Том Јорк го прекинува молкот за Палестина: „Да ги пополнам празнините“

Том Јорк со отворено писмо за ситуацијата во Палестина

Отворено писмо на култниот музичар за хуманитарната криза, опасностите од екстремизмот, притисокот врз уметниците и повикот за дијалог и емпатија.

,,За оние на кои им треба да знаат… да ги пополнам празнините

Некој човек викаше по мене од темницата, минатата година, додека ја земав гитарата за да ја отпеам последната песна, сам пред 9000 луѓе во Мелбурн, не ми изгледаше како најдобар момент да разговарам за хуманитарната катастрофа што се одвиваше во Газа.

Потоа, останав во шок што мојата наводна тишина некако се сфати како соучесништво, и се мачев да најдам соодветен начин да одговорам на ова и да продолжам со останатите концерти од турнејата.

Таа тишина, мојот обид да покажам почит кон сите оние што страдаат и оние што починале, и да не го тривијализирам тоа со неколку зборови, им овозможи на други опортунистички групи да користат заплашување и клевета за да ги пополнат празнините, и жалам што им ја дадов таа шанса. Тоа зема тежок данок на моето ментално здравје.

Би се надевал дека за секој што некогаш слушнал нота од музиката на мојот бенд или која било музика што сум ја создал низ годините, или ги погледнал уметничките дела или ги прочитал стиховите, би било очигледно дека не би можел да поддржам никаква форма на екстремизам или дехуманизација на другите. Сè што гледам во животното дело со моите колеги музичари и уметници е спротивставување на таквите нешта, обид да се создаде дело што оди подалеку од тоа што значи да се биде контролиран, принуден, загрозен, да се страда, да се биде заплашен... и наместо тоа, да се поттикне критичко размислување надвор од границите, заедништвото на љубовта и искуството и слободното креативно изразување.

Звучи банално... но е вистина.

Додека нашите животи течат нормално, овие бескрајни илјадници невини човечки души сè уште се протеруваат од земјата... за што?

Во исто време, несомнениот рефрен „Слободна Палестина“ што нè опкружува сите не одговара на едноставното прашање зошто сите заложници сè уште не се вратени? Од која можна причина?

Зошто Хамас ги избра навистина ужасните дела од 7 октомври? Одговорот изгледа очигледен, и верувам дека и Хамас избира да се крие зад страдањето на својот народ, на подеднакво циничен начин за свои цели.

Исто така, мислам дека има уште една и исклучително важна поента што треба да се истакне.

Ловот на вештерки на социјалните мрежи (ништо ново) од која било страна, кои вршат притисок врз уметниците и врз кого и да им текне таа недела, да даваат изјави итн., прават многу малку освен што ја зголемуваат тензијата, стравот и претераното поедноставување на сложените проблеми кои заслужуваат соодветна дебата лице в лице од луѓе кои искрено сакаат убивањето да престане и да се најде разбирање.

Овој вид намерна поларизација не им служи на нашите сограѓани и го овековечува постојаниот менталитет „ние наспроти нив“. Таа ја уништува надежта и одржува чувство на изолација, токму оние нешта што екстремистите ги користат за да ја задржат својата позиција. Ние им го олеснуваме криењето на очиглед ако претпоставиме дека екстремистите и луѓето што тие тврдат дека ги претставуваат се едно исто, неразделни.

Ако нашиот свет некогаш успее да ги надмине овие мрачни времиња и да најде мир, тоа ќе се случи само кога повторно ќе го откриеме она што ни е заедничко, а екстремистите ќе бидат вратени да седат во темнината од каде што дошле.

Целосно сочувствувам со желбата „да се направи нешто“ кога секојдневно сме сведоци на такво ужасно страдање на нашите уреди. Тоа е сосема логично. Но, сега мислам дека е опасна илузија да се верува дека повторното објавување или пораките од една или две реченици се значајни, особено ако се за осуда на вашите сограѓани. Постојат ненамерни последици.

Тоа е викање од темнината. Тоа не е гледање на луѓето во очи кога зборувате. Тоа е правење опасни претпоставки. Тоа не е дебата и не е критичко размислување.

Важно е дека е отворено за секаков вид онлајн манипулација, како механичка, така и политичка.

Која е алтернативата? Не можам лесно да одговорам на тоа.

Знам дека во заедниците ширум светот оваа тема сега е опасно токсична и се наоѓаме во неистражени води. Треба да се вратиме назад.

Сигурен сум дека, до овој момент, она што го напишав овде на никаков начин нема да ги задоволи оние што избираат да ме напаѓаат мене или оние со кои работам, тие ќе потрошат време барајќи пропусти и причини за да продолжат, ние сме можност што не треба да се пропушти, без сомнение, и од која било страна.

Ова го напишав со едноставна надеж дека можам да им се придружам на многуте милиони други кои се молат ова страдање, изолација и смрт да престанат, молејќи се колективно да ја вратиме нашата хуманост и достоинство и нашата способност да постигнеме разбирање... дека еден ден наскоро оваа темнина ќе помине.”-

Том Јорк

Во 1995 година, познатиот музичар и продуцент Брајан Ино (Brian Eno) ги поканил Radiohead да придонесат со песна за хуманитарниот компилациски албум наречен „The Help Album“. Овој албум бил организиран од хуманитарната организација War Child, со цел да се соберат средства за помош на децата погодени од војната во Босна и Херцеговина.