top of page

Кул кул кул... сите работи кул: остани во тек, многу битно. 

​

IMG_8531.GIF
Официјално е. Oxford University Press, вториот најстар академски печат во светот и издавач на Оксфордскиот англиски речник, има rizz (риз)! Или барем, како и останатите од нас над одредена возраст, се обидуваме да стекнеме барем помалку од нејзе. „Риз“ - ген Зи (или е тоа Генерација Алфа? ) сленг за „стил, шарм или привлечност“ или „способност да се привлече романтичен или сексуален партнер“ - е прогласен за збор на годината во Оксфорд за 2023 година, победувајќи ги претендентите како што се situationship, prompt, de-influencing и (да) Свифти. „Rizz“, скратена форма на „харизма“, се појави од интернет и гејминг културата, според Оксфорд, и беше популаризирана во 2022 година од стримерот на YouTube и Twitch Kai Cenat , кој објави видеа со наслоб „rizz tips“ (риз совети) на интернет. Зборот стана вирален во јуни, откако актерот Том Холанд, во интервју со Buzzfeed, рече: „Немам никаков риз. Имам ограничен риз“. Тоа предизвика поплава од мемиња, бидејќи вкупната употреба се зголеми за фактор од околу 15 во текот на претходната година, според податоците на Оксфорд. Каспер Гратвол, претседател на Оксфорд Јазици, одделот за речник, рече дека овогодинешниот избор го одразува начинот на кој социјалните медиуми експоненцијално го зголемија темпото на јазична промена. Плус, рече тој, зборот едноставно има ... риз. Зборот situationship е современ термин кој се однесува на романтична или сексуална врска која не е дефинирана или обврзувачка. Луѓето во situationship се повеќе од пријатели, но помалку од посветени романтични партнери. Оваа врска е карактеризирана со недостаток на јасни граници или етикети. Некои од карактеристиките на situationship се: Врската е недефинирана: Вие и вашиот партнер можеби не сте имале разговор за „Што сме ние?“, за да ја дефинирате врската, да поставите очекувања и да одредите граници. Можеби ви се чини дека е прерано да го имате разговорот, или можеби не се чувствувате удобно да го поставите прашањето. Нема доследност: Недостаток на доследност е главен знак дека сте во situationship, според д-р Сабрина Романоф, клинички психолог и професор на Универзитетот Јешива. Тешко е да знаете што да очекувате од вашиот партнер - на пример, можеби не знаете кога ќе ги видите следниот пат, колку долго ќе им треба да одговорат на текст, или дали ќе направат напор да ве контактираат. „Една од причините поради која се префрла од фраза на социјалните мрежи во мејнстримот е, едноставно е забавно да се кажува“, рече тој. „Кога ќе ти се стркала по јазикот, има радост што доаѓа со зборот“. Збор на годината на Оксфорд, се заснова на докази за употреба, извлечени од неговиот постојано ажуриран корпус од повеќе од 22 милијарди зборови, собрани од извори на вести низ англиското говорно подрачје. Изборот, според Оксфорд, има за цел „да го одрази етосот, расположението или преокупациите“ од претходната година, а истовремено да има „потенцијал како термин со трајно културно значење“. Вообичаено, лексикографите од Оксфорд составуваат потесен список на зборови или изрази кои забележале статистички релевантен пораст, а потоа избираат победник. Но, во последниве години, Оксфорд го претвори процесот на селекција во лексикографска верзија на реално шоу. Минатата година, Оксфорд и́ дозволи на јавноста да гласа за тројца финалисти. (“ Goblin mode ” отиде на врвот, затоа што… 2022!) Оваа година, јавноста беше поканета да ја преполови листата на потесниот круг со мерење на четири тематски парови меѓу себе. (Околу 30.000 луѓе гласаа, рече Оксфорд.) Тимот на Оксфорд потоа го направи конечниот избор. Еден пар, „Свифти“ наспроти „de-influencing“, поврзан со културата на славните. Други ги рефлектираа личните карактеристики („rizz“ наспроти beige flag, карактеристика што укажува на тоа дека партнерот е здодевен), Гратвол погоди дека натпреварот на крајот ќе се сведе на „Свифтие“ наспроти „риз“. Што и се случи, но само откако „de-influencing“ (практиката на обесхрабрување на луѓето да купуваат одредени производи или да се намали нивната потрошувачка поопшто) направи силен обид да го исфрли „Swiftie“.

Зборот на годината во Оксфорд за 2023 година е ... „Риз“

Извинете, Swifties. Сленг терминот „ rizz“ на Gen Z - изведен од „харизма“ - стана вирален оваа година откако актерот Том Холанд тврдеше дек

Вратете се. Вратете се. Вратете се! Таа улица - не е објаснето зошто - носи мошне наивно име: „Има уште време", но зад таа наивност се крие опасна местенка. Таму не се оди. Таму нејасната мрша во распаѓање, фрлена во правта, ги привлекува малите девојчиња да истрчаат од дворовите на детството за да плукнат врз неа, за потоа да се обидат да се вратат - но таму каде што имало зелена порта со мала китка суви цвеќиња и 'рѓосана рака-чукало, сега ги пречекува висока врата од судска палата со вратар кој секогаш гледа некаде лево, и кој се преправа дека не ги слуша молбите што треба да го умилостиват. Не помага ни да му се покажат фотографии на умрените роднини, ни потврда за платениот данок, ни старо љубовно писмо со измислена адреса. Вратете се. Вратете се. Вратете се додека уште има време! Таму не се оди. Влада Урошевиќ; Барокна подморница. Повеќе од приказните на Окно.

Местенка

Влада Урошевиќ е мајстор на надреалното морничаво.

Во рамките на програмата Култренинг, ЛОКОМОТИВА - Центар за нови иницијативи во уметноста и културата, ви нуди можност да се приклучите на работилницата за кореографија и танц „Резонантни тела“ со Теодора Ежовска. Работилницата ќе се одржи на 29 септември 2023 година, од 18:00 до 20:00 часот , во КСП Центар - Јадро. Што е Култренинг? Култренинг е платформа за развој и поддршка на современ танц и движење во Македонија. Преку серии на работилници, предавања, презентации и перформанси, Култренинг им овозможува на уметниците, студентите и љубителите на танцот да се запознаат со различни методи, стилови и практики во областа на кореографијата и танцот. Култренинг е проект на ЛОКОМОТИВА, кој се реализира во соработка со КСП Центар - Јадро. Што ќе научите на работилницата „Резонантни тела“? Работилницата со Теодора Ежовска е наменета за сите кои сакаат да истражуваат своето тело и движење преку метод на допир, сензација и процес на истражување. Целта е да се откријат нови можности за експресија, комуникација и игра со помош на резонантните тела. Работилницата ќе вклучува вежби за загревање, разгледување на анатомските структури, импровизација со допир и звук, како и креирање на кратки кореографски фрази. Работилницата е бесплатна и отворена за учесници со или без танцувачко искуство. Која е Теодора Ежовска? Теодора Ежовска е млада македонска танцова уметница и педагог. Таа завршила студии по балетска педагогија - современ танц на Факултетот за музичка уметност во Скопје. Таа учествувала во многу проекти и перформанси како изведувачка, кореографка или асистентка, како што се „Светлина“, „Светот низ очите на детето“, „Паралакс“, „Синхронизација“, „Трансформации“, „Движењето како медитација“ и други. Таа работела со реномирани уметници како Искра Шукарова, Ана Дубльевич, Дебора Хејден, Андрис Плајнис, Лилија Буракова и други. Таа е активна членка на ЛОКОМОТИВА и КСП Центар - Јадро. Како да се пријавите? Ако сте заинтересирани да учествувате на работилницата, пријавете се на kultrening@gmail.com со вашето име, презиме, контакт телефон и кратко објаснување за вашето искуство или интерес за танцот. Бројот на учесници е ограничен, затоа побрзајте да го резервирате своето место. Ве молиме земете удобна и лесна облека за работилницата. Не пропуштајте ја оваа одлична можност да се забавувате, да се научите нешто ново и да се поврзете со други љубители на танцот. Видиме се на 29 септември во КСП Центар - Јадро!

Приклучете се на работилницата за кореографија и танц „Резонантни тела“ со Теодора Ежовска

Во рамките на програмата Култренинг, Локомотива нуди можност да се приклучите на работилницата за кореографија и танц „Резонантни тела.“

Нејзината наклонетост кон електрично синиот молив за очи и прамените осветлени од сонцето сугерира дека Дијана, принцезата од Велс го сакаше летото исто како и сите нас. Исто како што нејзините празнични комбинации станаа иконични - костимот за капење со животински дезен со кој беше фотографирана додека се спушташе од јахта останува незаборавен - таа, исто така, продолжува да служи како главна инспирација во одделот за убавина на топлото време. Беспрекорно осветлените прамени коса, кои го нагласуваа нејзиниот богат, златен тен, беа еден од нејзините летни (и зимски) изгледи, а исто така ја знаеше и лесната магија природната гола усна, суптилен кафеав молив за очи и свежа кожа. Потоа, тука беше помеката текстура на косата што ја носеше на порелаксирани настани и на одмор - без напор, но шик, таа беше претходник на денешната секогаш посакувана „фризура за на плажа“. Нејзиниот пристап беше природен, но блескав, светликав и класичен - сите можевме да земеме неколку лекции за убавина од принцезата Дијана. Таа беше ултимативната летна муза. Дури и Sza ја рекреираше за насловницата на својот албум:

Дијана - ултимативната летна муза

Нејзината наклонетост кон електрично синиот молив за очи и прамените осветлени од сонцето сугерира дека Дијана, принцезата од Велс го...

Она што нашироко се преознава како „македонски нов бран“ каде што сцената неоптоварена од социјалните реалности на „бившата република“ каде музичарите и културњаците беа во постојан однос на помали братчиња и сестрички кои се угледуваат на зрелите и возрасни колеги таму горе, се чини завршија со здрвен врат од постојаниот поглед нагоре. Така барем се сеќаваме, како низ магла на тој период. Секако има исклучоци. Оваа генерација може бранот да го извози пола век подоцна, неоптоварени од оваа конкретна поставеност и може да надополни - со кусур, она што прошишка тогаш. Доколку го знаат ова, можеби ќе ја разберат еуфоријата која ја гледаат на нивните настапи. Го живеат одново овој момент, овој пат со чувство (и со џигерици). „Скопје. Челик и бетон можеби го дефинираат неговиот физички пејсаж, но нашата музика вдишува живот во неговата суштина.“ - го отвара своето обраќање Леон, каде ги вкрстува без непотребна задршка овие два контрасти. Малку ми е непријатно, што челик и бетон го оформуваат нивниот свет, е нивниот наследен свет. Или барем дом. Но она што следи ги разгонува облаците на вина, на печење совест, на еуфорија која ја гледаат на нивните концерти, дека е дојден сноп од светлина наместо упорна „јебена вукојебина“ - песимизмот е состојба која може и мора да се победи, инаку се́ што имаме е бетон и челик (и понекој лудак кој се обидува да ги префарба со водени бои) Ова како забелешка за инсистирањето на користење на „Новиот македонски бран“(одговор на „новите бранови“ на 80-те, карактеризација која остана). На страна од тоа, од каде и да доаѓа овој дух, оваа генерација, секако се свои уметници, цели луѓе, секако. Кои ја сватиле задачата која ја имаат, додека го трчаат нивниот круг. Сосема нивен, секако. Македонски нов бран? Колективот „Гола Планина“ е посветен на изградба на нов културен пејсаж во Македонија и околниот регион. Нашата мисија вклучува да ги негуваме уметниците и да им обезбедиме основни музички деловни ресурси за да им помогнеме да успеат. „Планината е Гола!“ служи како наш слоган, предизвикувајќи го песимизмот околу македонскиот музички пазар и отворајќи го патот кон нов, просперитетен музички пејзаж. Верувам дека оваа порака ве наоѓа во добро и сте превозбудени за претстојната музичка конференција ПИН во Скопје. Се викам Леон го имам задоволството да сум дел од раководството на колективот Гола Планина, динамична сила на македонската музичка сцена. Возбуден сум што можам да ви упатам топла покана да бидете сведоци на енергичните настапи на нашите четири извонредни бендови: Dimish, Alembic, Conspiracy и Vagina Corporation. Секоја група носи уникатен вкус на сцената, спојувајќи ги различните нишки од културната таписерија на нашиот град во хипнотизирачко аудитивно искуство. Ако сакате да пеете со нас… Нормално дека сакаме, додека уште можеме, мораме...

Гола планина ја завршуваат годината со ПИН

Гола планина упатува топла покана да бидете сведоци на енергичните настапи на Dimish, Alembic, Conspira

Беладона на тагата (1973) Пред педесет години, мрачниот фантастичен еп на режисерот Еичи Јамамото ја шокираше и збуни публиката која вообичаено бара подиректно анимирано искуство. Наместо тоа, тие добија уметнички филм за возрасни за бруталното силување, демонската одмазда и последователниот пад на една жена оцрнета како вештерка во средновековна Франција. Беладона на тагата е нешто како аниме култна класика и висцерален, честопати непријатен пример на феминистичка кинематографија од вториот бран. Визуелно, не личи на телевизиското аниме од ерата - повеќе е како вкрстување помеѓу сликите на Климт и фантазмагоричната хипи уметност од 60-тите отколку порано режираните дела на Јамамото Astro Boy и Кимба Белиот лав. Филмот делува малку застарен денес, но ужасите против кои се залага неговата централна „вештерка“ Џен - репресивни општества, мизогинија, сексуално насилство - остануваат.

Аниме Хорор - „Беладона на тагата“

Продолжуваме да се загреваме за Халовин, сега со аниме култниот класик на Јамамото кој останува и феминистички момент од 70-те.

На овогодинешниот Меѓународен филмски фестивал во Торонто , најбарните карти не беа за новиот авторски филм на Хајао Мијазаки или Рјусуке Хамагучи, не беа за најновите филмови на Кејт Винслет или Шон Пен , ниту на главните добитници на награди од Кан и Венеција. Не, публиката беше најмногу возбудена за филмот кој е стар 39 години и кој секој од публиката можеше да го гледа дома, со помош на само еден клик. Но, ова не беше било кој филм од четири децении. Stop Making Sense, во режија на Џонатан Дем , нашироко се смета за едно од најдобрите достигнувања на жанрот, радосен документ за најславните денови на Talking Heads за време на турнејата во 1983 година, поддржана од албумот Speaking in Tongues. Проекцијата на фестивалот во Торонто ја имаше премиерата на новата реставрација на А24 пред нејзиното повторно објавување во кината на IMAX што следи на крајот на овој месец. Сепак вистинскиот влез во филмот беше обновениот интерес за бендот, кој се појави на сесија за прашања и одговори водена од Спајк Ли . „ Ова е најдобриот концертен филм досега!“ изјави тој со музичарите покрај него. „Можеби некои од вас не сакаат да го кажат тоа, но за мене ова е најдобриот концертен филм на светот!“ Оваа 25-минутна сесија разговор беше првпат членовите на бендот да се појават заедно откако беа примени во Куќата на славните на рокенролот во 2002 година. Потоа, се случи повторно обединување во она што Дејвид Бирн го опиша како „грдо“ раскинување во 1991 година. Неговите поранешни колеги не беа толку нежни. Во 2020 година, тапанарот Крис Франц објави мемоари во кои го обвини Бирн дека постојано ги минимизира придонесите на другите музичари, додека басистката Тина Вејмут го опиша како „вампир“, меѓу другите навреди. Но, во Торонто се́ беше во ред. За Бирн, Франц и Вејмут (кои се во брак) и клавијатуристот и гитарист Џери Харисон, атмосферата беше топла. „Многу сум благодарен што сум овде вечерва и што можам да ја гледам проекцијата и да уживам во оваа мера“, топло рече Франц на почетокот на разговорот. Бирн се согласи: „Кога сега го гледав ова, си помислив, ова е причината зошто одиме во кино. Ова е различно од гледање филм на мојот лаптоп!“ И тоа беше точно. Почнувајќи со сцената каде Бирн зачекорува на сцената облечен во изветвени бели патики, бумбокс во рака и објавува: „Здраво, имам касета што сакам да ви ја пуштам“, гледањето Stop Making Sense во IMAX беше како да го гледавте за прв пат. Сликата, зголемена од оригиналните негативи од 35 мм, беше јасна и богата; звукот, дигитално преснимен, се чувствуваше како да е снимен во истите тие моменти. Експанзивната, разговорна, партиципативна природа на камерите на Деме го прави поефективен од типичен концертен документарец. Тоа е неверојатен документ на талентирани луѓе на кои се врвни профрсионалци во зенитот на својата кариера кои се забавуваат правејќи музика што може да ве натера да танцувате и денес. Дем, кој почина во 2017 година на 73-годишна возраст, беше привлечена од материјалот, според Бирн, бидејќи шоуто што тие го составија прикажуваше приказна со почеток, средина и крај. Имаше и чиста визуелна моќ на филмот, особено во IMAX пропорции. Драстичниот избор на осветлување и композициите на Дем беа неверојатни на големото платно, а Бирн изгледаше уште повеќе како (навидум невозможна) филмска ѕвезда, од неговото прво појавување. Тој беше свесен за камерата и не само што ги пееше песните на бендот, туку и ги изведуваше (и ја знаеше разликата). Но, тој не беше единствената атракција, а деталите од реставрацијата на IMAX (со предност во долгите сцени и широките кадри) обезбедија динамиката да се зачува во текот на кадарот помеѓу бендот, дополнителните музичари како клавијатуристот Берни Ворел и екипата . Камерите ги уловија во нивните невербални комуникации, мали коментари кажани во шифри, а и моменти на поддршка во текот на целиот концерт. Што се однесува до музиката, клавијатуристот и гитарист Џери Харисон рече дека „една од причините за трајната моќ на филмот е тоа што не гледате како се забавуваме на сцената“, додавајќи дека „публиката е вклучена во сцената. Ние ви кажуваме, а вие сте дел од тоа. И мислам дека секој пат кога некој ќе го гледа, го враќа тоа прекрасно емотивно искуство“. Тоа сигурно беше случај во Торонто. Бурната публика го поздравуваше секој настап, го поздрави воведот на бендот и го испрати во „Take Me to the River“ со овации. Едно лице извика: „Бис!“ кога филмот заврши. А песните „Once in a Lifetime“ и „Burning Down the House“ ја кренаа публиката на нозе, исто како на сцената, да танцуваат по апсидите. Имајќи го тоа на ум, ова се песни на кои е тешко да не се игра. Во седмиот ред, на своето место на апсидот, Дејвид Бирн беше на нозе со нив, се вртеше напред-назад и се движеше, уште еднаш, заради старите времиња. „Stop Making Sense“ е класика која не ја изгубила својата моќ, а новата реставрација на IMAX и овозможува на новата генерација фанови да ја доживее магијата на овој култен концертен филм. Не пропуштајте го ова искуство доколку имате можност да го гледате во блиските кина или IMAX театри.

Тalking heads се сретнаа во Торонто да зборуваат за филмот од 1983-та Stop Making Sense

Stop Making Sense, во режија на Џонатан Дем, нашироко се смета за едно од најдобрите достигнувања на жанрот.

Среќен август! Месецот на out of office мејлови, конечно се гледа крајот на топлотните бранови,и доколку се верува на песните за август: крајот на летните романси. Откако заврши исклучително брутален јули конечно уживаме во попријатно време. Јас го прославувам тоа со конечно возење точак по маало, и излегување во делови од мојот стан што не се директно под клима уредот. ...и составувам плејлисти за овој мрзелив, и млак месец. Песните за август се лежерни, копнежлив и, исполнети со чувството што Лана дел Реј го нарече "That summertime sadness" ..Некои од нас цела година чекаат да дојде лето но во август веќе го имаме синдромот на „премногу десерт“ поради кој посакуваме да дојде септември - или барем ладен августовски ветар. Bebel Gilberto - August day song: Bebel Gilberto е бразилска пејачка и кантавторка, чија музика комбинира стилови како боса нова, самба, и електронска музика. Таа е ќерка на легендарниот бразилски музичар Жоао Гилберто и внука на иконата на боса нова, Жоао Жилберто. Bebel станала популарна на светската музичка сцена со својот хармоничен глас и убави текстови, и по тоа што донела бразилски звук на глобалната публика. "August Day Song" е една од нејзините емблематски песни од албумот "Bebel Gilberto" објавен во 2004 година. Оваа песна се одликува со нежна и убава мелодија и изразува уште една неодолива страна на нејзината уметничка визија. Van Morrison: Cold wind in August Van Morrison - ирскиot музичар рокер, автор и продуцент, чија музика опфаќа многу стилови вклучувајќи рок, соул, блуз, џез и фолк. Тој се прослави со својот уникатен глас и текстови, што носат длабоки емоции. Како член на бендот Them и со успешната соло кариера, тој остави значајно влијание врз светската музичка сцена. Една од неговите песни, " Cold Wind in August" , се наоѓа на неговиот албум од 1974 година, " Veedon Fleece ". Оваа меланхолична песна се карактеризира со виртуозни текстови и мелодија, кои совршено го одразуваат неговото музичко мајсторство и дарба за носење на слушателите на емотивни патешествија. Neil Diamond: Hot august night Aмериканскиoт актер, пеjач, текстописец се смета за еден од најпознатите и влијателни музички изведувачи на сите времиња. Роден во 1941 година, неговата кариера започнала во раните 1960-ти, а се развивала со голем успех и освојување на светската популарна сцена. Еден од најпознатите албуми на Дајмонд е "Hot August Night", објавен во 1972 година. Овој албум снимен во живо го добил името по песната "Hot August Night", која го објединува енергичниот стил на изведба и емотивните текстови, карактеристични за Нил Дајмонд. Оваа песна и албумот ги истакнал како еден од најдобрите живи албуми во историјата на популарната музика, и непрекинато останува посакувано дело за неговите фанови ширум светот. Waylon Jennings : The Thirty Third of August Waylon Jennings беше американски кантавтор, пејач и гитарист, сместен во иконата на кантри музиката и еден од највлијателните изведувачи на своето време. Тој стана популарен преку својот силовит глас и тексти на песни кои ги пребаруваат длабоките емоции и личните искуства. Познат како еден од главните претставници на Outlaw Country музичкиот стил, Jennings се бореше за креирање на сопствени правила во кантри музиката. Песната "The Thirty Third of August" е дел од неговиот албум "Love of the Common People" издаден во 1967 година. Оваа песна го карактеризира традиционален кантри звук и искрени текстови кои ги пресликуваат животните искуства и борбите на човекот. Преку оваа песна, Jennings ја пренесува својата уметност и умешност да го изрази емоционалното состојбање на слушателите и да ги привлече во својата искрена приказна. Taylor Swift - August Taylor Swift е американска пејачка, писателка на песни и актерка, позната по својата успешна музичка кариера и влијателност во индустријата. Таа започнала како кантавторка во раните тинејџерски години и наскоро добила глобална слава. Своите песни често ги насочува околу сопствени искуства и емотивни ситуации, што доби големо прифаќање од нејзината публика. "August" е песна од нејзиниот албум "Folklore" објавен во 2020 година, каде нејзиниот стил се преобрази во интимна и рефлективна звучна палета. "August" е летна романтична балада која носи елементи од носталгијата и копнежот на љубовта. Преку оваа песна, Swift ги прикажува своите извонредни писателски вештини и умешност да го испорача емотивното зголемување на своите слушатели. Robin Gibb - August October Robin Gibb беше англиски пејач, писател на песни и музичар, најпознат како член на бендот Bee Gees. Тој и неговите браќа, Barry и Maurice, создадоа легендарната група Bee Gees, која стана една од најуспешните и влијателни групи во историјата на музиката. Robin Gibb беше познат по својот уникатен глас и талент во пишувањето на песни. Песната "August October" е дел од неговиот соло албум "How Old Are You?", објавен во 1983 година. Оваа песна е емоционална и меланхолична балада која го истражува темата на изгубена љубов и носталгија. Ги прославува теплите и неверојатни спомени од август до октомври, откако љубовната врска завршила. Robin Gibb со својот нежен и изразителен глас го пренесува чувството на тешкотијата и носталгијата што ги произлегуваат од раскинувањето, што се препознава како класична и паметна изведба во музичката кариера на оваа извонредна личност. Jonathan Richman - That summer feeling Live Jonathan Richman е американски кантавтор, гитарист и пејач, најпознат како водечки член на бендот Modern Lovers и како соло изведувач. Тој е познат по својот минималистички стил на пишување на песни и непосредни духовити текстови кои го истражуваат секојдневниот живот и емоциите. Richman стана релевантен во панк и инди музичката сцена, а неговите изведби се впечатливи и препознатливи. Песната "That Summer Feeling" е дел од неговиот албум од 1984 година "Jonathan Richman". Оваа песна е меланхолична балада која ги опишува летните чувства и емоции, со фокус на сетилните искуства на летниот период. Преку текстовите, Richman се обидува да ја нагласи магијата на летото, додека истовремено го вклучува чувството на меланхолија и минатите летни моменти. Песната го карактеризира свежиот и емоционален стил на изведба на Jonathan Richman, што ја прави оваа песна омилена меѓу неговите фанови. When there's things to do, not because you gotta When you run for love, not because you oughta When you trust your friends, with no reason not to The joy I've named shall not be tamed And that summer feelin' is gonna haunt you one day in your life Florence+The Machine: Dog days are over Florence + The Machine е британски музички бенд предводен од пејачката и писателката Флоренс Уелш . Основан во Лондон во 2007 година, бендот го карактеризира впечатливиот глас на Уелш и експерименталниот звук кој има елементи од алтернативен рок, инди поп, барок рок и арт рок. Нивниот прв албум, "Lungs" (2009), им донесе светска популарност и почит, а од тогаш продолжија да креираат препознатлив звук и текстови исполнети со емотивни теми. Песната "Dog Days Are Over" е дел од нивниот деби албум "Lungs". Објавена во 2008 година, оваа песна стана една од најпознатите и идентификациони химни на бендот. Песната пренесува порака за искреното ослободување од темнината и преминување кон подобри времиња, што во случајот на текстот, се изразува преку замислена слика на "песји денови" - период на најжешките денови од годината и период на неактивност и опаѓање. "Dog Days Are Over" го прославува чувството на обнова и возбудување, што го поткрепува силниот глас на Уелш и енергичниот аранжман на бендот. Оваа песна ќе го натера слушателот да се оствари и да се освежи, што е тема која одлично одговара на емоционалниот стил на музиката на Florence + The Machine.

ДИВА ПОЈАЧАЛО: музика за август

Среќен август! Месецот на out of office мејлови, конечно се гледа крајот на топлотните бранови,и доколку се верува на песните за август:...

Саманта Нај(Samantha Nye) ги преиспитува моќта, убавината и повремениот хумор што ги гледа во консензуалните сексуални средби меѓу постарите луѓе - популација која често се смета дека е над желбата. Во „ Саманта Нај: Моето срце е во виор“ , уметничката го насочува својот фокус кон видеото, рекреирајќи ги класиците на Скопитоните(Scopitone) од 1950-тите и 60-тите: овие 16 мм филмски ленти беа рана форма на музичките видеа и претходник на MTV, YouTube и TikTok. Многумина имаа во центарот бела машка поп-ѕвезда или бенд опкружен со разголени жени или пејачки кои сугестивно се движеа. Овие видеа за своето време беа револуционерна технологија и нова форма на забава, но ги овековечија и стереотипите. Нај ги отфрла оригиналните видеа од Скопитон и нивните редуктивни претстави на полот, класата и расата, заменувајќи ги со снимки на возрасни квир луѓе кои ги среќава за време на нејзиното истражување - па дури и нејзината мајка и баба. Филмовите ги отфрлаат дефинициите за сексуалноста кои се подредени на возраста и отсуството на попречености кои се надвор од нормите на еротското задоволство, како и хомогените и угнетувачки сфаќања за желбата и домашниот живот. Наместо тоа, Нај нуди меѓугенерациски фантазии со проширена визија за љубов, секс и припадност. Нај самата објаснува: „Атрактивните луѓе прават атрактивни работи на атрактивни места (2018–денес)“ , која црпи од фотографиите на Слим Аронс, но ги заменува неговите конвенционално привилегирани ликови со возрасни квир личности, веќе бев импресионирана од нејзината посветеност да ги визуелизира транс-инклузивните лезбејски простори на игриво задоволство. Иако нема доволно простор за раскажување на деталите овде, доволно е да се каже дека оваа посета на студиото беше првата од многуте интересни интеракции што следуваа. Есејот на Сузан Сонта г „Kанон на кемпот“ кој првично ме запозна со зборот „Скопитон“, кој таа го вклучува во нејзиниот „канон на кемпот“ без да елаборира повеќе за терминот. Скопитонските филмови беа кратки музички филмови кои често се изведуваа на сцени, со танчери во позадина во 60-тите. Овие филмови се гледаа во ноќните клубови на машините Скопитон кои беа дел џубокс, делумно филмски проектор. Филмските наративи на Скопитон се перформативно хетеросексуални, но наликуваат фантастично квир. На пример, во „Скопитон“ на Дона Теодор, Femininity, таа пее „“My femininity ... seems to bring out basic masculinity,“, и одеднаш тројца мажи се појавуваат со насмевки, секој подеднакво фем таа. Првиот филм за Скопитон што некогаш го видов беше „Девојката од календарот“ на Нил Седака. Во него, Седака, за кој се шпекулираше дека е хомосексуалец, театрално ги парадира жените низ сет на тема календар за да докаже дека има различна девојка „секој ден од годината“. Тој не е толку убедлив! Ги избирам Скопитоните како симболи на сексуалната свест на младоста на мајка ми и сексуалниот врв на баба ми. Тоа е начин за мене ретроактивно да ги „поквирам“ и референцата и сопствените матријарси. Истовремено, се обидувам на квир луѓето од таа генерација да им понудам фантастично минато, обезбедувајќи бегство од ноќните клубови и бањи од 60-тите кои беа изложени на брутални полициски интервенции . Сакам да создадам свет кој станува посекси со годините. Отсекогаш сум поминувала многу време со постарите и, дозволете ми да ви кажам, тие сè уште се забавуваат, се ебат и флертуваат. Еден од моите омилени спомени е кога и помогнав на баба ми да избере долна облека пред викенд со нејзиното ново момче, кога таа само што влегуваше во осумдесеттите. Овој момент го гледам како потекло на серијата.“

Сликарката Саманта Нај нуди визија за фантастично минато со кемп сексуалност

Саманта Нај ја обработува женската сексуалност на начин на кој сме навикнати да ја гледаме: свртена на глава.

На плоштадот на градското собрание во Париз, едно четврток наутро, се случи нешто чудно. Огромната маса со илјада десерти го претвори овој дел од градот во вистинска слаткарница на отворено. Торти, колачиња и слатки, сите прекрасно спакувани, го чекаа својот момент да го осветлат светот со своето слатко, вкусно присуство. Зошто? Затоа што во овој дел на Париз, соседите решија да го споделат својот љубовен кроасан :) со сите околу нив. „Сите купија нешто што со кое се поврзани, на некој начин одавање почит кон различноста на Франција Како можеш да управуваш со земја каде што има 300 различни видови сирење?“ - рече Дард еден од организаторите на „Супер комшии..“ Се работи за напор насочен кон борба против парадоксот на големиот град: милиони луѓе набиени заедно, од кои многу страдаат од социјална изолација додека нивните милиони соседи добиваат бескрајни нијанси на анонимност. Ова е точно за многу градови во светот, но типични за Париз се постојаните гужви и реки со туристи. Започнат во 2017 година, хиперлокалниот експеримент наречен „Република на супер комшии“ е замисла на Патрик Бернард, локален жител и поранешен новинар, кој тврди дека функционирањето на градовите може радикално да се подобри ако урбаната политика се сведе на „најлокалниот ентитет во градот“. „Урбаната стратегија мора да се фокусира на овие микронаселби, или триминутни села, како што сакам да ги наречам“, рече Бернард, кој проценува дека Париз може да смести 150 од овие урбани села врз основа на неговото население и географија. „Соживотот е богатство кое спие. Кога ќе го разбудиме чувството за место и заедница, граѓаните и урбаното ткиво се трансформираат“. Интересното е што „Република на супер комшии“ не ја толкува шансата за зближување како бош муабет во кој губиш време, туку како начин за создавање вистински врски меѓу луѓето. За нив животната средина, меѓугенерациската соработка, семејството, рециклирањето и локалната трговија се клучни елементи во овој процес на спојување. И оваа иницијатива функционира. За три години, тие успеаја да го трансформираат својот дел од Париз во место каде заедницата и солидарноста се најважни. Од аперитиви до иницијативи за рециклирање, од годишни банкети до активности со нула отпад, Републиката стана модел за урбан активизам и заеднички напори. Сепак, ова не е само еднодневна акција. „Република на хиперсоседи“ работи на подобрување на животната средина и на спонтано здружување на ресурсите секој ден. И оваа иницијатива не останува само во еден дел од Париз, туку се проширува и во други области. Идејата е да се создадат мали републики во различни делови на градот, секоја со свој „пријател од соседството“ кој ќе ги поврзе и ќе организира акции за заедницата. Парискиот проект, чие мото е да ги трансформира соседите кои комуницираат пет пати на ден во комшии кои го прават тоа по 50 пати на ден, е во првите редови на она што урбанистите велат дека е брзо проширување на движењето за враќање на градовите на основите и за реконструкција на урбаните живеалишта низ хиперлокална призма на блиска интеракција, меѓусебна поддршка и чувство на добрососедство. Нашите непосредни населби, тврдат поборниците, се најефективните платформи со кои луѓето можат да создадат отпорност и потенцијално да го ублажат растечкиот број на кризи со кои се соочува урбаното население, вклучувајќи осаменост, несигурност во храната, екстремни горештини и социјални немири поврзани со нееднаквоста - како што е сведок самиот Париз со немирите кои летово го потресоано и другите француски градови. Со други зборови, велат тие, градовите на иднината мора да бидат градови на села, јавни простори и населби. Во Париз, каде што малцинствата често велат дека се турнати на маргините, и социјално и географски, токму затоа,вели Бернард, дека неговата намера е да не остави никого надвор. Постојат Црни, Муслимански и источноазиски членови на Супер соседи. Учеството е бесплатно. Во минатото, соседите се здружувале за да ја платат киријата на еден бегалец од Мали кој сега им се придружил во иницијативата. „Заедницата треба да биде во центарот на урбаниот развој“, рече Рамон Марадес, директор на Placemaking Europe, мрежа на европски организации кои имаат за цел да ги ревитализираат јавните простори. „Правилно инклузивната политика им овозможува на жителите да бидат аткивни играчи во заедницата, да имаат чувство на прицврстување и емотивно да се инвестираат“. Со поддршка од Партиципативниот буџет на градот, кој им овозможува на граѓаните да гласаат за општинските трошоци, Република Супер соседи веќе го ревитализираше заборавениот јавен плоштад во жив простор за настани и аплицира за финансирање за купување општински полначи за е-велосипеди и електричен карго велосипед за жителите да транспортираат стоки локално. Во иднина, групата се надева дека ќе отвори медицински центар наменет за локалните потреби. Гледајќи подалеку, групата истражува начини на кои нејзината визија за градовите издлабени во сликата на и напојувана од врските помеѓу нивните популации може да се реплицира и зголеми. Таа верува дека одговорот е создавање на обучени и платени улоги - таканаречени Пријатели на соседството - за координирање на секоја област. „Луѓето почнаа да слушаат“, рече г-дин Бернард. „Секој сака нивното соседство да биде како нашето. Сега треба да откриеме како да го направиме нашиот пристап посистемски и да го прилагодиме на различните предизвици и контексти што ги има секој град во светот.

Парижаните го обмислуваат градот преку голема маалска гозба

На плоштадот на градското собрание во Париз, едно четврток наутро, се случи нешто чудно. Огромната маса со илјада десерти го претвори...

Наташа Гелева на петнаесетотто издание на гевгелискиот фестивал БОШ настапи со своја изложба, но далеку од тоа дека беше пасивен набљудувач - токму спротивното. Она што во етнографијата се нарекува „набљудување со учество“ одлично ја опишува улогата која ја зема и со тоа ни донесе уште неколку „порции“ на портрети од БОШ, толку обемно што изгледа како официјалниот документарист на настанот.

Бош фестивалот преку објективот на Наташа Гелева

Наташа Гелева на петнаесетотто издание на гевгелискиот фестивал БОШ настапи со своја изложба, но далеку од тоа дека беше пасивен...

Штета е дека фантазијата, ги проголта филмовите и го извалка името на жанрот со комерцијалното претерување со приказни со суперхерои и CGI анимации, затоа што фантазијата е многу потежок тест за режисерката уметност отколку реализмот. Ова е, првенствено, затоа што има бескрајни можности на фантастичното а тоа ја изискува темелната креативност на филмаџиите. Но она што е клучно: фантазијата е исто така и визија на реалноста - субјективната вистина на внатрешниот живот на филмските работници, светот koј што се појавува во окото на нивниот ум. Големите режисери на фантазија се оние кои ја прават експлицитна врската помеѓу нивните светови на мечтите и реалноста која се живее, како што Вес Андерсон скоро изведе во „Град на астероидите“ и како што Грета Гервиг спектакуларно го изведе во нејзиниот нов филм „Барби“ . Но за разлика од Вес Андерсон кој неговата кариера ја пројде во неговата далечна страна на имагинацијата, Гервиговите претходни филмови како соло режисер „Бубамара“ и „Мали жени“ - и двата спретно изработени, и скромно буквални- малку направи да ни го предочи огромниот излив на инвентивна енергија што го прави „Барби“ толку возбудливо искуство. Иако „Бубамара“, пробивниот долгометражен филм на Гервиг, е фикционализирана приказна за нејзината адолесценција, нејзиниот семеен живот и нејзиниот роден град, „Барби“ - да, филм за кукла направена под покровителство на нејзиниот производител, Мател - е многу повеќе личен филм. Тоа е филм кој е енергизиран со чувство на уметничка слобода и непречена креативна страст, поголема од она што Гервиг го донесе дури и на нејзините претходни проекти направени надвор од наводните ограничувања на студиското снимање филмови. Основната тема на „Барби“ е начинот на кој се игра со куклите Барби и зошто се прави тоа. Играњето со барбики, на крајот на краиштата, е направи сам верзија на адаптацијата, и приватно одигрување на слободна и дива игра што Гервиг (која го напиша сценариото со нејзиниот романтичен и креативен партнер Ноа Баумбах) ја одигрува во филмот. „Барби“ зборува за интелектуалната потреба и емоционалната итност да ги направиме постоечките субјекти свои, и се залага за имагинативно неверство, радикална манипулација која е надвор од упаството за употреба со постојната интелектуална сопственост. Покрај тоа, ги прикажува таквите чинови на реинтерпретација на познати теми, како клучна форма на самоанализа, начин да се истражи сопствената слика за себе и да се соочи со предрасудите и нееднаквостите кои се предодредени да преовладаат, со интерпретациите кои се од горе надолу. „Барби“, со други зборови, е филм за политиката на културата и додатно, за потребата од креативен бунт за повторно да се отуѓи познатото за доброто на општествените промени. Филмот започнува со една од најгенијалните пародии што сум ги видел во последно време, приказна за потеклото на куклата Барби базирана на воведната секвенца на „2001: Вселенска Одисеја“. Група девојки се заглавени во пуст примордијален пејзаж. Нарацијата ( со гласот на Хелен Мирен) објаснува дека, од почетокот на времето, тие имале само кукли - бебиња со кои можеле да си играат, што не им оставало да се замислуваат себеси никаку поинаку, освен како мајки.Тогаш доаѓа Барби (Марго Роби), која со своите многубројни варијанти и верзии, им понуди на девојчињата (кои сега ги кршат куклите бебиња на парчиња) шанса да се замислат себеси како астронаути, лекари, судии, дури и претседатели, и на тој начин најави иднина на еднаквост и можности. Филмот е сместен во бездната помеѓу оваа ветена утопија и светот каков што го знаеме, помеѓу тргувањето со професионалниот феминизам и издржливоста на патријархалната реалност. „Барби“ содржи потентен парадокс кој е фундаментален за неговите животворни задоволства. Само еден кадар од филмот е набиен со толку обилни и исклучителни детали - од костими и сценографија, гестови и дикција - што е невозможно да се наброи плејадата на инвенции и одлуки кои го оживеале. Со своето избезумено темпо и големите инспирации од широк опсег, тој се одигрува како цртан филм и го доловува духот на „сè е можно“ на класичниот Looney Tunes подобро од кој било друг филм што сум го гледал. Сепак, неговиот каприциозен заплет е конструиран со драматична логика која успева да ги трансформира фантазмагоричните скокови во убедливи консеквенци, со резултат кој ги прави деталите на приказната да изгледаат целосно неразделни и континуирани со бујно декоративни визуелни сфери што таа ги поставува во движење. Движечката претпоставка е дека Барби оживува и влегува во реалниот свет, но Гервиг генијално ја заснова таа трансформација давајќи ѝ на Барби свој сопствен претходен живот како кукла. Барбиката која ја игра Роби, која се нарекува Стереотипна Барби , живее во Барбиленд заедно со сите други барбики кои се пуштени на пазарот, без разлика дали е Астронаут Барби или Докторка Барби или Претседателка Барби, како и барбики од широк спектар на етнички припадности и типови на тело, сите со име Барби, си довикуваат една на друга во сончевите и јасни утра „Здраво Барби!“ и поздравувајќи се со замав на раката, од една на друга страна… Стереотипната Барби пие имагинарно млеко истурено од тетрапак во шолја, јаде пластична вафла која што излегува од тостер додека совршено обликувана играчка - путер слетува над неа, и - бидејќи, како што објаснува нараторот, Барбиките може да се носат и ставаат каде било - се лизга од нејзиниот балкон низ воздухот и слетува во нејзината розева Корвета од 50-те.. Стереотипната Барби има стереотипен додворувач, набилданиот русокос Кен (Рајан Гослинг) - еден од многуте во Барбиленд - кој ѝ се додворува со сексуално незнаење кое се совпаѓа со нејзиното. Има силен геј поттекст во добро облечените и украсени Кенови; во една сцена, Кен и Другиот Кен (Симу Лиу) влегуваат во расправија и се закануваат еден на друг дека ќе се „натплажат“. Нараторот прави разлика - онаа што се покажува од големо наративно значење - дека за Барби секој ден е добар ден, додека за Кен денот е добар само кога Барби ќе го погледне. Кен трпи непријатни маки за да ја натера Барби да го погледне, но таа е задоволна во нејзиниот барби-центричен свет. Наместо состанок, таа го поканува на забава со девојките во нејзината куќа - најдобрата забава досега, но кога ќе размислиш - сите се - комплетирани со спектакуларна танцова секвенца. Меѓутоа, среде свеченостите, Барби срамно го разоткрива сопственото ненадејно претчувство за смртта. Нешто вознемирувачко го нарушува беспрекорното совршенство на вечниот живот на Барби во Барбиленд, и таа се консултира со најблиското нешто до проблематичен отпадник во нивната средина - Чудната Барби (Кејт Мекинон), за да открие што се случува. Чудната Барби има панк фризура, деформирано тело и нешто како тетоважи на лицето - како што објаснија, резултат на човек кој си играл со неа „премногу грубо“. За да дојде до изворот на нејзиното вознемирување, Барби ќе мора да премине во човечкиот свет и да го најде својот сопственик, чија игра можеби оставила емотивна трага исто како што онаа на чудната Барби оставила физичка. Патувањето меѓу Барбиленд и човечкиот свет вклучува патување преку, меѓу другите возила со сертификација на Mattel, кабриолет на Барби, вселенска ракета, тандем велосипед и камперско комбе на Фолксваген. Кен се придружува на патувањето на Барби, а дуото на крајот слетува на плажа - каде на друго место? - во Лос Анџелес, друга земја на извештаченост, каде што на Барби брзо ѝ пукнуваат илузиите. Во Лос Анџелес, Барби се среќава со феномени во човечкиот свет како што се свиркање на улица, старост, анксиозност и социјалните динамики на девојчињата од реалниот живот, особено на младата средношколска интелектуалка по име Саша (Аријана Гринблат) која ја нарекува Барби ороспија, закана за феминизмот дури и фашист. Барби го наоѓа својот пат во седиштето на Mattel, каде што C.E.O. (Вил Ферел) сака да ја зароби и заврзе во кутија за прикажување. Наместо тоа, Барби бега, но додека е во бегство, Кен - кој читал во училишната библиотека за патријархатот - се упатува во Барбиленд и таму го увезува тој поим. Кога Барби се враќа дома, таа открива дека Барбиленд е преобразен во мажосфера полна со Кенови кои држат лутина кон Барбиките, а Барбиките се задоволни со послушноста кон Кеновите, па таа мора да направи заговор да ја врати Барбиленд во оригиналната форма како феминистички рај. Предупредување за спојлер: Кен-центричната патријархалност што Барби ја наоѓа дома е и ужасна и смешна, со многу коњи („мажо- продолжувачи“, ги нарекува Кен) и жестоко свирење со гитара, свират кон Барбиките, особено песната „Push“ од Matchbox Twenty, која Кеновите ја прифатија како машки химна. Карактеристиката што ѝ овозможува на Барби да се бори за да ја врати Барбиленд е токму чудноста што таа сакаше да ја излечи. Грубата игра на човекот сопственик - употребата на Барби како аватар на емоционалните кризи на реалната личност - ѝ дава перспектива на стереотипната Барбика да види што не е во ред со Барбиленд, лукавоста да преземат акција за да го вратат за себе и за другите Барбики, и отвореноста да ја согледа потребата од нејзината лична промена. Неспреченото изразување на човекот на Барби ја научи Барби, пред сè, на концептот на слобода; и не е спојлер да се забележи дека концептот, овде, се поврзува со егзистенцијалистичката традиција која ја поврзува таквата слобода со неизбежноста на смртта. (Во прекрасен мета-допир, Барби има средба со креаторката на Барби, Рут Хендлер, која, во реалниот живот, почина во 2002 година; овде, таа ја игра Реа Перлман.) Далеку од тоа да биде долгометражна реклама за Барби, филмот на Гервиг ги става во силна критичка светлина проблемите со чистото, празно совршенство на Барби. Наместо да ги проектираат своите несовршености или мисли на куклата, девојките се социјализирани да се стремат кон невозможно совршенство на кукли во сопствениот живот. Нема Fox News во Барбиленд, нема политичка демагогија, нема религија, нема култура. Секоја девојка која си игра со Барби и замислува дека може се, ќе открие, на крајот, дека била жртва на штетна фантазија. Чудното играње со Барби значи да се припишат заплетканите услови на сопственото опкружување на Барбиленд, сопствените конфликти на Барби. Тоа значи претворање на Барби човек - во лик кој детето може да го искористи за да му даде глас на внатрешниот живот, во второ лице, кога нејзината прва личност се чувствува задушена или потисната. „Обично“: обрнете внимание на доаѓањето, во „Барби“, на тој збор, кој одекнува како камертон низ целата приказна, пренесувајќи копнеж за денот кога животот на жената не бара херојска борба против општествените ограничувања и контрадикторните барања. (Филмот содржи жесток монолог на оваа тема, изграден од познати точки за разговор кои се поттикнати од брзата и бесна огорченост на говорникот, мајката на Саша, вработена во Mattel, која ја игра Америка Ферера.) Идејата ја нарушува и естетиката на Гервиг, на начин што е јасно, повторно, во спротивност со онаа на нејзините актуелни филмаџии. Филмовите на Андерсон обилно позајмуваат од поп културата без да снимаат филмови од поп културата; неговите ригорозни визуелни композиции го поставуваат дејството на контемплативна дистанца што едното око го држи на историјата, а другото на иднината. Гервиг, напротив, сака да го освои моментот, а нејзините визуелни композиции ја одразуваат оваа непосредност. Нејзините слики (со кинематографијата на Родриго Прието) нудат, всушност, силно чувство за стил без соодветно чувство за форма: тие преполни и преплавуваат, бидејќи тие се наменети да не бидат ограничени на екранот, туку да избијат и да го исполнат киното и да го заземат своето место во светот воопшто. Таа не ја позајмува поп културата иронично; таа ја прифаќа страсно и директно, за да ја трансформира, а со тоа да го трансформира односот на гледачите кон нејзе и да го направи тој однос активен, критички, неносталгичен. Нејзината уметност на реинтерпретација демне, сјајни културни објекти на општеството, во интерес на напредокот, ја драматизира врската помеѓу играњето во детска куќа за кукли и на големите екрани на светот. ♦︎ Ричард Броди почна да пишува за Њујоркер во 1999 година. Тој пишува за филмови во неговиот блог, The Front Row. Тој е автор на „Сè е кино: работниот век на Жан-Лук Годар“.

Барби - филм кој е енергизиран со чувство на уметничка слобода

Кога Барби се враќа дома таа открива дека Барбиленд е преобразен во мажосфера полна со Кенови кои држат лутина кон Барбиките.

видео

bottom of page