Резултати од пребарување

На малата сцена на НУЦК „Григор Прличев“, новата продукција на ЗУКЦ Медиа Артес го отвора прашањето за различноста и човечноста во тивките пукнатини на едно мрачно време. На 17 ноември 2025, со почеток во 20 часот, малата сцена на охридскиот НУЦК „Григор Прличев“ ќе стане простор за една од најинтимните, најраспарчени приказни што современиот театар ја поставил пред публиката. Премиерата на „Хелверовата ноќ“, во продукција на ЗУКЦ Медиа Артес, пристигнува како тивок повик да се погледне во она што најчесто се истиснува на маргините – ранливото, неприфатеното, „инаквото“. Во режија на Александар Јовановски, претставата ја оживува драмата на полскиот автор Ингмар Вилквист (Јарослав Свијершч), напишана во 1999 година – текст кој настрана од политичката сценографија, всушност проговорува за врската меѓу две осамени суштества фрлени во немирниот свет на 1930-тите. Љубовта, стравот, обидот за спас – сето тоа се меша во домот на мајката и нејзиниот посинок, млад човек со посебни потреби, чии реакции на насилството надвор стануваат болен ехо на времето што ги следи. Даријан Петров и Јасмина Билаловиќ го носат ова партнерство на сцена со внимателна, кревка динамика: мајка и дете, но и старател и штитеник, сестра и брат, жена и маж, џелат и жртва – сите тие релации се појавуваат и исчезнуваат како сенки што се поместуваат со секое ново зовриено надворешно мешење. Во оваа претстава има нешто потресно човечко: чувството дека две души се обидуваат да го задржат светот однадвор да не ги проголта. Историската позадина — фашистичкиот занес, фанатизмот, фабрикуваните непријатели — е присутна како тежок здив во собата, но фокусот останува врз оние што во такви времиња „немаат место“. „Хелверовата ноќ“ не проповеда, туку сведочи: за тоа колку лесно е општеството да ги прогласи најранливите за пречка, и колку малку е потребно за љубовта да стане акт на отпор. Креативен тим Режија: Александар Јовановски Текст: Ингмар Вилквист Превод: Јасмина Билаловиќ Драматуршка адаптација: Александар Јовановски Играат: Даријан Петров, Јасмина Билаловиќ Автор на музика: Лука Тошев Избор на музика: Александар Јовановски Сценографија: Симона Димковска Костими и шминка: Павел Маслов Светло-дизајн: Александар Јовановски Тон-мајстор: Митко Серафимовски Светло-мајстор: Илија Левески Сценски работници: Ѓоко Китоски, Кире Ангелоски Дизајн на плакат: Филомена Дода Билети Билетите по цена од 400 денари се достапни на билетарата на НУЦК „Григор Прличев“ секој работен ден од 10:00 до 17:00, како и на денот на изведбата од 10:00 до 20:00 часот. Проектна поддршка Претставата е дел од Годишната програма на ЗУКЦ Медиа Артес, финансирана од Општина Охрид. Логистичка поддршка: КСП Центар-Јадро и НУЦК „Григор Прличев“.

Мили Боби Браун го обвини колегата Дејвид Харбур за „вознемирување и малтретирање“ на сетот на Stranger Things Пред последната сезона, актерката поднела пријава со „страници и страници обвинувања“, а Netflix молчи за исходот на истрагата Мили Боби Браун (Millie Bobby Brown) наводно поднела пријава против својот колега и екрански „посвоен татко“ Дејвид Харбур (David Harbour), обвинувајќи го за вознемирување и малтретирање на снимањето на последната сезона од серијата Stranger Things. Според британскиот Mail On Sunday, тужбата била поднесена пред почетокот на снимањето, а случајот довел до внатрешна истрага на продукцијата. Весникот пренесува дека против Харбур била спроведена долготрајна истрага, но без обвинувања од сексуална природа. „Мили поднесе пријава за вознемирување и малтретирање пред да почне снимањето на последната сезона. Имаше страници и страници со обвинувања, а истрагата траеше со месеци“, изјавил извор близок до продукцијата. Од Netflix досега нема официјален коментар, а исходот на истрагата не е познат. Според информациите, компанијата ја завршила проверката пред стартот на новите епизоди, но не објавила никакви резултати или мерки поврзани со инцидентот. Во серијата, Браун ја толкува Елевен тинејџерка со телепатски и психокинетички способности која станува посвоена ќерка на ликот на Харбур, полицискиот началник Џим Хопер. Тие двајца се меѓу најцентралните и најемотивни односи во Stranger Things, што го прави случајот особено чувствителен за фановите. Петтата и последна сезона на хит-серијата ќе биде поделена во три дела: првиот ќе пристигне на 27 ноември, вториот на 26 декември, а големото финале ќе биде објавено на 1 јануари. Сè уште не е познато дали контроверзијата ќе влијае на промотивните активности или појавите на актерите за финалето на серијата.

Современа уметничка фузија меѓу Венеција и Скопје во рамките на проектот CreArt Време и место: 🗓 4 ноември 2025 (вторник) 🕗 20:00 часот 📍 Културно-информативен центар – Скопје, Изложбен салон „Империјал 2“ Во Културно-информативниот центар – Скопје ќе се одржи отворањето на изложбата „Идентитетски паралели“ од Лудовико Елиа Персич (Италија) и Ана Трајковска (Македонија). Настанот е дел од програмата „Уметник во престој“ во рамките на европскиот проект CreArt, што во КИЦ се реализира веќе шеста година по ред, со поддршка од Град Скопје. Двајцата автори, кои во текот на еден месец работеа заедно во Скопје, создадоа дела што ја истражуваат интроспекцијата, културниот идентитет и личната митологија низ различни медиуми и техники. Фузија на две перспективи Во својот критички осврт, Маја Чанкуловска-Михајловска забележува дека Персич и Трајковска „преку различни уметнички јазици водат интимен дијалог за процесите на самоидентификација и авторефлексија“ — создавајќи простор каде што медитативното и аналитичкото се сретнуваат. Ана Трајковска ја претставува својата трилогија на дела, налик на визуелна ретроспектива: „Почетоци“ – експресивен фигуративен период исполнет со човечка напнатост и потрага по излез од личните и колективни состојби; „Истражување“ – премин кон апстрактни експерименти и комбинирани сликарско-графички техники; „Градот убав“ – апстрактна интерпретација на градот, каде што бојата и фрагментите на фасадите стануваат симболи на сеќавање и трансформација. Лудовико Елиа Персич, пак, своето истражување го гради околу автопортретот и италијанското лонче за кафе – симбол на секојдневието, уметничкиот процес и контемплативната пауза. Како што забележува Чанкуловска-Михајловска, „лончето станува метафора за фазите на креативноста – од идеја до конзумирање на резултатот“. Персич преку своите дела ги спојува материјалноста и симболиката на кафето со надреални автопортрети, создавајќи атмосфера на смиреност и меланхолија во доминантна сина тоналност. Биографски контекст Лудовико Елиа Персич (Венеција, Италија) е визуелен уметник кој дипломирал графички уметности на Академијата за ликовни уметности во Венеција, а во моментов ги продолжува своите магистерски студии на Универзитетот „Ка’ Фоскари“. Работел на Биеналето за архитектура и Биеналето за филм, а неговите дела често ги истражуваат постмодерните промени во западната свест, интегритетот и фрагментацијата. Ана Трајковска (Скопје, 1995) е интердисциплинарна уметница, магистерка на Факултетот за ликовни уметности во Скопје и асистентка на Европски универзитет – Факултет за арт и дизајн. Нејзината практика е насочена кон експеримент во графичкиот медиум и општествено ангажиран уметнички дијалог. Изложбата ќе биде отворена до 16 ноември 2025 година. Повеќе од Лука Елиа Персич на неговиот Инстаграм профил.

Гласањето за документарниот филм „Силјан“ на режисерката Тамара Котевска е отворено до понеделник филмот е номиниран за престижната Cinema Eye Honors Audience Choice Award, една од најценетите меѓународни награди за документарна уметност. По својата светска премиера на Филмскиот фестивал во Венеција 2025, „Силјан“ се најде во фокусот на светската критика и брзо стана едно од највпечатливите документарни остварувања на годината: нежна, поетска и длабоко човечка медитација за осаменоста, пријателството и кревката врска меѓу човекот и природата. Оваа недела, IndieWire ексклузивно го објави новиот трејлер за филмот, опишувајќи го како „најубавиот документарец на годината“ и повикувајќи ја глобалната публика да гласа. Гласај тука:  cinemaeyehonors.com/audience-choice-voting „Силјан“ веќе се вбројува меѓу најистакнатите документарци во пресрет на оскаровската сезона. По одличниот прием во Венеција каде критичарите го нарекоа „триумф“ и „чудо над чудата“ филмот наскоро ќе се прикажува во киносали низ целиот свет, во дистрибуција на National Geographic Documentary Films. Критичарот Кристијан Блауелт од IndieWire напиша: „‘Приказната за Силјан’ е без сомнение најубавиот документарен филм на годината - внимателно изработен, човечен и поетски приказ на односот меѓу еден постар човек и штркот кој му станува пријател и спасител.“ Во центарот на приказната е Никола, човек кој се обидува да ја зачува семејната фарма откако неговите најблиски се иселуваат во потрага по сигурен живот. Во миг на осаменост, еден штрк случајно слетува во неговиот двор и така започнува тивка, речиси митска врска меѓу човек и птица, меѓу болка и надеж. Иако реална, приказната носи во себе одглас од стара македонска легенда за залутаниот син што се враќа дома откако се претвора во штрк мотив што во филмот се претопува во современа алегорија за миграцијата, разделбата и можноста за повторно поврзување. Со суптилна камера и поетска прецизност, Котевска создава современ мит за човековата издржливост и нежност, каде документарното се спојува со духовното. Режисерката Тамара Котевска ја следела семејната приказна на Никола повеќе од година и пол, уште пред да се појави штркот. Првично инспирирана од темата за миграции и глобализација, таа открила нешто многу поретко: вистински момент кога животот почнува да ја имитира уметноста. „Силјан“ прераснува во човечко сведоштво за времето, природата и повторното пронаоѓање на смислата, филм што потсетува дека старите митови не исчезнуваат тие само чекаат да бидат препознаени во современоста. Во моментов, Котевска е на американска турнеја во рамките на својата Оскар кампања. Пред неколку дена настапи меѓу десетте најдобри документарни режисери на годината, според селекцијата на The Hollywood Reporter, на фестивалот во Савана, Вирџинија. Турнејата продолжува низ неколку американски градови, а јавноста ќе може да ја следи преку медиумите и официјалните канали на филмот.

Дуо-концерт со дела од Клод Болинг, Димитрије Бужаровски, Роже Бутри, Јана Андреевска, Роберто Молинели и Педро Итуралде во салон 19:19 Време и место: 🗓 4 ноември 2025 (вторник) 🕖 19:19 часот 📍 Културно Информативен Центар – Скопје, салон 19:19 На 4 ноември 2025 година, со почеток во 19:19 часот, во салон 19:19 на Културно Информативен Центар – Скопје, ќе се одржи концерт за саксофон и пијано на Лазар Соколов и Емилија Кабранова Филипова – двајца истакнати македонски музичари познати по својата виртуозност, емотивна длабочина и современ пристап кон класичниот израз. Публиката ќе има можност да ужива во програма составена од дела на Клод Болинг, Димитрије Бужаровски, Роже Бутри, Јана Андреевска, Роберто Молинели и Педро Итуралде – спој на француска елеганција, медитеранска експресивност и современа македонска уметничка мисла. Концертот претставува ретка можност да се чуе дијалог меѓу саксофонот и пијаното – разговор исполнет со енергија, суптилност и инспирација. Ве очекува вечер исполнета со музичка енергија, дијалог и современ звук што ги поврзува класиката и модерната интерпретација.

Филмот на Питер Вир нè соочува со моралната цена на новинарството и прашањето: дали вистината без емпатија е само уште една форма на насилство? авторка: Лени Гелева; Година на опасно живеење е филм на брилијантниот Питер Вир (Пикник кај Хенгинг Рок, Последниот бран и Шоуто на Труман). Како и сите негови филмови во овој филм провејува некоја мистериозност како вел на вештачки чад која остава чувство на немир. Во филмот е собран одличен кастинг со Линда Хант која толку успешно го доловува ликот на машкиот кинеско-австралиски фотограф Били Кван, што после тоа се прашувате дали се тоа различни личности кога игра женски улоги. Мел Гибсон во своите најдобри години, кој го игра австралискиот новинар Гај Хамилтон, со див и гладен поглед на новинар кој сакаа да успее, носејќи ги своите западни предрасуди со себе и Сигурни Вивер во улога на британски дипломатски аташе по успехот со „Осмиот патник“. Линда Хант добива и Оскар за најдобра споредна женска улога во 1984 година —првпат жена да освои Оскар за толкување на машки лик. Дејствието е сместено за време на немирите во Индонезија, пред падот на претседателот Сукарно. Една од носечките теми во филмот е судирот помеѓу западниот и источниот светоглед. Гај Хамилтон, доаѓа со наивна верба дека ќе ја открие вистината. Но постепено сфаќа дека западната објективност е илузија — секоја новинарска приказна е под влијание на интересите на големите сили. Исто така проблематични се неговите експлоататорски методи како доаѓа до таа вистина. Тој не доаѓа како човек кој сака да разбере туѓа култура, туку како набљудувач кој ја гледа земјата како „приказна“, а не како реалност полна со живи луѓе. Тој ја користи блискоста со Били Кван, кој му обезбедува пристап до информации и до луѓето од сиромашните квартови, но тоа го прави од професионален интерес, не од сочувство. Кван го поддржува Хамилтон во почетокот, верува дека тој може да известува со сочувство и интегритет, но подоцна гледа дека Хамилтон ја користи сиромаштијата како материјал за своја кариера. Со Хамилтон, Питер Вир покажува дека потрагата по вистината може да стане чин на насилство, ако не е заснована на емпатија и одговорност. Ликот на Били Кван е мост меѓу два света: роден во Азија, школуван на Запад, и постојано во внатрешна борба — дали да верува во западниот рационализам или во источната духовност и сочувство. Џил Брајант ја симболизира британската дистанца, ладен прагматизам, кој на крај сепак се урива под тежината на човечката драма. Филмот ја поставува дилемата: дали Западот навистина може да разбере што се случува во источните земји, или гледа на нив само низ призма на сопствената политика и амбиции?   Улиците на Џакарта се прикажани преполни со луѓе кои просат, кои делуваат како духови, додека западните новинари и дипломати седат во климатизирани барови, зборувајќи за револуција со пијалок во рака. Уште на почетокот на филмот кога Хамилтон доаѓа во Џакарта тој залутува во една сиромашна населба, Кван му предлага да ги донира сите свои пари на сиромашните како што тоа го направил Толстој еднаш. Хамилтон на тоа одговара дека со тоа нема да смени многу, и дека би било само капка во океанот. Тој смета дека како новинар не смее да се вмешува, додека пак Кван мисли дека човек не треба да мисли на големите проблеми, туку треба да направи нешто за несреќата што е пред него. Подоцна ќе ги опише луѓето зафатени од глад на островот Ломбок како лица на опседнати луѓе, што не можете да ги заборавите како кошмари кои се повторуваат, со празни безживотни очи, кои се движат со испружени раце како месечари низ агонијата на гладта. Кван се разочарува од Хамилтон кога сфаќа дека тој е спремен да ја жртвува безбедноста на другите заради добра приказна или како што ќе запише во досието што го води за него: „ја злоупотреби својата позиција како новинар и се навлече на ризик“. Уште ќе запише дека тој ја фетишизира својата кариера и дека врските му се краткотрајни од страв дека ќе му ја загрозат неговата професионална амбиција.  Тој толку го идолизира Хамилтон и му помага да ја оствари својата амбиција, што дури е разбирливо што е одбрана жена да го глуми ликот на Кван. На крајот, „Година на опасно живеење“ не е само филм за еден новинар, ниту за еден политички преврат. Тој е филм за совеста, за тенката линија меѓу набљудувањето и соучесништвото, меѓу амбицијата и сочувството. Во секоја сцена се чувствува невидливата магла на вина, што се шири како чад над Џакарта, потсетувајќи дека вистината никогаш не е чиста, а неутралноста секогаш има цена. Хамилтон сака да види и да разбере, но го мери светот со погрешен аршин. Наспроти него, Били Кван, мал, речиси незабележлив, а сепак најголем лик во филмот, го носи на своите рамења она што им недостига на сите околу него: способноста за сочувство. Питер Вир нè остава без одговор, само со чувство на немир,истото чувство со кое започнува филмот. Во свет во кој веста вреди повеќе од вистината, Вир нè потсетува дека емпатијата е единствената форма на отпор. Лени Гелева, фотограф , е една од најважните имиња во современата македонска фотографија и важен глас на домашниот визуелен идентитет. Има работено на филмови, десетици групни и самостојни изложби, во последните две децении. Таа е страстен филмски фан, која се прелева во филмската критика.

Музејот на графити -неодамна прогласен од U.S. News & World Report за еден од најдобрите музеи во САД, годинава ја одбележува својата шеста годишнина со нова, полу-постојана изложба насловена „Origins“, која го следи настанувањето и еволуцијата на графити-движењето: од улиците и подземните железници на Њујорк во раните седумдесетти, до неговиот статус на глобално призната и легитимна уметничка форма. Посетителите на „Origins“ ќе влезат преку реконструирана вintage железарија, замислена како временска капсула што ги пренесува во периодот кога графитите беа чисто DIY-уметност создадена со индустриски материјали и импровизација. Овој имерзивен вовед во изложбата воедно функционира како вистинска продавница за боја, снабдена со Rust-O новата линија спреј-бои на Rust-Oleum специјално создадена за уметници, со што се означува значаен напредок во однос на старите денови на уличното експериментирање. Еден од централните моменти во „Origins“ е презентацијата на оригинални слики од членовите на колективот United Graffiti Artists (UGA) : PHASE2, FLINT 707, SNAKE 1 и COCO144 кои не биле изложени уште од нивниот историски деби настап во 1973 година, кога графитите за првпат влегле во галериски простор. „Пронаоѓањето на вакви ретки артефакти отсекогаш беше дел од нашата мисија да ја споделиме вистинската историја на графитите на најавтентичен начин“, изјави Алисон Фрејдин, ко-основачка на Музејот на графити. Современата димензија на оваа приказна се прикажува преку голема самостојна изложба на меѓународно признатиот уметник JonOne (John Andrew Perello). Неговиот проект „El Tiguere“ , термин од доминикански уличен сленг што означува издржливост и бунтовна енергија, ја одразува трансформацијата на авторот од харлемски тинејџер што цртал возови, до светски афирмиран сликар со париско ателје. Преку динамичните линии и експлозивната палета, JonOne ја пренесува приказната за издржливост, отпор и уметнички подем. За првпат во Мајами, Музејот ќе вклучи и активна уметничка работилница, во која JonOne ќе создава дела во живо, пред публиката. На денот на отворањето, посетителите ќе можат да присуствуваат на перформанс во реално време, во кој уметникот ќе го трансформира просторот со својот препознатлив ритам и стил. „Го следам Џоновиот уметнички пат уште од 1980-тите во Њујорк и сè уште се восхитувам на тоа што го постигна со својот препознатлив потпис. Она што некогаш беше осудувано, денес го славиме како чиста уметничка генијалност“, вели Алан Кет, ко-основач и куратор на Музејот на графити. Тродневната прослава на отворено ќе се одржи од 3 до 5 декември, поврзувајќи ги Museum of Graffiti, The Art of Hip Hop и The Private Gallery со една заедничка влезница. Повеќе информации: museumofgraffiti.com

Се вика „Madeline“ – песната, не љубовницата. Иако, како што излегува, и едната и другата постојат. Новиот албум на Лили Ален, West End Girl, кој пристигна минатиот петок по седум години пауза, не е само музичко враќање, туку и емоционална јавна исповед со клавир и цинизам. Откако нејзиниот брак со актерот Дејвид Харбор (да, оној од Stranger Things) заврши во насловите поради наводна афера, една жена – Натали Типет – реши да „излезе од песната“ и да потврди дека да, била таа. Или барем една од тие. Лили, во „Madeline“, прашува: “How long has it been going on? Is it just sex or is there emotion?” („Колку долго трае ова? Дали е само секс или има таму емоции?“) А Натали, сега со дете и „нешта што треба да ги заштити“, вели дека и не ѝ е баш до медиско внимание. Разбирливо. Но јавноста веќе го има саундтракот за целата драма. Играта меѓу реалност и рефрен ни нуди една стара поука со нов ритам: ако ќе го изневеруваш некого кој пишува песни – барем не некого кој пишува песни толку добро. На крај, West End Girl не е само албум за раскинување, туку и доказ дека болката може да се монетизира со мелодија и BMG-договор. Како што би рекла самата Лили – „No Shame“, навистина.

Афро-американскиот комичар и актер повторно стана вест овојпат за ненадејната семејна експанзија. Во ерата кога славата се мери во искреност по Instagram stories, Мајкл Блексон повторно го освои интернетот со две новороденчиња. И двете се негови. И двете родени во рок од два месеци. Од различни мајки. Најпрво, неговата свршеница Рада го роди синот Мајки во јуни. Два месеца подоцна, „пријателка што ја познавал повеќе од пет години“ го родила Кинг Квеку Блексон. Веста ја потврди самиот преку Инста : „Добар ден до моето семејство, пријатели и фанови. Во последните неколку месеци Бог ме благослови, но со благословот дојде и многу болка. Два месеца откако Рада го роди малечкиот Мајки, една пријателка која ја познавам повеќе од пет години, исто така го роди мојот син Кинг Квеку Блексон. Моите две момчиња ми донесоа огромна радост во животот, но истовремено ме натераа да ја изгубам мојата вереница Рада. Мајки е роден во вторник, на 17 јуни 2025, а Квеку на 6 август 2025. Се извинувам што толку долго молчев едноставно не знаев како да го направам тоа. Моите постари близнаци, кои сега имаат 18 години, дознаа дури синоќа, а дури ни мајка ми сè уште не знае. Се извинувам на Рада и се надевам дека ќе ми прости за болката што ѝ ја нанесов. Ќе бидам таткото со најмногу љубов на светот. И за да избегнам да станам новиот Ник Кенон или Илон Маск, отсега ќе излегувам само со жени кои веќе не добиваат менструација или имале хисторектомија.“ Рада, пак, не остана должна. На својот профил напиша: „Обично не реагирам, но да се согласиме: тоа беше најпатетичниот пост или извинување што сум го видела. Одам во мир, водена од Божјата милост. Мојата енергија ѝ припаѓа на мојата четиримесечна бебешка душа, не на негативноста. Луѓето постојано ми велат дека им е срам за мене, или дека ова веќе станува понижувачки… но за мене, кога љубовта оди толку длабоко, престануваш да го гледаш мажот и почнуваш да го гледаш момчето кое само сакало да биде сакано – и токму тоа те крши. Јас не само што љубев, туку и разбрав – болката, невиноста, детето во него. Со тоа речено, ја прифаќам целата одговорност што останав во циркусот предолго. Неговиот тип никогаш не бев јас, затоа што сум вистинска жена. Ова се случува кога си позади маж 100 %.“ Интернетот, пак, доби уште една епизода од омиленото реалити шоу: „Како да останеш релевантен без да објавиш нов материјал – роди две деца одеднаш.“

Две уметнички, два внатрешни простора : колажот и графиката како начини на мислење преку слоеви, тишини и самоиспитување. На 29 октомври (вторник) во 20 часот, во Продажниот ликовен салон на Културно-информативниот центар – Скопје, ќе биде отворена изложбата на Ивана Мојсовска Головска и Ема Димовска, која ги спојува колажот и графиката во интимен, но интензивен визуелен дијалог. Изложбата ќе трае до 8 ноември 2025 година. Во серијата „Room 93“, Ивана Мојсовска Головска го истражува просторот како психолошко засолниште и затвор истовремено , место каде фигурата се соочува со сопствената присутност. Нејзините колажи се надреални, чувствителни и понекогаш клаустрофобични, создавајќи амбиент во кој осаменоста и желбата за поврзување се две лица на истата состојба. Мојсовска (р. 1993) дипломирала и магистрирала на Факултетот за ликовни уметности во Скопје. Нејзината уметничка практика ги вкрстува сликарството, фотографијата, колажот и инсталацијата, секогаш со фокус на човечката емоционална комплексност и современата осаменост. Има реализирано пет самостојни изложби и повеќе групни настапи, а е добитничка на награди од Галерија ФЛУ (2017) и Osten Art Festival (2023). Во графичката серија „Which Self Ate Which Self“, Ема Димовска визуализира внатрешен процес на самопосматрање и распаѓање. Линијата и зборот функционираат како две одвоени свести што се преклопуваат и проголтуваат меѓусебно, во постојан круг на создавање и исчезнување. Нејзините дела го испитуваат моментот кога мислата ја губи формата, оставајќи трага што е повеќе емоционална отколку описна. Димовска (1994, Охрид) дипломирала графика на ФЛУ – Скопје, каде во 2016 година ја добила наградата за најуспешно графичко дело на изложбата „Студентска графика – Драгутин Аврамовски Гуте“. Учествувала на повеќе групни изложби во земјава и странство. Двете авторки ја користат уметноста како начин за саморефлексија и сведоштво за внатрешниот простор, притоа отворајќи разговор за тоа како интимното станува видливо.

Целвечерен концерт на „Никола Бочваров квартет“ ќе се одржи на 28 октомври 2025 година, со почеток во 20 часот, во Салон 19:19 при Културно-информативниот центар – Скопје (КИЦ). Настанот претставува дел од есенската концертна програма на институцијата. Никола Бочваров квартет; Фото: организатор / промо Квартетот е составен од Никола Бочваров (бас), Иван Петровски (гитара), Филип Димишковски (клавијатури) и Александар Ванчовски (тапани) — четворица искусни музичари кои создаваат оригинална музика инспирирана од различни стилови и култури. Групата е активна од 2020 година и се вбројува меѓу најиновативните џез состави на регионалната сцена. Во изминатите години, квартетот настапил на повеќе значајни фестивали: „Нишвил џез фестивал“, „It’s All About Jazz“, „Прилеп џез викенд“, како и на свеченоста по повод доделувањето на Орден за заслуги за Македонија. Групата има одржано и бројни самостојни концерти низ земјата и регионот. На концертот во КИЦ – Скопје ќе бидат изведени композиции од досегашниот репертоар, како и нови дела што ќе се најдат на вториот албум на квартетот, кој е во завршна подготовка и сè уште не е официјално издаден. Настапот ќе понуди комбинација од модерни џез изрази и импровизациски сегменти карактеристични за групата. Повеќе информации, фотографии и видеа од претходните настапи се достапни на официјалната веб-страница: www.nbquartet.com .

Музичко-поетскиот проект „Поетроника“, зад кој стојат Андреја Салпе и Оливер Митковски, ќе настапи во Public Room на 29 октомври со специјална гостинка – српската поетеса Радмила Петровиќ. Настанот ги спојува музиката и поезијата во единствено аудио-визуелно искуство наменето за младата публика. На 29 октомври (вторник), со почеток во 20:00 часот, Public Room ќе биде домаќин на „Поетроника за млади“ – ново, едукативно продолжение на уметничкиот проект кој со спој на поезија и електронска музика создаде сосема нов сценски израз. Зад проектот стојат Оливер Митковски и Андреја Салпе, а овојпат, на сцената им се приклучува и српската поетеса Радмила Петровиќ – еден од најистакнатите млади гласови на современата регионална поезија. Настанот е дел од проектот „Научи ги младите да ја сакаат поезијата“, чија идеја е да им ја доближи поезијата на новите генерации не преку книжевни анализи, туку преку живо, современо и инспиративно доживување. Преку музичко-поетски перформанс, стихот станува ритмичен, звучен и визуелен — начин на израз што ѝ е природно близок на генерацијата што расте со звук, екрани и дигитална култура. Ново поглавје во регионалната соработка Првичната идеја за настап со Радмила Петровиќ прераснала во нешто многу поголемо – нова уметничка фузија и сериозна регионална соработка, која го проширува концептот на „Поетроника за млади“ и отвора нови можности за културна размена меѓу младите уметници во регионот. Петровиќ, чии стихови се преведувани и препознаени по искреност и директност, ја внeсува свежата енергија на балканската женска поетска сцена. „Поетроника е судир на традицијата и електронската култура – продолжение на поезијата во звук, во движење, во живо присуство. Тоа е моќта на зборот што не се плаши да звучи.“ – вели таа во пресрет на настапот во Скопје. Андреја Салпе , еден од водечките електронски продуценти во земјата, создава звучен пејзаж што ја внесува поезијата во современ контекст. Оливер Митковски , актер со впечатлива сценска енергија, ѝ дава на поезијата живост, човечка топлина и присуство. Во заеднички настап, овие тројца автори создаваат ново поглавје во културната едукација, покажувајќи дека поезијата може да биде современа, заразна и блиска до младите. „Поетроника“ веќе има свое место во локалната културна сцена – настапите во МНТ и другите простори беа оценети како редок пример на сценска поезија која се доживува со сите сетила. Новото издание во Public Room го продолжува тој пат, со акцент на младата публика и нејзиниот начин на слушање, гледање и чувствување. Значи да сумираме: 🗓 29 октомври 2025 (вторник) 🕗 20:00 📍 Public Room 🎟 Цена: 250 денари 🔗 Билети:  drugastrana.mk/event/poetronika-za-mladi 💬 Поддржано од Министерството за култура и туризам на РСМ