Резултати од пребарување

Најекстремната независност е онаа аматерската. Маргарет Конили работеше фактички без буџет и без техника која може да се каже дека не припаѓа ниту близу на филмската индустрија. Таа создаваше филмови со пријателите и семејството кои, во најдобар случај, ја отелотворуваат бурната и преполна кинематографска имагинација (иако во кратка и компресирана форма) . Во оваа драмедија ги гледаме чудните напори на една жена која го провоцира нејзиниот сопруг да биде доволно љубоморен за да остане дома со неа.

Каролин Брајант која го обвинила 14 годишното момче Емет Тил (Emmett Till) за вознемирување - и со тоа го ,,осуди” на смрт” почина вчера на 88 годишна возраст. Момчето кое било убиено во 1955 година во Мисисипи, САД, додека бил таму на распуст,, бил киднапиран и мачен после нејзините наводи. На 24-ти август 1955 година, Тил отпатувал од Чикаго до Мисисипи за да ги посети своите роднини. Во текот на својот престој, тој ја сретнал 21-годишната Каролин Брајант која работела во гранапчето на нивната семејна фарма. На 28-ми август, Брајант и нејзиниот сопруг Рој влетале  во куќата каде што престојувало детето. Тие го киднапирале, измачувале удирајќи го со цевка од  пушка и конечно  го застрелале. Телото на Тил било фрлено во реката Талахатчи а неговото убиство предизвикало шок и гнев низ целата земја и со тоа го започна движењето за цивилни права во САД. Промисленоста на неговата мајка - да дозволи медиумите да го видат мртвото тело на Тил било пресудно за постигнување на тој ефект. Каролин и нејзиниот сопруг Рој биле обвинети за убиството на Тил, но биле ослободени од поротата составена само од локалните белци. Во 2017 година, Каролин  признала дека лажела кога сведочела против Тил и дека неговите наводни вознемирувања не се случиле. Смртта на Емет Тил има големо значење во историјата на граѓанските права во САД, бидејќи предизвикала големи протести и придонела за подигнувањето на свеста за расната нееднаквост.

Посетителите на првиот викенд на Коачела оставија снимки по социјалните медиуми, како орди на луѓе трчаат во истиот момент кога се отвориле вратите на сцената на која требаше да настапува Френк Оушн, за да обезбедат што подобра позиција да го проследат извиканиот концерт. Тоа беше првиот настап на Оушн од 2017та - кога го издаде неговиот последен албум Blonde. Нестрпливоста растеше како денот прејде во ноќ, не само за нас кои чекавме да го проследиме настапот на лајв стримот - во Македонија тоа беше во 7 наутро, и со тоа се разбудивме прилично рано во очекување... но она на што нѐ дочека беше гласина дека сепак ништо од преносот во живо. Гласините се потврдија кога „пукна“ веста од официјалниот Твитер профил на Јутјуб кој не́ извести дека за разлика од сите други Коачела настапи Френк Оушн нема да го гледаме, барем не на лајв стрим. И потоа почнаа да стигнуваат реакциите од присутните во Индио пустината: критики и чувство на разочараност, дури гнев. Оушн не само што не доцнел цел час, туку ненадејно го прекинал концертот, песните ги прекратувал, оставал долги паузи помеѓу нив, но и бизарно вклучи Диџеј во сетот, кој пушташе - рејв- добри петнаесетина минути. Ништо ниту од најавеното уметничко лизгање - цела трупа уметници беа најавени да го придружат настапот, но и тие беа тргнати во последен момент - Оушн беше речиси во темница, со качулката од јакната навлечена преку главата, и во влечки. Ролинг Стоун, известил дека преку извор „близок до ситуацијата“ дознале дека Оушн се здобил со повреда на зглобот додека вежбал за настапот. Фановите се чувствуваа изневерено - патувањето до Калифорнија, и самиот престој не чини само време туку и пари. Ролинг Стоун подкастот не́ упати, пак, на Empty Netters подкастот, каде што објаснуваат што се случи минатиот викенд: Коачела е фестивал кој се протега во два викенди, со идентична постава: вториот викенд го реплицира првиот. Но сега дознаваме дека Оушн нема да настапи овој викенд, водејќи се по „препораките на докторот, Френк има две скршеници на левата нога.“ - кажал неговиот публицист. Френк додал и своја белешка на крајот на изјавата „ Беше хаотично. Има некоја убавина во хаосот. Не беше на начин како што имав намера да ја прикажам музиката, но уживав додека бев таму, и ќе се видиме наскоро- Френк Оушн.“ Уште од неговиот деби албум Channel Orange во 2012, ние како фанови знаеме дека не прави многу концерти во живо. Има направено само грст концерти, и се има откажано повеќе пати од закажани фестивалски настапи. Но - тоа што ни́ го дава како уметност, како музика, како поезија, и во крајна линија како врска преку она што го создава, целото тоа доживување, тешко може да биде помрачено или огорчено од „технички проблеми“. Сосема во линија на стихот од е е камингс: ,,since feeling is firstwho pays any attention to the syntax of thingswill never wholly kiss you; wholly to be a foolwhile Spring is in the world" Човекот што ни́ го даде Novacane, Lost, Nights… блог активноста на tumblr, Хомер и Blonded радиото на Епл… Современ Стиви Вондер со Афекс Твин пресврт... сосема ОК сме со тоа… Yup, duplex in New Orleans east I was writin' down everything Things I would tell nobody Some things I didn't even tell me Sleepin' on my back, my body would wake up after me My barber fresh out the penitentiary That alcohol was stingin' me My four cousins stayed with me, stayed with us One was in the shower My aunt in law come over to fuss and fight So she get out in cutoffs and a wifebeater Barefeet and bra-less, titties swingin' She was seventeen then Vaseline and Reebok classics Weaves and baskets Take the bully on the greenest grasses His name was Renny, we was cool after Matthew had some pairs of Air Maxes Clarky had them road rashes Lost your virgin on a air mattress Texturizer, feelin' unnatural This what I would do just to show you That it's special now What could I do to know you better than I do now? What can I do to love you more than I do now? What can I do to know you better? What can I do to show my love? What can I do to know you better? What can I do? What can I do? don't let the high go to waste п.с. Сите подкастери, влогери, медиуми зборуваа само за настапот кој не се случи, па еве го Баден као „свршава“ на Оушн, пред да го растури - како што обично бива

Терминот "420" се однесува и на времето 4:20 послепладне, кога многу луѓе пушат марихуана и на датумот 20 април, кој е сметан за неофицијален празник на канабисот. Но од каде потекнува овој израз и како стана толку популарен? Постојат различни теории за тоа како 420 станал синоним за пушење трева, но најшироко прифатената е дека тоа има врска со група тинејџери од Сан Рафел, Калифорнија, кои во 1971 година се нарекувале Waldos. Тие дознале за запуштен терен со посеви од канабис и решиле да го бараат после школо. Кога ги договарале средбите, тие го користеле изразот „4:20 Луи“, бидејќи зборното место била статуата на Луј Пастер во дворот на нивната гимназија. Иако никогаш не ги пронашле посевите со канабис, изразот „4:20 Луи“ станал нивен код за повик за пушење марихуана. Во текот на годините, изразот ,,4:20 Луи" се скратил на 4-20 и се проширил меѓу другите уживатели на канабис. Еден од факторите кои помогнале да се популаризира бил магазинот за марихуана High Times кој често го користел во своите статии и реклами. Исто така, групата Grateful Dead имала влијание врз ширењето на изразот, бидејќи тие биле поврзани со Waldos и често имале концерти во Сан Рафаел. Канабисот има огромно влијание во уметноста и воопшто разните супкултури кои се формирале околу неговата употреба(или обратно?). Всушност, стана контракултура сама по себе... На пример во класичниот рок и фолк. Боб Дилан истовремено инсистирал дека никогаш не напишал ниту една песна за дрога но и пее "everybody must get stoned!" во „Rainy day woman“(Жена за дождливи денови) - како ги нарекувал џоинтите. Можеби заборавил што кажал. Cause he got high, cause he got high, cause he got high... Со шармот на „Исцелител“, драмедија за очаен син кој се обидува да му помогне на својот татко болен од рак со - канабис, режисерот Ѓорче Ставревски успеа често циничината и тешка домашна публика да ја разоружа: си дозволија гледачите да бидат отворено воодушевени. Храброста која беше потребна да се третира оваа тема не можеше да не се почитува. Големиот Лебовски(1998) - надреалната сцена кога Д Дуд лета над Лос Ангелес го отсликува траварското сновидение и со тоа влегува во филмската историја. Шепард Фери, кој стана популарен по веќе легендардниот дизајн за изборниот постер на Обама (HOPE - постерот), црта и мурали. За јубилеј на списанието High Times има нацртано мурал со рака која држи лист на канабис, поткрепена со пораката „верувајте и́ на земјата“. Колективот Шарлотс веб го земала дизајнот на овој уличен уметник и го имплементирала во - поле со жито. Марихуаната е интегрален дел од реге музиката, поради филозофијата на растафаријанството кое ги има Карибите како свој дом. Не можеме да зборуваме за музика иниспирана од марихуана а да не го спомнеме Питер Тош со „Легализирајте ја! Немојте никако да ја критизирате!“ Doctors smoke it Nurses smoke it Judges smoke it Even lawyer too So you've got to legalize it And, uh, don't criticize it Legalize it, yeah, yeah And I will advertise it It's good for the flu Good for asthma Good for tuberculosis Even umara composis Go to legalize it Don't criticize it Legalize it, yeah, yeah I will advertise it EASY RIDER: Сцената со кампирањето. Ликот на Џек Николсон по прв пат пробува трева, и со тоа, како што бива, започнува филозофски (читај: надевам) муабет со ликовите на Денис Фонда и Петер Хопер : оваа сцена е важно обележје на контракултурната кинематографија. Далеку дека ова е комплетна и затворена листа (како и обично), но можеме да ја заклучиме со Дива омилено high times парче во моментов - Wale: Five blunts in rotation five blunts Good head is my motivation Gas her up like a service station Purple drank on you perpetrating While you perpetrating I'm renegotiating nah Let me think about it Ah it's like a bank around me When the soldiers with me it's like a tank around me And I don't like niggas saying can't around me I define the odds 2 Glock nines is my body guards Ain't nothing slick to a can of oil Roll up I'm high as fuck Some of you niggas ain't try enough Some of you niggas ain't buy enough You smoking good put your lighters up Oooh Trying to stay in my zone Watching enemies close They be doing the most So I go through the motions Five blunts in rotation five blunts

Автор: Џенет Фланер 2 март 1957 година Младиот Пикасо посегнал четири пати кон Париз, таа примамлива европска уметничка цитадела, пред да успее да влезе и да остане таму. Првата била посета од само два месеци, во 1900-та година на деветнаесетгодишна возраст со дозвола и помош на неговите родители, кои со потешкотии му ја платиле железничката карта(„Подоцна открив“, огорчено му раскажал на еден пријател, „дека поради картата, им останале само неколку пезети за да преживеат до крајот на месецот.“) Вториот обид бил следната година кога престојувал од јуни до декември во градот, а потоа бил поразен од комбинација на сиромаштија, глад и францускиот студ. Следел трет обид во 1902 година, и конечно, во 1904 година, тој трајно се вовлекол во Париз, како непрепознатливо експлозивно туѓо тело. Дошол да се одмори во изветвениот стар стан во Монмартр наречен Бато-Лавоар (бидејќи изгледал како еден од чамците за перење алишта во Сена), и таму останал да созрева пет години, брзо прераснувајќи во неговиот прв период на значајност во Франција. За Пикасо и неговата кариера се знае повеќе отколку што е откриено и забележано, за кој било друг сликар на нашето време - всушност, во кое било време. „Веројатно за ниту еден сликар во историјата не е толку пишувано - истовремено да е напаѓан и бранет, објаснуван и замаглуван, клеветен и почестуван од толку многу писатели со толку многу зборови - барем за време на неговиот живот“, изјавил еден од меѓународно најпочитуваните биографи на Пикасо. Г-дин Алфред Х. Бар, Џуниор, од Музејот за модерна уметност во Њујорк, во својата книга „Пикасо: Педесет години од неговата уметност“. Објавен во 1946 година, тој уште тогаш наведе петстотини дваесет и две супстанцијални дела на сликарот. Без сомнение, повеќе љубители на уметноста денес знаат дека тој бил откриен во неговиот ран период во Париз од г-ѓа Гертруда Штајн и нејзиниот брат Лео Штајн, и дека платиле еквивалент на триесет долари за нивниот прв Пикасо (30 долари во 1957 вредат 322 долари или 18 084 денари денес) „Девојка со кошница со цвеќиња“, отколку што знаат или воопшто се грижат дека францускиот крал Франсоа I му платил на Леонардо да Винчи четири илјади златни флорини за „Мона Лиза“(три милиони долари денес). Поголемиот дел од половина век, Пикасо беше доминантната уметничка личност во Европа и во западниот свет - мал, интензивен човек кој, како магнет, привлекувал интелектуален интерес и јавна љубопитност и, како печка, ги загревал и ги споил во гигантско јадро на влијание, додворување, восхитување, неодобрување и одредена мера на омраза, во коe живеше и работеше. Денес, на седумдесет и пет години, тој сè уште функционира во периодични концентрации на својата немилосрдна енергија. Црната грива на неговата младост, со тој прославен прамен коса што му паѓал преку едното око - сечејќи го челото „како лузна“, како што забележа еден пријател од младоста - одамна исчезна. Неговата голема глава сега е импресивен речиси гол череп, од кој неговите јасни, катран-црни очи, налик на смели очи на бик, ѕиркаат со несмалено внимание. Неговото силно, кусо, мускулесто тело едвај изгледа средовечно во своето месо и пропорции (неодамна јавно видливо во филмот „Mystère Picasso“, каде што носеше само шорцеви и сандали). Прекумерен сам по себе, тој отсекогаш инспирирал хипербола кај другите како единствен логичен метод за справување со неговиот посебен случај. Единствената скромна книга напишана за Пикасо, која содржи уникатно интимни човечки набљудувања направени за него, повремено, во распон од речиси педесет години, обично од толку блиско растојание како да е на другата страна на собата, е онаа од неговиот сонародник и секретар, поетот Хаиме Сабартес, кој го познавал педесет и седум години и живеел со него многу од тие години. Книгата е наречена „Пикасо: портрети и сувенири“, а објавена веднаш по Втората светска војна, започна како приватна продукција, за да ги пополни празните часови. Дури потоа беше скромно понудена како „водич за секој што бара заборавени или непознати детали“ за сликарот. Не се преправа дека се натпреварува со другите книги за Пикасо (но на повеќето од нив е супериорна како анализа), туку само го прикажува „она што го знам за неговиот живот кога мојот го следеше истиот курс - еден вид хроника, но само од периодите што директно ги наблјудував , кога бев во близок контакт и постојано го гледав, го слушав, го гледав“. Сабартес првпат го запознал Пикасо во 1899 година, во уметничките кафулиња во Барселона, и рано го повикал во сиромашна студио соба што ја изнајмил од семејство кое го користело остатокот од станот за трговија и изработка на корсети. Во 1901 година, кога Пикасо го сликал Синиот период, направил романтизиран портрет на Сабартес (долгокос, убав и без неговите очила), а во 1939 година, по избувнувањето на војната кога тие биле во рибарското село Ројан, на брегот на Атлантикот. во јужна Франција, тој насликал уште неколку негови портрети, од кои најзабележителните го прикажуваат како средновековен шпански интелектуалец, во бела крагна и капа со пердув, со неговите модерни наочари со рамки направени од рогови, потпрени наопаку на неговиот образ. Во својата книга, Сабартес ја прикажува позадината на младоста на Пикасо како што уметникот се сеќавал на неа како возрасен човек, а во вториот том, „Пикасо: иконографички документи“, објавен во 1954 година, тој пружа повеќе од двесте документарни фотографии - од изводот на родените на Пикасо, од неговото родно место, од речиси сите места каде што живеел во Франција, од неговото семејство итн. Посебниот квалитет на информациите на Сабартес, кои наизменично се менуваат во својата интимност помеѓу неинтересните настани во животот на еден гениј и исклучителните психолошки врвови што го одбележаа текот на неговата уметност, е тоа што вешто ги ревидира состојките на ликот на Пикасо, како и приватните движења на неговиот ум кога размислува, разговара и слика. Сабартес неодамна го опиша Пикасо како човекот кој има incendie cérébral (француски: мозочен оган) - ум како лава, споредлив со вулкан во постојана ерупција, интелигенција во постојана состојба на податливост. Со Пикасо, забележа Сабартес, „мислата и акцијата се спарени“. Потоа, започнувајќи со една проценка последователна како инвентар на домаќинството, тој продолжи да кажува дека Пикасо е странец на предумислата, бидејќи тој во неговата целост е неспокоен. Сè ферментира во него - неговите мисли, чувства и сеќавања. Ништо не останува тивко. Тој отсекогаш природно се изразувал во крајности и контрасти. Тој се врзува само за она што е суштинско; она што е минорно ќе дојде. Никогаш не ја губи силата со тоа што се разредува. Тој не се колеба, никогаш не е долго обесхрабрен. Тој користи упорност наместо трпение. Тој е заколнат непријател на сите системи и нема чувство за законитост. Тој е неуморен аналитичар; го следи мирисот на идејата како да е интрига. Тој е заинтересиран за сè и целосно апсорбиран од некои работи. „Откритието е она за што тој длабоко се грижи и е единствено нешто од што е фасциниран“, кажал Сабартес. „Тој е главно збир на куриозитети. Тој содржи повеќе љубопитност од илјада милиони жени“. (Ова последното беше нежен потсмев за астрономскиот вид на броење на кој Пикасо се потпира кога сака да укаже на значителна количина од било што. Тој еднаш рече дека една од сликите на неговиот татко на неговиот скромен гулабарник од Малага покажува дека е исполнет со „стотици гулаби — со илјадници гулаби — со илјадници и милиони гулаби“..“) Физички, Пикасо отсекогаш бил абнормално внимателен. Неговите очи се невообичаено брзи во зграпчувањето и забележување на детали, и тој сака да го разгалува неговото извонредно акутно сетило за мирис. Во неговите рани, сиромашни денови во Монмартр, кога и да имал сто франци(што било ретко) тој би купил големо шише колонска вода за Фернанда Оливие, првата и најисториската од неговите многубројни јавни париски врски. Неговата реакција на музиката, сепак, отсекогаш била нула, настрана од наклонетоста кон песните и свирењето со шпанско-циганската гитара. Една вечер на еден собир во неговото студио, Брак почна да ги пее главните теми на една од симфониите на Бетовен; Пикасо беше единствената присутна личност која не можеше да „падне“ на тоа, дури ни со сопнување. На еден пријател музичар еднаш му рече: „Не знам ништо за музиката. Јас дури и не ја разбирам доволно за да уживам во нејзе без ризик да грешам“. Неговото зачнување на идејата за слика е толку брзо што нејзината краткост ја спречува можноста да го исцрпи. Кога ќе почне да работи ништо не му го одвлекува вниманието и се́ го вознемирува. Без да гледа или слуша, тој гледа и слуша сè што се случува околу него - „и го нагаѓа останатото“, вели Сабартес. Кога работи, тој е хиперсвесен за она на што, кога не работи, тој одбива да му обрне внимание, како што се ѕвонење на вратата или телефонот, или пораки што му се доставуваат или тивки прашања во ходникот. Како палета за неговите бои, тој може да го користи ѕидот, или весникот што лежи на неговата студиска маса, или седиштето на кујнскиот стол (еднаш купил неколку такви столици во половна продавница токму за оваа намена), и познато е дека ги меша неговите бои на прозорското стакло, за да ја измери нивната прозрачност. Тој слика седнат, свиткан речиси напола пред платното, кое го закопчува на најниското ниво на својот триножник. Според еден пријател уметник, кога започнува нова слика „неговите очи се разгорачуваат, ноздрите му се шират, тој се мурти, го напаѓа платното како пикадор што боде бик“. Ова изгледа како разумна сличност, за да се суди според „Le Mystère Picasso“, која покажува како половина дузина од неговите слики се создаваат, од првото четкање до завршувањето, и се развиваат со толку брзи удари и насилство, со таква акробатика на имагинативна одбрана. и маневрирање, што се чини дека главните композиции доаѓаат до нивната конечна форма преку измачување.

Автор: Џенет Фланер 2 март 1957 година Пабло Руиз Пикасо стана уметник на возраст која го смести во категоријата дете-чудо - на околу седум години - и на седумдесет и пет години тој останува сосема истиот феномен каков што беше во текот на годините. Ексцесите на неговата уметничка надареност, на неговата волја, на неговите животни апетити и на неговиот карактер се чини дека биле идиосинкратски уште од најраното детство, така што, тоа што бил чудо од дете и феномен, за него, беше единствениот начин да биде природен. Дури и воведниот извештај за него доаѓа од необичен извор — неговото живо сеќавање за тоа како научил да оди. Повеќе од шеесет години по настанот, додека гледаше како сопственото дете ги прави своите први чекори, тој одеднаш кажа потсетувајќи се со задоволство, на својот најинтимен шпански пријател: „Се сеќавам дека научив да одам туркајќи голема лимена кутија со бисквити пред мене бидејќи знаев што има внатре“. Она што рано го разликуваше како некој кој е надвор од нормалното беше неговата неконвенционално висока состојба на свест. Тој очигледно го започнал својот живот веќе недопрен - со тоа што бил прерано подготвен и функционирајќи - наместо со класично продолжување низ пробните, квалификациски фази на развој вообичаени за просечното многу младо човечко суштество. Почнал да црта штом прстите можеле да го фатат моливот. На училиште во неговото родно место Малага, тој генерално имал со себе гулаб од гулабарникот на неговиот татко, кој би го ставил на клупата и го сликал за време на часовите, како протест против авторитетот и против тоа што воопшто некој се осмелува да го учи. Подоцна се колнеше дека не научил да чита и пишува на училиште, туку дека самиот се научил. Неговиот малолетнички инстинкт против авторитетот созреал без да се смени, а неговиот ибериски анархистички дух сè уште е еден од неговите неколку традиционални елементи. За време на неговото детство, тој, природно, не беше споредлив со нормалните мали момчиња, но исто така не беше споредлив ниту со другите големи уметници на денешницата кога тие биле деца; ако може да се процени според она што е познато, објавено и снимено за нив, тие биле сигурно обични деца кои само израснале во неверојатни мажи. Од првите, дури и меѓу уметничките генијалци, Пикасо беше јасно белиот обичен кос, rara avis. Преуранетоста на неговата дарба за цртање беше толку очигледна што додека тој беше сè уште на рана возраст, неговиот татко, Хозе Руиз, учител во локалното Училиште за уметности и занаети, почнал да му дава академски уметнички упатства кои биле скроени за некој со висока компетенција. Сењор Руиз бил духовит андалузиски уметник со ведар дух, се оженил доцна и, додека се родил неговиот син, станал зајадлив, лошо платен учител по уметност, кој морал да го издржува неговото растечко семејство: сопругата, неговата свекрва, двете снаи и деца (после Пабло следеше Долорес, три години помлада од него, а на крајот и другата сестра, Консепсион, која рано почина.) Одвреме-навреме, Сењор Руиз продавал слики од гулаби или јорговани, неговите специјалитети за трпезариите на буржоаската Малага, но како редовна ситуација семејството беше приклештено за пари. Специјалноста на младиот Пабло беше цртање на домашни животни - магариња, петли и кучиња - за Долорес и за неговите братучетки Конча и Марла, кои, за да ја променат монотонијата на неговата способност, барале тој да ја започне својата слика во некоја необична точка - на пример, со опашката на магарето или со задните нозе на кучето - и, навистина, тој можеше да започне слика каде било без да ја наруши рамнотежата на верноста, или логиката на вкупната композиција. Новиот информативен француски документарен филм „Le Mystère Picasso“, кој беше прикажан во Париз летото 1956 година, го прикажува растот на неколку слики и цртежи под неговата креативна рака и го прикажува како започнува замрсени композиции на инконсеквентни точки на напад. На една слика, на ал-фрески женска фигура , тој започнува со нејзиното стапало, а потоа прескокнува со својата четка за да скицира дел од околната морска сцена, а потоа ја снабдува со главата - ефективната ирационалност на неговата постапка е заснована на неговата врховна сигурност (што, на поедноставен начин, одлично ја покажа како мало момче) за точната положба на деловите од неговата слика што сè уште не ги има видливо обезбедено. Кога Пабло бил уште многу мал, татко му како патриотски чин го однел на неделните борби со бикови. Се чини дека суровите и анимирани сликовни квалитети на тауромахија оставиле повеќе од вообичаени естетски и психолошки впечатоци на неговите насилни мали чувствителности, подоцна сумирани во страдалните коњи и згодните и монструозни трауматични бикови кои се залетувале низ неговите платна, накитени со толку многу различни симболи и пренесени значења што и двете животни на крајот станаа дел од неговата приватна митологија. Поучувајќи го, неговиот педантен татко непотребно го поттикнувал напорно да работи; работата со уметноста на момчето му изгледаше како природна избезуменост. Тој доминираше во семејството како да е аутсајдер. На околу единаесетгодишна возраст, тој ја одржа својата прва јавна уметничка изложба - на влезот на продавницата за чадори во Коруна, галициски град кој не беше познат по дождот, каде што неговиот беден татко, кој сакаше сонце, имаше привремена учителска служба. Кога Пабло имал тринаесет години, неговиот татко, во знак на уметничка резигнација, ги предал своите бои и четки и никогаш повеќе не ги сликал цвеќињата или птиците. Пабло насликал доволно и за двајцата. На четиринаесет години, тој правел портрети на своето семејство на возрасен, маскулинистички, шпански стил. Тој насликал одличен, сè уште постоечки портрет на својата мајка, која била згодна и сакана и негова миленциа, и измачен, психолошки брилијантен портрет на целото лице, исто така сè уште зачуван, на неговиот брадест, средовечен татко, кој му ја држи главата. во дланката, и намуртено, без фокус, во израз на грижа и разочарување. Во 1895 година, Сењор Руиз бил унапреден да предава на Провинциското училиште за ликовни уметности во Барселона, а на Пабло, поради позицијата на неговиот татко, му било дозволено да полага натпреварувачки приемни испити во училиштето следната година, кога имал само петнаесет години. Исцрпните испити вообичаено биле распоредени во текот на еден месец (тие вклучуваа цртање машки акт на модел ), но тој ги заврши за еден ден и, дополнително, го освоил првото место пред сите возрасни натпреварувачи. Откако бил примен во училиштето, многу малку внимавал на часовите. Наместо тоа, тој работел во сиромашно, студено студио - едно од првите во серијата - што неговиот татко му го изнајмил зад аголот од улицата Кале дел Авињо или улицата Авињон, каде што се случило да биде во близина на бесрамен ноќен локал со значително поголема топлина и боја. Единаесет години подоцна, во 1907 година, тој го насликал динамичното платно што конечно беше познато како „Les Demoiselles d’Avignon“ и кое одбележа цела епоха во европската уметност. Иако ретко им даваше имиња на своите слики, освен ако не бил принуден од неговиот трговец со уметнички дела (а потоа, вели тој, ги насловува со „првото нешто што ми паѓа на памет“), тој сепак имал работен наслов за оваа револуционерна слика „Le Bordel d'Avignon“. Еуфемистичкиот заменски наслов подоцна го предложил млад уметнички критичар и негов пријател. Во 1897 година, една година откако се запознал со дамите од Кале дел Авињо, тој ги повторил своите испитни чудесии на Кралската академија за ликовни уметности Сан Фернандо, во Мадрид, каде што неговиот вујко доктор, најпросперитетниот брат на неговиот татко, љубезно го испратил да учи - иако, за жал, само со оскудни средства за живот. Во Мадрид, како и во Барселона, веднаш ги напуштил часовите како да се гробишта. За него академската уметност беше мртва; тој беше жив. (Неколку години подоцна, во Париз, кога Лео Штајн, помалку познатиот брат на славната госпоѓица Гертруда Штајн, му кажа речиси во укор дека цртал исто како Рубенс, тој рече: „Ако мислиш дека цртам толку добро како некој друг , зошто да не цртам само како мене? Попрво би ги имитирал моите слики отколку оние на друг сликар.“ Иако екстровертен, тој можеше да учи само од себе. Тој се разболел од шарлах и бил испратен на осуммесечно закрепнување во селото наречено Хорта де Сан Хуан, во Каталонија - регион кој уште тогаш агитирал за автономија. Тој потоа рече дека научил таму „сè што знам“. Неговите изјави отсекогаш имале тенденција да бидат екстравагантни, како да се преполнети прекумерно или со имагинација или со вистина. Она што го научи во Каталонија, живеејќи меѓу селаните, беше севкупноста на нивната сиромаштија. Самиот, се разбира, дошол од бедната полуинтелектуална буржоазија и шетал по живописните сиромашни населби на Барселона и Мадрид со своите пријатели студенти- уметнички без пари, но оваа грда, неплодна сиромаштија на шпанскатата земја беше неговото прво гледање. на беспомошнатата судбина на некои мажи. Неговото сеќавање на тоа, засилено со мизеријата што тој самиот ја знаеше во неговите рани денови во Париз (каде мораше да ги запали своите цртежи за да се загрее), ги создаде патетичните, општествено свесни слики од неговиот краток Син период, како што се портретите на „ Продавачот на имела“ и „Жена што пегла“, и графиката на огорченото лице, на изгладнетата двојка во „Штедливиот одмор“. (Заедно со сликите на светло облечените отпадници од неговиот розев период - циркуските арлекини, акробати и жонглери облечени во црвено - тие сè уште се емотивните миленици на пошироката јавност.) Каталонското искуство беше, исто така, основната позадина за неговото конечно придружување на Француската комунистичка партија. Кон крајот на 1898 година, кога Пабло штотуку наполнил седумнаесет години, тој одеднаш престанал да ги потпишува своите слики како „П. Руиз Пикасо“, го отфрлил патронимот на неговиот татко и почнал да го користи само презимето на неговата мајка. Според шпанскиот обичај, законското презиме на детето е двојно, и тоа е презимето на двајцата родители заедно, со моминското презиме на мајката на последното место, но детето го зема презимето на таткото како свое. Фактот дека младиот сликар го отфрлил татковското презиме било невообичаено - а исто така и непромислено, бидејќи со неговото раѓање тој бил особено добредојден во семејниот круг како единствениот наследник на семејното име на Руиз, и покрај тоа што неговиот татко бил еден од единаесет Руиз деца. Семејството на кланот, Сењор Диего Руиз де Алмогуера, производител на ракавици од Малага, разочарувачки роди седум ќерки, а од тројцата браќа на Хозе, братот Диего, иако оженет, немаше деца; братот Салвадор, докторот, беше вдовец со само две девојчиња; а братот Пабло, неодамна починатиот, по кого беше именуван новодојденикот, бил свештеник. Добредојденото машко новороденче на Хозе е родено, ноќта на 25 октомври во единаесет и петнаесет, 1881 година, а две недели подоцна бил крстен Пабло Диего Хозе Франциско де Паула Хуан Непомуцено Марија де лос Ремедиос Ципријано де ла Сантисима Тринидад Руиз Пикасо, четвриот дел од името по неговиот дедо Франциско де Паула Пикасо, а петтиот дел од името е по неговиот кум Хуан Непомуцено Бласко и Баросо, адвокат кој бил братучед на неговиот татко, а останатите се конвенционални побожни католички додатоци. Во неодамнешното свечено истражување посветено на откривање на секој можен факт за ултра познатиот Пикасо, излезе на виделина дека семејството на таткото на Пикасо може да се проследи наназад, преку бабата на Хозе Руиз, да го вклучи истакнатиот свет брат, преподобниот Алмогуера, кој умрел во слаткиот мирис на светоста, во 1676 година како надбискуп и вицекрал на Лима, Перу, во манастирот што тој го основал. Доволно разочарувачки, страната на Пикасо, која Пабло ја одбра да ја прикаже, не дава ништо подалеку од фотографијата на неговата прабаба. „Пикасо“ беше необично и малку познато име во Малага, и наводно со италијанско потекло (што самиот уметник го негира). Дедото на Пабло, Франциско де Паула Пикасо, поради некоја причина се школувал во Англија, а потоа – во Куба која сè уште била под шпанска власт – се впуштил во служба во Хавана како шеф на локалната царинска служба. Тој умрел таму од жолта треска, или можеби во мистериозни околности - семејството никогаш не било сигурно. Можеби затоа што Пабло бил посилно приврзан за мајка си отколку за неговиот татко, можеби затоа што нејзиното име било поубаво, и секако поретко од двете, или можеби затоа што тој самиот веќе бил чувствувал силна привлечност кон произволното и она што е без преседан, младиот бунтовник, на жалење на кланот Руиз, кои на тој начин беа изгубени за потомството (како и за идната светска слава), избрал да биде познат, и оттогаш да слика како Пикасо.

Германскиот уметник Борис Елдагсен на својата веб-страница откри дека не ја прифаќа наградата за креативната отворена категорија, која ја освои на минатонеделните светски награди за фотографија на Sony. Победничката фотографија прикажува две жени од различни генерации во сепиа. Во изјавата на неговата веб-страница, Елдагсен, кој студирал фотографија и визуелни уметности на Уметничката академија во Мајнц, концептуална уметност и интермедија на Академијата за ликовни уметности во Прага и ликовна уметност на Школата за уметност и комуникација Саројини Наиду во Хајдерабад, рече дека „се пријавил како дрзок мајмун“ за да дознае дали натпреварите за фотографија се подготвени доколку се пријават слики направени со вештачка интелигенција. „Не се“, додаде тој. „Нам,кои работиме во областа на фотографиите, ни треба отворена дискусија“, рече Елдагсен. „Дискусија за тоа што сакаме да сметаме дека е фотографија, а што не. Дали фотографскиот чадор е доволно голем за да ги прими сликите генерирани со вештачка интелигенција - или ова би било грешка? „Со моето одбивање на наградата се надевам дека ќе ја забрзам оваа дебата“. Тој рече дека ова е „историски момент“ бидејќи е првпат слика со вештачка интелигенција да победи на престижен меѓународен натпревар за фотографија, додавајќи: „Колкумина од вас знаеја или се сомневаа дека таа е генерирана со вештачка интелигенција? Нешто во врска со ова не е во ред, нели? „Сликите генеррани со вештачка интелигенција и фотографијата не треба да се натпреваруваат едни со други во ваква награда. Тие се различни ентитети. ВИ не е фотографија. Затоа нема да ја прифатам наградата“. Елдагсен предложи наградата да се донира на фото-фестивал организиран во Одеса, Украина. Овој потфат доаѓа во време на интензивна дебата за употребата и импликациите на вештачката интелигенција со некои апокалиптични предупредувања дека технологијата е на работ на неповратно да го оштети човековото искуство. Неодамнешниот напредок во употребата на вештачката интелигенција во чет-ботови, автомобили без возач, софтвер за пишување песни и развој на фармацевтски производи ја поттикна дискусијата. Главниот извршен директор на Google, Сундар Пичаи, рече дека загриженоста за вештачката интелигенција го држела буден ноќе и предупреди дека технологијата може да биде „многу штетна“ доколку неправилно се користи. Портпаролот на Светската организација за фотографија рече дека Елдагсен го потврдил „ко-креирањето“ на сликата со помош на вештачка интелигенција за нив пред да биде прогласен за победник. „Во нашата кореспонденција, тој објасни како по „две децении работа со фотографија, мојот уметнички фокус се префрли повеќе на истражување на креативните можности на генераторите на вештачка интелигенција“ и дополнително нагласи дека сликата во голема мера се потпира на неговото „богатство од фотографско знаење“. Според правилата на натпреварот, фотографите ги обезбедуваат гаранциите за воопшто да влезат во конкуренција. „Креативната категорија на отворениот конкурс ги поздравува различните експериментални пристапи за правење слики од цијанотипови и рејографи до врвни дигитални практики. Како такви, по нашата кореспонденција со Борис и гаранциите што тој ги даде, сметавме дека неговиот влез ги исполнува критериумите за оваа категорија и го поддржавме неговото учество. „Дополнително, со нетрпение очекувавме да се вклучиме во подлабока дискусија на оваа тема и ја поздравивме желбата на Борис за дијалог, подготвувајќи прашања за наменски прашања и одговори со него за нашата веб-страница. „Бидејќи тој сега одлучи да ја одбие наградата, ние ги прекинавме нашите активности со него и во согласност со неговите желби го отстранивме од натпреварот. Имајќи ги предвид неговите постапки и последователната изјава во која се забележани неговите намерни обиди да не́ доведе во заблуда, а со тоа и да ги поништи гаранциите што ги даде, повеќе не чувствуваме дека сме во состојба да се вклучиме во значаен и конструктивен дијалог со него. „Ја препознаваме важноста на оваа тема и нејзиното влијание врз создавањето фотографии денес. Со нетрпение очекуваме дополнително да ја истражиме оваа тема преку нашите различни канали и програми и го поздравуваме разговорот околу неа. Додека елементите на практиките на вештачката интелигенција се релевантни во уметничките контексти на создавање слики, наградите отсекогаш биле и ќе продолжат да бидат платформа за застапување на извонредноста и вештината на фотографите и уметниците кои работат во медиумот“.

Првото Дива појачало ќе го отвориме со следната листа: Доуп куќата со Пики, излегоа со „Сник дис сајфер" Не знам каде го видоа сникот во дисот, кога помалку невоздржани и поотворени не можеа да бидат - „кажи ми што навистина мислиш“ е иронична фраза измислена за овој тип на отвореност: Ако сакате дезерт „Сајфер“ ; 2. Ice Spice feat Nicki Minaj: Princess Diana "oh you thought I was feeling you? That ninja a munch" е ТикТок класика, која се рашири по сите можни платформи... Ајс Спајс е раперка од Бронкс, со препознатлива црвена кадрава коса, поради која стана податна како предмет за мемеизирање, заедно со виралните стихови. Додадете и драма со Дрејк, и цурата не може да не успее во овој момент. (Тој ја опеа во Her Loss: “She a 10 tryna rap, it’s good on mute,” („Таа е десетка што пробуе да рапува, добро е на мјут“ ) ... Дали ја тролал затоа што го одбила, е прашање на дебата, но ги објаснува следните мемиња: Индикација дека сепак се́ е ОК на релација Дрејк-Ајс Спајс е следнава колаборација: Like, grrah, keep it a stack Bitches move wock' 'cause they know I got bands (Damn) They be chattin', I don't give a damn And I'm still gettin' money, I know who I am (Grrah) 3. Алескандар Велики: Големи нешта Ете го Гачо, басистот во ПМГ колектив, Диџеј, Бијонсе во Александар Велики, повторно пее за големи нешта. Дури и семплот што го користи е од Something Big на Burt Bacharach. Хммм.... Во розе пижамки: па-па-па-ра-па - големи сништа, големи нешта 4. Lola Brooke: Don't play with it Раперката од Бруклин, но не оној гентрифициран, хипстерски Бруклин, туку оној стариот(Синдромот на „Старо Скопје“ е универзален се чини). Не само во каденцата, и ставот и флоуот, туку и во самите стихови имплицира „ My hitters don't play with it, don't play with it, don't play with it (Grr) They stay with it (Bah) I'm okay with it (Yeah) (It's Billy) Whеn it comes to me they don't play with it“. Њујорк Тајмс ја нарече „раперката која ја врати грубоста во женскиот рап“(наспроти музика за убави цури која е толку популарна што се претвори во жанр). Откако дебитираше со „Не си играј со тоа“ на ремиксот и пројдоа и Јанг Мајами од Сити Грлс, и Лато - кои со тоа ја примија во сестринството на женскиот рап. Или накратко: успеа цурата. И таа. Учете дечки и девојки, учете... 5.Lil Nas X feat Saucy Santana : Down Souf Hoes Рапот започна - и тераше долго време - како исклучително мизогин и хомофобичен жанр. Но жени во рапот не беа нешто што беше невидено, иако ретко. Но геј рапери, отворено геј, тоа е дури и денес нова територија. Лил Нас Екс е само спорадично рапер, повеќе е поп ѕвезда, но Соси Сантана влегува низ вратата која Нас Екс му ја подотвори. Нема официјален сингл, се́ уште, но на Лолапалуза фестивалот (а подоцна и на Инстаграм) - ја промовираа „Down Souf Hoes“(Курви од доле јужно.) 6. Скопјанка 23 е свежа како никогаш да не била. Како никогаш да не била ниту во раните 2000ти, ниту Дона Самер. Сировата неуморна амбиција на Мирко Попов, веројатно и оптимизам - инаку таа енергија не би можела да опстои без него - ја држи музиката која ја носи од нови агли свежа, актуелна и релеватна. Стварно го мислиме тоа. Затоа често сакаме да збориме за него. Тролањето во кое се затекна како резултат на дневно-политички препичавања многу лесно можеше да орони креативец со помалку упорност од него, па пробуваме да го заглушиме. Тролањето, не Мирко :) А и многу лесно е да се работи со професионалец. Башка, легендарно: 7. Malik Da ни́ е помалку мистерија. Живее во Берлин. Кога прави хард рок е Sonix. Ги истражува своите нудистички тенденции скроз неоптоварено и отворено... Се дружи со Да Џака Накот, скока со падобран, и вози точак. Затоа изгледа добро во својата голотија и е комотен во нејзе. За да не се издадеме сосема, ќе се запреме со своите мисли за голотијата на Малик Да, и ќе го истражиме како музичар како што му следува: во простор само за него во некоја идна прилика. Сега ѕирнете му во берлинската соба. Вели дека врне. 8.Бјорк: Вечерва настапува на Коачела, а после нејзе е Френк Оушн. Бјорк издаде нов албум минатиот октомври, Fossora, и еве ја истоимената нумера : А еве како се одвива Коачела до сега:

Интернет фолклорот, го замисли неговото апсење вака:

„Веќе не е ни смешно“ е претстава во режија на Срѓан Јаниќијевиќ а како автор е потпишан Сашо Кокаланов. Претставата е „црна комедија за комедијата денес“ , пиеса за депресивен комичар. Кокаланов е инспириран од „Човек што плаче од смеење“ на Фредерик Бегбеде и „Човекот што се смее“ на Виктор Иго, но се провлекуваат и алузии на „Џокер“ на Тод Филипс;

Повеќе околу огласот на Окно ... Оваа прилика ќе ја искористиме, темата попреченост, да ја посведочиме во приказната на парот Хана и Шејн Бурков. Тие се млад брачен пар кој е ,,interabled" со различен статус на телесна способност. На својот YouTube канал и подкаст отворено зборуваат за својот живот. Тоа го прават во толку голема резолуција, со отвореност и ранливост, (но и хумор и ведрина!) која го доближува секојдневието на животот со попреченост до разбирање, на сите кои се случува да ги сослушаат и погледнат. А ретко кој може да го сврти погледот, соочен со кршливоста на сопствените предрасуди: Па затоа можеби треба да почнеме да ги пишуваме нашите искуства и аспирации: сликовница за деца и/или возрасни се чини како добра прилика.

Последниот концерт на Рјуичи Сакамото, беше глобален онлајн концерт, насловен „Рјуичи Сакамото: Свири пијано 2022“ ("Ryuichi Sakamoto: Playing the Piano 2022") - во режија на Норика Сора. После првичната дијагноза на рак, во јуни 2021, неговата физичка сила опаѓаше, и со тоа тој ги прекина сите планирани активности. „Немам повеќе физичка сила да оддржам концерт во живо. Можеби ова е последен пат на кој ќе свирам на овој начин.“ И така и беше. Концертот синтетизираше 12 класични дела на Сакамото вклучувајќи го и „The Last Emperor" и "Merry Christmas, Mr. Lawrence", и со тоа донесе настап набиен со значење. Посветеноста на Рјуичи на концертот, како негов последен музички коментар во живо, може да се прочита и од изборот на студиото: тој го избра Студиото 509, кое е врвно студио за снимање во Шибуја, Токио. На настапот имаше сребрено - бела коса, едноставна црна одежда, и не зборуваше премногу. Музиката беше доволна, но и најмоќна исповед на Рјуичи Сакамото кон неговите фанови. Музичкиот свет на Сакамото, секогаш беше исполнет со силата на мирното придружништво. Им дава на луѓето императив да се борат против осаменоста на светот со храброст. Но гледајќи назад на музичкото патешествие на Рјуичи Сакамото, тој секогаш го изодувал сам, во неговите рани денови. Кога бил второ одделение во основно школо, неговото семејство се преселило во нов дом во Осан, кој бил доста одалечен од школото, па морал да патува со автобус. Затоа немал пријатели во близина на неговиот дом, како што немал браќа и сестри, затоа и често свирел сам. Можеби токму заради тоа, Рјуичи Сакамото бил „ТВ дете“ со тапија. Тој често беше запознаен со популарните американски и јапонски ТВ драми од тоа време, и музичките теми на сериите, му се врежале длабоко во неговиот ум. Во основно школо учел пијано од Токујама Шоуко. Во петто и шесто одделение, сите што учеле пијано со него, го напуштиле класот, и тој останал сам да го учи инструментот. Во исто време, Г. Токујама му препорачал да почне да учи и компонирање. После серија на убедувања, Сакамото конечно се приклучил на класата на Миносуке Мацумото, учител од „тешка категорија“ во Универзитетот за Уметности - отсекот за композиција. Осаменоста е мотив и во оваа етапа во животот на Сакамото: морал да патува долго време со автомобил, за да ги слуша часовите, како единствен студент во класата. Во неговата автобиографија „Музиката е слобода“, тој го споменува овој момент многу пати. Иако имал пријатели во училиштето, тој немал пријатели во близина на домот, и секогаш свирел сам. Во тој период, неговата мајка, го однела на многу авангарден концерт: да ја чуе музиката на Јуџи Такахаши и Кеи Ичирју. Затоа што бил многу млад, кога отишол во тоалетот, за време на паузата, некои луѓе го прашале дали ја разбира таа музика. Иако не ја разбирал, концертот имал големо влијание на Рјуичи Сакамото. Тој кажал: „Се чини дека таа вечер, нешто длабоко пенетрираше во моето тело.“ Сакамото и музиката се запознавале во случајни интервали, секогаш одново. Со тек на времето, разбирањето се продлабочило. Но, откако се запишал во средно школо, Сакамото се одрекол од часовите по пијано и композиција, за да се приклучи на кошаркашкиот тим. Речиси една година, тој се посветил на кошарката и така стекнал пријатели, но бришењето на осаменоста, не му ја донела среќата на која се надевал. „За време на овие денови, секогаш чувствував дека нешто ми фали во моето тело. После некое време, сфатив дека она што ми недостасуваше е музиката.“ Откако сфатил дека не може да живее, без музиката да биде дел од неговиот живот, тој повторно се вратил на часовите по компонирање - овој пат со екстремна сериозност. Од Бах до Бетовен, Дебиси, и потоа до модерната музика, музичкиот квалитет на Рјуичи Сакамото се оформи на суптилен начин. Тој се запишал на Отсекот за компонирање и етномузикологија на Универзитетот по Уметност, и почнал со сопствени разнолики и интензивни музички студии. “Кога Рјуичи Сакамото бeше средношколец во Токио, мораше да патува со воз за да стигне на час. Патниците секогаш беа набиени, заробени помеѓу залутаните екстремитети и искривените торзоа. Не можејќи да се движи, сè што можеше да направи тинејџерот Сакамото беше да слуша. Тој се забавуваше броејќи ги звуците што ги испушта возот, идентификувајќи повеќе од 10 кои можеше да очекува да ги чуе секое утро.” Откако ги завршил студиите имал многу вработувања, поврзани со музиката. Го оформил бендот Yellow Magic Orchestra со пријателите Јукихиро Такахаши и Харуоми Хосоно. Точно пред да го издадат првиот албум со YMO, тој се подготвувал да го издаде сопствениот прв соло албум. Континуираната музичка работа го исцрпувала, но тој сепак инсистирал да се врати назад во неговата мала соба обезбедена од студиото Колумбија , откако ќе завршел со работа доцна, за да снима до зори. Гледајќи наназад, се прашувал што го мотивирало да продолжи да креира за време на тие тешки години, „Дали бев сам или со YMO, можев да креирам музика која ми се допаѓа, а е многу разнолика. Мислам дека точно овој е факторот поради кој можев да продолжам да создавам до рано наутро.“ „Внимателно слушање е навика што го носеше Сакамото низ речиси 70 години музичко истражување, секоја деценија водејќи го во нова насока. Роден е во 1952 година, годината кога Џон Кејџ ја компонирал 4'33″. Кога бил малечок, бил запознаен со пијаното, инструмент што ќе продолжи да го испитува од многу кејџиански агли. Како што 70-тите почнаа да крварат во 80-тите, тој од дипломец по етномузикологија и композиција премина во улогата на клавијатурист и текстописец за Yellow Magic Orchestra, прото-синтпоп групата предводена од Харуоми Хосоно. Во годините на соло кариера што следеа, прифаќањето на Сакамото на новиот бран електронски инструменти доведе до плодни експерименти во спојувањето на глобалните жанрови, што пак отвори место за внимателни студии на класичниот импресионизам. Многу пати во текот на соничното патешествие на Сакамото тој ќе скокнеше напред, а потоа ќе то свртеше во луп накај себе, засекогаш кажувајќи и́ на сегашноста нешто за неговото минато и иднина.“ Бесконечната креативност, се протега низ целата негова кариера. Кога првично ја прифатил работата со режисерот Нагиса Ошима, Рјуичи Сакамото всушност немал искуство со филмска музика. Го побарал продуцентот Џереми Томас, за препорака на филм, достоен за музичка референца. Откако го добил одговорот со „Граѓанинот Кејн“, тој веднаш ја купил видео траката на филмот, и почнал да ја истражува. Затоа што е филмска работа, сепак, финалниот саундтрак зависи од режисерот. Сакамото однапред напишал, каде ќе се користи музиката. И за среќа, со режисерот Ошима, идеите им биле синхронизирани речиси во целост. Но креативната инспирација на "Merry Christmas, Mr. Lawrence" бил повеќе како блесок. „Еден ден работев на тематската песна дома, но не можам да се сетам на точниот момент, кога ја напишав мелодијата. Ја најдов како отскокнува од хартијата, пред мене и пијаното: пред да се свестам, беше таму. Можеби некој друг скришно ја напишал додека спиев.“ Доколку компонирањето на "Merry Christmas, Mr. Lawrence" е како приказна за романтична инспирација, пишувањето на „The Last Emperor" е во атмосфера на избрзаност. Во тоа време, Сакамото бил во Њу Јорк. Само што излегол од хотелот за да влезе во автомобилот, вработен од хотелот го запрел, за да прими телефонски повик од Џереми, продуцентот на „Последниот Император.“ Тој побарал од него, да ја напише музиката за филмот. И имал една недела за тоа. На крај, Рјуичи Сакамото успеал да се избори за две недели креативно време. Претходно, никогаш не студирал кинеска музика. Првата работа што ја направил, била : посета во продавница за плочи, каде купил 20 кинески музички селекции. Откако го поминал цел ден слушајќи ги, размислувал за епохата и околностите околу кој е поставен филмот. Кога ја избирал музиката, тој ја снимал, и потоа барал од Кинезите во оркестарот да ја свират со нивните традиционални инструменти. Под толку голем притисок, Рјуичи Сакамото заокружи 44 целосни парчиња музика. Кога отиде во Лондон, со плодовите на својата макотрпна работа, тој дозна дека режисерот Бертолучи одново го премонтирал филмот. Музиката била сосема неупотреблива. Исходот на оваа спринтерска креативна збрка, е - Оскар: најдобра оригинална музика за филм, во 1987та година. Упорноста и љубовта за создавање, често придружувана со музика, ги инспирира оние кои можеби се во тежок момент во животот, и им треба музика како придружник. Во документарецот "Сакамото финале", Сакамото го изрецитира неговиот омилен цитат од „Небото - засолниште: Затоа што не знаеме кога ќе умреме Ние можеме да мислиме за животот како на непресушен бунар Па сепак се́ се случува само во одреден број И всушност, многу мал број, Уште колку пати ќе се сетиш на одредено попладне на твоето детство Некое попладне кое е толку длабоко дел од твоето битие, што дури не можеш да го претставиш својот живот без него? Можеби уште четири или пет пати? Можеби дури ниту толку Уште колку пати ќе ја гледаш полната месечина, како изгрева? Можеби дваесетина, а сепак, сето тоа се чини бесконечно?“ Минатата година, Сакамото го позајми својот глас, за јапонскиот „Шинчо“ магазин, упорно инсистирајќи на создавање. Уште еднаш одекнуваше во кажаното, неговата сакана Полна Месечина. „Нацуме Сосеки умре од чир во желудникот на 49 години. Како контраст, после иницијалното откривање на ракот, на моите 62 години во 2014 година - јас сум жив, а живеев доволно долго. Сега повторно имам рак, и сум 70 години стар. Иако не знам уште колку многу пати ќе видам како изгрева полната месечина, во мојот живот, ќе биде реткост. До сега преживеав, и се надевам дека ќе правам музика до самиот крај, како моите сакани Бах и Дебиси.“ „Because we don't know when we will die We get to think of life as an inexhaustible well Yet everything happens only a certain number of times And a very small number, really How many more times will you remember a certain afternoon of your childhood Some afternoon that is so deeply a part of your being that you can't even conceive your life without it? Perhaps four or five times more Perhaps not even that How many more times will you watch the full moon rise? Perhaps twenty, and yet it all seems limitless“ Неговата музика, како неговите сонорни и моќни зборови, секогаш ја оддржуваше неговата константна музичка волја. Рјуичи Сакамото реши да го издаде неговиот нов албум „12“ на неговиот 71 роденден, кој е на 17 Јануари, 2023. Тој вклучи 12 нови песни, креирани за време на епидемијата. И тој продолжи да ја користи музиката да рефлектира чувства со способност без преседан. Музиката е бесконечна, барем во светот на Рјуичи Сакамото. „Не знам уште колку многу години ќе живеам во иднината, можеби ќе можам да живеам дваесет години, можеби ќе можам да живеам десет години, или можеби само една година. Се́ уште имам срце, па за да не заминам со каења, сакам да правам повеќе дела кои ќе ме направат горд.“ - рече Рјуичи Сакамото. Можеме со сигурност да кажеме, дека ја постигна таа ултимативна цел, заминувајќи во заштитничкото небо.