Резултати од пребарување

Laibach, the Slovenian band - most widely known for its provocative and experimental music since its formation in the 1980s, has become a constant source of controversy and established itself as one of the most significant bands in industrial music. With their lyrics and variety of musical arrangements (from ambiental to country music), Laibach explores politically and culturally relevant topics, pushing boundaries and toying with stereotypes. Bearing all this in mind: it becomes clear that , it would be difficult to come up with questions, that aren’t played out before, repeatedly for a band that has been actively working for decades on a global front. But it soon becomes clear that the concern is completely unfounded for several reasons. One is: even after four decades of a world-famous career, Laibach seems to have to explain their positions again and again, especially the ones regarding the Nazi ideologies. The iconography that connects them to that ideology and its placement in a literalistic way, leaving it completely bare - at least that is the intention. Where does the denial and lack of any will to see the logic behind the aesthetics used by Laibach come from - perhaps because those who listen to them connect on some level and fall in love with what they see and hear without leaving themselves room for rethinking. And precisely because after all this time, the answer to these questions can in no way be laid to rest and resolved, all questions to Laibach are "justified" if not for the new generations (that are so apt at surfing the Internet and extracting information, in ways that experienced archivists or librarians would get intimidated by), if not for their fans who were treated to three new releases just last year, then for everyone in between who might come across Laibach - be it on their apps, in the news, or in concert… DIVA MISLA: I am writing these questions in anticipation of the Laibach concert in Skopje. Laibach published an EP/soundtrack last January (Love Is Still Alive) , and two albums in a span of 12 months ( Wir sind das Volk (2022) Sketches of the Red Districts (2023). Slovania is in flames, after being in decades long tension and caught in the middle of a complex global dynamic, we are coming out of a pandemic, the virus quietened and then shook the lonely Blue Planet (maybe she just had a breather and got to recuperate) and locally ( the Balkans) there is never a lack of news of “an always certain” oncoming doom. Does Laibach feed off humanity in action with its tectonic movements, or is your artistic process completely far removed from the noise? Would we get this volume of musical production have we not had a couple of apocalyptic years like we did? LAIBACH: There is never an end to the apocalypses and all sorts of various noise but the process of our work is in fact the same as it has always been and maybe the easiest way to answer this question is to go back to some of our original starting points that have been defined in our Manifesto (10 points of the Convenant) from 1982. LAIBACH analyzes the relation between ideology and culture in a late phase, presented through art. Laibach sublimates the tension between them and the existing disharmonies (social unrest, individual frustrations, and ideological oppositions) and thus eliminates direct ideological and systemic discursiveness of all kinds. (...) All art is subject to political manipulation (indirectly—consciousness; directly), except for that which speaks the language of this same manipulation. To speak in political terms means to reveal and acknowledge the omnipresence of politics. (...) Ideology takes the place of authentic forms of social consciousness. The subject in modern society assumes the role of the politicized subject by acknowledging these facts. Laibach reveals and expresses the linkage of politics and ideology with industrial production and the unbridgeable gaps between this link and the spirit.(...) LAIBACH adopts the organizational system of industrial production and the identification with ideology (... ) thereby expressing the relationship between the particular form of production system and ideology and the individual.(...) LAIBACH practices provocation on the revolted state of the alienated consciousness (which must necessarily find itself an enemy) and unites warriors and opponents into an expression of a static totalitarian scream. The Cinematheque of North Macedonia opens it’s July programme of Scandinavian movies with Liberation Day. In it, the remark that the next destination for Laibach is Tehran, it seemed as if it was said as a joke, but it looks like you will visit Iran after all. What do you get out of touring in some of the most notorious authoritarian political systems in the world (saying this with the utmost respect and awareness of the contexts of those cultures and the humanity of it’s people)? - We get a refined reflexion of a totalitarism in a mirror, with no unnecessary bells and whistles with which the democratic-neoliberal paradigm of the Western, the “Free” world camouflages behind . Are you ever surprised when certain news bursts onto Your screens? We must not forget that the history of the world is actually history of wars and cataclysms, with occasional periods of peace. Hence, war and peace. The same is true today, except that, due to the global, interconnected world consciousness, both are happening at the same time, on a micro and macro level. War is peace and peace is war. Therefore, there really shouldn't be any significant surprises with the screens, which feed on spectacles. We can only be surprised by a surprise if it happens to us. “Without Yugoslavia - Laibach is an orphan.” (This is a quote from Liberation Day) - Even though nostalgia is a double-edged sword, it simultaneously provokes feelings of comfort and yearning for the past, but these feelings don’t blur the complexity of the historical realities. How does Laibach move along the line of this tension, and what is it’s perspective of yugonostalgia? - Laibach is an orphan on it’s own accord, so we don't foster any nostalgia for Yugoslavia, we are only nostalgic for that nostalgia itself. Yugoslavia was otherwise an eloquent creation that, in many ways, anticipated what is happening in Europe today. In addition, the state and ideology were a relatively safe refuge for the fraternal but eternally feuding Balkan tribes. Today, the newly established states on the territory of the former "Bratstvo - jedinstvo”(Brotherhood and Unity) are primarily cheap trinkets of international political interests and exploitative hunting grounds of local mafia godfathers. We may be openly sentimental towards this former shared space, so we wish them much happiness and success in their coexistence. However, we are not too optimistic that this will actually happen. Over the years, Laibach has covered various well-known songs, adding his own unique touch to them. What is the creative process behind selecting and reinterpreting these songs? The selection criteria differ from song to song and from project to project, and the process is always triggered by different elements and contexts. We believe that certain songs by some artists are potentially relevant historical material that should be reinterpreted. In principle, we choose those songs that help us tell a specific story. The context of the interpretation is therefore very important and today there is often more originality within the context than in the content. But sometimes the story of the chosen song is also an important factor and the new interpretation makes sense only in that relation to the historical context of the existing song; we are most interested in songs that have (and hide) a certain schizophrenic character, something in the manner of dr. Jekyll and Mr. Hyde, and can reveal the hidden content, the so-called. hidden reverse. To be fair, we're not even looking for many songs; the real ones simply find us on their own. „When I look at a work of Art I ask myself: does it inspire me, does it touch and move me, do I learn something from it, does it startle or amaze me - do I get excited, upset? That is the test any artwork has to pass: can it create an emotional impact on a human being even when he has no education or any information about art? I’ve always had a problem with art that you can only understand if you have a degree in art history, and I have a problem with theories. Most of them are bullshit anyway. Most critics and theorists have little respect for artists, and I think the importance of theory in art is totally overrated. Real art is self-evident. “ This is a quote by Gottfried Helnwein the artist whose work is on the cover and the sleeve of the album Wir sind das Volk. Have you ever hoped to encourage or provoke aforementioned feelings, especially having in mind that Laibach is the most theoreticized about band, which is of no surprise with the band being immersed in history, the commenting of the totalitarianism, ideology, state… Or there is no element in premeditation when you do your work in art? Helnwein’s school of thought is very conservative and traditionalist, but there is nothing wrong with that; he is a conservative artist who exclusively relies on the criteria of his own taste and evaluates the work through his perception. As such, he is a typical representative and advocate of the so-called retinal arts, ie perception. Retinal art refers to art that is exclusively made for the eye (and soul) and not for the mind, while conceptual art is that which primarily corresponds with the mind. Laibach combines both concepts. In this sense, Laibach is an acknowledgment of the universality of contradiction. It is the discovery of the absence of balance between sex and love, between commitment and activity. We use the memory of history to mark this imbalance. That love is boundless; God has one face, the devil has an infinite number of them. Laibach is the return of action in the name of the Idea, the return of emotion in the name of the Mind. The latest album Sketches of the Red Districts (2023) - and all of Laibach discography - can be found on most music platforms. More art and information can be found on the Laibach website Ana Chushkova spoke to Laibach; Illustrations and photo-manipulations: Milk of dreams;

Спомените на Градот Скопје сè уште од големиот земјотрес што го погоди во 1963 година се живи и за оние кои непосредно го преживеаа - свежи. Оваа година, Друштвото на ликовни уметници на Македонија (ДЛУМ) се придружува на сеќавањето на овој историски момент и на нашиот голем поет, Ацо Шопов, со уникатна изложба. Изложбата, насловена "Во пет и седумнаесет", ќе се одржи во периодот од 3-ти до 9-ти јули 2023 година, и ќе ги претстави делата на 23 уметници. Мотивот за оваа изложба е текстот на Ацо Шопов, "Во пет и седумнаесет", кој е посветен на земјотресот во Скопје и светската солидарност го оживува моментот, но има влијание и на кураторот на изложбата, Дијана Томиќ Радевска, која ја носи идејата за овој проект. Изложбата на ДЛУМ ќе се одржи на неколку локации во централното градско подрачје на Скопје. Отворањето ќе биде во КИЦ во 17:17 часот, каде ќе бидат изложени дела на 10 уметници. Потоа, движењето ќе продолжи кон Францускиот Институт Скопје, каде ќе се постават дела на 2 уметници. Приватната галерија ГРАЛ ќе го прикаже творештвото на 7 уметници, а улицата "На липите" во Дебар маало ќе биде дом на објект инсталацијата на еден уметник. Крајната дестинација ќе биде градската кафеана "Пелистер". Во пет и седумнаесет Некој запиша: на дваесетишести јули илјададеветстотинишеесетитрета, во пет и седумнаесет, загина градот на Вардар. Каква страотна пресуда на природата, каква катастрофална закана на вистината, содржана во еден единствен миг од времето – пет и седумнаесет. Во ревот на земјата и бетонските блокови – пет и седумнаесет. Во вителот на зданијата и стемнетото сонце – пет и седумнаесет. Во крикот на децата чиј што сон ни под урнатините не успеа да избега од зелените поља на нивните очи – пет и седумнаесет. Во дивата занеменост на мајките и татковците, на младичите и девојките, на човекот кој во еден единствен миг остана гол врз пепелот на разорените зданија и врз кого се сруши нечовечки товар од бол и патила – пет и седумаесет. Пет и седумнаесет. Кој би можел со нашите обични човечки зборови да ја искаже драмата во која слепата утроба на земјата вовлече двеста иљади жители на оваа планета, драмата Пет и седумнаесет. Да, изгледаше така: свирепите сили ја поставија својата дијагноза – градот е мртов во пет и седумнаесет. О, човеку, ти што излезе од урнатините, од ужасот и грозотиите, ти што се искачи на врвот на невозможниот бол и ранет блесна со сета своја убавина, и ти што ги носиш во себе сите градови, сета мака нивна, сите соништа, сите надевања, ти што го запали својот бол со огнот на раѓањето – тебе ти ги давам овие редови, свесен за немоќта дека било кога тие ќе успеат да се допрат до длабината на твоето страдање, до силата на твојата благородност, до вишините на твојата неискажана човечка убавина. Зашто овој град не се ни улиците ни плоштадите, липите и црвените каранфили, парковите и гулабите, кулите убави или грди, линиите на старата и новата архитектура што ја сече оваа Вардар река како човечка вододелница, како две страници од историјата. Зашто овој град не се овие гробишта од железо и бетон, од малтер и цигли, ни овие темни заканувачки пукнатини на ѕидиштата, тие дијагонали на смртта, ни крововите што за чудо висат на тротоарите. Зашто овој град – тоа си ти, човеку. Зашто овој град – тоа е твојата невидена архитектура на совеста, љубовта, трпението и патилата, град на непознатата човечност во тебе. Историјата ќе запише: градот на човечноста е роден во пет и седумнаесет. Те гледав како го подигаш копајќи ги со нокти бетонските плочи за да го откриеш својот син, своето девојче, својот пријател, својот брат. Те гледав како се провлекуваш низ тесните пукнатини и дупки за да ги извлчеш од чељуста на пеколната неизвесност. Те гледав како со својот дах им го враќаш дахот на девојчињата и момчињата, обезличени од овој чудовишен судир на животот и смртта. Те гледав исцрпен, модар и премален од несон, од бдеење, од страдање над ранетите, над мртвите. Те гледав како ги повлекуваш границите на животот повеќе и над познатата човечка моќ и како на смртта ѝ одземаш дел по дел од нејзината власт. Те гледав врз урнатините, на патиштата, во збеговите, помеѓу возможноста и невозможноста. Тој град се роди во пет и седумнаесет на она страотно утро кога земјата ревеше со ревот на уништувањето. Неговите кули на човечноста не се извишија во урбанистичките заводи, неговите улици на љубовта не се насликани на сликарските платна во затворени атељеи, неговите домови на сочуство и човечко разбирање не се плод на трогателна поетска фантазија. Тој град на твојата нова човечност се роди во пет и седумнаесет. Човеку, ти што излезе од урнатините, од ужасот и грозотиите ти што се искачи на врвот на болот, блесна со сета своја убавина и го запали сиот свој бол со огнот на раѓањето, те слушам како викаш: „Поети, мајстори на зборот, архитекти на човечноста и солидарноста, исковете нови зборови за поимите на разбирањето и љубовта, помошта и братството, единството на човечките интереси, животот без страв и катастрофи. Во пет и седумнаесет е роден градот на иднината.” ____________ * Овој текст за скопскиот земјотрес е објавен во Современост, XIII, 7−8, 1963 стр. 425−427. Македонската верзија е превод на Ацо Шопов на неговиот текст напишан прво на српскохрватски, под наслов „У пет и седамнајест”, најверојатно на барање од редакција на весник што излегувал на српскохрватски јазик. Во тек е библиотечно пребарување на објавениот текст. Дури две години подоцна, Шопов ќе ја објави во Современост, XV, 6, 1965, песната „Тажачка од онаа страна на животот” во која ќе се појави повторно сликата на човекот што „се искачил на врвот на невозможниот бол”, во стихот: „Се искачив над врвот од болот”.

Корпорациска хипокризија; контрадикторност и противречење на компаниите нa својот јавен имиџ со своите внатрешни практики. На пример, компанија која се претставува како еколошки одговорна, но во исто време загадува околината со своите производи или процеси. Тие последици се „излеваат“ на потрошувачите, вработените и воопшто на општеството. Потрошувачите може да се чувствуваат измамени или разочарани од компанијата, вработените може да се чувствуваат демотивирани или несреќни на работното место, а општеството може да страда од загуба на доверба или социјална неодговорност. Лени вон Гелева (Наташа Гелева) е веќе легендарна македонска фотографка која оваа хипокризија не само што ја улови и разголи со едно „чкрап“, туку и покажа како понекогаш е проектирана толку очигледно што е комично. Но, не е. Гелева вели на нејзиниот Фејсбук „ПрoКредит Банка баш е „пример за одговорност“. Многу поголема реклама ќе им беше да донираат за реновирање на фасадата што се распаѓа отколку невкусниот билборд од таа големина.“ Во центарот на Скопје на булевар Кочо Рацин распослан е огромен билборд на зградата, чија фасада е толку ороната што, се чини дека само билбордот ја држи да не се лизне и падне на тротоарот… Остатокот од приказната видете го сами… Повеќе од уметноста на Наташа Гелева можете да ги најдете на нејзиниот веб-сајт.

Беше сосема за очекување Д-фестивалот да биде развлечен низ сите медиуми, после подвигот кој го изведоа викендов и со тоа да се даде поддршка на таков проект од кој сите можеме да бидеме горди, фестивал во Македонија кој може да се мери со регионалните и европските летни фестивали по многу нешта.. И сосема е нормално сите да сакаат да расте од година во година.... Но наместо позитивна медиумска покриеност на настанот Д-фест доби нешто малку поинакво… Сигурно ги прочитавте насловите, зготвени во МВР, а пласирани по сите медиуми... Како улетала полиција на музички фестивал и апсела луѓе (уф носталгија нѐ фаќа кога мислиме на сите епизоди кога полиција или милиција влегува по кафани и вика „лични карти!“ и почнува да регистрира луѓе...или кога сосема неочекувано полицајци во цивилка на журки почнува да претресува и апси луѓе)... Со тоа МВР направија свој сопствен подвиг: ја разбија трговијата со дрога, и спасија човечки животи со тоа што ќе ги влечат по судови и станици... На оваа очекувана, нормална, и ситуација за поздравување, Д-Фестивал одговоара со следната изјава:

Филмот "Денот на ослободувањето" режиран од норвешкиот режисер Мартин Травик е авантуристичко искуство на словенечките (или Југословенските) Лајбах. Филмот не́ носи во најинтригантниот и затворен систем во светот - Северна Кореа. Во овој неверојатен проект, Лајбах гостува во Пјонгјанг, додека се спрема за настап со јавноста таму во соработка со тамошните цензори, но испратени со цинизмот на Западот: со коментарот на Џон Оливер. Филмот не само што ни нуди инсајдерски поглед во непознатата земја и култура, туку и го истражува влијанието на уметноста и музиката како средство за споделување на идеи но и нивните граници - дали ги има, и по кој критериум се поставуваат. Лајбах претставува моќна и провокативна авангардна група која си игра со политичките и културните норми, и со тоа со „Денот на ослободувањето“ го прикажува светот од друг аспект, ги пробива на границите и се обидува да ги деконструира стереотипите.

Иако малку си плачевме минатата седмица затоа што контрастот помеѓу МПЦ-ОА хомофобичниот и мизогиниот протест и слободата на духот и креативноста на Гластонбери фестивалот беше толку остра што болеше - излегува нема многу место за тоа. Веројатно со мала фракција, трошка од буџетот (се надеваме дека потенцијалните спонзори, па и оние што одлучуваат како се расподелуваат фондови и грантови гледаат колку е постигнато, и колкав потенцијал има - од туристичка, културна, сите оние цели за кои се зборува постојано се сосема остварливи. Замислете со големо светско име или имиња како оние што ЕГЗИТ ги носеа и носат и што сѐ е возможно), но сепак Д-Фест може да се споредува со Гластонбери во многу тоа. Тридневниот Д-Фестивал успеа да го повика оној дух на отвореност, слобода, прогресивност, и живот во најдобрата смисла на зборот. Младиот тим кој стои позади организацијата : Лајнапот годинава е доминантно домашен што го покажа богатството на домашната сцена, нивната потентност - каква енергија сами можат да придвижат, без да бидат сведени на загревање и предгрупи на странските имиња. Но, сепак не беше сведена исклучиво на македонски артисти. Веќе во четвртокот почнаа да доаѓаат посетителите и да се сместуваат со шаторите: Фестивалот, како што е случај со неговите светски пандани, не се потпира само на музиката: И бендовите кои настапуваа реагираа подеднакво еуфорично како и публиката. Д-фестивалот беше документиран од фотографот Димитар Апостолов кој го користи псевдонимот Zewlean Icarus и WaderBlack - Photography & Video. Повеќе од нивната уметност можете да најдете на инстаграм профилот на Zewlean Icarus и WaderBlack.

ВЕСТ: Во 2020 вредноста на акциите на Спотифај (Spotify) нагло скокнаа кога се појавија вести за ексклузивниот договор на Меган Маркел и Принцот Хари со стриминг платформата. Но кога договорот пропадна минатиот месец, лидерот на една од најголемите глобални агенции за таленти чиј бизнис сѐ повеќе се ориентира во аудио, кажа дека не е изненаден. „Излезе дека Меган Маркел не е голем аудио талент, или било каков талент“ - кажа Џереми Зимер кој е извршен директор на United Talent Agency додека пиевме кафе во La Majestic за врме на фестивалот за спонзорирање Cannes Lions. „И знаеш, само затоа што си популарен не те прави добар во нешто“ Коментар: Коментарите на Зимер ја рефлектираат новата конвенционална мудрост во поткастерството. Со славните личности од А-листата е завршено - но и со аудио наративите со големи буџети. Новите аудио таленти се ендемски на медиумот и имаат допирни точки со разговорното радио, или личности кои се на дневните телевизиски програми отколку со Виндзорите. Во Кан меѓу ѕвездите беа поткастерите како Алекс Купер (Spotify), Џамела Џамил (SiriusXM) и Џеј Шети (iHeartMedia). Во текот на два дена, трите водители на поткасти, колективно се појавија на 10 настани пред огласувачите дискутирајќи за благосостојбата, зајакнувањето и како тие негувале ангажирана публика преку содржина што е безбедна за огласувачите. Топ фигурите на бизнис индустријата беа заинтересирани за нив. Мајкл Касан, челникот на Медиалинк кој има лудо многу врски, задоцни на состанок со Семафор затоа што беше на состанок со Купер, и еден од директорите на медиа компанијата Candle се извлече од интервју со новинар среде реченица за да ја трча по нејзе. Цимер имаше вечера во Кан со поткастер на вистински криминал жанрот Ешли Флауерс. Спотифај направи најдраматични потези во поткастерскиот простор, во обид да го замени Apple и неговата поткаст апликација и да купиинвентар што не зависи од моќните музички компании. Само во 2020 година, шведската јавна компанија потпиша договор со кралското семејство, Мишел и Барак Обама, Џо Роган и Ким Кардашијан. Годинава Spotify силно ја зграби наративната компанија Gimlet и ќе заштеди претпоставени 20 милиони долари за неколку години на кралското семејство. Главната најава на платформата на минатонеделниот фестивал беше нов неделен подкаст со Тревор Ноа, кој нема да биде исклучиво таму - чувајќи го само на Spotify ограничен временски период - или ексклузивен, знак дека Spotify сè уште се потпира на парите на рекламите и публиката достапни на другите платформи. Кратењата на Спотифај и менување на стратегијата овозможи шанса за некои од неговите конкуренти да се обидат да си ја вратат територијата која беше освоена од шведскиот аудио гигант. Сириус ЕксЕм (SiriusXM) останува најголемиот издавач на поткасти во индустријата. И покрај сопствените намалувања на персоналот на почетокот на оваа година, сателитската компанија беше во Кан за да им го објасни на спонзорите големото повторно лансирање кое е најавено за оваа есен, кое подобро ќе ги подигне и разликува поединечните делови во Сириус, вклучително и платформата за поткасти Стичер (Stitcher). АјХартМедиа (IHeartMedia), радио гигантот порано познат како Clear Channel, се обиде да го преусмери својот најголем предизвик - бавниот пад на копненото радио - во предност. Го искористи својот голем досег на радиото за да ги зајакне своите поткасти, без престан ги вртат рекламите за поткастите на компанијата на радио. iHeart, исто така, ја сврте ситуацијата, распоредувајќи ги своите поткасти на традиционалното радио. Некои радио станици кои компанијата планираше да ги затвори - но наместо тоа беа репрограмирани со посовремена содржина: емисии за вистински криминал. Аудио инсајдерите, исто така, му оддадоа почит на извршниот директор Боб Питман за одржувањето на трошоците на ниско ниво и обезбедувањето на емисиите со пари од реклами пред компанијата да ги објави јавно. Во едно интервју овој месец, шефот на одделот за поткасти на iHeart, Конал Бирн, рече дека неодамнешните настани во другите аудио компании ја оправдале стратегијата на iHeart да дава приоритет на долгорочни емисии со докажани водители наместо фалбаџиство и звучни и сочни имиња на славни личности: „ Ние ги видовме останатите кои пробаа различни бизнис модели кои или ексклузивно ги ограничија содржините на една апликација или правејќи краторочни договори со големи имиња во обид да го купат нивниот влез во индустријата наспроти стратегијата на градење на долгорочни но одлични содржини кои би траеле повеќе години. Видов неколку примери скоро кои почнуваат да се оддалечуваат од од тој тип на стратегии. Не ме изненадува затоа што беа осудени на пропаст од првиот ден. Никогаш немаше смисла за нас.“ И покрај некои повлекувања, сè уште има многу успешни подкасти водени од познати личности, поткастот на Вондери (Wondery) - Smartless (Безумни) неделно ток-шоу со Џејсон Бејтман, Шон Хејс и Вил Арнет, тие константно се на врвот на аудио топ листите. Хот под (Hot Pod) објави претходно оваа година дека главниот директор за содржини на Сириус, Скот Гринштајн, им кажал на вработените дека неговата визија за компанијата е да прави помалку, но подобри емисии, истакнувајќи ги поткастите на Кевин Харт и Конан О'Брајан. Некои вработени го сфатија тоа како знак дека компанијата сака повеќе да се приклонува кон поткастите управувани од познати личности, иако портпаролот на компанијата појасни дека коментарите на Гринштајн „се наменети да покажат што компанијата го прави особено добро: идентификување емисии кои имаат потенцијал на преминот поткаст-радио. ” И покрај големиот апетит на јавноста за содржината на кралското семејство, пристапот на Меган и Хари кон нивниот подкаст со Спотифај не успеа да најде публика или формат што функционираше. Амбициите на поткастот на кралското семејство беа загрозени од недостатокот на посветеност на производот и идеите кои никогаш не се остварија: принцот Хари изнесе голем број идеи за поткаст, вклучително и шоу каде што ќе интервјуира контроверзни луѓе како рускиот претседател Владимир Путин и поранешниот претседател Доналд Трамп и за неговата траума од детството. Но, тој на крајот не продуцираше никакви шоуа за компанијата. Како што претходно објави Семафор, Бил Симонс на Рингер се смета за сè помоќна сила во империјата на подкаст на Spotify. Во повеќе наврати во последниве месеци, Симонс ги критикуваше членовите на кралското семејство, нарекувајќи ги „преваранти“ и велејќи дека му е срам што е на Спотифај со нив. извор: Семафор

Слики кои дозовлуваат стотици или илјадници луѓе да ве гледаат во најранливите или најинтимните моменти… пост по пост во кој се расправате на Фејсбук со членови од семејството, или пријатели - или она што останало од пријателството до моментот кога го распнувате на дигитален плоштад…. Непрестано објавување детали од кризна ситуација кога менталното здравје не е во најдобра кондиција… Сите сме ги посведиочиле сите од овие ситуации, и иако често се дочекуваат со цинизам ретко кога со разбирање ги погледнуваме механизмите на човековата психа која се обидува да држи чекор со темпото на социјалните мрежи. Во дигиталната ера, луѓето постојано се соочуваат со прашањата поврзани со приватноста. Кога е време да запреме, колку е доволно кога споделуваме информации од нашите приватни животи. Но, самото време кое го поминуваме на социјалните мрежив(најмалку по неколку часови дневно) и безграничниот пристап до информации претставува предизвик за нашата способност во задржување на нашите лични животи само за себе. Од друга страна, многу луѓе имаат силна потреба да споделуваат интимни податоци од нивните лични животи. Оваа потреба може да биде комплицирана и комплексна тема, но постојат неколку можни сценарија кои би можеле да објаснат зошто луѓето ја имаат оваа потреба. Зошто на толку многу луѓе им падна тешко изолацијата за време на КОВИД? Изолацијата и острацизмот секогаш биле социјален механизам за казнување, и тоа еден од најрадикалните. Па затоа потребата да се припаѓа во одредена заедница и желбата за поврзаност нѐ носи на социјалните мрежи каде ги истураме нашите интимни животи, дури тоа да е во завиена форма, фрагментирано или спорадично… Луѓето се социјални суштества и имаат природна потреба да се чувствуваат како дел од некоја заедница. Споделувањето на интимни податоци може да биде начин да се создадат врски, да се поврземе, и да припаѓањаме, а со тоа се чувуствуваме безбедни… Иако здравиот разум ни ја посочува сосем спротивната насока и заклучок: дека претераното споделување на приватни информации може да се искористи на наша штета. Често со споделување на својот личен живот со другите, многумина се чувствуваат прифатени. Потреба за поддршка и совети: Кога сме соочени со тешки ситуации или предизвици во нашиот личен живот, споделувањето интимни податоци може да биде начин за добивање поддршка и совети. Кога ги споделуваме своите искуства и емоции со другите, може да добиеме нови перспективи и да научиме како да се справиме со тешките ситуации. Потреба за потврда дека сме важни, видливи и признавање: Споделувањето интимни податоци може да биде начин да се добие признавање и важност од другите. Луѓето често се стремат да бидат слушнати и приметени, а споделувањето интимни податоци може да го постигне тоа. Кога некој ќе го сподели својот личен живот, може да добие поддршка, одобрување и охрабрување од другите. Влијание на културата и медиумите: Културата и медиумите имаат големо влијание врз тоа како ги гледаме нашите лични животи и дали треба да ги споделуваме интимните податоци. Во некои култури и социјални контексти, споделувањето интимни податоци е прифатливо и често се гледа како начин за изразување автентичност и откривање на самите себе. Сепак, важно е да се зборува и за ризиците поврзани со споделувањето интимни и лични податоци. Прекумерното споделување може да предизвика загуба на приватност и може да ги изложи луѓето на потенцијални негативни последици како кражба на идентитет, кибер мобинг и нарушување на личната безбедност. Да заклучиме, потребата на луѓето да споделуваат интимни податоци од нивните лични животи може да се објасни преку потребата за припаѓање, поддршка, важност и признавање. Важно е да бидеме свесни за ризиците и да проценуваме колку и кои податоци е потребно да ги споделиме со другите. Приватноста е важна и треба да ја чуваме како дел од нашата интимност и само-идентитет. Тишината и молкот можат да бидат подеднакво убиствени како претераното споделување интимни детали, а можеби и се работа на личен избор па дури и принцип. Кој и да е изборот, доколку не е погубен и токсичен, како и со сѐ друго, принципот „живеј и остави да се живее“ се чини дека е универзално добар.

Денес, 24-ти јуни, во 19:00 часот во Скопје ќе се одвива „Парадата на гордоста: Гласни и горди“ во организација на „Националната мрежа против хомофобија и трансфобија“. „Скопје Прајд 2023 ќе се одржи на 24 јуни, сабота. Парадата на гордоста во Скопје ќе започне со пристигнување на учесниците од 17:00 часот во паркот „Жена-борец“ (спроти Собрание на Република Северна Македонија). Во 19:00 часот, по кратки поздравни говори, следува марш по скопските улици пропратен со DJ сетови. Скопје Прајд, како и изминатите години, ќе понуди богата културно-забавна програма, со музички настапи во живо, настапи на дрег кралици од земјата и од регионот и DJ сетови. Програмата на Стадионот на АРМ во Градски парк ќе почне во 20:30 и ќе трае до 01:00 часот.“ Иако овој настан нема голема историја во Скопје, сепак ситуацијата е одамна зрела за да земе облик на парада на гордоста. Активистите и членовите на оваа заедница беа принудени да присуствуваат на паради во други градови, како на Балканот(Истанбул, Загреб, Солун, Будва…) така и низ Европа за да го афримираат сопствениот идентитет. Манифестации на и за ЛГБТИК-лицата се одржуваат во многу градови низ светот со цел да го покажат своето постоење, да бараат еднакви права и да се борат против дискриминацијата и насилството. Почетокот на Прајд движењето Парадите на гордоста имаат долга историја која започнува во 1969 година во Њујорк, кога ЛГБТ-лицата се спротивставија на полициската репресија во барот „Стоунвол“. Ова беше првиот случај кога хомосексуалците и трансродовите лица се организираа и се здружија со други социјални движења за да го бранат своето достоинство и слобода. Од тогаш, секоја година на 28 јуни се одбележува Меѓународниот ден на гордоста на ЛГБТ-лицата. Значењето на зборот Прајд Прајд е зборот што се користи за да ги опише овие манифестации, кои имаат и забавен и политички карактер. Прајд значи гордост, но не во смисла на надмоќ или надменост, туку во смисла на самопочит и самосвест. Прајд значи да не се срамиш или да се криеш, но и одбивање да се прифати вообичаениот третман - како помалку вредни или опасни, или да се живее во страв или лага. Прајд значи исто така да се увиди дека не си сам/сама, туку дел од една разнолика и богата заедница која има својата култура, историја и идентитет. Прајд значи да го славиш различното, да го почитуваш разнобојното, да го поддржуваш разновидното. Прајд значи и да бидеш политички активен/активна, да бараш правда и рамноправност за себе и за другите. Прајд значи да не молчиш пред неправдата, да не ја игнорираш реалноста, да не ја забораваш борбата. Прајд значи да имаш глас и да го користиш. Состојбата со Прајд во Македонија Во Македонија, парадите на гордоста почнаа да се одржуваат од 2019 година. Ова е голем чекор напред за ЛГБТИК-заедницата овде, која се соочува со многу предизвици и пречки. Во Македонија, ЛГБТ-лицата се изложени на дискриминација, насилство, хомофобија и трансфобија од страна на дел од институциите, медиумите, црквата и општеството. Во Македонија, ЛГБТ-лицата немаат право на брак или партнерство, немаат право на родов идентитет или израз, немаат право на репродуктивно здравје или посвојување. Затоа, парадите на гордоста во Македонија се не само потребни, туку и неопходни. Тие се начин да се покаже дека ЛГБТИК-лицата постојат и дека не сакаат да живеат во страв или скриеност. Тие се начин да се бараат еднакви права и социјално прифаќање за сите луѓе, без разлика на нивната сексуална ориентација или родов идентитет. Тие се начин да се слави различноста и да се поддржи солидарноста.

Летото е време кога градината цвета и е во својот полн сјај, но една работа е сигурна: доколку има цвеќиња и растенија, со сигурност ќе има и штетници кои се дел од нивниот еко-систем. Справувањето со штетниците може да биде предизвик, особено ако се придржувате до еколошки прифатливи методи, но најголемиот предизвик е штетата која ја носат хемиските третмани за штетниците. Сепак природата по дефиниција е во рамнотежа, и можеме да ја ставиме во функција која е пригодна за нашата градина. Идентификувајте штетниците: Првиот чекор за справување со штетниците во градината е да ги идентификувате. Пазете внимателно за штетата што ја прават, ларвите кои ги оставаат или други знаци на присуство на штетници. Поради различниот вид на штетниците, потребни се различни начини за контрола. Поддржувајте биолошка равновидност: Избегнувајте употреба на хемикалии кои се штетни и за штетниците и за вашите растенија. Наместо тоа, насадете во градината растенија кои привлекуваат корисни инсекти како пчели, метлици и бубачки. Овие инсекти се природни непријатели на штетниците и можат им помогнат во нивното контролирање Редовно проверувајте ја градината: Проверувајте ги вашите растенија редовно за било какви знаци на оштетување или инфестација од штетници. Ако забележите присуство на штетници, донесете мерки кои контролираат без да се наштети на растенијата или животната средина. Природни репеленти: Има неколку природни средства кои можат да помогнат во одбележувањето на штетниците од вашата градина. Некои од нив вклучуваат лук, пипер, мајчина душица, нане и екстракт од ним. Овие природни репеленти можат да се користат за правење на домашни прскалки или да се постават во близина на растенијата што ги заштитувате. Рака под рака со природата: Освен што користите природни решенија, работете со природата за да се намали влијанието на штетниците. Занимавајте се со правилно земјоделство, одржувајте ги вашите растенија здрави, внесете разновидност на растенијата во градината и осигурајте добра дренажа.

Во светот на модата, одредено место заземаат иконични изгледи кои ја ловат есенцијата на еден момент и оставаат неизбришливо влијание врз популарната култура. Еден таков костим беше креацијата на Адам Селман, која Ријана ја носеше на CFDA наградите во 2014 година, нагалено наречен „гол“ фустан . Сега, оние кои ќе се најдат во Лондон ќе имаат историска можност да го видат оригиналниот гол фустан во изложбата Дива, која започнува на 24 јуни во Викторија и Алберт Музејот (V&A). Изворот на вистинска моќ и влијание Оваа изложба го следи развојот на терминот „дива“ од 19-тиот век натаму. Помеѓу повеќе од 60 модни изгледи кои ќе бидат изложени, се наоѓа толку многу: од костимот на Елтон Џон за неговиот 50-ти роденден до фустанот во облик на пламен кој Боб Маки дизајнираше за починатата Тина Тарнер. На изложбата "ДИВА" се открива дека "дива" не е само обично име или термин кој го добиваат изведувачите. Тоа е израз за искуство, преку кое се шири силата и креативноста на иконите во светот на уметноста. Изведувачите преку својата изразност и талент се поврзуваат со публиката, влијаат на нејзината свест и ги менуваат устоличените перцепции. Извртени стереотипи и прифаќање на промените Со текот на времето, улогата на "дивата" била предмет на извртување и преосмислување. Некогаш оваа улога била приврзана за негативни конотации, со предодредени стереотипи за изведувачите како арогантни и каприциозни. Но, со текот на времето, "дивите" почнале да ја преземаат својата сопствена моќ и влијание во своите раце, поставувајќи нови стандарди во уметноста и дефинирајќи ги своите сопствени правила. Кураторката Кејт Бејли беше поттикната да истражи како, точно, терминот „дива“ толку негативни конотации, бидејќи оригинално не претставуваше ништо повеќе од „жена со креативна сила“. „Исклучително талентираните уметници често ги туркаат границите на прифатливото користејќи го својот глас за да ги променат проблематичните состојби и да го позајмат својот глас но надвор од очекувањата“, рече Бејли во разговор за Vogue. „Тие имаат револуционерна жичка, што резултира во добивање на овој вид на углед - и се разбира - мораме да го земеме предвид патријархатот.“ Првиот дел од изложбата детално го деконструира влијанието на патријархатот, презентирајќи студии на животите (и облеките) на оперските ѕвезди и шоу-девојките во викторијанскиот период, како и раните холивудски хероини. Избрани моменти вклучуваат култен фустан кој некогаш и́ припаѓал на Жозефин Бејкер, фустанот носен од Мерилин Монро во „Some Like It Hot“, и различни модни изгледи од оперската гардероба на Марија Калас. Вториот дел од изложбата, пак, се фокусира на земајќи ја за себе оваа етикета од страна на ликовите како Ријана, Лејди Гага и Шер. Од модна перспектива, одредени стилови се појавуваат одново и одново, особено корсетите. „Тоа е форма на оклоп“, потврдува Бејли. „Во првиот случај, гледаме дека Аделаина Пати, оперска пејачка, го носела како штит, и Грејс Џонс го одразува тој изглед“, објаснува Бејли. Дизајните инспирирани од богињи исто така се популарни - „оние со круни и пелерини“. Дива не е само изложба на блескавата мода; таа е темелно истражување на трансформативната сила што ја поседуваат исклучителните уметници. Патувањето низ времето и еволуцијата на титулата на дива не нуди само исказ на патријархалното влијание што ја обликува перцепцијата на дивите, туку нè натера да се справиме со силата на креативноста, бунтот и издржливоста што ја дефинираат суштината на дивата. Тоа е славење на оние што ги пречекоруваат границите, предизвикуваат промени и оставаат траен печат врз глобалната културна сцена.

Промоцијата на јубилејното 10. издание на збирката поезија „Метрички карван“ ќе се одржи во Кочани, во соработка со ЈОУ Библиотека „Искра“. Ова издание ги обединува необјавените стихови од 22 поети од Гевгелија и Кочани, кои го покажуваат својот поетски израз и стил. Уредници на збирката се Стефан Марковски, Васил Тоциновски и Славчо Ковилоски, а рецензентка е Ана Витанова Рингачева. Промоцијата ќе биде дел од празнувањето на Петровден, празникот на градот Кочани, и ќе се одржи на 13 јули во 19:00 часот во Мултикултурниот центар – Кочани. Ова е десетта книга во серијата „Метрички карван“, која претставува своевидна географска карта на современата македонска поезија. Рецензентот на изданието, Ана Витанова Рингачева, пишува: „Збирката Метрички карван: Гевгелија – Кочани, книга во издание на ЈОУ Библиотека „Гоце Делчев“ – Гевгелија, приредена од Стефан Марковски, Васил Тоциновски и Славчо Ковилоски е уште една повлечена дијагонала за поврзување две точки на извор на поетскиот збор. Тоа е десетта збирка поезија на поети од Гевгелија и останатите градови од Македонија, идеја која сама по себе е плодотворна и оригинална. Изданијата на овој карван на поезијата претставуваат своевидна географска карта за современата македонска поезија на која, свои маркери имаат македонските поети кои творат денес. Во збирката се застапени автори со потекло од Гевгелија, градот во кој е извориштето на идејата за поврзување на македонските поети кои, иако творат во различни средини, сепак имаат иста љубов, поезијата. […] Пред очите на читателот се случува еден возбудлив момент на преплетување на мотиви, теми, размислувања, некакви суштински испреплетени приказни на поетот и лирското јас, што гласно пее во негово име. Поетот ја восприема реалноста како противречна слика на неговиот внатрешен свет, кој е набразден со длабоките понори на вечните егзистенцијални, поетолошки и онтолошки дилеми. И читајќи ги поетските слики коишто се исцртуваат пред нас, сама од себе се наметнува дилемата: Кога се раѓа поезијата? При допирот на перото и хартијата или при допирот на зборот и емоцијата!? Секој од застапените поети има свој автентичен одговор на поставените дилеми. Дел од поетите кои веќе достигнале своја поетска зрелост, имаат јасен и цврст поетски израз, а дел од нив сѐ уште се во по- трага по својот автентичен авторски потпис. Едно вакво издание на поети од два града како две поетски жаришта има тенденција да ја оствари суштинската идеја за постоењето на поезијата, да биде мост за поврзување на само навидум оддалечените места. Гевгелија, најјужната точка на Македонија, станува точката на фокус во која се прекршуваат Метрички карван зраците од поезијата на поетите од останатите градови. Она што се забележува во претходните, а секако и во ова издание на „Метрички карван“ се локалните призвуци, мириси и бои на местото од каде потекнуваат поетите. Тоа само ја потврдува вистината дека, невозможно е човекот да го отсели родното место од себе, да го напушти или заборави.“