Резултати од пребарување

SZA излезе со својот студиски албум SOS минатата година во декември, и помина одлично кај критичарите. Таа го однесе на светска турнеја, а ѝ претстои уште северноамериканскиот дел од турнејата кон крајот на месетот. На 8 септември таа приреди забава со која го прославуваше успехот на албумот во Бруклин, каде потврди дека делукс изданието на СОС ќе пристигне кон крајот на оваа година. „Делуксот е како цел „друг албум“, рече таа, според снимките на фановите од настанот споделени на Твитер. „Се вика Лана. Тоа се седум до десет песни. И ќе излезе оваа есен!“ За време на настапот SZA изведе неколку необјавени траки меѓу кои “Saturn,” “Boy From South Detroit,” “PSA,” и “OD/Diamond Boy.” Таа исто така ја покани Ајс Спајс на сцената - која беше таму во публиката. Минатата недела излезе со нов сингл Snooze а во видеото се појави и Џастин Бибер.

1929,Еdgar G. Ulmer Robert Siodmak, Menschen am Sonntag: првиот mumblecore филм (под-жанр на инди жанрот, во кој глумат натуршчици а дијалозите се често импровизирани). Оваа драма е снимена во Берлин со актери кои не биле професионални - таксист, продавач, статист и манекенка - кои ги одглумиле сцените врз основа на соптвените секојдневија. Филмот е заедно напишан со помош на новинар кој не бил странец на улицата и тој живот, но со никакво искуство со филмови - Billy Wilder.

Во деведесетите се́ уште заплиснуваа на бреговите на нашата свест брановите на југословенската култура и оние кои во кој било капацитет (од деца до возрасни луѓе) успеале да се потопат во нејзе - тешко дека ќе им треба некое посебно претставување на Дарко Рундек и Хаустор. Во доцните деведесети Дарко Рундек успеа да се помести, како уметник во нова фаза внимателно чекорејќи по линијата, која доколку ја занемареше ќе станеше или трибјут уметник на Хаустор, или во обид да го избегне тоа - карикатура на себе која полека се стишува до немост. Дарко Рундек на 14 септември (четврток), во 20,30 часот во Филхармонија заедно со Биг бенд- Здружение на џез музичари ќе одржат концерт, еден од низата на на ЗЏМ со музичари кои традиционално не настапуваат со џез оркестри - но последниот албум на Дарко Рундек е со биг бенд оркестарот на ХРТ „ Uhode” - неговиот репертоар во џез аранжман: Раде Шербеџија ве карактеризираше како врвен рокер. Дали се согласувате со таа категоризација и од каде ова ненадејно и целосно отклонување кон џезот (последниот албум со биг бендот ХРТ и настапот во Скопје)? -Можеби така изгледам од перспективата на Раде Шербеџија, кој многу го ценам како уметник и пријател, но не верувам дека Горан Баре или Мик Џегер би се согласиле со тоа. Се гледам себеси целосно надвор од жанровите. Повеќе од 30 години се занимавам со експериментална музика во групата Cul-de-Sac, пишував музика за филм и театар, а како кантавтор користев елементи на џез, традиционална музика, рок итн. Така, соработката со џез оркестар не е толку отклонување (otklon) колку што е подарок (poklon), судбината беше што некои песни копнееја по џез биг бенд, а јас не знаев да напишам аранжман, ниту бендот со кој свирев ќе знаеше да го свири тоа, па постоеше можност тие да бидат аранжирани од вистински аранжери и да ги бидат изведени од одлични музичари од тој жанр. Неутрална маска: Слично на вашиот став за смртта и ослободување на нагоните како што годините напредуваат, велите дека се ослободувачки? Што од вашиот идентитет сметате дека е товар, обврска од која се ослободувате кога ќе ја изгубите обврската на вашиот карактер? -Тоа е премногу интимно прашање. Без да навлегувам во детали, неутралната маска, како што јас ја перципирам, е слободата од идентитетот како таков и можноста за трансформација во било што. Вие последниве години живеете во голем дел од времето на Брач, а се занимавате и со земјоделство. Оваа година беше најжешката во историјата - и беше протолкувана како предупредување од нашата осамена сина планета. Што научивте за Земјата работејќи директно со рацете на неа? Како е морето различно од она пред неколку години? -Дел од времето на Брач ​​се занимавам со маслинки и по малку со градинарство, со што жена ми повеќе се занимава, но имам и мало студио, па се занимавам и со музика. Работењето на земја не ми е непознато, бидејќи голем дел од моето детство и младост поминав со баба ми и дедо ми на село, работејќи ја целата работа заедно со нив. Морето опасно се опустоши во последниве дваесет години, на многу места каде што имаше алги и треви , морски ежови, морски краставици, морски саси, сега дното е сиво како површината на месечината, има многу помалку птици и инсекти. .. во тек е шестото масовно истребување. Иако работите како соло артист веќе 3 децении, каталогот на Хаустор не само што не го губи контактот со публиката и не се исцрпува енергијата што ја гледаме на концертите во живо. Што мислите, која е причината зошто едноставно никогаш не станавте legacy музичар? Дали станува збор за носталгија која ги одржува овие песни во состојба на вечна младост или пак за нови интерпретации одново и одново? -И првата и втората, но и третата, што е содржината или, ако сакате, поезијата на тие песни е доволно реална што и денес публиката може да ја препознае. Вашето флертување со world жанрот веќе се насети со Хаустор, но потоа многу непосредно влеговте во етапа каде свирите светска музика но и во различни музички традиции кои се надвор од тој жанр? -Тоа најмногу го одговарав на почетокот. Се разбира, човек бара нешто ново и интересно. Повторувањето е досадно. Илустрации/фото манипулации: Milk of Dreams; Разговорот го водеше: Ана Чушкова;

На овогодинешниот Меѓународен филмски фестивал во Торонто, најбарните карти не беа за новиот авторски филм на Хајао Мијазаки или Рјусуке Хамагучи, не беа за најновите филмови на Кејт Винслет или Шон Пен, ниту на главните добитници на награди од Кан и Венеција. Не, публиката беше најмногу возбудена за филмот кој е стар 39 години и кој секој од публиката можеше да го гледа дома, со помош на само еден клик. Но, ова не беше било кој филм од четири децении. Stop Making Sense, во режија на Џонатан Дем, нашироко се смета за едно од најдобрите достигнувања на жанрот, радосен документ за најславните денови на Talking Heads за време на турнејата во 1983 година, поддржана од албумот Speaking in Tongues. Проекцијата на фестивалот во Торонто ја имаше премиерата на новата реставрација на А24 пред нејзиното повторно објавување во кината на IMAX што следи на крајот на овој месец. Сепак вистинскиот влез во филмот беше обновениот интерес за бендот, кој се појави на сесија за прашања и одговори водена од Спајк Ли. „Ова е најдобриот концертен филм досега!“ изјави тој со музичарите покрај него. „Можеби некои од вас не сакаат да го кажат тоа, но за мене ова е најдобриот концертен филм на светот!“ Оваа 25-минутна сесија разговор беше првпат членовите на бендот да се појават заедно откако беа примени во Куќата на славните на рокенролот во 2002 година. Потоа, се случи повторно обединување во она што Дејвид Бирн го опиша како „грдо“ раскинување во 1991 година. Неговите поранешни колеги не беа толку нежни. Во 2020 година, тапанарот Крис Франц објави мемоари во кои го обвини Бирн дека постојано ги минимизира придонесите на другите музичари, додека басистката Тина Вејмут го опиша како „вампир“, меѓу другите навреди. Но, во Торонто се́ беше во ред. За Бирн, Франц и Вејмут (кои се во брак) и клавијатуристот и гитарист Џери Харисон, атмосферата беше топла. „Многу сум благодарен што сум овде вечерва и што можам да ја гледам проекцијата и да уживам во оваа мера“, топло рече Франц на почетокот на разговорот. Бирн се согласи: „Кога сега го гледав ова, си помислив, ова е причината зошто одиме во кино. Ова е различно од гледање филм на мојот лаптоп!“ И тоа беше точно. Почнувајќи со сцената каде Бирн зачекорува на сцената облечен во изветвени бели патики, бумбокс во рака и објавува: „Здраво, имам касета што сакам да ви ја пуштам“, гледањето Stop Making Sense во IMAX беше како да го гледавте за прв пат. Сликата, зголемена од оригиналните негативи од 35 мм, беше јасна и богата; звукот, дигитално преснимен, се чувствуваше како да е снимен во истите тие моменти. Експанзивната, разговорна, партиципативна природа на камерите на Деме го прави поефективен од типичен концертен документарец. Тоа е неверојатен документ на талентирани луѓе на кои се врвни профрсионалци во зенитот на својата кариера кои се забавуваат правејќи музика што може да ве натера да танцувате и денес. Дем, кој почина во 2017 година на 73-годишна возраст, беше привлечена од материјалот, според Бирн, бидејќи шоуто што тие го составија прикажуваше приказна со почеток, средина и крај. Имаше и чиста визуелна моќ на филмот, особено во IMAX пропорции. Драстичниот избор на осветлување и композициите на Дем беа неверојатни на големото платно, а Бирн изгледаше уште повеќе како (навидум невозможна) филмска ѕвезда, од неговото прво појавување. Тој беше свесен за камерата и не само што ги пееше песните на бендот, туку и ги изведуваше (и ја знаеше разликата). Но, тој не беше единствената атракција, а деталите од реставрацијата на IMAX (со предност во долгите сцени и широките кадри) обезбедија динамиката да се зачува во текот на кадарот помеѓу бендот, дополнителните музичари како клавијатуристот Берни Ворел и екипата . Камерите ги уловија во нивните невербални комуникации, мали коментари кажани во шифри, а и моменти на поддршка во текот на целиот концерт. Што се однесува до музиката, клавијатуристот и гитарист Џери Харисон рече дека „една од причините за трајната моќ на филмот е тоа што не гледате како се забавуваме на сцената“, додавајќи дека „публиката е вклучена во сцената. Ние ви кажуваме, а вие сте дел од тоа. И мислам дека секој пат кога некој ќе го гледа, го враќа тоа прекрасно емотивно искуство“. Тоа сигурно беше случај во Торонто. Бурната публика го поздравуваше секој настап, го поздрави воведот на бендот и го испрати во „Take Me to the River“ со овации. Едно лице извика: „Бис!“ кога филмот заврши. А песните „Once in a Lifetime“ и „Burning Down the House“ ја кренаа публиката на нозе, исто како на сцената, да танцуваат по апсидите. Имајќи го тоа на ум, ова се песни на кои е тешко да не се игра. Во седмиот ред, на своето место на апсидот, Дејвид Бирн беше на нозе со нив, се вртеше напред-назад и се движеше, уште еднаш, заради старите времиња. „Stop Making Sense“ е класика која не ја изгубила својата моќ, а новата реставрација на IMAX и овозможува на новата генерација фанови да ја доживее магијата на овој култен концертен филм. Не пропуштајте го ова искуство доколку имате можност да го гледате во блиските кина или IMAX театри.

од Џенифер Салаи - критичарка за нефикциски книги за Тајмс. Во различни моменти во „Илон Маск“, новата биографија на Волтер Ајзаксон за најбогатиот човек на светот, авторот се обидуваше да најде смисла на претприемачот милијардер, на кого му беше „сенка“ веќе две години - седеше на состаноци, ѕиркаше во мејловите и пораките, учествуваше во „многубројни интервјуа и разговори доцна во ноќта“. „Маск е меркуријално човек-дете“, пишува Ајзаксон, кој како мал бил немилосрдно малтретиран во Јужна Африка додека не пораснал доволно за да ги истепа своите насилници. Маск зборува за тоа дека има Аспергеров синдром, што го прави „лош во толкувањето на социјалните знаци“. Како што ќе потврдат луѓето кои му се најблиски, тој нема емпатија - нешто што Ајзаксон го опишува како „ген“ што му е вмрежен. Сепак, иако Маск се бори да се поврзе со вистинските луѓе околу него, неговите планови за човештвото се големи. „Ракетата за повеќекратна употреба е разликата помеѓу цивилизацијата на една планета и онаа со повеќе планети“: Маск „манијакално“ ја повторува оваа порака до својот персонал во SpaceX, неговото вселенско летало и сателитска компанија, каде секоја одлука е мотивирана од неговата решителност да ги донесат земјаците на Марс. Тој ги тера вработените во неговите компании - сега раководи со шест, вклучително и X, платформата порано позната како Твитер - да ги намалат трошоците и да ги исполнат бруталните рокови затоа што треба да слее ресурси кој ќе не́ доближат до колонизирање на вселената „пред да се распадне цивилизацијата“. Катастрофата може да дојде од климатските промени, од падот на наталитетот, од вештачката интелигенција. Ајзаксон опишува како Маск ги демне на фабричкиот под во Тесла, неговата компанија за електрични автомобили, издавајќи наредби од ракав. „Ако не носам одлуки“, објасни Маск, „ние ќе умреме“. Под „ние“, Маск веројатно мислел на Тесла во тој пример. Но, Маск сака да зборува за своите деловни интереси во контекст на суперхерои, па понекогаш е тешко да се биде сигурен. Ајзаксон , чии претходни биографски теми ги вклучуваат Леонардо да Винчи и Стив Џобс, е трпелив хроничар на опсесијата; во случајот со Маск, тој повремено може да изгледа премногу трпелив— опасност за секој биограф кому му е даден извонреден пристап. Во еден момент Ајзаксон прашува зошто Маск е толку навреден од сè што смета дека е политички коректно, а Маск, како и обично, мора да реагира бурно „Доколку воук вирусот на умот, кој е фундаментално антинаучен, против заслуги и анти-човечен воопшто, не е запрен“, изјавува тој, „цивилизацијата никогаш нема да стане мултипланетарна“. Има голем број чудни тврдења во таа реченица, но би било убаво ако Ајзаксон го натераше да одговори на основното прашање: што, побогу, воопшто значи било што од тоа? Ајзаксон умешно кажа дека Маск навистина не сака контрирање. Некои од неговите поручници инсистираат дека тој на крајот ќе го слуша разумот, но Ајзаксон од прва рака ја гледа навиката на Маск да се потсмева како саботер или идиот на секој што ќе му се спротивстави. Музичарката Грајмс, мајка на трите деца на Маск (постоењето на третото, Techno Mechanicus, со прекар Тау, досега беше приватна информација), го нарекува неговиот врел гнев “demon mode“ - ментален склоп што „предизвикува многу на хаос“. Таа, исто така, инсистира дека тоа му дозволува да ги изврши задачите. Тоа е пригодна проценка, која се чини дека Ајзаксон најчесто ја прифаќа. „Како што нè учи Шекспир“, пишува тој, „сите херои имаат недостатоци, некои трагични, некои се надминати, а оние кои ги ставаме во улога на негативци можат да бидат комплексни“. Па, да - но зарем ова не може да опише било кого? Што може да каже конкретно за самиот Маск? За тоа можеме да се свртиме кон известувањето на Ајзаксон , кое е обемно. (Друга детално објавена биографија,од Ешли Венс,беше објавена во 2015 година - четири години пред SpaceX да започне со лансирање сателити Starlink и седум години пред Маск да го купи Твитер.) Ајзаксон дури успеа да го натера Ерол, поврмено отуѓениот татко на Илон, да зборува- иако главно она што го нуди Ерол се бладања и фанатични коментари (додека инсистира на тоа дека не е расист ) и бајки кои со кои се величи (барем една од нив излегува дека е „докажливо лажна“). Ерол има две деца со својата поќерка. Што се однесува до Илон, тој има 10 деца со три жени, од кои едната - Шивон Зилис, кој ги роди своите близнаци во 2021 година - е извршен директор во една од неговите компании. (Едно од децата, првороденото на Маск, родено во 2002 година, почина од синдром на ненадејна смрт на доенчиња кога имал 10 недели.) „Тој навистина сака паметните луѓе да имаат деца“, рече Зилис за Маск, кој се понуди да биде нејзин донатор на сперма за, додава Ајзаксон , „децата генетски да бидат негови“. Во тоа време, Грајмс и Маск го очекуваа своето второ дете, девојче. Маск не и́кажал на Грајмс дека штотуку имал близнаци со една од неговите вработени. Но, деталите за таквите домашни интриги се, во книгата и во животот на Маск, во голема мера надвор од поентата. Тој е преокупиран со своите бизниси, каде што очекува неговиот персонал да се придржува до „алгоритмот“, неговото верувањево работничка вероисповест, кое им наложува да ги доведат во прашања “сите барања“ од одделот, вклучително и „правниот оддел“ и „одделот за безбедност“. ; и да „избришат кој било дел или процес“ што можат. „Другарството е опасно“, е еден од заклучоците. Така е и ова: „Единствените правила се оние што ги диктираат законите на физиката. Сè друго е препорака“. Сепак, Маск собра доволно моќ да ги диктира своите правила. Во една од најголемите откритија на книгата, Ајзаксон го опишува Маск како тајно им наредувал на своите инженери да „исклучат“ Сателитска интернет покриеност на Starlink за да спречи Украина да изврши ненадеен напад со дрон на руските сили на Крим. (Оттогаш Ајзаксон објави на X дека спротивно на она што го пишува во книгата, Маск не го затворил покривањето, туку го одбил барањето за проширување на опсегот на мрежата.) Маск одлучил дека го спасува човештвото од нуклеарна војна. Кога вицепремиерот на Украина му испрати порака за да каже дека услугата Starlink е „прашање на живот и смрт“, Маск му наложи да „бара мир додека вие го имате главниот збор“. Советувањето на Украинците да „бараат мир“ звучи особено арогантно од некој што е „енергизиран“, вели Ајзаксон , од „страшни закани“. Но, тогаш целокупната смисла што ја добивате од оваа биографија е дека и покрај сите говори на Маск за магијата на „алгоритмот“ што го менува светот, тој на крајот го прави она што го сака. Тој ќе им нареди на своите компании фанатично да штедат за некои работи, додека инсистирада трошат раскошно за други. Во Tesla, опсесијата на Маск со ситниците на дизајнот на автомобилите ги зголеми трошоците и ја исцрпи компанијата од готовина. Во SpaceX, наместо да потроши 1.500 долари за бравата која е иста како онаа што ја користи НАСА, еден инженер сфатил како да измени брава од 30 долари наменета за кабинет за во купатило. Кога Маск го купи Твитер минатата година, елиминираше 75 отсто од персоналот. Откако Маск го купи Твитер ,говорот на омраза на платформата се зголеми додека продажбата на реклами опадна. Читајќи ја оваа книга, човек почнува да се прашува дали стариот сајт на птичката ќе биде Ватерло за Маск. „Тој ја сметаше за технолошка компанија“, пишува Ајзаксон , „кога всушност тоа беше медиум за рекламирање заснован на човечки емоции и односи“. Ајзаксон верува дека Маск сакал да го купи Твитер бидејќи бил толку малтретиран како дете и „сега можел да го поседува игралиштето“. Тоа е непријатна метафора, но тоа е и она што го прави совршен. Поседувањето игралиште нема да ве спречи да бидете малтретирани. Ако размислите за тоа, поседувањето игралиште нема да ви донесе речиси ништо.

Во саботата, на 80. Меѓународен филмски фестивал во Венеција, филмот „Poor Things“ во режија на Јоргос Лантимос го освои Златниот лав за најдобар филм. Овој филм, кој ја воодушеви публиката, е виртуозна изведба на Ема Стоун, која својата уметност ја базираше на ликот на Бела Бакстер. „Филмот не би бил ист без Ема Стоун. Оваа бајка е таа, пред и зад камерата“, изјави Лантимос за главната актерка, со која соработуваше и во претходниот филм „Миленикот“, освојувајќи ја Големата награда на жирито во 2018 година. Филмот е сместен во делумно фантастична Европа од 19 век и го следи животот на Бела, жена со првично детско разбирање за светот , додека го доживува своето сексуално и филозофско патување. Во филмот играа и Вилем Дефо, Реми Јусеф и Марк Руфало, што придонесе за високото ниво на ранливост на филмот. Сепак, многу од актерите, вклучително и Стоун, не присуствуваа на церемонијата поради штрајкот на SAG-AFTRA, синдикатот кој ги застапува телевизиските и филмските актери. Режисерот Лантимос откри дека филмот се подготвувал со години пред да биде подготвен за светот и индустријата. Неговата работа и талент беа пречекани со громогласен аплауз кога беше прогласена наградата. На фестивалот, покрај „Сиромашни работи“, голем впечаток оставија и други филмови. Сребрениот лав за најдобар филм му припадна на Рјусуке Хамагучи за „Без зло“, кој го продолжува успехот на неговиот претходен оскаровски филм „Вози го мојот автомобил“. Имиграцијата беше тема на многу од филмовите, а Матео Гароне го освои Сребрениот лав за најдобар режисер за имиграциската драма „Јас, капетан“. Агњешка Холанд доби специјална награда од жирито за филмот „Зелена граница“, кој ја разгледуваше имиграцијата во Полска. За актерите, Кејли Спени ја доби наградата Volpi за најдобра актерка за Присила на Софија Копола, додека Питер Сарсгард ја освои наградата за најдобар актер за Сеќавање на Мишел Франко.

Скопје, 5 септември - Основниот кривичен суд во Скопје донесе обвинителна одлука против Ф.Г., обвинет за насилство од омраза кон активистот за човекови права и претседател на Здружението за зајакнување и застапување на ЛГБТИ заедницата, Беким Асани. Судот го прогласи Ф.Г. за виновен за сторено дело од омраза и му изрече казна затвор во траење од две години. Според обвинителскиот предлог на Основното јавно обвинителство во Скопје, Ф.Г. бил обвинет за напад врз Беким Асани, кој се случил во август 2022 година на плоштадот „Скендербег“ во Скопје. Во обвинителниот предлог се наведени дека обвинетиот Ф.Г. извршил грубо насилство спрема Асани поради неговата сексуална ориентација и припадност кон ЛГБТИ заедницата. Физички го нападнал Асани и му нанел телесни повреди, создавајќи чувство на несигурност и загрозување во јавноста. Судската пресуда, објавена од судијката Даниела Димовска, го најде Ф.Г. за виновен според Кривичниот законик поврзани со насилство од омраза. Ова е важен правен случај, како што беше објаснето во образложението на пресудата, затоа што го нагласува значењето на концептот на кривични дела од омраза, што е инкорпориран во домашната легислатива со измените на Кривичниот законик од 2009 година. Делата на омраза се дефинирани како кривични дела кои се сторени поради дискриминација на одредени општествени групи, како што се ЛГБТИ заедницата. Истите создаваат страв и несигурност кај жртвите и може да ја изолираат малцинската заедница од општеството. Судот смета дека со оваа пресуда се дава порака дека делата од омраза нема да бидат толерирани и ќе бидат казнети. Со казната затвор од две години, судот се надева дека ќе се постигнат општите и посебните цели на казнувањето, вклучително и воспитно влијание врз Ф.Г. за да не врши подобни кривични дела во иднина. Оваа пресуда е важен чекор во борбата против насилство од омраза и за заштита на правата на ЛГБТИ заедницата, истакна судот. Ова не е прв пат Беким Асани да биде физички нападнат: во 2022 година кога со неговата мајка го посетувале гробот на татко му, кој откако вербално бил нападнат тоа ескалирало во физички напад како и во близина на неговата канцеларија. Во Струмица пак, тој самиот објасни и запраша зошто насилниците се заштитувани од оние кои треба да ги чуваат и спроведуваат законите: „Повторно бев физички нападнат поради нечија омраза и хомофобија. Вчера, на крајот од активноста на инфо штандот во Струмица, на самиот плоштад, едно лице почна да вика „педери“, „сите ќе умрете“ и „ќе ве убијам“. Дојде директно кон мене и ме удри со тупаница по лицето. Потоа, ме клоца по десната страна на половината и по левата рака. Сите членови од ЛГБТИК заедницата се исплашиј и побегнаа. Јавноста знае дека ова не е прв пат хомофобите да ме нападнат. Тие знаат дека ова не е само говор на омраза, туку дека сум честа жртва на злосторства од омраза. Иако настанот бил уредно регистриран во полиција пред една недела, на настанот не дојде полиција ниту беше во близина. По нападот им требаа 20 минути да дојдат. Како ќе можат да спречат напад ако дејствуваат со оваа брзина?“ Зошто насилството од омраза ја поткопува демократијата? Се наоѓаме во ера во која ширењето на толеранцијата и заштитата на различностите треба да бидат од најголема важност за општеството и демократијата. Нападите на омраза и насилството претставуваат сериозен предизвик за оваа - идеално - толерантна и разновидна средина и може да имаат долготрајни последици на различни нивоа. Еве што значат овие напади на омраза и насилство и зошто се опасни за општеството и демократијата: Дискриминација и обесправување: Нападите од омраза и насилството се насочени кон луѓето поради нивната раса, религија, сексуалност или пол. Тоа доведува до дискриминација и намалување на правата на жртвите, што не само што е неправедно, туку и дава порака дека некои луѓе не заслужуваат еднаквост и заштита. Изолација и острацизам: Жртвите на напади на омраза може да се чувствуваат изолирано и осамено. Тие може да се чувствуваат како нешо да не е во ред со нив, или дека не се прифатени во општеството, што може да доведе до социјална изолација и психолошки проблеми. Страв и несигурност: Нападите од омраза создаваат страв и несигурност кај малцинските групи. Луѓето може да почнат да се борат да го изразат својот идентитет или да се вклучат во активности поврзани со нивните идентитети. Зголемен ризик од насилство и омраза: Нападите од омраза може да поттикнат омраза кон одредени групи, што може да резултира со уште поголемо насилство. Ова може да ја влоши ситуацијата и да доведе до циклус на насилство и омраза. Закана за демократијата: Нападите од омраза се насочени против основните демократски принципи како што се слободата на изразување и еднаквоста на сите граѓани. Кога луѓето се нападнати поради нивниот идентитет, демократијата и социјалната стабилност се загрозени. Подобрување на правната заштита: Важно е законите да ги штитат жртвите на напади и насилството од омраза. За тоа судовите мора да можат да ги процесуираат предметите и да изречат соодветни казни за сторителите. Подобрувањето на правната заштита може да спречи напади и да ги казни прекршителите. Свесност и едукација: Едукацијата и свеста во општеството за злосторствата од омраза е од големо значење. Ваквите случаи треба да се пријават и да се обратат јавно за да се подигне свеста за проблемот и да се одбие и поништи омразата. Нападите од омраза и насилството се сериозен претставник на предизвиците со кои се соочува модерното општество и демократијата и на нив мора да се одговори со законски и социјални мерки за заштита на правата и безбедноста на сите нејзини граѓани. Насилството од омраза е голем проблем во регионот на Западен Балкан. Особено ЛГБТИ лицата, етничките и религиските малцинства, и други ранливи групи кои често стануваат жртви на разни видови насилство и дискриминација поради својата идентификација и припадност.

Работата од дома и хибридната работа се трендови кои го обликуваат начинот на работа во иднина. Откако пандемијата на COVID-19 ја промени работната средина, многу компании и вработени ги открија предностите на работењето од дома и сега ја воведуваат како стандардна пракса. Работата од дома овозможува балансирање на флексибилноста и продуктивноста. Со помош на технологијата, вработените можат да работат од каде и кога сакаат, што им дава поголема флексибилност да ги организираат своите обврски и да го креираат својот сопствен работен ритам. Од друга страна, хибридната работа ги комбинира предностите на работата од дома со личните интеракции во канцеларијата. Овoј модел на работа овозможува тимска соработка и креативни средби, додека и понатаму ги користи бенефициите на работа од далечина. Секако, овие трендови им носат на вработените повеќе влијание и контрола над нивните работни услови. Во иднина, сѐ почесто работното место ќе биде онаму каде што е најпродуктивно и најудобно за секој работник, давајќи им можност за постигнување на порелаксиран и задоволителен професионален живот. Студиото кое ја дизајнираше и пренамени традиционалната валенсијанска куќа во семејна куќа во која има домашна канцеларија го објасни својот пристап на реконструкцијата: ,,Разбирањето на архитектурата и градот како потпора за животот, како сценарио кое генерира и овозможува различни врски и стилови на живот, е принципот по кој се водат интервенциите што ги правиме од Fent Estudi. Предлогот произлегува од континуираниот дијалог со овие два проектни елементи. Постоечката куќа, со своите наметнувања и можности, и семејството што ќе ја насели, со нивните обичаи, нивниот начин на живот, надежите и очекувањата. Под оваа призма, секоја интервенција ќе биде различна, како резултат на логиката на локацијата на куќата и на нејзините жители, Тони и Нуриа. Процес на постојана одлука за тоа што ќе остане и што е неопходно, што ќе се измени или не може да се спаси. Процес, исто така, на прогресивно разголување, на откривање и средба со структурите рутите, визуелните елементи, светла, струи, мириси, звуци, рефлексии, предмети... со сѐ што му дава идентитет и значење на местото. Предизвикот со кој се соочуваме е да произведеме висока вредност на една анонимна, народна градба, каде што нејзината искреност е конструктивна, а нејзината автентичност е депонирана во нејзините агли, керамика, патеки, сенки и седименти, покажувајќи го споменот на куќата што е почувствувана, која дишеше, живееше... Оваа логика на архитектонска интервенција е донесена со фотографирањето на куќата. Се определуваме за слики полни со живот, во кои е фундаментално присуството на жителите. Како што вели Ксавиер Монтејс во Casa Collage, ние се обидуваме да ги избегнеме „оние слики од домашни ентериери прикажани во архитектонски публикации кои се чини дека систематски го избегнуваат присуството на луѓето и нивните предмети; како овие ентериери да се веќе завршени, без потреба или без можност да бидат уредени или населени“. Во историскиот центар на Торент ја наоѓаме „Ca La Maña“, куќа изградена во 1920 година која е класифицирана како локален релевантен имот поради нејзината типологија на традиционална Валенсијанска куќа (живеалиште, двор, платформа). Оваа оригинална шема беше модифицирана со текот на годините со прилепување на одредени несоодветни надградби за сместување на кујната и бањата, значително намалувајќи ја површината на дворот. Проектот предвидува акција за рехабилитација која ја почитува типоморфологијата на имотот, неговата надворешност и елиминирање на несоодветните елементи кои постојат во внатрешниот двор. Кујната е проектирана како независен композициски елемент и формално за да се разликува од првобитната градба, решавајќи ја типолошката/функционалната структура релација со посовремен поглед. Целата интервенција има за цел да ја почитува типоморфологијата и карактеристиките кои ја карактеризираат традиционалната валенсијанска куќа."

Откако јавноста се соочи со вестите за скандалот на Онкологија каде организирана мрежа ги заменувала цитостатиците со физиолошки раствор за да ги препродадат на црниот пазар во Косово, се отклучи реакција во форма на гнев и тагување, масовна траума на ништо помалку од цело едно општество. Она што и ионака биле најболните етапи во животот - кога полека губат сакани луѓе - не само што оживеа туку и се зголеми со прашањата на „што ќе беше, доколку примеше лек?“. Ситуацијата е многу посериозна од поткастот кој ви го нудиме неделава, затоа што се работи за системско предавство на довербата, и за ситуации кои се на живот и смрт... но сепак има заедничка нишка: Во ноември 2021 година, Сузан Бартон наиде на напис за вести од локален медиум во Конектикат во кој беа детализирани искуствата на неколку жени кои го посетиле Центарот за плодност на Јеил. За време на нивните процедури за вадење јајце клетки, првиот хируршки чекор во некои третмани за плодност, медицинска сестра тајно го заменила нивниот лек за болка, фентанил,со физиолошки раствор. Жените дознаа за измамата кон крајот на 2020 година - медицинската сестра си го земала за себе фентанилот - и голем број на пациентки поднеле тужба. Во написот, жените ја опишаа силната болка што ја претрпеле за време на постапката. Тие рекоа дека нивната болка понекогаш била отрфрлана како легитимна од персоналот на клиниката. „Веднаш се заинтересирав“, рече Бартон, долгогодишна соработничка која работи на неделниот подкаст „This American Life“. Таа сакаше да знае како се чувствуваат пациентите и како е можно тоа да се случи. Следното утро, г-ѓа Бартон го симнала секој правен документ достапен во тужбата и му испратила е-пошта на адвокатот кој ги застапувал седумте тужители. (Сега има 68.) Неколку месеци подоцна, таа почна да прави интервјуа со некои од жените кои отишле на клиниката полни со надеж, и заминале со чувство на збунетост и несигурност. Тие разговори го формираа „The Retrievals“, нов подкаст од The ​​New York Times и Serial Productions, чиј домаќин беше Бартон. Секоја епизода ги истражува заедничките искуства на 12 жени кои го посетиле Центарот за плодност на Јеил. (Според федералната истрага, дури 200 жени можеби биле лекувани на клиниката без соодветни лекови во текот на пет месеци во 2020 година.) „The Retrievals“ документира некои од тие процедури, начинот на кој пациентите сфатиле што се случило. Во серијата, пациентите опишаа силна болка за време на вадењето на јајце клетките; многумина побараа повеќе лекови, но им беше кажано дека веќе им е дадена максималната доза. Во првата епизода, една жена опиша како што таа ја нарече дисасоцијација за време на нејзината операција во која медицинската сестраси ги земала лековите за болка за себе. Еден член на персоналот и́ кажал дека веројатно имала болки за време на процедурата бидејќи лекарот собрал многу јајца. Таа ја отфрлила сопствената интуиција. Во еден потресен момент, Бартон ја замоли да го следи патот на таа когнитивна дисонанца. Тешката тема беше сложено да се води - и повеќето интервјуа, од кои многу беа направени на далечина а не лично, беа следени од адвокатите на пациентите. Но, Бартон пристапи кон разговорите со емпатија и интимност, давајќи им до знаење на пациентите дека можат да го паузираат интервјуто во секое време. „Болката е универзално, човечко искуство, но да се најдат зборови за тоа е толку тешко“, рече Лаура Старечески, уредник на серијата, која уште од самиот почеток знаеше дека Бартон ќе може да разговара за траумата „на начин што беше чувствителен и љубопитен“. Откако беа завршени сите интервјуа, г-ѓа Бартон цврсто ја сфати насоката на поткастот. Иако пациентите споделуваа слични искуства, секој од различните женски идентитети „се појави да ја каже приказната“, рече таа, и дефинираше јасна траекторија за лакот на приказната: „Структурата се сугерираше самата себе, со тоа што тие имаа многу индивидуални искуства“. Откако Бартон и нејзините уредници го разработија сценариото за секоја епизода, тие ги испратија до Бен Фелан и Кејтлин Лав, двајца истражувачи кои прецизно ги разгледаа фактите во текстот. Двајцата додадоа стотици прибелешки на секое сценарио; секоја прибелешка се однесуваше на материјали кои ги потврдуваа, на пример, сложеноста на третманите за плодност или деталите од правната постапка. Тие понекогаш правеа сопствено известување за да ги потврдат информациите. „Предизвикот со ова шоу беше што толку многу од овие факти требаше да се добијат од жени кои поминале низ ужасно, болно искуство“, рече Фелан. Тој рече дека тој и Лав сакале нивните извори со сигурност да знаат дека нивната намера била само вистинито да ги претстават нивните приказни. Болката што ја чувствуваа жените е централна за поткастот, но речиси исто толку голема е начинот на кој таа болка беше интерпретирана од личности со авторит. Поткастот испитува како општеството ги толкува, толерира или минимизира коментарите на жените. Присеќавањето на тие искуства бепе „исто колку, ако не и повеќе од вистинската болка што ја почувствуваа за време на интервенцијата“, рече Бартон. Надежта, рече таа, е дека трајните ефекти од 15-минутната процедура на оваа клиника ќе резонираат длабоко кај слушателите. Една пациентка која ја сподели нејзината приказна се присети на одговорот што го добила и кој се чинеше дека ја отфрла нејзината болка: „Што е работава? Забременивте“. „Истражувањето како такво искуство одекнува низ животот е важно“, рече Сузан Бартон. Поткастот можете да го најдете на сите поткаст платформи:

Борис Секирарски: „Во тие години пред 1989 година, мама лежеше на Онкологија два пати.“

П.С. ЛП-то „Голи песни“ сега е и на ЈуТјуб

На 14-ти септември во Националната галерија– Чифте амам, ќе се одржи одбележувањето на јубилејот од 20 години на првото доделување на престижната награда ДЕНЕС за млади визуелни уметници до 35 години. Овој годишен јубилеј се одбележува со изложба на тројцата годинешни добитници на наградата, и тоа Ѓорѓи Десподов, Клелија Живковиќ и Бурџу Мусли. Наградата ДЕНЕС се истакнува како важна платформа во земјава, обезбедувајќи две децении на младите уметници богат програм, вклучувајќи престој во Њујорк, уникатни образовни искуства во визуелната уметност, средби со интернационални жири-комисии и создавање на нови уметнички дела за изложбата на наградата. Оваа награда беше основана во 2002 година како иницијатива од Центарот за современи уметности – Скопје и Фондацијата за граѓанско општество од Њујорк, САД. Првпат беше доделена во 2003 година со цел да им обезбеди на младите уметници повеќе можности за развој на нивните уметнички интереси и презентација пред публиката, исто така за поддршка на дијалогот меѓу институциите и младите уметници. Од 2015 година, наградата ДЕНЕС се организира од страна на здружението Факултет за работи што не се учат – ФРУ, во рамки на фестивалот АКТО. Целта на оваа награда е да го прикаже креативниот и уметнички потенцијал на младите уметници пред пошироката публика, истовремено создавајќи нови можност за нив и за институциите што ги поддржуваат. Наградата ДЕНЕС се издвојува како значаен фактор во развојот на културниот и институционалниот живот и како важен показател на уметничкиот контекст на младите талентирани креативни уметници. Одбележувањето на 20-годишнината на наградата ДЕНЕС започна во април годинава со петдневна едукативно-дискурзивна програма за млади уметници „Совршениот уметник“ во НГРСМ – Мала станица. Во рамките на оваа програма, младите уметници имаа можност да развијат своите теориски и практични уметнички вештини и да ги испробаат во современата уметност. Следеше изложбата „Прекаријатот има шанса: јавни простори во движење (кон)“ во Галеријата „Структура“ во Софија, каде 20 уметници, меѓу нив и добитници и учесници на наградата ДЕНЕС, ги претставија своите последни уметнички дела пред македонската и меѓународната публика. Овогодишното одбележување на наградата ДЕНЕС ќе го достигне својот врв со изложба на тројцата добитници на наградата, документарна изложба за историјата на наградата и церемонија по повод јубилејот, која ќе биде придружена со музичка и дискурзивна програма. Ова е прилика за јавноста да се запознае со креативниот потенцијал на овие талентирани млади уметници и да се одвие важен дијалог за современата уметност и нивната улога во културниот развој.