Резултати од пребарување

Кога почнавте да пишувате/продуцирате музика - и кои или кои беа вашите рани страсти и влијанија? Што беше она во музиката и/или звукот што ве привлече кон неа? Почнав да свирам кора кога бев многу мал. Моето главно влијание е татко ми кој исто така беше кора свирач. Многу реномирани музичари и пејачи од Сенегал, Гамбија или Гвинеја Бисао поминуваа покрај нашата куќа за да се одморат и свират и слушаат музика во нашиот двор. Нашето место беше раскрсница каде што музичарите застануваа пред да одат да снимаат или да настапат во Абиџан, Брегот на Слоновата Коска. Бев потопен во музиката. За повеќето уметници, на оригиналноста и претходи фаза на учење и, често, имитација на другите. Како беше овој процес за вас: Како би го опишале сопствениот развој како уметник и преминот кон сопствениот глас? Отсекогаш сум знаел да ги набљудувам и слушам внимателно другите, да го разбирам нивниот начин на свирење. Со часови седев во тишина и слушав како свири татко ми. Тоа ми помогна да се прилагодам на различни жанрови на музика и инструменти. Кога се приклучив на Националниот инструментален ансамбл, требаше да слушам многу инструменталисти од сите краеви на Мали. Подоцна можев да свирам со музичари од други култури. Започнав музички соработки со нови звуци и инструменти како индиски ситар, фламенко гитара, пијано, виолончело, уд или валиха. Што мислите дека вашето чувство за идентитет влијае на вашата креативност? Мојот идентитет е вкоренет во културата, традициите и филозофијата на Мандинка. Сè е поврзано со дијалог и почит: уметноста да се биде свој и да се биде со другите. Кои беа вашите главни креативни предизвици на почетокот и како тие се менуваа со текот на времето? Откако ќе се здобиете со технички вештини, треба постојано да се премислувате и да наоѓате други варијации на свирење. Како што вели поговорката: Човек не смее да го чува својот инструмент во неговата барака. Мојот креативен предизвик е да ја извадам кората од нејзината природна средина и позадина - со цел да истражувам нови репертоари. Како што се менуваат креативните цели и техничките способности, така се менува и потребата за различни алатки за изразување, било да се тоа инструменти, софтверски алатки или опрема за снимање. Можете ли да ја опишете оваа патека за вас, почнувајќи од вашето прво студио/прв инструмент? Што мотивираше некои од изборите што ги направивте во однос на инструменти/алати/опрема низ годините? Мојата кора останува во основа непроменета низ годините. Нѝ се допаѓа нејзиниот природен звук. Но, опремата за снимање еволуираше уште од мојата прва студиска сесија, микрофоните не се исти. Главната промена е што додадов некои „сензори за звук“ на секоја низа од мојата кора, за да можам да настапувам на поголеми места. Првобитно свиревме кора за мала публика, со интимна публика. Дали имало технологии или инструменти кои длабоко го промениле или дури го доведуваат во прашање начинот на кој создавате музика? Не го променив суштински начинот на кој свирам кора - освен моите технички вештини. Главната промена се однесува на озвучувањето што еволуирало со текот на годините, во местата каде што јас сум на турнеја. Соработката може да има многу форми. Каква улога играат тие во вашиот пристап и кои се вашите претпочитани начини на вклучување други креативци преку, на пример, споделување информации, заглавување или само зборување за идеи? Соработките се дел од мојот креативен процес, тоа е многу природна работа за мене. Ако не разговарате со другите, не можете да се ослободите и да еволуирате. Го претпочитам човечкиот начин, уживам во дијалогот со други музичари. Треба да научите како да давате и како да примате. Музиката е за сите споделување и почитување. Ги ценам автентичните врски, не сакам работи што се контролираат на далечина. Поведете нè низ еден ден во вашиот живот, од можна утринска рутина до вашата работа. Дали имате фиксен распоред? Како музиката и другите аспекти од вашиот живот се враќаат еден во друг - дали ги раздвојувате или наместо тоа се обидувате да ги упатите да се спојат беспрекорно? Имам фиксен распоред само кога сум на турнеја. Инаку секогаш ја чувам мојата кора покрај мене, 24/7. Често свирам цела ноќ и останувам буден до 4 часот наутро. Така што, беспрекорно ја спојувам мојата музика и другите аспекти од мојот живот. Можете ли да зборувате за пробивно дело, настан или изведба во вашата кариера? Зошто ви се чини посебно? Кога, зошто и како почнавте да работите на него, кои беа некои од мотивите и идеите зад тоа? Не станува збор за еден момент на пробив, туку повеќе за серија одлични настани или состаноци. Ја развив мојата кариера малку по малку. Започна со мојот внатрешен круг, Националниот инструмент ансамбл со своите надарени музичари, а потоа повеќекратните соработки со свирачот на кора Тумани Диабате, пијанистот Лудовико Еинауди, мојот долгогодишен пријател и виолончелист Винсент Сегал, триото 3MA (со Раџери, Дрис ел Малуми) и многу повеќе. Постојат многу описи на идеалната состојба на умот за да се биде креативен. Како е за вас? Што ја поддржува оваа идеална состојба на умот и што се одвлекувања на вниманието? Дали постојат стратегии за полесно да се влезе во оваа состојба? Идеалната состојба на умот за компонирање е кога сум опуштен и мирен. Лесно можам да останам фокусиран на мојата кора и да вежбам дури и ако има луѓе кои зборуваат околу мене. Немам никакви конкретни стратегии; Ја подобрив и концентрацијата и вниманието додека ги слушав постарите. Музиката и звуците можат да заздравуваат, но можат и да повредат. Дали вие лично имате искуство со едното или двете од овие? Каде лично ја гледате најголемата потреба и потенцијал за музиката како алатка за исцелување? Сигурно, музиката лечи. И ова е олеснување што би сакал да го споделам со другите. Тоа ми дава енергија, надеж и желба да живеам целосно. Тоа ми помага да ги ослободам мојот ум и дух. Постои тенка линија помеѓу културната размена и присвојувањето. Какви се вашите размислувања за границите на копирање, користење на културни знаци и симболи и културната/социјалната/родовата специфичност на уметноста? Културната размена бара труд. Треба да ја разберете другата култура со почит - некои компромиси ќе бидат неопходни. Треба да одржувате автентична врска и внимателно да ги слушате другите без замисли. Не можете да мамите. Ако е принуден процесот или присвоена музиката, луѓето ќе го почувствуваат тоа од здрава дистанца. Нашето сетило за слух споделува интригантни врски со другите сетила. Од вашето искуство, кои се некои од најинспиративните преклопувања помеѓу различните сетила - и што ни кажуваат за начинот на кој функционираат нашите сетила? Како што објаснив претходно, научив да слушам пред да свирам кора, да допирам со моите уши пред да ги допрам жиците. Така да, сите наши сетила работат заедно. Моите мелодии исто така се засноваат на мојот говор на телото и на тоа како поминувам преку жиците на мојот инструмент. Сите мои сетила се поврзани кога свирам кора. Уметноста може да биде цел сама по себе, но исто така може директно да се врати назад во секојдневниот живот, да преземе социјална и политичка улога и да доведе до поголем ангажман. Можете ли да го опишете вашиот пристап кон уметноста и да се биде уметник Во Мали, потекнував од семејство на Њамакала (Џелис), оние што луѓето ги повикуваа на посредување и решавање на конфликти. Ние сме посредници во општеството на Мандинка. Нашата музика игра улога на смирување, па и како Њамакала и како музичар сакам да го смирувам општеството. Мојата цел е мојата музика да го допре твоето срце и да ти помогне да се опуштиш. Треба да и дадеме повеќе простор на културата. Што може да изрази музиката за животот и смртта, што можеби не можат зборовите? Мислам дека со музиката можеш да се адаптираш и да бидеш разбран од сите, дури и ако не го зборуваш истиот јазик. Ги допирате луѓето на поинаков начин. Често свирам музика за свадби, но и за погреби. Ги придружуваме времињата на славење и тага. извор: Fifteen questions превод: Дивотно

Во најавата за промоцијата на „Џинџуџе во земјата на афионите„ (27 мај ,20 часот во МКЦ), и одбележување на 20 години постоење на едицијата „Магма“ беше протнато и следното: „Мал концерт инспириран од расказите во книгата, ќе одржи музичкиот состав „Бонсаи афиони“ ( Владимир Лукаш, Владо Манчевски, Владимир Мартиновски, Вук Митевски.)” - двајца од нив се вклучени во антологијата, па е и некако природно што ќе нè почастат со концерт. Што можеме да очекуваме доколку претпоставиме дека Бонсаи афиони е збир на поединечните проекти на неговите членови? Тројца Владимири и еден Вук? Дали е воопшто фер да се обидеме да го одговориме ова прашање, посебно знаејќи дека сите имаат креативни кариери кои можат да населат барем осуммина луѓе. Владимир Лукаш е деновиве познат како писател и ликовен уметник во еднаква мера, но и како музичар (Свирачиња, Поклон!) . Вук Митевски е познат како режисер, арт директор и скулптор, но и како тапанар и музичар (Поклон!) . Мартиновски е примарно познат како писател и универзитетски професор, но и како музичар (Баклава). Владо Манчевски – Волтер Мани Ал Хаким е целосно посветен на музиката. Од 2015 до сега се има потпишано на осум музички проекти како вокал, композитор, текстописец, продуцент и гитарист. Со напомена: она ‘примарно познат’ земете го со големо ’ако’ и секако, сигурни сме дека професионалните биографии имаат многу повеќе што да кажат за оваков профил на ренесансни луѓе, кои од една страна се џек на сите занаети но и умешни во секоја од нив. Дали доколку го поставиме прашањето: Дали Бонсаи афиони ќе бидат збир на музичките проекти на групава – најчесто опишувани како експериментални, рок, перформанс и поезија со музика? Еве што одговори Лукаш кога го прашавме: „Квартетот е оформен специјално за промоцијата и не знам дали ќе постои и понатаму. Во однос на музиката што ќе ја изведуваме, станува збор за слободна импровизација на претходно зададена форма, со елементи на џез, хардкор, современа класична музика, ритуални напеви од барем три непостоечки амазонски племиња, нежен нојс и секако - малку шлагер. Во Свирачиња и Поклон! членувале три од четирите члена на Бонсаи афиони, така што, сигурно ќе ставиме по една лажичка и од тие зачини во нашата звуковна чорба.„ Кога чорбата била супа:

Зомби, борбени авиони, политички побуни и нудистички протести ? Да, Канскиот филмски фестивал се врати. Две години откако пандемијата го принуди да го откаже изданието од 2020 година и по тивкото издание минатото лето, најголемата глобална прослава на кинематографијата, се врати на Азурниот брег на својата 75-годишнина минатата недела, започнувајќи 10-дневен виор на гламур. спектакл, и мегаватни ѕвезди. Ноќта на отворањето во вторникот го одреди тонот. За време на галата со црни вратоврски, на која имаше распрскано славни личности во Големиот театар Лумиер на фестивалот , претседателот на фестивалот Пјер Лескур му ја додели на американскиот актер Форест Витакер почесната Златна палма, најпрестижната награда на фестивалот. Во трогателен и потресен говор при прифаќањето на наградата, Витакер - кој се појавува во повеќе од 30 филмови, вклучувајќи ги “Добро утро Виетнам” и “Последниот крал на Шкотска”, за кој го доби Оскарот за најдобар актер - на публиката ѝ кажа дека првиот пат кога присуствувал во Кан било во 1988 година за филмот на Клинт Иствуд „Птица“, во кој тој го играше легендарниот џез-саксофонист Чарли „Брд“(птица) Паркер. Витакер беше „само дете“, се присети, и беше „воодушевен поради тоа што беше поканет и поради искуството“. Доделена со наградата за најдобар актер на фестивалот за изведбата таа година, „Бев признат како уметник за прв пат на меѓународно ниво“, рече тој. Како тоа да не беше доволно - а во Кан, доволното никогаш не е доста - фестивалот потоа го проектираше претседателот Володимир Зеленски од Украина на огромниот екран на театарот. Кан секогаш има политички нијанси - или бои, со оглед на тоа што беше славно прекинат со протести -со седење, на филмаџиите во 1968 година, организирано во знак на солидарност со студентските немири во Париз. Но, никогаш досега не бил поканет шеф на странска држава да им се обрати на кинољубителите на вечерта на отворањето. Седнат на своето биро и облечен во својата униформа, Зеленски рече: „На 24 февруари Русија започна војна од огромни размери против Украина со намера да оди понатаму во Европа. Стотици луѓе умираат секој ден. Нема да застанат по крајот на војната. Дали киното ќе молчи или ќе зборува за тоа? Ако има диктатор, ако има војна за слобода, повторно се зависи од нашето единство. Може ли филмот да остане надвор од ова единство? Ни треба нов [Чарли] Чаплин кој ќе докаже дека во нашето време филмот не молчи.” Филмот што следеше, Final Cut, француска комедија за зомби - да, добро прочитавте - беше на Мишел Хазанависиус, режисерот најпознат по добивањето на Оскар во 2011 година, заThe Artist. Final Cut е римејк на јапонскиот филм од 2017 година One Cut of the Dead, и ако не можете да поднесете фонтани крв, нема да ви се допадне овој филм. Поддршката за Украинците беше очигледна каде и да се свртите во Кан оваа година. Сино-жолтото знаме на Украина, виси на балконите на Rue d’Antibes, а значките со двобојни ленти се сеприсутни на реверите од смокинг. Американскиот филмски сајт Deadline, луксузниот магазин Robb Report и Златните глобуси беа домаќини на собирање средства за украинските филмаџии во четвртокот вечерта во Американскиот павилјон, со настап на Тина Карол со кристален глас, украинска пејачка која се најде на седмото место во Евровизија 2006 година. Врева се крена поради вклучувањето во конкуренција на “Жената на Чајковски”, филм на рускиот дисидент режисер Кирил Серебреников кој е делумно финансиран од рускиот олигарх Роман Абрамович ( Абрамович, исто така, поседува и еден од најубавите имоти во Франција, Шато де ла Крое, веднаш по брегот во Антиб.) За време на прес-конференцијата на филмот, Серебреников ја повика Франција и другите земји да ги укинат економските санкции против Абрамович, што ја поттикна контроверзијата дотолку многу повеќе. „Тој ѝ помага на модерната уметност веќе долго време“, рече Серебреников за Абрамович, кој има филмски фонд наречен „Кинопрајм“, кој финансира руски арт-хаус филмови. „Ова не се пропагандни филмови, напротив. “ И покрај полемиката, филмот доби позитивни критики, особено за изведбата на Аљона Михајлова како отуѓената сопруга на композиторот. И на црвениот тепих пред петочната проекција на филмот „Три години копнеж“ на Џорџ Милер, со Тилда Свинтон и Идрис Елба, една млада жена се соблече речиси гола, откривајќи ги своите голи гради во сина и жолта боја - знамето на Украина -со пораката „престанете да нѐ силувате“. Нејзините нозе беа попрскани со црвена боја за да личат на крв, протестирајќи поради наводите за сексуални напади на Украинките од страна на руската армија. Откако падна на колена пред фоторепортерите, викајќи на украински, чуварите брзо дошле, ја покриле со палто и ја одвеле. Војната избувна на уште еден непријатен начин. На светската премиера на Top Gun: Maverick во средата на вечер, Patrouille de France, единица за демонстрација на прецизна аеробатика на француските воздушни сили, прелетуваше, исфрлајќи чад во сината, белата и црвената боја на тробојното знаме на небото. "Вау!" -извика ѕвездата на филмот, Том Круз, од црвениот тепих, изгледаше искрено импресиониран. Украинците кои беа присутни, сепак, подоцна, кажаа дека сакале да се фрлат на земја за да се скријат - дека после тоа што го преживеале дома, борбените авиони ги преплашиле. Топ Ган: Маверик, во меѓувреме, се чувствуваше како филмска ренесанса: голем филм, со голема филмска ѕвезда. Како Витакер, така и Том Круз доби почесна Златна палма, а кога фестивалот ја прикажа монтажата со најголемите хитови во неговата кариера за време на церемонијата во Големиот театар Лумиер, беше како да се гледа ролна за најдоброто од Холивуд, во текот на 40 години. Во своите 59 години, Круз можеби е последната голема филмска ѕвезда во Холивуд - поголем од животот на екранот, повеќе од кога било во Топ Ган: Маверик - а сепак кога ќе ја покаже таа насмевка од милион долари. Пред да отиде на црвениот тепих, Круз работеше со морето на обожаватели задржани од барикадите, се ракуваше, даваше автограми (секогаш враќајќи го пенкалото) и позирајќи за селфи половина час. Тој знае дека без овие луѓе тој не е ништо. Но, Кан не е само за филмски премиери и ѕвезди. Треба да се направи бизнис, да се склучат договори за производство и дистрибуција, а оваа година тој вид на работа беше со полн гас како елитните борбени авиони на Топ Ган. Такви беа и забавите. Во четвртокот вечерта, Chopard, спонзор на фестивалот, ја одржа својата годишна Трофејна вечера во клубот Карлтон хотел Бич и побара од амбасадорката на брендот Џулија Робертс да им ги врачи наградите на актерите во подем Шејла Атим и Џек Лоуден. Во неделата вечер, Керинг беше домаќин на осмото издание на вечерата за жени во движење на Плас де ла Кастр во височините на Кан. Претседателот и извршен директор на Kering, Франсоа-Анри Пино, Пјер Лескур и извршниот директор на Канскиот филмски фестивал, Тиери Фремо, ја доделија наградата на актерката Виола Дејвис пред толпата со црни вратоврски во која беа претседателот на жирито Винсент Линдон, актерите Изабел Ипер и Валерија Голино и режисерот Паоло. Сорентино. Честа „значи признание за моето наследство, на што сакам да го префрлам наративот за обоените жени“, рече Дејвис, облечена во живописен зелен костим на Александар Меквин, во нејзиниот говор. „Повеќе не е прифатливо да бидеме дефинирани од мажи, дефинирани од која било друга структура освен нас самите“. Сепак, најбараната покана беше до британскиот филмски режисер Максим Јаго и продуцентот Дејвид Деборд на годишната забава со пижами во Кан во Вила Алоха, куќа во стил на Арт Новo, во ридовите надвор од градот. Кодекс на облекување: „Пижами или „несекси“ (не секси!)“ Имаше чаши од шампањ прелиени со памук со вкус на лубеница, мини сендвичи со путер од кикирики и желе без кора и плескавици со големина на залак. „Глетката беше неверојатна и имаше убава лесна атмосфера“, рече еден гостин. „Но, што е најважно, шампањот не запре. Тоа е она што го очекувам од една забава“. И тоа е она што го очекуваме од Кан. автор: Дана Томас превод: Дивотно

Zendaya сосема заслужено се најде на чело на списокот на највлијателни личности во 2022. Еве што кажа Denis Villeneuve за нејзе: “За мене Зендаја е стара илјада години. Таа веќе живеела многу животи пред овој. А сепак, таа е млада како пролет. По некој нераскинлив парадокс, таа исто така остава впечаток дека е родена некаде далеку во иднината. Таа е безвременска и може да направи сѐ. Само во изминатата година, Зендаја зрачеше како комета снимена на целулоид во филмот „Малколм и Мари“ на Сем Левинсон. Таа емотивно експлодираше додека нејзините тинејџерски години се дезинтегрираа во културниот феномен на Левинсон Еуфорија. Таа блесна во Spider-Man: No Way Home, филм кој доминираше на бокс офисот во годината кога стана муза на екстремите. Но, Зендаја е многу повеќе од тоа. Таа и самата е автономна креативна сила. Културна икона во изработка. Личност водена од чиста инспирација, емпатија и почит кон нејзиниот занает, која ја користи автентичноста како нова суперсила. Изгледа бестрашна, нејзините корени се длабоки и сакам што сè уште се смее како дете. Зендаја е иднината. И нема ништо поутешно за мене. Ова е само почеток.” Вилнев е режисер, неодамна на Дуна.

Бранко Прља заедно со Владимир Карер, продолжуваат со своето дигитално мисионерство, и после агрегатите за вести од областа на културата (creative.mk ) и науката ( Science.mk ) , сега продолжуваат со архивирањето. „Културниот (и култен) Центар Точка беше отворен во Скопје на 29.05.2002 година, пред точно 20 години. За да не биде избришан од сеќавањата на мутирачкото чудовиште наречено Скопје, на сајтот на creative.mk ја поставивме архивата на Точка и на Контрапункт (без кој, да бидеме искрени, ќе ја немаше ни Точка). Нашата архива е нецелосна и бара надоградба, но подобрo и „каква-таква“ отколку никаква!„ - објасни Прља на Арно. А на Фејсбук појасни: „Со Vladimir Carrer како дел од напорите на arno.mk за зачувување на историјата/иднината на културата, уметноста и науката во МК, го архивиравме стариот сајт на Точка/Контрапункт по повод 20-годишнината на Точка (29.05.2002)! https://tocka.creative.mk/ Многу од вас ќе се пронајдат во таа приказна и ќе се присетат на едни поинакви (подобри?) времиња. Алтернативно, урбано Скопје, полно со енергија и креативност! Благодарност до Nikola Gelevski, Iskra Geshoska, Nebojsa Gelevski и многу други кои ја градеа приказната на Точка/Контрапункт. *** Просто е неверојатно што култура која живее во држава како Македонија – сосема ја занемарува вештината на архивирање, зачувување, документирање. Сосема ја занемарува- освен еден грст ентузијасти, кои во своите сфери на професионален интерес, или во сферата на вокацијата, пасијата го држат во живот пламенот на сеќавањето на и со тоа култура. Конкретно за архивирањето, пошироката јавност, веројатно помислува на МРТВ и архивите кои тонат се́ повеќе иако не се во подножјето на некоја пирамида, и нема опасност дека ќе се отклучи пламен змеј доколку се пристапи кон нив, а човек да помисли дека тоа е случајот кога слушаме како се зборува за нив. Тоа дека се драгоцени, на сите им е јасно. МРТВ и секако НУБ – универзитетската бибилотека која шокираше кога дознавме дека тој храм е не само оставен, туку се чинеше и отрфлен со доза на презир. Систематско, методично, целисходно зачувување на македонската култура е задача која ни́ беше кажано се изведува со ревност, која, повторувам, ја има кај еден грст луѓе, кои да ги нема, ќе се сруши се́ што знаеме и сакаме како кула од карти, и тие некако, необјасниво, дали по линија на должност, на љубов, на разбирање, но, ете и пркосат на гравитацијата, и во недостаток од систем кој работи во интерес на,одработуваат. Бев на изложба во Точка... сите што бевме таму, излеговме на Илинденска, и чекавме автобус, кој дојде набрзо - беше приватен, можеби бил 12ка, не знам.. кога се качивме - забележавме бубњеви и – Еди? Автобусот тргна, а бубњарот се вдаде во своето најдобро соло додека полниот автобус се клацкаше по скопските камчиња,дупки, плими и осеки. Но каде одевме? Од Точка ја поминавме Влада, мостот, чаршијата... свртивме кај МТВ, и еден од најсветлите моменти: фаровите на приватната 12ка, го осветлија мракот на МРТВ, и како сврте една кривина – осветли збунети девојки и жени, на работа. Знаеме дека тешко е да ги збуниш... Не́ остави кај МКЦ, и изложбата продолжи.. ова не е сон, ова е жива реална будна вистина, нешто што само Ѓорѓе Јовановиќ може да го осмисли, и Точка да ја види вредноста во таа визија, која можеби звучи налудничаво од прва. Како сон. Зошто независната сцена е толку жилава? Дали затоа што луѓето кои ја сочинуваат се во близина, физичка близина – со социјалниот и професионалниот живот – па оттука се раѓаат и поинтимни врски – но независната сцена има доза на фамилијарност која тешко се наоѓа во другите сфери на живеење. И се чини дека повеќето (дали едноставно од племенитост која се култивира со изложеност на уметност и култура, или затоа што детските болести одамна се прележани и се веќе луксуз кој не моеме да го дозволиме ) се спремни да помагаат и подаваат рака, несебично, и без калкулации. Тој став веќе вроди со плод и го извади овој сегмент од граничен, или ниш, во поистакнати позиции, дури и позиции на моќ. Доколку овој став на солидарност опстои, ќе прерасне во нешто и повеќе од тоа.

Вечерва започнува Оффест со домашно музичко “добредојде” на нас како публика, но и на своите колеги кои ќе настапуваат а доаѓаат од Африка, Карибите, Латинска Америка, Европа : “Отворањето на дваесет и првото издание на OFFest (1-4 јуни), односно првата фестивалска вечер, ќе биде целосно во знакот на домашните артисти. OFFest 2022 ќе го отвори извонредниот македонски етно состав PERIJA, како и маестралниот тандем на две наши исклучителни творечки фигури DOBRILA & DORIAN DUO, со домашна концертна премиера на музичкото ремек-дело, албумот „Апокриф“ (SJF Records).”- известуваат од SJF … Перија е турцизам кој значи самовила и неговите членови ја рефлектираат таа перцепција: долгокоси хипи девојки, кои во снимките музицираат или во природа, или во урбаната џунгла, и сосема над околината левитираат со својата песна на сирени…Бендот е отворен динамичем и слободен и по составот и музицирањето: “PERIJA е бенд формиран во 2015 година. Своите почетоци ги имаше на улица како импровизирана сцена. Членовите се менуваат низ текот на годините, а бендот останува отворен за конекции и соработки.” Добрила и Доријан дуо се спиноф на Чалгија саунд систем - оркестар кој даваше современа интерпретација на чалгиската традиција. “Нивната заедничка музичка авантура во форма на дуо започнува во 2020 година создавајќи го проектот DOBRILA & DORIAN DUO и првиот заеднички албум наречен „Апокриф“ (SJF Records, 2021), кој уште при самото негово појавување е оценет како ремек-дело. Во него се наоѓаат неколку од најубавите македонски традиционални песни: „Излези, Видо“, „Три години стана“, „Невесто, тенка, висока“, но овојпат со комплетно нов пристап и уникатен „електронски“ поглед кон македонската музика кој ја носи во една поинаква димензија.” - кажуваат организаторите. Иако Оффест не паузираше сосема во ”пандемониумот”, освен 2020 кога вообичаениот термин се поклопи со кулминацијата на деновите поминати во полициски час, а во 2021, неговото јубилејно 20-то издание, се помести за половина година. Сепак, ова издание, во она што се чини постпандемискиот свет, го доживуваме како камбана која одѕвонува враќање во нормалниот свет, колку што е тоа возможно. Фестивалите и концертите полека почнаа срамежливо да се враќаат уште минатово лето. Два фестивали котираа во циклусот вести, првиот “Rolling Loud” со хомофобичниот испад на Da Baby, a другиот Астроворлд кога загинаа 10 посетители за време на настапот на Травис Скот. Сепак, прво церемониите за награди а потоа Коачела за која сѐ погласно се зборува (со нетрпение се очекуваше Кање Вест со гостување на Травис Скот, но деновиве дознавме дека тие концерти се откажани, сосема неповрзано со пандемијата) го потврдуваат она што го насетуваме, додека ги гледаме обновените програми со воздржен ентузијазам. Културниот живот,посебно јавниот, оној кој се доживува во заедништво, е дел од ткивото на животот. Барем, на оној здрав, функционален… Изолацијата овие две години многу пластично нѝ го долови тој труизам. Полстар процени дека концертната индустрија изгубила 30 милијарди долари во 2020 година, откако секоја голема турнеја и музички фестивал беа суспендирани во обид да се запре ширењето на COVID-19. Музичката индустрија се врати во на работа во 2021 година, бидејќи уметниците како Џеј Кол, Џек Харлоу, Де Бејби, Савити и Лил Бејби, сите ги започнаа или целосно ги завршија турнеите. Неколку од нивните постојки на турнеите беа пред илјадници обожаватели кои ги тресеше “кабинска треска“ подготвени да се вратат на музика во живо додека фестивалите како Rolling Loud, Astroworld Fest, Day N Vegas, Governors Ball, Firefly Music Festival и Lyrical Lemonade’s Summer Smash се враќаа. Во Европа ситуацијата беше поинаква на штета на музичката индустрија. Како еден од најголемите европски фестивали, Primavera Sound вообичаено дочекува до 220.000 посетители секоја година. Од овој број, една студија откри дека 56% од присутните на фестивалот долетале од странство. Само за тој викенд фестивал, Барселона забележа значителен скок во престојот во хотели, резервации во ресторани и посети на музеи. Primavera Sound секоја година привлекува илјадници туристи во Барселона. Со оглед на тоа што теренот на фестивалот е на кратко возење од 20 минути од центарот на градот… Денешната сцена е многу поинаква приказна. Со затворањето на границите поради пандемијата, меѓународните патувања паднаа на 87%, отфрлајќи ги маршрутите на уметниците и љубителите на музиката ширум светот. И додека вакцините даваат трошка надеж, експертите предвидуваат дека небрежните патувањеа што некогаш го знаевме веројатно нема да се вратат до 2024 година. Но, тоа не мора да значи крај на музичкиот туризам каков што го знаеме. Наместо тоа, што ако фестивалите би можеле да инспирираат нов вид туризам? Оној што не бара од вас да летате на половина пат низ светот, но ве поттикнува да го истражувате сопствениот двор? Изолацијата нè натера колективно да доживееме обновена благодарност за и за нашите заедници. Нашите планови за викенд сега се посветени на престој, патување во домот и истражување на локалните сцени што некогаш биле оставени во позадина. Линда Пун најдобро го кажа тоа: „Лесно е да го земете вашето соседство здраво за готово бидејќи нашата глад за истражување нè мами на далечни места. Но, ограничувањата за патување може да не принудат повторно да се поврземе со нашата заедница и на начини за кои претходно бевме „премногу зафатени“ Во Македонија концертите ја враќаат кондицијата за функционирање во полн капацитет но можеби (и веројатно) е лична перцепција дека Оффест во јуни ќе биде фестивал кој ќе го најави враќањето на нормалата која бев убедена на моменти дека нема да се врати онака како што ја знаевме. Оффест е помладата сестра на Скопскиот џез фестивал, неговата пролетна инкарнација. Mузиката на светот долго беше ниш/граничен жанр (отаде границата, често е опишуван како „музика на третиот свет„ што е проблематично!) каде што фолклорот недопрен од глобализацијата е оставен на мира да се развива во сопствената недопрена невиност, а и кога се случува тоа, е од артистичка љубопитност и љубов а не меркантилна логика на пресметки и стратегизирања- што се продава, што е кул.. Тогаш се случи она што беше неизбежно, светската музика стана кул во својата „другост„. Годинешниот хедлајнер на Оффест, Балаке Сисоко, на пример, можеме да го најдеме(како многу негови колеги) на Colors - британски проект каде што настапуваат музичари без жанровско ограничување- границите се во умешноста и секако кул факторот. NPR Tiny Desk e американската верзија на истиот концепт. Афропанк фестивалите, кои ја носат „црната музика„ во славење на афро културата ги спои т.н. Мејнстрим артисти со оние во етно жанрот. Afrobeats (кој е повеќе хибрид, отколку „Светска„) доминира по светските радиостаници и стриминг платформи како никогаш досега, а Греми наградите великодушно ја признаваат таа присутност. Ова поместување може да се примети и во начинот на кој тековната доминатна музика се информира(не на агресивен, апроприациски и експлоатирачки начин). Каков однос има македонската публика кон светската музика е интересно прашање, достојно за антрополошки истражувања, бидејќи самите стоиме на границата и како публика но и како тло кое израснува музичари легендарни во тој жанр. Па така релевантноста на Оффест се поместува во нагорна линија по сосема поинаков параметар, кој со сигурност не бил земен во предвид кога неговите родители го поместиле како пролетно/летна верзија на есенскиот Џез фестивал. „OФФест стартуваше во 2002 година, како втор фестивал кој се издигна од долгогодишната традиција на Скопскиот џез фестивал. Идејата беше да се создаде уште еден значаен музички настан, во различен период од годината и жанровски пошироко ориентиран. Иницирањето на ОФФест се наметна како природен чин во ерата на глобализацијата, којашто резултираше со подигнување на креативноста, популарноста и свеста за таканаречената музика на светот“. ОФФест ја доловува разновидноста на музиката од сите континенти, фокусирајќи се на одделни категории: од традиционалната, етно, фолк и изворна музика сè до современите, урбани и експериментални музички струења. Листата на учесници низ историјата на ОФФест е импресивна. Покрај големите имиња од светската сцена, вклучувајќи ги и оние од егзотичната музичка сцена, и во третата декада на фестивалот останува нашата мисија да ги откриваме и претставуваме и помалку познатите музички стилови, истражувајќи ја врската помеѓу старото и новото. OФФест е член на извонредно значајната и влијателна организација „Форум на светските фестивали“ (Forum of Worldwide Music Festivals). Ова е мрежа на елитните фестивали од овој тип, кои ја споделуват мултикултурната визија за светот сочинет од мноштво „парчиња“, во изразот и содржината различни, но по вредноста еднакви традиции. ОФФест е организиран од Установата за уметнички дејности „Скопски џез фестивал“- нѝ кажа Оливер Белопета. Подоле ви приложуваме колаж од годинешнава програма, а додека се ставаме во кондиција - танцувачка, социјална, за гласна музика и преслушувајќи ги дискографиите на артистите, ќе си земаме белешки и впечатоци па ќе се навратиме на темава повторно. Уживајте! Отварање на фестивалот со македонска музика на 1 јуни (среда), 20часот во Национална опера и балет. 2 јуни (четврток), 20 часот во Национална опера и балет. 3 јуни (петок), 20 часот проекција на филм во кино Фросина, 22 часот концерт во Денсинг салата, МКЦ. 4ти јуни (сабота) 20 часот, Национална опера и балет.

Мајкл Бронски не бил во Стоунвол и не му пречи да го признае тоа, за разлика од многу членови на ЛГБТКИ+ заедницата на одредена возраст, кои, како што вели, инсистираат дека биле. Шегата е дека ако сите што тврдат дека учествувале во познатиот бунт во 1969 година во долниот дел на Менхетен што го катализираше движењето за геј права во Америка, всушност беа таму, толпата, вели Бронски низ смеа, „ќе го наполнеше стадионот Јенки“. За волја на вистината, толпата тој ден броеше околу 200, барем на почетокот. И тие не беа демонстранти, туку главно посетители на Stonewall Inn, популарен геј бар во Гринич Вилиџ. Проблемите започнаа кога полицијата пристигна во раните утрински часови на 28 јуни за да изврши рација во таверната управувана од мафијата поради лажното обвинение за лиценца за алкохол. Полицајците почнаа да ги туркаат клиентите и работниците во полициски возила. Но, наместо да се разотидат како што се случуваше за време на минатите рутински рации, оние што не беа грабнати почнаа да ги бодрат оние што беа приведени. Толпата набљудувачи се зголеми додека туристите и жителите на населбата застанаа да посматраат. Потоа, според повеќе сведочења, една лезбејка која се бореше додека ја носеа во полициска кола, извикала: „Зошто не направите нешто!“ Воздухот се згуснуваше со пеење - заедно со шишиња и цигли. Полицајците се забарикадираа во барот и се огласија со радио за да им помогнат додека се разгоре бунт. Повеќе насилни демонстрации го потресоа соседството во следните денови. Денес, Бронски, професор на Харвард за практиката во медиумите и активизмот во студиите за жените, родот и сексуалноста, разбира зошто толку многу тврдат дека биле присутни во таков клучен момент во историјата на движењето за правата на хомосексуалците. „Навистина беше како истрел што се слуша низ целиот свет или како пад на игла да се слушне низ целиот свет“, рече тој, шеговита пародија смислена инспирирана од строфата од „Concord Hymn“ на Стоунвол. Имаше и претходни немири во САД во кои беа вклучени хомосексуалци и лезбејки кои беа заситени од рутинските вознемирувања, но Стоунвол, кој избувна во време на протести за војната во Виетнам и граѓанските права и родовата еднаквост, означи решителен прекин на попасивната политика на сексуална ориентација во тоа време, рече Бронски, кој опширно пишуваше за ЛГБТК културата и историјата. „Тоа беше навистина директна акција. Тоа беше како радикалните феминистки да го напаѓаат натпреварот за Мис Америка, или Црните Пантери кога стоеја пред градското собрание на Оукленд со пушки“, рече тој, и тоа беше целосно спротивно на пристапот на групи како што е Mattachine Society, една од најстарите организации за правата на хомосексуалците, кои претпочитаа да вршат притисок за промени преку правни и политички канали. Недолго по рацијата на Стоунвол, на прозорецот на барот се појави порака во која се моли за враќање на „мирното и тивко однесување на улиците на селото“. Беше потпишан „Mattachine“. „Она што е толку неверојатно е што никогаш порано не би помислиле да направат нешто такво јавно“, рече Бронски. „Значи буквално преку ноќ, Mattachine е принуден да објави јавна објава во суштина со графити. За Бронски, Стоунвол претставуваше „шокантна промена на свеста за светот“. И како последица на тоа се појави Геј ослободителниот фронт, порадикална верзија на Друштвото Матакин, кој не се плаши да користи конфронтација за да ги поттикне реформите. Но, имаше и други организации кои помагаа да се поттикнат промените. Евелин Хамондс од Харвард, претседател на Катедрата за историја на науките, Барбара Гутман Розенкранц, професор по историја на науките и професор по афро-американски студии, рече дека во годините по Стоунвол приказната за поголема видливост за геј луѓето во Америка често се гледаше низ објективот на геј мажите. Таа перспектива, рече таа, превидува клучна врска. „Во времето на она што сега го нарекуваме Бунт на Стоунвол, она што исто така се случуваше беше вториот бран на женското движење. И додека имаше многу тензии во некои женски организации меѓу лезбејките и стрејт жените, имаше и големо единство, а луѓето се здружија околу заедничката желба за поголема еднаквост на жените и геј луѓето“, рече Хамондс. Поглед во историјата Иако нивните методи можеби не беа толку радикални, раните таканаречени хомофилски организации - вклучително и Mattachine Society, Janus Society и Daughters of Bilitis - ја поставија сцената за она што следеше, вели Тимоти Патрик Мекарти, предавач по јавна политика и основниот факултет. во Кар Центарот за политика за човекови права на Харвард Кенеди школата. „Основата за движењето што се појавува во поцелосна форма по Стоунвол беше поставена во децениите пред тоа во јавни и приватни битки, во различни организации и преку работата на многу луѓе“, рече Мекарти, чија книга „Децата на Стоунвол“. : Жива квир историја во доба на ослободување, загуба и љубов“, ќе биде објавена од The ​​New Press следната година. Многу такви групи се материјализираа за време на Втората светска војна и повоената ера како одговор на антихомосексуалната политика на војската и параноичното лудило на црвената закана. Мекарти укажува на „Лаванда заканата“, кампања за страв што беше паралелна со истрагите на републиканскиот сенатор Џозеф Мекарти за она што тој ги сметаше за широко распространети субверзивни сили кои работат во федералната влада во 1950-тите. Додека истовремено се обидуваше да разоткрие осомничени комунисти, сенаторот од Висконсин, исто така, ги таргетираше осомничените хомосексуалци, тврдејќи дека „девијантното сексуално однесување, како и девијантната политичка идеологија, се работи што ги прават луѓето поранливи на уцени“, рече научникот од Харвард, кој неодамна уредуваше специјално издание на The Nation што го испитува наследството на Стоунвол. Тактиката на Мекарти првично собра широка поддршка. Претседателот Двајт Ајзенхауер издаде извршна наредба во 1953 година со која им се забранува на хомосексуалците да работат за федералната влада, наведувајќи го како безбедносен ризик. Илјадници ги загубија своите работни места поради нивната вистинска или перципирана сексуална ориентација. Меѓу нив беше и човекот што многумина го нарекоа „Татко на движењето за правата на хомосексуалците“, Френк Камени, кој магистрирал и докторирал по астрономија на Харвард во 1949 и 1956 година, соодветно. Откако Службата за мапи на армијата го отпушти како астроном во 1957 година, Камени неуспешно ја тужеше федералната влада и подоцна го посвети својот живот на борбата за правата на хомосексуалците. Меѓу неговите многубројни достигнувања, Камени, кој почина на 86-годишна возраст во 2011 година, беше познат по тоа што го основаше здружението Mattachine во Вашингтон, протестите во Белата куќа, и оспорувањето на категоризацијата на Американската психијатриска асоцијација на хомосексуалноста како ментален дефект и е татко на фразата на терминот „Геј е добро“. Наследството на Стоунвол Ниту Хамондс не беше во Стоунвол, но сликата е голема и јасна во нејзиниот ум, делумно благодарение на постапките на оние кои се желни да го одржат неговиот дух жив. За време на Источната регионална конференција на хомофилските организации во 1969 година, еден млад активист повика на демонстрации низ целата земја секој јуни во чест на Стоунвол. Првата парада на гордоста во Њујорк, наречена Денот на ослободувањето на улицата Кристофер, се одржа во јуни 1970 година, само една година по немирите. Маршот започна на улицата Кристофер каде што се наоѓаше барот — сега историска знаменитост, а заврши во Централ парк. Настанот привлече илјадници и сигнализираше уште една важна пресвртница. Во годините што следеа, повеќе градови и населени места организираа паради за поддршка на правата на хомосексуалците. „Маршевите беа меѓу првите многу видливи јавни настани за луѓето да ја изразат својата геј сексуалност и сојузниците да имаат можност да ги поддржат геј луѓето во нивните животи“, рече Хамондс, која беше дипломиран студент во Бостон во 1976 година кога присуствуваше на Парадата на гордоста во градот и првпат слушна за Стоунвол. „Маршевите станаа и средства за политичко изразување, што можеше да се види по знаците што луѓето ги држат, што ги направи маршевите политички моменти, како и сцени на геј гордост. Дури и локалните политичари го препознаа ова и полека, со текот на времето, повеќе политичари ќе се приклучат на маршевите“. Еден марш во Вашингтон, во есента 1987 година, остави уште едно трајно влијание врз Хамондс. Настанот се совпадна со првото прикажување на меморијален килт за СИДА, огромно крпено ќебе украсено со имињата на оние кои починале. Шарената ткаенина покриваше површина на Националниот трговски центар поголема од фудбалско игралиште и содржеше 1.920 панели „кои го доловуваа прекрасниот опсег и различноста на геј искуството со еден вид трогателност и тага, но и афирмација на геј животот што никогаш не сум го видела претходно“, изјави Хамондс. Епидемијата дополнително ја зголеми видливоста на геј заедницата бидејќи сè повеќе луѓе беа принудени да излегуваат ма семејствата и пријателите, рече таа. „Кога младите мажи почнаа да се разболуваат, многу од нив мораа да се вратат во местата каде што пораснаа, бидејќи некои немаа кој да се грижи за нив во градовите каде што се собраа многу геј луѓе“, рече Хамондс. „Тие се вратија во малите градови, или помалите градови и места каде што многу луѓе во нивните животи не знаеја дека се хомосексуалци… се разбира, не секој беше пречекан дома со раширени раце, но иронично една од последиците на епидемијата беше дека повеќе Американци станале свесни за геј луѓето во нивните заедници“. Хамондс рече дека е шокирана од брзото темпо на промени на кои била сведок во последните 40 години, од присуството на нејзината прва геј парада на гордоста до гледањето на лицата на учесниците на гордоста како стануваат помлади и се поразновидни до венчавки и создавање семејство. „Се венчавме првата вечер кога беше возможно“, рече Хамондс, која пристигна во Градското собрание на Кембриџ на 17 мај 2004 година, со својата партнерка веднаш по полноќ, за да бидат меѓу првите во земјата на кои им беше одобрена лиценца За истополови бракови(Кембриџ беше првата општина во земјата што ги издаде лиценците.) „Најневеројатно нешто беше да се излезе од влезната врата на Градското собрание и да се види авенијата Масачусетс исполнета со луѓе кои пеат и викаат од радост што сега се хомосексуалните бракови легални“. Сепак, Хамондс гледа тешки времиња пред нас и предвидува „многу сериозни обиди за намалување“. „Се чини дека има растечки реакции од луѓето кои сметаат дека проширувањето на правата и правата на хомосексуалците за трансродовите луѓе значи дека хетеросексуалците изгубиле нешто што никогаш не можат да го вратат. Но, за среќа помладата генерација сега го гледа светот поинаку. Многумина пораснаа во свет каде што има повеќе еднаквост, поголемо прифаќање на сексуалните и половите разлики, и тие го ценат тоа, и им е удобно. Така, оние од нас кои сме постари мора да направиме се што можеме за да ги поддржиме да ги задржат правата за кои марширавме многу одамна и за кои продолжуваме да се бориме“. Загриженоста на Мекарти за иднината ги повторува борбите со кои се бореле Здружението Матакин и Ослободителниот фронт на геј луѓето пред неколку години. Тој се прашува како најдобро да се работи во рамките на системот додека сè уште се смета за радикален. „Голем дел од она што го видовме во политиката во модерната ера е импулс за асимилација - можеме да се венчаме, да служиме во војска, да бидеме исто како тебе. Имаше вистински притисок да се стане дел од овие мејнстрим институции, дел од системот на закони и политика во земјата. Но, најважните прашања се овие: кого изоставува ова и какви пазари треба да се направат за да се докаже дека сме исти како стрејт луѓето?” Со своите студенти, тој вели дека „дошол до прилично широк консензус дека ни треба и/и политика. Ни треба политика која е истовремено прагматична и радикална. Потребни ни се различни видови на агенти за промена, кои работат на различни локации со различни тактики, за да ги постигнеме овие поголеми аспирации“. Бронски е истовремено и надежен и загрижен за движењето за права на трансродовите што го споредува со Стоунвол во однос на возбудата и промената што помогна да се инспирира. „Постои оваа огромна културна промена околу вкрстувањата на полот и сексуалноста, родот и идентитетот и родот и, во голема мера, класата, економијата и парите“, рече Бронски. „Но, тоа доби најголем удар од администрацијата на Трамп“. Бронски рече дека може да замисли напор на конзервативните групи да ја укинат одлуката на Врховниот суд на САД од 2015 година, која пресуди дека Уставот ги штити истополовите бракови, но додаде дека потенцијалниот исход од таков обид е помалку јасен. „Всушност имате стотици илјади луѓе кои веројатно сега се во брак. Па ако го укинавте законот им го укинувате бракот? Станува комплицирано“. Како Хамондс и Мекарти, Бронски, чија последна книга е насловена „Квир историја на Соединетите Држави за младите“, исто така гледа надеж во младоста на нацијата. „Денес моите студенти хомосексуалци се неверојатни, и такви се веќе 10 години. Тие се попрогресивни и радикални и на работ од повеќето луѓе што ги познавам“, рече тој, „и тоа е целосно променето“. Извор: The Harvard Gazette Превод: Дивотно

Вчера во МСУ беше отворен јубилејниот десетти “Скопје прајд викенд” на почеток на јуни, глобалниот прајд месец со тема Екстатични тела: архива на перформативни квир тела во Македонија. Славчо Димитров во улога на куратор на настанот (годинешново издание ќе заклучи со настани во септември) објаснува: “Истражувањата на отелотворениот живот, субјективитетот и моќта во рамки на феминистичките и квир уметнички, теориски и политички практики претставуваат недвосмислена критика на историското, маскулинистичко и хетеронормативно обезвреднување на корпореалниот и афективниот живот, а којшто во историјата на уметноста, политиката и филозофијата е отфрлен како пречка и ограничување на Разумниот човек (маж) (Lloyd, Jones), како пасивна, ирационална и потисната материјална реалност асоцирана со стереотипизирачките слики и репрезентации за жените, квир луѓето и расните и културните малцинства, поставена во хиерархизирана бинарна рамка и опозиција со машкиот ум, разумот, когнитивните апстрактни капацитети, безинтересната естетичка дистанца, културата, технологијата и симболичкиот живот на западниот, цивилизиран субјект. Дополнително, оваа хегемониска западна и маскулинистичка епистемолошка и политичка рамка се потпира на претпоставката за телото како изолирана, омеѓена, ограничена, индивидуализирана, природно фиксирана и трансисториска, контролирана од умот и рационално дисциплинирана материјалност, наспроти која стои авторефлексивната автономна свест и волја како извор на идентитетот, којшто останува непроменет низ изведбените телесни акти и им претходи. “ Вечерва (петок), ќе настапат Џули Толентино и Стош Фила со перформанс-инсталација .bury.me.fiercly. Настанот е во соработка со Ивана Драгшиќ, Јован Јосифовски, Александар Георгиев, и Јован Гаковски.

Уметницата кој помогна во организирањето на изложбата во Њујорк Сити „Слободa за Ана Делви“ во март - која вклучуваше дела базирани на цртежи што Ана Сорокин, озлогласената „Сохо измамничка“, ги направи во затвор - вели дека ѝ се должат околу 8.000 долари за трошоци поврзани со шоуто што ги ставила на нејзината кредитна картичка. Џулија Морисон, NFT уметник и студент на Универзитетот во Јужна Калифорнија, платила за трошоците на изложбата кои вклучувале „врамување, печатење, скенирање, транспорт, правење маици итн.“, изјави таа за Њујорк пост. Повеќе од два месеци подоцна, таа вели дека сè уште не и е исплатено, ниту пак од Сорокин - која со серијата на Нетфликс, „Измислувајќи ја Ана“, собра шестцифрени долгови во модерни хотели на Менхетен додека се обидуваше да собере пари за ексклузивен уметнички клуб Парк Авенија - ниту од Алфредо Мартинез(коорганизатор на изложбата и уметник некогаш осуден за продажба на фалсификувани дела на Баскијат.) „Не можам да си дозволам само да фрлам 8.000 долари за трошоците на Ана Делви е на мојата картичка“, изјави Морисон за Пост. „Не го правев тоа за да бидам добар другарка со неа. Го направив тоа за шоуто, знаејќи дека ќе ми се исплати. Барем тоа го вети Алфредо“. Гласноговорникот на Сорокин изјави за таблоидот дека измамничката од светот на уметноста - која во моментов е приведена од страна на Имиграциските и царинските органи на САД (ICE) поради пречекорување на терминот на визата, во очекување на депортација во Германија - не е директно одговорна за трошоците за изложбата на Морисон. Мартинез, од своја страна, изјави за Пост, „Таа ќе добие пари“, додавајќи: „Сè уште сме во фазата на трошење пари на проектот“. И Мартинез и Сорокин се претставени од Founders Art Club, организација основана од дилерот Крис Мартине која одржа едноноќна изложба на цртежите на “Сорокин, наводно” во Public Hotel за време на Frieze New York овој месец. Принтовите засновани на цртежите на Сорокин беа понудени на настанот, по цена од 250 долари по парче. Сорокин беше прогласена за виновна во 2019 година за кражба, и кражба на услуги кои произлегуваат од повеќе од 200.000 долари неплатени хотелски и банкарски сметки. Таа беше ослободена од затвор во февруари 2021 година, само за повторно да биде уапсена и задржана од ICE, во очекување на депортација.

Откако настапија легендарните Dead Can Dance во Скопје на 23 и 24 мај, присутните го коментираат концертот, како да посведочиле некој натприроден и редок настан. Сепак, една анегдота отскокна, објавена на “Таксират фестивал” Фејсбук страницата. " Неколку месеци посветено ги организиравме концертите на DEAD CAN DANCE во македонската филхармонија на 23 и 24 мај. После првиот концерт го прашуваме Брендан чија идеја беше да се пушта ПРЕМИН од АНАСТАСИЈА пред почетокот на нивните настапи, на што тој одговори дека музиката од ПРЕД ДОЖДОТ му е едно од најомилените изданија од 1994-та до денешен ден. Откако му кажавме дека Горан Трајкоски живее во Скопје, Брендан побара да се сретнат во живо. Дајте ми само 15-тина минути после настапот да се средам и сакам да се дружам со Горан. Наравоучение: големите се почитуваат...затоа и се големи!!! " За што разговарале, останува допрва да дознаеме.. Еве дел од концертот во Македонска филхармонија

Сега е тешко да се замисли, но Деп и Мос во децениите како суперпопулари ѕвезди држеа до својата приватност. Кејт Мос не е на социјалните мрежи, а кога се појавуваа(т) во медиумите е ретко и внимателно одбрано. Всушност таа го припишува мотото “Не се жали, не објаснувај“ на лекција која ја научила од Деп, и воопшто како да се справува со славата. Судењето кое е во својата седма недела е сѐ освен оваа филозофија: Деп (и Херд!) како и луѓето околу нив, ги опишуваат околностите на нивните животи од детството па натаму во фасцинатни детали, до мерка која мора да е болна. Но околу тоа друг пат, сега би сакале да се потсетиме на Деп и Мос, еден од најиконичните парови не само во 90-тите, туку и воопшто во популарната култура. Со високи остри јаболчици, закосени мачји очи, лесни безгрижни тела, нивната убавина која наликува е нереално убава… но дури и само во фотографиите се насетува конфликт… не неопходно помеѓу нив двајцата, туку од оние конфликти кои пробликнуваат во секоја животна ситуација и е дел од нивната природа.