Резултати од пребарување

Овој петок, познатата климатска активистка Грета Тунберг ќе гостува во Скопје на настан организиран од иницијативите Fridays for Future Skopje, Сите за Палестина и Социјалниот центар „Дуња“. Настанот е насловен „Стоп за воената машинерија: Борбата против империјализмот и капиталистичките војни“. 📍 Локација: Социјален центар „Дуња“ 🕣 Вратите се затвораат во 20:30 часот Темата е итна и жешка – системското насилство што капитализмот го шири преку војни, окупации и експлоатација. Во фокус се глобалните конфликти: војната во Украина, западните интервенции во Африка, и бруталниот геноцид што го спроведува израелската држава врз народот во Газа. Тунберг, веќе глобален симбол на младинскиот отпор против климатската и социјалната неправда, ќе дискутира за тоа како климатската криза, империјализмот и војната се дел од истата деструктивна машинерија. Македонија, иако држава која се чини дека е ма маргините, не е надвор од оваа слика. Со активна улога во НАТО и одлуки што ја ставаат државата на страната на окупаторите и капиталот, таа станува дел од глобалниот проблем. Владата го зголемува воениот буџет, ја игнорира палестинската борба, а преку проекти за рудници и хидроцентрали ја уништува сопствената природа и заедници – како во случајот со Дошница. Настанот повикува на обединет отпор – изградба на масовно анти-воено и анти-капиталистичко движење, со солидарност како столб на акцијата. Настан за сите кои одбиваат да молчат.

Во сенка на политичкиот притисок врз Смитсонијан, славната уметничка Ејми Шералд ја откажа својата претстојна самостојна изложба „American Sublime“ во Националната галерија на портрети. Одлуката доаѓа откако, според нејзиното тврдење, од музејот ѝ било соопштено дека може да биде повлечена нејзината слика „Trans Forming Liberty“, дело што презентира транс жена како нова Статуата на слободата за да се избегне разгорување на незадоволство кај тогашниот претседател Доналд Трамп. Изложбата „American Sublime“, која требаше да биде првата на Црн современ уметник во Националната галерија на портрети, требаше да отвори на 19 септември и да прикаже околу 50 дела на Шералд, меѓу кои и нејзиниот прочуен портрет на поранешната прва дама Мишел Обама. Уметницата вели дека влегла во проектот во „добра верба“, убедена дека музејот, како дел од Смитсонијан, ја дели нејзината заложба да прикаже „целосна, сложена слика на американскиот живот“. По неколку внатрешни разговори за можното повлекување на „Trans Forming Liberty“, таа реши да се повлече целосно. Шералд ја опиша атмосферата на нелиберална страв меѓу персоналот на музејот, која, според неа, била влијание на поширокиот „политички климатик“ насочен против трансродните лица. Таа напиша дека ѝ била предложена алтернатива: наместо сликата, да се прикаже видео во кое луѓе реагираат на неа и дискутираат за транс-прашањата. Уметницата го одбила тој предлог, потенцирајќи дека видеото би отворало дебата за вредноста на транс-видливоста, што таа не сакала да влезе во наративот „American Sublime“. Одговорот на Смитсонијан, иако не го негираше описот на Шералд, беше воздржан. Оттаму велат дека ја почитуваат нејзината одлука и ја ценат нејзината уметничка посветеност, но жалат што публиката нема да може да ја види изложбата. Институцијата, пак, изрази надеж дека ќе продолжи да инспирира и предизвикува преку уметноста, и дека нејзината независна авторитетна улога останува недопрена. Конфронтацијата се одвива во време кога Смитсонијан е под посебен надзор на администрацијата на Трамп. Во март, претседателот објави извршна наредба во која тврди дека музејот прераснува во „расецентрична идеологија“ и го обвини за „пренапишување на историјата“. Во мај, тој на социјалните мрежи најави разрешување на директорката на Националната галерија, Ким Саџет, поради наводна „партизанска“ поддршка на практиките за вклучување и различност (D.E.I.). Иако нејзината оставка следуваше подоцна, Смитсонијан подсети дека директорите на музеите мора да ги прегледаат своите програми за евентуална „пристрастност“. Случувањата околу Ејми Шералд ја истакнуваат тензијата меѓу уметничката слобода и политичката интервенција. Нејзината изјави гласно предупредуваат дека „кога видливоста се поткопува, се менува и самото дело, и неговата порака“. Во време кога трансродните права се предмет на жестоки законски битки ширум САД, Шералд останува непоколеблива дека „тишината не е опција“. Со повлекувањето на „American Sublime“, Шералд не само што го потврди своето уметничко и активистичко залагање, туку и испрати јасна порака: креативните институции не смеат да бидат инструмент на политичка страв или цензура, особено кога се работи за најранливите и најисклучените групи во општеството.

автор: Артур Милер; Точно која година беше, веќе не можам да се сетам – веројатно 1927 или ’28 – кога септември беше неверојатно топол, и жегата се задржа дури и откако почна школската година, и се вративме од нашиот бунгалов на Рокавеј плажата. Секој прозорец во Њујорк беше отворен, и на улиците продавачи со мали колички сечеа мраз и попрскуваа обоен шеќер врз топки од него за неколку пени. Ние децата, ќе скокневме на задните скали на бавно движечките вагони со мраз, влечени од коњи, и ќе украдевме по некое парче; мразот имаше неопределен мирис на лепешки но ги ладеше дланките и јазикот.  Луѓето на улицата Вест 110-та, каде што живеев, беа помалку буржуи, за да седат на пожарните скали, но зад аголот на 111-та и понатаму накај центарот, душеците беа изнесувани кога доаѓаше ноќ, и цели семејства лежеа на тие железни балкони во нивната долна облека. Дури и во текот на ноќите, покривката на жегата не напукнуваше. Со неколку други деца, преминував од 110-тата до Паркот и шетавме меѓу стотиците луѓе, сами и со семејства, кои спиеја на тревата, покрај нивните големи будилници, кои произведуваа блага какофонија од секунди кои одминуваат, отчукувањето на еден часовник, синкопираше со отчукувањето на другиот. Бебиња плачеа во темницата, длабоките гласови на мажите мрмореа, и жена ќе испуштеше понекогаш продорно смеење, покрај езерото. Се сеќавам само на Белци распослани на тревата; Харлем тогаш почнуваше над 116-та улица. Подоцна, за време на Депресијата во триесеттите години, летата се чинеа уште поврели. На Западот, тоа беше време на црвеното сонце и бурите од прашина, кога цели исушени фарми се разронуваа и ги испраќаа Оките, на нивните очајни патувања кон Пацификот, кои ги овековечи Стајнбек. Пустошот оставен од Прашното Корито - исушени ниви и напуштени фарми. "Oките" (жители на Оклахома) кои беа принудени да се преселат. Мојот татко тогаш имаше мала фабрика за палта на 39-та улица, со околу десетина мажи кои работеа на машините за шиење. Самото гледање како ракуваат со дебели волнени зимски палта во таа жега за мене беше измачување. Секачите работеа на парче, плаќани според бројот на шевовите што ги завршуваа, така што нивната пауза за ручек беше кратка – петнаесет или дваесет минути. Носеа своја храна: гроздови ротквици, можеби домат, краставици, и тегла со густа кисела павлака, која ја ставаа во чинија што ја чуваа под машините. Исто така, се појавуваше мал леб од пумперникел, кој го раскинуваа и го користееа како лажица за да ги намакаат павлаката и зеленчукот.  Мажите многу се потеа во тие мансарди, и се сеќавам на еден работник кој имаше необичен начин на капење. Беше мало типче, кој ја презираше ножицата, и, на крајот од шевот, го одгризуваше конецот наместо да го пресече, па така, нишките од еден инч му остануваа на долната усна, и до крајот на денот имаше шарена брада. Неговата пот се истураше врз врвовите на конецот и капеше врз ткаенината што постојано ја бришеше со партал. Имајќи ја во предвид жегата, луѓето мирисаа, секако, но некои мирисаа многу полошо од други. Еден секач во продавницата на мојот татко беше коњ во овој поглед, и мојот татко, кој нормално немаше чувство за мирис – никој не знаеше зошто – тврдеше дека може да го мириса овој човек и му се обраќаше само од далечина. За да направи колку што е можно повеќе пари, овој човек почнуваше со работа во пет и пол наутро и продолжуваше до полноќ. Имаше станови во Бронкс и земја во Флорида и Џерси, и изгледаше напола излуден од лакомост. Имаше моќна физичка структура, многу исправен рбет, сплеткана коса и црна сенка на образите. Шмркаше како коњ додека ја туркаше машината за сечење, следејќи ги своите обрасци низ некои осумнаесет слоеви на зимски материјал за палта. Доцна, едно попладне, силно трепна со очите против потта која гореше,  додека го држеше материјалот со левата рака и со десната го притискаше вертикалното, остро како жилет, повратно сечило. Ножот му го пресече показалецот на вториот зглоб. Гневен одби да оди во болница, тој истури вода од чешма преку трупецот, ја завитка раката во крпа и веднаш продолжи да сече, шмрка и смрди. Кога крвта почна да се појавува низ намотаните слоеви на пешкирот, татко ми ја исклучи машината и му нареди да оди на болница. Но тој се врати следното утро, и работеше цел ден до вечерта, како обично, трупајќи ги своите станови. Тогаш сè уште имаше надземни возови, кои се движеа по Втората, Третата, Шестата и Деветтата авенија, а многу од вагоните беа дрвени, со прозорци што се отвораа. Бродвеј имаше отворени колички без странични ѕидови, во кои барем дуваше провев, иако беше жешко, така што очајните луѓе, неспособни да издржат во своите станови, едноставно плаќаа никел и се возеа бесцелно неколку часа за да се изладат.  Што се однесува до Кони Ајленд за време на викендите, дел по дел од плажата стануваше толку преплавена со луѓе, што едвај беше можно да се најде простор за седење или за да се остави книгата или хот-догот. Мојот прв директен контакт со клима уред дојде дури во шеесеттите години, кога живеев во хотелот Челзи. Таканареченото раководство испрати машина на тркалца која прилично бесцелно го ладеше, а понекогаш и го загреваше воздухот, потпирајќи се, како што беше, на канчињата со вода што требаше да се истураат во неа. На почетното полнење, ќе испрскаше вода низ целата просторија, така што требаше да се насочи кон бањата наместо кон креветот. Еден јужноафрикански господин еднаш ми кажа дека Њујорк во август бил пожежок од кое било место што тој го знаел во Африка, но сепак луѓето овде се облекувале за некој северен град. Тој сакаше да носи шорцеви, но се плашеше дека ќе биде уапсен поради непристојно изложување. Високите жештини создаваат ирационални решенија: ленени костуми кои пропаѓаат во длабоки брчки кога некој ќе ја свитка раката или коленото, и машки сламени шапки вкочанети како мацови, кои, како некој вид тврд жолт цвет, годишно процветува низ целиот град на одредениот свет датум - 1-ви јуни или така нешто. Тие шапки копаа длабоки розови набори околу челата на мажите, а збрчканите костуми, кои наводно беа посвежи, мораа да се извлекуваат надолу, нагоре и странично, за да се направи простор за телото внатре. Градот во лето лебдеше во зашеметеност, и ги тераше инаку разумните луѓе бескрајно да го повторуваат безмозочниот поздрав „Доволно ти е жешко или.. да? Ха-ха!" Тоа беше како последната шега пред распаѓањето на светот во локва пот. ♦︎

Францускиот претседател Емануел Макрон и неговата сопруга Брижит поднесоа тужба за клевета против американската поткастерка Кендис Овенс. Причината? Осумделната серија поткасти со наслов „Becoming Brigitte“, каде што се изнесуваат шокантни, но непотврдени тврдења за првата дама на Франција. Ова не е само приватен конфликт. Ова е судир на политиката со новите медиуми, јавниот интерес со личната чест, вистината со виралноста. Во серијата поткасти, Овенс изнесе сериозни и контроверзни тврдења за француската прва дама Брижит Макрон и нејзиниот сопруг, претседателот Емануел Макрон. Според неа, Брижит наводно била родена како маж по име Жан-Мишел Тронје и подоцна го презела идентитетот на својата сестра. Дополнително, Овенс тврди дека Брижит и Макрон биле крвно поврзани, а самиот Макрон бил наводно „создаден“ од ЦИА како дел од програма за ментална манипулација. Според неа, нивниот брак не бил автентичен, туку политичка фасада со одредена агенда. Јутјуб ,,Станувајќи Брижит” стигна до милионска публика Француската страна категорично ги негира овие обвинувања, оценувајќи ги како целосно невистинити и опасни. Тие сметаат дека станува збор за организирана кампања на понижување и вознемирување, со јасна намера да се наруши угледот на претседателската двојка и да се поткопа довербата во институциите. Француските медиуми и јавноста во голем дел ги отфрлија изјавите на Овенс како теории на заговор без никаква фактичка основа. Тужбата е поднесена во американската сојузна држава Делавер. Во неа се наведува дека Овенс свесно ширела невистини за да привлече внимание, следбеници и пари. Семејството Макрон тврди дека двапати побарале отповикување на лажните тврдења но безуспешно. Сега бараат и финансиска и казнена отштета. Ова е првпат шеф на држава да поднесе тужба за клевета против медиумска личност од САД во американски суд. Овенс, преку својот тим, изјави дека тужбата е обид на странска влада да го замолчи слободниот говор. Таа вети дека ќе одговори директно преку својот поткаст „Candace“. Во САД, законот бара доказ за „реална злоба“ за да се докаже клевета против јавна личност, што значи, Макрон ќе треба да покаже дека Овенс свесно лажела или била целосно небрежна кон вистината. Ова не е само расправија меѓу две личности туку тест за тоа каде завршува слободата на говор, а каде почнува одговорноста во дигиталната ера. Поткастерите денес имаат моќ да шират пораки со глобален досег, но таа моќ не доаѓа без последици. Кендис Овенс е американска политичка коментаторка, авторка и активистка, позната по своите конзервативни ставови и остар јавен настап. Таа стекна популарност преку социјалните мрежи и настапи во медиумите, каде што често ја критикуваше левичарската политика, Блек лајвс метер движењето и традиционалните медиуми. Овенс важи за гласен поддржувач на поранешниот претседател Доналд Трамп и често предизвикува реакции со своите контроверзни изјави. Покрај тоа што е медиумска фигура, таа е и авторка на книги и водителка на сопствениот подкаст, каде што обработува политички, културни и социјални теми. Нејзиниот стил е конфронтативен и директен, што ѝ донесе и голема поддршка, но и остра критика. Овенс се позиционира како дел од новата генерација конзервативни влијателни личности кои го користат интернетот за да го шират своето влијание и да поставуваат нови теми во јавниот дискурс. Случајот Макрон – Овенс може да стане преседан што ќе одреди како јавните личности ќе се заштитуваат од медиумски напади во време кога вниманието се мери во кликови, а вистината често губи трка со алгоритмите. Следиме.

Кога на 5 март 2002 година MTV ја емитуваше првата епизода од The Osbournes, малкумина знаеја дека присуствуваат на историски медиумски миг. Во време кога „риалити телевизија“ сè уште значеше натпревар („Survivor“, „Big Brother“), ова семејно шоу, кое ги следеше секојдневните конфликти, љубови и нервози на рок-иконата Ози Озборн и неговите најблиски, тивко го постави темелот на еден нов поджанр: домашното риалити, она што подоцна ќе стане поп-културен епицентар. Без натпревари, без надворешна цел, без елминации и добитници – само семејство во луксузна, но сосема недраматизирана хаотичност. The Osbournes беше првото шоу што го сврте објективот кон домашниот простор како легитимен медиумски театар. Публиката не гледаше ѕвезди, туку луѓе. Гледачите не го следеа Ози Озборн како фронтмен на Black Sabbath, туку како татко што не може да го најде далечинското и ги кара децата зошто кучето се искакало по тепихот. Тоа беше целосно нова медиумска премиса: звезда на пад од славата, фамилија што се игра самата себе, и продукциски пристап што симулира хаос наместо да го монтира. Од оваа перспектива, The Osbournes не е само пионер, туку и парадоксален антихерој на риалити жанрот. Помеѓу пцуењата, кучешкиот измет и метеж и нетрпението меѓу членови на семејството, се отвори простор за нов тип телевизиска емоција: несовршената интимност. Наместо сценарио, добивме фрагменти. Наместо катарза, само нов ден во животот на едно медиумско чудовиште. Ова не беше фикција, но беше далеку од сиров реализам. Беше нешто во средина – сировост со постпродукциска музика и титлови за пцовки. Сировоста доаѓаше од импровизација на жанр во зародиш. И тоа профункционира. Шоуто стана најгледаната серија во историјата на MTV дотогаш. Освои Emmy за најдобра риалити програма. Кели и Џек добија свои кариери(Џек до ден-денес е продуцент на мегапопуларни риалити шоуа како Love Island), Шерон стана ТВ личност сама по себе(водителка на The Talk) а Ози – човекот кој еднаш наводно одгризал глава на лилјак – стана олицетворение на депатетизиран татко во пижами. Ако сакаме да ги именуваме точките на пресврт во развојот на риалити жанрот, тогаш The Osbournes е моментот кога камерата влезе дома и остана таму. Без ова шоу, не би имало Keeping Up with the Kardashians, ниту Paris Hilton’s My New BFF, ниту денешните бескрајни YouTube влогови што симулираат „raw“ живот. Разликата е во тоа што Озборнови навистина беа неконтролирани. Денешните риалити продукции се внимателно изградени бренд-наративи, каде хаосот е корегиран, драмата е сценарирана, а личностите се селф-производи. Ози и Шерон не беа инфлуенсери – тие беа медиумски динозаври што паднаа во зоолошка градина без кафези. И токму затоа функционираа. Во културна смисла, The Osbournes го најави почетокот на крајот на приватноста како вредност, и почетокот на нејзината конверзија во медиумска содржина. Тоа беше време пред Instagram, пред TikTok, кога можеше да се шокираме што некој пушта камера да ја снима домашната караница. The Osbournes не е само риалити предвесник. Тоа е огледало од време кога се учевме да гледаме реалност на телевизија – и уште не знаевме колку брзо ќе ја преточиме - во содржина.

Ози Озборн, легендарниот „Принц на Темнината“ и еден од највлијателните фигури во хеви металот, почина на 76-годишна возраст. Според семејството, тој починал „опкружен со љубов“, утрово, во близина на најблиските. „Со неизмерна тага соопштуваме дека нашиот сакан Ози Озборн почина. Беше со своето семејство и опкружен со љубов. Ве замолуваме за почитување на нашата приватност во овој момент,“ гласи изјавата од неговото семејство: Шерон, Џек, Кели, Ејми и Луис. Неговата смрт доаѓа повеќе од пет години по јавната објава дека боледува од Паркинсонова болест – дијагностициран во јануари 2020. Од Бирмингем до светската слава Роден како Џон Мајкл Озборн на 3 декември 1948 година во Бирмингем, Англија, тој го добил прекарот „Ози“ уште во основно училиште. Детството му било тешко – сиромаштија, дислексија, малтретирање, дури и сексуална злоупотреба од врсници. Повеќепати размислувал за самоубиство. Музиката му станала единствено спасение — и тоа благодарение на песната „She Loves You“ од Битлси. Black Sabbath и раѓањето на темната икона Во 1968 година станал фронтмен на Black Sabbath, бенд што ќе го револуционизира рокот. Со мрачен, брутален звук и сцена, Ози стана симбол на нов жанр. Прекарот „Принц на Темнината“ не бил случаен — самиот изјавил: „За мене, Ноќ на вештерките беше секоја проклета вечер.“ Во 1979 година, поради екстремен алкохолизам и дроги, Ози бил отпуштен од бендот. „Сите бевме уништени, ама мене ме избркаа. Лицемерие,“ напиша во својата автобиографија. Воскреснување: соло кариера и Шерон По отпуштањето, се појавила Шерон Арден – ќерка на менаџерот на Black Sabbath – која му станала менаџер и сопруга. Заедно го изградиле митот на Ози како соло ѕвезда: Blizzard of Ozz, Crazy Train, и уште многу култни проекти. Но животот во светлата не бил лесен. „Сите ние се изгубивме. Џек се среди, Кели имаше проблеми, јас бев изгубен, а Шерон доби рак,“ изјави Ози. Во 1989 година, Ози бил уапсен откако, под дејство на дроги, се обидел да ја убие Шерон. Не се сеќавал на инцидентот. Бил осуден на шест месеци рехабилитација. Таа подоцна раскажа: „Многу смирено ми рече: ‘Одлучивме дека треба да умреш’.“ Последната борба И покрај сите здравствени проблеми, Ози не се предаваше. Во 2023 година објави крај на концертната кариера, но рече дека гласот му е сѐ уште добар — само телото го изневерува. „Тешко ми е да го кажам ова, ама време е.“ Сепак, не се предаде до крај. Во јули 2025 година, за последен пат се качи на сцена со Black Sabbath – во неговиот роден Бирмингем. Последен поздрав пред да згасне светлината. „По 50 години по патиштата… време е,“ рече во интервју. Човекот зад митот Во последните месеци од животот, Ози зборуваше за борбата со Паркинсоновата болест. „Секое утро – нова болка. Почнуваш да мислиш дека никогаш нема да престане.“ Ќерката Кели јавно ги отфрли шпекулациите дека нејзиниот татко умира. „Не умира. Доста со тие будалаштини,“ изјави. Исто така ги нарече „глупости“ старите гласини за самоубиствен пакт меѓу Ози и Шерон. Наследство што никогаш нема да згасне Ози Озборн остави зад себе многу повеќе од музика. Тој беше симбол на бунт, искреност и непокор. Човек кој не криеше ништо, кој беше своите демони — и ги претвори во звук. Зад себе остави сопруга, шест деца и десет внуци. Но и нешто што нема возраст: легендата.

Упатство за грижа на животни во екстремна жештина (особено за оние што се држат на ланец) Во Македонија овие денови не е само жешко – опасно е. Термометрите во главниот град покажуваат 42 °C, а во целата земја се активирани црвени и портокалови аларми. Во такви услови, животот на отворено не е тешкотија, туку болка – особено за животните кои немаат избор. Овој текст е упатен до сите што имаат животни на тераса, двор, кров или – сè уште – на ланец. 🚫 НЕ ДРЖИ ЖИВОТНО НА ЛАНЕЦ ВО ЖЕШТИНА Држењето животно (особено куче) врзано на ланец е суровост во секоја сезона. Но во екстремна жештина, тоа е практично тортура. Металните ланци стануваат вжештени, телото не може да се помести во сенка, водата испарува, а асфалтот гори. Ако не можете да го ослободите тогаш барем: Поставете засолниште што дава сенка цел ден Преместете го ланецот така што животното да има простор за движење Проверувајте го ланецот ако е метален, обложете го со ткаенина или пластика Освежувајте го телото на животното со вода неколку пати дневно Но најважно: Преиспитајте зошто ви е потребно животно на ланец. Дали тоа е куче-чувар или животна навика? Животно што не се движи, не лае, не е ниту чувар ниту придружник – туку страдалник. ВОДА: ЧИСТА, СВЕЖА, ПОСТОЈАНО ДОСТАПНА Во жештини над 35 °C, телото (и човечко и животинско) губи течности за неколку минути. Постави голем сад со вода, во сенка. Ако си на работа, остави два-три различни извора на вода, за да не се испразнат или превртат. Додај неколку коцки мраз или замрзнато шише вода околу садот – не директно во водата – за да остане свежа. СЕНКА, НЕ САМО „НЕКАДЕ“ Животно што е изложено на директно сонце без засолниште може да претрпи топлотен удар. Сенката треба да биде: Постојана (не само до 12 часот) Од чадор, чаршав, дрво или кров Далеку од бетон, што зрачи топлина дури и кога има сенка Дрвото е најдобро. Метален кров – најлошо. 🐾 Уличните мачки и кучиња во топлотен удар: невидливи тела под сонцето Тие немаат врата на која ќе чукаат. Немаат сад што некој ќе го дополни. Немаат сенка што ќе ги пречека секој ден на исто место. Во екстремни горештини, уличните животни се меѓу најризичните суштества во градот. Без пристап до вода, без стабилно засолниште, изложени на бетон што пече, тие често страдаат во тишина. Многу често и умираат така – тивко, во некој агол што никој не го гледа. ⚠️ Како изгледа топлотен удар кај улично животно? На улица, нема кој да ги следи знаците – затоа набљудувањето и грижата на случајните минувачи е суштинска. Ова се симптомите што бараат итна реакција: Забрзано, плитко дишење Јазик кој виси, често синкав или леплив Неконтролирано лежање на отворено (без реакција на луѓе или бучава) Тетурање, несигурен од Треперење, згрчени мускули Ако забележиш улична мачка или куче со овие знаци – не го игнорирај. Можеби си последниот човек што ќе помине покрај него пред да биде предоцна. 🧊 Што можеш да направиш веднаш? ☑ Освежи го: Истури вода на подлогата околу него. ☑ Навлажни го: Нежно испрскај му ги шепите, вратот и делот зад ушите. ☑ Понуди вода: Ако можеш – остави пластичен капак/чашка со вода. ☑ Помести го во сенка: Дури и ако е само мала сенка од зграда, тоа може да биде животоспасувачко. ☑ Контактирај здружение: Ако животното е во сериозна состојба, јави се во локално здружение или ветеринар. 💡 Малите гестови спасуваат животи Празна шолја со вода пред зграда. Картонска кутија под сенка. Мокра крпа на плочник. Ова не се решенија – но се првиот отпор кон заборавот. Во време кога дури и луѓето тешко дишат, уличните животни немаат кому да се пожалат. Ние сме нивната шанса. ПРЕПОЗНАЈ ТОПЛОТЕН УДАР КАЈ ЖИВОТНИ Знаци на топлотен удар кај куче: Тешко, забрзано дишење Лепливи, суви непца Повраќање или дијареа Недвижност, губење рамнотежа 🆘 Итно внеси го животното во лад, ставај му влажни компреси, особено на шепи, врат, внатрешни бутови. И барај ветеринар. 💬 КАЖИ НЕШТО Ако забележиш животно врзано на сонце: Разговарај со сопственикот – смирено, но решително Понуди конкретна помош: сенка, вода, пренослива куќичка Ако се повторува, пријави до најблискиот инспекторат или здружение за заштита на животни ЗАКЛУЧНО: ЖИВОТНОТО НЕ МОЖЕ ДА ИЗБЕРЕ Не може да си најде ново место. Не може да каже „жешко ми е“. Ниеден објект во дворот, ниедна функција не е поважна од животот што страда и молчи. Нека жештината биде момент на свест – за какви луѓе сме во однос на тие што зависат од нас.

„Луѓе, хип-хопот го инспирира целиот ебен свет преку 50 години!“ – RZA, 16 јули 2025 На 16 јули, Madison Square Garden не беше само арена, се претвори во вистински храм. Последната вечер на Wu-Tang Clan во Њујорк прерасна во културен и култен настан од генерациски ранг. Шоуто почнало точно во 21:20, според Setlist.fm , и не забави ниту за момент. Од „Sunlight“ до „Triumph“, сетлистата од 31 песна се чита како учебник за хип-хоп историја: „Bring da Ruckus“, „Da Mystery of Chessboxin’“, „Protect Ya Neck“; Солирања од Ghostface и Raekwon („Rainy Dayz“, „Criminology“); Финале со „C.R.E.A.M.“ и „Triumph“ – химни што уште носат тежина. RZA: Центарот на гравитацијата Во момент кој ги замолчи и најгласните, RZA одржа емотивен говор: „хип-хопот го инспирира целиот ебен свет преку 50 години!…“ Потоа дојдоа ин мемориам посветите. Од Nate Dogg до Phife Dawg, од Biz Markie до Nipsey Hussle, салата се соедини во еден глас за „Just a Friend“ во масовна меморија на културата. Њујорк не штедеше на легенди. На сцената се појавија: Slick Rick со „Children’s Story“, Redman со „Da Rockwilder“, Lil’ Kim, Havoc (Mobb Deep), Big Daddy Kane… Секој настап беше фаза од хип-хоп еволуцијата. Публиката го препозна тоа како жив учебник што рапува…. Историја во акција. На Инстаграм и Твитер, фидовите експлодираа: „Where my Actual NYers at? A celebration of REAL HIP HOP… what a night!“ ( каде се моите вистински Њујорчани? Славење на ВИСТИНСКИ ХИП ХОП…. Каква ноќ!” „Wu legends. Full house. No skips. Just bars & memory.“ ( Wu легенди. Полна куќа. Без прескокнувања. Само стихови и сеќавање .) Сите препознаа дека се дел од нешто големо. Ниедна снимка не го фаќа тоа чувство, иако насетувавме што се случува… сепак мораше да се биде таму да се знае .

Од легендарна рок сцена до судница, членовите на Jane’s Addiction сега се борат не со гитари, туку со тужби. Она што почна како носталгична обнова на составот минатата година заврши со удар во рамо, откажани концерти и… правни документи. Инцидентот се случил во Бостон, каде пејачот Пери Фарел физички се пресметал со гитаристот Дејв Наваро. Според видео снимка, Фарел буквално се залетал со рамо во Наваро и се обидел да удри, пред да биде сопрен. Оваа сцена стави крај на првата турнеја со оригиналната постава после 14 години. Но, драмата не заврши тука. Во среда, двете страни влегоа во правна битка со тужби поднесени во Врховниот суд во Лос Анџелес. Наваро, заедно со басистот Ерик Авери и тапанарот Стивен Перкинс, го тужат Фарел за напад, емоционален стрес, запоставување на обврски и кршење на договор. Фарел и неговата сопруга Ети Лау Фарел не останаа покусо, возвратија со своја тужба за, погоди, истите работи (со малку повеќе патос). Адвокатот на Наваро изјави дека поради однесувањето на Фарел, остатокот од бендот останал заглавен со недовршена турнеја и раскинат договор за нов албум. „Сакаат вистината да излезе на виделина и заслужуваат правична разрешница“, вели тој. Тимот на Фарел возврати дека сè ова е само обид да се изолира и понижи нивниот клиент, обвинувајќи ги колегите за „типично и предвидливо“ манипулирање со наративот. А тужбата на Наваро оди уште подалеку: ја нарекува ситуацијата „брза и болна смрт на бендот предизвикана од неиспровоцираниот гнев на Фарел“. Тврдат дека пејачот заборавал текстови, лутал низ песните како турист во својот сопствен репертоар и мрморел додека цуцал вино на сцена. По тепачката, останатите 15 концерти во Северна Америка беа откажани. Наваро на социјалните мрежи го обвини менталното здравје на пејачот, а Фарел се извини велејќи дека „го достигнал својот лимит“ и се однесувал „неоправдано“. Но Фарел во својата тужба има своја верзија тврди дека со години бил жртва на малтретирање од бендот, вклучувајќи намерно заглушување на сцената за да не се слуша додека пее. Ако некогаш се прашувавте што се случува кога старите рокери повторно ќе се сретнат… сега знаете.

Насилството врз животните не е инцидент – тоа е симптом Во Македонија се испиша значајна легална историја. За првпат досега, лице беше осудено на затворска казна поради убиство на куче. Љубе Крстевски доби ефективна казна затвор од три месеци за монструозното убиство на кучето Феликс, кое почина на 7 јануари 2025 година. Иако три месеци звучат како симболичен гест, сепак оваа пресуда не е само правна пресвртница, таа е морална проверка за сите нас. И добар почеток. Кога некој ќе убие или повреди животно од досада, омраза или од чиста бездушност, не е станува збор за „само куче“. Тоа е аларм. Тоа е симптом на длабока социјална неосетливост губење на емпатијата кон животот. Психолошките и криминолошките истражувања одамна предупредуваат: насилството врз животни често е раната манифестација на насилничко однесување и кон луѓе. Зошто насилството врз животните треба да нѐ загрижува сите? Одговорот е подлабок од самото прашање: односот кон животните често го рефлектира нашиот однос кон луѓето. Насилството врз животните не е изолиран настан; тоа е симптом на подлабоки општествени проблеми како што се недостаток на емпатија, неконтролирана агресија и несоодветно морално воспитување. Пресудата против Љубе Крстевски за бруталното убиство на кучето Феликс ги нагласува овие прашања и отвора сериозна дискусија за вредностите кои ги негуваме како заедница. Организацијата „Зелен хуман град“ ја поздрави оваа досега невидена судска одлука: „Ја добивме првата затворска казна за убиство на куче во историјата на Македонија! Денес е значаен ден бидејќи Љубе Крстевски доби првостепена пресуда од три месеци ефективен затвор за грозоморното убиство на Феликс. Активистите за права на животните повторно испишаа историја. Оваа пресуда докажува дека граѓанскиот активизам е важен; промените се случуваат кога ќе се спротивставиме на неправдата.“ Насилството врз животните не е личен проблем. Тоа е прашање на јавен морал. Ако како општество дозволиме страдањето на едно невино суштество да помине незабележано, тогаш сме изгубиле нешто подлабоко, чувството за правда. Пресудата за убиството на Феликс е шанса да го вратиме тоа чувство. Како што порача „Зелен хуман град“: „Кога се бориме против неправда, тоа има ефект! Активистите за заштита на животни повторно испишаа историја! Пресудата е жив доказ дека да се биде активен граѓанин се исплати, промените се случуваат!“ Ова е победа за сите што веруваат дека секое суштество заслужува достоинство. Трагичната смрт на Феликс, како резултат на повреди нанесени од човечка рака, претставува пресврт во македонското судство. Судијката Лидија Петровска ја нагласи пошироката импликација на оваа пресуда, истакнувајќи: „Оваа затворска казна служи за заштита на јавниот интерес и има за цел да спречи слични инциденти во иднина. Делото предизвика значителна јавна чувствителност и морално негодување, особено во контекст на растечкиот број случаи на суровост кон животните. Со изрекувањето на затворска казна се испраќа јасна порака дека ваквите постапки нема да бидат толерирани, потврдувајќи ја обврската на секој граѓанин за хуман третман кон животните.“ Оваа пресуда носи големо значење, нагласувајќи ја вознемирувачката поврзаност меѓу суровоста кон животните и пошироките обрасци на човечко насилство. Лицата што вршат насилство врз животни често се покажуваат како насилни и кон луѓето. Како што активистите јасно истакнаа: „Од убиство на животно до убиство на човек има само еден чекор.“ Пресудата не смее да остане изолиран глич во системот . Барањата на активистите се јасни и разумни: Минимум една година затвор за убиство и мачење животни, општински служби за заштита на животни, животинска полиција како дел од комуналната полиција, превентивни мерки и едукација за хуман однос кон животните Ова не се барања од “љубители на миленичиња” ова се темели на едно одговорно општество. Насилството врз животните е прашање на вредности. Прашање на граници. Ако не поставиме црвена линија тука, каде ќе ја поставиме? Судбината на едно куче, по име Феликс, стана симбол. Не само на една борба, туку на еден избор — дали ќе гледаме на животот како на нешто што вреди да се заштити или како нешто што може да се фрли во контејнер. Феликс не беше само куче. Беше живот. И животот мора да значи нешто. Кога се чини дека е безвреден тој трага по своето достоинство преку границата.

La Pointe Courte (Тесниот ‘рт) на Ањес Варда, 1955; Љубов и риба под јулско сонце Помеѓу документ и фикција, море и љубовна тишина, La Pointe Courte е деби-филмот на Ањес Варда кој многумина го сметаат за претходник на францускиот нов бран. Снимен во рибарско гратче кај Сет, со реалните мештани и ненаметливи натуршчици, филмот ни дава летна снимка на животот што истовремено тлее и мирува. Светлината не е само визуелен мотив туку емотивен притисок – сонцето е сведок на секоја љубовна патека, секој збор што не е кажан. Центарот на филмот е двојката што доаѓа од Париз – тој сака да останат заедно, таа се прашува дали љубовта можеби испарила. Но додека тие разговараат покрај кејот, животот на селото продолжува: деца, мачки, огради, умирање и сушење на школки. Варда го користи светлото на јули и тишината на пладнето за да изгради нешто што повеќе наликува на фотографија отколку на класична драма. Со својата структурна хибридност, La Pointe Courte нè повикува не да гледаме, туку да набљудуваме – и да се чувствуваме присутни на место каде што топлината ја обликува секоја сенка, а времето се истегнува во бележник на љубовна неизвесност. 🗣️ Како да вклучите превод на YouTube: Кликнете на иконата „CC“ (долу десно на видеото) за да вклучите титл. Потоа кликнете на ⚙️ „Settings“ → „Subtitles/CC“ → „Auto-translate“. Изберете Macedonian или јазик по ваш избор. 👉 YouTube автоматски преведува од француски – доволен за да го следите дијалогот и атмосферата на филмот.

📍 15 јули, КИЦ – Скопје | Потоа: Крива Паланка, Куманово Нов интердисциплинарен фестивал во организација на Културно информативниот центар – Скопје тргнува на пат низ Македонија. „Културен амалгам“ е замислен како патувачки, мултимедијален и меѓуинституционален фестивал што треба да постави темели за нов тип на децентрализирана културна соработка помеѓу градови и културни центри низ земјата. Фокусот оваа година е фотографијата – нејзината историја, старите техники и современите експерименти. Програмата во Скопје започнува со изложбата ФотоСинтеза и премиера на документарецот МАНАКИ – приказна во слики, посветен на фотографската работа на браќата Манаки. Програма – Скопје, 15 јули Империјал 2, 20:00 ч. 📷 ФотоСинтеза – ревијална изложба на алтернативни фотографии во соработка со Фотоклубот „Ирис“ од Темишвар cyanotype, gum-oil, вандајк, analog workshops и повеќе од 40 автори Салон 19:19, 21:00 ч. 🎬 Премиера на документарниот филм МАНАКИ – приказна во слики режија: Роберт Јанкулоски сценарио: Илинденка Петрушева, Роберт Јанкулоски времетраење: 70 мин. (црно-бел / колор) Фестивалот продолжува: 📍 26 јули – Крива Паланка 📍 7 август – Куманово 📍 септември – Завршен настан во Скопје (датум TBC) Културен амалгам го поставува прашањето: како можеме да градиме културни мрежи вон центарот, преку уметност, разговор и заеднички простори? Преку нови изложби, историски осврти и поврзување на слично мислечки институции, оваа иницијатива претставува повик кон заживување на културната сцена во секој град, не само во главниот. Фестивалот е поддржан од Министерството за култура и туризам.