Резултати од пребарување

Актерот роден во Украина, кој се прослави во московската независна театарска сцена, утринава изведе герилска претстава во три дела со која го откри претседателот Владимир Путин пред рускиот павилјон на Биеналето во Венеција. Мала група новинари и шест полицајци со штитови го чекаа Алексеј Јудников додека тој излегуваше од грмушките пред затворениот национален павилјон облечен во маска од латекс и долг темен капут. Јудников зборуваше на англиски и руски, повикувајќи се на сатиричниот расказ на Николај Гогољ од 1836 година, Нос, и на крајот го отвори шинелот за да ја открие маската на Путин над меѓуножјето. Тој се врати во грмушките за да ја смени облеката пред повторно да излезе облечен како насилник во елек и златен синџир носејќи ја маската на Путин на лицето. И покрај обидите на локалните власти и полицијата да го прекинат настапот, Јудников успеа да се врати во темната фигура заснована на измислениот француски криминален антихерој Фантомас, кој беше популарен во Советска Русија. Јудников веднаш бил изнесен од местото од страна на полицијата. Според Ивор Стодолски, ко-директор на „Уметници во ризик“, непрофитна организација со седиште во Хелсинки, која го поддржува Јудников, актерот самостојно го финансирал своето патување на Биеналето. Јудников моментално се наоѓа во Хелсинки откако избега од Москва каде што живееше. Стодолски рече дека Јудников и неговата ко-директорка на „Уметници под ризик“, Марита Муконен, биле задржани од полицијата на сослушување. Уметниците во ризик, кои само вчеравечер го најавија настапот на Јудников, соработуваат со уметнички непрофитни организации и владини финансиери на меѓународно ниво за да им помогнат на уметниците кои се соочуваат со политички прогон. Според неодамнешното соопштение, организацијата добила апликации од повеќе од 600 уметници и културни работници од Украина, како и од 240 дисиденти руски и белоруски уметници и културни работници од руската инвазија на Украина во февруари. Рускиот павилјон е затворен за ова издание на Биеналето откако уметниците и кураторот се повлекоа по инвазијата на Украина. Во празниот павилјон секој ден патролира вооружен чувар.

Географија на Балканот и статистиките Долго време Македонија била повеќе политички проблем отколку географска целина. За да биде полесно, западните публицисти границите на Македонија ги поистоветиле со трите вилаети на Отоманската Империја (Скопје, Битола и Солун) . Како и да е, ваквата положба не ги задоволила ниту Грците, ниту Бугарите, ниту пак Србите. Мнозинството од грчките автори зборувале за, т.н.”историска Mакедонија”. Бугарите зборувале за “географска Македонија” која изоставува одредени области во западниот дел, во кои населението е речиси во целост исламизирано, и еден југо- западен дел кој е целосно хеленски. Србите пак тврделе дека регионот на Скопје во северо-западниот дел, воопшто не е македонски, туку дека е дел од Стара Србија. Од ова може да се заклучи дека всушност консензусот за точните граници на Македонија тогаш недостасувал. Заинтересираните страни имале уште повеќе варијации што се однесува до бројот и етничката припадност на нивното население, бидејќи секоја страна го зголемувала бројот на нивните членови за да ги побие тврдењата на другите националности. Величенствената цел ги оправдувала сите употребени средства. Оттаму турските експерти произведувале мапи обоени во црвено до Виена и пописи на населението во коишто бројот на муслиманите кои живееле во Европска Турција бил поголем од вкупниот број жители. Балканските националисти наскоро започнале да го прават истото. Тие не воделе голема сметка за точноста на бројките кои сепак ги земале крајно сериозно. Оттаму дадените бројки ја раскажуваат нивната сопствена приказна којашто за читателот кој не е директно инволвиран, можат да бидат доста забавни. Србинот Гопчевиќ , Бугаринот К'нчов и Гркот Николаидес известуваат за вкупна бројка од 2,880,420 и 2,358,224 и 1,825,482 жители на Македонија кои се состојат од: Како поддршка за нивните тврдења Бугарите, Грците и Србите извадиле статистички податоци за населението на Македонија, коишто го искажувале пред се нивниот авторски патриотизам, бидејќи Бугарија, Грција и Србија всушност сакале да ги прошират нивните национални територии. Ова е причината поради која авторите на наведените статистики не се согласуваат по било која дадена бројка, а безрезервно се согласуваат само околу еден факт кој e сомнителен заради неговото отсуство: според нив во Македонија нема Македонци. Во овој поглед грчката статистика беше ненадминлива. Во Македонија зборот "грчко" означувал повеќе црковна отколку етничка класификација, критериум за грчката или бугарската припадност било припаѓањето кон Грчката Патријаршија или кон Бугарската Егзархија. Српските националисти отишле уште подалеку и македонските заедници ги сметале за српски бидејќи тие немале автокефална црква. Грците полагале право на влашките заедници, православните Албанци и Бугарите кои не биле соединети со бугарската егзархија, и ги нарекувале Влахофони, Албанофони и Бугарофилни Грци. Во Охрид, во текот на летото 1861 година, секретаријатот на Цариградскиот Синод издал памфлет за историјата на Бугарите и нивната врска со грчката црква, со цел да покаже дека нивните поплаки и претензии немале основа. Писателот наведува дека Бугарите биле само мал дел од населението на западна Македонија и тврди дека многу од луѓето биле само Грци кои зборувале бугарски. Тој отишол дури до таму што тврдел дека физичкиот изглед и обичаите на Бугарите во тие делови се во целост грчки, а не бугарски. Грчките автори дури и денеска не се сомневаат во тоа дека на почетокот на 20 век, хеленизмот доминирал во Македонија и дека Македонците се всушност Грци, наведувајќи ги како цврсти доказите од официјалниот турски попис од 1905, спроведен од страна на Хилми Паша за Солунскиот и Битолскиот вилает. Во овие два вилаета имало 678,910 “Грци” (приврзаници на патријаршијата) и 385,729 “ Бугари” (приврзаници на егзархијата). Поконкретно: односот во секој од вилаетите бил: во солунскиот 395,222 “Грци” наспроти 207,073 “Бугари”, а во битолскиот 283,683 “Грци” наспроти 178,412 “Бугари” . Дури во 1973, Институтот за проучување на Балканот во Солун издал публикација во која се велело дека “Населението што зборува влашки е грчко, како и другите жители на Македонија без разлика на нивниот јазик”. Авторот на оваа публикација навел протестна петиција доставена до француската влада во 1903 од жителите на битолскиот регион: “Ние зборуваме грчки, влашки, албански и бугарски, но ние сме Грци и не дозволуваме ова да биде подложено на сомневања” . Отоманската Империја освен за војската, не спроведувала било каков друг попис. Тие ги броеле Муслиманите кои биле способни да служат во војска, а христијаните кои не биле способни да служат плаќале посебен данок. Во 1881 Румелиската влада објавила детална статистика, која наведува дека Македонија имала вкупно 1.863,382 жители 1.251,385 Словени, 463,839 Муслимани и само 57,480 Грци. Сепак на грчката етнографска мапа на Македонија многу области биле обоени со сина боја (знак на Грција) иако во нив немало ниту еден Грк. Во нејзината книга La Macedoine (Берлин 1893) д-р Клеанти Николаидес Косовското Поле го нарекла со грчкото име "Косифопејдон". И покрај фактот што дури ниту најповолните статистики не им давале повеќе од една десетина од населението, во Атина владеело мислењето дека Грците доминираат во Македонија. Така на пример, кон крајот на 19 век, професорот Сариполос, дописник на францускиот институт ги дал следниве бројќи како веродостојни Грци 500,000, Словени 100,000 и 40,000 Евреи. Во Солун некои влијателни жители испратиле барање до Патријархот и Портата во име на od 800,000 Грци од тој крај. Оваа илузија се проширила по одговорот на црковните власти кои ги сметале за Грци сите оние кои и припаѓале на грчката црква. Гледано од овој аспект може да се каже дека во Босна имало повеќе Грци отколку католици меѓу нејзините христијани. Грчките пропагатори работеле многу напорно за да влијаат на меѓународната заедница при повлекувањето на грчките меѓународни граници. Тие продуцирале статистики за да ги докажат нивните ставови во врска со земјите населени со Словени, поддржувајќи ги со теоријата на нивната „етнократска пре- еминенција“. Според оваа теорија, Грците биле поблагородни отколку македонските Словени кои требало да им се потчинат бидејќи биле „некултурни варвари со некохерентен говор, груби и робови“ . Како што тоа го напишал еден функционер од висок ранг во Атина во писмото до баронот Лавелје: “Вие грешите за Бугарите, тие се варвари и такви ќе останат. Тие се татари и поради тоа се уште не се цивилизирани. Христијанството не е доволно за да ги скроти. Тие имаат добри особини, но такви како на натоварени ѕверови, кои имаат инстинкт да складираат како мравки. Додека ви пишувам Вам, имам многу бугарски ѕидари кои работат на куќата која и ја давам на ќерка ми Атина како мираз. Тие работат добро, но се глупави.” . Втората изјава била изнесена од грчкиот министер во Лондон во 1885: тој сметал дека како што земјата претходно им припаѓала на Хелените, нејзината моментална окупација од Бугарија не била доволна да се оправда нејзиното поврзување кон нив. Правото на Грците над нив било неоспорно. Убедливоста на оваа изјава белгискиот барон ја побил со следново: “Од ова следува дека Нова Холандија, Нов Зеланд, Тасманија кои беа откриени од Холанѓаните, треба да и припаѓаат на Холандија, бидејќи имаат холандски имиња. Англичаните ги колонизираа нив, но тоа не им дава за право да ги присвојат. Тешко е да се расправа за такви теории, а вознемирувачко е дури и да се споменат.” . Во текот на 1780, Катерина Велика, го измислила “грчкиот проект” со намера да ги протера Турците од Европа, и да ја возобнови Византиската Империја со руски принц на престолот. Еден од нејзините внуци бил крстен Константин за соодветната прилика. За подготовките на неговата иднина, Русите најмиле грчки доилки за преку нивното млеко тој да го научи јазикот . Планот пропаднал, но останале амбициите. Кога национализмот се раширил од западна Европа на Балканот, Грците биле први што го почувствувале тоа влијание и ја побарале нивната слобода како нација. Напуштањето на Српската Патријаршија во Пеќ и на бугарската Архиепископија во Охрид во 1766 и 1767 ја оставиле Македонија под јурисдикција на Цариградската Патријаршија. Ова значело дека во црквите литургијата се одвивала на грчки а во училиштата се учело исто така на грчки. Оттаму, народот во Македонија бил подложен на процес на хеленизација. Тие можеле да бидат и комплетно хеленизирани доколку грчките свештеници и учители не гледале на сиромашните, простиселани на Македонија како на „животни“ (или „носачи на овчи кожи“ кои зборувале неразбирливи словенски дијалекти и не биле заслужни да научат да пишуваат и да читаат: „понижувачко е за еден љубител на музите да престојува во еден варварски свет“ (Carnegie Endowment 1914 : 22). Како резултат на ова тие не биле повлијаени во голема мерка од грчката култура. Соседните независни држави имале копнежливи погледи кон Македонија и се обидувале да докажат дека одреден дел од земјата или целата е нивна. Бугарите тврделе дека Македонија е нивна бидејќи таа била “лулката на бугарската нација поради која е пролеана река крв”. Бугарските статистики тврделе дека мнозинството од Македонците се од бугарско потекло. Бугарските патриоти сметале дека не е важно кога и како Бугарите дошле таму, важно било само дека мнозинството од населението копнеело за единство со родната земја, “плаче како дете по мајка си”, и нема да прифати да живее под никоја друга земја освен Бугарија. Другите балкански држави никогаш не го прифатија тврдењето дека Македонија е бугарска. Грците сметале дека Македонија е нивна поради историски причини иако во класичното доба на Грција желбата на Македонците да влезат во светиот круг на Хелада била прифатена со извесен степен на љубомора, и од кралевите на таа земја било барано да го докажат своето грчко потекло пред да ја добијат привилегијата да учествуваат на Олимписките Игри. Но Македонија била неопходна во остварувањето на “големата хеленистичка идеја”. Србите од своја страна се обиделе да му докажат на светот дека Македонија не треба да му припаѓа на никого освен на Србија, бидејќи таа била центар на кралството на цар Душан. Претензиите кон Македонија врз “етнографска база”, привлекле и далечна земја како Романија поради големиот број Власи кои живееле во Македонија. И Албанците поради слични причини имале претензии кон тоа парче Откако Австро-Унгарија го добила мандатот да ја окупира Босна и Херцеговина во 1878, таа наскоро почнала да фрла љубоморен поглед кон Македонија и кон Солунското пристаниште. Под вакви услови никој не се чудел зошто Македонското прашање добило интернационален карактер, “што никој не можел да го реши”, и никој не се двоумел дека оваа земја е осудена “неминовно да биде едно од најголемите бојни полиња во источна Европа”. Така на пример, еден британски автор кој на почетокот на 20 век патувал низ Србија, Бугарија, Црна Гора, Албанија, Романија и Македонија, откако направил темелна истрага за ова прашање дошол до заклучок дека има само едно решение: “Македонското прашање е најактуелно денеска, и може да се реши само на еден начин – со жестока и крвава војна”. Божидар Језерник (Љубљана, Словенија)

Ставот на Данте Бу (Dante Buu) е уникатен како и парчињата што ги произведува за овогодинешното Венециско биенале. Неговите шарени везови се скулпторски парчиња залепени на флексибилни метални шипки со кои може да се манипулира, предизвикувајќи парчињата да ја променат формата. Самиот Бу постојано ги преобразува своите форми на изразување. Користејќи видео, перформанс уметност, фотографија, текст и текстил, Бу ги предизвикува поимите за отуѓеност, сексуалност, интимност и идентитет. Неговите дела ќе ја претставуваат Црна Гора и на „Олимпијадата на светот на уметноста“ во 2022 година. „Јас сум првиот уметник од муслиманско потекло кој јавно излезе како геј на Балканот“, категорично вели Бу. „Тоа е концепт со специфична формулација што јас го користам. Се разбира, има и други и не го негирам нивното постоење. Прашање е да се даде изјава кон светот“. По потекло од Рожаје, кое е припено до границата со Србија и Косово, Бу пораснал чувствувајќи се сам, поради неговата хомосексуалност и муслиманска вера. Книгите и филмовите беа и се уште се негова утеха. Неговата осаменост се појавува во фотографијата „Ако сакаш да ме ебеш, не мора да се преправаш дека е поради уметноста“, на која блескавиот Бу е опколен од мажи кои се нудат да му ја запалат цигарата. Тоа е директна референца за филмот „Malèna“ на Гизепе Торнаторе во кој ликот на Моника Белучи вади цигара и мажите се тркаат за да ја запалат. Во тој момент таа решава да биде проститутка за да преживее. Сопругот на Малена, наводно, е убиен во војна, таа е финансиски загрозена. Тоа е одличен момент, во очите на Бу, за самозајакнување. „Секое човечко суштество на овој свет е релевантно. Нема надмоќ на никого. За жал, живееме во свет каде што богатството диктира надмоќ“. Малцинство во Црна Гора Излегувајќи им на своите родители на 14-годишна возраст, тој ја признава поддршката од неговото семејство со поткрепувањето на неговото чувство за себе. Бу, исто така, помина извесно време во Сараево пред да добие стипендија за уметник од ризик од иницијативата Мартин Рот, пристигнувајќи во Берлин во 2021 година. Тој сè уште редовно оди дома во Рожаје. „Доаѓам од две малцинства во Црна Гора. Мене постојано ме малтретираа и се изживуваа како дете. Всушност, нема разлика меѓу децата и возрасните на тој начин“. Бу го смета неговото постоење како отпор кон униформноста, чувство кое се раѓа во неговите дела. „Се залагам за себе имајќи го предвид моето потекло, а потоа се занимавам со уметничкиот свет кој исто така има злоупотреба и булинг на уметниците“. Откако дојде од маргините, Бу доби големи стипендии и награди. Тој стана уметник со резиденција во места како КултурКонтакт Австрија и Анкара квир уметничка програма. Оваа есен тој ќе се приклучи на CEC ArtsLink во Њу Орлеанс. Неодамна, тој беше избран како една од најистакнатите резиденции за современа уметност во Германија, Künstlerhaus Bethanien во Берлин. Кристоф Танерт, уметнички директор на Künstlerhaus Bethanien, ја нарекува уметноста на Бу „вистинска и убава“. „Тој се закопува во раните на душата“, забележува Танерт, „Сè што зрачи е речиси нежна понизност што ја покажува кон секој што стапува во дијалог со него“. Перформанс уметност и социјална работа Перформативните дела на Бу се наменети да го предизвикаат нашето чувство за интимност, како и фокусот на уметничкиот свет на продукцијата и темите. Тој ги цени трајните изведби бидејќи тие не се само предмети што треба да се купат или лежерно да се гледаат без присуство на уметникот. За Бу, секоја изведба е различна, неискажлива, невозможна точно да се дуплира. „Тој е поттикнат од волјата за вистина која често оди толку длабоко и е толку егзистенцијална што остава без зборови“, вели Танерт. „Меѓународната уметничка сцена се карактеризира со рутина. Данте Бу се потпира на нарушување на нормата“. Еден од неговите најжестоки изведби се одржа во 2015 година во , центар за современа уметност во Грац, Австрија. Наречен The Winner Takes It All, го прикажува Бу пред видео како монотоно ја пее познатата песна на АББА со својата меланхолична хармонија, поткрепена со две споени видеа: едното покажува геј мажи како радосно танцуваат во ноќен клуб во Њујорк, а другото, во остар контраст, е од видео на YouTube на група Руси како претепуваат геј човек. Познато е дека руските „геј ловци“ ги намамуваат геј мажите за да ги нападнат со тоа што прикриено влегуваат во во групи за геј разговори. „Тоа е срцепарателно“, признава Бу. „Видеото е истовремено и џелат и жртва. Тоа е она што се случува во животот. Сите имаме лична одговорност еден кон друг, но сметам дека луѓето не го прават тоа. Има точка во видеото на YouTube каде еден човек се обидува да го спречи тепањето, потоа му објаснуваат зошто го прават тоа и тој им се придружува“. Во Бетаниен во Берлин, Бу се соочи со јавноста со две изведби. Еден од нив, наречен „и ти - умираш ли среќен?“, го прикажува Бу на прозорец, додека разговара по телефон, со солзи и маскара што му тече по лицето, четири часа дневно во текот на осум дена. Изведба што ја повтори двапати на различни локации во градот.Тој изложи некои од везовите на кои работеше од 2020 година додека се изложуваше себеси Везовите на кои работеше од 2020 година, додека се изложуваше во место 27 дена, пет часа на ден. Данте Бу/Дејвид Брант „Ако заспиете, се плашите дека може да умрете? (2020) Данте Бу/Дејвид Брант „Опседнат сум со времето и што значи тоа за уметничките дела. Со изведбата го гледаме времето, но уметничкото дело е минливо. Со везот, го гледаме резултатот, но имаме минлива идеја за времето кое тргнало во производство - првото што го направив ми траеше четири години“, вели Бу. Работењето со везење на Бу започна во 2014 година, откако неговиот татко падна од цреша. Додека неговата мајка чекаше во болница неговиот татко да се разбуди, Бу, кој сведочеше како везеа неговата баба, тетки и мајка во текот на нивните животи, почна со целосно црно парче. Кога заврши беше долго 2 метри. Везење и класа во Црна Гора „Тоа е занает што е омаловажуван затоа што ако си сиромашен на место како Црна Гора, треба да правиш и создаваш работи, а жените го правеа тоа - тоа е исто така дел од нивниот мираз. Тоа е вид на женски труд кој е невидлив“. Pool Бу ја покани својата мајка, во пресрет на Биеналето, да создаде ново парче вез. Таа започнува на едниот крај, па тие се среќаваат на средината. Потребни се од три месеци до години за да се завршат, во зависност од нивните различни големини. Уметнички трендови 2022: Како политиката ќе влијае на уметничките сцени во Европа? Истражување на односот помеѓу Европа и надворешниот свет „Само и велам да ги избере боите по случаен избор и да оди со логиката на нејзиното чувство. Нема планирање и таа е единствената што може да го направи тоа“. Пет дела на Бу ќе бидат вклучени во придонесот на Црна Гора на Биеналето во Венеција од април до ноември. Патувањето од Рожаје до Биеналето, беше тешко, каде работата на Бу ќе добие меѓународното внимание, но тој останува непоколеблив, не сака да се грижи за мејнстримот. „Уметниците честопати мораат да кажат дека се под влијание на тоа и тоа - од канонот на западната, европската уметност на стрејт, машки уметници. Но, каква е историјата на уметноста? Не е таа.„ извор: euro news , aвтор: June Chua

Утрово Дрита Старова Ќерими објави „Чест е да се биде домаќин на нашата министерка за култура Бисера Костадиновска-Стојчевска, амбасадорите г-ѓа Марија Ефремова, г-дин Весел Мемеди и конзулот г-дин Стојан Витанов како комесар на нашиот Македонски павилјон/Северна Македонија/Ла Биенале ди Венеција 2022 година, претставувајќи им ги проект #LandscapeExperience на Роберт Јанкулоски и Моника Мотеска, курарано од Ана Франговска и Сања Којиќ Младенов. Сè е подготвено за инаугурацијата, сите се поласкани од професионалноста и високото уметничко ниво на нашата национална презентација. Ќе ви посакаме добредојде на нашето отворање во петок, 22 април во 18-21 часот.„ Еве како се одвиваа приремите и како тамошната критика ја покри инсталацијата: Мислата на сликата од Виторија Бјази Павилјон на Република С. Македонија - 59 Биенале во Венеција НУ Национална галерија на Република Северна Македонија вообличено во нејзината директорка д-р Дита Старова - Ќерими комесар на проектот, на вишиот кустос Маг.Ана Франговска, на д-р Сања Којиќ Младенов, советник кустос во Музејот на современа уметност во Нови Сад, Р. Србија и куратор на Евровизискиот проект на Одделот за визуелни уметности на ИФА Штутгарт го претставува мултимедијалниот проект Landscape Experience на Роберт Јанкулоски и Моника Мотеска, поддржан од Министерството за култура на Република Северна Македонија. Работата на уметниците се раѓа од размислувања, критичко-дискурзивни средби за да помогне во разбирањето и надминувањето на предизвиците на оваа ера наречена антропоцен. Инсталациите, видеата, предметите и фотографиите се наоди на предмети уништени во напуштени предели поради неконтролираното користење на природните ресурси на планетата Земја опустошени од реални, психолошки, физички, хемиски војни. Како што се развива видеото, изгледот на ридот, монохроматско пространство од изгорена виолетова земја, означува временски сегменти на напнатост. Површините на падините, означени со присуство на стебла слични на обезглавени бисти, го означуваат просторот на новото искушение во кое циркулира пиетата на старогрчката душа. Потрагата по човештвото, која дошла до идејата за божественото само со патот на мислата, ги премина просторот и времето, давајќи концепти на вечност, љубов, живот. Рефлексијата на уметниците тече меѓу различните постоења и, размислувајќи за слободната волја, на концептот на Сартр за слобода во смисла на личен избор, ги доведува во прашање противречностите на постоењето што ги покажа историјата на човештвото. Големите прашања на уметноста, на поезијата се отелотворени во сликите, во предметите кои се дух на животот, илузија или болка за да се напише друга приказна. Во внимателната, обемна градба на пејзажот, уметниците Јанкулоски и Мотеска го вклучуваат човекот кој, обземен од супериорните спротивставувања, пишува херојска приказна за човештвото погодено, поразено и затоа кревко, не силно. Но, поезијата и уметноста им даваат глас на емоциите и чувствата и, збунувајќи ги страните, ја враќаат честа на одбраната, надвор од поделбата меѓу губитниците и победниците. Во Landscape Experience, шлемови на различни мажи, пријатели или непријатели, ја измешале својата крв во земја што не е нивна. Сликите извлечени од реалноста парадираат според времето и душевниот ритам и ја ограничуваат поетиката на Роберт Јанкулоски и Моника Мотеска во суспендиран простор, епохален премин кон светот што доаѓа.

Прв пат, формално, во школо, слушнав како комплетниот молк, на тема дроги, прекинува на час по македонски, кога професорката како фуснота додаде, како била напишана Кубла Кан на Колриџ. Самиот тој помен беше револуционерен, како хипокризијата, и позиционираноста на школото, институцијата која се занимаваше со нас, откако некаква свест се има пробудено, како авторитарна, секогаш со закана дека може да ти биде и мајка и маќеа, и да се струполи врз тебе како тон од цигли, значи конечно некаква искра на пријателска и искрена поврзаност. Но, прејдовме на Ана Каренина, љубителка на опиум, и молкот продолжи. Зошто се фрлила под воз кој јуриша? – Можеби не било толку очај, колку што било и бессознание? Еден прекорен поглед го заврши тој разговор. Тоа беше период, на доцните 90-ти, кога ја изгубивме југословенската култура, каде што и покрај социјализмот, имаше нечуени проблици во уметноста најмногу, на либерализам и прогресивност, но која е анегдотална, и колку фактички тој либерализам постоел, а не е само носталгија, е можеби тема за друга прилика. Беше епоха во епилогот на кулминацијата на гранџот, кој беше носечки звук, и неколку години после самоубиството на Курт Кобеин, измачен поет со наивност и несташлук на дете, икона од тој калибар која се појавуваше во поп-културата еднаш во секоја деценија или две. И беше џанак. Некако не ни беше јасно дека тој не беше последица на тој факт, но математиката беше јасна: сите неоспорни таленти колку што можеше нашиот тинејџерски поглед да досегне во хоризонтот го имаа тој заеднички носител. „Доколку вратите на перцепцијата се отворени, сè ќе ни се чини како што е: бесконечно“ – вака се сеќавам на цитатот, сега после 25 години и можеби по прв пат го гледам на англиски: „If the doors of perception were cleansed every thing would appear to man as it is: Infinite“. Значи во доцните 90-ти, како заклучок на 20 век, една работа беше извесна, сè што можевме да впиеме од спорадичните и измачени преноси на МТВ на третиот канал, на радио, веќе и на интернет, по концертите и журките и патот кон и од нив, кога сè уште и неколку голтки пиво нè онеспособуваа, музиката, книгите од било која ера и жанр: животот нема да биде потполн доколку не експериментираме со дроги. Не знаеме точно кои ќе бидат, и како ќе изгледа, но едноставно нема смисла да се искуси живот доколку целата култура која ја впивавме, и даваше значење, контекст и сочност, естетика, па и морален компас, не можеме сосема да ја разбереме. Нешто како акапела пеење, а музиката на слушалките е исклучена. И беше извесно дека некој џоинт ќе улета, од некого, во тој момент, некои постари, полукави и поочајни од нас, ќе ни ги соберат парите. Ќе дуваме камилица, или оригано, но конечно – ќе се случи. Јас лично бев занемена од искуството, за кое и после толку зборување, читање, објаснување, нормално, немав референци кои ќе го доловат. Занемев, но не сосема, знам дека кажав „луѓето велат за трава дека е лесна дрога?!“ и сите бескрајно се смееја. Но, после два реда искуство со анксиозни напади и параноја, и нешто НТШ, бев обесхрабрена, а и го ислушав целиот трип хоп што го имав, неколку пати – конечно доби смисла. Се обидов да читам, но фокусот беше очаен (додека имаше луѓе кои тоа им беше помагало за спремање испити!) и некако отпаднав од тој воз, на пушење трава. Но, иницијацијата ја пројдов, и можев да кажам дека имав позади себе едно значајно човечко искуство кое се провлекува откако луѓето се луѓе онакви како што ги знаеме денес, на темели на цивилизации, и ѕидини од култура. И како такво никако не можам да кажам дека го зажалив, иако вратите на перцепцијата во смисла на Алдоус Хаксли, не беа прочистени, односно отворени, затоа што до ден-денес немам пробано халуциногени дроги, а тој се обраќа од позиција на човек кој консумирал мескалин кој помогнал со перспективата и отворени, односно прочистени врати. Дали јас, или моите современици во слична ситуација, би можеле да претпоставиме со сигурност дека имале слични искуства, е прашање за кое можеби статистиките само половично можат да ни посочат – оние кои се заведени во легалниот лавиринт, побарале медицински услуги како резултат на хронично или рекреативно користење дрога, но е секако прашање кое е дел од поширока, ако не и филозофска дебата. Дали луѓето се така составени, да бараат оддишка во супстанци надвор од нас, кои би го одземале притисокот од психолошкиот експрес лонец, и оневозможат и олеснат експлозија која е неминовна, во рецепт на животот кој знае да нè чукне по тилот, плукне во лице, нагази на плускавец, или сосема да нè онеспособи со удар во градите. Оддишка во форма на десетминутна пауза на кафе (кое почнално да се користи во Етиопија како би се задржал фокусот во исцрпни религиски ритуали, но и ловечки походи, откако забележале сточарите дека козите не спиеле навечер откако јаделе од бобинките – барем таква е легендата, за потоа да се прошири во Арапскиот Полуостров) и цигара или три (тутунот е култивиран уште 6 000 г. пр. н. е. од домородните Американци, во 1 в. пр. н. е. е користен како билка користена во религиозни обреди, а од 15 век колонизаторите ја вратиле во Европа, од кога и се популаризира, на начин кој го знаеме денес). Kафе и цигара, алкохол, во нашата култура се толку интимно вплетени во секој аспект што не предизвикуваат ниту реакција ниту инвоцираат посебно внимание при нивниот помен, супстанци со благи психотропни ефекти, но во исламските култури – строго забранети. Исто како што бил забранет за време на прохибицијата, а и строго казнувана неговата консумација (освен за луѓе во одминати години) во Америка пред доаѓањето на колонизаторите. Цигарите споро, но сигурно напредуваат до статус на целосно стигматизирање во Северна Америка, но и Западна Европа. Самите овие забелешки укажуваат на тоа дека не е прашање на специфична енкултурација и социодизајн, кој има мрачен конспиративен тон, каде што некој човек или група луѓе немале среќа или разум или воспитување и морален компас, туку дека овие искуства се универзални. Она што е специфично е, ритуалите кои речиси спонтано се развиле додека се приспособувале на локалното социјално, па и духовно тло, кои не биле, пак, од своја страна, изолирани од глобалното искуство и култура. Како се одвива навигацијата легална, медицинска, од аспект на намалување на штети – е динамичен процес и процес кој никогаш нема да биде конечен, но можеме да се надеваме дека ќе биде усовршен колку е тоа можно, како човековата природа и однесување ни станува поблиско. Овој поход, на ниедно поле никогаш не бил напуштен, од ниту еден аспект на човековите активности. ЕНТЕОГЕНИ: „en“ [внатре, во], „theo“ [Бог] и „gen“ [создава, креира] – неологизам кој либерално ги олабавува стегите што може само еден термин да ги внесе во поимањето на цели контексти и принципи; алтернатива на „религиозна употреба на психотропни, психоделични суптанци кои со тоа што ќе ги воведат свештениците (шаманите, магионичарите (во окултен смисол)), оние кои се иницираат во таа улога, или пак: болните на кои им треба интервенција, да се извадат од состојба на болест, а во магиското мислење тоа би била состојба на опседнатост од духови, на заразеност од демони на пат на здравје, од ред во хаос, во овоземност, во чистота. Магиското мислење сè уште не е религиско. Тоа не му претходи, ниту му е супериорно во цивилизациска смисла. Религијата не е еволуција на магијата. Всушност, магиското мислење по своите методи и логика има сличности со научното мислење, логика на контролирање на исходот, преку строго пропишани рецепти. Во деведесеттите, кои за мене беа декада кога животот и светот се отвори на поозбилно и пошироко ниво, и го продолжив школувањето на книжевност, како контраст во однос на конзервативноста што ја сретнував во школувањето до тогаш, почнавме (или за мене продолживме) да ги третираме овие теми на академско ниво. Тоа беше епоха на почеток на транзицијата, која никако не заврши, смена на системи, вредности, на сите можни полиња, а во еден момент најбуквално и егзистенцијален: пролетта кога авионите на НАТО надлетуваа, го пробиваа звучниот ѕид, полиците на супермаркетите беа испразнети во исчекување на неминовната војна, море од бегалци ја преминаа северната граница, Албанците во кампови и по домовите на роднините, а Србите, веројатно, исто така по домовите на роднини и познаници. Скопје го поплавија странски новински куќи, алкохол, таблети за смирување, тие доминираа и имаше атмосфера на „заминување со тресок“. Она што го слушнав на вежбите и часовите тогаш беше дека овој тип на периоди и простори, лиминални, гранични, лабилни, се плодно тло на тоа магиско делување и мислење. Бајачки, ТВ-тарот – експерти, астролози со сертификати беа новина, но згрозеноста на научниците и академиците беше насочена повеќе кон свртувањето кон религијата, кон конзервативизмот, регресија и деволуција барем еден век поназад, наместо да грабаме час поскоро за да го надоместиме она што го изгубивме во таа деценија, и заглавивме во затворот на Европа, или како што уште попрецизно знаеше да се каже резигнирано „Балканот стана европската зоолошка“. Таа дијагноза, дека лиминалноста ќе нè однесе во состојба на хаос наместо ред, со самиот факт што тоа мислење го воведовме во свеста на голема врата, беше погрешно лоцирана. Две децении подоцна сè уште транзитираме. Супкултурата, или културата, која беше надвор од ѕидините на академските уметници, беше повторно: јазик на револуција, јазик на клоцање и борба, против пропаѓање и заборавање на цела една генерација, и повторно: тој страв излезе оправдан. Патувањата, вклучувањето во културата на Европа, кои иако беа тешки да се изведат, со визи, и малку пари, и учествувањето во културниот живот таму – ние прифатени веројатно како егзотични животни, но и носењето на музичари, уметници, држењето на секое ќоше на културата, значеше одржување на сè послабиот пулс во живот. Некои одеа на транс-фестивали, во Турција, во Грција, Унгарија – каде што рекреативната употреба на психоделици се подразбираше. Некои на рок-фестивалите во Србија, Унгарија, некои што имаа можност и во Британија, некои на аџилак во Гоа. Но, да се вратам на магиското мислење кое се обидов да го посочам како живо и здраво, до ден-денес, но не како застарено, комично, примитивно, нецивилизирано мислење. Односот на психоактивните супстанци со класичните елементи на тој систем, начинот на кој универзално – која и култура да ја изберам како пример, ќе ги содржи (магионичар, свештеник, кој со точно одредени критериуми, вклучувајќи и консумирајќи психоактивни суптстанци како би стапил во контакт со натприродниот свет, во својата иницијација, а и последователно, кога ги користи како средство за лечење, одредено место, одредено време, каде што има способност и исклучителна контрола врз својата душа, душата на предците, на демоните – нијансите зависат од култура до култура), сега, и овде е одвоена. Психоактивните супстанци, без разлика дали се халуциногени, стимуланси (ритуално земање, на пример, тутун или кафе) или имаат депресивно својство на централниот нервен систем (користат како анастетици) – се секуларизирани. И со тоа го добиваат статусот на рекреативни дроги. Дали ова разведување е резултат на силниот фат на религијата, посебно монотеистичките кои во нејзините најортодоксни и радикални форми е лишена од оваа форма на човековото однесување, освен виното во христијанството или тутунот, кафето, црниот чај во сите останати…, веројатно, и како обид да се искорени паганството, па како резултат се пресликало во правно-легалниот систем и потоа конечно ова однесување е сосема идентично на „ловот на вештерки“ каде таа култура бега во илегала и во подземјето. Дали е тоа резултат, што од друга страна, консумирање на психоактивни супстанци е патологизирано, од страна на медицината, слично како и со правно-легалниот статус, можеби не сосема без основа, не би можела да кажам, но можеме да лоцираме, дека ситуацијата како што ја знаеме сега, го има заодено овој пат, во периодот на прохибицијата. Да го земеме овој опис како пример „…пејотл, мал кактус, кој е домороден на Северно Мексико, и кој предизвикува шарени халуцинации“. Оние кои го јадат имаат застрашувачки или комични визии, и неговото пијанство трае два до три дена пред да ги спушти. Оваа билка е користена како храна од Чичимеците; ги одржува и им дава храброст да не се плашат ниту од битки, ниту од глад или жед; кажуваат дека ги чува од каква било опасност. Други билки чии ефекти, сè уште не се проучени, се чини дека се користеле како наркотици; помеѓу нив биле вегетативните делови на тлапатл, едно од соланацае, и семки од микситл. Но, оние кои најчесто биле спомнувани во литературата биле фунги, „свети печурки“ кои биле сервирани на гостите на почетокот на банкетот. „Првата работа што била консумирана на оваа слава беше мала црна печурка, која ги опијануваше мажите, и им даваше визии; исто така, им даваше склоност кон похотност. Тие го јадеа пред изгрејсонце… со мед; и кога почнуваа да се чувствуваат топли во образите, почнуваа да танцуваат. Некои пееја, некои липаа, толку беа омамени, а причината беа овие фунги; ги имаше и оние кои не пееја, седеа тивко, размислувајќи. Некои се гледаа како умираат и плачеа; некои се гледаа како се распарчени од диви ѕверови; или како се збогатуваат, и се гледаа како се господари на бројни робови… Кога опиеноста предизвикана од овие печурки ќе одумреше, тие зборуваа помеѓу себе за визиите кои ги имале.“ Овој опис не звучи драстично различен, ако и има некаква различност од искуства кои би можеле да се одвиваат денес и овде. Разликата е следна: таму консумирањето на тутун било задржано за свештениците и во медицината, а консумацијата на алкохолот строго и брутално казнувана! Може да се забележи дека колонизаторите го забележале тој поредок, и организирано и смислено ги „поплавиле“ со алкохол со разорни последици. Ова е показател за улогата на регулацијата на психоактивни супстанци, која рака во рака со природата на човековата психа и синдромот на „забранетото оружје“ може да има последици кои ни се познати. Во општествата каде што монотеистичките религии, дури и во секуларно уредување, се водечки, ритуалите на кафе, цигари, а и алкохол не се во сферата на другоста, консументите не се „странци“, не се спектакл, дури ниту кога преоѓаат во сферата на зависноста, односно патологијата. Нечистотијата е задржана, последниов век, морална и физичка, на оние кои се од другата страна на законот, и со тоа уште еднаш покажува колку политиките во сите форми се битни и во која мерка (и личното е политичко! Телото на жената е поле на борба, овде поочигледно и поотворено во светло на политичката клима на Западот во моментов само зашто таа борба е придвижена). Можеби првата лекција, која ќе треба некако да се пренесе на нашите сограѓани, е: потребата на човековиот род за трансцедентални искуства е вродена. Таа во овој момент е секуларизирана и демократизирана, но во зората на човештвото била поврзана со религиозниот живот и духовните искуства. Исто толку стара е и вештината и познавањето на луѓето за ботаниката и етномедицината. Познавањето на билките, и нивните својства, на еден обичен жител на Амазонот, забележале мисионерите и колонизаторите – е еднаква на специјализирана ботаничка енциклопедија. Опиумот се спомнува уште во Одисејата: Хелена го зачинила виното на уморните и ранети војници, и со тоа ги окрепила. Тоа го позиционира во 10 в. пр. н. е. Оралното знаење дека се користел за смирување на плачот на бебињата е залежан уште во древниот Сумер. Морална конзервативност и рекреативна употреба на дроги Приближувајќи се кон крајот на оваа деценија, ситуацијата околу марихуаната е помалку збунувачка. Во 2017 година, Законот за контрола на опојни дроги и психотропни супстанции се чинеше дека беше донесен нагло и речиси без најава – обично контроверзни промени се очекуваат кога анонимно се пушта пробен балон или „мистериозен“ пропаганден материјал е пуштен и залепен по јавните површини како припрема, којашто овој пат изостана) – бидејќи статистиките беа: 25 % од тинејџерите пробале канабис, бројка која може слободно да навести дека расте во погорните старосни групи. Ќе споменам дека е кофигуриран од една страна да биде декриминализиран доколку е произведуван во медицинска употреба, а од друга, да се подразбира дека таа операција не може да биде поверена на просечен земјоделец, туку е скапа каде што дури и оние најмалку склоните да се налепуваат кон конспирациски теории, се насетува (односно сега, во 2019 веќе се знае) дека ако не државата, „државниците“ ќе ги држат уздите. Пропагандниот програм, кој за многумина беше здраворазумско размислување, беше ретрограден. Во голем дел, менталитетот, колку и да каска, со толку великодушна и сесрдна поткрепа од „државата“ неизбежно следи, и се рефлектира. Стигмата се чини дека е подигната – но, не сосема, од една страна глобално западната цивилизација оди кон декриминализација и легализација, а како стојат работите со ЦБД-маслото и најави од Малборо, излегување од сива и црна економија и во комерцијализација: таа е на пат да го заземе местото на тутунот. Од една страна, имаме вести како: „А фирмите коишто произведуваат медицински канабис, покрај тоа што помагаат на тешко болни лица, вработуваат и 300 граѓани низ целата држава, бројка која само ќе се зголемува. Ја повикувам да погледне во смиреноста и спокојството кај само едно детенце кое се бори со епилепсија кога го прима лекот од масло од канабис. Да не зборувам за помошта кои овие лекарства ја даваат при справување со другите болести. Се прашувам, што имаат Силјановска и Мицкоски против новите 26 илјади работни места во нашата земја, што имаат против инвестициите, против развојот на земјоделството и против растот на БДП? И конечно, што имаат против здравјето и против употребата на канабисот во медицински цели?“ (фејсбук–статус на Заев) А од друга: „На 15.09.2019 во 03:30 часот полициски службеници од СВР Скопје на подрачјето на Бит Пазар го привеле Б. М. (22) од Скопје, затоа што при извршен преглед кај него била пронајдена марихуана. По документирање на случајот, против него ќе биде поднесен соодветен поднесок.“ и :„Активистката Моника Ристовска е осудена на една година затвор, за неовластено производство и пуштање во промет наркотични дроги, психотропни супстанции и прекурсори од член 215 став 1 од Кривичниот законик. На 10 мај оваа година на улица во Куманово, беше приведена Моника Ристевска, по што е извршен претрес во нејзиното престојувалиште во Куманово и се пронајдени 14,46 грама канабис“. Налетувам на луѓе кои отворено палат џоинт на клупа во Центар, млади, но веќе возрасни луѓе кои сведочат дека консумирањето на канабис не е некакво табу, што се однесува до нивната фамилија, но сепак, коментари по социјални мрежи кои не се малкубројни, запрепастуваат во жестината со моралната осуда без разлика дали станува збор за масло од канабис или т.н. тешки дроги, кои се најозлогласени, дури и меѓу корисниците, и кои подлежат на стигматизација, и интернализирана омраза и презир зошто подлегнуваат кон такво однесување, па потоа како начин да ги стишаат тие гласови, на самолекување и повторно ги користат. И тука во оваа морална и легална конфузија, некаде опстојуваат рекреативните корисници, кои себе никогаш не би се ставиле во таа категорија, па затоа е тешко да се „пребројат“, барем не во овој момент, кога како изгледа има културолошко и генерациско поместување. Дали очекував дека доколку прочачкам ќе најдам: рејверите прават МДМА и ЛСД, електрашите спид, рокерите хорс, народњаците алкохол… Едноставно овие категории се застарени и можеби истражување далеку посериозно од моето ќе потврди дека општеството е мапирано по други, апдејтирани категории. Со зборови како „апдејтирани“. Дојавите од надвор се дека милениумците (кои се синоним за „младината“, но всушност се генерацијата родена помеѓу 1980 и 2000) се ужаснувачки питоми. Не се заинтересирани за секс, и озлогласени се по апстиненцијата на сè, единственото овердозирање е од серии на Нетфликс, неколку сезони од вечер на екс. Но, Ген-Екс, е веќе друга приказна. Колку тоа е пресликано локално? Веројатно до некоја мера. Интересно е што, слично на консумирањето на алкохол до крајот на 70-те, сега рекреативното консумирање на супстанци се однесува на „бело“ или кокаин, трава и алкохол. И тоа нема дискриминација или дистинкција, во која журка, промоција, галерија, свадба ќе залутате. Ова е впечатокот кој го добив од неформални разговори, во рок од неколку недели, и кое се поклопува со веста, која беше невообичаена, на вестите од овој тип: „Во акцијата на полицијата во која беа уапсени четворица дилери на дрога, од слобода се лишени уште 12-мина кои купувале кокаин, а кои, како што велат од МВР, биле менаџери на кафе барови, ноќни клубови и ресторани, потоа адвокати, директори, банкари и вработени во јавна администрација“. Реакцијата веројатно е во некоја мера на злорадост, посебно на понижените и стигматизираните толку долго време, на толку крвнички начин – протестите за преместувањето на центрите за лечење на зависници, некаде на маргините на градовите, и маргините на погледите, каде што сите што се „неподобни“ треба да бидат изолирани и острaтизирани, од погледите на децата, мајките (кога знаеме дека и деца и мајки имаат потреба од медицинска помош!), на начин на којшто беа дочекани деца со посебни потреби во групен дом, во обид да се стави крај на институционализираност, слично на тоа како се справуваат редовно со кучињата скитници. Но, ова е само најава дека медицинската заедница, па и на намалување на штети, ќе има на своите раце зависници кои не се само зависни од алкохол и опијати, што значи дека конечно ќе треба да се работи на модел на лекување кој нема да биде компатибилен со одредена фармаколошка формула, но тоа не е темата сега. Она што морам да го споменам кога веќе имам шанса е: дека елементот на едукација е клучот и клучен. Тоа е нешто што го имавме во 90-те, кога имавме пристап на интернет околу 1 час месечно, и тоа интернет кој беше прилично оскуден, сепак ја имавме Маргина, и неколку активисти и пионери во оваа област, кои допираа и до нас, тинејџерите, преку сите можни гласила до кои можеа да дојдат, уште кога бевме наивни и невини на тема на кои било дроги, освен пиво: иако ни оддалеку не комплетна претстава, но сепак некаква, во што се впуштаме. Се плашам да помислам дека, сепак била покомплетна од онаа што ја има денес еден тинејџер во истата ситуација. Автор: Ана Чушкова Извор hops.org.mk

Update: обидот беше осуетен но Маск најавил дека има план Б. Денес, се чини, најбогатиот човек на светот и извршен директор на Tesla и SpaceX сака да биде сопственик на Twitter. Во четвртокот, Маск поднесе документација со цел да ја купи социјалната мрежа за 43 милијарди долари, каде постојано објавува на милиони фанови. Изненадувачкиот потег доаѓа откако Маск купи 9,2 отсто од компанијата, станувајќи нејзин најголем акционер и најави дека ќе се приклучи на одборот на компанијата, пред да направи свртување од 180 степени. Извршниот директор Параг Агравал рече дека промената на курсот е „за најдобро“. Некој би можел да тврди дека Маск треба едноставно да се фокусира на другите, генерално сериозни определби како што се колонизација на Марс, создавање интернет услуга базирана во вселената, продажба на електрични автомобили, имплементирање на технологија за автомобили без возач и позеленување на електричната мрежа. Или дека, ако му е здодевно, би можел дури и да се фокусира на своите интереси од втор ред, како изградба на огромни тунели, измислување мозочни импланти, развој/заштита на човекот од суперинтелигентна вештачка интелигенција, создавање хиперлуп или правење електричен приватен авион. Но, опсесијата на Маск во последните неколку месеци е Твитер, простор кој е најпознат по документирање на ударни вести и ментални нарушувања. Но, Твитер не е нова опсесија за Маск и, како и многу други кои се хронично онлајн, се чини дека има психолошка контрола над него. Твитер беше од клучно значење за Маск на добри и лоши начини. Твитер е местото каде што Маск се запозна со Грајмс, неговата поранешна сопруга и мајка на две негови деца. Неговите твитови поттикнуваат бескрајни циклуси на вести и ја движат берзата, без разлика на нивната безумност. Заради нив тој беше тужен, санкциониран од регулаторите, а исто така му помогнаа да го зајакне својот статус на современ капиталистички херој меѓу неговите обожаватели: милијардер, мемелорд и срање, и некој што може да ја искористи платформата за да ги вознемирува неговите непријатели. Откако Трамп беше баниран на Твитер, Маск често се чини дека е негов најмоќен и најполаризирачки корисник, главен лик во вечноста. Чудното е што на Маск се чини дека не му се допаѓа многу Твитер, и покрај тоа што има 8 милиони следбеници и покрај целото време што го поминува таму. Неговата апликација содржи имејл до претседателот на одборот на Твитер, Брет Тејлор, во која тој вели дека „компанијата ниту ќе напредува, ниту ќе му служи на овој општествен императив во нејзината сегашна форма. Твитер треба да се трансформира како приватна компанија“. Откако го објави својот удел од 9,2 отсто, Маск соопшти на Твитер дека Твитер ќе добие копче за уредување(edit), хипотетичка промена која долго време беше спорна меѓу корисниците бидејќи ќе ја порази целта на страницата како жив запис за тоа што луѓето – моќни или не – го кажуваат. Може да се претпостават неколку причини зошто Маск смета дека Твитер треба драматично да се промени, а особено да има копче за уредување. Голема е неговата лична употреба на Твитер, што го доведе во неволја во минатото и долго време привлекуваше критики од другите корисници. Во еден неславен пример, Маск твитна дека „размислува да ја пренесе Тесла како приватна за 420 долари. Финансирањето е обезбедено“, што предизвика обвинение за измама што Маск на крајот го реши. Друг твит, во кој тој го нарече британскиот спелеолог кој помогна во спасувањето на заробените тајландски фудбалери „педо момче“ откако го критикуваше самовметнувањето на Маск во операцијата како „ПР трик“, го доведе Маск на суд, иако на крајот ја доби тужбата за клевета. Иако Маск во последно време се самопрогласуваше за бранител на слободата на говорот, тој често ги пренесуваше своите поплаки со новинарите и медиумите, особено кога станува збор за критичко покривање на неговите компании. Тој еднаш изнесе план за основање нова веб страница за „следење на оценката за кредибилитет со текот на времето на секој новинар, уредник и публикација“ да се вика Правда, но тој план не успеа. „Се обидов да ја купам http://Pravda.com, но Русија рече не. Излезе дека тие веќе ја користат“, напиша тој на Твитер во тоа време, навидум несвесен дека Pravda.com е всушност во сопственост на украински медиум, поправајќи се набргу потоа. Тоа е идеја на која Маск не му избега. „Добавувачите на лажни вести би биле хистерични, но системот на рејтинг значително би го подобрил квалитетот на вестите“, напиша тој на 9 април на Твитер, каде што твитна табела што ја покажува пријавената доверба на луѓето во медиумите врз основа на нивните политички наклонетости. Па, што сака Маск? И за што се станува збор? Лесно е да се замисли свет во кој Маск го купува Твитер и едноставно го затвора или на некој начин го прави непрепознатлив, што е помалку спорна тактика од онаа што Питер Тиел ја користеше за да го уништи Гаукер. Колегата милијардер Марк Кубан веќе се осврна на идејата Тил и Маск да се здружат. Маск може да го купи Твитер, да го прогласи за зона на слободен говор и да стане воин против ”кансел културата“ или woke либералните медиуми. Можеби Маск искрено ќе се обиде да го води Твитер, компанија која има многу добро документирани проблеми и се обидува да ја подобри со персонал кој навидум е многу загрижен за каква било негова вмешаност. Исто толку веројатна е можноста целата оваа работа да е тролање и тој воопшто нема намера да го купи Твитер. Маск сè уште нема обезбедено финансирање, според поднесувањето на ДИК, а понудата е необврзувачка. Објавата ја зголеми цената на акциите, што е во корист на Маск, кој веќе е најголемиот акционер во компанијата. За Маск често се вели дека е вистински суперхерој сличен на Iron Man, а неговата супермоќ насочува огромни количества капитал за да ги направи неговите каприци реалност. Некои од нив се успешни, додека некои се апсурдни фарси. Во секој случај, ние сме цело време за возење без разлика дали ни се допаѓа или не. Vice

„Млекото од соништата“ е темата на годинешнато Венецијанско биенале, по надреалистичката уметница Карингтон која опишува магичен свет каде животот постојано се ревизионира низ призмата на имагинацијата и каде секој може да се промени, да се трансформира. Стане нешто и некој друг. Изложбата не води на имагинарно патување низ метаморфозите на телото и дефинициите на човештвото. Сесилија Алемани го објаснува својот избор: „Името на изложбата го носи од книгата на надреалистичката уметница Леонора Карингтон (1917-2011). Во 1950-тите, додека живеела во Мексико, Карингтон сонувала и илустрирала мистериозни приказни, прво директно на ѕидовите од нејзиниот дом, а потоа во мала тетратка наречена „Млекото на соништата“. Раскажани во стил на сон што изгледа дека ги ужаснува младите и старите, приказните на Карингтон опишуваат слободен свет, полн со можности. Но, тоа е, исто така, алегоријата на векот што наметна неподнослив притисок врз поединецот, принудувајќи ја Карингтон на живот во егзил: затворена во ментални болници, вечен предмет на фасцинација и желба, но и фигура на запрепастувачка моќ и мистерија, секогаш бегајќи од структурите на фиксниот, кохерентен идентитет. ”

Мување по фестивали, си е посебен тип на романтично доживување само по себе, кое ги вади највпечатливите приказни вредни да се раскажуваат по клупи, и по кафиња. И по филмови и книги: на пример 9 песни од Винтерботом е цел филм кој се врти околу врска на пар раскажан околу фестивали и концерти... Фестивалите пред пандемијата годишно собираа лесно над 10 милиони посетители: само Donauinselfest во Виена имаше 3 милиони гости пред пандемијата, а стандардот на поголемите фестивали е помеѓу 100 000 - 400 000 посетители. Кал, алкохол, шатори, пот гласна музика,нема што да не се сака. И штета е да не се заработи, и ете го Тиндер... Тиндер соработува со водечката светска компанија за забава во живо Live Nation, како и со продуцентите на настани во живо AEG Presents и Superstruct Entertainment за да го воведат Festival Mode™, функција дизајнирана да им помогне на корисниците да си ја најдат својата нова фестивалска екипа додека се подготвуваат за првата вистинска фестивалска сезона во две години. Фестивалскиот опција е во живо во Tinder Explore, како еден од многуте начини на кои членовите можат да откријат и да комуницираат едни со други преку заеднички интереси и искуства. Членовите можат да изберат на кој од најпопуларните музички фестивали оваа година планираат да присуствуваат и ќе можат да се наоѓаат со другите, дури веќе еден месец пред настанот. Фестивалскиот режим ќе има над 20 најголеми фестивали од целиот свет, како што се The Governors Ball, Bonnaroo, Stagecoach и EDC Las Vegas. Исто така, ќе вклучува и простор за „Посетителите на фестивалот“, за да се поврзат оние кои не се на настанот и се само љубители на фестивалската култура. „Толку многу од нашите членови се возбудени што ќе се вратат на одење на настани. Сакавме да се надоврземе на таа возбуда и да им понудиме шанса да се најдат уште месец пред една од најголемите фестивалски сезони во последните години“, рече тој. „Фестивал-опцијата ви дава шанса да се вратите таму, да запознаете нови луѓе и да стекнете пријатели пред да стигнете на фестивалот. Тоа е одличен начин с повторно да се воспостават врски во реалниот свет“. Од сега, „Режим на фестивал“ е достапен преку вашата страница за истражување на Тиндер, каде што можете да изберете на кои музички фестивали ќе одите и да свајпнете. Но, дури и ако вашиот фестивал не е меѓу наведените, сепак ќе има страница „Посетителите на фестивалот“ за други настани и луѓе кои „едноставно се љубители на фестивалската култура“. Супер шанса и да убедите некој што не планирал да оди на фестивалот сепак да дојде. Еве ја листата на фестивали, со чии посетители ќе можете да се поврзете засега. USА Bonnaroo EDC Las Vegas EDC Orlando Hard Summer Lovers & Friends Stagecoach The Governors Ball Australia Falls Festival Festival X Splendour in the Grass France Lollapalooza Paris Germany Lollapalooza Berlin Parookaville Hungary Sziget Festival Norway Palmesus Spain Sónar Sweden Lollapalooza Stockholm The Netherlands Vunzige Deuntjes Festival Milkshake UK All Points East American Express presents BST Hyde Park

Следното интервју доби доста негативно внимание поради коментарите за црните жени (Гловер е оженет со бела жена). Штета - затоа што си поставува прашања кои нѝ се битни во моментов. Сигурно многу добро знаел што прави со потегнување на тие прашања. Штета, штета,штета… *** Доналд Гловер е човек со многу личности, фази, епохи, реинкарнации. Тој е писателот на комедии, кој си ги остреше забите во скеч групата Дерик комедија (Derrick Comedy) и го усоврши својот занает во собата на писатели на 30 рок (30rock). Тој е и актерот кој стана ѕвезда како една половина од глупав броманс на култниот ситком Заедница (Community), и кој прштеше со харизма како Ландо Калисијан во Соло: Приказна од Војна на ѕвездите (Solo: A Star Wars Story). Тој е и музичарот, попознат како Childish Gambino, кој започна како рапер што сакавте да го мразите на албумите Camp и Why the Internet, а потоа ги замолкна своите критичари на фанки, жестокиот Awaken, My Love! Тој е авторот кој создава и глуми во Атланта, консензуално најдоброто шоу на телевизија откако дебитираше во 2016 година. А потоа, тука е архитектот, кој ги гледа сите аспекти на уметничкото изразување како дел од поголема област на влијание и кој е желен да заведува колку е можно повеќе. Од својата фарма, каде што ги става завршните допири на неговата претстојна серија на Амазон, Господин и г-ѓа Смит, 38-годишниот татко на три деца го расклопува својот ум на Вили Вонка на некој што точно знае кои нишки да ги повлече: самиот себе. АДАМ ВРЕЈ ——— ОНАЛД ГЛОВЕР: Добро, каде сме сега? ДОНАЛД ГЛОВЕР: На мојата фарма. Убаво е. Да. Сакам фарми. Ги сакам нејзините продукти. Ги имаме сите овие плодови, пчели. Нашата крава е трудна, па ќе имаме млеко уште малку. Ме прави среќен. Што е ова на масата? Танџело(цитрус). Ги сакам. Овие и црните дудинки можеби ми се омилени. Кои нема да бидат зрели некое време. Но, тие се навистина добри. Моите деца седат под дрвото и збрлавуваат. Со оваа позадина, изгледате како барон или нешто oд тој тип. Ова е едно парче од Боуд што го дава тој впечаток. Му дадов француски шмек со капата. Тие штотуку отворија продавница во Л.А. Слушнав. Дали вака се облекувате најчесто? Кога сум овде. Ми се допаѓа да бидам функционален. Мојата партнерка, таа многу слика, па да можеш да се допреш од некоја боја. И со децата мора да носите работи кои ќе изгледаат подобро како стануваат повалкани. Да, прво прашање, зошто сакаше да го направиш ова? Претпоставувам дека не сакам интервјуа и се запрашав: „Зошто не сакаш интервјуа?“ И мислам дека дел од тоа е што прашањата обично се исти. На овој начин можам да добијам прашања што обично не ми се поставуваат. Не мислите дека ова е измислено? Мислам дека не е посмислено од кое било друго интервју. Во ред. Запишав некои работи за кои размислував. Ќе се обидам да немам многу дополнителни прашања за да можеме брзо да одиме. Кул? Одлично. Одлично. Како се гледате себеси? Во која смисла? По кого ја моделирате вашата кариера? О. Вили Вонка. Тоа е светот што ми се допаѓа. Ја имате вашата фабрика, правите нешто, ја гасите, а потоа ја затворате продавницата за јавноста некое време. Дали затоа приватноста ви е толку важна? Не мислам дека животот е реален освен ако некои работи не се само за тебе. Работи кои не треба или не можат да се споделат. Мислам дека на помладата генерација ќе и биде тешко да разликува дали нешто е за нив или за другите, и мислам дека тоа би можело да се игра како намалено чувство за себе. Навистина треба да знаете што би правеле ако никој друг не гледа. Како приказната за Роберт Редфорд кога вратата од лифтот се затвора и некој го прашува: „Дали си ти вистинскиот Роберт Редфорд?“ И тој рече: „Само кога сум сам“. Точно. Мислам, како би знаел поинаку? Кое е последното поетско нешто што сте го виделе или слушнале? Го легнав син ми пред неколку ноќи и го прашав на што мисли. Тој рече: „Размислувам за последниот долг сон што некогаш ќе го имам“. Тоа е прогонувачки. Мислев дека е убаво. Дали сè уште правите музика? О да, цело време. Рапував многу. Продуцирање. Повторно е забавно. Правев соработки. Некој за кој можете да зборуваш? Направив една што мислам дека нема да излезе. Мислам дека уметникот, или менаџментот на уметникот, мисли дека стихот е премногу контроверзен. . Дали сте загрижени дека ќе бидете „ откажан“? Мислам дека тоа е играта. Многу луѓе овде се познати личности. Значи нивната вредност е во тоа што луѓето ги сакаат. Верувам дека мојата вредност е во мојата визија. Затоа морам да направам нешто доволно добро и само да бидам човек. Можеш да бидеш распнат за било што, било тоа да е вистина или не. Што мислите за „кансел„ културата? Бљак. А може не? Што? Јас само ... Угхх... Па, ти кажа нешто за тоа во твоите твитови. Доста твиташе во последно време. Тоа не беше за култура на откажување. Мислите дека многу твитав? Би рекол повеќе од вообичаено. Вие не сте љубител на интернет. Не. Претпоставувам дека не сум. Мислам дека уметниците треба да го толкуваат светот околу нив. И интернетот не е свет за мене. Дали намерно го смени твојот пристап кон социјалните медиуми? Бев некако целисходен. Роден сум во 80-тите, па имав добар контекст за тоа како се чувствувам без него. И без него се чувствував подобро, па престанав. Интернетот се движи како дрога. Убрзувач. Не знам. Што мислите, како се чувствуваат твоите врсници за нивниот однос со него? Сите што ги среќавам и кои се активни на интернет изгледаат уморни во реалниот живот. Луѓето велат дека сега си „разбуден“(woke). Јас не сум. Само што пораснав. Можеби, но се чинеше дека твојата работа има социополитички наклон во исто време кога таа почна да станува попопуларна. Мислам дека тоа не е вистина. Луѓето не размислуваат за животот како ние порано. Затоа што комуницираме онлајн и секој има личен бренд. Ако Малколм Икс беше жив во моментов и го живееше истиот живот, луѓето би рекле дека „се ребрендирал себеси“. Не, тој само беше Малколм Икс. Тој еволуираше преку своето искуство. Зборувајќи за Малколм Икс, слушна што рекол д-р Умар за тебе? [Се смее] Да. Што мислиш? Тоа е стара снимка. Мислам дека има некои интересни идеи, но за тоа не се согласувам со него. Мислам дека е интересно да се мисли на бракот како политички чин. Да, претпоставувам. Но, тогаш каде завршува? Како би знаел дали нешто е за мене ако сето тоа е политички чин? Дали се плашиш од црни жени? Зошто ме прашуваш тоа? Чувствувам дека твојата врска со нив одигра голема улога во твојот наратив. Како да ги користиш црните жени за да ја доведеш до знак прашање мојата Црност. Во ред. Дали ќе ги научите твоите деца како да бидат црни? [Се смее] Па, да? Дали некој друг треба да ги научи? Се чувствуваш како твоите мисли за расата Може ли да кажам нешто? Мразам да зборувам за расни теми повеќе од пет минути, освен ако тоа не е со други црнци и/или не се смееме. Може ли да прашам уште едно последно прашање? Тогаш ќе завршам. Дали мислиш дека „Црното“ ја изгуби својата вредност? На кој начин? На кој било начин. Дефинитивно мислам дека е разредено на пазарот. Затоа што секој може да го направи тоа и не мора да биде автентично. Тоа се случува на секои 10 до 15 години. Сепак, мислам дека сега сме на опашката на тој циклус. Дали имаш некој совет како за крајот од овој циклус? Мислам да се фокусирате само на вашата перспектива, а не на вашата „Црност“. Претпоставувам дека во вакуум е полесно да не се фокусираш на вашата црност. Но, светот ќе диктира колку ви е важно на некој начин, нели? Како, дали сакате вашите деца да не се фокусираат на нивната раса? На некој начин не. Но, исто така, не сакам тие да бидат децата со светла кожа кои велат: „Не гледам боја“. Што сакаш да бидат вашите деца? Претпоставувам дека само сакам тие да бидат добри мажи? Но, тие одлучуваат што се тие. Ќе ги сакам без разлика. Што е за тебе добар човек? Некој што се познава себеси. Кој се сака себеси. Татко ми беше навистина нежен со нас. Физички и психички. Во тоа време тоа беше радикално. Навистина ми недостига. Зошто беше радикално? Имав чувство како да е радикално. Веројатно затоа што тој беше единствениот човек што го познавав кој беше таков додека растев. Има физичка опасност во љубовта кај мажите. Ако некој не разбира што чувствува, тоа може да стане насилно. Мислам дека жените обично не мора да се справат со тоа, освен ако имаат работа со мажи. Но, за да бидам јасен, ова не велам дека мажите се лоши, туку световите се само различни. Зборувајќи за мажи и жени, во моментов работиш на г-дин и г-ѓа Смит. Затоа ли си ја избричил главата? Не. Не морав повеќе да заработувам. Што се случи со Фиби Волер-Мост? Таа требаше да биде voСмит, нели? Да. Но, класичните креативни разлики... Дали ти и Фиби сè уште се пријатели? Што значи да се биде пријател? Сè уште ми се допаѓа. Претпоставувам дека сè уште ѝ се допаѓам. Која е г-ѓа Смит сега? Маја Ерскин. Од Пен15? Ја сакам. Да. Таа е супер. тоа е возбудливо. Навистина го сакам шоуто. Сега го пишувам финалето. Кул. Што значи „култура“ за тебе? Зборот е прекумерно искористен. Но, мислам дека, во својата суштина, културата е само ние да си раскажуваме приказни едни на други, кои сите ги паметиме кога сме биле богови. Сакаш да кажеш како приказни кои сите сме ги заборавиле како богови? Збунет сум. Мислам дека културата е едноставно да си ја кажуваме вистината на себе. Да бидеме присутни но заедно. Го спомнувам Господ затоа што мислам дека не постои „ние“. И така ги правам работите сега. Мислам на моментот кога сакам да се дадам некому. Но, се уверувам дека тој некој сум јас, а не „ние“. Со ниш култура, зошто да се биде релевантен? Мразам ниш. Кога почнував да креирам во раните 2000-ти, ниш беше бранот. Затоа што беше безбедно и можевте да јадете од него. Тогаш можеше многу да јадеш од него. Но, мислам дека тоа не ги предизвика луѓето да сфатат дали се одлични или не. Ова за мене не е работа. Јас сум во играта на влијание. И мислам дека мојот свет е подобар од оној на повеќето луѓе. Затоа, се обидувам да направам повеќето луѓе да веруваат во мојот свет. Тоа е релевантност. Да, но кој е секогаш релевантен? Мислам дека тоа не е нешто одржливо. Можеби зависи од што ти е од важно. Је секогаш е релевантен. Но, по која цена? Дали некој останува релевантен? Кој имал кариера со најодржлива релевантност? Веќе ме прашавте ова. Мислам на вистинска личност. Не фиктивен. Тарантино, претпоставувам. Правите висококвалитетни срања за голема публика, ги својатате и одите по свое темпо. Но, повеќе би сакал да бидам влијателен отколку релевантен. Дали овој одговор го базирате на успех или автономија? Ти го дефинираш успехот. Исто како што ти го дефинирш неуспехот. Значи, навистина се работи за автономија. Многу луѓе што ги гледате на интернет МОРААТ да бидат на интернет. Коментар за Џо Роган, Шапел, Кина, АДОС? Исусе. Избери еден. Шапел тогаш. Па, чекај. Ќе одговорам за сите: Ти си тоа што си. Убаво избегнување. Мислам дека знаеш дека ќе кажам што мислам, само ме молзеш. Па, тоа ме доведува до моето следно прашање: Каква улога игра критиката во вашиот живот? Има добри, има лоши, но повеќето од нив се само недоверливи. Повеќе ми се допадна кога Камп штотуку излезе и се чувствував како сите да ме мразат. Затоа што ќе имаше вистински добар увид и беше полесно да се види кој се занимава со сопствените проблеми со идентитетот, кој навистина ме мрази и кој едноставно не ме сака затоа што не се сакам себеси. Но, сега не можете да верувате во добрите или лошите работи, бидејќи сето тоа е само економијата околу вас. Има пари и моќ во тоа да ве сакаме и мразиме. Треба да се пребара и да се обиде да види дали некој дебатира со добра волја. Интернетот не обезбедува доволно голема количина од тоа. Знаеш што? Сега ќе го дадам одговорот за Џо Роган и Шапел. Многу луѓе веруваат дека и двајцата го прават она што го прават со добра волја. Не е цинично. Тоа не е CNN или Fox. За повеќето луѓе не се чувствува како да се обидуваат да продадат нешто. Луѓето бараат други луѓе со кои ќе комуницираат со добра волја. Бидејќи многу од овој бес е вештачки. Луѓето имаат емоционален дијабетес и не ни го знаат тоа. Се чини дека критиката е голем мотор во вашата кариера. Да. Нешто од тоа влијае на тебе лично? Како, дали жалите што го направивте Кампот? Воопшто не. Ми се допаѓаат делови од тој албум и научив толку многу. Најчесто тој концепт не ја надминува содржината. Но, кога тие се во рамнотежа, тоа е исклучително моќно. Мислам дека не бев јасен на тој албум и песните не беа доволно привлечни за мене. Направи да се чувствува како новина. Затоа што сега не би пуштил ниту една од песните во кола. Можеби неколку премини. Но, ми овозможи да го направам Because the Internet, за кој мислам дека се покажа како класика. Мислите дека Because the Internet е класика? Тоа е рап ОК компјутер. Претпазлив е по тон и тема и е исклучително влијателен. И знам дека никој нема да ми го даде тоа додека сум жив. Но тоа е вистина. Во некои ваши неодамнешни твитови го референцирате Дејв. Да. Дали не ви се допаѓа таа серија? Не! Ми се допаѓа тоа шоу. Но, ми пречи кога Атланта ја споредуваат со неа. Зошто? Треба да мислите на него како храна. Сакаш да кажеш дека е различен вкус. Не. Иако чувствувам дека вкусот е вештачки во некоја смисла. Органското шоу треба да биде за бел рапер кој е поуспешен од неговите црни врсници од почеток. Затоа што е попристапен. Но, она што тој всушност сака е да биде дел од културата, но неговиот успех го спречува од тоа и многу негови црни врсници и пријатели му замеруваат поради тоа, но исто така чувствуваат дека мора да се заебаваат со него затоа што тоа е добро за нив. Тоа е внатрешната борба што ја гледам. Како и да е. Тоа е Доналд верзијата на Дејв. Да. Потажно е. Што да правиш? Значи, мислите дека Дејв треба да биде вашата верзија на шоуто? Не, треба да биде тоа што е. На пример, луѓето мислат дека сум претенциозен. Можам да бидам сноб. Но, мислам дека во шоу бизнисот или уметноста е важно да се знае разликата помеѓу нештата. На пример, Ентони Бурдејн не беше претенциозен, но тој дефинитивно ја знаеше разликата помеѓу суво старо вагју(јапонско телешко) и плескавица. Ниту едното не е подобро или полошо од другото. Тие се само различни искуства. И јас не би сакал да го јадам секој ден. Но, никогаш не би ги помешал двете. Истото го очекувам и од мојата публика. Се чини дека тоа е многу да се бара од голема публика, нели? Jас не мислам така. Треба да бидете искрени. Особено со другите црни уметници. Затоа што мислам дека сите мислиме дека треба да се поддржуваме еден со друг, што и го правиме, но понекогаш да се поддржуваме еден со друг значи да му кажеме на некого: „Ова не е добро за мене“. И треба да знаеш зошто, а не да бидеш хејтер, а тие критики мора да се сфатат со добра волја. Тогаш можеме да растеме заедно. Потоа можеме да си помогнеме во рецептите. Не им помагате ако мислат дека направиле „софистицирано“ говедско колаче и тоа е навистина домашен сендвич со туна. Повторно, и двете можат да бидат добри. Значи, ако сето тоа е храна, што е Дејв? Тоа е добар хамбургер кој треба да го јадете брзо бидејќи состојките се свежи. Од момче кое не учело во кулинарско училиште, но обрнувало големо внимание на други места за хамбургери и има добри состојки. Плескавиците никогаш не кажуваат умри. Точно. Тоа е одличен бургер. Каква храна е Еуфорија? Навистина добро пресечено пилешко во ресторанот прикачен на стар хотел кој повторно оживува. Има навистина добар вкус и се чувствувате виновни кога го јадете затоа што има foie gras. Но, откако ќе одите таму шест месеци, сфаќате дека секогаш заминувате малку гладни. Дали ви се допаѓа еуфорија? Да, за она што е. Но, мислам дека е време Зендаја да избере и да го остави Сем да дојде во Death Row. Кои се вашите омилени емисии во моментов? Како да со Џон Вилсон и Абот основно. Какви намирници се тие? Ајде да размислам додека го јадам ова [танџело]. Каква храна е Атланта? Сепак, дај ми секунда. Имам добро прашање. Дали Атланта се уште е за н++++ ? [Се смее] Го знаете мемето со Кодак Блек? ДОНАЛД и ДОНАЛД: [Смеејќи се] „Се надевам толку“. Навистина се надевам дека е така. Берберската епизода од втората сезона доби најниска оценка на The A.V. Клуб, но добивав пораки од сите од дома како „Ова е најдобрата“. Ме потсети дека сепак треба да ги направиме и двете. Дали гледате многу телевизија? Не, ми здосадува. Земјоделството - тоа е тоа! Тангелос? Мислам сѐ во врска со земјоделство талент, идеи, моменти. Дали некогаш сте слушнале за Баухаус? Да. Почнав да читам многу за нив и колеџот Black Mountain. Тоа ме натера повеќе да се заинтересирам за земјоделството од темел, особено културата. Ако интернетот е отворена дивина, изградив стаклена градина. Безбедно, органско место за одгледување таленти, идеи и производ за сместување во екосистемот. Погледнете дали ќе напредува самостојно. Многу зборувате за тоа како треба да бидат работите. Се надевам дека не на диктаторски начин. Не, но дали имате идеал за тоа како општеството треба да функционира? Не знам. Се сеќавате на филмот за Тоња Хардинг што излезе? Мислам дека бев јас, Тоња? Да. Има сцена каде што таа не добива доволно бодови затоа што не мислат дека таа го претставува она што е Америка. И таа прашува: „Па, не може ли да се работи само за лизгање овој пат? Јас се однесувам на тоа. Мислам дека јазикот, особено во САД, е уништен. Во Франција мора да поминете низ ебаниот судски систем за да промените збор. Не ми се допаѓа кога нешто е навистина за промо, но се рекламира како да е навистина за уметноста или културата околу уметноста. Мислам дека тоа е причината зошто наградите имаат проблеми. Тие не го одразуваат она што всушност се. Од што најмногу се плашите? Губење на мајка ми. Тоа е тешко. Затоа што тоа некогаш ќе се случи. Мислам дека не е ни тоа. Мислам дека уште повеќе сум заљубен во неа во моментов. Ми носи многу радост да и дадам радост. Нашата врска сега е нешто што никогаш не сум го знаел. Ќе бидам чувар. Таа ме учи како да бидам стар. Мислам дека првпат ја гледам како жена, а не како мајка. Дали има нешто за што жалиш? Не Дали си искрен со себе? Дали сме? Ќе се вратам на тоа. Која е последната личност со која си имал длабок разговор? Себеси. Сега си банален Сериозен сум. Понекогаш треба да медитираш за она што навистина го сакаш и што навистина се случува. Знаете како со децата, кога ќе доживеат трауматичен настан, треба да го разгледувате повторно и повторно кога ќе го изнесат за да им помогнете да го процесираат? Тоа треба да го направиме со себе. Животот е неверојатен и трауматичен. Така понекогаш седам сам и поминувам низ тоа: „Ти си роден. Живееше во база на воздухопловните сили. Твојот прв спомен беше мајка ти кога ти даде праска…“ Сето тоа си го објаснуваш себеси за да запомниш дека не си Доналд, туку си. Дали се плашите од смртта? Да. На добар начин Како тоа? На начин како да сте исплашени за првиот училишен ден. Тоа е нешто ново што сите треба да го направиме. Па што правиш сега? Се осигурувам дека Атланта е добра. Работам на проект со Доминик Фишбек, Дамсон Идрис. Клои Бејли исто така. Ти твитна дека само Атланта и Сопраните се допираат. Сè уште стоиш на тоа? Сто проценти. Третата сезона е навистина добра, но четвртата е уште подобра. Јас и Хиро зборуваме многу за тоа. Не велам дека ова е помпезно. Го велам тоа затоа што го заслужуваме тоа. Кои сме ние? Луѓето. Народот треба да знае дека ова е срање од висока класа. Велам дека Атланта е osso buco послужено со рижото, подготвено од готвач кој студирал во Њујорк, поминал пет години на пат, работел на место со ѕвезда на Мишелин три години и ги искористил парите за да купи мала фарма. Тој ве поканува да пробате некои рецепти на кои работел со своите пријатели користејќи ги производите што ги одгледувале заедно. Дури и ако не ви се допаѓа, не можете да кажете дека не е со висок квалитет. Квалитетот е непобитен. Добро. Па, ти благодарам f- О! Заборавив да кажам дека отварам вистинско место за храна само со покана ова лето. Вистинско е. Значење, а не метафорично. Го сакам тоа. Одлично. Дали сум поканет? Секогаш. Ти благодарам за твоето време. Мое задоволство. Извор Тhe interview magazine

Големиот ресет

Со само уште неколку дена до завршувањето на инсталирањето на 213 дела од целиот свет, Сесилија Алемани направи пауза на почетокот на април за да зборува за нејзиното мошне очекувано биенале во Венеција, оригиналното биенале по кое сите други се моделираат. Се отвора на 23 април. Како куратор на 59-та меѓународна уметничка изложба, таа е првата Италијанка што ја има таа позиција во неговата 127-годишна историја. (Таа е, исто така, првата што има сопруг кој курирал претходно - Масимилијано Џиони го направи тоа во 2013 година.) А, и уште една работа по прв пат - таа има повеќе жени на Биеналето од кога било досега без конкуренција. Повеќе од 80%, придружувани од само „21 или 22 уметници кои се идентификуваат како мажи“. Кога разговараме, таа е надвор од Централниот павилјон, облечена во две јакни бидејќи е „лудачки студено“ во Џардини, каде што се наоѓа нејзиниот италијански павилјон. (Остатокот од нејзиното меѓународно шоу оди во Арсенал во близина.) Дува силен ветер и џиновски кран се тетерави околу неа, што го отежнува слушањето. Имавте толку многу прашања што ви ги дофрлија, а ќе дојдат уште многу - дали има прашање што би сакале некој да го постави, а не е поставено? Сите ме прашуваат што е најтешкиот или најкомплицираниот дел, а никој не ме прашува: „Кој е најдобриот дел од целата работа?„ Добро, кој е најдобриот дел? Во моментов, кога сум во Венеција со мене кога ги дофатив уметничките дела, уметноста. Целиот процес беше толку долг и изолирачки. И, конечно, тука сме со толку многу уметници и сите се толку среќни. Тоа чувсвто е многу наградувачко - и покрај сè што се случува. Имаше топтан се́ на куп: коронавирус, војната во Украина, климатските промени. Ти си во срцето на Венеција каде има проблем со подигнување на нивото на морето. Како се снаоѓаш? Не можам да направам ништо за ниту една од овие работи, па се трудам да останам фокусирана на шоуто и да ја работам мојата работа. И ако некои од делата не стигнат во Венеција поради лудата ситуација, мислам дека сите ќе разберат, и се надевам дека сепак ќе дојдат во одреден момент - во спротивно ќе имам многу фотокопии во претставата. Поминаа 51 година откако Линда Ночлин го постави прашањето: Зошто нема големи жени- уметници? Имате повеќе од 80% жени во вашето шоу. Дали се приближуваме до точката каде што не е важно дали е направен од маж или жена, каде што полот не се регистрира? Не треба да е важно, но за жал, сè уште е важно затоа што сме многу далеку од тоа да бидеме еднакви, особено во застапеноста во уметноста, која треба да биде одраз на светот во кој живееме, а не е. Така, иако би сакала да не зборуваме овде за полот, затоа што не тврдам дека тоа е неопходно феминистичко шоу, важно е да се знае дека поминаа 127 години нееднаква застапеност од почетокот на Биеналето во Венеција. Не можеме само да кажеме: „Во ред, заврши тоа, добро е, сега е во ред“. Сè уште треба да размислуваме за историјата и кој бил дел од таа историја, а кој бил исклучен. Историјата е голем дел од твоето шоу. Дали сакаше да го направиш тоа од самиот почеток? Знаев дека сакам да направам трансисториско шоу. Но, кога ревијата беше одложена, имав повеќе време да бидам со повеќе намера во правењето на овие временски капсули, како што ги нарекувам овие пет мали изложби во рамките на изложбата. Повеќето од нив се музејски заеми кои вообичаено траат долго. За време на пандемијата, тие траат уште подолго. Сега сè уште затвораме некои формулари за заем. Овие претстави се фокусираат на констелација на уметнички дела кои резонираат со темите на шоуто - како метаморфоза или идејата за киборгот или идејата за телото како сад - но не мора од уметничко-историска перспектива. Значи, постои еден што ја разгледува трансформацијата на телото преку надреализмот, но и футуризмот, а исто така и некои дада уметници, некои уметници од Баухаус. Затоа, се обидувам да раскажам приказна што не е нужно приказната што ја читате во уметничките книги, туку се фокусира на жени уметници кои работеа, според мое мислење, на често многу слични стратегии и методологии со оние на мажите. Нарачавте нови дела за шоуто. Имаме околу 80 нови продукции. Некои од нив се нарачани, некои се едноставно нови дела кои уметниците ги прават во последните неколку години. Но, кога станува збор за современите уметници, повеќето од нив имаат нови дела. Дали има некакви разлики на кои можете да укажете помеѓу одлична уметност на маж наспроти одлична уметност на жена? Не. Ги гледам уметничките дела. Јас не гледам на пол. Посакувам луѓето да дојдат на моето шоу и да го гледаат не како шоу со многу жени уметници, туку како шоу што се случува на Биеналето во Венеција. И тогаш сфатете дека можете да направите неверојатно шоу со 80 до 100% жени наместо спротивното. Затоа што отсекогаш било спротивно и тоа никој никогаш не го доведувал во прашање. Која беше вашата идеја за шоуто кога започнавте, и како се промени или разви? Почнав многу да размислувам за идејата за метаморфоза и трансформација. Тоа беше многу потесен контекст. И кога започна пандемијата и шоуто се одложи, се обидов да го збогатам шоуто со малку повеќе текстура, проширувајќи го размислувањето за тоа како нашите тела се менуваат со технологијата и во споредба со планетата и климатските промени и така натаму. Ова е во голема мера резултат на разговорите и она што го видов преку Зум. Многу уметници зборуваа за тоа. Метаморфозите се со нас и со уметниците со милениуми. Темата се чувствуваше многу звучно веќе пред пандемијата, поради прашањата на полот, расата и идентитетот. Тогаш одеднаш, стана толку неверојатно навремено со пандемијата. Така, изгледаше како да се испреплетува со она што се случува во светот. Зошто мислите дека надреализмот се врати со таква сила и влијание денес? Има, се разбира, трендови. Дел од тоа секако е неверојатната работа што е направена од многу музеи и институции, гледајќи го надреализмот не нужно преку класичната леќа на европската машка страна на надреализмот, туку со жените во надреализмот. Размислувајќи за претставата „Фантастични жени“ во музејот во Луизијана, толку важна, револуционерна изложба. Но, исто така, шоуто на Мет музејот со интернационален надреализам, кое го разгледува ефектот на надреализмот во Северна Африка и Карибите и Америка. Постои желба да се препрочита и повторно да се разгледа едно толку важно движење преку малку поинаков пристап кој не е само западниот. Ако размислите за тоа, можеби живееме во многу слично време. Надреализмот се роди од прашината на Првата светска војна. Тоа беше многу политички ангажирано движење, како сега со она што се случува во Украина. Но, исто така, ако мислите на последните шест, седум години со Трамп или многуте конзервативни и реакционерни влади кои се појавуваат насекаде, мислам дека веројатно е многу слично време. Така, можеби уметниците користат слични методологии за да одговорат и овој пат. Дали мислите дека полот има некаква врска со враќањето на надреализмот? Можеби. Ако мислите на некој како Тојен и Клод Кахун, тие беа неверојатни уметници кои експериментираа со безродноста или укинувањето на границите меѓу женското и машкото. Така што тоа веќе беше силна преокупација. Но, исто така, генерално, ако ја погледнете работата на некој како Леонор Фини или Леонора Карингтон, начинот на кој тие го одбраа идентитетот, тоа е многу, многу, многу современо. Тоа се случи пред 100 години, и сè уште е исклучително современо. Значи, можеби сè уште не е разрешено, и затоа сè уште зборуваме за тоа. Дали размислувавте да ја вклучите Роуз Селави? [Се смее.] Размислував за тоа, но на крајот решив не. Се надевам дека ќе има многу изненадувања. Кога наидовте на прекрасно евокативниот наслов на Карингтон „Млеко од соништата“? Всушност многу доцна. Кога се приближи времето да го одберам насловот, почнав да читам многу нејзини книги, кои не ги знаев, и тоа беше неверојатно изненадување. Како што често се случува, најталентираните уметници се исто така многу талентирани писатели, а таа напиша прекрасни раскази - исто така и романи. Потоа сосема доцна случајно налетав на оваа мала книга што таа ја напиша за нејзините деца, која собира приказни кои се теоретски но за деца, и всушност се страшни, и тие замислуваат свет каде што луѓето се трансформираат и децата стануваат животни или машини. Значи, тоа е детско, но и морничаво и иронично. Многу од преокупациите на изложбата ги долови на таков поетски, евокативен, а воедно и визуелен начин бидејќи е илустриран со нејзините многу силни и убави цртежи. Мислев дека тоа би можело да биде начинот на комуникација и сумирање на многу од на изложбата. Исто така, сакам наслови што се украдени од писатели. Тие се малку попоетски од претходните наслови на биеналињата, кои се секогаш толку универзални. Едноставно така само кликна. Дали му го прочитавте Млекото од соништата на вашиот шестгодишен син Џиџи? Да, и тој скроз откачи. Тој рече: „Зошто, мамо, ми читаш толку страшна книга? Кои други наслови на книги ги украдовте за вашите емисии? О, толку многу. „Утехата на странците“ од книгата на Иан Мекјуан беше шоу што го направив во PS1. А „Волшебниот свет“ беше мојот италијански павилјон. Беше и од книга. И „Музичкиот мозок“ од романот на Цезар Аира. Книжевноста има важна улога во изложбата. Шоуто не содржи само визуелни уметнички дела, туку и некои писатели како Џулијан Барнс или Мина Лој или Жизел Прасинос, па сакав и да и оддадам почит на таа традиција - особено во историските капсули, бидејќи визуелните уметници и писателите и поетите беа толку испреплетени , толку голем дел од уметничкиот живот на овие движења, мислам многу повеќе отколку сега. Чувствувам дека сега има одредено исклучување помеѓу визуелната уметност и литературата, но можеби јас не знам доволно. Дали има некоја приказна што сакате да ја раскажете со оваа изложба? Мислам дека тоа е патување низ трансформацијата...не само на луѓето, туку и на животните и нечовечките форми. Можеби ова е погрешна изјава, но двегодишната изолација ги натера уметниците да погледнат навнатре - обработувајќи ја траумата од пандемијата и социјалните трауми или што и да се случуваше, особено во Америка, бидејќи тоа е она што го доживеавме. Се имавме себеси, екранот и Зум. Така, мислам дека политичките најангажираните практики имаа поинтроспективен пресврт, што мислам дека е многу слично на она што го направи надреализмот - тоа не беше начин да му го свртат грбот на реалноста. Тоа беше само начин на гледање на реалноста низ поинаква леќи. Токму тоа се случува во моментов со практиките на многу уметници. Како монументалната куќа од тули на Симон Ли, која ја инсталиравте на Хај Лајн во 2019 година и сега се појавува на меѓународната изложба, се вклопува во надреализмот? Не е дека шоуто е за надреализам. Тоа е една од темите. Но, рано, кога ќе измеша фрагменти од торзото и фрагменти од портрети на црнкиња со фрагменти од архитектурата кои го слават метафоричното читање на архитектурата како дупка за повлекување, како што би рекла - тоа беше многу основен дел од нејзината практика. Затоа сакав да го вклучам Brick House, бидејќи тоа е најсимболичната скулптура од таа серија. Иако сè уште не е тука, па не знам дали ќе биде вклучено. [Се смее.] Кои се некои од највозбудливите откритија за вас - уметници кои се стари или млади или веќе не се со нас? О, има толку многу откритија во моето шоу. Едната е Ула Виген, која е уметник од Шведска. Сега е постара, веројатно 80 години. Таа започна да работи во 60-тите и направи неверојатни слики од внатрешноста на компјутерите и машините. Таа беше многу млада и ги направи овие многу, многу моќни слики замислувајќи ја технологијата и инженерството што беше речиси исклучиво поле на машките колеги. Таа беше дел од револуционерните изложби како „Cybernetics Serendipity“ на ICA во 1968 година. Потоа престана да работи со децении, а сега прави прекрасни, прекрасни дела кои се хиперреалистични прикази на ирисите на луѓето - очи кои гледаат во вас. Така, на некој начин не гледа на надворешната машина, туку на телото како на машина што функционира преку видот и сетилата. Таа има голема инсталација. Потоа Габриел Шајле, кој е уметник од Аргентина со кој работев кога направив проект таму. Тој е неверојатен скулптор кој прави монументални дела користејќи кирпич и автохтона иконологија и митологија со автобиографски и многу лични приказни. Тој ќе има голема презентација на самиот почеток на Арсенал. И вашиот концепт на меурчиња, витрини? За мене тие се како временски капсули. Идејата е да влезете во еден од овие простори и, поради дизајнот на изложбата, ќе почувствувате дека сте во друг простор. Така, во соба во павилјонот, каде што вообичаено имате еден или двајца уметници, може да имате 30 или 40 затоа што ги инсталирам во салонски стил или со различни стратегии. Тоа е навестување, предлог - погледнете ја работата на некој како Кристина Кварлс откако ќе ја видите работата на Керол Рама, можеби ќе најдете некаква врска. Не велам дека Кристина Кварлс е под влијание на Керол Рама. Целта за мене не беше нужно да мислам дека Биеналето треба да биде само слика на последните две години од продукцијата, туку дека можеме да го испреплетуваме современото со историското, особено во време како ова, каде што има многу музеи и институции. ревидирање и повторно разгледување на сопствената историја, историја на вклучување и исклучување. Така, овие капсули гледаат многу практики кои беа многу, многу важни, но беа целосно исклучени или избришани од историјата на уметноста. И вие сте првата Италијанка што го предводи Биеналето? Да, тоа е шокантно. [Се смее.] И вклучивте повеќе италијански уметници од кога било досега. Не се сеќавам колку италијански уметници имам, но имам многу. Мислам дека тоа е моја одговорност. Има нешто за Венеција - секогаш ја сметате за меѓународна изложба. Никогаш не мислите дека одите на Биеналето во Венеција за да научите за италијанската уметност. Има многу меѓународна, но има и многу простор за италијанската уметност. Така ќе има големи презентации од нивна страна. Како се справувате со вашата анксиозност? Не изгледате вознемирено. Не можам ништо да направам за тоа. Мојата најголема нервоза е делата да не стигнат до Венеција бидејќи превозот е хаос. Но, искрено сите се во иста ситуација во павилјоните. Не сме единствените, па океј сум. Имам многу добар тим и сите се многу страсни. Тука работат стотици луѓе. Значи добро е. Мораше ли да откажеш нешто од Русија? Морав да откажам нешто од Русија што не беше руско, за жал. Тоа беше голем заем за кој работев толку напорно да го добијам година и пол. Беше од кубански уметник, од сите луѓе, но ќе дојдеше од музеј во Русија и моравме да го откажеме. Не можев да го заменам тој заем, па штета е. Но, сè уште имам руски уметник, и таа ќе остане во моето шоу. Нема да ја откажам или исклучувам поради нејзината националност Што следува после ова за вас? Морам да се вратам на моето семејство. Масимилијано ќе се разведе од мене ако не се вратам. Не сакам повеќе да разговарам со Зум. Сакам да читам книги. Сакам да знам што да правам кога имам слободно време, бидејќи сега веќе не знам како да уживам. Тоа е толку интензивно. Што треба да направите пред отворањето? Речиси завршивме со современото шоу, но морам да ги инсталирам сите историски капсули бидејќи заемите за тие доаѓаат многу доцна; многу често доаѓаат од музеј со курир. Така, за една недела, треба да инсталирам 80 артисти. Не знам што ќе правиме, но ќе бидеме креативни. А Арсенал... Арсенал е во добра форма. Но, таму има и историски капсули, па ги поделив на двете места. Двете места имаат многу различен фил . Централниот павилјон ќе биде почист, а повеќе гледа на односот помеѓу телото и технологијата. И Арсенал е малку повеќе земјен или ориентиран кон природата. Ќе изгледа многу поинаку. Брависима. Чао, Доди. Се гледаме наскоро. за Vouge превод: Дивотно