Резултати од пребарување

Луѓето денес компостираат како никогаш досега и поради тоа се наметнуваат некои конкретни прашања. Меѓу нив е дали можете да го користите компостот како извор на топлина. Ако е така, дали е можно загревање на стаклена градина со компост? Одговорот е да, навистина можете да загреете стаклена градина со компост. Идејата за тоа датира од 1980-тите. Рудиментираните искри на идејата всушност биле имплементирани во текот на 1940-тите за време на Втората светска војна. Во тоа време, луѓето ги загревале своите оранжерии користејќи слама што се распаѓа. Во секој случај, акцент на одржливоста има во речиси сè што правиме во денешниот свет, а користењето на компост за загревање на вашата стаклена градина одговара на планот. Принципи на загревање со компост За време на процесот на компостирање, микроорганизмите ја разградуваат органската материја. Како што се распаѓа органската материја, таа создава топлина, вода и јаглерод диоксид. Неверојатно, но микробната активност создава многу топлина. Всушност, може да произведе температури до 55°C до 75°C, што е доволно да ги убие штетните бактерии и плевелите. Дополнително, истата топлина може да се искористи за создавање оптимални температури во стаклена градина во текот на зимата. Органската материја во компостот, должината на времето потребно за да се разложи и други услови помагаат да се одреди количината на енергија и топлина што се создава. Основи за компостирање Не сите форми на компостирање ќе ја загреат вашата стаклена градина. Како брз потсетник, запомнете дека постојат три главни начини на компостирање. Тоа се ладно, црви (вермикултура) и топло компостирање. Ладното компостирање се случува кога го натрупувате органскиот отпад на едно специфично место и едноставно дозволувате природните процеси да работат. Градинарите сметаат дека ова е најлесниот метод бидејќи можете само да ставите повеќе материјал на купот компост кога ќе стане достапен. Компостирањето со црви е процес кој користи црвени црви кои јадат одредени видови отпадоци од хартија и храна. Користењето на овие црви помага да се создаде ѓубриво богато со хранливи материи. Потоа, тука е топлото компостирање, што е единствениот вид за кој се занимаваме во оваа статија. Тоа е единствениот вид што ќе ја обезбеди количината на енергија потребна за доволно загревање на вашата стаклена градина. Топло компостирање Следново може да звучи комплицирано, но навистина не е. Кога ќе започнете со задачата да создадете топол компост, ќе треба да ги измешате отпадните материјали како што се хартиени кеси, тоалетна хартија, стари весници, дрвени отпадоци, суви лисја итн., со исечоци трева, отпадоци од храна или свежи лисја во специфичен сооднос. Професионален совет е дека ако имате животни од фарма како кокошки, коњи, кози или патки, можете да го користите нивното ѓубриво како дел од „зелените материјали“ на вашиот компост. Ова го намалува нивниот целокупен отпад и ви помага во напорите за компостирање. Нивниот отпад се смета за безбеден за компостирање. Забележете дека од материјалите наведени погоре, првата група се смета за „кафеав материјал“, додека втората се смета за „зелен материјал“. Во овој случај, кафеавите материјали обезбедуваат јаглерод, а зелените материјали обезбедуваат азот. Односот на компостот треба да биде еден дел од азот со два дела од јаглерод. Лесен начин да се создаде ова е само да користите една кофа кога ги собирате вашите зелени материјали и две за вашите кафеави материјали пред да ги фрлите сите заедно во куп или канта. Следно, ќе навлажнете сè. Можеби ќе се изненадите кога ќе откриете дека температурата во центарот на компостот ќе се зголеми до 68°C во рок од само еден или два дена. Потоа можете да го превртите компостот и повторно да го навлажните во редовни интервали, што му помага на купот да ја одржи својата топлина. Загрејте ја вашата стаклена градина Кога ќе се справите со тоа, загревањето на вашата стаклена градина преку загревање со компост може да биде релативно лесно. Можете да земете канти за компост што веќе ги поседувате и да ги користите за загревање одредени области. Алтернативно, можете исто така да се обидете да користите ровови кои ви дозволуваат да ги тетерате редовите за садење додека ја одржувате топлината на компостот помеѓу. Иако загревањето оранжерии со компост не е најраспространетата практика во моментот, ако сте спремни да го пробате, ќе откриете дека сте нашле нискотехнолошки, евтин (или без трошоци) метод за намалување на отпадот и вкупната потрошувачка на енергија. Покрај тоа, ќе помогнете да се продолжи сезоната на растење на вашите растенија. Тоа е победа-победа насекаде!

Иако овој Ноември започна со убаво и топло време- крајно време е да ги спремиме растенијата за зимување!

На скеч на германското комичарско шоу „Browser Ballett“, човек во нацистичка униформа, скоцкан со чизми и црвена свастика на раката, маршира на улица во 1933 година кога друг маж саска: „Нацист“. Нацистот, вознемирен од навредата, се соочува со него. „Кога ви снемува аргументи, лесно е да играте на нацистичката карта“, вели нацистот. Тој продолжува: „Само затоа што некој не го дели мејнстрим мислењето, тој не е автоматски нацист“. Вознемирен, другиот човек одговара: „Но да се биде нацист е веќе мејнстрим. Вие националсоцијалистите веќе ја имате моќта“. На што нацистот, со скромна насмевка, вели: „Ах, заборавив. Во вашиот свет, сите се нацисти“. Тоа е совршена сатира за тоа како функционира модерната десница. Десничарот започнува со фанатична провокација и, кога е искритикуван, се преиначува во фабричката поставка на тврдење е прогонуван, и на обвинувања за претерана чувствителност. Тој ужива во моќта што ја акумулира дури и кога се претставува како жртва. Оваа динамика е особено очигледна откако музичарот Кање Вест, кој сега се води како Је, ја објави својата намера да “death con 3 on JEWISH PEOPLE.”*(направи правописна грешка, и го замени дефкон - статус на подготвеност со death con 3 - мислејќи дека значи дека ќе изреагира бурно, насочено кон Евреите) Обично, мејнстрим конзервативците се малку повеќе нијансирани во нивниот антисемитизам. Тие го осудуваат луциферскиот марионетски мајстор Џорџ Сорос или, како што направи Доналд Трамп во реклама за кампањата во 2016 година, со слики на истакнати Евреи во финансиите, се однесуваат на „оние кои ги контролираат лостовите на моќта“ и „глобалните специјални интереси“. Марџори Тејлор Грин ги припиша шумските пожари во Калифорнија во 2018 година на вселенските ласери контролирани, делумно, од банкарското семејство Ротшилд. Даг Мастриано, републиканскиот кандидат за гувернер на Пенсилванија - а не, општо, противник на религиозното образование - неодамна го нападна својот демократски ривал Џош Шапиро што ги испрати своите деца во „ексклузивно, елитно“ еврејско дневно училиште, велејќи дека тоа покажува „презир кон луѓето како нас“. Таквата инсинуирачка реторика им овозможува на републиканците да разговараат со антисемитизам , и потоа да се навредуваат кога другите луѓе ќе забележат. Самото омаловажување тогаш станува дел од политичката порака: Тие луѓе повеќе нема да ви дозволуваат ништо да кажете! Вообичаено, овој перфоманс, зависи од јазикот со барем трошка двосмисленост, што му дозволува на говорникот да усвои став на наметната лажна наивност. „Очигледно сега е некој вид на расистичка работа ако зборувам за училиштето“, се збуни Мастријано. Је, како и да е, не бере гајле за двосмисленоста. Минатата недела, откако Шон Комбс, раперот познат како Диди, го критикуваше Је за неговите „White lives matter“ (белите животи се битни) маици, Је ги објави пораките од нивниот разговор на Инстаграм во која го обвини Комбс дека е контролиран од Евреите. Тоа доведе до замрзнување на профилот на Инстаграм на Је, па тој отиде на Твитер, каде што беше пречекан од веројатниот иден сопственик на сајтот, Илон Маск. Таму, откако ја објави својата вендета против еврејскиот народ, Је ни се обрати директно: Вие дечки, си игравте со мене и се обидувавте да ме ставите на црна листа, како секој кој се спротивставува на вашата агенда“. Ако републиканците беа способни за чувствување срам, можеби ќе почувствуваа нешто. Је, кој уште одамна го прифати Доналд Трамп, штотуку даде интервју со Такер Карлсон во кое тој ја осуди „безбожната агенда“ на медиумите и даде осуда против абортусот. Секогаш жедни за селебрити валидација , конзервативците го проголтаа интервјуто. Твитер профилот на „Republicans on the House Judiciary Committee“(Републиканци на Домот на комитетот за правда“ напиша на Твитер: „Кање. Илон. Трамп“. И сега, еве, Је го покажа, на начин кој не е исполиран, што подразбира неговото десничарско преобраќање. (Како што се испостави, Карлсон веќе знаеше; Vice оттогаш откри дека најпараноичните и најнеприкосновените коментари на Је биле изземени во монтажата од интервјуто.) Не е изненадувачки што малкумина конзервативци брзаат да се дистанцираат од Je, посветени како што се, и да го бранат своето право за злоставување на нивните непријатели без последици. На крајот на краиштата, антисемитите можеби се оригиналните тролови. Како што напиша Жан Пол Сартр во „Антисемит и Евреин“, првпат објавен на англиски во 1948 година, антисемитите „знаат дека нивните забелешки се несериозни, отворени за предизвик. Но, тие се забавуваат, зашто нивниот противник е должен да ги користи зборовите одговорно, бидејќи верува во зборови“. Антисемитите беа тие кои ја усовршија позата на исклучиво поставување на прашања; негирачот на холокаустот Дејвид Ирвинг славно побара Дебора Липштад, учена во областа на холокаустот, да дебатира со него. За да се критикува Јe, треба да се признае дека постои такво нешто како одење предалеку и дека има вредности повисоки од надмудрувања со либералите. Неколку конзервативци го направија стожерот; водителите на „Fox & Friends Weekend“, кои претходно ја осудија суспензијата на Инстаграм на Је, ги нарекоа неговите твитови „грди“ и „несреќни“. Други, пак, останаа на типичното десничарско сценарио. На Твитер, Тод Рокита, државниот обвинител на Индијана кој последен пат беше во вестите за напад на лекар кој извршил абортус на 10-годишна жртва на силување, ги обвини медиумите дека го таргетираат Је поради неговото „независно размислување“ и дека „има спротивставени мисли од нормата на Холивуд“. (Подоцна додаде дека дава „100 проценти поддршка за еврејската заедница и Израел“.) Десничарската медиумска фигура Кендис Овенс - која носеше кошула „Белите животи се важни“ заедно со Је - го канализираше „Browser Ballet“, глумејќи огорченост што Је го толкуваат како антисемит, човек кој ветува дека ќе води своја лична војна против еврејскиот народ. „Прво и најважно, што е „death con 3“? праша таа. „Дали мислеше на Def Con 3? Што би било позиција на воена одбрана, а не навреда - за оние од вас кои се навредени. Воена одбранбена позиција“. Таа, огорчена, додаде: „Како да не можете да го изговорите зборот „еврејски“ без луѓе да се навредат“. Апсурдизмот овде е мрачно смешен, но не треба да нè одвлекува од сериозното нешто што се случува. Она што е впечатливо за голиот антисемитизам на Је не е тоа што тој ја преминал границата, туку тоа што, за некои од неговите моќни сојузници, не ја поминал. Твитот од републиканците, до моментот кога го пишувам ова, не е симнат. Во понеделникот вечерта, Овенс беше во емисијата на Карлсон - една од најгледаните кабловски вести во земјата - го пофали Је што се залага за угнетените белци. Неговите твитови за Евреите не ги споменаа. Мишел Голдберг е колумнист на Opinion од 2017 година. Таа е автор на неколку книги за политика, религија и женски права и беше дел од тимот што ја доби Пулицеровата награда за јавна услуга во 2018 година за известување за сексуално вознемирување на работното место. @michelleinbklyn

Прво беше торта размачкана на Мона Лиза во Париз, потоа супа од домати попрскана на еден Ван Гог во Лондон, а потоа, во неделата, пире од компири фрлени врз Моне во музеј во Потсдам. Она што овие акции имаа заедничко, освен што вклучува бесценета уметност и јаглехидрати, беа намерите на демонстрантите зад нив. Очајни да стават крај на самодоволноста во врска со климатската криза и да извршат притисок врз владите да ја запрат екстракцијата и согорувањето на фосилните горива, тие рекоа дека прибегнале кон тактики од висок профил бидејќи ретко што друго успеало. Ниту една од сликите не беше оштетена, бидејќи сите беа обвиткани во заштитно стакло. Но, акциите станаа вирални и предизвикаа меѓународна бура на бес и дебата. Дали активистите беа заведени и жедни за внимание, кои му наштетија на легитимитетот на климатското движење, а притоа не правеа ништо за да и помогнат на Земјата? Или сè што е на ризик го ставија во жижата на јавноста, доколку не се преземат значајни климатски мерки - брзо! Нејасно е дали фрлањето храна врз уметнички дела, која следи по долгата низа тактики на герилски протести, се успешни. За климатските активисти, протестите резултираа со победи, бидејќи привлекоа многу повеќе внимание од сите подвизи до сега. И покрај децениските лобирања, петиции, маршеви и граѓанска непослушност, емисиите на фосилни горива што ја загреваат планетата се на највисоко ниво, а прозорецот за избегнување натамошна климатска катастрофа се затвора. „Се обидовме да протестираме седејќи по улици, се обидовме да ги блокираме терминалите за нафта, и добивме речиси нула покриеност од печатот, но она што најмногу добива покривање од медиумите, е да се фрли супа од домати на парче стакло кое покрива ремек-дело“, рече Мел Карингтон, портпаролката на Just Stop Oil, групата која стои зад нападот со супа на 14 октомври врз „Сончогледите“ на Ван Гог во Националната галерија во Лондон. Откако ја фрлија супата, двајцата активисти на Just Stop Oil ги залепија рацете за ѕидот. „Што вреди повеќе, уметноста или животот?„ - праша една од нив, Фиби Пламер, 21. Г-ѓа Карингтон рече дека чинот бил наменет да предизвика висцерална реакција, да ги принуди луѓето емоционално да ја искусат потенцијалната загуба на ремек-дело. „Кога ќе размислите за тоа, ова е она со што се соочуваме со климатскиот колапс“, рече таа. „Губење на сè што сакаме“. Супената акција, беше делумно инспирирана од епизодата во мај во Музејот Лувр, во која демонстрант ја намачка стаклената покривка на Мона Лиза со торта и ги повика присутните да размислуваат за Земјата. (Активистите на Just Stop Oil ја повторија таа тактика во понеделникот со кршење на чоколадна торта врз восочната фигура на кралот Чарлс III). „Сакаме да го водиме овој разговор и да го примениме на нашето барање за тоа што треба да направиме за да избегнеме климатски дефект и колапс“, рече г-ѓа Карингтон. Во Германија, климатските активисти земаа белешки. Карла Хинрикс, портпаролка на групата Last Generation, рече дека нејзината прва реакција била неверица додека не видела како Just Stop Oil го користи моментот за да го нагласи планираното проширување на истражување на нафта и гас во близина на брегот на Англија. „Сфатив дека е генијално“, рече г-ѓа Хинрикс. „Луѓето се шокираат, а потоа се отвора овој прозорец каде што почнуваат да слушаат“. На 23 октомври, двајца активисти на „Последната генерација“ се упатија кон музејот „Барберини“ во Потсдам и, во знак на наклонетоста на Германија за компири, фрлија течно жолто пире на стаклената предница на „Стогови на сено“ на Моне, која беше продадена за речиси 111 милиони долари во 2019. „Нашата победа е кога политичарите реагираат на климатската криза“, рече г-ѓа Хинрикс. „Ова е чекор на патот, за кој луѓето зборуваат, што не е занемарливо“. Г-ѓа Хинрикс и г-ѓа Карингтон рекоа дека нивните групи прво се осигурале дека уметничките дела се заштитени со стакло, а во сите три случаи музеите рекоа дека сликите се неповредени, освен малата штета на барем една од рамките. Некои музеи сега се обидуваат да ја зајакнат безбедноста (еден директор на Шпанскиот музеј рече дека персоналот ќе внимава на храна кога ќе ги снима ранците со рендген) и Барберини објави дека привремено ќе се затвори до 30 октомври. Исто така, постои загриженост за потенцијална „криза на заштита на уметноста“ во која дела би можело да бидат сокриени или трајно уништени. Уметноста била цел на демонстрантите и порано. Суфражетките нападнаа серија уметнички дела пред еден век, при што една од нив го исече „Тоалетот на Венера“ од Диего Веласкез со сатар, и поради тоа беше „искамшикувана“ во печатот. Протестите на супи и компири во музеите, на сличен начин предизвикаа шок и збунетост. „Срамна исповед: Не знаев дека климатските промени се предизвикани од француски импресионисти“, напиша на Твитер Скот Шапиро, професор на Јеил. Процветаа теории на заговор за мотивите на активистите, бидејќи и двете групи добиваат поддршка од Фондот за климатски итни случаи, непрофитна организација на која нафтената наследничка Ајлин Гети и режисерот Адам Мекеј беа значајни донатори. Стивен Данкомб, професор на Универзитетот во Њујорк и ко-основач на Центарот за уметнички активизам, непрофитна група која обучува активисти, рече дека фокусот на многу од коментаторите, го натера да се сомнева во ефикасноста на протестите. „Дали тие зборуваат за храна што се фрла на уметнички дела, или зборуваат за тоа како горивата базирани на јаглерод ќе го изгаснат животот на планетата? рече д-р Данкомб. „Ако пораката што се пренесува е дека активистите прават луди работи, дали тоа помага на каузата или не?“ Сепак, Хедер Алберо, предавач за глобален одржлив развој на Универзитетот Нотингем Трент, рече дека ваквите акции за привлекување внимание се неизбежни со оглед на тоа што конвенционалните средства за протест во голема мера не успеаја. За неа, таргетирањето на уметноста со висока вредност имаше смисла поради врската помеѓу богатството и економиите изградени на фосилни горива. „Ние сме во момент кога ни треба секоја алатка од шупата“, рече д-р Алберо. „Ако сте повеќе лути на фрлање супа на слика отколку тоа што владите инвестираат во фосилни горива, тоа кажува многу“. Брајан Забчик, поранешен организатор во њујоршкото поглавје на активистичката група за СИДА ACT UP, рече дека најпотентните протести имаат тенденција да имаат очигледни врски со метата. Демонстрантите за граѓански права ја подигнаа свеста за расистичките закони за сегрегација со нивното кршење. Активистите на Гринпис тргнаа по бродови за китови и нуклеарни локации. Поддржувачите на ПЕТА фрлаа боја на крзно. ACT UP се бореше против стигмата околу СИДА-та и доби одобрение за револуционерни лекови преку низа нарушувачки акции од висок профил, вклучително и организирање масовни “die-ins”и “kiss-ins,”(*sit-ins се протести кога демостраторите седат во знак на протест. Die-ins е кога симулираа жртви на СИДА на јавни простори. Во Македонија, имаше протест со чевли во знак на масовното напуштање на државата поради лоши социо-економски услови) прекинување на научни конференции и политички настани со сирени и лажна крв, марширање кај владините канцеларии и парадирајќи со ликот на Ентони С. Фаучи, шеф на Националниот институт за алергија и заразни болести. Г-дин Забчик, кој сега е менаџер за застапување во непрофитната група Спасете го Бартон Крик асоцијација во Остин, Тексас, рече дека поврзувањето на климатските промени со Ван Гог го чувствува како претерување. Сепак, рече тој, критиките секогаш се зголемуваат со повеќе конфронтирачки протести и тоа не е најдобрата мерка за успех. Иако ACT UP сега е фален, неговите тактики честопати беа оспорувани пред 30 години. Бенџамин Совакул, професор по земја и животна средина на Универзитетот во Бостон, рече дека најефективните социјални движења користат постојан и интензивен притисок долги временски периоди, и дека една мерка за успехот на акцијата е колку таа гради коалиции или ги отуѓува луѓето. Додека протестите во музејот беа поларизирачки, тој рече: „Барем зборуваме за тоа“. Пишувајќи во е-пошта до Тајмс, Ана Холанд (20), една од фрлачите на супа на Just Stop Just Stop Oil , рече дека се надева дека луѓето ќе го прошират чувството на заштита и одбранбеност што го чувствуваат кон сликата на Ван Гог на животот на Земјата. Таа праќа цитат од Ван Гог, преземен од писмо до неговиот брат Тео ван Гог. „Не е јазикот на сликарите тој што треба да се слуша, туку јазикот на природата“, напиша Винсент ван Гог, а потоа додаде. „Да ги ​​чувствувате самите нешта, реалноста, е поважно од чувството на сликање, барем е попродуктивно и поживотворно“. Кара Бакли е новинарка за климата која се фокусира на луѓето кои работат на решенија . Таа се приклучи на Тајмс во 2006 година и беше дел од тимот што ја освои Пулицеровата награда во 2018 година за известување за сексуално вознемирување на работното место. @caraNYT • Фејсбук

Една недела откако проектили со долг дострел го погодија Киев тој повторно беше погоден, овој пат од рој беспилотни летала. Малку по муграта, во понеделникот, неколку беспилотни летала камикази од Иран експлодираа во центарот на градот; според украинските власти, повеќе од дваесет други биле соборени. Најмалку четири лица загинаа. Русија, за која некои западни аналитичари веруваат дека е при крај со прецизна муниција, се чини дека ги користи иранските како алтернатива. Иранските власти негираа дека и дале оружје на Москва, но американските власти велат дека тоа го прават од крајот на летото. Едно од беспилотните летала погоди деловна зграда веднаш до постројката за греење и електрична енергија која беше цел на ракетен напад на 10-ти октомври. Триесет минути подоцна, друго беспилотно летало гласно зуеше, а украинската полиција и безбедносните службеници се обидоа да го соборат со рафални истрели од нивните пушки. Дронот урна втора зграда. Додека црн чад го исполнуваше воздухот, спасувачите се обидуваа да ги евакуираат цивилите, пожарникарите го гасеа пламенот, војниците ги носеа ранетите во блиските амбулантни возила, а сите, се чинеше, вознемирено бдееја на небото.

Веста за новата Нобелова награда за литература има тенденција да ги подели читателите аматери во два табора: оние кои никогаш не слушнале за авторката и оние кои слушнале, но едвај. Има, се разбира, попознати имиња кои понекогаш произлегуваат од пророчката магла на Шведската академија, особено во изминатите неколку децении, кога, иако извалкан од скандали, Нобеловиот комитет стана, повремено, мм, па - хип, и Боб Дилан и Казуо Ишигуро доаѓаат на ум. Но, ова се исклучоци. Во најголем дел, ќе провериме во октомври, па велиме „Абдулразак кој?“ и се заветуваме дека ќе најдеме книга од авторот и ќе ја прочитаме. Понекогаш, со сигурност, наградата претставува некој достоен, но помалку досаден - или во спротивно, читањето на делото навремено ја објаснува опскурноста во која писателот претходно бил втурнат. Но, понекогаш, авторот се издигнува од регионалната значајност, за да стане светска фигура: Вислава Шимборска, лауреатот во 1996 година, беше писателка од овој вид, преминувајќи од полската специфичност на не само трајно, туку и со милно значење, не само „импресивна “ поетска фигура на англиски, но возљубена, извор на безброј здравици за свадби и епиграфи. Ани Ерно, новопечената француска добитничка на наградата, читателот со коцкарски дух веројатно ќе ја регистрира како писателка од оној вториот вид, на пат да стане постојан писател на оние кои што ја читаат поради љубовта а не поради играта. Секако, таа е повеќе од вториот вид, отколку другите неодамнешни француски лауреати, кои полесно се ценат како обврска отколку задоволство: уважениот J. M. G. Le Clézio, човек со беспрекорен глобализам, чии дела сепак може да звучат како нарација на документарен филм на УНЕСКО, или сосема францускиот Патрик Модиано , чии восхитувачки романи за окупацијата се и ретроспективни и формално конвенционални. Ерно е глас. Така, иако ќе беше добро и сосема заслужено Салман Ружди да ја добие наградата оваа година, работата на Ерно, на која првпат почнав да се одзивам, во Париз во средината на деведесеттите, е најдобриот тест за заслуги, прогонувачки - кога еднаш ќе се прочита, не се заборава лесно, доловувајќи нешто важно за своето време не само во неговите отворени или имплицитни политички грижи, туку, уште поважно, во обликот на нејзините реченици и жуборот на нејзините инкантации. Беше токму минатиот месец, без никакви размислувања за Стокхолм во мојата глава, кога ја спомнав Ерно, во текст за Жорж Сименон, како дел од посебната француска традиција на минималистичка „надворешност“ - споделување со белгискиот криминалистички романсиер, иако по целосно различни основи, акцент на соголена инспекција на вообичаената површина на францускиот живот како средство за продирање во неговите тајни. Кога наидов на пишувањето на Ерно во Франција, таа изгледаше привлечна на овој начин, токму како урбана имагистка. Таа можеше да се концентрира на фрагментарни обични сцени - во метро, ​​во популарни стоковни куќи, во патнички возови - што имаа убедлива боја на вистинско искуство, надвор од апстракциите или афектите на поконвенционално амбициозната француска фантастика.потекнува од работничко семејство во Нормандија, сосема надвор од вообичаениот тек на француското книжевно воздигнување.) Во годините оттогаш, таа стана позната по поместувањето на границите на мемоарите, најзапаметено или контроверзно, во приказот за нејзиниот сопствен абортус, објавен на англиски како „Happening“. Сепак, иако нејзината работа е engagé(ангажирана), нејзиниот стил на многу начини е désengage(откачена)- таа пишува за себе, но на рамен, набљудувачки, известувачки начин кој немилосрдно ја попишува површината на нештата, дури и среде најлудите мотиви и најсуровите од судбините. Таа инвестира во слики на начин на кој малку други писатели го имаат. Таа им верува дека ќе понудат посигурна енциклопедија на значења отколку што би можел да понуди конвенционален регистар на чувства. Во „Хепенинг“, таа пишува: „Пред сè, ќе се трудам повторно да ја разгледам секоја слика сè додека не почувствувам дека физички сум се врзала со неа, додека не изникнат неколку зборови, од кои можам да кажам „да, тоа е тоа“. Ќе се обидам да ја доловам секоја од речениците врежани во моето сеќавање кои ми беа или толку неподносливи или толку утешни во тоа време што самата помисла на нив денес ме обзема во бран на ужас или сладост.“ Исто како и во Сименон, отворањето на мемоарите на Ерно постигнува чувство на плангентна емоција во самата негова немост: „Како што се симнував на метро станицата Барбе, како и минатиот пат, мажите безделничено чекаа, групирани во подножјето на надземното метро. Луѓето се шетаа по тротоарот со розови торби за пазарење од дисконтот Тати. Се свртев во булеварот магента и ја препознав продавницата за облека Били со нејзините јакни кои се закачени надвор. Една жена одеше кон мене - полни нозе обложени со црни чорапи со крупен дезен. Улицата Амброаз Паре беше речиси празна додека не стигнете во близина на болницата“. Се разбира, во „околината на болницата“ започнува приказната за акушерската судбина на една жена. Оваа посветеност за регистрирање на површината на животот и подповршината, токму онаа на секоја пропуштена менструација и исфлекана долна облека, се протега на нејзиното извонредно проучување на генерациите на францускиот живот од Втората светска војна, насловено како ехо на Вирџинија Вулф , „Годините“ — мемоари во кои се нудат љубезни, внимателни, понекогаш и сардонски детали од рекламите и лажните надежи и чистата минливост на времето. Таа размислува, во еден момент, на сеќавањата и моделите на говор на една генерација постари луѓе кои поминале низ сиромаштијата и германската окупација и ги сочиниле своите лекции во збир на зборови и повторени баења: Гласовите дале наследство на сиромаштија и лишување кое датира долго време пред војната и ограничувањата. Нè втурнаа во безвременска ноќ, „минато време“ и ги римуваа нејзините задоволства и тешкотии, обичаите и практичната мудрост: - живеење во куќа со земјен под - носење галоши - играње со партал-кукла - перење алишта во пепел — шиење мало торбиче со лук во ноќните кошули на децата во близина на папокот за да се ослободат од црви... Направи попис на незнаења, вчерашните непознати и никогаш: — црвено месо, портокали — социјално осигурување, семеен додаток и пензионирање на шеесет и пет — годишен одмор. Кога некој првпат би ја забележал Ерно, таа изгледаше чудно усогласена со многу помладиот и повеќе извиканиот Мишел Уелбек. Иако помладиот новелист, пишуваше во хистеричен и фантастичен регистар, а таа во придушен и специфичен, желбата да се направи попис на некнижевните или антикнижевните делови од францускиот живот, деловите изоставени од „културата“ или „Цивилизацијата“ или Француската Академија, беше заедничка амбиција. (Иако луѓето го евоцираат Уелебек за неговата политика, ниту еден добар читател нема да го заборави воодушевениот монолог на Уелебек за Пиф Гаџет, француски детски магазин популарен во шеесетите и седумдесеттите.) Сепак, Ерно, исто така, работи надвор од јасно артикулирана политика, она што во Франција се нарекува „гаучистичка“ политика, што значи крајна левица, но крајна левица помалку допрена од марксистичката догма отколку од некаков постојан хуманистички протест - од типот што го започна францускиот литературен херој на Алфред Нобел, Виктор Иго - против чистото немилосрдно страдање на едноставните луѓе во модерно време. „Семејниот наратив и социјалниот наратив се едно исто“, напиша Ерно, а политиката на нејзината работа на некој начин е во согласност со оние на францускиот социолог Пјер Бурдје, споделувајќи го неговото убедување дека полињата на општествениот живот немилосрдно диктираат поредок на моќ, дури и во – особено во – неговите „обични“ детали. Од преплетувањето на сликите, Ерно се надева дека ќе направи неупотребена мапа на француската реалност и на француската моќ, а нејзината работа е, навистина, во таа смисла, еден вид и самата социологија. Сепак, и покрај сета француска специфичност на нејзината политика, таа е во тон и како уметник - за да направи споредба што може да биде корисна за американските читатели - многу слична на нашата, покојна Џоан Дидион, која исто така успеа, иако во околина повеќе очигледно гламурозна, овој брак на жежок материјал и кул испорака од изразито феминистички вид. Семејна смрт, абортус и болка, сето тоа регистрирано не вкочането, туку пргаво, засечено на површината за да се отворат длабочините одоздола без посебно молење или самосожалување. Политиката на Дидион беше либерална, но од патрициска екипа, додека онаа на Ерно е на француската посткомунистичка левица. (Жан-Лук Меланшон, водачот на крајната левица во Франција, беше особено гласен во пофалби за нејзиниот Нобел.) Но и двете веруваат во сведочењето преку детали и тежината постигната преку точноста - а некои ќе мислат дека е неправедно што Дидион никогаш не добила Нобеловата награда. И двете споделуваат силен феминизам, чиешто суштинско верување е, како што пишува Ерно, дека „славата на жената може да биде само блескаво оплакување за среќата“. Сепак, можеби најзначајниот аспект на ненадејното издигнување на Ерно е ова: се чини дека таа е - ако не се исклучат поетите, кои секако прават голем дел од сопствените животи, но го прават поезија со тоа што го обвиткуваат во некој префинет јазичен ред - првиот Нобелов лауреат кој е првенствено мемоарист во наша современа смисла, значи некој што пишува за животот директно, како што ние го доживуваме. Нејзиното воздигнување означува признание дека мемоарите, во сите негови многубројни лица и пози - директни, самокритични, тажни и комични, ангажирани и не- се можеби водечкиот жанр на нашето време, колку што беше романот во првата половина на дваесеттиот век. Чувствуваме потреба за проверлива, или барем веродостојна, лична историја во време кога многу други изгледаат конструирани и недоверливи - ни се допаѓа барем чувството на искуство од прва рака во сите наши други занимации, од Twitter до TikTok. Поради преокупираноста со фактичноста и ладно регистрираните детали што ги споделуваат Ерно и Дидион, и поради чудниот начин на кој тој факт се вградува себеси, тула по тула, во композитно поле на споделени фикции, мемоарите можеби се најпостојаната литература на нашето време, од двете страни на барата. ♦︎ Адам Гопник, придонесува за „Њујоркер“ од 1986 година. Тој е автор на, неодамнешната, „Илјада мали разуми: Моралната авантура на либерализмот“.

Како еден од твоите најконзистентни поддржувачи кој го следеше секој уметнички потег што си го направил, не можам да ја читам вашата нова книга или твоите писма, не можам да ги следам твоите социјални мрежи и не можам ни да ја слушам твојата музика . Нешто што отсекогаш сум го правелa откако се познавам себеси. Јас, ние, те поддржувавме по целиот пат, и во добро и во лошо. Но, твојата тишина не́ остави да се чувствуваме сами. Знам дека не ви е потребна мојата или поддршката од моите сограѓани Иранци, но засега, со сета тага, се повлекувам. СОЛМАЗ, ЛОНДОН, ОК Почитувана Солмаз, Иранскиот народ беше во моите мисли во текот на протестите што следеа по убиството на Махса Амини. Целосно ги поддржувам храбрите жени од Иран, кои се борат и умираат на улиците за нивната основна слобода и достоинство, и мажите кои стојат со нив. Воодушевен сум од нивната храброст и се молам за нивната безбедност. Со многу љубов, Ник

Од Робин Рајт , 9 октомври 2022 година Жените во Иран со недели храбро протестираат на улиците под слоганот „Жена живот слобода“. Девојките и жените од Иран се само проклето храбри, покажувајќи му среден прст на својот Врховен водач какопредизвик, во една од најзначајните револуции во модерната историја. Ден по опасен ден, на отворени улици и во затворени училишта, во поплава од твитови и дрски видеа, тие ја исмеваа теократијата која се смета за божја влада. Просечната возраст на демонстрантите кои се уапсени е само петнаесет години, изјави минатата недела заменик-командантот на Револуционерната гарда. Во тој процес, тие ја освоија имагинацијата на светот; Митинзи на сочувство се одржани од Лондон до Лос Анџелес, Сиднеј до Сеул и Токио до Тунис. Протестите во Иран можеби се првпат во историјата жените да бидат и искра и мотор во обид за контрареволуција. „Улогата што ја играат Иранките во моментов многу изгледа дека е без преседан“, ми рече Даниел Еделштајн, политиколог од Стенфорд и експерт за револуции. Една од ретките можни паралели беше улогата на париските жени poissonièr-и(рибарници), или работнички на пазарот, кои упаднаа во Версај за да го спречат кралот да се сврти против Националното собрание и да ја напукне новата Француска револуција, рече тој. Меѓутоа, во тој случај, „жените се обидуваа да ја спречат контрареволуцијата, не придонесувајќи за неа“. За време на Руската револуција, немирите за леб предводени од жените во Петроград одиграа клучна улога во колапсот на царската империја, ми кажува Ен О'Донел, руски историчар од Универзитетот во Њујорк. Но, протестите во Иран беа уникатни бидејќи, рече таа, „ова не е само пресврт што ги вклучува жените, тоа е пресврт за жените и слободата на жените, и тоа го прави многу посебен“. И покрај опасностите од апсење и смрт, иранските жени од различна етничка припадност се обединија на имагинативен начин. Искрата беше ненадејната смрт на Махса Амини, дваесет и двегодишна Курдка, откако беше испратена во центар за реедукација поради „несоодветна облека“ - премногу коса се гледаше од шамијата на главата - во Техеран. Таа заврши во кома на вентилатор и почина три дена подоцна, на 16 септември. Протестните скандирања за нејзината смрт брзо еволуираа во повици за соборување на режимот: „Смрт за диктаторот“ и „Нашиот срам е нашиот неспособен лидер“ и „Не ја сакаме Исламската Република“. Слоганот и хаштагот на протестите станаа #ЖенаЖивотСлобода. Во средата, видео кое беше нашироко споделено на социјалните мрежи, сними ученички во Техеран како се смеат со нивната смелост додека газат врз рамката на фотографијата на двајцата врховни лидери - ајатолахот Рухолах Хомеини и неговиот наследник, ајатолахот Али Хамнеи - кои владеат од Револуцијата во 1979 година против шахот. Тие ја искинаа фотографијата и радосно фрлаа парчиња во воздухот. Со грб кон камерата, девојките направија линија и ги извадија марамите. „Не дозволувајте стравот да влезе во вас, ние стоиме обединети“, извикуваа тие. Во повеќе твитови, други девојки беа фотографирани - одзади за да го сокријат својот идентитет - кревајќи ги средните прсти на сликите на двајцата врховни лидери. Во видеото минатата недела од Карај, ученички се собраа пред машки службеник, ги кинеа хиџабите и едногласно извикуваа: „Изгуби се“. Тие фрлаа празни шишиња со вода додека тој бегаше низ училишните порти. Во историскиот Исфахан минатата недела, три млади жени развиорија транспарент со големина на ќебе над мостот на автопатот. На него беше прикажана слика на жена со долга црна коса; тој предупреди: „Една од нас ќе биде следната“. Девојките потоа ги симнуваа марамите на главата и си заминаа; банерот остана. Во северозападниот дел на Санандај и јужниот дел на Шираз, младите жени маршираа по улиците - извикувајќи антивладини слогани и симнувајќи ги марамите на главата - и ги повикаа возачите да им се придружат. Многу автомобили можеа да се слушнат како тропаат во знак на поддршка. Други девојки и жени беа убиени или уапсени во текот на повеќе од три недели од протестите. Ника Шакарами, млада студентка по уметност, последен пат се слушнала на 20-ти септември, кога се јавила на пријателка и и кажала дека безбедносните сили ја бркаат по улицата. Десет дена подоцна, нејзиното семејство било повикано да го извлече нејзиното тело од притворскиот центар во Техеран. Лицето на Шакарами изгледаше претепано, изјави нејзината тетка за Би-Би-Си. Владата тврдеше дека таа починала откако паднала од покрив. Таа беше погребана - тајно, за да се избегне нова точка на протести - на нејзиниот седумнаесетти роденден. Погребите долго време беа клучни за политичката мобилизација во Иран. Во шиитскиот ислам, смртта повторно се одбележува четириесет дена подоцна, често предизвикувајќи емотивни поворки кои се претвораат во нови протести - и нови конфронтации со безбедносните сили, проследени со повеќе смртни случаи и продолжен циклус на демонстрации. Погребите го создадоа ритамот на иранската револуција во 1978 година, што го натера шахот да побегне во 1979 година. Пет дена по смртта на Махса Амини, Хадис Наџафи, дваесет и годишна ТикТок ентузијастка, сними видео порака за време на протест. „Се надевам дека за неколку години кога ќе погледнам наназад, ќе бидам среќна што сè се смени на подобро“, рече таа. Неколку часа подоцна била застрелана во главата. Сарина Есмаилзадех, шеснаесетгодишна видео-блогерка, неодамна објави: „Секогаш мислам, зошто морав да се родам во Иран?“ Таа наводно била претепана до смрт за време на митинг во Карај; Владата тврдеше дека и таа скокнала од покрив. Новите смртни случаи поттикнаа повеќе бес - и повеќе погреби. За да ги ограничат демонстрациите, властите дури и ги таргетираа жените кои некогаш беа челници на Револуцијата, вклучително и Фаезе Хашеми, поранешна пратеничка и ќерка на поранешниот претседател Хашеми Рафсанџани, која беше уапсена за „поттикнување немири“. Жените и девојките, исто така, ги сечат своите долги коси- и објавуваат видеа од тоа на социјалните мрежи - како акт на пркос. „Жените да си ја стрижат косата е древна персиска традиција која се наоѓа и во „Шахнамето“, твитна есеистката Шара Аташи со иранско потекло, осврнувајќи се на книжевното ремек дело напишано пред милениум од персискиот поет Фердуси. „Дојде моментот што го чекавме. Политика поттикната од поезијата“. Актерките Марион Котијар и Жулиет Бинош објавија фотографии како ја потстрижуваат косата во знак на поддршка на жените од Иран. На Инстаграм, Анџелина Џоли ги повика жените од Иран да продолжат. „Почит за храбрите, пркосни, бестрашни жени од Иран“, напиша таа. „Сите оние кои преживеаја и се спротивставија со децении, оние кои излегоа на улиците денес, и Маша Амини и сите млади Иранци како неа“. Баленсијага, модната куќа, на Твитер напиша: „Ние стоиме со сите Иранки, во спомен на Махса“ над црно-белата слика на која пишува „Слобода на животот на жената“ на англиски и фарси. Иранските револуционери го засадија семето на сопственото разоткривање. По Револуцијата, високото образование порасна затоа што конзервативните семејства мислеа дека исламскиот систем го штити моралот на девојчињата од изложување на западни или модернизирани обичаи. Женската писменост порасна - од под триесет проценти во 1976 година - на осумдесет проценти четири децении подоцна. Веќе повеќе од една деценија, мнозинството од иранските универзитетски студенти се жени, иако тие сè уште сочинуваат помалку од дваесет проценти од работната сила. „Сведоци сме на една помлада генерација на жени кои се образовани и поврзани со светот“, ми рече Хале Есфандијари, иранска Американка и поранешен директор на програмата за Блискиот Исток на Центарот Вилсон. Жените се исто така поистакнати и политички поактивни, имаат потпретседателство и неколку места во парламентот. Ширин Ебади ја доби Нобеловата награда за мир, во 2003 година, за одбрана на активисти за човекови права на суд, додека Самира Махмалбаф беше најмладата режисерка (на седумнаесет години) избрана за Канскиот филмски фестивал. Во 2016 година, разговарав со внуката на Хомеини, Захра Ешраги, активистка за правата на жените, мажена за братот на реформистичкиот поранешен претседател Мохамад Катами. На која и беше забрането да се кандидира за парламентот поради нејзините реформски ставови, таа се пожали дека владата страда од заблуди дека може да создаде еднообразно размислување и да ги елиминира предизвикувачите. Есфандијари размислува: „Иранките четири децении го чекаа овој момент кога ќе можат да ги преземат работите во свои раце“. Во 2017 година, младите жени започнаа движење со бели шалови. Тие се појавуваа на улиците - често поединечно - ги отстрануваа марамите и ги закачуваа на стапови, со кои мавтаа во јавноста. Неколкумина беа судени и осудени на петнаесет години затвор. Истото се случи и со нивните адвокатки, вклучувајќи ја и Насрин Сотудех. Протестите предизвикуваат две суштински теми на Револуцијата од 1979 година: хиџабот ја одразува нејзината идеологија и морален код, а одбивањето да се признаат Соединетите Држави е камен-темелник на надворешната политика на Исламската Република. Напуштањето на кој било извор на идентитет би го одразило неуспехот на Револуцијата. Протестите избувнаа во време на претстојната транзиција. Хамнеи, кој ова лето наполни осумдесет и три години, беше опериран од рак на простата во 2014 година. Минатата недела, висок европски дипломат ми кажа дека Хамнеи повторно се бори со ракот. Значи, влогот - во кревко време за иднината на Револуцијата - е огромен. Досега, режимот не успеа во својот одговор. Се јави тврдокорниот претседател Ебрахим Раиси. Семејството на Амини да изрази сочувство и минатата недела јавно ги призна „слабостите и недостатоците“ во Исламската Република. Но, тој апелираше за единство „да го направиме нашиот непријател безнадежен“. Режимот, исто така, распореди безбедносни сили на универзитетските кампуси и мобилизираше свои контра-демонстрации на жени обвиени со црни чадор облека. Но, ништо досега не го спречи народниот бес. Во саботата, Раиси беше нападнат од студенти за време на говорот на женскиот универзитет Алзахра во Техеран. „Ние не сакаме корумпиран естаблишмент“, скандираа тие. „Не сакаме убиец како гостин. . . . Изгуби се." (Раиси беше во комисијата за смрт од четири лица која осуди околу пет илјади политички затвореници на смрт во 1988 година.) Во саботата, хакерите, исто така, го прекинаа говорот на Хамнеи на државната телевизија со повици за неговата смрт и слики од млади жени убиени во протестите . Во позадина се слушаше скандирањето „жена, живот, слобода“. Претходните протести во Иран згаснаа со текот на времето. Историското движење на зелените, кога милиони луѓе излегоа во сите триесет и една провинција за да ги осудат фалсификуваните претседателски избори во 2009 година, пропадна по седум месеци. Стотици беа осудени на сталинескни масовни судења. Режимот можеби сè уште има доволно сурови алатки и трупи за да ги задржи протестите. Но, утописките идеологии имаат тенденција да пропаѓаат кога сливот на фактори - политичко отуѓување, економски неволји, општествен гнев и природни катастрофи - ќе се совпаднат. Во 2021 година, мнозинството Иранци не се мачеа да гласаат на претседателските избори што го ставија Раиси на власт. Американските санкции ја намалија валутата на Техеран и го ограничија извозот на нафта, иако досега не е доволно за да го осакати режимот. Иран исто така беше раниот епицентар на пандемијата. Во првата година починаа речиси шеесет илјади луѓе. И сега девојките (поддржани од многу мажи, исто така) го најдоа својот глас - и го користат. Можеби нема да надвладеат, но првобитните револуционери се соочуваат со егзистенцијална закана. За Иран, #WomanLifeFreedom е пресвртница. ♦︎ извор: The New Yorker,

Вториот фестивал во продукција на ПМГ е Градот ме тера да пеам и е најавен како центар на (најсвежата) македонска музика во моментов со гостување на Nipplepeople од Хрватска. Покрај Вардарот џез - џез фестивал- само што заврши а е најавено нов sublabel на ПМГ за сериозна музика con:tempo - изгледаше дека новата насока на куќата е да се разграни во други жанрови - со Градот ме тера да пеам ја утврдија својата база на урбаната сцена. Хајка ќе промовираат ново видео а Луфтанза новиот албум. Како и да е - дојди каква и да си... и да ти се слуша рок: И да ти се слуша техно/електро/експериментален џез: Како во старите добри времиња, оние омилените на Мирко Попов, кога се́ беше боље :) - дојдете во МКЦ. Најверојатно ќе си отидете со чувство дека не сте згрешиле.

Бен Ватсон Филозофите зборуваат повеќе за музика отколку во минатото. Ова делумно е поврзано со подемот на ѕвездата на Адорно во филозофското опкружување и фактот дека повеќе од половина од неговите дела се посветени на музиката. Но, тоа е исто така затоа што генерацијата која го цицаше панкот во неговите години на формирање сега е во позиција да ги избере културните објекти на нејзиниот интелектуален надзор. Така, кога се појави книга наречена Rip It Up and Start Again: Post-Pank 1978–1984, ја подига температурата на интелектуалната дебата.* Ова беше период кога фашизмот се наѕираше како изборна реалност во Англија, а левицата направи антирасизам неизбежна карактеристика на мејнстрим политиката. Музиката беше клучна за процесот. Материјалната основа за културната релевантност на музиката е нејзиното индустриско производство и комерцијална дистрибуција, иницирани на крајот на деветнаесеттиот век и неизбришливо се поврзани со политичките пресврти од 1960-тите. Масовното производство прави дискусиите за музиката неизбежно да се свртат кон политиката и социјалната теорија. Иронијата и софизмот паѓаат. За да зборувате за музичко искуство, треба да се ставите себеси во сликата. Дискутантите се автобиографски, тие поставуваат детерминирани општествени идентитети. Прашањата за часовите – одамна изведени од академските кругови – стануваат графички и актуелни. Не за џабе црната Америка ја измисли ознаката „соул музика“. Во секуларизирано, комерцијализирано општество, музиката е место на душата; социјалното битие станува неизбежно, специфично и потресно. Во филозофијата, работите започнаа со Ниче на Вагнер (прво за, потоа против) и беа поттикнати од полемиката на Адорно против класичната хармонија во корист на дванаесеттонови. Денес дебатите се вртат околу Noise и можното пропаѓање на музиката како систем: како и обично, „смртта“ на нешто прокламира нов излив на живот. Панкот беше последен пат кога музиката и филозофијата се вкрстија на незаборавен начин, бидејќи попот беше заразен од ситуационистичката критика на социјалдемократскиот консензус. Восхитот на Гај Дебор од асоцијалната мрзливост на лондонскиот пролетаријат одеднаш стана културен феномен сам по себе. Сепак, панкот го закопаа оние кои што го воздигнуваа. „Англиското сонување“ на Џон Севиџ, ја раскажа својата приказна во светлината на евентуалниот комерцијален успех, укинувајќи го чувството за терминална криза и сведувајќи ја на уште една од партали-до-богатсво шоубиз басна. Lipstick Traces на Грил Маркус го заобиколи предизвикот на панкот за претставување со игнорирање на неговата класна политика - Дада, ситуационистите и панкот беа објаснети како терминален романтизам. За секој кој ги видел Секс Пистолс, присуствувал на Ф-клубот во Лидс или се тепал со фашисти на концертите на Rock Against Racism - или едноставно одел по улица облечен во облека што била покана да бидеш истепан - овие книги беа страшно разочарување. Тие го криеја ризикот и насилството на панкот зад отмен параван, изневерувајќи ја неговата конфронтирачка етика со либерален јазик на оправдување. Така, не е изненадувачки што Rip It Up ја снема брзо од полиците. Со 126 нови интервјуа со протагонистите, слики истражувани од Џон *Симон Рејнолдс, Rip It Up and Start Again: Post-Punk 1978–1984, Faber, London, 2005 . Дивјачки и 550 страници со збиен проред напишани од блогер „премногу млад“ за да биде сведок на Пистолс, ветува дека ќе забележи како се чувствуваат нештата за граундлизите - оние што се исклучени од настаните кои ја поставуваа сцената во Лондон, „премногу доцна“, но сепак целосно учествуваат во панкот како масовна појава. Оние кои ги наведуваат 1976-77 како „вистински“ момент на панкот се оние за кои тоа беше отскочна даска да станат ТВ славни личности. Вистинските панкери – „губитници“ од спектакуларна гледна точка – всушност живееле како панкери помеѓу 1978 и 1984 година. Морбидноста на позитивизмот Раскажувајќи ја приказната за овие години, Рејнолдс влегува во проблематична зона, преполна со политички и филозофски тули. Блага верзија на деконструкција – еден вид радикализам со компромис – е името на неговата игра. Грин Гартсајд од Скрити Полити му кажува на Рејнолдс дека кога го запознал Жак Дерида, тој „ми кажа дека тоа што го правам е дел од истиот проект за поништување и вознемирување во кој тој е ангажиран“. За Рејнолдс, општеството е стабилен, разумен ентитет „вознемирен“ од неколку жустри автопатници како Гартсајд и Дерида. Неупатен во Адорно, Рејнолдс не е свесен дека кризата на западната метафизика има социјални корени: општеството не може да излезе подалеку од сопствените скриени концепти. Коментаторите на масовната музика ја игнорираат анализата на Адорно на нивна опасност. Адорно го истакна психичкото ослободување, мимезисот, лудата љубов и музичката слобода. Неговиот фокус на музичкиот објект значеше дека тој можеше да прозре низ идеолошкото пакување што ја опкружува потрошувачката на музика. Како „упадливото“ во конзумеризмот, не е целосно отфрлено, но престанува да биде целиот муабет. Како производител што тестира примерок, Адорно ја усоврши привлечноста на музиката кон несвесното, откривајќи ја седиментираната историска содржина зад личниот вкус. За Пјер Бурдје, ваквите сознанија го потврдуваат убедувањето на циникот дека целата култура е потпора за моќ. За Адорно, за разлика од нив, копнежите за музичка слобода се глетки на нов општествен поредок неискривен од доминација. И покрај неговиот песимизам за формалната политика, Адорно сфати дека капитализмот создава предуслови за слободи што не ги сонувале во антиката. Оттука и неговата депресивна манија: нов свет е можен, а сепак попречен. Писатели посветени на одредени жанрови, како што се фри џез (Филип Карлес, Жан Луис Комоли, Слободен џез Black Power, Париз, 1971), фанк (Рики Винсент, Фанк, Њујорк, 1996), рок (Џо Кардучи, рок и поп наркотик, Лос Анџелес, 1994), каунтри(Ник Тошес, Кантри, Лондон, 1989) или Раи (Бузиане Дауди, Хаџ Милијани, Lʼaventure du raï: Париз, 1996) се должни да го бранат генеричкиот интегритет од дистинкции. Сепак, попот не е музички жанр: тоа е она што се продава. Оттука, пишувањето за поп извикува категории како капитал, труд и стока, бидејќи тие се одлучувачките сили во овој „жанр“. Предупредувањата на Адорно за потрошувачката на лажни слики на слободата се многу релевантни овде: увото што слуша треба да биде ригорозно во однос на објективните актуелности на формата. Во своите признанија, Сајмон Рејнолдс нуди „жесток поздрав до новинарите и уредниците на неделните рок весници од доцните 1970-ти и раните 1980-ти, неговиот „главен истражувачки ресурс“. Сепак, тој греши што ги нарекува 1978-84 година „златното доба за британското музичко новинарство“. Сигурно беше подобро од она што поминува за музичкото новинарство денес. (Како може индустријата која не може да генерира ни хит осудувајќи ја војната во Ирак, да биде предмет за сериозни критики?) Но, вистинското златно доба беше андерграунд печатот од 1966-1969 година; иако пред-панкот NME (1975–77), со својата немилосрдна негативност за модовите и триковите на корпоративните етикети, беше исто така прилично смешен. Панкот беше неговото помодрено и крваво потомство. Тоа, рече, 1978 до 1984 година, кога NME се натпреваруваше со Sounds за да ја покрие борбата против Националниот фронт, секако беше компулсивно читање. Толку многу, всушност, што секој што ги читал тие неделници тогаш ќе се проѕева читајќи ја книгата на Рејнолдс: хировите ги следат хировите со безмилосен недостаток на логика. Совесното вртење на страници нема начин да ги избегне недореченостите на Кевин Роланд, Мартин Фрај или Лидија Ланч. И покрај дополнителните 126 интервјуа, NME го поставува шаблонот, а книгата изгледа како кратко резиме без здив. Олеснувањето доаѓа на страница 517, кога Рејнолдс ја губи вербата во попот од топ-листите и почнува да донесува свои судови. Но, тоа беше долг пат. „Субјективното“ гледиште на авторот не треба да биде тука само за да обезбеди морални страни откако ќе биде раскажана приказната (како Роберт Мекнамара што изгледа мрачен за геноцидот во Виетнам); тоа е суштински момент во расплетот на која било објективна сметка. Што Рејнолдс во овој период? На кои свирки присуствуваше? Како заработуваше за живот? Дали се сретна со некој на свирки? Дали некогаш се исплашил? Како панкот и пост-панкот го предизвикаа неговото чувство за идентитет, неговиот поглед на британскиот класен систем? Без информации за раскажувачот, не можеме да добиеме критичко купување на нивната приказна. Рејнолдс има некои политички мислења, се разбира. Можеме да ги замислиме. Тој е либерал, па пазарот е сила на природата. Тој смета дека тачеризмот бил одговор на синдикатите кои биле „премногу силни“. Тој зборува за интервенционистички влади кои „ги поддржуваат болните индустрии за да ги зачуваат работните места“. Тој, исто така, ги споменува „расните немири“ од 1970-тите. Сега, Дејли Телеграф можеби ги нарече така, но сите вклучени на ниво на улица ги препознаа како антиполициски немири кои ги зближија белците, црнците и Азијците. Наплив на самодоверба и добар хумор ги зафати градовите со немири како некоја возбудлива дрога. Клишеата доаѓаат густи и брзо: Tony Wilson's Factory Records користеше ситуационистички идеи, но Гај Дебор не би ги одобрил. Брзиот производ на Боб Ласт очекуваше нов вид левичарски сензибилитет, „дизајнерски социјализам“ исчистен од својата пуританска строгост и страв од задоволство“. Следејќи го бинарното „модови наспроти рокери“ (половина идеја вметната во академската православност од Дик Хебдиџ и Сајмон Фрит), Рејнолдс го замислува попот како природен хомеостатски систем, кој работи „преку еден вид осцилирачко, внатрешно нишало, кое се ниша напред-назад меѓу две крајности. Сигурно ќе се случи некаков вид враќање на рок вредностите (ако не и неизбежно на музиката за гитара).` Постмодернизмот му дава на Рејнолдс софизам да избегнува музика надвор од неговиот бенд: хип-хопот е отфрлен како „фантазии за бунт и улична мудрост“. На првите 500 страници единствениот пред-панк бенд споменат се Битлси, а оваа дефиниција на поп музиката како победнички комерцијален производ ја обликува книгата. Рејнолдс несомнено би бил навреден што ќе го наречат расист - тој ги цени двобојните и специјалните, па дури и има храброст да сфати дека Live Aid бил дослух со тачеритскиот антиетатизам. Но, вниманието на продажните фигури наместо на музичката форма неизбежно го потценува придонесот на блузот, фанкот и регето. Тој ги цитира Лук Санте за Блад Улмер, Лутер Томас, Оливер Лејк и Џо Боуви, но не знае дека No Wave Harmolodics е скок напред во размери на Хендрикс во тоа како може да се свири рокот, револуција принудена под земја од музичката индустрија во рестрикција . (Имавме свои експоненти, од Нотингем, наречени Пински Зоолошката градина, но тие не се запишаа на табелата, така што не се сметаат за „пост-панк“.) Црната дупка во поп музиката што ја отворија Секс Пистолс ги наведе повеќе авантуристички панкери да истражуваат даб реге, Бесплатно Импровизација и револуционерна политика. Рејнолдс, сепак, останува верен на комерцијалната фарса. Овој позитивизам го лишува од музичка објективност, од критички став: сè што може да направи е уште еднаш да ги детализира кариерите на оние чии имиња продавале музички весници. Тој е свесен дека работите се влошија од Поп групата до ABC и Френки оди во Холивуд, за жал пад во имиџ, комерцијална измама и менување единици. Меѓутоа, немајќи разбирање за тоа како капитализмот му дава приоритет на производот пред музичкиот настан, Рејнолдс може само да забележи недостаток на „страст“, ​​„инспирација“ и „супстанција“. Лишен од идејата на Адорно дека вистината може да биде во спротивност со општеството како што е моментално конституирано, Рејнолдс не може да функционира како критичар. Неговата ексклузивна посветеност на музиката што го враќа капиталот („поп“) го лишува од секакво чувство за борбата вклучена во правењето музика. Нема никаков знак од скршените животи и мрачниот очај предизвикан од бруталниот начин на кој музичката индустрија ги собира парите од работните музичари и малите места. Вистинските луѓе се на друго место; она што го имаме е Нарцис во неговата спална соба, како ги натрупува своите албуми. Валтер Бенџамин го дијагностицира морбидитетот како симптом на фиксација на стоката и интригантно е колку често се појавуваат „мермерни плочи“ во описите на Рејнолдс за убавината во музиката (Joy Division, Young Merble Giants и Scritti Politti). Кристофер Греј „ Напуштање на дваесеттиот век“ (пионерски превод на ситуационистички текстови издаден во 1974 година) очигледно беше „радикал -шик фетиш објект на неговата ера“. Овој опис произлегува од гламурозноста на Маркус на книгата во Траги од кармин (и фотографијата на потресена корица во Нецелосните дела на Џејми Рид). Но, секој што во тоа време читал „Напуштање на дваесеттиот век “ се чувствувал злобно отуѓено, не само од потрошувачките предмети, туку и од нереволуционерните современици, муабетите од музичката сцена, академскиот протокол и поп-биз махинациите. Полемиките на Дебор го фрлија читателот во бура од радикални политики, сосема подалеку од слабиот радар на Рејнолдс. Тоа беше нешто што го читавте и се обидувавте да го спроведете во дело, но ретко го спомнувавте (неговата лукачка терминологија обично беше неразбирлива за секој што има нерви да ги спроведе неговите предлози). Оваа магија на дејствијата, а не на зборови, искажана од ситуационистите, беше скршена дури кон крајот на 1980-тите, со објавувањето на Трагите од кармин и со доаѓањето на Стјуарт Хоум. Дејството не е збор во речникот на Рејнолдс. Термидор како млак туш Рејнолдс ја презира организираната левица. Рок против расизмот се споменува само со цел да се осуди неговиот „пуритански“ догматизам и да се одбрани „неповрзаниот“ поединец (во овој случај, смешниот Хауард Девото). Всушност, вниманието на левицата кон панкот го создаде неговото „златно доба“ на музичкото новинарство. Кога Гевин Мартин напиша скиселен осврт за огромниот карневал во Лидс против расизмот во 1981 година во НМЕ, страницата со писма следната недела немаше ништо друго освен огорчени реплики. Рејнолдс смета дека еден цитат од Џери Дамерс „послужил повеќе за антирасизмот отколку илјада говори на Антинацистичката лига“, но активистите во АНЛ првично дојдоа до тој заклучок! Затоа ги ставивме како хедлајнери Specials на карневалот во Лидс. Токму поради тоа што АНЛ не беше фокусирана на политички говори, туку на свирки и улични акции, привлече поддршка и на крајот го разби Националниот фронт. Музичарите и промоторите од грасрутс организации прават свирки, ја зголемуваат заедницата, ја засилуваат социјалистичката интелигенција; пари и послушни новинари произведуваат ѕвезди, продаваат глупости и зафркнуваат сè. Рејнолдс сака да ги гледаме работите од оваа „друга страна“, да ги цениме амбициите на претприемачите како Пол Морли и Тревор Хорн и да раскинеме со „пуританизмот со вина“ на левицата. На овој начин сите можеме да добиеме парче од колачот. Но, како што признава на крајот од Rip It Up, сè што му преостанува на крајот е пренатрупан и празен производ како што еFrankie Goes To Hollywood, прототип на бојбендовите. Без внимание на формата, невозможно е да се цени она што е десеткувано од комерцијалниот однос: делириумското лудило на музичкиот настан, убавината на непредвидливоста, еднократната ситуација. Со неговиот ортодоксен културолошки агностицизам за музичката форма, Рејнолдс може само ретроспективно да морализира за играта на славата. Критичното шило се распаѓа во четшоу фалафел. До крајот, како и често во контрареволуциите, „теоретичарите“ го поправаа прекршувањето (Боб Ласт, Грин Гартсајд, Тревор Хорн, Тони Вилсон) и успешно го претворија постпанкот во остварлива опција за потрошувачи. Бездното владеење на New Order, Simple Minds и U2 навика. Рејнолдс забележува дека во формална смисла, пост-панк мелодиите на Wire, Josef K и Joy Division се слични на мелодиите на Altered Images, но тој не успева да извлече заклучок дека тоа е истиот беден пабулум исвиткан за различни ниши пазари. Во 1985 година, двајца новинари од NME со доволно будни уши за да ги слушнат затегнатите параметри на неговата „алтернатива“ - Ричард Кук и Греам Лок - се обидоа да ги запознаат постпанк потрошувачите со бесплатна импровизација. Сепак, Дерек Бејли едвај беше сточна храна на топ листите, па тие заминаа да се приклучат на џез-магазинот Wire. Критиката на капитализмот и класното општество - толку впечатливо направена од Секс Пистолс - повеќе не се сметаше за продажна. Наместо тоа, се згнани под земја, сè додека во Соединетите Држави не експлодираа грасрут мрежите изградени од Bad Brains и други хардкор бендови во Вашингтон на протестот во Сиетл против Светската трговска организација во 1999 година. Тоа секако е друга приказна, но, како Слободната импровизација и Хармолодиката, едноставно да се спомене, ги открива затегнатите хоризонти на приказната на Рејнолдс. Никогаш не му верувајте на музички писател кој Синовите на пионерите ги нарекува „анодине“. Опсесијата на Рејнолдс со поставување на графикони (апстрактно знаење), наместо со свирки во живо и личен одговор на записите (конкретно знаење) го објаснува неуспехот на Rip It Up. Без негативна дијалектика, на конкретното никогаш не му се дава должноста, а уште помалку се користи како критички лост на општото. Писателот се обидува да зборува „објективно“ за масовниот потрошувач, но овој наводен ентитет е апстрактен и доминиран. Колку и да звучи звучно, правилно објективната културна критика треба да започне со регистрирање субјективни (дури и срамни) одговори. Кога музиката се третира како општествен факт наместо како потенцијална вистина, минатото никогаш нема да го направи својот „тигарски скок“ во сегашноста. Ова е пишување во кое ништо некогаш се случува. Убеден дека нема ништо релевантно надвор од текстот на снимениот производ, Рејнолдс не може да ги објасни силите што дејствуваат на записите што ги испитува. Всушност, тој воопшто не може да ги толкува записите, и - парадоксално за некој кој ретко признава чудни, неофицијални одговори - се појавува со нешто толку произволно и субјективно како „вкусот“. Тоа е затоа што тој останува послушен на приоритетите и перспективите на капиталистичката поп индустрија, дозволувајќи му на стоката да диктира што претставува музичка култура. Во Rip It Up, нема жалба до трибуналот за изведба во живо. Но, ова е суштински елемент во декодирањето на записите. Требаше само да бидете сведоци на свирките за да знаете дека Specials се вистински колектив - комбиниран, конфликтен и нерамномерен - и дека Dexy's Midnight Runners се измислена шарада. Без непокајано инсистирање на субјективноста на музичкото искуство (Адорно слушајќи го отворањето на „Првaта на Малер како „непријатно свирење на стара парна машина“, на пример), поп пишувањето нема да постигне објективност. Тоа само ќе биде безумно и беззабo.

Вечерва(8.10) во Излет кафе со коктели изработени по мерка на боибендот на часот - ќе се оддржи промоција на најновиот албум на Доуп куќата - Supergrub boiband! Во пресрет на слушачката сесија, излегоа со нов спот/сингл „ОК сум со тоа“ : „Промоција на новиот албум SUPERGRUB BOiBAND - 08.10.2022 во Излет Кафе. Голема благодарност до сите што учествуваа и беа дел од SUPERGRUB BOiBAND. Дојдете да се видиме, да го слушнеме и да се гушнеме. Албумот ќе биде достапен за продажба и бонус материјали ака merch (наскоро ќе бидат објавени). Be there or be square “ Во овој момент (сабота попладне) албумот уште не е по стриминг сервисите, но трпеливо чекаме... Листата на коктели со кои ќе може да се мезиме додека ја слушаме новата доуп супергруб музика е следната: „По повод промоцијата на албумот SUPERGRUB BOiBEND на Dope Kukjata, Izlet Kafe одлучија дека овој посебен BOiBEND треба да има посебна листа на пијачки🥂 Ivan Kostevski aka King Diego за шејкање! • Garped - Archers,Baileys,Blue Curacao,Grenadine. • Gasolina - Amaretto,Pineapple Juice,Lime Juice,TrippleSec,Grenadine. • NE 1 - Captain Morgan Spiced, Southern Comfort. • Silky Smooth - Campari,Stolichnaya,Malibu,Lemon Juice,Sparkling Water. • SUPERGRUB BOiBAND - Whiskey,LimeJuice,Simple Syrup,Mango Purée,Coconut Liquor. • Wonderful - Vermouth,Pineapple Juice,Raspberry Liquor,Lemon Juice,Archers.“

Сабота ќе биде интересен ден во С.Ц. Дуња во самиот центар во градот: Ќе почне со КРИК фестивалот за критичка култура во 5п.м. кога „Бен Вотсон ќе одржи панк поетско предавање за неговите искуства кога беше во Лидс 1979-1993 година, кога панкот беше поврзан со Ф Клубот, а потоа Рок против расизмот, кога локалните скинхедси погрешно ги толкуваа свастиките на Вивин Вествуд и мислеа дека панкот е фашистички. Тој ги виде Секс Пистолс непосредно пред да заминат од Велика Британија и да се разделат и беше импресиониран од плочите што ги свиреа во тој интервал - неговиот прв вкус на даб реге. Не толку фокусиран на историјата, Бен ќе се задржи на релевантната уметност на нашето време што остана со него во децениите кога пишуваше за џезот и слободната импровизација за магазинот Wire и ќе за начинот на кој го води својот бенд (AMM All-Stars) денес - и неговите музички избори за неговите неделни радио емитувања.“ Ќе му се придружи Сезгин Бојник „ќе ја претстави публикацијата Панк супрематизам, која го вклучува првиот англиски превод на теоретски дела за панкот, уметноста, социјализмот, бирократијата и национализмот од Славој Жижек, Растко Мочник и Зоја Скушек. Напишани во првата половина на осумдесеттите, овие текстови се единствена мешавина на панк став со теоретски концепти позајмени од Алтусер, Лакан и авангардната уметност.“ Од 7п.м. ќе се одржи промоцијата на Артан Садику и Ѓорѓе Јовановиќ - „Мапирање на супкултурите“ спроведено во рамките на 14- тото издание на Манифеста биенале во партнерство со Термокис од Приштина. После промоцијата за истражувањето за субкултурата во Скопје, после кој ќе има проекција на филм (Скопје: Вовед во движење одоздола )а ќе се заврши со концерт на Марија Каева и 40ес. Но она што е најбитно: ќе има пијачка и грицки! Дуња во самото срце на градот, почна како сквот а е утврден како скопска верзија на Метелкова - и останатите анархистички центри во Европа. Ве покануваме на промоцијата на на публикацијата „Мапирање на супкултурите“, што ја иницираше Одделението за едукација  на Манифеста 14 и која помогна да се расветли природата на супкултурните движења во Приштина, Скопје и Тирана. Автори на истражувањето во Скопје се Артан Садику и Ѓорѓе Јовановиќ, а е спроведено во рамките на 14- тото издание на Манифеста биенале во партнерство со Термокис од Приштина. Еве како го опишуваат ова издание авторите: „За да се реализира ова истражување, неопходно беше да се разбере поширокиот социо-политички контекст во регионот после 90-те години, период на големи културолошки и економски транзиции во Скопје, Приштина и Тирана, период на големи надежи, но и разочарувања. Супкултурните движења во овие три града беа анализирани првенствено преку истражување на независните простори и луѓето што ги придвижуваа алтернативните визии за културата и неформалното образование во 90-те, 2000-те и 2010-те години. Ова истражување нема за цел само да даде преглед на независната културна сцена во овие градови, туку да ги инспирира младите да се осврнат назад кон историите, практиките и процесите на современата култура и организациите во заедницата. Во Приштина истражувањето беше фокусирано на почетокот на 2000-те, повоениот период кога импровизирани културни центри организираа спорадични настани, изложби и фестивали, а сето ова, вклучувајќи го и одржувањето на  Манифеста 14 во Приштина, го туркаа млади луѓе кои ги поминаа турбулентните 90-ти години. Тоа беше период на неинституционална културна продукција што почна веднаш по воените настани во Косово, во барови, кафулиња и други простори, која се’ уште не е соодветно документирана. Во Тирана временската рамка беше поширока, делумно затоа што немаше претходни истражувања на супкултурните движења во градот. Тимот во Тирана се фокусираше на три супкултурни движења што се појавија меѓу 90-те и 2010-те години и го следеше менувањето на фокусот – од рок музиката и поезијата, кои беа во центарот на автономниот културен свет на крајот на 20. век, преку феминистички, активистички и артивистички иницијативи што ја дефинираат сцената во поново време. Сепак, и покрај нивниот фокус, сите анализирани движења често беа номадски и непредвидливи, со привремен престој во различни простори. Во Скопје истражувачкиот тим анализираше супкултурни движења во два периоди: движења, групи и манифестации што се случуваа во социјалистичкиот период, кои обично се фокусираа на слободата на изразување и иницијативи што се појавија при обновата на капитализмот и повторната традиционализација на балканските општества во 2000 и 2010-те години. Истражувањето се фокусираше на разбирање на предусловите што ги создадоа неинституционалните, не-мејнстрим културни движења, како и нивното влијание. „Истражувачкиот процес во сите три градови опфаќаше подготвителна архивска работа, како и огромен број на интервјуа, кои потоа прераснаа во јавни настани и објавување на списание. Сакаме искрено да се заблагодариме на тимот истражувачи во Приштина, Тирана и Скопје, како и на Истражувачкиот клуб и тимот на „Термокис“, кои учествуваа во оваа публикација“, велат авторите.