вреди. ДИВА: Имате едно клипче на Јутјуб, слично на оние кои odd future ги оставаат таму, каде Лаз Веѓас го боли глава, му пулсираат слепоочниците, но сепак продолжува да снима. Го гледав клипот како мојата сопствена главоболка се претопи во забоболка и не можев да замислам дека би можела да функционирам надвор од гледање ТВ. Дали тоа значи дека не го плаши болка, дали имал лоша реакција на Шекспир или зошто нема женска? Дали планирате да снимате и втора епизода? DOPE КУЌАТА: Физичката болка кај Лаз Веѓас е нешто што е минливо, навикнат е на болки пошто често нешто друго го боли - ај да не бидеме вулгарни. Шекспир го смета за помал брат и да - нема женска. Иначе, тоа е пилот епизода, а снимена е цела сезона која треба да излезе за некое неодредено време. Во следната епизода гостин е Зен Тигар. ДИВА: Можеби сте ја слушнале поплаката - како македонскиот јазик не е погоден за поезија, или еден тип на веќе застарена поезија, а посебно за текстови за музика (како на пример српско-хрватскиот велеа оние кои ја рецитираа оваа поплака често едно време). Македонските рапери тоа го побиваат без некој посебен напор. Дали го наоѓате погоден и убав за пишување рап? Колку е вкоренета во реалност „100 текста“ - дали навистина има елементи на скрибоманство кога работите на текстовите? DOPE КУЌАТА: Македонските поети со македонската поезија користејќи го македонскиот јазик е доказ за достапноста на сите краишта што може да се испробаат преку неа. А, тоа што постои поплака - „како македонскиот јазик не е погоден за поезија", оди во прилог на тоа македонската поезија да остане некомерцијализирана и нечепната од медиокритетот. Често се бавиме со вистина во нашите текстови; да 100 текста се пишуваат, но не по цел ден - сепак има денови и кога спиеме (после напишани 100-180 текстови). ДИВА: Која е разликата помеѓу „рап колектив“ и boiband, какој што сте вие? DOPE КУЌАТА: Вака, „рап група“ е група составена од (повеќе од еден) рапери, „рап колектив“ е група составена од (повеќе од една) група, а „бојбенд“ е се она од што горенаведените се срамат. Допе Куќата е супергруб боибенд. ДИВА: За најновиот албум најавите жанровска разновидност. Дрејк изненади, Бијонсе изненади, свртеа накај хаус, денс, а GARPED (по некоја случајност) не е многу далеку од тој звук. Дали тоа експериментирање се должи на тоа што се заситивте или сакате да се опробате надвор од границите кои ви се наметнаа со хип-хопот? И - читав на Urban Dictionary што значи Garp(ed) - дали... имам залутано што отидов таму да проверам? DOPE КУЌАТА: Да, имаш залутано. Врати се на Дрејк и Бијонсе. Дрејк ќе го најдеш на Шел - бензинската после Будимпешта (по никоја случајност не е поврзана за македонски политичар), а Бијонсе ќе ја најдеш на Окта во Лептокарија - го чека Џеј Зи да заврши со трета смена (шитка Родео меко со Плејбој Карти). ДИВА: Ретко добро сте „стегнати“ во смисла на дигитално присуство. Ве има на сите платформи, правите спотови редовно, прилично сте плодни. Меѓутоа назнаката и насоката кон мене - прашањата да не бидат стандардни ми кажува дека можеби со медиумското присуство не сте баш таму каде што би сакале. Дали има некој идеален модел, што би сакале да видат од вас потенцијални нови слушатели, фанови по прв пат кога ќе ве изгуглаат? Или едноставно не сте стигнале да размислувате на тоа? DOPE КУЌАТА: Ние сме во ниеден шаблон. Ние сме во еден шаблон. Ние сме во сите шаблони. Ние сме шаблон што се негира себеси. Ние не сме шаблон. ДИВА: На многу од живите настапи не само што се театрални (разбирливо за актери да размислуваат како ќе изгледаат на сцена) - но често завршувавте по гаќи и чорапи. Ве молам психоанализарјте си ја таа потреба или ослободеност? DOPE КУЌАТА: Така не сакаат жени, така не сакаат мажи, така не мразат рапери, така сме се родиле, топло е.