Резултати од пребарување

PS ТОЈ БЕШЕ ТОМ ВЕРЛЕН Од Пети Смит за Њујоркер 30 јануари 2023 година Се разбуди со звукот на водата што капеше во за’рѓаниот мијалник. Улиците долу беа искапени во средновековна месечева светлина, одекнувајќи тишина. Лежеше таму борејќи се со ужасот на убавината, додека ноќта се одвиткуваше како кинеска преграда. Лежеше треперејќи, закован од треперливите движења на вонземјаните и ангелите додека се формираа зборовите и мелодиите на „Marquee Moon“, капка по капка, нота по нота, од состојба на мирна, но злобна возбуда. Тој беше Том Верлејн, а тоа беше неговиот процес: префинето измачување. Роден како Томас Џозеф Милер, израснат во Вилмингтон, Делавер, го напуштил својот родителски дом и го излупил своето име, отфрлена кожа свиткана во аголот на скромната гаража меѓу купишта користени климатизери кои го барале постојаното професионално внимание од неговиот татко. Имаше хокејски стапчиња и велосипед и купишта стари весници на Том расфрлани во задниот дел, покриени со сенишни контури на искривени предмети; тој ќе ги прегазуваше лимените конзерви додека не се сплескаат, едвај препознатливи, а потоа ќе ги попрскаше со златна боја, неговите дводимензионални скулптури, секоја од нив претставуваше восхитена музичка фраза. Во средно училиште свирел на саксофон, прифаќајќи ги Џон Колтрејн и Алберт Ајлер. Тој играл и хокеј, а кога летечкиот пак, му ги избил предните заби, тој беше должен да го остави саксофонот и да се посвети на електричната гитара. Тој живееше дваесет и осум минути од местото каде што израснав. Можевме лесно да залутаме во истата Вава на границата Вилмингтон-Јужен Џерси во потрага по Јо-Ху или Тејстикејкс. Можеби сме се сретнале: две црни овци, на некој рурален  потег, секој  од нас носи книги со поезијата на француските симболисти - но тоа не се случи. Дури во 1973 година, на улицата Источна десетта, спроти црквата Свети Марко, каде што ме запре и ми рече: „Ти си Смит“. Тој имаше долга коса, а ние се приметивме еден со друг, и двајцата ја одгласувавме иднината, обајцата носевме облека што тие повеќе не ја носеа. Го забележав начинот на кој неговите долги раце висеа, и подеднакво долгите и убави дланки, а потоа тргнавме секој по својот пат. Така, до Велигденската ноќ, 14 април 1974 година. Лени Кеј и јас фативме ретко такси возење од театарот Зигфелд откако ја видовме премиерата на „Дами и господа: Ролинг Стоунс“, директно до Бовери, за да гледаме нов бенд наречен Television. Клубот беше CBGB. Имаше само неколкумина присутни, но Лени и јас веднаш бевме обземени со него, со масата  за билјард и тесниот бар и ниската бина. Она што го видовме таа вечер беше наша рода, нашата иднина, совршено спојување на поезија и рокенрол. Додека го гледав Том како свири, си помислив, да бев момче, ќе бев тој. Одев да ги  гледам Television секогаш кога тие свиреа, најмногу за да го видам Том, со неговите бледо сини очи и врат како лебед. Наведната глава, држејќи го својот Џезмастер, пуштајќи лелави облаци, чудни улички населени со ситни луѓе, убиство на врани и плач на птици модрици кои итаат низ репликата на вселената. Сето тоа преточено низ неговите долги прсти, давејќи го вратот на гитарата. Во текот на следните недели, се зближивме. Додека шетавме по градските улици, импровизиравме тековни приказни, нашите сопствени „Арапски ноќи“. Откривме дека и двајцата ги сакаме делата на ерменскиот американски композитор Алан Ховханес, а наше омилено дело е „Молитва на Свети Григориј“. Испитувајќи ги меѓусебно сопствените полици за книги, бевме изненадени кога откривме дека нашите книги се речиси идентични, дури и оние од автори кои тешко се наоѓаат. Косери, Хедајат, Тутуола, Мрабет. И двајцата бевме независни книжевни извидници, во ситуација да ги споделиме нашите тајни извори. Тој ждереше поезија и крофните на Ентенман прекриени со темно чоколадо, ги голташе со кафе и цигари. Понекогаш изгледаше сонливо и далечно, а потоа одеднаш се кршеше од смеа. Тој беше ангелски, но помалку демонски, стрип лик, со милост на дервиш. Тогаш го познавав. Сакавме да се држиме за раце и да поминуваме часови прелистувајќи ги полиците на Flying Saucer News и да одиме на Четириесет и осмата улица и да гледаме по излози гитари што никогаш не би можел да си ги дозволи и да се возиме на траектот Стејтен Ајленд после три сета во CBGB и да се качуваме на шест катови до станот на Единаесетата Ист улица, и лежејќи заедно на душек, гледајќи во таванот и ослушнувајќи го дождот а слушавме нешто друго. Немаше никој како Том. Тој поседуваше детска дарба да преобрази капка вода во поема која некако се престори во музика. Во неговите последните денови тој ја имаше несебичната поддршка од посветените пријатели. Бидејќи немаше деца, тој ја прими со добредојде љубовта што ја доби од мојата ќерка Џеси и мојот син Џексон. Во неговите последни часови, гледајќи го како спие, патував назад во времето. Бевме во станот, и тој ми ја скрати косата, а некои парчиња штрчеа вака и онака, па ме нарече Вингхед. Во годините што следеа, едноставно Винг. Дури и кога станавме постари, секогаш Винг. А тој, момчето кое никогаш не порасна, се крева над Омега, златна нишка во живописната виолетова светлина. ♦︎

Нема многу музички ентузијасти како што нема ниту музичари кои не го знаат креативното портфолио на Стив Албини. Револуционерно и иновативно не е преувеличување на твоето професионално резиме, на твоето животно дело. Го кажувам тоа за да кажам дека мојата работа да најдам прашања кои не биле прашани порано, не е лесно и може да биде ограничувачко, ОСВЕН доколку си саунд инженер, или студента музички инженеринг. Можеби го „изгубивме“ Фил Спектор, имаме тебе да зборуваме за ангуларниот звук, доколку треба да го направиме тоа…. ЗА ПРЕЖИВУВАЊЕ НА ПАНДЕМИЈАТА Стив Албини: За време на пандемијата, светот на сите се собра, сите ние бевме повеќе во нашите домови и глави и јас не сум ништо поразличен. Искористив нешто од присилното време на мирување да работам во домашната столарска работилница, да правам мебел и корисни нешта за куќата, поминав повеќе време во градината, тој тип на работа. Бендот во кој што сум, Shellac, секогаш беше тивка афера, немаме изискувачки распоред. Бевме во можност да одржиме неколку турнеи во 2022, и додека беше супер што можевме сето тоа да го направиме, турнеја под Ковид протоколи не е ни оддалеку забавна како што порано беше. Тој саат на сцена е супер, но остатокот од времето се чувствуваш екстремно притеснет, од она што е безбедно, а што не е. ЗА БЕНДОВИТЕ, ПРОДУЦИРАЊЕТО И ЕВОЛУЦИЈАТА НА ШЕЛАК. Стив Албини: Ако ја дефинираме „продукцијата“ на специфичен начин, што значи да ги правиме сите сонични и уметнички одлуки за одреден албум тогаш да, мислам дека е најдобро луѓето да си ја продуцираат сопствената музика. Често има ситуации каде бендот не знае кој е опсегот на можности за одреден звук или техника, и во тие случаи помага да имате искусен инженер кој може да им покаже што е возможно, за да може да направат информирана одлука, или да ја употребат соодветната опрема и техники за да реализираат концепт. Одличен инженер има целосно сфаќање на снимачката околина (техничка и акустична) и доволно од фамилијарноста за опремата и музиката, за да прави интелигентни одлуки со снимачкиот процес во однос на техниката, методот, тајминот итн. Одличен инженер е сервис на бендот, правејќи се што е потребно за да звукот од нивните глави излезе на звучниците. Одличен инженер не се обидува да ја продуцира снимката, туку го прави продукцискиот процес безболен. Во Shellac имаме среќа да имаме двајца многу добри инженери во бендот, па можеме да ги решиме сите инженерски проблеми и самите. Додека ние всушност свириме, ни треба некој друг во улога на tape operator, а некогаш тие луѓе имаат влијание и на сесиите. Во почетокот на бендот, ги тестиравме границите на нашите првични идеи, па затоа често секоја нова песна имаше фундаментална идеја, како „Оваа песна треба да има хармонска прогресија која никогаш не се повторува на ист начин“ или „Оваа песна треба да почне брзо, и да заврши бавно…“ тој тип на работа. Колку подолго бендот преживуваше, идеите стануваа посуптилни, дистинкциите помеѓу песните поспецифични. Сега кога правиме една од тие основи, обично има и нешто друго со нив да ги разликува, и процесот е многу побавен. Ние користевме многу од лесните формати, сега сме на тешките. АНАЛОГНО И ДИГИТАЛНО: ЗОШТО АНАЛОГНИОТ ЗВУК Е ИЗБОР ЗА ОНИЕ КОИ РАЗМИСЛУВААТ ДОЛГОРОЧНО Стив Албини: Кога почнав да снимам, уште далеку во 1970-тите, немаше одлука што требаше да се направи. Аналогните техники беа сѐ што беше на располагање, па тоа беше начинот на кој што научив. Секоја година или така нешто, од отприлика 1980-тата па натаму имаше „нов пробив“ во дигиталното снимање што ветуваше дека ќе го смени аналогното. На почетокот тоа беа тривијални, ужасни системи кои звучеа лошо и имаа осакатена функционалност. Во системите базирани на ленти, не можеше да редактираш и тие беа врзани за еден произведувач за плејбек системи, па мастерите константно стануваа сирачиња кога компаниите остануваа без пари и уредите стануваа излишни. Тие беа трагично лоши, и практиките на студијата беа компромитирани од нивните ограничувања. Како што дигиталните снимки се поместија од хардвер во DAW системи, проблемот на некомпатибилност помеѓу форматите остана, но многу од практичните карактеристики беа додадени и беше возможно да се снима во суштина нормално на нив. Единствениот вистински проблем со нив беше дека таму немаше долгорочен формат за складирање на мастерите, и компјутерската индустрија се менуваше толку брзо што софтверот и хардверот брзо стануваше некомпатибилен од година во година, и конкурентните формати и кревкоста на бизнисите кои ја држеа сопственичката контрола на користењето на мастерите, создаде многу повеќе мастер сираци, сесии кои повеќе не можеа да бидат отворени или имаа катастрофално компромитирана функционалност. Овие проблеми опстојуваат. Сѐ уште нема долгорочно архивно решение за мастерите направени за време на сесија за снимање. Нема универзален формат за сесиите, како што се сите работи кои порано беа составни за една снимка, EDL, параметри за уредување, виртуелни инструменти, плагини, метадата, и сето останато што е потребно да се оживее сесијата во иднина е кревко и склоно да исчезне со тек на времето. Дополнително тука е тековниот модел на претплата, кој обезбедува сесиите кои се оддржуваат денес, да не бидат употребливи во иднина доколку претплатата не е подмирена. Ја гледам мојата примарна одговорност во сесија за снимање како правење снимка. Мојата број еден работа е да направам нешто што ќе ги надживее сите во сесијата, за музиката да преживее доволно долго за потенцијално да најде публика. Поголемиот дел од музиката која ја снимам е со ограничена привлечност во моментов, но многу од неа евентуално ќе развие историска значајност со текот на времето, и би било неуспех на мојата одговорност, доколку не уснимам на таков начин, што ќе може да биде слушнат денес како што беше тогаш. Снимките во аналогниот домен се единствен начин да се обезбеди дека сработеното на моите клиенти ќе опстане долгорочно, и искрено долгорочно е единствениот термин кој ми е битен. Некои снимки кои ги правам ќе бидат популарни во моментот, некои нема, но она што ми е битно е да бидат сочувани за луѓето и по 100 години да знаат нешто за нашата музика и нашата култура. Јас снимам на аналогни ленти затоа што зачувувањето на музиката за иднината е мојата примарна грижа. ЗА ЖАНРОВИТЕ: ШТО КОНСТИТУИРА ЖАНР, И ДАЛИ СЕ ТОА ИСКЛУЧИВО НЕГОВИТЕ МУЗИЧКИ ЕЛЕМЕНТИ? Стив Албини: Многу од жанровските музичари се среќни и горди да бидат дел од традиција, од култура и заедница која е само-дефинирана и слеана околу тип на музика. Кантри музика, рутс музика, ска, панк, гот, сурф, гараж, разни категории на метал и електронска/клупска музика… овие се идиоми, понекогаш цели култури инкапсулирани во звук, и луѓето кои се во нив се таму по избор. Апсолутно во ред е да се признаат овие категории и да се прослават, кога се однесуваат со чест. Многу од сурф музиката е забавна да се слуша, речиси без разлика кога е направаена или колку компетентно. Не е длабока, но е забавна. Исто со ска, со арбитрарна вредност на „забавно.“ Но музиката речиси не е битна доколку културата на жанрот е значајна и отаде музиката. Јас не сакам да слушам white-power музика, нациналистичко ѓубре, или тип на блек метал што флертува со фашизмот, па затоа и не ја слушам и не можам да ти кажам дали музиката е „добра.“ Ќе претпоставам дека е лоша бидејќи доаѓа од ужасен начин на размислување, но тоа не е симетрична врска. Немам никаква наклонетост кон музиката на Insane Clown Posse, на пример, но жанрот кој го направија и заедницата која се изгради околу нив е инклузивна и гостопримлива за луѓето кои се на надворешните маргини на стрејт општеството, луѓето кои немаат каде да се обратат, и тоа е доволно за мене да ги ценам, за екстра - музичката грижа. ЗА МУЗИКАТА КОЈА ЈА СЛУША ВО ПОСЛЕДНО ВРЕМЕ И МАИЧКИТЕ КОИ ГИ НОСИ. Стив Албини: Скоро имав сесија со бендот Code Orange и во пресрет на сесијата, направив мал deep dive во нивната музика онлајн, ми беше заживувачка и како награда открив цел каталог што го игнорирав претходно. Има нов Dead Meadow албум, и е значајно експериментално отстапување за нив и на тоа му се восхитувам. Има пар апсолутни ремек-дела на него, и е заносен за слушање како целина. Во последните пар години добив нови маици од Cocaine Piss, Decibelles, Naked Raygun( трибјут на Pierre Kezdy) и Spare Snare, сите се фантастични, и ги носам често. ЗА ПРЕДИЗВИКОТ НА ПОКЕРОТ. Стив Албини: Играм покер за пари, и ќе ја играм било која покер игра во која мислам дека ќе добијам пари. Тоа повеќе зависи од поставата на играчи, отколку од типот на игра, но моите вештини, какви што се, се погодни за игри со силна имплицитна информациска компонента, каде што читањето на играчите и читањето на раката од акцијата се највредни. Од тие причини, преферирам мешани игри и stud формат игри, стад со 7 карти поточно. Ако има тешка мешана игра и мека Холдем игра, веројатно сепак ќе си ги опробам шансите во стад играта, но ако комбинацијата на играчи и влоговите го прават играњето на Холдем попрофитабилен, тогаш тоа е она што ќе го направам. *Разговорот на англиски е ОВДЕ

Овде, во ПЕТА, секојдневно гледаме ужасни случаи на злоупотреба на животни. Нашиот Оддел за истраги на суровост прима повици 24/7, помагајќи им на животните и осигурувајќи се дека оние што ги злоставуваат ќе одговараат пред законот. Ако сте како нас, веројатно сте поминале доста време со прстот на чело, прашувајќи се каков човек би направил толку ужасни работи. Затоа ја замоливме Даун Дракер, поддржувач на ПЕТА и психотерапевт, да ја сподели својата професионална перспектива за оваa тема. „Јас сум психотерапевт кој има работено со секакви луѓе, вклучително и поединци од сите возрасни групи, како и лица со растројства на личноста. Открив (и други психотерапевти со кои сум разговарала и за чии наоди сум читала, се согласуваат со мене) дека постои корелација помеѓу поединците кои повредуваат или убиваат животни и социопатското однесување. Дијагностичкиот и статистички прирачник за ментални нарушувања (ДСМ) е објавен од Американската психијатриска асоцијација и се користи како алатка од страна на работниците од менталното здравје за дијагностицирање на психолошките проблеми на клиентите, врз основа на нивните симптоми и однесување. Дијагностицирањето на клиентите е неопходно за развој на нивните цели во третманот. За жал, постојат ограничени дијагностички алатки за да се потврди врската помеѓу суровоста кон животните и социопатското однесување, но социопатското однесување и социопатскиот тип на личност се навистина распространети во нашето општество. На пример, сериските убијци како што се Тед Банди, Џефри Дамер и Ричард Рамирез - како и безброј други сериски убијци, убијци и силувачи - сите злоупотребувале животни како деца, а тоа однесување ескалирало во повредување на луѓето. Социопатската личност најпрво се развива во раното детство или адолесценција и се класифицира под дијагнозата „нарушување на однесувањето“, кое потоа се развива во „антисоцијално растројство на личноста“ (и двете се наведени во ДСМ). Еден од раните знаци на нарушување на однесувањето е често суровоста кон животните. Поединецот кој е способен да се занимава со суровост кон животните се чини дека нема совест, а со тоа и нема каење за своето однесување. Чинот на суровост кон животните произлегува од очигледната потреба за моќ и контрола, а оваа потреба е придружена со недостаток на емпатија. Животните се таргетирани, особено оние беспомошните кои не се опасни, бидејќи сторителот не препознава или се грижи дека тие имаат чувства и можат да доживеат не само физичка болка, туку и емоционална болка. Животните можат да чувствуваат болка и да страдаат, исто како и луѓето, но бидејќи социопатите имаат општа неспособност да сочувствуваат, тие се способни да нанесат болка и агонија на чувствителните суштества без чувство на каење - оттука и зголемената веројатност дека суровоста кон луѓето е следниот чекор. Често сум работела со клиенти чиј став бил „Тоа беше само животно, па на кого му е гајле? Тие опишуваат чувство на возбуда по злоупотребата и убиството на животно. Овој налет на возбуда, може да се појави и кај луѓе кои нанесуваат суровост врз други луѓе, па ако некое лице е способно да злоупотребува, мачи и убие животно, тој или таа може да одлучи да оди уште подалеку и да нанесе штета на друго човечко суштество за да ја постигне истата сензација. Врската помеѓу насилството врз животните и насилството врз луѓето е добро утврдена. Dawn Drucker, MS, LMFT, LCDC, има магистерска диплома по клиничка психологија на Универзитетот во Источен Мичиген и е терапевт за брак и семејство лиценциран LMFT и советник за хемиска зависност лиценциран со LCDC во Тексас. *** извор: PETA Prime

И го слуша неговиот саундтрак. Брет Морген (Brett Morgen) повеќето од оние кои го читаат текстов го знаат по Montage of Heck - биографскиот филм за Курт Кобејн, или филмот за Кобејн кој е посветен во функција на неговата биографија. По прв пат ги гледавме Новоселиќ, Грол, Куртни Лов, неговата мајка како од прва рака сведочат за текот на настаните, па затоа може да се исцрта јасна траекторија, од - до, но таа линија е потопена во снимки, од музиката, од домашни филмови, и видеа….и она што го направи посебен, но и уметничко дело само по себе. Во краткиот и трагичен живот, на Кобејн, моментот на гасењето на животната светлина, испровоцирана од зависноста, но сосема веројатно и вертеровска егзистенцијална криза, не е возможно да биде обилно документиран(можеби и е добро што е така, затоа што кратките секвенци кои ги видовме, беа срцепарателни). Затоа, тој е илустриран/анимиран и со тоа му дава посебен квалитет на филм кој би можел да стои самостојно, доколку Кобејн би бил фиктивна личност. Moonage Daydream – A Brett Morgen Film се сретнува со дијаметрално спротивниот „проблем“(од режисерски и организационен аспект): Боуви има живот повеќе од дупло подолг од оној на Кобејн, и траекторијата во еден момент се поклопува, приказната заличува. Екцесивната, ексцентирчна рок ѕвезда мора да помине крштевка на оган, сумирана во фамозното „секс, дрога и рокенрол“ кој е опасен процес. Но ако нешто учиме за Боуви од Moonage daydream е дека е исклучително талентиран во живеење, во дозирање, во тајмирање, и проценување. И Брет Морген ја зема заслугата за тоа што не го поклопува гледачот со Боуви материјали, туку има јасна линија на животно патување. Во првата етапа од неговата кариера на Рок ѕвезда(фактот дека денес, социјалните медиуми во Македонија се преплавени со музика од Боуви со пораки колку тој им значи на луѓето овде, сведочи за сјајот на таа ѕвезда) тој ја има присебноста во хаотичноста на тој живот - да се дистанцира од егото на рок суперѕвездата, и да и́ додели улога на Вонземјанин, Зиги, Alien Rockstar. А вториот падобран, брод за спасување - посветеноста кон духовниот живот, како ученик со сите петки, на светските религии, филозофии, патувања но и испробување и посветување на сликарството кое го наоѓа во Западен Берлин. Низ интервјуа испреплетени со музика - саундтракот има уникатни и „никогаш претходно слушнати“ верзии и парчиња музика А Боуви, низ мрежата на неговата уметност, го гледаме како испливува на сигурно, во своите четериесетти години со смиреност и мудрост на монах - со тоа што ја наоѓа својата сопруга Иман со која останува до крајот на својот живот (и таа до ден - денес е заљубена со фасцинатна посветеност) и станува татко, повторно, Овој несекојдневен живот, живот добро изживеан, е оставен да диши во Муниџ Дејдрим и затоа (и овој) филм функционира добро. Брет Морген дозволува уметникот, Боуви самиот да каже, - и зборува во траењето на филмот - а некој кој е толку елоквентен е одличен столб на кој може да се потпре, како се́знаечки наратор, но на книга на животот. Дозволува музиката без да се искасапи, дури и кога има интервенции(вметнување на коментарите, гласот на Боуви) да го илустрира патот кој го изодува, но не го изоставува Боуви сликарот, уметникот, љубовникот. Брет Морген работел на филмот четири години, но дури после три од нив, добил дозвола од Боуви имотот да ги користи архивите, кои требал да ги прочешла. Од нив излегува саундтрак од над 40 песни, дупло ЦД и винил издание кое се очекува во 2023. Rolling Stone го коментира саундтракот вака: „ПРЕД објавувањето на документарниот филм за Дејвид Боуви, Moonage Daydream, откриени се детали за саундтракот на филмот, а придружната колекција може да се пофали со необјавени верзии во живо, исечоци од албуми, извадоци од интервјуа, оркестарски изведби и специфични ремикси на класичните песни на Боуви. Како преглед на ексклузивните миксови на саундтракот „Moonage Daydream“, имотот на Боуви ја сподели верзијата на „Modern Love“ што се појавува во документот на режисерот Брет Морген. Оваа верзија е уникатен микс, почнувајќи од изолираниот мотив за пијано на траката, а се надоврзува во рефренот пред да заврши на придружните а капела вокали, нудејќи увид во поединечните елементи кои го создаваат класикот што сите го знаеме и сакаме“, вебсајтот на Боуви. рече за миксот на „Moonage Daydream“ за стартерот на Let's Dance. Други важни моменти од саундтракот на Moonage Daydream вклучуваат композиција во живо на „The Jean Genie“ од 1973 година и „Love Me Do“ на Битлси, во која се појавува Џеф Бек на гитара - изведба што беше снимена за време на последниот концерт на Боуви на Зиги Стардаст - исто така, како необјавен филм во живо од 1974 година на „Rock n' Roll With Me“. Филмот Moonage Daydream можете да го најдете на овие платформи. Саундтракот е на сите музички стриминг сервиси.

Починал со зборовите “Господи, те сакам!”

There aren't too many music enthusiasts, like there aren’t any musicians who don’t know Steve Albini’s creative portfolio. Revolutionary and innovative, isn’t overstating part of your professional summary, your life’s work. Saying that, to say that my job of coming up with questions that haven’t been asked before isn’t easy and can be limiting, EXCEPT if you are a sound engineer,or a student of sound engineering. We may have “lost” Phil Spector, but fortunately we have you to talk angular sound should we need to. ON SURVIVING THE PANDEMIC Steve Albini: During the pandemic everyone's world has contracted, we've all been more in our homes and in our heads and I'm no different. I used some of the enforced down time to work in my home woodworking shop, making furniture and useful items for the house, spent more time in the garden, that sort of thing. The band I'm in, Shellac, has always been a low-key affair, we don't have a demanding schedule. We were able to conduct a couple of tours in 2022, and while it was great to be able to do it at all, touring under covid protocols is nowhere near as much fun as touring used to be. The hour onstage is great, the rest of the time you feel extremely constrained by what is safe to do and what isn't. ON BANDS PRODUCING THEIR OWN MUSIC. ON THE EVOLUTION OF SHELLAC. Steve Albini: If we define "production" in a specific way, that it means making all the sonic and artistic decisions about a record, then yes, I think it's best that people produce their own music. There are often situations where the band don't know what the range of possibilities is for a given sound or technique, and in those cases it helps to have an experienced engineer who can show them what is possible so they can make an informed decision, or to use the proper equipment and techniques to realize a concept. A great engineer has complete grasp of the recording environment (technical and acoustic) and enough familiarity with the equipment and music to make intelligent choices in the recording process with respect to technique, method, timing, etc. A great engineer works in service of the band, doing whatever it takes to make the sound in their heads come out of the speakers. A great engineer doesn't try to produce the record, he makes the production painless. In Shellac, we're lucky to have two very good engineers in the band, so we can likely solve any engineering problems ourselves. While we're actually playing, we need somebody else to act as tape operator, and sometimes those people have an impact on the sessions as well. In the beginning of the band we were testing the limits of our initial ideas, so often every new song would have a foundational idea, like, "This song should have a chord sequence that doesn't ever repeat the same way," or "This song should start fast and end slow..." that sort of thing. The longer the band survived, the ideas became more subtle, the distinctions between songs more specific. Now when we come up with one of those foundations, there's usually something else along with it to distinguish it, and the process is a lot slower. We've used a lot of the easy formats, now we're on the hard ones. ANALOGUE VS DIGITAL: WHY ANALOGUE IS THE CHOICE FOR THOSE WHO ARE CONSIDERING THE PERMANENT When I started recording, way back in the 1970s, there was no decision to be made. Analog techniques were all there was, so that's how I learned. Every year or so from about 1980 on, there was a "new breakthrough" in digital recording that promised to replace analog recording. In the beginning these were trivial, awful systems that sounded bad and had crippled functionality. In the tape-based systems you couldn't make edits and they were tied to a single manufacturer for playback systems, so the masters were constantly being orphaned as companies went broke and devices became obsolete. They were tragically bad and studio practices were compromised by their limitations. As digital recording moved from hardware to DAW systems, the problem of incompatibility between formats remained, but a lot of practical features were added and it was possible to record essentially normally on them. The only real problem with them was that there was no long-term storage format for the masters, and the computer industry changed so rapidly that software and hardware rapidly became incompatible from year to year, and the competing formats and fragility of businesses holding proprietary control over over the utility of masters created many more orphaned masters, sessions that could no longer be opened or had badly compromised functionality. These problems persist. There is still no long-term archival solution for the masters made during a recording session. There is no universal format for sessions, such that all the things used to make a record, the EDL, edit parameters, virtual instruments, plug-ins, metadata and everything else needed to revive the session in the future is fragile and prone to disappearing over time. Added to that is the current subscription model, which ensures that sessions conducted today won't be of any use in the future unless a subscription is maintained. I see my primary responsibility in a recording session as making a recording. My number one job is to make something that will outlive everyone in the session, so that the music will survive long enough to potentially find an audience. Most of the music I record is of limited appeal in the moment, but a lot of it has eventually developed historical significance over time, and it would be a failure of my responsibility had I not recorded it in such a way that it could be heard today as it was then. Recording in the analog domain is the only way to ensure that my clients' work will survive long term, and honestly the long term is all I care about. Some records I make will be popular in the moment, some won't, but what matters to me is that they be preserved, so that people in 100 years can know something about out music and our culture. I record to analog tape because preserving the music for the future is my primary concern. ON WHAT CONSTITUTES A GENRE: IS IT A SUM OF IT'S MUSICAL ELEMENTS? Steve Albini: Lots of genre musicians are happy and proud to be part of a tradition, a culture, a community that has self-defined and coalesced around a kind of music. Country music, roots music, ska, punk, goth, surf, garage, various categories of metal and electronic/club music... these are idioms, sometimes whole cultures encapsulated in a sound, and the people within are there by choice. It is absolutely fine to recognize these categories and celebrate them when they behave honorably. Most surf music is fun to listen to, almost regardless of when it was made or how competently. It isn't deep, but it's fun. Same with ska, for an arbitrary value of "fun." But the music almost doesn't matter if the culture of the genre is significant beyond music. I don't want to listen to white-power music, nationalistic trash or the kinds of black metal that flirt with fascism, so I don't listen and can't tell you if the music is "good." I'll assume it's bad since it comes from an awful mindset, but that isn't a symmetrical relationship. I don't have any affection for the music of Insane Clown Posse, for example, but the genre they created and the community that has built up around it is inclusive and welcoming to people who are on the far outside fringes of straight society, people who have no place else to turn, and that is enough for me to appreciate them, for extra-musical concerns. ON NEW MUSIC HE LISTENS TO AND T SHIRTS HE WEARS Steve Albini: I recently did a session with the band Code Orange and in the run-up to the session I did a bit of a deep dive into their music online and found it invigorating and rewarding to discover a whole catalog I had ignored previously. There's a new Dead Meadow album out, and is a significant experimental departure for them and I admire it. It has a couple of absolute masterpieces on it and is an engrossing listen as a whole. In the last couple of years I have gotten new T shirts from Cocaine Piss, Decibelles, Naked Raygun (the Pierre Kezdy tribute) and Spare Snare, all of them fantastic, and I wear them a lot. WHY POKER, AND WHAT POKER Steve Albini: I play poker for the money and will play any poker game I think I can make money in. That usually depends more on the lineup of players than the type of game, but my skill set, such as it is, is suited to games with a strong implied-information component, where reads on players and hand-reading from action are the most valuable. For those reasons I prefer mixed games and stud format games, 7-card stud in particular. If there's a tough mixed game and a soft holdem game I probably still like my chances in the stud game, but if the combination of players and stakes make playing Holdem more profitable, then that's what I'll do.

Да се ушушкаш во каучот, на топло, додека на прагот го оставате студот, суровоста на светот, и заканувачката темнина, и да ја скротите вечерта, во шолја со топло чоколадо, се чини дека е квинтесенцијална празнична активност. Изедначена со шопинг стампедата, и целодневните маратонски кафеански дружби. Можеби таа традиција го изгуби континуитетот кај нас, но се врати назад со Нетфликс и ХБО Макс (за торентите нема да зборуваме засега ;) како кодно име за глобализацијата. Колку и да е проблематична, овие моменти ме одоброволуваат. Па решивме да правиме листи, најдобар дел од нив ги прават ДИВА пријателите, кои знаат подобро и повеќе од нас, и ги земавме папучите, ќебето, и се нурнавме во лековитиот свет на божиќни филмови. Кои го шират празничниот дух на радост, и еуфорија, дури и кога Дедо Мраз е лош(„Лош Мраз“2003 ) или кога е Гринч или Скруџ. Па почнавме со Холивудскиот спин на Божиќ, преку европскиот до африканскиот. Првата недела од празниците: Home Alone во светот на филмовите е она што Мараја Кери со All I want for Christmas е во музиката. Во првиот дел семејството го остава Кевин сам дома, случајно, додека тие патуваат во Франција за Божиќ, а тој „одбива“ сам и вешто панто-негативци, до мера на стриповски ликови. Во вториот дел, не го заборавија дома, но - седнува сосема случајно на друг авион и сам се снаоѓа по Њу Јорк. Да, без гугл мапс, и телефон. Тешко дека може да застарат и станат досадни. Its a wonderful life: Пол Мекартни е фан, филмските критичари на британскиот Сандеј тајмс се фанови и го прогласија за најдобар божиќен филм, и покрај тоа што е - социјалистички? - случајно станал хит, откако во 70те го пуштале на телевизија да пополни време. Има ангели, Божиќ, среќен крај, заедница, пожртвуваност... го нема елементот: божиќна лимонада. ELF(HBO Max):" Ова е една од оние ретки божиќни комедии кои имаат срце, мозок и лоша смисла за хумор и ги шармираат чорапите веднаш од каминот. Дури и неочекуваниот кастинг е полн погодок." вели Роџер Еберет. Мислиме... Вил Ферел во хеланки, не треба нешто повеќе да се продаде филмов... Vacanze di Natale, 1990: " На падините на Кортина Д'Ампецо, Марио, маж од Рим, се заљубува во Американка која e na одмор со своето момче " l'arbre de noel, 1969, Netflix: Француско-американски милионер (Вилијам Холден), неговата девојка (Вирна Лиси) и неговиот пријател од војната (Андре Бурвил) се обидуваат да ја исполнат секоја желба на неговиот син на умирање. Fanny and Alexander 1982: Во текот на почетокот на дваесеттиот век, Фани и Александар се деца на семејството Екдал во еден шведски град. Тие живеат мирен живот се додека нивниот татко господинот Оскар не умре. Alles ist liebe, 2015: Ги следи животите на различни парови во справувањето со нивните љубовни животи во различни лабаво меѓусебно поврзани приказни, сите сместени за време на избезумени неколку дена пред Божиќ во Франкфурт, Германија. Babbete's feast, 1987: Француска бегалка во Данска ги трансформира животите на постарите жени за кои работи. Има добиено Оскар. Zulu Christmas, 2020: Филмот следи разгалено момче од градот кое го доживува шокот на својот живот кога го испраќаат да ги помине празниците со својата баба на нејзината фарма во руралните средини на КЗН. За многу деца, тоа би било остварување на сонот, но ова не е подготвено за списокот на дневните обврски на баба. 6 hours till Christmas: романтична комедија за Реџи, чија колешка сака да му подари божиќен подарок што тешко може да го одбие. A New Christmas, 2019: Посетителка на Њујорк од Кенија го инспирира ужалениот главен лик да си го врати животот на вистинскиот пат. How to ruin Christmas: wedding(серија): Туми Село повторно се сретнува со своето семејство за свадбата на нејзината сестра Бјути, принудувајќи ја да се соочи со нерешените врски и старите рани. Во процесот на планирање на свадбата, наклонетоста на Туми за хаос создава кавги, напнатост и само чист хаос.

Arctic Monkeys – "The Car" Накратко: искрено, восхитувачко ремек дело кое го носи печатот на неограничената љубопитност на неговите креатори. Тивкото чудо на долготрајното пријателство на Arctic Monkeys е нешто што од надворешна перспектива, делува како ништо да не се сменило. Иако во изминатата деценија четворката од Шефилд кидна во пустината, да ги живее своите фантазии на рок ѕвезди од Западниот брег и да одлетаат во такерија на Месечината пред повторно да се вратат на Земјата, тие го зачувале внатрешниот кружен дух преку нивниот отворен процес на соработка: квалитет што го дефинираше неограчениот и ослободен ‘The Car’. Волшепство на потценета самодоверба, бендот го започна создавањето на овој албум со импровизирање во стар манастир, а нивните експерименти со синтисајзерите на Moog и рефрените на клавир со лупови, набрзо трепкаа над затегнатите аранжмани - потсетник дека дури и најграндиозните песни не можат да ја сокријат моќта на синергијата. ‘The Car’ беше полн со срце и диви допири, а исто така широк по својот емотивен опсег: вртливите оркестарски парчиња паралелно го надополнија потсвесното лебдење на фронтменот Алекс Тарнер додека пееше за изолацијата и кревкоста на младоста. Рамката на албумот реплицираше четворица браќа кои работеа низ овие тешки емоции заедно, извртувајќи ги своите инструменти во различни формации сè додека не се приближија до откритие: „Постојано потсетувајте ме дека тоа не е трка“, пееше Тарнер на „Perfect Sense“. Неговата перспектива никогаш не звучела толку јасно; по години преземање и истражување на нови форми, ова е вистинската генеза на бендот. NME рече: Спектакуларниот седми албум на бендот ја сумира нивната досегашна приказна: остро пишување песни, немилосрдна иновација и нераскинлива тимска работа. Клучна песна: „Body Paint“ Wet Leg – "Wet Leg" Накратко: дуото го врати животот и забавата во инди музиката. Парот од Ајл оф Вајт можеше да биде оној чудовит бенд што летото 2021 година направи саундтрак, со ентузијастичниот налет од возбуда што беше „Chaise Longue“. Затоа, беше мерак и олеснување да се видат Рајан Тисдејл и Хестер Чемберс како доминираат следната година така заслужено. Духовито, но топло и глупаво забавно, ова истоимено деби посведочи како парот ги следи стапките на нивните колеги од етикетата во Домино, Arctic Monkeys и Franz Ferdinand со идиосинкратичен стил, личност и класа, испорачувајќи албум кој не само што ја оправда возбудата, туку и ја врати потребната насмевка на лицето на британската гитарска музика. NME рече: Нивниот деби албум делува како вртоглава трка околу лунапарк, тие досадни ниски избиени со духовитост и мудри досетки, како игра на вербално играње на "удри го кртот". Клучна песна: „Angelica“ Beyoncé – "Renaissance" Накратко: Суперѕвездата е „all killer, no filler“ (*сите се убици, без филери-песни за пополнување на место и време), на повик на сирената, на подиумот. Бијонсе рече дека создавањето на нејзиниот седми албум за време на пандемијата ѝ дало можност „да сонува и да најде бегство во страшно време за светот". Намерата беше да се создаде „место без осудување… ослободено од перфекционизам и претерано размислување“ што ќе ги охрабри слушателите да се отпуштат и „да го ослободат врцкањето“. Како триумфална прослава на подиумот, таа ги прифати жанровите како хаус, диско и баунс чии пионери беа црните уметници. Од „Alien Superstar“ до химните на „Break My Soul“ , „Renaissance“ беше моќна, жестока и прославувачка – и исполнета со песни што повеќе од сѐ охрабруваат „да го ослободите мрдањето “. NME рече: Со „Ренесанса“, Бијонсе додаде уште една извонредна плоча на својот репертоар: овој пат таа ќе продолжи да ја води заложбата за враќање на црнечката култура во првите редови на хаус музиката и денс сцената. Клучна песна: „Cuff It“ Fontaines DC – "Skinty Fia" Накратко: Даблинската петорка, пробиваат нови терени на нивниот авантуристички и длабоко влијателен трет албум. “I loved you like a penny loves the pocket of a priest („Те сакав како што еден денар го сака џебот на попот“), потврди Грјан Чатен од Fontaines D.C на „I Love You“, „разорниот централен елемент на Skinty Fia. “And I’ll love you ’til the grass around my gravestone is deceased.”(„И ќе те сакам додека не почине тревата околу мојот надгробен споменик). За оние кои беа длабоко трогнати од третиот албум на ирскиот бенд, ова последно чувство важи и: „Skinty Fia“, мислите, ќе биде признаена со години и децении. Тоа е албум кој е благословен со високи поени: земете ја ретката инди-поп куќа на Fontaines на „Jackie Down The Line“, искривениот трип-хоп на насловната нумера или „The Couple Across The Way“ што го крши срцето. балада која Чатен ја изведе само со хармоника, за друштво. Запрашан од NME за Fontaines да биде крунисан за најдобар бенд во светот на овогодинешните BandLab NME награди, Чатен рече со намигнување: „Во споредба со нашите други албуми, повеќе би сакал да ме нарекуваат „бенд од една генерација“ или да прифатам уште едно лудо признание. за ['Skinty Fia']... затоа што знаете што? Овој пат го заслужуваме тоа“. Во сегашната форма, Fontaines DC се дефинитивно еден од оние бендови што тешко е да се надминат во моментов. NME рече: Борбата за подобра Ирска заслужува песни што ја отсликуваат длабочината на кризата, а во својата бескрајно волшебна слава, „Skinty Fia“ триумфално одговара на задачата. Клучна песна: „I love you“ Kendrick Lamar – "Mr. Morale & The Big Steppers" Накратко: Рап-албумот што го шокираше светот. По пет години на клупа, во игра што ја сака, рап џинот конечно се врати на теренот и ги претрка сите свои колеги со 'Morale & The Big Steppers'. Неговиот петти студиски албум честопати беше парадоксален, при што Ламар сакаше да нагласи дека “I am not your saviour” („Јас не сум твој спасител“) додека го анализираше општеството концизно како и другите. Но, овој албум сепак ни го даде златното правило на исцелувањето: зборувањето за вашите проблеми може многу да помогне. Доброто дете кое го запознавме пред една деценија сигурно порасна. NME рече: Соголувајќи си ја душата, Ламар се надева дека ќе сфатиме како и ние можеме да се ослободиме од генерациските клетви. Клучна песна: „Count Me Out“ Rina Sawayama – "Hold The Girl" Накратко:Враќање со стил, на еден од најидиосинкратичните британски креатори. Понекогаш, митскиот „тежок втор албум“ е токму тоа: мит. ‘Hold The Girl’, продолжението на извонредното деби на Савајама во 2020 година, беше саоуверена мешавина на влијанија, но под различните теми и жанрови меѓу кои отскокнуваше плочата, имаше чувство на искреност што ги одржуваше работите привлечни. Тоа беше, исто така, музичка турли тава: ‘This Hell’ ги канализираше Шања Твен и АББА, додека другите песни нудеа ароми на The Corrs, „Teenage Dream“ од времето на Кети Пери и Гвен Стефани. Сепак, низ сето тоа, тоа беше многу јасно Савајама. NME рече: Најдобриот британски поп албум на годината. Клучна песна: „This Hell“ Charlotte Adigéry & Bolis Pupul – "Topical Dancer" Накратко: дебито на белгиското дуо таман за во клуб, се занимава со големи теми со несериозност и хумор. Topical Dancer' се покажа како витален момент на ослободување за парот од Гент. Зборувајќи со NME, дуото – кои се на издавачката куќа DEEWEE на Soulwax – рече дека албумот им овозможил да го надминат статусот на „жртви“ и да си ги вратат своите наративи под контрола. „Ако сакате да бидете навредени, тогаш слободно“, рече Адижери. „Но, повеќе нема да ја вложувам мојата енергија во тоа“. Наместо тоа, остри дофрлања, и боцкања со коментари како и наелектризираните битови, на дуото владееја моќно на плоча, полна со хумор, срце и некои сериозни песни кои го загреваат подиумот. NME рече: Соработниците ги контрастираат живописните денс-поп мелодии со ужасно остри и злобни спуштања, на мисогините медиуми. Клучна песна: „It Hit Me“ 1975 – "Being Funny In A Foreign Language" Накратко: Најголемиот – и најдобриот – поп бенд во Британија почна да ја гради својата оставштина. Зголемениот квалитет на мелодиите на петтиот албум од 1975 звучеше како еуфорија доживеана со затворени очи. Нивното најконцизно и најпрецизно издание досега, „Being Funny In A Foreign Language“ содржи некои од најдобрите текстови во кариерата на фронтменот Мети Хили, со смело лично и фиктивно раскажување приказни кое беше набиено со повеќе велигденски јајца(*скриени значења) отколку новиот филм на „Топ Ган“. Без да го изгубиме од вид акутното културно коментирање, со кој бендот го прослави своето име, оваа плоча се фокусираше на новата блескава визија за љубовта на Хели, која свети како светлечко стапче, и се чувствува жив со единственото и долгоочекувано чувство на слобода што го даде 2022 година. NME рече: Го комбинира малку стивнатата вештина на бендот за пишување огромни, веднаш незаборавни громки поп песни, со покомплексниот, невротичен лирски глас на поновите изданија од 1975. Клучна песна: „Part Of The Band“ Rosalía – "Motomami" Накратко: Со албумот број три, шпанскиот жар, продолжува бестрашно да иновира. Розалија стана суперѕвезда добитничка на Греми со вешто мешање на звуците на фламенко со експериментални поп фанфари,, но тука таа навистина успеа да го зголеми влогот.. Блескаво пакетче, со фламенко, регетон, лефтфилд поп(*мешавина на синт поп, дрим поп, R&B) , блескав R&B, и една песна најдобро опишана како „очајно евангелие“, „Motomami“ беше возбудлива и збунувачка подеднакво. Корисно е, што имаше и здраво чувство за забава: една минута Розалија пееше за трансформирање со „make-up de drag queen“, а следната ги спомнуваше Наоми Кембел и Хулио Иглесијас. Почит. NME рече: Росалиа не си прави сопствена лента на улицата, колку што гради свој ултрамодерен, супер-кривулест соничен автопат. Клучна песна: „Cuuuuuuuuuute“ Nova Twins – "Supernova" Накратко: Рок отпадниците нанесуваат удар по задникот кој уништува жанрови. Со „направи сам“ дух, дуото испорача темпераментен втор албум, кој ја примени нивната љубов кон R&B и рап и поп заедно со нивниот Day Glo Rock вкус, а сето тоа зборува за оснажнување, сексуална слобода и решителност никогаш да не бидат контролиранин. После номинација за MOBO и Меркур подоцна, оваа плоча ги зацементира во сцена која едноставно не може да се игнорира: ова беше звукот на Nova Twins како ги отвараат вратите со клоци, по нивни услови. NME рече: Со право беа извикани како витален нов глас во светот на рокот, Nova Twins не дозволија ниту еден од тие притисоци да попречат во создавањето на раскошен, фантастичен втор албум кој е разигран колку што е и моќен. Клучна песна: „Antagonist“ Останатите најалбуми - топ 50 на НМЕ

Избор од најдобрите фотографии за 2022 година, објавени во TIME Magazine. Слики кои го сменија светогледот...и повеќе. Извор: TIME Magazine, 2022

Во 1985 година, долгогодишниот филмски критичар на Њујорк Тајмс, Винсент Канби, напиша инспириран, восхитувачки мрзоволен есеј за иднината на кинематографијата. Искра за неговите размислувања беше „Соба 666“, документарен филм од Вим Вендерс што штотуку беше отворен во Њујорк. Снимен за време на Канскиот филмски фестивал во 1982 година, филмот се состои од различни режисери сами во хотелска соба каде што одговараат на прашањето што Вендерс го напишал на парче хартија: „Дали киното е јазик што ќе се изгуби, уметност што ќе умре?“ Првиот режисер - и другата инспирација за вознемиреноста на Канби - беше Жан-Лук Годар, кој го опиша проектот на Вендерс како истрага за иднината на филмовите. Во следните 10 минути, Годар, пушејќи ја својата позната пура, медитира за ова вознемирувачко, вечно прашање со неговата карактеристична интелигенција, транспарентност и епиграмска духовитост. Вестите не се добри. „Сонот на Холивуд е да сними еден филм“, вели Годар, „а телевизијата е таа што го прави, но која го дистрибуира насекаде“ - што е исто толку добар опис на нашиот свет на Netflix, Disney, Marvel како што сум прочитал. За Канби, предвидувањето на Годар за светот на еден филм веќе се оствари. Реномираните филмови како Џонатан Дем се мачеа на бокс-офисот во кој доминираа изданијата како „Полицаецот од Беверли Хилс“. Канби веруваше дека има многу вина за сите, укажувајќи на типовите што не сакаат да ризикуваат со парите, и на јавноста која личи на овци. Тој напиша дека „нашето општество се повеќе се хомогенизира, можеби преку продорната моќ на телевизијата да ги засади истите идеи, истите стравови и истата мода кај повеќето луѓе, побрзо, од кога било во историјата на светот. Фуј! Мислам дека Канби и Годар не беа целосно во право (слободно разговарајте меѓу себе), но по речиси четири децении и безброј продолжетоци на франшизи кои вечно заемно се менуваат една со друга, јасно е дека тие не беа целосно во криво. Сепак, сите овие години подоцна - дури и додека индустријата се бори низ уште една од нејзините бескрајни кризи - повторно сум охрабрен од сите добри и одлични филмови што продолжуваат да се прикажуваат. Луѓето често прашуваат дали сум гледал некој добар филм во последно време. Да, многу од нив, оваа и секоја година, но ако не можам да ве искушам со некој од моите омилени за 2022 година, ви предлагам да погледнете филм или два од Годар. Неговата душа го напушти светот на 13 септември, неговите филмови ќе живеат вечно. 1. ‘EO’ (Jerzy Skolimowski)/ „ЕО“ (Јержи Сколимовски) Набргу откако ќе се отвори овој неизбришлив срцекршач, мало циркуско магаре наречено ЕО - именувано по звуците што ги испушта - тргнува во чудна, понекогаш фантазмагорична авантура. На патот, тој се среќава со други животни, но, последователно, и со љубезни и сурови луѓе чиј третман кон него го одразува денатурираниот свет што го направивме. Сега на 84-годишна возраст, Сколимовски сними еден од ретките филмови кои зборуваат за најважните животни прашања, а тоа го направи со екстатичната визија и бестрашноста на кинематографскиот гениј кој изгледа како штотуку да почнува. (Во кино) 2. „Petite Maman“ (Céline Sciamma) Сместена главно во и околу куќа вгнездена во шумата, лилипутанската турнеја на Sciamma е духовита модерна бајка и модел на елегантна наративна економија. Во неговиот шармантен центар е една млада девојка која заедно со уште еден нов познаник тргнува на скромно по размери, но обемно патување исполнето со задоволства и волшебност, патување кое ја наоѓа нашата мала хероина која влегла во најголемата, најмистериозната авантура од сите: љубовта. (Се емитува на Hulu) 3. ‘Nope’ (Jordan Peele) За неговиот последен филм, Пил се потпираше на техника на наредени камчиња, и собрани жанрови. Тоа е хорор филм, семејна комедија, ревизионистички вестерн, научно-фантастично откачување со цел да направи нешто недвосмислено свое. Многу работи се случуваат во „Не“, но она што се задржува е како Пил ве заведува со познати филмски стратегии за елегична медитација за обоените луѓе во индустријата - во земја - што го претвори нивното страдање во спектакл. Тоа е историја што Пил веќе ја преврте со тоа што стана еден од најзначајните американски режисери кои работат денес. (Се изнајмува на повеќето големи платформи) 4. ‘No Bears’ (Jafar Panahi) Со години, филмскиот ветеран Панахи, долгогодишен критичар на иранската влада, снима филмови под длабоко предизвикувачки околности, вклучително и домашен притвор. Во „Без мечки“, тој се игра себеси (најверојатно со некоја уметничка лиценца), режисер по име Џафар Панахи, кој привремено се преселил во мал град додека од далечина режира филм во блиската Турција. Тоа е тежок процес, како и чин на длабок отпор. Овде, во приказна за место и разместување, Панахи се издигнува над границите и замислени и застрашувачки реални. (Доаѓа во кината.) 5. ‘Kimi’ (Steven Soderbergh) Нема лажна или погрешна забелешка во овој духовит трилер за жена која се соочува со повеќе предизвици, вклучувајќи ја и нејзината (добро основана) загриженост за светот. Сместено во сегашноста, хероината, снаодлива технолошка работничка кој ја игра прекрасната Зои Кравиц, носи маска кога излегува надвор. Филмот допира бројни теми кои се вкрстуваат, вклучително и изолацијата и технологијата за надзор како средство за угнетување. Тоа е врвно увереното филмско остварување на Содерберг кое постојано враќа на ова разиграно задоволство. (Стриминг на HBO Max.) 6. ‘The Eternal Daughter’ (Joanna Hogg)/ „Вечната ќерка“ (Џоана Хог) Неверојатната Тилда Свинтон ја глуми и мајката и нејзината возрасна ќерка во оваа прекрасно контролирана, влијателна приказна за сеќавањето и тагата. Кога почнува, двете се на пат кон бегство на елегантен имот, патување кое наскоро станува зачудувачко мистериозно. Со прецизност, нежен хумор и некоја итра кинематографска измама, Хог и нејзината брилијантна актерка го претвораат нешто што изгледа обично во нешто сосема необично. (Во кино) 7. ‘Happening’ (Audrey Diwan) Базирана на мемоарите на Ани Ерно која оваа година ја доби Нобеловата награда за литература, ​​„Хепенинг“ е еден од неколкуте моќни неодамнешни филмови кои го разбираат абортусот како основно право и индекс на односот на културата кон жените. Со блискост и луцидна решителност, Диван јасно кажува дека абортусот не е само зрно за играње во дланките за политички расправии, наместо тоа, тоа е практично и неопходно средство со кое нејзината хероина може да обезбеди самосуверенитет, иднина, живот. Има само еден избор за неа, а тој е нејзин да го направи. (Се изнајмува на повеќето големи платформи.) 8.‘Decision to Leave’ (Park Chan-wook)/ „Одлука за заминување“ (Парк Чан-вук) Едно од вртоглавите задоволства на овој лавиринтски филм е тоа што е делириозен риф за „Вртоглавица“, болната драма на Алфред Хичкок од 1958 година за маж, детектив опседнат со мистериозна жена. Уште еднаш, има маж и жена, како и љубов и предавство. Сепак, како што „Одлуката за заминување“ се расплетува и се сместува во својот карактеристично извиткан жлеб, емоционалниот фокус на филмот постепено се префрла од опседнатиот љубовник кон објектот на неговиот немилосрден, неразбирлив поглед, и умната почит на Парк се претвора во потресна реакција. (Во кино) 9.‘Expedition Content’ (Ernst Karel and Veronika Kusumaryati)/„Содржина на експедицијата“ (Ернст Карел и Вероника Кусумарјати) Овој документарец е направен за најчудното филмско искуство што го имав оваа година, делумно затоа што во поголемиот дел од неговите 78 минути се што прикажува е црн екран. Иако филмот вклучува неколку кратки визуелни слики, релативното отсуство на слики го присилува вашето внимание да се сконцента на саундтракот, кој се состои од аудио снимено за време на снимањето на „Dead Birds“ (1964), етнографска класика за народот Дани од Нова Гвинеја. Резултатот е истражување што го проширува умот за антропологијата, како таа зборува и за кого, и за самото кино. 10. ‘All the Beauty and the Bloodshed’ (Laura Poitras)/„Сета убавина и крвопролевање“ (Лаура Поитрас) Цврстиот, формално грациозен портрет на Поитрас на фотографката Нан ​​Голдин, нејзината уметност и нејзиниот активизам, се отвора со Голдин прегрнат со некои истомисленици сонародници надвор од Метрополитен музејот на уметноста. Наскоро, Голдин и сор. организираат die-in во институцијата, еден од многуте такви протести што таа и другите ги организираа против институциите кои земаа пари од членовите на семејството Саклер, чија компанија, Purdue Pharma, го разви опиоидниот лек против болки ОксиКонтин. Како што покажува Поитрас, протестот на Голдин е само последното поглавје за уметникот кој ја црпи убавината од крвопролевањето. (Во кино) Исто така гледајте: „Време на Армагедон“, "Катедралата", „Корсаж", „Потомок“; „Dos Estaciones“, „Смешни страници“, „Футура“, „Голема слобода“, „Задржете го вашиот оган“, „Не те видов таму“, „Интрегалде“, „Лингви, светите врски“, „Блек и блуз на Луис Армстронг“, „Дадилка“, „Игралиште“, „Задоволство“, „Враќање во Сеул“, „Рајтсвил, САД“, „Три минути: издолжување“, „Дневниците на Цугуа“, „До“, „Жената крал“ и „Најлошата личност на светот“. Извор: New York Times, 2022

Прво прашање е, дали можете да засадите растенија во зима или есен? Есенските и зимските месеци обично значат студено време, топли ќебиња и топло чоколадо- но иако повеќето од нас се добро спремни да се справат со промената - комбинацијата на ладен воздух, пониски температури и пократки денови може да го отежнат растот на растенијата. Чекори за тоа како да ги одржувате растенијата подолго живи во текот на зимата 1. Чувајте ги растенијата на топло - но не премногу топло Многу растенија се исклучително чувствителни на ладно време. Чекор број 1 за грижа за домашните растенија во зима е да сте сигурни дека тие се заштитени од студениот воздух. Можете делумно да го решите ова со запечатување на прозорците и изолација на вратите од вашиот дом. Исто така, ако чувате растенија покрај надворешни врати или прозорци преместите ги во други простории каде што нема да се шокираат од студениот воздух. Бидете сигурни дека растенијата се подалеку од извори на топлина, како што се камини, радијатори, греалки итн. Експлозиите на топол воздух можат да бидат исто толку лоши за вашето растение како и експлозиите на ладен воздух. За да обезбедите најдобри услови за живот на растенијата чувајте ги на стабилна температура помеѓу 18°C - 24°C во текот на денот и над 10°C во текот на ноќта. 2. Намалете со наводнувањето и користете топла вода Иако вашите растенија се внатре, поголемиот дел од домашните растенија „заспиваат“ во есенските и зимските месеци. Помалку светлина значи помал раст, а помал раст значи дека им треба помалку вода и ѓубриво. Ова може да значи и помалку хранење за вашите затворени растенија во зима. Следете ги стандардните совети за наводнување и полевајте само ако почвата е сува 1-2 сантиметари под површината. Бидете сигурни дека вашите растенија не се долго во вода бидејќи тоа може да доведе до гниење на корените, габи, мувла и многу други проблеми. Ако видите жолти лисја или мувлосана почва, тогаш ќе знаете дека треба да ја намалите фреквенцијата на наводнување. Наводнувањето на растенијата со топла вода во зима е подобро бидејќи не само што им помага на растенијата да растат побрзо и поголеми, туку и ќе ги загрее. Повеќето сопственици на домашни растенија ќе користат распоред „еднаш неделно“ за наводнување - и ви препорачуваме да го продолжите ова заради постојаност и за да не го нарушите ритамот. Но, намалете ја количината на вода во опсег од 25-50%. 3. За влажноста на вашиот дом Ниската влажност во студените месеци не е проблем само за луѓето - тоа е проблем и за растенијата. Растенијата уживаат нивоа на влажност од околу 50 – 60%. Обидете се да ги соберете растенијата заедно, во највлажните простории од вашиот дом (обично во бањите или кујната) или да ги ставите на голем плех или лист за печење исполнет со вода кој полека ќе испарува. Треба да се погрижите саксиите да не ја допираат водата, па ставете неколку камчиња во водата и ставете ги растенијата врз нив. 4. Исчистите ги Сонцето е дефицитарно во зима. За да бидете сигурни дека тие можат целосно да ја искористат малата светлина што ја имаат, погрижете се листовите на вашите салонски цвеќиња да останат чисти и без прашина. На секои неколку недели, ставете ги растенијата во када и користете го тушот за да им дадете на листовите нежно бањање или користете влажна крпа за да ја избришете прашината и нечистотијата од листовите. Одржувањето на листовите чисти обезбедува тие да бидат поефикасни во фотосинтезата. 5. Многу светлина Последниот одговор за тоа како да ги одржувате живите растенијата во затворен простор е дека на растенијата им е потребна светлина повеќе од било што друго во есен и зима. Ќе треба да бидете дополнително внимателни и да ги ротирате вашите саксии за да бидете сигурни дека секое растение ја добива сончевата светлина што им е потребна. Ако достапната природна сончева светлина не е доволна, користете светилка со целосен спектар во стандардна ламба за на маса најмалку 12-14 часа на ден. Како последен совет, вреди да се има на ум дека некои од препораките што ги даваме во оваа статија вклучуваат менување на повеќе променливи - на пример, ако ги преместите вашите затворени растенија подалеку од провев, речиси сигурно ќе ја промените количината на светлина што ја добива, можеби и влажноста ќе се промени во исто време. Поради оваа причина, следете ги вашите растенија секојдневно откако ќе бидат преместени, некои промени можеби ќе треба да се прилагодат, или можеби ќе треба да направите некои обиди и грешки за да го исправите. Сите илустрации се AI генерирани